คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Story II : โลกสีคราม [70%]
Story II : โลกสีคราม
♪!?! ♪~!!♪♪♪ ~~~
เสียงเพลงจังหวะร็อคปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นลั่นจากใต้หมอนของหญิงสาว เป็นทำนองที่ค่อนข้างรุนแรงและจังหวะเร็วเป็นพิเศษ อาจเพราะช่วงเวลาเช้าเป็นช่วงเวลาที่ตื่นยากเธอจึงเลือกเพลงแนว ๆนั้น นัยน์ตาสีเทาเข้มค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะกระพริบตารับแสงสว่างที่ทอดมาจากหน้าต่างข้างเตียงนั่น... อควาอ้าปากหาวกว้างก่อนจะพยายามดึงแขนออกจากวัตถุอะไรบางอย่างที่ทับแขนเธออยู่ทั้งสองข้างเพื่อบิดขี้เกียจ
เอะ?? วัตถุหนักๆ...
“..... ?!???!!??!?!?!”
เธอถึงกับตาโตตกใจ เมื่อเห็นสองร่างที่นอนกรนอยู่บนเตียง...ข้างซ้ายคือชายร่างสูงเรือนผมสีแดงยุ่ง นอนหลับกรนอย่างไม่ใส่ใครรอบข้าง...ใครฟะ !? ส่วนด้านขวาคือเด็กหนุ่มน้อยร่างเล็กบางเรือนผมสีเทายาวเล็กน้อย หน้าตาดูจิ้มลิ้มน่ารักสุด ๆรากกับพวกเด็กอายุราว ๆ ป.4 ป.5 อะไรทำนองนั้น
...เรื่องนั้นมันใช่เรื่องน่าคิดที่ไหน !! คำถามคือไอพวกนี้มันมาจากที่ไหนล่ะโว้ย ?!
น่าแปลกแฮะ เรดกับเกรย์หายไปเลย...
เอะ เดี๋ยวก่อน รึว่า...
จู่ๆ เสียงของโทรศัพท์ปลุกก็เงียบหายไป ... จนอควาเกิดอาการสงสัย อย่าบอกนะว่าลืมเสียบที่ชาร์จแบตอีกแล้วเลยแบตหมดกลางคั่น ? เพราะเธอจะตื่นเช้า ๆมานั่งฟังจนกว่ามันจะหมดเพลงเพื่อให้หายง่วง แต่มันกลับเงียบไปซะดื้อ ๆ ซะงั้น เธอพยายามแอบแง้มหมอนขึ้นมาดู โดยกลัวสองหนุ่มนี่จะตื่น เอ่อ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น หรือว่า..เธอกำลังฝัน...
แว๊กกกกกกกกกก ได้นอนกับหนุ่ม แถมสองสเป็คเลยด้วย ! >[]< !!! <<< [scream ลึกๆ...]
“เจอแล้ว...”เธอกล่าวเบา ๆ สายชาร์จถูกเสียบอยู่ตามปกติ แต่เจอกลับกดเปิดเท่าไหร่ก็ไม่ติดสักกะที แต่จู่ๆภาพกลับขึ้นพร้อมกับ..
[“สวัสดีครับ คุณอควา”]
“ว๊ากกกกกกกกกกกกก !!!”
อควาเผลอร้องว๊ากทันใดเมื่อได้ยินเสียงเข้มๆตอบจากโทรศัพท์...เมื่อได้ยินเสียงงืมงำจากเตียงก็รีบปิดปากทันที...เอ่อ..ยังไม่ตื่นใช่มั้ย...เธอมองไปยังจอโทรศัพท์สีขาวโล่ง พร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาดูเป็นมิตร นัยน์ตาสีเงิน เรือนผมสีทองแดง แววตาที่ดูเจ้าเล่ห์ภายใต้กรอบแว่นสีดำ พร้อมกับมีไมโครโฟนข้างปาก เขาสวมชุดเหมือนพวกทำงานอยู่ในโอเปอเรเตอร์...
ข..ขายประกันงั้นเหรอ ? บางทีก็มีคนส่งพวกข้อความอะไรพวกงี้มา ย อย่างนั้นฉันไม่มีตังจะจ่ายหรอกนะ..
[“คิดว่าเป็นขายประกันงั้นเหรอเนี่ย...แย่จังเลยนะครับ..”]
“น..นายรู้ได้ไงว่าฉันคิดอย่างนั้น ?!”
แอ๊ด..
“... ‘ ‘ ?”
“=[]=”
แล้วเสียงแว่วเรไรก็ร้องลั่นขึ้นพร้อมกับข้าวต้มชามหนึ่งตกลงพื้นด้วยความตกใจ...
“โว้ย...กำลังนอนสบายเลย...ปลุกกันทำไมเนี่ย เฮ้อ...”
“ม...ไม่รู้สิฮะ..”
“o ^ o . . .”
[“เอาน่ะครับ นี่ก็สายมากแล้ว ถึงวันนี้จะเป็นวันเสาร์...วันหยุดก็เถอะ”]
“งือ....”อควาได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาหลบสายตาทั้งสี่คู่ที่นั่งหันหน้ามองกันเป็นกลุ่ม... ชายคนแรกที่ผมสีแดงดูท่าทางห้าว ๆ นั่นคือเรด.. นัยน์ตาสีเขียวอ่อน ชุดเสื้อสีเทาตัวโคร่งๆ กางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นนั่งเท้าคางมองด้วยความเซ็งสุดขีด สงสัยคงจะยังนอนไม่พอ... ส่วนคนถัดไป เด็กหนุ่มตัวเล็ก ผมสีเทา นัยน์ตาสีม่วงท่าทางเก้ ๆกัง ๆ เหมือนจะกลัวอะไรสักอย่าง สมกับเหมือนเป็นเด็ก... คงจะเป็นเกรย์ เขาใส่ชุดไม่ต่างจากเรดเท่าไหร่แต่เสื้อกลับเป็นลายหมีสีฟ้าน้ำตาล กางเกงขายาวสีส้มสไตล์เด็ก ๆ ...ส่วนอีกคน เป็นชายผมสีฟ้า สวมแว่นนัยน์ตาสีเดียวกับผม เขาสวมชุดเสื้อพอดีตัว กางเกงขายาวดูสุภาพ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พูดอะไรมาตั้งนานแล้ว ใครล่ะเนีย่..
ส่วนอีกคน เหมือนจะเป็น..เอ่อ...ผีสิงอยู่ในโทรศัพท์ ? เขาก็นั่งร่วมวง(ทาน)ด้วย ถึงแม้จะอยู่ในโทรศัพท์ที่ตั้งไว้ก็ตาม แต่ราวกับเขาอยู่ตรงนี้จริงๆ..
น...นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นก๊านนนน..
“ดูเหมือนพ...พวกผมจะมีตัวตนจริงๆสินะฮะ...”เด็กหนุ่มผมสีเทายืนขึ้นแล้วหมุนตัวมองด้วยสายตาไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่...นัน่สิ ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น.. โลกนี้มีอะไรเปลี่ยนไปงั้นเหรอ ทำไมจู่ๆบุคคลที่ฉันแค่นึกจินตนาการตอนนี้มีตัวตนเป็นๆอยู่ข้างหน้า... แต่ว่าน่ารักสุดๆเลย ! ตัวเล็กแววตาใสบ๊องดูน่ารักสุด ๆ ชอบเป็นที่สุดเลยแฮะ ถ้าเป็นสเป็คเมื่อก่อนล่ะนะ (?)
“นายคงชื่อ...บลูสินะ”เรดมองไปยังชายผมสีฟ้าที่นั่งกินโจ๊ก (?)ที่ตกแตกเมื่อกี้ เขายิ้มตอบเล็กน้อยด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะทำท่าภาษาใบ้ยกมือเหมือนรูดซิปปากสื่อกับเรด
“หา ? นายพูดไม่ได้ ?”
“...”บลูพยักหน้างึก ๆ ... เอะ เดี๋ยวก่อน บลูมันชื่อฉันไม่ใช่เหรอ ?! อควาคิดอยากจะพูดโต้แย้ง แต่ก็ได้แค่กลืนคำพวกนั้นลงคอไป
[“จริงด้วย นายหญิง.. ”] ชายหนุ่มที่อยู่ในโทรศัพท์เรียกอควาในขณะที่ไม่รู้จักชื่อ เขาต้องเรียกเธอ แน่ๆ เพราะในทีนี้คงไม่มีใครเป็นผู้หญิงแล้วล่ะ... “อ..อะไรงั้นเหรอ ?”
[“ข้ามีนามว่าไนท์ ขออภัยที่ทำให้ตกใจนะขอรับ”]คนในโทรศัพท์ที่ชื่อว่าไนท์ยิ้มบาง [“เป็นโปรแกรมในโทรศัพท์ที่มีชีวิต... ยินดีที่ได้รับใช้นะครับ”]
“...เอะ..รับใช้?...”
“พูดง่ายๆน่ะ คือ.. เขาคือโปรแกรม Shrink Visual Virus นั่นล่ะ...แต่ว่า...ดูท่าทางจะแตกต่างกว่าทั่วไป”เรดลองคำนวณสถานการณ์ก่อนจะลองพยายามเลื่อนดูรายการต่าง ๆ แต่ก็ไม่สำเร็จ ราวกับที่เลื่อนๆไปนั้นไม่มีผลอะไรเลย
[“จะทำอะไรเหรอครับ ? ไม่ทราบว่าจะไปทำอะไรเหรอครับ...”] ไนท์เอ่ยถาม ก่อนจะเริ่มเลื่อนไปตามที่เรดกำลังไป พร้อมกับเดินตามหน้าที่ถูกเลื่อนไป
“ฉันจะไปเช็ครายการของ...เลื่อนเซ่ !”
[“ขอผ่านละกันนะครับ... แค่บอกสิ ว่าต้องการอะไรน่ะ...เดี๋ยวจะพาไปให้”]
“ไม่ต้อง ! ฉันจะไปดูเอง !”
“ท...ทำไงดีล่ะ...เรดแทบจะบีบโทรศัพท์แตกแล้ว...”
“ม...ไม่รู้สิ...เอ่อ..เรดใจเย็นก่อนก็ได้นะ..”
อควากับเกรย์หันหน้ามองกันล่อกแล่ก ๆ ส่วนบลูเหมือนจะลุกไปแล้ว ไม่รู้ไปไหน คงจะไปเก็บของ... ส่วนเรดเริ่มคลายโทรศัพท์ลงเมื่อรู้ว่าทำยังไงก็คงทำไม่ได้ ก่อนจะส่งโทรศัพท์นั่นกลับให้กับอควา
“ไอบ้านี่มันควบคุมโทรศัพท์เธอ...”
“ฮะ ๆ ไม่เป็นไร อือ ถ้าคือไวรัสจริง ก็แปลว่าได้ SVV มาแบบฟรีๆ นะ?”อควาพยายามยิ้มปลอบใจ...ปลอบใจในสิ่งที่คิดว่าคงทำอะไรไม่ได้แล้วมั้ง
“คือว่า...อควาซัง...”
“หือ ? ว่าไงล่ะเกรย์คุง”
“เดี๋ยวพวกผมจะไปลาดตะเวนล่ะนะครับ...รักษาตัวเองด้วยนะฮะ”
“เห๋?”
“บลู ช่วยอยู่กับอควาด้วยละกันนะ พวกชั้นไปล่ะ...”
“เห !! ป..ไปไหนกันล่ะ ?!”
เรดกับเกรย์ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเพื่อคลายความเมื่อยหลังจากนั่งจ้องหน้ากันมานับชั่วโมง... ดูเหมือนพวกเขาต่างก็มีภารกิจเช่นเดียวกัน
...โดยเฉพาะเหตุผลที่ทำไมจู่ๆพวกเขาถึงได้อยู่ตรงนี้...
พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็อยู่ตรงนี้ มีความคิด มีความรู้สึก มีอารมณ์ ทุกอย่าง
...ยกเว้นอดีต..
“เดี๋ยวๆ รอกันก่อนสิ !”
“เซย์กู๊ดบายเน้ ! ”
ปัง !
เด็กสาวผมยาวได้แต่มองกระพริบตาปริบ ๆ นัยน์ตาสีเทาของเธอได้แต่หุบลงมองโทรศัพท์เครื่องนึงที่มีชายผู้นึงนั่งคีบบะหมี่ถ้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย... แล้วก็อีกคน คือชายผมสีฟ้าสวมแว่นตานั่งสัปหงกง่วงอยู่ข้างๆ...ดูท่าทางเขาจะเพลียแฮะ อือ...
เกิดอะไรขึ้นกันนะ แล้วจะเอายังไงต่อดีล่ะเนี่ย
ปล่อยให้นอนพักดีกว่ามั้ง... อควาพยายามปลอบใจตัวเอง อีกอย่างเธอก็ปรับสภาพตัวเองได้ไวกว่าคนอื่นตามปกติอยู่แล้ว เลยทำให้ไม่ค่อยจะลำบากใจหรืออะไรมากสักเท่าไหร่ อีกอย่าง ตัวเธอก็ชินกับสภาพที่ต้องอยู่กับผู้ชายอยู่แล้วเลยสบาย ๆ อีกนั่นล่ะ...(?)
[“แล้วคุณจะทำอะไรต่องั้นเหรอครับ”]ไนท์ถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากเห็นสภาพ อควาแอบลนนิด ๆ และแถมเธอจะอดตกใจไม่ได้ซะด้วย
หมับ..
จู่ๆบลูก็เข้าสถานะอ่อนยวบ เกาะหลังอควาเป็นที่เรียบร้อย... “เฮ้ย !? อ...อะไรน่ะ !”เธอตกใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจก่อนจะส่งเสียงมรณะ
“Z….z…Z.z….”
เธอต้องหิ้วไปสินะ...
“นี่... มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ นายเป็นใคร ที่นี่มันยังไง จู่ๆพวกนี้มาได้ยังไง แล้วพวกเรดเกรย์ในหัวฉันหายไปไหน นายมานี่ได้ยังไง ใครก็ได้ ช่วยตอบฉันทีเซ่ !!”
….
“หือ...โดนแทรกแซงน่ะเหรอ...” เด็กสาวกล่าวเบา ๆ ที่ไมโครโฟนเหมือนคุยโทรศัพท์อยู่ แต่จริงๆแล้วเธอกำลังคุยกับชายหนุ่มที่อยู่ในโทรศัพท์นั่น.. ดูเหมือนเขาจะคือไอ VSS SVV SVS VSV ไวรัสอะไรนี่ล่ะ (?) เธอก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่พอจับใจความได้คร่าวๆว่า..
ไนท์ถูกส่งมาในโทรศัพท์ของเธอ ในสภาพที่ความทรงจำ..เอ่อ...เสียความจำล่ะมั้ง เขาจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น นอกจากชื่อของตัวเองและเป้าหมายของเขา เขาเป็นเพียงแค่โปรแกรมบริการในโทรศัพท์เท่านั้น แต่มีชีวิต มีความรู้สึก นึกคิดตลอดเวลา .. รวมถึงเป็นเหมือนคนที่กำลังคุมโทรศัพท์อยู่ซะด้วย เป็นเหมือนกับไวรัสชนิดหนึ่งที่แฝงอยู่ในโทรศัพท์
‘ผมต้องช่วยเธอ’ นั่นคือเป้าหมายที่ไนท์บอกกับเธอ...
ส่วนเรื่องของเรด เกรย์ และบลู เพราะความผิดปกติของ PCW ทำให้พวกเขา “มีชีวิตและมีตัวตน” ขึ้นมา โดยความผิดปกตินั่นเกิดมาจากมือแฮกเกอร์ที่คงจะชำนาญน่าดูที่แฮ็คข้อมูลของ PCW จนทำให้โลกมันตาลปัตร เปลี่ยนไป จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามันมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง แต่ดูเหมือน จินตนาการของคนเราคงจะทำให้สร้างสิ่งๆหนึ่งขึ้นมา...
อาจจะเหมือนในนิทาน ที่เขาบอกว่า ถ้าคนเรากลัวมาก ๆ คิดมาก ๆ จะสร้างสัตว์ประหลาดเนอะ ? คิดแล้วดูตลกดีแฮะ..แต่ก็คงเป็นความตลกร้ายที่ขำไม่ออกอยู่ดี รวมถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติออกไปอีก...
ตอนนี้เธอกำลังออกมาเดินเล่นข้างนอกในเช้าของวันเสาร์...อากาศค่อนข้างแจ่มใส แต่ตลาดเล็ก ๆ อย่างซิมโฟส ตลาดที่ไม่ว่าจะวันหยุดหรือวันอะไรก็แล้วแต่ที่มักจะอัดแน่นไปด้วยผู้คนเสมอ แต่วันนี้กลับมีคนเหลือน้อยสุด ๆ จนทำให้ความรู้สึกอึดอัดหายไปเยอะเหมือนกัน จนกลายเป็นความโล่งอย่างแปลกประหลาด
เอ หรือว่าสัตว์ประหลาดบุก ? มีจอมโจรโหดบุกเข้ามา ? หรือชาวบ้านโดนหมาป่าเขมือบตายไปนับสิบๆคนแล้ว !? เอ่อ..คงไม่ใช่มั้ง อควาคิดเล่น ๆพลางกับควงสายหูฟังหมุนเล่น และคิดไปเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวก็คงจะรู้ล่ะมั้ง ก่อนที่เธอจะกวาดสายตามองพวกร้านค้าที่ขายของอยู่
จะซื้ออะไรไปดีนะ...
ฮื่อ ๆ ซื้อฝากใครบ้างดีนะ ~...
อควาลองเดินสำรวจในตลาดที่เต็มไปด้วยของขายมากมาย ไม่ว่าจะของใช้ ของกิน เครื่องประดับ หรือแม้แต่อาวุธที่วางขายกันจนแทบจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ส่วนใหญ่มักจะราคาแพงทำให้ไม่ค่อยจะมีคนเลือกเท่าไหร่แถมต้องมีใบอะไรสักอย่างด้วย.. ส่วนของกินก็มีให้เลือกมากมายตั้งแต่ของประหลาดๆ อย่างพายเต่า หรือยันไปอาหารมังสวิรัติสำหรับพวกรักสุขภาพ... คงจะมากมายสำหรับร้านค้าจริงๆนั่นล่ะ
“หนูจ๋า สนใจซื้อพายข้าวโพดมั้ยจ๊ะ ~”คุณป้าแก่ ๆ ที่เป็นเจ้าของร้านเรียกซื้อ อควาก็อดใจอ่อนไม่ได้ เอ เขาเรียกเราแล้วนี่นะ อือ พายข้าวโพดก็น่าสนใจแฮะ เธอเดินตรงดิ่งๆไปยังร้านทันที ราคาไม่ค่อยแพงเท่าไหร่ ในโลกนี้ใช้หน่วยเงินตราที่เรียกว่า “นาร่า” เป็นหินแร่ชนิดหนึ่งที่หาได้จากในโลกนี้ แต่ต้องนำไปผลิตและตราเป็นเงินตราซะก่อน ถึงจะได้ หรือพูดง่าย ๆ ต่อให้ไม่ทำงาน ก็ไปนั่งขุดหาแร่เพื่อหาตังมาใช้ได้เหมือนกัน (ฮ่า) แต่ก็หายากพอสมควร พบได้เฉพาะในเขตภูเขาไฟร้อนๆเท่านั้น..
“เท่าไหร่เหรอฮะป้า” ตัวเธอค่อนข้างจะเป็นลูกค้าประจำของป้าแกเลยทีเดียว “อันละ 40 นาร่าเองลูก ถ้าซื้อ 5 อันป้าแถมให้ 1 อันเลยนา ~”
“งั้นเอาเป็นสัก... 10 อันละกันนะจ๊ะป้า แล้วก็อีก 2 ขอบใจมากจ๊ะป้า...นี่จ๊ะ”
เด็กสาวยิ้มร่าก่อนจะรับถุงที่บรรจุเต็มไปด้วยห่อขนมเล็กๆ ขนาดเท่าฝ่ามือที่ห่อด้วยโบว์หลากสีต่างกันสดใสน่ารักสุด ๆ ก่อนเธอจะเดินไปเรื่อยต่อ... อือ ก็ต้องนมสินะ ? เอานมอะไรดีน้า..
หมับ !
จุ๊-------บ ~
“?!?!?!??!?!? อ..อ..บ...บลู...อู๊ว...”จู่ๆ ก็เกิดอะไรแปลก ๆ ชายร่างสูงผมสีฟ้าจู่ๆก็จุ๊บลงบนหน้าผากของหญิงสาวก่อนที่จะหันไปกอดเกาะหลังเธอต่อ... ตอนนี้อควาหน้าแดงพร้อมกับสติตกกระใจ๊กับเหตุการณ์เมื่อกี้ อะไรของเขาเนี่ย !? เธออยากจะเอ่ยปากถาม แต่ดูเหมือนคนรอบข้างจะไม่มีใครสังเกตเห็นบลูเลย
[“เขาบอกว่าให้เกรงใจตังในกระเป๋ามั่งน่ะครับ”]
แค่นั้นก็บอกกันดีๆก็ได้นี่หว่า !? อควาบ่นในใจก่อนจะก้มหน้าเดินไปตามทางเพื่อสอดส่องดูของราคาถูกๆพร้อมกับเพื่อไม่ให้ใครสังเกตหน้าที่ออกจะเรือแดง(โดยที่ไม่มีสาเหตุ) ด้วย.. ที่บลูเลือกวิธีที่ประหยัดเวลาแทนที่จะมานั่งทำภาษามือ(?) และกว่าจะเข้าใจคงใช้เวลาพักใหญ่ๆเชียว..
ตุ้บบบบ !!
“ว..หว๋า...ขอโทษครับ.. อะ...คาซึโตะเองเหรอ”เด็กสาวกระพริบตาปริบๆกับร่างของชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอไม่มากนัก เส้นผมสีทองที่ยาวจนบางส่วนก็ปิดตา ดูยุ่งๆกระเซอะกระเซิงราวกับคนเพิ่งตื่น พร้อมกับนัยน์ตาสีทองปรือๆที่บอกได้ว่า...เพิ่งตื่นแหงม ๆ ไหนจะชุดที่ดูหลวมๆ สีเทากับกางเกงขายาวรองเท้าแตะนี่อีก...
นี่ลุกจากที่นอนแล้วมาตลาดเลยใช่มั้ย...
แต่ดูเหมือนเขาก็ยังคงจะสะพายหิ้วกีต้าร์ตัวโปรดมาด้วย...ดูท่าทางเลือดศิลปินจะไม่หายไปไหน (?) แต่ที่แย่คือเลือดศิลปินขั้นการเรียนห่วยแตกกันเลยทีเดียว..
ไม่สิ ออกจะฉลาด แต่ขี้เกียจสุดๆ...
“หวัดดด...ดี...อควา...ฮ้าววว...ตื่นเช้าจังนะ...”
“แกต่างหากที่ตื่นสายไป...ออกมาหาซื้ออะไรเหรอ ?” อควาเงยหน้ามองอีกฝ่ายพร้อมกระพริบตาปริบๆ..แต่ถ้าเอาจริงๆสภาพอควาไม่ค่อยต่างกัน ผมยาวสีดำปรกหน้า ตาสีเทามีรอยคล้ำรอบดวงตา (หมีแพนด้า?) หน้าแดงนิด ๆ เหมือนคนเมา (...) สวมเสื้อยืดหลวมๆสีดำกับกางเกงขายาวพร้อมกับรองเท้าแตะ...สภาพโทรมไม่ต่างจากเด็กติดยาทั่วๆไปกันเลยทีเดียว แต่สำหรับคุณเพื่อนๆ...คงจะชินกับเธอสภาพนี้แล้วล่ะ
“หาของกิน....อยากกินแอปเปิ้ลชูสสสสก้ากาเร็ต...ฮ้าววว...มันมีขายแค่ช่วงเช้าอ่ะ...”
“แอปเปิ้ลชูสก้ากาเร็ต ?”
“ขนมปังไส้แอปเปิ้ลราดด้วยน้ำผึ้งพร้อมคาราเมล...”
ของหวานนี่หว่า !? ถึงจะดูน่าสนใจเถอะ แต่คนอย่างคาซึโตะที่ขี้เกียจไปซะทุกอย่างแถมบางครั้งบอกว่าเกลียดของหวานจะมาซื้อของที่รสชาติที่ฟังดูโคตรโคตรหวานจัดเลย..
[“Special Apple Sugar Garret เป็นแอปเปิ้ลสายพันธุ์หวานที่มีสารอาหารมาก โดยวิธีการทำ คือเฉือนเป็นแผ่นบางๆแล้วอบด้วยน้ำผึ้งกับคาราเมล รสชาติจะหวานนุ่มละลายบนลิ้นเป็นพิเศษ ได้ขายอยู่ในร้านคุณน้ากาเร็ตทางตะวันออกของตลาดร้านค้า มีขายแค่ 10 ชุดต่อวัน 1 ชุดคือ 1 ลูกแอปเปิ้ลกาเร็ต”] ไนท์อธิบายให้ฟังในเฮดโฟนที่สวมอยู่ ฟังดูแล้วโคตรน่ากิน ! เธออุทานในใจเบา ๆ
“งั้นไปด้วยได้ปะ ~ >3<”
“อือ ได้ ไปดิ...แต่ห้ามตามเรากลับไปถึงห้องนะ”
“ไม่เป็นไร ! เหมือนเดิมอ่ะ !”
“...”
หน้าคาซึโตะซีดลงไปทันที... สิ่งที่เขาพูด หมายถึงหลังจากซื้อเสร็จแล้วห้ามตามต้อยๆแอบปีนเข้าห้องเขา ซึ่งอความักจะชอบตามเข้าไปประจำ ไม่ใช่อะไร เจ้าตัวไม่มีอะไรทำรวมถึงไปค้นของห้องของเขาเล่นอีก...ดีไม่ดี เธอเกือบโดนจับได้มาหลายครั้งแล้วเลยไม่ค่อยอยากให้มาสักเท่าไหร่
--------------------…………
“เฮ้ยแกอย่าไปเลยเดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก....”
“ไม่หรอกน่ะ ถ้าโดนจับได้ก็ต้องโดนไปแล้วใช่ปะล่ะ ~”
เด็กสาวผมยาวสีดำตอนนี้ได้รวบผมเข้าใส่เข้าไปในคอเสื้อพร้อมกับทำผมให้ดูกระเซอะกระเซิงให้หนักกว่าเดิม ทำให้ใบหน้าที่แต่แรกก็เหมือนเด็กผู้ชาย ก็ยิ่งเหมือนเข้าไปเท่าไหร่ ไหนจะขอบตาที่ออกคล้ำ ๆ แสดงถึงอาการนอนไม่ค่อยจะพออีก รวมถึงการแต่งตัวที่เป็นผู้ชายอยู่แล้วด้วย
ฉะนั้น โอกาสที่จะโดนสงสัยก็จะน้อยลงพอควร..
...ยกเว้นหน้าอกที่คัพก็ค่อนข้างจะอยู่... อควาใช้ผ้ารัดดังเดิมก่อนจะเดินก้มหน้ากอดถุงขนมในอกเดินตามคาซึโตะที่เดินเข้าหอชายไป
“เตียงแกยังนุ่มนิ่มสบายเหมือนเดิมเล๊ยยยยยยยยยย >3<”
“เฮ้ย ทำตัวให้มันสมหญิงบ้างสิวะ...แกนิ....”
“ฮ๊า ช่างมันสิช่างมัน !”อควาหันมานอนเท้าคางมองอีกฝ่ายที่กำลังหยิบของเก็บใส่ตู้เย็น แล้วยิ้มร่าพูดอย่างเอาแต่ใจเหมือนเดิม
“เล่นเพลงให้ฟังหน่อย !”
“ไม่เอาอ่ะ”
“น่านะ ♥”
“ไม่ ! ขี้เกียจ...”
---------------------------------
ความคิดเห็น