[FIC SINGULAR ] 65 Days

ลำดับตอนที่ #3 : 65 Days (2) Keep calm and love me .

65 Days

  (2 )

Keep calm and love me .

    ต้นกุหลาบหินสีเหลืองถูกย้ายลงกระถางเล็กๆ ก่อนเจ้าของห้องจะตั้งมันไว้บนชั้นวางของเหนือโต๊ะทำงาน ปฏิทินขนาดเอห้าที่แปะอยู่บนผนังห้อง มีรอยวงกลมด้วยปากกาหมึกสีแดงในวันที่สิบห้ากุมพาพันธ์...วันจบเกมส์ตามกำหนดหกสิบห้าวัน

    ซินพับหน้าจอแมคบุคคู่บุญลง หลังจากนั่งงมอยู่หน้าจอมาสามสี่ชั่วโมงในที่สุดงานของคืนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กบิดขี้เกียจพอให้คลายความเมื่อยล้า ก่อนจะเดินไปล้างหน้าเพื่อเรียกความสดชื่นให้ตัวเอง คืนนี้เขามีเรื่องสำคัญจะต้องทำก่อนเข้านอน

    หลังจากปล่อยให้นัทเป็นฝ่ายรุกก่อนมาหลายครั้ง ได้เวลาที่คนตัวเล็กจะทำแต้มบ้างแล้ว

     นี้เขาต้องไปอ่อยนัท …

//////////////

(หก ชม. ก่อน )

ระหว่างรอเข้าห้องล้างฟิล์ม

''จะเวิร์คเหรอมึง ?'' ซินมองโพยที่เพื่อนซี้จดมาให้ด้วยตัวหนังสือหวัดๆด้วยความสยอง ก่อนทำท่าจะส่งคืนคนต้นคิด 

''เฮ้ยยย เวิร์คดิวะ เก็บไปเลยนะ คนเค้าอุตสาห์เขียนมาให้'' คนเจ้าแผนการรีบตระครุบโพยแผ่นน้อยยัดใส่มือเพื่อน 

''แต่กูเป็นผู้ชายนะมึง'' ซินจ้องหน้าเพื่อน 

''แต่สำหรับมึง กูไม่นับ...'' แป้งจ้องตาตอบ ก่อนจะส่งสายตากระพริบปริบๆมาให้ จนซินเห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ มือเรียวเอื้อมไปตบหัวเพื่อนรักเบาๆเป็นการแก้แค้น

''เอาจริงเหรอวะ''

''หรือมึงอยากแพ้อ่ะ''

'' อ่ะ ได้ๆๆๆ ทำก็ทำ''

''ดีมาก~''

''เออ แป้ง''  ซินเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนจะก้มหน้าลงไปค้นหาสมุดเสก็ตสีดำขึ้นมาวางบนโต๊ะหินอ่อน '' สมุดเสก็ตเล่มนี้ของเมย์โกะ ฝากไปคืนหน่อยดิ เหมือนเราจะหยิบสลับมาตั้งแต่ก่อนวันถ่ายงานอ่ะ''

''แล้วนี่มึงรู้ได้ไงว่านี่ของไอ้เมย์อ่ะ'' แป้งถาม เมย์โกะเป็นรูมเมทของเธอ เมย์โกะเรียนมีเดีย และสนิทกับทั้งเธอและซินเช่นกัน

''ชื่อมันแปะอยู่ข้างหลัง''ซินตอบ แป้งพลิกด้านหลังก่อนจะพบหมึกสีทองเขียนเป็นชื่อของเมโกะจริงๆ

''เดี๋ยวกูเอาไปคืนให้นะ''

//////////////

กฏข้อแรกของการอ่อยผู้ชาย

ข้อหนึ่ง ….ต้องดูดีไว้ก่อน

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสำรวจภาพสะท้อนตัวเองในกระจก  ชุดนอนลายตารางสีน้ำเงิน แว่นตาทรงกลมสีตา กับผมที่มัดรวบไปด้านหลัง 

แมนไปป่ะว่ะ ? 

    คิดเองในใจพลางยืนหันซ้ายขวาอยู่หน้ากระจก ก่อนจะตัดสินใจดึกหนังยางออก ผมลอนฟูฟ่องยาวเกือบถึงเอวถูกปล่อยลงมาให้เป็นอิสระ ซินจัดๆผมตัวเองให้เข้าทรง ก่อนจะยิ้มหวานบางๆให้ตัวเองในกระจก

โอเค ผ่าน 

ลุย!

กฎข้อที่สอง อยู่ต่อหน้าผู้ชายต้องอ่อนแอ

ต้องให้เค้าเห็นว่าเค้าช่วยเราแก้ปัญหา , ช่วยปกป้องเราได้

เก้าอี้ทำงานถูกลากมาวางไว้ตรงกลางห้อง ก่อนคนตัวเล็กจะปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ ซินหมุนๆหลอดไฟอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไฟในห้องจะดับพรึ่บแล้วจึงปืนลงเก้าอี้ ร่างบางลงเปิดปิดสวิตท์ไฟอีกรอบเพื่อความชัวร์ว่าทั้งห้องอยู่ในความมืดมิด

ได้เวลา

ไปตามนัทแล้ว

หลังจากเคาะห้องไปไม่นาน ประตูห้องตรงข้ามก็เปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่ออกมาทักทาย ซินลอบสำรวจสภาพคู่แข่ง นัทใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นขาถึงเข่า มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพาดอยู่บนหัวที่ยังเช็ดไม่แห้ง

''คิดถึงเหรอ  ? '' คำทักทายที่อีกฝ่ายส่งมาให้ทำเอาซินอดไม่ได้จะแอบเป้ปาก

''ไฟห้องเราจู่ๆก็ดับอ่ะ นัทไปช่วยดูให้หน่อยสิ''

''อ่าวเหรอ ได้ๆ งั้นรอแป้บนะ''

หลังจากทำการล่อลวงเดือนคณะเข้ามาในห้องได้เป็นที่เรียบร้อย คนถูกล่อลวงก็ปีนเก้าอี้ขึ้นไปเพื่อพยายามซ่อมหลอดไฟที่เปิดไม่ออกเสียแล้ว โดยมีตัวการที่ทำให้หลอดไปดับนั่งขัดสมาธิมองตาปริบๆอยู่บนเตียง

 ตะกี้เผลอไปกระตุกสายอะไรขาดก็ไม่รู้อ่ะ

 หวังว่านัทจะซ่อมได้ คงซ่อมได้แหละ 

   เนาะ...

''มีไฟฉายมะ ส่องไฟให้หน่อยดิ ไม่เห็นเลย''  ช่างไฟจำเป็นร้องหาไฟฉาย

''เดี๋ยวเปิดไฟที่ไอโฟนให้ รอแป๊บนะ'' ซินกวาดมือไปรอบเตียงเพื่อหาโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวางทิ้งไว้ที่หน้าอ่างล้างหน้า คนตัวเล็กเด้งตัวออกจากที่นอนก่อนจะค่อยๆคลำทางไปยังอ่างล้างมือ มือเรียวควานหาโทรศัพท์ในความมืด ลืมไปเสียสนิทว่ามีแก้วน้ำที่วางไว้รอล้างที่ขอบอ่างด้วย

เพล้งง !! แก้วสองใบถูกปัดตกลงพื้น 

ที่ซวยกว่านั้นสองเท่าคือซิน ที่สะดุ้งแล้วถอยไปเหยียบโดนเศษแก้วในความมืดมืด

'' เฮ่ย... เป็นอะไรไหม ''  นัทชะโงกหน้าเข้ามาดูหลังจากได้ยินเสียงแก้วแตก ชายหนุ่มทำท่าจะเดินเข้ามาหา ซินจึงรีบตะโกนห้ามไป

''ระวังนะ มีเศษแก้วที่พื้น''

 ในความมืดยังพอมีเสียงลอดจากข้างนอกให้ซินมองเห็นอีกฝ่าย คนตัวเล็กเม้มปากข่มความเจ็บขณะที่เท้าทั้งสองข้างยืนอยู่บนเศษแก้ว

''อย่าขยับนะ''  เพื่อนร่วมคณะกล่าวเตือนพลางเดินเข้ามาใกล้ ''ไปทำแผลที่ห้องฉันก่อนแล้วกัน''

กว่าซินจะรู้ตัวร่างบางก็พบว่าเขาลอยขึ้นไปอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่ายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ซินเซียร์ขอสาบานต่อฟ้า

เหตุการณ์นี้ไม่ได้อยู่ในแผนที่เขาวางไว้เลยสักนิด

//////////////
 

นัทวางตัวคนซุ่มซ่ามลงบนเตียงตัวเอง เขาหันไปหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลจากลิ้นชักก่อนจะสำรวจแผล นัทนิ่วหน้าเมื่อเห็นเศษแก้วทั้งเล็กใหญ่ปักอยู่เต็มฝ่าเท้าของซินทั้งสองข้าง ขนาดแค่เห็นยังรู้สึกเจ็บแทน แล้วเจ้าตัวเล็กบนเตียงนี่จะเจ็บขนาดไหน

''ทนเจ็บหน่อยนะ''

เขาเอ่ยเตือน ก่อนจะค่อยๆดึงเศษแก้วชิ้นแรกออกมา เขาเห็นซินสะดุ้ง ดวงโตกลมๆมีน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ แต่กลับเม้มปากเน้นไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมา

''อ่ะ  จับไว้'' นัทส่งมือให้อีกฝ่าย ในตอนแรกซินมองอย่างชั่งใจแล้วเอามือมากำไว้หลวมๆ แต่เมื่อชายหนุ่มเริ่มลงมือดึงเศษแก้วชิ้นที่สอง ที่สาม ที่สี่ …มือเล็กของอีกฝ่ายก็กำมือของเขาเอาไว้เสียแน่น

''เอ้า เสร็จละ''นัทพูดขึ้นในขณะที่พันแผลที่ท้าอีกฝ่ายเรียบร้อย

''เสร็จแล้วก็ปล่อยมือเราดิ'' เจ้าของมือเล็กที่โดนเขากุมมือเอาไว้แน่นประท้วงขึ้นมาเบาๆ ทำเอานัทรีบปล่อยมืออีกฝ่ายแทบไม่ทัน

''อ่อ…โทษๆ'' 

''…''

''….''

เดทแอร์บังเกิดเมื่อทั้งบุรุษพยาบาลจำเป็นและคนเจ็บต่างไม่มีใครพูดอะไรกัน จนกระทั่งนัทเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ

''นอนนี่ก่อนไหม ห้องนู้นไฟยังเสียอยู่ เดี๋ยวเกิดไม่ระวังขึ้นมาก็อันตรายอีก''

เขาเสนอ ยังไงในเตียงในห้องก็เป็นเตียงหกฟุต นอนได้สองคนสบายๆไม่มีปัญหา

''ไม่ดีมั้ง เราว่าเรากลับห้องดีกว่า '' คนตัวเล็กบ่ายเบี่ยง พลางยันตัวขึ้นหมายจะลุกจากเตียง แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะโดนเจ้าของห้องจับแขนเอาไว้เสียก่อน แขนของนัทยันผนังไว้ ก่อนใบหน้าหล่อจะค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้ซินเข้าเรื่อยๆ

''ทำไม กลัวตกหลุมรักผมเหรอ''

''กลัว … ที่ไหน''

ร่างบางเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทาย นัทหัวเราะในลำคอหึหึก่อนจะผละไปเก็บอุปกรณ์พันแผล

''งั้นก็นอนซะ ตีสองครึ่งละ แล้วพรุ่งนี้ยังไม่ต้องไปเรียนนะ'' พูดจบก็ดับไฟในห้องลง ก่อนจะขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆซิน 

''นี่'' 

''หืม''

''ขอบใจมากนะ ''  สิ้นประโยค นัทก็ได้ยินเสียงคนข้างๆพลิกตัวตะแคงไปอีกฝั่ง นัทยิ้มน้อยๆกับคำขอบคุณ ก่อนจะเขาจะหลับตานอนลงด้วยความง่วง …

เหลือเวลา:63วัน

(TBC)