คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [OS] The (Rabbit) Monster (Christmas Ver.) [KookMin]
เช้าวันที่ 23 ธันวาคม เช้าของฤดูหนาวจึงไม่แปลกที่จะเห็นนักเรียนพากันใส่เสื้อกันหนาวหลากสีสันมาโรงเรียน รวมถึงปาร์คจีมินคนหน้าตาดีแต่ขาสั้น(?)คนนี้ด้วย วันนี้ที่โรงเรียนมีกิจกรรมวันคริสมาสต์เนื่องจากวันคริสมาสต์จริงๆมันตรงกับวันอาทิตย์โรงเรียนก็เลยเลื่อนมาจัดวันนี้
“สั้น!!!! มอร์นิ่ง” มาแล้วครับเพื่อนรักปากหมาของผมทั้งสอง
“มอร์นิ่งครับเพื่อนหมึกเพื่อนม้า” ผมตอบกลับไปจนมันสองคนถึงกับเบ้ปาก คนอย่างปาร์คจีมินแรงมาแรงกลับไม่โกงครับ
“มึงๆๆๆ ไปส่องซานตาริน่ากัน ปีนี้เขาบอกว่ามีแต่เนื้อนมไข่ สวยเอ็กซ์ทั้งนั้นเลยนะเว้ย” เพื่อนโฮปพูดมาขนาดนี้คิดว่าผมจะสนมั้ยครับ?
ฟิ้วววววววว~
“ไอเชี่ยจีม!! รอพวกกูด้วยดิวะ!!!” แทฮยองและโฮซอกรีบวิ่งตามบุคคลที่ขาสั้นที่สุดทันที
.
.
.
.
.
.
“เชี่ยแท!! มึงจะตามกูมาทำไมเนี่ย!?” คนตัวเล็กว่าออกมาอย่างหัวเสียหลังจากที่เพื่อนตัวดำพยายามแทรกตัวเข้ามาในบ้านแม้ว่าจีมินจะขวางไว้ก็แล้ว
“โหมึง! กูไม่ได้มาบ้านมึงนานละนะเว้ย” แทฮยองพูดก่อนจะเดินตรงไปในครัวด้วยท่าทีสบาย
“มี’ไรกินมั้ยวะสั้น? โห.. นี่มึงแดกแครอทเยอะขนาดนี้เลยหรอวะ!?” แทฮยองเอ่ยถามตะลึงเมื่อเปิดตู้เย็นออกมาเจอกับเบบี้แครอทที่มีอยู่ทุกซอกทุกมุม
“แล้วคนแดกเก่งอย่างมึงกินแค่นี้จะอิ่มหรอวะ!?”
“...”
“หรือมึงไดเอทอยู่?”
“...”
“เชี่ย! ไม่ตอบกู” แทฮยองหันมองเพื่อนตัวเล็กก็พบว่าอีกคนกำลังยืนกอดอกทำหน้าเซ็งอยู่
“ก็มึงรัวคำถามใส่ขนาดนี้กูจะตอบทันมั้ยล่ะครับคุณเพื่อน”
“เออๆๆๆ ตกลงมีอะไรให้กูแดกมั้ย?”
“มีรามยอนอ่ะ ถ้าแดกไม่ได้ก็แครอทนั่นแหละ”
“มึงอ่ะ! เออๆ มึงทำให้หน่อยดิ เดี๋ยวกูเล่นเกมรอ” พูดจบก็ตรงดิ่งไปต่อเกมที่หน้าทีวีทันที
“สัด!!!!” ปากด่าออกไปแบบนั้นแต่ก็ยอมทำให้อยู่ดี
หลังจากทำมื้อเย็นให้เพื่อนตัวดำเสร็จจีมินคนนี้ก็ขอแยกตัวขึ้นไปห้องนอนแม้อีกคนจะยื้อไว้เท่าไหร่ก็ไม่ยอมหรอก ยอมมันบ่อยๆเดี๋ยวมันได้ใจ
“จองกุก~” เอ่ยเรียกกระต่ายตัวน้อยเมื่อเปิดประตูออกแต่ก็ไม่มีสัญญานตอบกลับมา
“จองกุกอยู่หนะ เฮ้ย!!” ถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ๆกระต่ายยักษ์มันก็วิ่งดุ๊กดิ๊กผ่านหน้าไปยังด้านล่างจนตัวเองต้องรีบวิ่งตามลงไป
“ไอสั้น!! มึงเลี้ยงกระต่ายด้วยหรอวะ?” แทฮยองถามขึ้นเมื่อเจอกับสัตว์ขนปุยที่ปีนขึ้นมานั่งบนโซฟาจ้องตัวเองตาแป๋ว
“เออ มันหลงมาอ่ะ กูสงสารเลยเอามาเลี้ยง” ร่างเล็กเดินไปหยิบเบบี้แครอทในครัวก่อนจะออกมาอุ้มเจ้าขนปุยไว้บนตักพร้อมกับป้อนแครอทไปด้วย
“หูยยย หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ”
“เออ หน้าอย่างกูมันจะทำไม!?” จีมินถามกลับเคืองๆส่วนแทฮยองก็แค่บึนปากลอยหน้าลอยตาเล่นเกมต่อ
ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นเพื่อนที่สนิทกัน สนิทกันจนจะรวมร่างกันได้(?) การเล่นกันจนถึงเนื้อถึงตัวจึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สำเร็จปีศาจกระต่ายจองกุกนี่สิรู้สึกขัดหูขัดตาซะเหลือเกิน
“เชี่ยแท!! มือมึงอ่ะเลิกเลื้อยได้ละ เป็นญาติกับงูหรอมึง!?”
“ก็กูอยากเลื้อยอ่ะ กูไม่ได้เลื้อยสาวนานละ เลื้อยมึงแทนละกัน” คนพูดยังคงไม่หยุดการกระทำนั้นแถมยังใช้มือเลื้อยตามร่างเล็กนั้นเรื่อยๆ
“เรื่องของมึงดิ!! กูผู้ชายเว้ย!!!!!”
“เสือกเหมือนผู้หญิงทำไมล่ะมึง”
“สัดแท!!”
“ด่าอีกๆ กูชอบ”
“มึงแม่ง!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งมึงสนุกดีว่ะ โอ๊ะ!!” แทฮยองสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าขา
“เป็นเชี่ยไรล่ะ?”
“กระต่ายมึงอ่ะกัดขากู”
“สมน้ำหน้า!!”
“มึงอ่ะใจร้าย”
“เออ!! กูใจร้ายงั้นมึงก็ควรกลับไปได้ละ” ไม่พูดเปล่าจีมินจัดการโยนกระเป๋าให้แล้วดันหลังเพื่อนรักให้ออกไป
“กูส่งมึงแค่นี้นะ กลับดีๆล่ะมึง อย่าไปปล้ำหมาที่ไหนอ่ะ”
“สัด!! กูไปละ” โบกมือบายๆเพื่อนแล้วกลับเข้ามาในบ้านก็ไม่พบเจ้าขนปุยแล้ว จีมินจัดการล็อคบ้าน เก็บของให้เรียบร้อยเพราะตอนนี้เริ่มค่ำแล้วก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง
หลังจากคืนวันฮัลโลวีนทุกคนคงคิดว่าปาร์คจีมินเสียตัวให้ปีศาจกระต่ายแล้วสินะ
ไม่มีทางครับ!!
ถึงจะหลงในความหล่อเหลาแค่ไหนแต่ปาร์คจีมินก็ไม่ใช่คนใจง่ายนะครับ ทุกวันนี้ก็ได้แต่นั่งระแวงไม่รู้มันจะลุกขึ้นมาปล้ำเมื่อไหร่?
ตอนนี้อาบน้ำเสร็จแล้วก็เป็นเวลาอ่านหนังสือแล้วล่ะครับ ปากหมาแต่ขยันนี่มันปาร์คจีมินชัดๆ
“เฮ้ย!!” จู่ๆก็มีแรงโอบจากด้านหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
กระต่ายยักษ์จองกุก..
อ้อ!! ผมลืมบอกไปว่าตั้งแต่จองกุกจูบผมคืนนั้นทำให้จองกุกสามารถคืนร่างเป็นคนได้หลังอาทิตย์ตกดิน และพออาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าก็กลายเป็นกระต่ายเหมือนเดิม
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรอครับนาย?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับใช้ใบหน้าถูไปมากับต้นคอขาว
“หมายถึงแทฮยองน่ะหรอ? เพื่อนกูเองอ่ะ” ตอบออกไปแบบสบายๆไม่ได้รู้สึกประหม่าอะไรเลยกับการกระทำของอีกคน เขาชินแล้วล่ะ
โดนเจ้านี่ลวนลามทุกคืน..
“นายครับ”
“อะไร?”
“ก่อนคืนวันคริสมาสต์ ผมอาจจะไม่ได้กลับมาเป็นคนแล้วนะครับ”
“มะ.. หมายความว่าไง?” จีมินหันหลังมาเผชิญหน้าอีกคน
“หากไม่มีใครมาแก้คำสาปให้ผมก่อนคืนวันคริสมาสต์ ผมก็จะเป็นกระต่ายตลอดไป”
“ก็ไหนมึงบอกว่ากูไงที่แก้คำสาปให้มึงได้อ่ะ มึงก็ให้กูแก้สิ!!” คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างกระวนกระวาย
“แต่.. ถ้านายไม่เต็มใจมันก็ไร้ประโยชน์”
“กูเต็มใจ!! เพื่อมึงกูเต็มใจทำให้ มึงบอกกูมาสิว่ากูต้องทำยังไง!?” ใบหน้าเล็กเริ่มขึ้นสีด้วยความโกรธและกลัวผสมปนเปกันไป ไม่คิดว่าภายในเวลาเดือนกว่าๆจะทำให้เขาผูกพันกับคนครึ่งกระต่ายได้ขนาดนี้ เวลาที่ได้อยู่ร่วมกันมามันเริ่มทำให้รู้ว่าความรักที่ทั้งสองมีให้กันมันเริ่มไม่ใช่แค่เจ้าของกับสัตว์เลี้ยงแล้ว แต่มันมากกว่านั้น มันเป็นรักที่คนสองคนมีให้กันและกันแค่สองคนเท่านั้น และตอนนี้แค่คิดว่าอีกคนจะไม่อยู่ด้วยกันแล้วปาร์คจีมินก็รู้สึกใจสลายขึ้นมา ไม่อยากจากกัน อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้
..ตลอดไป
“คือ..” จองกุกพูดอึกอักไม่กล้าบอกคนตรงหน้า
“....”
“เอ่อ.. คือผมต้อง.. สมสู่กับคนที่เป็นรักแท้” จีมินดูอึ้งไปในตอนแรกก่อนจะรีบก้มหน้าซ่อนพวงแก้มที่เริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ
“แล้ว.. จะมั่นใจได้ยังไงว่ากูเป็นรักแท้ของมึง?”
“ผมมั่นใจ” จองกุกตอบน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมกับใช้มือเชยคางอีกคนขึ้นมาสบตา ใบหน้าหวานเหมือนผู้หญิงนั้นไม่อาจซ่อนความเขินไว้ได้ ทั้งสองสบตากันครู่นึงก่อนที่ปากหยักจะกดจูบลงบนกลีบปากสวยอย่างแผ่วเบา จีมินเผยอปากจูบตอบอีกคนอย่างไม่ประสีประสา จูบกันมาตั้งหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ชินซักที คนตัวสูงดันตัวอีกคนให้แผ่นหลังบางแนบไปกับผนังพลางดุนดันลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากสวย แขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคออีกคนพร้อมกับมือป้อมเลื่อนขึ้นขยุ้มกลุ่มผมสีดำขลับ ลิ้นร้อนกวาดชิมน้ำหวานจนหนำใจก็ผละออกมาก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวพลางขบเม้มเบาๆไม่ให้เกิดรอย
--------------------CUT--------------------
เช้าวันใหม่ จีมินตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาและพบว่าที่ข้างๆเขานั้น..
ว่างเปล่า
จองกุกไปไหน?
จีมินรีบลุกขึ้นก้าวลงจากเตียงแต่ก็ต้องทรุดลงไปกองกับพื้นเมื่อรู้สึกปวดหนึบที่ช่วงเอว แต่กระนั้นร่างเล็กก็พยายามพยุงตัวเองเดินตามหาอีกคนจนทั่วบ้าน
..แต่ก็ไม่พบ
น้ำตาสีใสไหลลงมาตามพวงแก้ม
ไม่มีอีกแล้ว..
รักแท้มันไม่มีจริง..
ไม่มีรักแท้จากกระต่าย..
ไม่มีรักแท้จากจอนจองกุกแล้ว..
วันที่ 25 ธันวาคม 22.45 pm
“กูกลับแล้วนะ มึงก็กลับบ้านดีล่ะ” แทฮยองและผองเพื่อนคนอื่นๆพากันโบกมือให้ผมแล้วเดินแยกออกไป วันนี้วันคริสมาสต์พวกเราเลยมาฉลองกันเล็กๆน้อยๆกันที่ห้างสรรพสินค้า ตอนนี้ห้างปิดแล้วแต่ลานด้านหน้ายังคงเปิดไฟอยู่ ผมยังคงนั่งอยู่เก้าอี้ตัวยาวข้างๆต้นคริสมาสต์ยักษ์อยู่แบบนั้น ยังไม่อยากกลับบ้าน สถานที่ที่มีความทรงจำดีๆแต่ก็แย่ในเวลาเดียวกัน
คนโกหก..
ได้กันแล้วก็หายไป..
เขาทิ้งผมไปแล้วจริงๆสินะ..
Rrrrr..
“ฮัลโหลครับ”
‘จีมินลูก น้องไปถึงบ้านรึยัง?’
“อ่า ลูกป้าจองฮวาร้านซักรีดน่ะหรอครับ? ผมไม่รู้สิยังไม่ได้เข้าบ้านเลย”
‘เดี๋ยวเหอะลูกคนนี้ ดึกแล้วนะรีบกลับบ้านได้แล้ว’
“ครับแม่”
‘อ้อ! แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะเพิ่งไปโซลครั้งแรกน่าจะยังไม่ชิน อุตส่าห์ส่งจากปูซานไปอยู่เป็นเพื่อนแล้วดูแลดีๆหน่อยนะ เนี่ยน้องเขาเพิ่งกลับจากค่ายจิตอาสามา ค่ายอะไรไม่รู้อยู่เป็นเดือนๆเลย’
“แม่พูดซะยาวเลยครับ”
‘แม่ก็อยากคุยกับลูกบ้างหนิ อ่า.. กลับบ้านได้แล้วนะ แม่เป็นห่วง’
“ครับแม่” หลังจากผมวางสายจากแม่แล้วก็ลุกขึ้นเดินตรงกลับบ้านทันที
เมื่อมาถึงผมก็ต้องแปลกใจที่ไฟในบ้านเปิดอยู่ สงสัยลูกป้าจองฮวาคงมาถึงแล้วล่ะมั้ง?
ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านก็พบว่าในบ้านถูกประดับไปด้วยไฟกระพริบแล้วยังมีต้นคริสมาสต์เล็กๆตั้งอยู่กลางบ้านอีกด้วย ผมเดินไปเรื่อยก็พบกับแผ่นหลังที่คุ้นเคยกำลังยืนเก็บของเข้าตู้เย็นอยู่แต่ผมคิดว่าผมคงคิดไปเอง เจ้าของแผ่นหลังนั่นน่าจะเป็นลูกป้าจองฮวามากกว่า
“นาย” ผมลองเรียกออกไปแต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อเขาหันหน้ามา
จอนจองกุก
“เมอรี่คริสมาสต์ครับ นายของผม”
“ฮึก..” เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมกับร่างที่คุ้นเคยเดินตรงมาดึงผมเข้าไปกอด
“ขอโทษที่หายไปนะครับ”
“ฮึก..”
“ผมกลับมาหาจีมินแล้วนะ”
“ฮึก..”
“ไม่ร้องนะครับคนดี” จองกุกจัดการเช็ดคราบน้ำตาพร้อมกับก้มลงจูบลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา
“ห้ามหายไปไหนอีกนะ”
“ครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ฉันรักนายนะจองกุก”
“จองกุกก็รักจีมินครับ”
ความคิดเห็น