คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Strangers
I looked in my rear view mirror and
It seemed to make a lot more sense
Than what I see ahead of us
ahead of us
ความหวังที่จะได้กลับบ้านของลู่หานเป็นอันต้องสลายไป เมื่อเขาเดินย้อนกลับมาที่ประตูโรงเรียนแล้วพบว่ามันไม่มีประตูเหมือนอย่างเคย ร่างบางจึงได้แต่เดินคอตกไปบอร์ดประชาสัมพันธ์เพื่อตรวจดูว่าเขาจะได้นอนที่หอฝั่งไหนในคืนนี้
“ลู่ฮาน! เจอแล้วตรงนี้ ห้อง 1303”
‘อี้ชิง’ คนๆเดียวที่ลู่หานรู้จักในตอนนี้เอ่ยเรียก อี้ชิงเป็นคนจีนที่เคยอยู่บ้านข้างกัน เขาเองก็ค่อนข้างแปลกใจที่อีกคนมาเรียนที่เกาหลีแถมที่เดียวกันอีก
“จริงดิ..งั้นไปกันเถอะ”
ลู่หานนึกตงิดใจกับการแบ่งหอพักของโรงเรียนนี้อยู่ไม่น้อย
คนทั้งโรงเรียนมี 600 คน ปกติแล้วถ้าแบ่งห้องนอนสองตึกก็น่าจะตะวันออกต่อตะวันตกเป็น300/300 ใช่ใหมล่ะ แต่โรงเรียนนี้ กลับจัดให้เป็น 10/490 ให้เดาว่าลู่หานได้อยุ่ฝั่งน้อยหรือฝั่งมาก
ถ้าคุณคิดว่าฝั่งมาก…..คุณคิดผิด ลู่หานอยู่ฝั่งน้อย
และยิ่งไปกว่านั่น อี้ชิง กับพวกประทานนักเรียนรองประธานอะไรซักอย่างก็อยู่ด้วย
ลู่หานกวาดสายตามองรายชื่อของนักเรียนที่อยู่ฝั่งตะวันออกช้าๆ
ปาร์ค ชานยอล
อู๋ อี้ฟาน
โด คยองซู
คิมจงอิน
ฮวาง จื่อเทา
พยอน แพคฮยอน
คิม จุนมยอน
จางอี้ชิง
โอเซฮุน
และเขา ลู่หาน
นี่คือสมาชิกที่ลู่หานไม่เคยรู้จัก ยกเว้นอี้ชิง แล้วจะอยู่ร่วมกันได้ยังไงกัน?
คนแปลกๆ โรงเรียนแปลกๆ สังคมประหลาดๆแบบนี้ คนอย่างเขาจะอยู่ได้จริงๆหรือ?
“พวกนายสองคน..จะยืนขวางบอร์ดอีกนานมั้ย?”
สองเพื้อนซี้สะดุ้งเฮือก จู่ๆก็ได้ยินเสียงเย็นๆดังมาจากด้านหลัง ก่อนจะเห็นผู้ชายที่สูงมากคนนึงยืนมองอยู่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก
ดวงตาสีดำสนิทกับผมสีบลอนด์…หน้าตาเอาเรื่องนั่นหมายความว่ายังไง?
ลู่หานเบนสายตาไปมองที่หน้าอกของอีกฝ่า ‘ดอกหน้าวัว’
ร่างนั้นแทรกพวกเขาสองคนเข้าไปไล้นิ้วตรงบอร์ดประชาสัมพัน์ก่อนสบถแบบที่จงใจให้คนทั่งโลกได้ยิน
“นี่ฉันต้องอยู่หอกับพวกมนุษย์โสโครกอีกแล้วเหรอ”
คำๆนั้นทำเอาสองเพื่อนซี้ยืนตัวชา ถ้าต้องอยู่กับคนที่ท่าทางน่ากลัวแบบนี้ บางทีลู่หานน่าจะแอบปีนกำแพงหนีนะ..
“ฉันเริ่มกลัวที่จะรู้จักคนอื่นๆแล้วสิ”
ลู่หานกระโดดดึ๋งลงเตียงแทบจะในทันที ที่นี่ดูๆแล้วเหมือนห้องเหมือนจะธรรมดาๆ แต่ลู่หานรู้ราคาของเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดี มูลค่ารวมกันน่าจะทำให้เขาสร้างบ้านหลังเล็กๆได้ซักหลัง แถมซื้อรถไว้ขับเล่นได้ด้วย
ความน่าพิศวงของห้องเกือบธรรมดานี้ คือมันไม่มีเครื่องมือที่ใช้ในการสื่อสารได้เลย…
“ไม่เห็นต้องเครียดเลย..ลู่หานลงมาจากเตียงแล้วไปอาบน้ำเลย นอนลงไปได้ยังไงเน่าแบบนั้นน่ะฮะ”
อี้ชิงทำตาดุๆใส่เพื่อนจนลู่หานยอมคลานลงมาจากเตียง ก่อนที่เพื่อนตัวขาวจะขอตัวกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่ออาบน้ำเหมือนกัน
เรือนร่างเปล่าถูกน้ำกระทบจนกลายจะส่องประกาย เส้นผมสีน้ำตาลธรรมชาติแนบลู่กับแก้มขาวใส
ลู่หานปล่อยใจให้ผ่อนคลายจนไม่รู้ว่ามีคนอีกคนเปิดประตูเข้ามาในห้องของเขา
เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้น จนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อคกลอน
ดวงตาสวยยังคงหลับพริ้ม จนมองไม่เห็นผู้มาใหม่ที่ยืนจ้องเขาอยู่ทางด้านหลัง
“.....”
ร่างมาใหม่ยังคงจ้องลู่หานอย่างนิ่งเงียบ
ในขณะที่คนถูกจ้องไม่รู้ตัว จนกระทั่งลู่หานอาบน้ำเสร็จ เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องน้ำคนเดียว
“เฮ้ย! นายเป็นใครเข้ามาทำไม ไอ้โรคจิต!!!”
มือเรียวบางกว่าผู้ชายทั่วไปคว้าเอาขวดแชมพู ขวดสบู่ ทุกอย่างที่มาสารถจับได้ปาไปหาคนๆนั้นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างกายด้วยใบหน้าแดงเถือก
“.....”
“นาย…ออกไปนะ!”
ลู่หานตวาด ทั้งโกรธทั้งอายแต่ก็ไม่สามรถทำอะไรได้ ผ้าก็จะหลุดอยู่รอมร่อ
ร่างบางได้แต่ชี้หน้าอีกคนที่ยังคงทำหน้าเรียบอยู่ตรงนั้นแม้ว่าหางคิ้วเข้มจะเริ่มมีหยดเลือดกลั่นออกมาเป็นสาย
ลู่หานอ้าปากค้างเมื่อเห็นชายนิรนามยักคิ้วยักไหล่กวนเขา
ทำหน้าแบบนี้…แสดงว่ามายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วล่ะสิ
โถ่! ลู่หานอยากจะบ้าตาย!
“คิต…”
“อย่าพูดนะ!!”
ลู่หานชี้หน้าอีกคน ตัวสั่นระริก น้ำตาคลอเหมือนคนจะร้องให้
ท่าทางเช่นนั้นทำให้ผู้มาใหม่ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยหน่าย
“จ้าๆ…เสร็จแล้วก็ออกไป หรืออยากนั่งดูน้องชายฉันก็ตามใจ..”
ลู่หานไม่รอให้อีกคนพูดจบเขารีบออกจากห้องน้ำโดยไม่วายทิ้งเสียงแว้ดๆเอาไว้ ร่างเล็กแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่อีกคนจะออกมาจากห้องน้ำ
กระดุมมิดเล็กถูกติดจนชิดคอ ลู่หานรู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์เพราะอีกคนเห็นร่างกายเขาไปทั้งตัวแล้ว..
บ้ามาก! นี่มันบ้าที่สุด!
“นายเข้ามาห้องฉันทำไม!”
ยิงคำถามทันทีที่อีกคนออกมาจากห้องน้ำ
“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนถาม ป้ายหน้าห้องมันเขียนว่าโอเซฮุน -_-”
“หา???”
ลู่หานวิ่งไปดูป้ายหน้าห้องแล้วก็ต้องอ้าปากค้าง หน้าแดงเป็นปื้น
“ เข้ามาในห้องฉัน มาถอดเสื้อผ้าให้ฉันดู ปาขวดสบู่ใส่ฉันจนคิ้วแตก แถมมาว่าฉันโรคจิตอีก หน้าตาก็ดีไม่น่านิสัยเสียนะ -_- ”
“…”
ลู่หานเบ้ปาก นอกจากอี้ชิงแล้วไม่เคยมีใครด่าเขายาวขนาดนี้มาก่อน หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?
“เอ้า..จะยืนเซ่ออีกนานมั้ย? หรืออยากจะไปนอนกับฉัน”
“ไปเอาความคิดงี่เง่านั่นมาจากไหนมิทราบ!”
ลู่หานหยิบกระเป๋าตัวเองปาใส่อีกคนไม่เบานัก ก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปตามทางเดิน สายตาไล่หาห้องที่ติดชื่อตัวเองไว้หน้าห้องอย่างหงุดหงิด
ด้านหลังคนตัวบาง ผู้ชายแสนกวนประสาทนั่นยังยืนอยู่ตรงประตูบานเดิม มองร่างเล็กๆที่ดูๆไปแล้วค่อนข้างคุ้นตาเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
โดยไม่รู้ตัวริมฝีปากของเขาเหยียดยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะต้องซี้ดปากเพราะแผลที่คิ้วอันมาจากขวดสบู่ของคนตัวเล็กๆนั่น
“โบรวาเลีย…เสน่ห์อันรุ่งโรจ….ก็…………………………………..เหมาะดี”
ในขณะเดียวกัน…
“ฉันไปตรวจดูแล้ว ทางเข้าออกมีทางเดียว”
เด็กหนุ่มคนแรกว่าอย่างหงุดหงิด กระดกน้ำเปล่าเข้าไปทดแทนน้ำในร่างกายที่สูญเสียจากการเดินตรวจไปทั่วโรงเรียน
“กำแพงนี่ก็สูงชิบหาย..ใครจะไปปีนได้วะ”
อีกคนบ่นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดไม่แพ้กัน
พวกเขาเป็นอีกหนึ่งกลุ่มของโรงเรียนที่คิดว่าจะหนีออกไปด้วยการปีนรั้ว แต่ก็ต้องพบทางตัน เพราะรั้วของโรงเรียนมีลักษณะเป็นพื้นลาดเอียงยากจะข้ามไปได้
สองหนุ่มทิ้งตัวนั่งอย่างหมดแรงที่ข้างรั้วสีทะมึน จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาหาอย่างช้าๆ
“ใครวะ!”
หนึ่งในนั้นตะโกนถาม เงาร่างผู้มาใหม่ยังคงนิ่งเงียบ จนคนถามทนไม่ไหวเดินตรงเข้าไปเตรียมหาเรื่อง เลือดนักเลงในกายทำให้เขาไม่ทันคิดหน้าคิดหลัง
ไม่ทันแม้แต่จะมองเห็นดาบคาตานะยาวที่อีกฝ่ายถืออยู่..
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
“เฮ้ย!! มึงฟันเพื่อนกู!”
เด็กหนุ่มตะคอกเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองลงไปนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ดาบเล่มยาวตัดขาทั้งสองข้างจนขาดจากกัน เลือดสีแดงไหลออกมาเหมือนท่อแตกก่อนเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายจะกระตุกและสิ้นลมไป
“มึง…!”
ไม่ทันแม้แต่จะวิ่งหนี
คาตานะเปื้อนเลือดเล่มเดิมแทงทะลุหน้าอก แต่ไม่เพียงพอที่จะทำให้ตาย
เพรฌฆาตรตัวร้ายบิดข้อมือไปมาจนเด็กหนุ่มร้องลั่น คมดาบบาดลึกในอก ความรู้สึกเจ็บปวดแทบร้องขอความตายแต่กลับไม่ตาย ได้แต่อ้าปากพะงาบๆเพราะเลือดไหลทะลักเข้ามาในลำคอ คาตานะสีเงินวาวถูกกดให้ผ่าร่างกายนั้นตามยาว มันเริ่มตัดผ่านเนื้อเยื่อและอวัยวะภายใน ก่อนโลหะเย็นจะถูกกระชากออกมาจากร่างพร้อมๆกันกับวิญญาณที่สลายไป
คนในเงามืดหยิบผ้าผืนเล็กเช็ดคราบเลือดออกอย่างใจเย็นก่อนยิ้มหวานให้กับสองศพแรกของเทอม
“เด็กไม่ดี…โรงเรียนมีไว้เข้าเรียนนะครับ ไม่ใช่มีให้โดด…หึหึ”
TBC______________
ความคิดเห็น