[SF-BEAST] TENNIS: มาหวดกันสักยก (JunSeung)

ลำดับตอนที่ #3 : Round 3 - Yang Yoseob VS Son Dongwoon

TENNIS
#Round 3
(Yoseob VS Dongwoon)

“เห๊! ยงจุนฮยอง นายชอบฉันเหรอ!”

ฮยอนซึงตกอยู่ในความตะลึงเมื่อก้อนหยักในกะโหลกทำการประมวลผลแล้วให้ผลลัพธ์ที่ไม่น่าเชื่อ ร่างบางเอ่ยออกมาเสียงดังพอที่จะทำให้ดงอุนที่แอบฟังอยู่หลุดขำ อาการตกใจที่เกินควรนั้นทำให้จุนฮยองเขินนิด ๆ แต่ก็ยังฟอร์มเหล่ตามองฮยอนซึงที่ยกมืออุดปากตัวเองนิ่ง

“น่ะ นายชอบฉันจริง ๆ น่ะเหรอ” ฮยอนซึงค่อย ๆ เดินเข้าไปถามจุนฮยองใกล้ขึ้นอย่างตะกุกตะกักด้วยเสียงที่เบาลง การพยักหน้าตอบกลับมาของจุนฮยองทำให้ร่างบางเริ่มปวดท้องขึ้นมาตะหงิด

ฮยอนซึงรู้สึกว่าการกลืนน้ำลายลงคอทำได้ยากขึ้น เขาหันมองไปทางเพื่อนคนอื่นอย่างระแวงว่าใครจะได้ยินอีก

“เย้ โยซอบ นายเก่งมาก” ดูจุนที่ยืนแสร้งทำเป็นไม่รู้อิ่โหน่อิ่เหน่ รีบวิ่งไปแสดงความยินดีกับโยซอบที่ยืนเงยหน้ามองหลังคาทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเช่นกันอยู่กลางสนาม

“ดงอุน...ฉันแพ้ล่ะ” กีกวังที่เดินเข้าหลังจากพ่ายแพ้ต่อโยซอบเองก็ได้ยินเต็มสองหู แต่เพราะความท้อแท้ทำให้เขาไม่อยากจะสนใจอะไรทั้งนั้น ที่จริงเขาคิดว่าสองคนนี้ควรไปรักกันให้ไกลๆ

ฮยอนซึงมองอาการของทุกคนแล้วอยากจะร้องไห้ อาการปวดท้องเริ่มแล่นขึ้นจนทำให้เขาเริ่มรู้สึกที่ขาอ่อนมันเปลี้ยเหมือนจะยืนไม่อยู่ ร่างบางเอามือกุมท้องแล้วงอตัวคุดคู้ จุนฮยองที่มองอยู่ตลอดกระตุกยิ้มสั้น ๆ เข้าใจในทันที มันมาแล้วล่ะ อาการที่ฮยอนซึงเป็นเสมอเมื่อรู้สึกตื่นเต้น

“อุ๊ปส์” ร่างบางงอตัวแทบพับยกนิ้วชี้ขึ้นโชว์ “เดี๋ยวนะ” ปรามไม่ให้จุนฮยองทำอะไรต่อ ซึ่งร่างสูงก็ยืนอยู่เฉยๆอยู่แล้ว

“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน อูย ซี๊ด” ว่าแล้วก็วิ่งฉิวไปยังห้องสุขาที่มุมนึงของศูนย์กีฬา

ภายหลังเสียงปิดประตูโครมครามในห้องน้ำ ดูจุนและโยซอบก็รีบวิ่งเข้ามาหาจุนฮยองที่เอามือกุมอกแล้วเป่าปากเพื่อข่มอารมณ์ตื่นเต้นอยู่

“เอาแล้วไงดูจุน จุนฮยองบอกไปแล้ว ฮยอนซึงจะโดนสอยลงมาจากคานแล้วว้อย” ยังโยซอบที่ชอบแกล้งฮยอนซึงเป็นชีวิตจิตใจหันไปพูดกับดูจุนโดยตั้งใจให้จุนฮยองได้ยินเพื่อเป็นการแซะแซว ดูจุนยิ้มรับพร้อมยักคิ้วให้อย่างเห็นด้วย แต่ก็ไม่วายส่ายหน้าหัวเราะในความแสบของแฟนตัวเอง

“มาเล่นกันต่อเหอะ ใครจะเป็นคิวต่อไปที่จะมาต่อกรกับมหาเทพเทนนิสยังโยซอบคนนี้” เมื่อได้ข่มเหงจุนฮยองทางวาจาพอเป็นพิธีแล้ว โยซอบก็กร่างชวนทุกคนเล่นเทนนิสต่อ เหล่ตาแบะปากมองกีกวังที่ยืนเศร้าเอาหัวตั้งบนไหล่ดงอุนอยู่อย่างสะใจที่เอาชนะได้

“ฉันขอบายแล้วกัน ฉันไม่ชอบกีฬาอยู่แล้ว แค่ตามมาหยอดเฉยๆ” จุนฮยองเจตนาชัดเจน

“งั้นฉันเองแล้วกัน” เป็นดงอุนที่เอ่ยออกมา ร่างสูงจับไหล่ของคนพี่พิงตัวเองอยู่แล้วดันให้ยืนตรงมองตากันได้ ด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้กีกวังต้องเงยหน้าขึ้นสูงไม่ใช่น้อย

“นี่ ทำหน้าแบบนั้นทำไม” พอเห็นหน้าปราศจากรอยยิ้มของกีกวัง ดงอุนก็ถามออกมายิ้มๆ

“ก็” กีกวังจู๋ปาก ไม่รู้จะอธิบายยังไงว่าเพิ่งอกหักมา อกหักแบบแหลกเหลวเลยเชียว ภาพโยซอบจูบดูจุนแทบจะฉายซ้ำไปซ้ำมาเหมือนดีวีดีตกร่อง

แล้วภาพนั้นก็ดับไปเมื่อได้ยินคำพูดอะไรสักอย่างจากดงอุน ประมาณว่า “นายยังมีฉันน่า” กีกวังกระพริบตามองคนพูดราวกับว่าจะให้กล่าวซ้ำอีกครั้ง

“เหมือนว่าจุนฮยองจะเริ่มรุกแล้ว ฉันก็ไม่อยากน้อยหน้า” แต่ร่างสูงกลับเอ่ยประโยคแบบนี้มาแทน ตกลงนี่กีกวังเป็นอีกคนที่กำลังโดนจีบโชว์สื่อใช่หรือเปล่า

“เอาไง อยากให้ฉันแก้แค้นให้มั้ย” ดงอุนหรี่ตาถาม

กีกวังกระพริบตาถี่ขึ้นพลางคิด มองไปยังสนามเห็นโยซอบยืนบริหารตัวเองเพื่อรอแข่งอยู่ก็รู้สึกทนไม่ได้ ตัดสินใจพยักหน้าตอบรับความหวังดีของดงอุนทันที

“อ่ะ อืม”

“เฮ้ย เบา ๆ มือหน่อย นั่นแฟนฉันนะ” ดูจุนที่ยืนเผือกอยู่ทุกเหตุการณ์รีบกระซิบบอก เขาแอบอยากเห็นโยซอบแพ้อยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าดงอุนจะมีความสามารถพอหรือเปล่า ตัวเขาน่ะทำได้ไม่ยาก แต่ติดที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่กล้าขัดใจโยซอบได้เลย

“ได้ ๆ” ดงอุนตอบกลับ เขาเดินตรงไปกลางสนามพลางหันมาชี้ไม้แร็กเก็ตใส่หน้ากีกวัง “คอยดูนะ ฉันจะทำ....เพื่อนายเอง” ประโยคสุดท้ายทำให้กีกวังต้องพยายามเก็บรอยยิ้มที่เกือบหลุดออกมา

“ทำไมนายไม่บอกฮยอนซึงไปให้หมดวะ” ดูจุนเลิกสนใจดงอุนที่ยืนทำเท่ห์อยู่เพื่อกีกวัง หันมากระซิบถามจุนฮยองแทน

“ขี้เกียจ ต้องให้ฉันบอกทุกเรื่อง?” จุนฮยองยืนกอดอกวางฟอร์มนิ่ง ทำไมเขาต้องบอกออกมาหมดเปลือกกันล่ะ ขืนทำแบบนั้นมีหวังฮยอนซึงได้หัวเราะกันฟันร่วงพอดี

“ฉันบอกให้มะ” ดูจุนบอกพลางกระทุ้งศอกใส่เพื่อน จุนฮยองเหลือบมองยิ้มแล้วส่ายหน้าตอบ

“เฮ้ย น่า ช่วยได้” ว่าแล้วเพื่อนตัวโตก็ทำท่าจะเดินไปทางห้องน้ำ

“หยุดเลย” จุนฮยองเห็นดังนั้นก็รีบคว้าแขนไว้

“ฮยอนซึงงงงงง ไอ้จุนฮยองมันชอบนายมานานแล้ว” แต่มีหรือที่จะหยุดได้ ดูจุนใช้มือป้องปากตะโกนไปทางห้องน้ำเสียงก้อง จนโยซอบหันมาสนใจ ทำเอาดงอุนที่ตั้งท่าจะเสิร์ฟลูกต้องหยุดกึกแล้วหันไปสบตากักกีกวังอย่างเซ็ง ๆ....จะเล่นไม่เล่น

“เอ้ย ดูจุน ตะโกนบอกไปแบบนั้นทำไม เดี๋ยวฮยอนซึงก็รู้หรอกว่าจุนฮยองแอบรักตั้งแต่แรกเห็น” โยซอบที่เปลี่ยนท่าทีจากการตั้งรับลูกเสิร์ฟมาส่งเสียงสนับสนุนคุณแฟนแทน

“พวกนาย...มาก” จุนฮยองทำอะไรคู่รักจากมหาปะลัยไม่ได้มากไปเสียจากดึงดูจุนมาปิดปากแล้วหันไปชี้หน้าด่าโยซอบเป็นการเตือน คำบางคำถูกกลืนหายไปแต่การแยกปากก็ยังพอทำให้โยซอบเดาได้ว่า.......here……ทำไมอยู่ๆจุนฮยองก็เก่งอังกฤษขึ้นมา

“ก็เรื่องจริงนี่ ที่ฉันรู้จักกับนายได้ก็เพราะไอ้จุนฮยองขอให้ฉันไปถามชื่อฮยอนซึงจากนายนี่” เพื่อตัวหนาบิดตัวจนหลุดจากการรัดกุมและยังทำหน้าที่มยามารแกล้งเพื่อนต่อ แต่ตอนนี้กลับแกล้วตะโกนคุยกับโยซอบแทน

“อ๊ะ!” ดูจุนก้มลงกุมหูทั้งสองข้างไว้หลังถูกเพื่อนขี้เก๊กบ้องไปหนึ่งที โทษฐานที่บังอาจมาแฉกัน

“จริงด้วย แล้วทำไปทำมาจุนฮยองก็เนียนมาทำตัวเป็นเพื่อนเนอะ” ถึงจะเห็นว่าลูกคู่อีกคนถูกจัดการไปแล้ว แต่ก็ยังคงดำเนินการกระแซะต่อไป....ไม่ได้เป็นห่วงคนที่ตัวเองเพิ่งจูบไปแม้แต่น้อย

“มันคงอยากเป็นมดแดงมั้ง” ดงอุนที่ยืนเช็งรอโยซอบกลับมาสนใจเทนนิสอยู่ก็ช่วยแกล้งไปอีกคนเป็นการฆ่าเวลา

“ยังไง?” จุนฮยองที่ฟังแล้วไม่เข้าใจถามขึ้น

“ก็มดแดงแฝงพวงมะม่วงไง ฮ่าฮ่า” แล้วคนที่ตอบกลับก็กลายเป็นกีกวังแทน....ให้ตายเถอะ นี่พวกมันทำกันเป็นกระบวนการ

“ว่าแต่......จะแข่งมั้ยคร้าบ” เสียงดงอุนดังขึ้นขัดจังหวะการกลั่นแกล้งอย่างเป็นทางการ เสียงกีกวังบอกสนับสนุนว่า “นั่นสิ” ลอยมาเบาๆ

“โอเคๆ แหมดงอุน นายอยากรับความพ่ายแพ้จนทนไม่ไหวแล้วสิ” โยซอบตัดสินเลิกสนใจจุนฮยองแล้วหันมาพูดข่มดงอุนแทน นี่ใคร? ยังโยซอบผู้ชนะยูนดูจุนเชียวนะ ถึงจะรู้ว่าอีกคนยอมอ่อนให้ แต่ก็อดภูมิใจไม่ได้

“อันนี้ก็ต้องดูกันไป” ดงอุนยิ้มท้าทาย คนตัวสูงตั้งท่าอย่างดี เตรียมพร้อมจนโยซอบเริ่มรู้สึกหวั่นเกรง พลังรักของดงอุนดูจะไม่ธรรมดาเลย การแข่งรอบนี้คงต้องระวังตัวไว้ให้มาก

ดูจุนมองลุ้นไปที่สนาม แอบหวังว่าจะมีใครสักคนเอาชนะโยซอบได้เสียที จุนฮยองก็ภาวนาให้เพื่อนปากสุนัขที่เพิ่งพยายามแกล้งเขาเมื้อกี้พ่ายแพ้ไปซะ ส่วนกีกวังนั้นไม่ต้องพูดถึง การเห็นโยซอบถูกดงอุนถล่มคือความปรารถนาอันสูงสุดในตอนนี้

ยังโยซอบจะรู้หรือไม่ว่า ตอนนี้ทุกคนที่ข้างสนาม ล้วนแล้วแต่อยากเห็นความพ่ายแพ้ของเขาทั้งสิ้น

“เอาล่ะ...” ดงอุนส่งเสียงเตรียมพร้อม

ผั๊วะ

“เอ้าท์!” เสียงจุนฮยองดังขึ้น “ลูกออก โยซอบได้แต้ม 1-0” แล้วต่อด้วยการประกาศค่ะแนน

“ชิ” เจ้าของลูกเสิร์ฟจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ หันไปพยักหน้าปลอบใจกีกวังที่ยืนผิดหวังที่ต้องเสียแต้มให้โยซอบ

“อ่า...คะแนนนี้ช่างได้มาง่ายดาย” โยซอบเยาะเย้ยอย่างจงใจ เขารึอุตส่าระวังตัวอย่างดี หรือจะเป็นเพราะดงอุนตั้งใจตีลูกเกินไป จนทำให้ลูกเทนนิสโด่งลิ่วไปเกินขอบสนามได้

แชมป์สองสมัยอย่างโยซอบรีบวิ่งไปหยิบลูกเทนนิสแล้วกลับมาแล้วเสิร์ฟกลับไป

“ย๊ะ”

ผั๊วะ

โผล๊ะ

“อ่า...2-0 โยซอบได้แต้ม”

ผั๊วะ

ดงอุนที่ชักเริ่มไม่พอใจเก็บลูกแล้วเสิร์ฟแบบไม่บอกไม่กล่าว

ผั๊วะ

โยซอบที่จ้องอยู่อย่างระวังรีบวิ่งไปตีกลับ

“โอ๊ะ”ดงอุนที่วิ่งตรงไปรับลูกสะดุดขาตัวเองล้มลงเกลือกหน้างามไปกับพื้นสนาม เสียงโผล๊ะดังขึ้นเมื่อลูกเทนนิสตกลงบนพื้นฝั่งดงอุน

“3-0 โยซอบได้แต้ม ฮ่าฮ่า” จุนฮยองหัวเราะระหว่างบอกแต้มทั้ง ๆ ที่พยายามเก็บอาการแล้ว ตาเหลือบมองไปทางห้องน้ำด้วยเป็นระยะเพื่อตรวจสอบว่าฮยอนซึงออกมาหรือยัง

ร่างสูงที่กลางสนามมีสีหน้าแดงขึ้น ไม่รู้ว่าเกิดจากการเอาหนังหน้าวัดสนามเมื่อครู่หรือรู้สึกละอายต่อกีกวังกันแน่ เขาเหล่มองอีกคนนิดหน่อยตอนลุกขึ้น หลับตาปี๋ส่ายหัวอนาถตัวเองเมื่อเห็นกีกวังเอามือปิดปากเพื่ออุดไม่ให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมา

ผั๊วะ

แต่เขาก็ยังเล่นต่ออย่างไม่ยอมแพ้ โยซอบที่ยืนมองอยู่อีกฝั่งรู้สึกสงสารไม่น้อย คนขี้แกล้งจึงช่วยอ่อนข้อให้คู่แข่งโดยการตีโด่งกลับไปแบบสวยๆ ดงอุนเห็นดังนั้นก็ตั้งใจมองตามลูกอย่างไม่วางตา ค่อย ๆ เดินไปยังจุดที่ลูกตก

โผล๊ะ

“เอ้ย” แล้วไอ้ลูกสีเขียวนั้นก็ตกลงสู่พื้นต่อหน้าต่อตา โดยที่ดงอุนนำไม้ไปรอรับพลาดไปไม่กี่เซ็นติเมตร

“เฮ้ย 4-0 โยซอบได้แต้ม” จุนฮยองสงสารทุกครั้งที่ประกาศแต้ม แค่ลูกแบบนี้ทำไมดงอุนยังรับไม่ได้ ถ้าไม่ให้เรียกว่าเห่ยแล้วจะเรียกอะไร

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างมองอย่างตกใจแล้วตามด้วยหัวเราะขบขัน โดยเฉพาะกีกวังที่ยืนตาค้างเพราะตกใจกับทักษะทางกีฬาของคนที่เพิ่งประกาศตัวจะคว่ำโยซอบเพื่อตัวเอง

“ไม่ยอมแพ้หรอกน่า” ดงอุนยืนบ่นหน้าเขียวหน้าดำอย่างไม่ยอมแพ้ ร่างสูงต้องเอาชนะโยซอบให้ได้ เขาช่างเป็นตัวอย่างที่ดีของคนที่คิดอะไรเกินตัวจริงๆ

จุนฮยองที่หัวเราะอยู่รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นอมยิ้มอย่างสุขุมเมื่อหันไปพบฮยอนซึงที่กำลังเดินกลับมาไกล ๆ ซึ่งจะเรียกว่าเก๊กหรือสร้างภาพก็ไม่ผิดหรอก

“เดี๋ยว ๆ ขอเวลานอกแป๊บ ก๊ากกกก”

โยซอบที่กลั้นหัวเราะระหว่างแข่งขอพักปล่อยก้าก 1 นาที แล้วเรียกดูจุนกับกีกวังเข้ามากระซิบตกลงอะไรกันบางอย่าง จากนั้นขาเล็กก็วิ่งอ้อมตาข่ายกั้นกลางไปบอกดงอุนอีกที จุนฮยองเห็นดงอุนตาถลึงแก้มแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ากลับ

“ต่อให้ดงอุน 10 แต้มนะ” ดูจุนที่เดินกลับมาบอกให้เขาเข้าใจ จุนฮยองอยากจะพ่นขำออกมาเหมือนโยซอบ ถ้าไม่ติดว่าหันไปเห็นดงอุนที่ยืนมองตาเขียวปั๊ดอยู่เสียก่อน

ความหมายของดูจุนคือดงอุนสามารถชนะโยซอบได้ใน 5 แต้ม แต่โยซอบจะต้องทำให้ได้ 10 แต้มเพื่อเอาชนะดงอุน นี่มันผิดคาดจริงๆ สำหรับคนที่ออกตัวแรงมาก่อนหน้านี้ แล้วตกปากรับคำกับกติกาสิ้นคิดแบบนี้ด้วยนะ ถ้าชนะได้นี่จะให้กีกวังปลาบปลื้มใจหรือสะท้อนใจดี

ทั้งโยซอบและดงอุนต่างเริ่มเกมอีกครั้งและโยซอบก็ได้แต้มไปอีกในเวลาไม่ถึง 30 วินาที ดูจุนและจุนฮยองเอามือตบหน้าผากพร้อมกัน รู้สึกเสียแรงที่ลุ้นไปในตอนแรก

“เป็นไงบ้าง” ฮยอนซึงที่เดินกลับมาถึงถามขึ้น

“ก็ 5-0” จุนฮยองตอบ

“อ้าวก็แพ้แล้วนิ่” ฮยอนซึงคงสงสัยว่าทำไมดงอุนถึงยังวิ่งร่อนอยู่ทั่วสนาม แล้วนั่นโยซอบทำแต้มอีกแล้ว

“6-0” จุนฮยองประกาศ “เกมนี้คงจบที่ 10-0” หันมาบอกฮยอนซึงที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจ ก็รู้กันอยู่คนตรงหน้ามัน....ช้า

“อะไรวะ ไหนบอกเกม 5 แต้มจบไง”

จุนฮยองมองร่างบางก็ยังเผยความช้าออกมาอย่างลืมตัว แล้วที่เข้าห้องน้ำไปเนี่ยก็คงลืมไปแล้วว่าก่อนที่ตัวเองจะหายไปมันเกิดอะไรขึ้น ท่าทางการสารภาพรักเบา ๆ ของเขาเมื่อกี้จะไหลลงชักโครกไปแล้ว

“ดูเอง” จุนฮยองคิดไปก็แอบเหนื่อย ไม่รู้ว่าต้องทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ไปอีกนานแค่ไหน ก็ในเมื่อไก่ที่เขาจ้องจะกินมันเป็นไก่ซื่อบื้อที่สุดในโลก

ฮยอนซึงมองไปตามที่อีกคนบอก เห็นดงอุนวิ่งหกคะเมนตีลังกาอย่างไม่คิดยอมแพ้ ถึงแม้จะตีลูกกลับไปไม่ได้เลยสักลูก นี่ก็ปาเข้าไปแต้มที่ 8 แล้วที่โยซอบได้ไป

“อ่า....ยิ่งกว่าตรูอีก” หนุ่มหน้าสวยพูดกับตัวเอง

“ใช่...นี่มันยิ่งกว่ากระจอกอีก” ดูจุนเดินมาพูดสำทับแต่นั่นทำให้ฮยอนซึงร้อนตัวแปลก ๆ เขารู้สึกเหมือนโดนชิ่ง

“ใช่....นี่มัน....” จุนฮยองพูดขึ้นไม่ทันจบ

“กากชัด ๆ” คนสวยที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำก็เอยต่อประโยคให้

“อ่ะแฮ่ม” เสียงกระแอมดังขึ้นด้านหลัง ทั้งสามคนหันไปมองกีกวังที่เดินเขามารวมกลุ่มด้วย “ดงอุนคงเจ็บพิลึกนะ ที่คนพูดคือนาย” ภาพฉากหลังที่เป็นดงอุนกระโดดรับลูกด้วยท่าทางที่ไร้ความหมายเพราะลูกเทนนิสหลุดมือไปอีกแล้วทำให้กีกวังอดรันทดใจไม่ได้ แต่เขาก็ต้องปกป้องดงอุนเสียหน่อย

คนสามคนที่ถูกตำหนิด้วยสายตาของกีกวัง โดยเฉพาะฮยอนซึงที่โดนแขวะไปเต็ม ๆ ฉีกยิ้มให้กีกวังจนถึงหู ก่อนที่จุนฮยองจะลากตัวฮยอนซึงไปอีกทาง ปล่อยให้ดูจุนยืนอยู่กับกีกวังตามลำพัง

โผล๊ะ!

ฮยอนซึงที่ถูกจุนฮยองลากออกมาเพียงไม่กี่ก้าวรู้สึกตกใจกับลูกเทนนิสที่พุ่งแหวกกลางระหว่างดูจุนและกีกวังมาลงข้างเท้าของเขาแค่นิดเดียว ทำเอาเสียวห้วแม่เท้าจนขนลุกถึงหู

“เย้ ได้แต้มแล้ว โอ้ว 8-1 แล้วกีกวัง”

เสียงดงอุนดีใจลั่นหันมาชี้หน้ากีกวังเหมือนว่าจะมอบแต้มนี้เป็นของขวัญ แต่ขอโทษเถอะครับ จะดีใจไปใย ในเมื่อคนที่ตบลูกนี้ออกมาจนทำให้คนตัวสูงได้แต้มไปก็คือโยซอบต่างหาก

ฮยอนซึงมองเพื่อนรักอย่างไม่อยากเชื่อ ถ้าจะหึงกันขนาดนี้เขาคิดว่าโยซอบควรล่ามคอดูจุนไว้จะดีกว่า แต่พอเหลือบไปเห็นแววตายิ้มที่ดูจุนมองไปที่โยซอบก็ทำให้ร่างบางแปลกใจ ดูจุนแทบจะไม่โกรธสักนิดแถมยังชอบใจอีกต่างหาก

อืม มีคนรักมันก็ดีนะ

ฮยอนซึงคิดว่าคงดีไม่น้อยถ้ามีใครสักคนรักและหวงเราแบบที่โยซอบทำ และยิ่งคนที่เรารักเข้าใจความรักของเราเหมือนดูจุน มันก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก

เอ๊ะ! คนรัก

ร่างบางเริ่มรู้สึกตงิดขึ้นมาในความคิด

จุนฮยอง

ฮยอนซึงนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ยงจุนฮยองเพิ่งยอมรับว่าชอบเขา มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาตื่นเต้นจนปวดท้องหนักวิ่งเข้าห้องน้ำไป เมื่อนึกได้ร่างบางก็เริ่มรู้สึกถึงความอุ่นที่อุ้มมือ

ก้มมองก็เห็นมือหนาของจุนฮยองจับมือเขาอยู่ จับแบบประสานนิ้วทุกนิ้วเข้าด้วยกัน เสียงกระซิบของอีกคนดังมาพอได้ยินเพียงสองคน

“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”

“อ่า โอ๊ะ ซี๊ด” ร่างบางคู้ตัวลงอีกครั้ง

“ไม่ต้องเลย ฉันรู้ว่าปกตินายเป็นครั้งเดียว ปล่อยมาหมดแล้วนี่” เพื่อนคนสวยคงลืมไปว่าพวกเขารู้จักกันมานานจนจุนฮยองรู้ดีว่าฮยอนซึงเป็นยังไง

“แล้วนี่นาย...ได้ยินอะไรรึเปล่า” จุนฮยองถามขึ้นเพื่อตรวจสอบว่าเสียงของดูจุนและโยซอบดังทะลุประตูห้องน้ำไปหรือเปล่า

“หือ อะไร” ฮยอนซึงไม่เข้าใจคำถาม

“ก็ตอนเข้าห้องน้ำ นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย” จุนฮยองขยายคำถามให้ชัดขึ้น ซึ่งก็เรียกสีหน้าแดงระเรื่อให้ขึ้นบนพวงแก้มของฮยอนซึงได้เป็นอย่างดี เขาอมยิ้มเล็กน้อย รู้สึกเขินอยู่เหมือนกันถ้าฮยอนซึงได้ยินความจริงทั้งหมด ความจริงที่เขาหลงรักคนตรงหน้าตั้งแต่แรกเห็น

“จ๋อม” แต่คำตอบจากฮยอนซึงทำเอาจุนฮยองต้องขมวดคิ้ว

“หือ” มันคืออะไรน่ะ จ๋อม

“คือ...” ฮยอนซึงบิดตัวขวยเขิน “ฉันได้ยินแต่เสียง…..จ๋อม….จ๋อม...อ่ะ”

จุนฮยองมองหน้าที่แดงขึ้นของฮยอนซึงอย่างสงสัย พอนึกย้อนไปว่าเสียงอะไรบ้างที่เราจะได้ยินดังจ๋อมยามเข้าห้องน้ำ นึกภาพร่างบางนั่งมองกำแพงห้องน้ำซ้ายขวาขณะปลดทุกข์แล้วก็ถึงบางอ้อ “ฮ่าฮ่า...” แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“มีสมาธิในการทิ้งระเบิดจัดนะนายน่ะ”

เอาเป็นว่าเขาเข้าใจก็แล้วกันว่ามันคือเสียงตกกระทบของวัตถุบางอย่างที่ตกลงน้ำในโถชักโครก

โอย จะบ้าตาย จางฮยอนซึงนี่ตลกจริง ๆ

“ไอ้บ้า เป็นใครก็มีสมาธิทั้งนั้นแหละ ไปขี้นะ ไม่ได้ไปเล่นช็อปปิ้ง” ฮยอนซึงอายแทบจะเอาหัวขุดสนามเทนนิส แต่ที่ไม่ทำก็เพราะกลัวหัวจะแตกตายซะก่อน ก็ใครใช้ให้จุนฮยองถามมาตรง ๆ ว่าได้ยินเสียงอะไรตอนเข้าห้องน้ำล่ะ ก็เสียงเดียวที่ได้ยินมันเป็นเสียงนี้นี่

เอาเป็นว่าชัดเจน ที่ฮยอนซึงไม่ได้ยินอะไรก็ตามที่คู่รักนรกพยายามตะโกนบอกเลย จุนฮยองรู้สึกระเหี่ยใจนิด ๆ ที่จนแล้วจนรอดอีกคนก็ยังทำตัวไม่รู้สวรรค์วิมานอะไรเลย

“แล้ว...ตอนนี้นายก็รู้แล้วว่าฉันรู้สึกยังไง” เขาตัดใจถามต่อไป “แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่านายน่ะ รู้สึกยังไง” จุนฮยองเองก็อยากรู้ความรู้สึกของฮยอนซึงเหมือนกัน

“ฉัน....” ฮยอนซึงอ้าปากตอบตะกุกตะกัก “ฉันจะไปรู้เหรอ” ร่างบางหาคำตอบให้ไม่ได้ เขาก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่จุนฮยองมาทำแบบนี้ แต่เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนกันมานาน ตอนนี้ก็เลยไม่มั่นใจว่าที่จริงแล้วเขารู้สึกกับร่างสูงแบบไหนกันแน่

“แล้วทำไงถึงจะรู้” จุนฮยองรุกหนักขึ้น ดูเหมือนวันนี้เขาต้องรู้ให้ได้

ฮยอนซึงอายม้วนจนไม่กล้ามองหน้าอีกคน หันหน้าหลบไปก็เจอโยซอบที่ยืนจับแขนดูจุนมองลุ้นมาทางเขาทั้งคู่ ถัดไปเห็นดงอุนนั่งทำหน้าเศร้ามีกีกวังคอยซับเหงื่อให้ การแข่งเมื่อกี้คงจบไปแล้วและเดาได้ไม่ยากว่าใครชนะ ร่างบางหันกลับไปถามคะแนนโยซอบด้วยสายตา พอได้คำตอบเป็นภาษามือว่า 10-1 ฮยอนซึงก็ส่ายหน้าให้ดงอุนคนกากเบา ๆ นี่โชคดีนะที่เขาแค่กระจอก

กระจอก คำนี้ที่จุนฮยองตั้งให้

ร่างบางเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังเขินจุนฮยองอยู่ รีบหันมามองอีกคนที่ยืนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“นายก็......” ฮยอนซึงค่อย ๆ เอ่ยขึ้น “….จีบสิ”  นึกอายตัวเองที่พูดอะไรแบบนี้ เหลือบมองจุนฮยองที่เลิกคิ้วขึ้น “ก็ลองจีบดูก่อน ให้ฉันรู้ตัว” ร่างบางอธิบายมาอีกที

“ฉันก็จีบ.........” จุนฮยองสารภาพตามตรง “…..อยู่ 2 ปีละ” แล้วที่เขาทำมาเนี่ย มันไม่ซึมเข้าหัวใจไอ้หน้าสวยนี่เลยหรือไง สรุปต้องเริ่มใหม่งั้นสิ?

“ฉันรู้ที่ไหน?”

จุนฮยองร้อง’อ้าว’ในใจ ฮยอนซึงยังมีหน้ามาพูดแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อคนเขารู้กันทั้งบางแล้ว ไม่เชื่อก็หันไปมองไอ้พวกที่ยืนกองอยู่ทางโน้นสิ ทั้งโยซอบ ดูจุน ดงอุน และกีกวังต่างก็รู้ทั้งนั้น

“ไหนบอกไม่ช้า” จุนฮยองถามจี้ใจดำแบบแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจแล้ววิ่งฉิวไปปักกระดิกที่กำแพง

“เออ ช้าก็ได้”

จุนฮยองแทบไม่อยากเชื่อว่าฮยอนซึงจะยังทำหน้าสวยยอมรับมาได้

“อ๊ะ แต่ก่อนที่นายจะจีบฉัน” ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ หันตัวตั้งตรงคุยกับจุนฮยองจริงจัง

“หือ” คนที่ยืนฟังอยู่ส่งเสียงสงสัย

ฮยอนซึงขยับเข้าใกล้ร่างสูง ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบเสียงเบาหวิว

“เอางั้นเหรอ” จุนฮยองรับฟังสิ่งนั้นแล้วถามย้ำความต้องการของอีกคน เมื่อฮยอนซึงพยักหน้ารับยิ้มเห็นฟันแทบทุกซี่ ร่างสูงก็เดินตรงไปยังโยซอบทันที

“อ่ะ อะไรอ่ะจุนฮยอง” โยซอบที่มองตั้งแต่จุนฮยองเดินออกจากฮยอนซึงมาทางเขา ถามสงสัยเมื่อเพื่อนตัวสูงเข้ามาใกล้เรื่อยจนเขาต้องถอยกรูด

“มาแข่งกัน...”

 



TALK


.....

ไม่มีอะไรจะทอร์คค่ะ แต่ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกัน
^^