[Fic Vocaloid] MerodyLove เสียงเพลงรักจากหัวใจนายหน้าเหมือน [RintoxLenka]

ลำดับตอนที่ #3 : ช่วงเวลาแห่งความสุข

ซ่า~~~


''.........''

ฝนที่เทลงมาอย่างหนัก มีท่าทีว่ามันจะไม่หยุดแน่ๆ ฉันกับรินโตะยังนั่งหลบฝนกันอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ฉันละสายตาที่มาฝนอยู่ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้เวลา 17.50 น. ประมาณชั่วโมงกว่าๆที่พวกเราติดฝนกันอยู่ที่นี่ ฉันหันไปมองรินโตะที่นั่งมองสายฝนที่ตกลงมาด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย

''รินโตะ...?''
''..............''

ไร้การตอบสนอง เขาก็อย่างมองสายฝนอยู่เหมือนเดิม ฉันเขยิบเข้าไปใกล้ๆเขา  พร้อมสะกิตเขาเบาๆ และเรียกชื่อเขาอีกครั้ง

''รินโตะ?''
''หะ หือ!? มีอะไรหรอเลนกะ...?''
''เป็นอะไรหรือเปล่ารินโตะ นายดูแปลกๆนะ?''
''งะ งั้นหรอ.. ไม่มีอะไรหรอก..''
''รู้มั้ย! นายทำให้ฉันเคลียดตามนายไปด้วยนะเนื้ย! มีอะไรหรือปล่า??''
''เปล่านินา แค่หิวข้าว...''
''............=_=''

ฉันเริ่มท้อกับการถามเขาไปแล้วไม่ยอมตอบฉัน ฉันถอนหายใจเบาๆแล้วหันกลับมามองฝนอีกครั้ง

''กลับบ้านกันเถอะ....''
''กลับบ้าน?'' 

ฉันหันไปมองรินโตะที่ร้องอยากกลับบ้านขึ้นมา แต่นี้ฝนตกหนักอยู่ ขืนออกไปต้องเปียกอีกแน่ๆ

''แล้วพวกเราจะกลับบ้านยังไงล่ะ?''
''ลุย...''
''ห๊า? ลุย...ลุยฝนไปอ่ะนะ ?=[]=''
''ใช่...''
''แต่แบบนี้ ถึงบ้านก็ไม่สบายกันพอดีสิ =_=''
''ก็อย่าไปโดนฝนมันสิ..''

รินโตะดึงเสื้อนอกที่คลุมตัวฉันออกมา แล้วเอาถุงกับข้าวมาให้ฉันถือ แล้วแผ่เสื้อไว้เหนือหัวให้เหมือนร่ม ฉันเริ่มเข้าใจในความคิดของเขา ฉันก็ค่อยๆเดินเข้าไปอยู่ใต้เสื้อกับรินโตะ

''Are you ready?''
''เอ่อ...No = = ''
''Go~ ''

ฉันกับรินโตะออกตัววิ่งฝ่าฝนที่เทลงมาอย่างหนัก และวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่หยุดพักเลย แม้ว่าฝนจะตกลงมาแรงแค่ไหน ก็ไม่โดนพวกเราเลย เพราะเสื้อของรินโตะ อย่างงี้น่าจะเอาติดตัวแทนร่มซะหน่อยแล้วล่ะ =w=

.
.
.
.
.
.
.
.
.

ไม่นานนักพวกเราสองคนก็วิ่งกลับมาถึงบ้านจนได้ ฉันไขกุญแจบ้านแล้วรีบเดินเข้าบ้านก่อนเป็นคนแรก วางถุงกับข้าวต่างๆ แล้วเดินขึ้นห้องไปเพื่อที่จะไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

 -20 นาทีผ่านไป-

''อ๊า~ สบายตัวจัง~ ไปทำอะไรกินดีกว่า~><''

หลังจากที่ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ลงมาที่ห้องครัวเพื่อที่จะทำอาหารเย็น ฉันคว้าผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัวมาใส่ทันที 
ครั้งนี้ทำอะไรดีนะ~ ปกติจะนั่งกินข้าวคนเดียวตอนนี้ก็มีรินโตะแล้วต้องทำเยอะกว่าเดิมตั้งจานหนึงแน่ะ=w= 

''ว่าแต่จะทำอะไรดีล่ะ? = =''
 
ปัญหาเล็กๆน้อยๆของฉันเวลาจะทำอาหาร ฉันหยิบถุงใส่ที่ไปซื้อที่ตลาดก่อนหน้านี้ แน่นอนมันมีแค่ผักกับเนื้อเท่านั้น แล้วก็ผลไม้นิดๆหน่อยๆ =w=

''คิดไม่ออก!! ข้าวผัดล่ะกัน หวังว่ารินโตะคงจะกินล่ะนะ =w=''

ในความคิดฉัน รินโตะน่าจะเพิ่งมาญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกมั้งนะ ก็อยากจะทำอาหารญี่ปุ่นให้กิน แต่ก็ช่างเถอะ ไว้คราวหลังจะทำให้ล่ะกัน ขอโทษนะรินโตะ... ^^


 -20 นาทีผ่านไป-


''เอาล่ะ เสร็จแล้ว~~'' ฉันมองข้าวผัดสองจานที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ อย่างภาคภูมิใจ ก็ปกติทำจานเดียวนินา~ ยกเว้น วันที่เลนไม่ได้ออกไปทำงานอ่ะนะ ป่านนี้เป็นไงบ้างนะ~

''ไปเรียกรินโตะดีกว่า~''

ฉันเดินขึ้นไปที่ชั้นสองแล้วเดินไปยังที่ห้องของรินโตะทันที


ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!


''รินโตะ... กินข้าวเย็นกัน...''
''.................'' 
 
เงียบกริบ.... ไม่มีเสียงตอบรับอีกตามเคย 


ก๊อก! ก๊อก!


''รินโตะ.....''
''...............''

เงียบกริบ สนิต ไร้เสียงจิ้งหรีด = =
เกิดอะไรกับเขาหรือเปล่า? หิวข้าวมากจนสลบไปแล้วหรือเปล่า? ระ หรือว่า คิดจะแกล้งฉันหรือเปล่า ?? =[]=
ฉันเริ่มกระวนกระวายกับเหตุการณ์นี้ ฉันมองไปยังลูกบิดประตู ฉันคิดจะเปิดมันแน่นอน

''รินโตะ.. ขอเขาไปนะ...''

ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องของรินโตะอย่างช้าๆ เมื่อมองเข้าไปในห้อง ข้าวของที่เพิ่งขนย้ายมาถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ที่ข้างๆเตียงมีเสื้อผ้าที่เปียกฝนกองเอาไว้อยู่ และบนเตียงก็มีรินโตะนอนอยู่ด้วย ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ และตรงไปยังที่เตียงของรินโตะ

''......''

ภาพที่ฉันเห็นคือรินโตะที่นอนหลับในสภาพที่ใส่แค่กางเกงตัวเดียว ใบหน้าที่ดูคล้ายๆกับริน ผิวขาวเหมือนดังแป้งข้าวเจ้า หน้าท้องที่ไร้ไขมันไร้ซิกแพด(ก็ถือว่าหุ่นกำลังดี) ได้ยินเสียงลมหายใจของรินโตะเบาๆ ในยามหลับก็เหมือน..........

''..........!!=//[]//=''  

ฉันจ้องมองรินโตะอยู่นานพอสมควร จนรู้ตัวอีกที ว่าตัวเองดันคิดเรื่องที่ไม่สมควรที่จะคิด(มันทำให้ดูหื่นอ่ะนะ =.,=)ซะงั้น ฉันหลับตาแล้วเริ่มตั้งสติไว้ ฉันแค่จะมาเรียกรินโตะมากินข้าวเท่านั้นเอง ไม่ได้จงใจมาเจอแบบนี้ซักหน่อย แค่เรียกกินข้าว...กินข้าว...กินข้าว......กินข้าว.............

''รินโตะ...รินโตะ...''

หลังจากที่ตั้งสติได้แล้ว ฉันเอื้อมมือไปที่ไหล่ของรินโตะแล้วเขย่าเบาๆ ถึงแม้จะไม่ค่อยอยากปลุกหรอกล่ะนะ

''อือ......?''

รินโตะค่อยๆลืมตาขึ้นมามองฉัน ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ ทำให้เขาดูเหมือนแมวเหมียวเพิ่งตื่น 

''เอ่อ...คือ...ขอโทษนะที่ปลุก....คือ...ข้าวเย็นเสร็จ(นาน)แล้วน่ะ...''
''อือ.....เดี๋ยวตามไป....''

หลังจากรินโตะพูดเสร็จฉันก็รีบเดินออกจากห้องเขาทันที ถ้าฉันอยู่ห้องนั้นนานอีกล่ะก็.....ไม่ ไม่! คิดอะไรอยู่เนื้ย! บ้าๆๆๆ เลนกะ ><
เมื่อฉันเริ่มตั้งสติได้อีกครั้ง ก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อจะไปกินข้าวเย็น



กริ๊ง~ กริ๊ง~


ขณะที่กำลังลงบันไดมานั้นเสียงโทรศัทพ์ก็ดังขึ้น ฉันไม่รอช้ารีบเดินลงไปขั้นล่าง แล้วหยิบโทรศัทพ์มาแนบกับหู

''ฮัลโหล?''
''สวัสดีจ๊า เลนกะ~''
''มาม๊า เองหรอคะ''
''จ๊า เป็นไงเจอรินโตะกับรินหรือยังจ๊ะ?''
''คะ รินออกไปทำงานกับเลนแล้วคะ ส่วนพวกเรากำลังจะกินข้าวเย็นกันน่ะคะ''
''อ่อหรอ แม่รบกวนลูกหรือเปล่า?''
''เปล่าคะ! หนูกำลังรอรินโตะอยู่น่ะคะ''
''งั้นหรอ แม่ขอโทษจริงๆนะ ที่ไม่ได้กลับมาดูแลเลนกะเลย รินโตะก็ด้วย แม่ไม่ค่อยมีเวลาน่ะจ๊ะ....''
''มะ ไม่เป็นไรหรอกคะ มาม๊า'' 
''จ๊า ยังไงก็ดูแลกันและกันไว้นะ รินโตะเขาจะดูแลลูกเป็นอย่างดีเลย ดีไปถึงอนาคตเลยล่ะ~^^''
''หือ? อนาคต??''
''เปล่าๆ จ๊า แค่นี้นะ เดี๋ยวแม่จะโทรไปหาเลนคุงอีก ไว้คุยกันใหม่นะลูกรัก~ ^^;;''
''ดะ เดี๋ยวสิ มาม๊า หมายความว่าไง อนาคตน่ะ??''

ตู๊ด~ ตู๊ด~ ตู๊ด~

วางสายไปซะแล้ว ไม่เข้าใจเลย ดูแลถึงอนาคตหรอ? หมายความว่าไง? มาม๊าต้องคิดแผนอะไรอีกแน่เลย = =

''มาม๊าโทรมาหรอ?''
''อิย๊า!? =[]=''

ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงของรินโตะแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ฉันวางหูโทรศัทพ์ไว้ที่เดิมแล้วหันกลับมามองเขา

''อะ อื้ม...^^;;'' 
''มะกี้เสียงตกใจเธอหรอ?''
''เอ๋...มั้ง..=A= ''
''ฮิฮิ....~''
''รินโตะ....;w;''
''อาๆ จะไปกินข้าวกันสินะ OK  =w=''
''เสียงตกใจฉันมันตลกขนาดนั้นเลยหรอเนื้ย....;w;''
''ไม่รู้สิ อิย๊า~~~''
''รินโตะ!....;w;''
''กินข้าว กินข้าว~''

เขาดูร่าเริงแปลกนะ แต่ก็ช่างเถอะ... ;w;
ฉันเดินตามรินโตะไปยังโตะกินข้าว บนโต๊ะมีข้าวผัดเย็น(?)อยู่สองจาน เขาเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลง เขาจ้องมองมาที่ข้าวผัดที่ฉันทำ

''เธอเป็นคนทำงั้นหรอ? ''
''อะ อื้ม.. ''

ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับรินโตะ พร้อมกับมองรินโตะนั่งพิจารอาหารของฉัน = =

''ทานแล้วนะครับ~''
''ทานแล้วนะค๊า~''

ฉันกับรินโตะตักข้าวในจานกินพร้อมกัน รู้สึกจะใส่น้ำตาลมากไปหน่อย นี้มันข้าวผัดหวานชัดๆ = = พวกเราสองคนกินข้าวกันไปคุยกันบ้างเล็กน้อย  และพวกเราก็กินหมดจนได้

''ขอบคุณสำหรับอาหารครับ~''
''ขอบคุณสำหรับอาหารค๊า~''

ฉันลุกขึ้นเก็บจานทั้งสองไปนำไปล้าง แล้วเก็บเข้าตู้เหมือนเดิม

''อร่อนดีนะ.. อาหารที่เลนกะทำน่ะ....''
''งะ งั้นหรอ ขอบคุณนะ..''

ไม่เคยมีใครชมฉันว่าทำอาหารอร่อยมาก่อนเลย โดยเฉพาะเลน อีกอย่างเหมือนเลนจะทำอาหารอร่อยกว่าฉันอีกแน๊ะ = =
หลังจากเก็บจานใส่ตู้พวกเราก็คุยกันอีกจนดึก ฉันกับรินโตะเดินขึ้นไปที่ชั้นเพื่อจะกลับเข้าห้องนอนของตนเอง

''ราตรีสวัสดิ์นะ เลนกะ...''

มือของฉันที่กำลังจะหมุนลูกบิดประตู ก็ต้องหันมาหารินโตะ 

''อื้อ เช่นกัน ราตรีสวัสดิ์...~''

ฉันยิ้มให้เขาแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไป รินโตะก็เข้าห้องของเขาไป


                                                                 โปรดติดตามชมตอนต่อไป