คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 better day
Chapter two
.
.
“อย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้ แกสองคนแปลกๆไปมาก แล้วไม่ใช่แค่พี่คนเดียวที่สังเกตได้ ใครๆที่ตามแกมานานเขาก็รู้ทั้งนั้น”
“มีอะไรก็เคลียร์กันซะนะปิยนุช แกกับนิวน่ะ เพื่อนกันมานานแล้วนะ แล้วยังต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน อย่าให้เรื่องเล็กๆน้อยๆมาทำให้ทุกอย่างพัง…”
จิ๋วลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดมิดที่ครอบคลุมทุกทิศทางของสายตา นอนไม่หลับแม้เวลาจะล่วงเลยมาเกือบเช้าแล้วก็ตาม
คำพูดของพี่เจนยังดังก้องอยู่ในหัว… การที่พี่เจนรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของเธอและนิวไม่ใช่เรื่องแปลกนัก คนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน สนิทสนทกันเฉกเช่นพี่น้องคลานตามกันมาแบบนี้คงรู้ใจกันได้ไม่ยาก… เธอไม่ได้กังวลกับพี่เจน แต่ในสายตาคนนอกที่มองเข้ามาและเธอไม่มีโอกาสได้อธิบาย… เธอแคร์คนตรงนั้นมากกว่า
แต่ถึงจะมีโอกาสได้อธิบายจริงๆ… เธอก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะอธิบายให้ใครต่อใครเข้าใจว่ายังไง
เธอรู้ดี นิวจิ๋วคือไอคอนของคำว่าเพื่อน… คือเรื่องราวของมิตรภาพและเสียงเพลง คือคนสองคนที่จับมือฝ่าฟันเรื่องราวมากมายมาด้วยกันและประสบความสำเร็จไปด้วยกัน…
ใครต่อใครคาดหวังให้นิวจิ๋วเป็นเพื่อนกันไปจนตาย… คาดหวังเหมือนกับที่เธอคาดหวัง
แต่ใจเธอกลับคาดหวังมากกว่านั้นไปมากมาย…
“เฮ้อ…”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นในความเงียบ จิ๋วพลิกตัวไปมาเป็นรอบที่ร้อย… ไม่รู้จะหาทางออกให้กับเรื่องนี้อย่างไร สิ่งที่ควรจะเป็น ก็คงเป็นการกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม… แต่กับปัญหาหัวใจเธอที่ยังทนรับไม่ได้ เธอก็ไม่รู้จะแก้ไขตรงนี้ยังไงเหมือนกัน
ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจยังไม่จางหายลงไปแม้แต่นิดเดียว…
เธอยังมีความรักอยู่ในหัวใจมากมาย มันแทบล้นออกมาเมื่อได้พบหน้ากัน…
ในความห่างเหินที่เธอพยายามสร้างมันขึ้นมา ใจเธอสัมผัสได้เสมอว่านิวพยายามมากกว่าที่จะร่นระยะของเราให้ลดน้อยลงไป… และความพยายามของนิวยังคงประสบความสำเร็จมากกว่า เธอใจอ่อนเกินไปที่จะปล่อยให้นิวพูดหรือทำอะไรคนเดียว และนิวก็รู้จุดอ่อนข้อนี้ของเธอดี ถึงได้พยายามเอาปัญหาชีวิตมาให้เธอเห็นในทุกๆวัน
จากที่นึกว่าใจแข็ง เลยเป็นได้แค่ฝืนแข็งใจ… พยายามสร้างเกราะป้องกันหัวใจตัวเองเอาไว้ ถึงความรู้สึกมากมายมันจะไม่ลดน้อยลง ก็ขอแค่ให้มันไม่เพิ่มพูนขึ้น เธอก็พอใจแล้ว…
แต่การที่เราได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้งก็เหมือนการเติมเชื้อให้กองไฟที่กำลังร้อนระอุ… นิวไม่เคยเข้าใจว่าเธอกำลังพยายามทำอะไร ถึงได้พยายามทำตัวน่ารักจนหัวใจเธอใกล้จะละลายขึ้นทุกที…
ความพยายามซ่อนบังหัวใจเริ่มต้องทำงานหนักขึ้นทุกวัน…
ติ๊ง…
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเตือนว่ามีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้น ขัดจังหวะความคิดที่เริ่มจะใกล้เข้าถึงจุดตันขึ้นทุกที จิ๋วเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ เวลาตอนนี้มันไม่ใช่น้อยๆ… ตีสามกว่าแล้ว… ใครกันที่จะมาวุ่นวายอะไรกับเธอตอนนี้
มือเรียวเกี่ยวคว้าเอาไอโฟนเครื่องบางมาไว้ในมือ… ก่อนที่คิ้วที่ถูกยกสูงขึ้นในคราแรก จะต้องเปลี่ยนขมวดมุ่นผูกกันไว้แน่นแทน…
หัวใจเต้นตุบๆราวกับจะทะลุออกจากอก… รอยยิ้มที่เหือดหายกลับผุดพรายขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม เธอเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง แต่เธอก็หลงรักความน่ารักของอีกคนสุดหัวใจ
ความน่ารักผ่านตัวอักษรไม่กี่ตัว ที่ทำหัวใจเธอต้องยิ้มตาม… เพราะมันทำให้เธอชุ่มชื่นหัวใจบอกไม่ถูก
“ฝันดีนะคุณจิ๋ว J”
ให้ตายเถอะ…
เพราะนิวเป็นแบบนี้ไงล่ะ เธอถึงตัดใจไม่ลงสักที
“คนบ้า… อยู่ห่างกันแค่นี้ก็ต้องส่งมา หึ…”
คนตัวเล็กแสร้งบ่น ทั้งที่หัวใจก็เบิกบาน จนต้องยอมล่าถอยจากการคิดมาก มานอนซุกผ้าห่มหลับตาพริ้ม… อยากจะฝันดีอย่างที่อีกคนส่งคำนั้นมาให้กัน
ฝันดีเหมือนกันนะนิว…
ประโยคสุดท้าย ที่ดังก้องในใจ ก่อนที่ความสุขเล็กๆน้อยๆ จะขับกล่อมให้คนตรงนี้ ฝันดีอย่างที่นิวต้องการ…
.
.
“จิ๋วววววววว เห็นตุ้มหูคู่ที่นิวซื้อมาเมื่อวานไหมอ่า นิววางไว้ไหนไม่รู้อ่ะ หาทั่วแล้วไม่เจอเลยยยย”
เสียงโวยวายลั่นบ้านที่เธอได้ยินเป็นประจำ และมันดูจะบ่อยมากยิ่งขึ้นในช่วงหลังๆ… กำลังทำให้เช้าในบรรยากาศสบายๆเริ่มวุ่นวาย ความเดือดร้อนของนิวคือความเดือดร้อนของเธอเสมอ นิวทำมันให้เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไร… จิ๋วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเตรียมตัวกับการเผชิญหน้า เพราะรู้ดีว่า ไอ้ตุ้มหูบ้านั่นคงจะไม่ถูกหาพบสักที หากเธอไม่เป็นคนลงมือด้วยตัวเอง
นิวยืนเขย่งเก็งกอยแอบชะโงกมองอีกคนอยู่ยังบันไดที่คาบเกี่ยวระหว่างชั้นสองกับชั้นสาม ท่าทางมีพิรุธแทบยังลับๆล่อๆแบบนั้น ฟ้องความผิดดังสนั่นว่าตุ้มหูคู่นั้นคงไม่ใช่เรื่องเดือนร้อนเท่าที่นิวพยายามปลุกปั้นขึ้นมา…
ก็ใช่น่ะสิ ก็ไอ้ตุ้มหูคู่นั้น เธอแอบซ่อนลงไปในถุงเสื้อของจิ๋วเมื่อวานนี่เอง…
แผนการนี้คงล่อลวงจิ๋วมาวุ่นวายอยู่ใกล้ๆเธอได้นานหลายนาทีทีเดียว…
แกร๊ก…
เมื่อสองหูได้ยินเสียงประตูเปิด ปลายเท้าก็แตะแผ่วเบากับพื้นบันได แล้วรัวสองขาพาร่างตัวเองลงไปชั้นล่างของบ้านอย่างรวดเร็ว จะให้จิ๋วรู้ไม่ได้ว่าเธอแอบมองและตั้งใจ รีบสวมบทคนเดือดร้อนวุ่นวาย ปั้นหน้าสวยคมจนยุ่ง คิ้วขมวดมุ่นแลดูหงุดหงิด หันรีหันขวางรื้อนู่นพลิกนี่ได้อย่างสมบทบาท…
เพราะทำบ่อย…
ตั้งแต่ค้นพบว่าวิธีนี้เรียกร้องความสนใจจากจิ๋วได้ผล มันก็ถูกใช้บ่อยครั้งจนนิวเริ่มจะกลายคนหาของไม่เคยพบเข้าจริงๆเสียแล้ว…
จิ๋วมาแล้ว… ค้นๆๆๆๆๆ
“ช่วงนี้ขี้ลืมจังนะ…”
สำเนียงจิกกัดที่เรียกรอยยิ้มให้กับนิวได้เสมอ… มาพร้อมกับร่างเล็กที่ยืนหรี่ตามองกันอย่างจับผิด นิวที่แสร้งก้มหาจนหลังแทบค่อม ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาหาอีกคนพร้อมพยายามซ่อนรอยยิ้มอย่างสุดความสามารถ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สำเร็จ นิวหลุดยิ้มแหยให้อีกคนเห็นจนได้…
จิ๋วกระตุกมุมปากน้อยๆ… แววตาคมกริบยังคงมองนิ่งที่อีกคนอย่างจับสังเกต รอยยิ้มของนิวผิดปกติ ยิ่งมีแววเก้อเขินในสายตายิ่งทำให้สงสัย… มันคงต้องมีอะไรผิดจากปกติไปสักอย่าง เสียดายที่เธอยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
แต่ก็แค่วันนี้เท่านั้นล่ะ…
“เอ้า อยู่ในถุงเสื้อจิ๋วโน่น ไม่รู้มันเดินเข้าไปตอนไหน”
มือเรียวยื่นถุงกระดาษใบเล็กให้คนตรงหน้า พร้อมกับบอกตำแหน่งก่อนหน้านี้ของมัน แถมยังแขวะไปด้วยอีกคำ ให้อีกคนพอได้รู้ ว่าเธอก็ไม่ได้บื้อพอที่จะให้อีกคนแกล้งทำของหายอย่างนี้ได้บ่อยๆ…
แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ… แววตาของเธอคงทำอะไรกับคนทะเล้นคนนี้ไม่ได้ นิวถึงไม่ได้มีท่าทีรู้สึกรู้สาอะไร แถมยังใช้แอคติ้งที่ร่ำเรียนมาจากหม่อมน้อย แสร้งดีใจกับไอ้ถุงกระดาษนั่นได้อย่างแนบเนียน… รอยยิ้มสดใสนั่นดูดีใจกับมันอย่างสมจริง… ในสายตาคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เธอที่รู้จักนิวมากพอ มากเกินไปแล้วด้วยซ้ำ
“หืมมม ขอบคุณนะ นี่ถ้าไม่มีจิ๋วนี่นิวหาอีกนานเลย…”
นิวยิ้มแป้นอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอดีใจจริง ไม่ได้แกล้งทำ… แต่แค่ไม่ได้ดีใจที่เจอตุ้มหูคู่นี้… เธอดีใจที่ได้เจอหน้าเพื่อนรักแต่เช้าต่างหาก…
ดวงตาที่ฉายแววรู้ทันของจิ๋ว มันน่ามันเขี้ยวจนนิวอยากจะหยิกแก้มใสใสนั่นสักที… จิ๋วฉลาดขนาดนี้ ต่อไปเธอคงต้องหาวิธีการใหม่ๆมาใช้บ้างแล้ว
“อ้าว”
แต่ได้ปลื้มกับการเจอกันแต่เช้าไม่เท่าไร พริบตาเดียว จิ๋วก็หมุนตัวหันหลังไปจากกันจนนิวเหวอ… ต้องรีบค้นเสียงตัวเองแล้วร้องเรียกอีกคนให้ยุติการเดินจากไป… หัวใจเธอยังไม่ทันจะได้อบอุ่นดี… จิ๋วก็จะมาหนีกันไปซะแล้ว โธ่
“จิ๋ว ละนั่นจะไปไหนอ้ะ”
นิวร้องเสียงหลง… ใจแทบจะลอยตามอีกคนไปแล้วติดๆ…
“หืม…”
จิ๋วหยุดการเคลื่อนไหวลงแต่เพียงเท่านั้น ใบหน้าเล็กเอียงคอมองเพียงเล็กน้อยมาจากบันไดขั้นที่สาม… ส่งสายตามาเป็นเควสชันมาร์ก เลิกคิ้วสูงมองกันอย่างตั้งคำถาม…
เป็นโอกาสเหมาะให้คนทะเล้นที่เตรียมตัวมาอย่างดี ได้กุลีกุจอเข้าไปลากตัวอีกคนที่ยังคงมึนๆงงๆ ลงมานั่งจุมปุกยังเก้าอี้โต๊ะกินข้าวอย่างแนบเนียน…
“ไหนๆก็ลงมาแล้ว อยู่กินข้าวกับนิวก่อนสิ เนี่ย กับข้าวเต็มเลยนะ นิวทำสุดฝีมือเลย เนื่องในโอกาสที่วันนี้เอ็นเจได้หยุดอยู่บ้านทั้งคู่… อ๊าา หอมไหมล๊า”
ความสามารถในการพูดของนิวไม่เคยมีข้อกังขาอยู่แล้ว นิสัยช่างพูดช่างคุยแถมยังช่างออดอ้อนละลายความตั้งใจจะปฏิเสธของเธอได้เสมอ… นี่ก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ที่หากนิวตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ริมฝีปากบางๆนั่นก็จะต้องขุดหาคำบรรยายเหตุผลมากมายมาโน้มน้าวกันจนได้
จิ๋วนั่งอ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ทัน ปฏิเสธไม่ออก รู้ตัวแล้วว่านิวคงไม่ปล่อยฝห้เธอได้กลับขึ้นไปง่ายแน่ๆหากความตั้งใจทั้งหลายทั้งปวงของนิวยังไม่จบลง…
จากที่ตั้งใจว่าจะรีบหนีไปให้ไกลทันทีที่คืนตุ้มหูให้เรียบร้อย ก็กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ เธอต้องมานั่งลงบนโต๊ะอาหาร ตรงข้ามอีกคนที่ดูจะมีความสุขเสียเต็มประดา รอยยิ้มหวานเฉียบเปื้อนไปทั่วหน้า…
คงสมใจเธอแล้วสินะ แบรนด์นิว…
“ยิ้มไรนักหนา… จะให้กินก็ตักข้าวสิ หิวแล้ว”
อีกคนยังคงส่งยิ้มให้กันอย่างต่อเนื่องจนหัวใจเริ่มแกว่งมากขึ้นทุกที และภูมิต้านทานต่ำๆของเธออาจะหมดลง หากไม่ยุติมันลงไปเสียก่อน… เสียงใสแหวดังให้เจ้าของมื้อเช้ารีบกุลีกุจอคว้าจานข้าวหอมฉุยส่งให้กัน มือเรียวเปิดจานสำรับทั้งสี่ห้าชุด พร้อมด้วยรอยยิ้มภูมิใจเสนอที่ภูมิใจ๊ภูมิใจจนถึงที่สุด
ชัดเจนว่าอีกคนเตรียมตัวสำหรับมื้อนี้มาเป็นอย่างดี…
จิ๋วกวาดตามองกับข้าวหน้าตาน่าทานพวกนั้นแล้วก็อดอมยิ้มอย่างปลื้มใจไม่ได้เลย
เสน่ห์ปลายจวักของนิว… รสชาติชั้นยอด หน้าตาชั้นเยี่ยม เธอตกหลุมรักอาหารของแบรนด์นิวจนถอนตัวไม่ขึ้นเลย
ไม่ได้กินมานานแล้ว ชักจะคิดถึงเหมือนกันแฮะ…
ช้อนสีเงินวาววับจับเข้าสู่กับส้อม คีบพาผักคะน้าสีเขียวสดใส ของโปรดเธอมาใส่จาน ด้วยฝีมือของแม่ครัวหัวป่าประจำวันนี้
“กินเยอะๆนะ”
อากัปกิริยานั้นกำลังทำให้หัวใจที่เคยไร้เรี่ยวแรง กลับพองโตขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล…
จิ๋วก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้ม เธอไม่ได้อยากให้อีกคนเห็นนักหรอก ว่าเธอมีความสุขแค่ไหนกับวันเวลาแบบนี้ของเรา…
เรื่องหัวใจของเธอ มันยังต้องเป็นความลับต่อไป
“นิวไม่อยากจะพูดให้เสียบรรยากาศหรอกนะ แต่แค่อยากบอกว่าดีใจจัง ที่ได้ทำกับข้าวให้คุณจิ๋วกินอีกครั้ง…”
เสียงเนิบนาบของนิวเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่เรียกความสนใจจากจิ๋วคืนมาได้อย่างง่ายดาย… จิ๋วเงยหน้าขึ้นสบตาอีกคนที่จ้องรออยู่แล้วพร้อมรอยยิ้มจางๆ แววตาจริงใจนั่นบอกต่อกัน ว่าทุกคำที่นิวกำลังพูด คือเรื่องจริง…
หัวใจของเธอกำลังรู้สึกอบอุ่น เมล็ดพันธุ์ความรักผลิดอกออกผลจนยากเย็นเกินไปหากจำห้ามใจ...
นิวมองหน้าจิ๋วเต็มตา… ทำในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำมานานแสนนาน คิดถึง… คิดถึงใบหน้าน่าเอ็นดูนี่จนแทบจะขาดใจตายให้ได้… จากที่ได้แต่แอบมอง ได้แต่สนใจอยู่เงียบๆมานานนับเดือน… และวันนี้ เธอมีความสุขเหลือเกิน มีความสุขที่สองตาของเธอได้มองจิ๋วแบบนี้ แม้ในหัวใจอีกคนจะมีกำแพงอะไรปิดกั้นเธอเอาไว้ แต่สักวัน เธอหวังว่าต้องมีวันที่เธอจะครอบครองพื้นที่นั้นได้เต็มทั้งหัวใจ
ขอเพียงอีกคนยังไม่ผลักไสเธอไปไหน… เธอก็จะตอแยอีกคนอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ…
“ขอบคุณนะนิว…”
จิ๋วส่งรอยยิ้มบางๆให้เธอ รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจคนรอพองโตขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้… นิวพยักหน้ารับคำขอบคุณนั้นอย่างเป็นสุข… เธอเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตต่อจากนี้ อะไรๆที่เธอคาดหวังจะมีวันได้เป็นจริงหรือเปล่า… แต่เธอก็ยังชื่นใจ ที่อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ได้จะเลวร้ายไปอย่างที่เธอเคยกลัว
มื้อเช้าในตอนเกือบๆสายดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เสียงพุดคุยลอยตามลมเป็นระยะ… บรรยากาศในบ้านหลังเดิมไม่เงียบเหงาเหมือนวันวานที่ผ่านมาอีกต่อไปแล้ว…
อะไรๆ ก็คงจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นสักที…
เธอหวังว่าจะเป็นแบบนั้นล่ะนะ
.
ความคิดเห็น