คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : NOTE 2. [100%]
“ชาวสุเมเรียนเป็นชนชาติแรกที่นำความเจริญมาสู่อารยธรรมเมโสโปเตเมีย ทั้งการประดิษฐ์อักษรคูนิฟอร์ม สร้างปฏิทินจันทรคติเป็นต้นแบบให้การแบ่งวัน-เวลาในหนึ่งปี และเป็นจุดกำเนิดของวรรณกรรมเรื่องแรกของโลกอย่างมหากาพย์กิลกาเมซ แต่ด้วยที่ตั้งของอารยธรรมที่มีชนชาติหลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ จึงเกิดการสู้รบเพื่อยึดครองพื้นที่อุดมสมบูรณ์กว่าอยู่เสมอ ดังนั้นอารยธรรมของชนเผ่าต่างๆจึงเกิดการกลืนกลาย ทำให้ประวัติศาสตร์ชนชาติอื่นๆในลุ่มอารยธรรมเมโสโปเตเมียยังคงเป็นที่ถกเถียงของนักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดีอยู่จนถึงทุกวันนี้ คาบหน้าเราจะมุ่งสู่อารยธรรมอียิปต์ ดินแดนแห่งมนต์ขลังและฟาโรต์ สำหรับวันนี้อาจารย์ขอบใจทุกคนมาก”
ซูโฮคลิกปิดสไลด์ พยักหน้าให้นักศึกษาที่ทยอยเดินออกจากห้องทีละคน ทีละคน
จนเหลือคนสุดท้ายที่นั่งอยู่มุมห้อง
“อาจารย์ผมฝากปลุกเทาด้วยนะครับ วันนี้ต้องรีบกลับบ้านไปสวดมนต์” คิม จงแดรีบรุดออกจากห้อง โค้งปลกๆให้อาจารย์ซูโฮพลางดันประตูปิด ทิ้งซากอารยธรรมจีนแผ่นดินใหญ่ที่ไหลกองไปกับพื้นโต๊ะทั้งๆที่ยังมีปากกาคามืออยู่
ซูโฮหยิบกระดาษเอสี่ที่ติดอยู่ปลายนิ้วเด็กขี้เซา มีตัวหนังสือจีนปะปนกับอักษรเกาหลีรูปร่างประหลาด แถมนักเรียนใหม่ยังวาดภาพประกอบเลคเชอร์ไว้อย่างดิบดี ทั้งสิงสาราสัตว์สารพัดจะนึกออก ตรงหัวข้อเรื่องอย่างอารยธรรมลุ่มแม่น้ำก็มีเส้นยึกยือลากสองข้างให้ดูเหมือนแม่น้ำกิ้งกือสายยาว
“จาร แอบส่องเลคเชอร์ผมเหรออออออ”
ซูโฮถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนักเรียนใหม่ผุดขึ้นข้างหู มือเรียวปล่อยกระดาษจดลงบนโต๊ะก่อนจะตีหน้านิ่ง
“นักศึกษา”
“การเรียนในวิชานี้ครูหวังว่าเธอจะมีหนังสือที่ถูกต้องตามระเบียบ การจดพร้อมวาดรูปไปด้วยคงไม่ดีต่อเกรดของเธอนะนักศึกษาหวัง”
เช้ด โหดขริง
"แหะๆ ขอโทษครับอาจารย์ พอดีมันส์มือไปหน่อย ปากกาของจงแดก็สีซ๊วยสวย เลยออกมาแบบที่เห็น"
พูดเพราะๆนะจื่อ เทอมนี้ไม่อยากได้ตัวดับเบิ้ลยูประดับใบเกรดนะเอ็ง ( w = withdraw ถอนวิชาค่ะ)
ซูโฮส่ายหน้าช้าๆให้กับนักเรียนใหม่ เด็กที่ซูโฮเคยสอนมักจะเรียบร้อย มีเกเรบ้างแต่ก็ไม่มากเพราะเด็กคณะมนุษย์ค่อนข้างจะ "เนิร์ด" ส่วนใหญ่ถ้าไม่หลับก็โดดเรียน แต่เลคเชอร์จะสะอาดสะอ้านเรียบร้อย หากวาดรูปประกอบก็จะวาดอย่างตั้งใจให้เสมือนจริงที่สุด
ใครส่งเด็กนี่มาให้เขากันนะ
"อะแฮ่ม อาจารย์"
จื่อเทากระแอมเล็กน้อย เห็นอาจารย์หน้าหวานยืนนิ่งมาหลายนาทีแล้ว นี่ก็ใกล้เที่ยง ร้านป้าตามสั่งก็คนเยอะ ต้องรีบไป ดีไม่ดีอดแดร๊กนะจ๊ะ
"ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัวนะ"
ทำท่าวันทยาหัตถ์แบบกลับด้าน ไล่เก็บปากกาสีๆของจงแดพลางเอื้อมมือมาหวังจะหยิบกระดาษเลคเชอร์จากมืออาจารย์
"เดี๋ยวก่อน นักศึกษา"
เห้ย ไรง่ะ นี่หิวแล้ววววววววววววววววววโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอะไรรรรรรรรรรรรรรอี๊กกกกกกกกก
จื่อเทาอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้ผมบางเล่นๆ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวต้องเสียตังปลูกผมอีก โนว
"การเรียนในวิชานี้ต้องมีหนังสือเรียนประกอบ นักศึกษาควรไปซื้อนะ หรือถ้าไม่อยากลงทุนกับการศึกษาก็ยืมของเพื่อนมาซีรอกซ์ทุกครั้งก่อนเข้าเรียนล่ะ"
ซูโฮชี้ไปที่นั่งสือประกอบการเรียนประวัติศาสตร์โลกฉบับปรับปรุงใหม่ปี 2013 ที่ห่อพลาสติกอย่างดีบนโต๊ะ
อยากเก็บเอก็ต้องทำตามกติกา อย่าคิดว่าเขาไม่รู้
เด็กหมวดวิทย์พวกนี้ชอบคิดว่าวิชาหมวดมนุษย์จะง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
ลงวิชาเลือกไว้แล้วก็มานั่งๆนอนๆ เวลาสอบก็ลอกเพื่อนไม่ก็ยืมโพยจากรุ่นพี่
แต่วิธีพวกนั้นมันใช้ไม่ได้กับวิชาของเขา
"อาจารย์ คือ..."
จื่อเทาคิดหนักจนอยากจะเอาโอนีซึกะไทเกอร์มาวางบนหัว มองปราดเดียวก็รู้และว่าคัมภีร์ที่วางบนโต๊ะน่ะอันตราย! เคยเห็นไอกัมจงบ่นอยู่บ่อยๆเรื่องหนังสือเรียนของน้องคยองคนจ๋วย แต่ละเล่มถ้าซื้อใหม่ก็ราคาหลายพัน ถ้าเอาไปซีรอกซ์ก็ราคาหลายร้อยอยู่แถมยังหนักอีกด้วย
มันพอจะมีวิธีไหนที่ไม่ต้องเสียตังค์ปะ
คิดดิเทาคิด! ลำพังเงินที่ป๊าส่งมาให้ก็แทบจะเอาชีวิตรอดได้ไม่ถึงสิ้นเดือน
พอขึ้นเทอมใหม่ ไหนจะค่ารับน้อง เลี้ยงสายรหัส ซื้ออุปกรณ์ ซื้อแอลกอฮอล์ชนิดดื่มได้
เอ่อ...อย่างหลังนานๆทีนะครับ ไม่ได้ขับด้วย ไปกินหออีดำแล้วรวดนอนเลย เมาไม่ขับนะอิๆ
"อาจารย์ คือ ผมมีปัญหา...."
ช้อนตามองอาจารย์ด้วยสายตาที่โมเอร้
เห้ย เชื่อกูนะ เชื่อกู
"ถ้าอาจารย์จะกรุณาให้ผมยืมหนังสืออาจารย์ ได้ไหมครับ พอดีช่วงนี้ทางบ้านฐานะไม่ค่อยดี"
ฮึก สูดขี้มูกแม่เอ้ย ออกมา!
หรุบสายตาลงต่ำแบบเวลาที่อีดำทำท่าสำนึกผิด น้องคยองคนจ๋วยก็ยอมทุกทีเลยนี่หว่า เหย หมวดมนุษย์ช่วยเข้าใจอารมณ์คนไม่มีจะแดร-กหน่อยเด้
กลั้นใจนับ 1 - 2 - 3
ถ้าไม่ได้แม่จะปล่อยโฮ ไอสัสปวดเขร้ด้วย ฮึบ
"ถ้านักศึกษามีปัญหา" ซูโฮเว้นวรรคเพื่อดูปฏิกริยานักเรียนใหม่
ท่าทางก็ดูภูมิฐานดี ของที่ใช้ก็แบรนด์เนมทั้งนั้น ทั้งกระเป๋า นาฬิกา รองเท้า
แต่สายตาอ้อนๆนั่นก็ทำให้คนอย่างซูโฮใจอ่อนได้ทุกทีสิน่า
"อาจารย์จะให้ยืมหนังสือ แต่เป็นฉบับดั้งเดิม ที่มีเนื้อหาเหมือนกัน"
"นักศึกษาจะใช้ได้หรือไม่"
โอ้วววววววว นี่ได้ผลจริงๆชิแมะะะะ
ได้สิจารย์ จัดโลดเลยขรั่บ
"ขอบคุณอาจารย์ที่กรุณาครับ"
"งั้นช่วยอาจารย์เก็บของ แล้วตามมาที่ห้องพักอาจารย์ด้วย"
50%
หูยยย ที่ไอ้กัมจงมันเคยบอก ว่าตึกคณะมนุษย์น่ะวังเวง วูบวาบ หวิวๆ นี่มันของจริง
ถึงตึกจะดูใหม่ทันสมัย แต่ห้องเลคเชอร์เล็กๆที่เรียงรายกันเป็นตับไร้ผู้คนนี่มัน สยองจริงๆ
อากงอาม่าช่วยคุ้มครองเทาด้วยยยย
"จะยืนอึ้งอีกนานไหม"
ห๊ะ นี่เสียงอะไร ทำไมมันเย็นๆ
"นักศึกษา"
"นักศึกษา"
"หวัง จื่อเทา!"
ซูโฮตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เด็กบ้านี่ ประตูมันหนักนะเว่ย
เรี่ยวเเรงก็ไม่ค่อยจะมีเพราะไม่ได้กินข้าวเที่ยง นั่งตรวจรายงานเด็กๆจนเกือบเข้าสอนไม่ทัน
"ครับๆ มาแล้วครับจารย์"
โถ่ ที่แท้ก็เย็นแอร์ห้องพักอาจารย์นี่เอง เย็นจนนึกว่าขั้วโลก เย็นจนรู้สึกเหมือนอยู่ในหนังสยองขวัญ
แต่อาจารย์ตัวเล็กเนี่ย เทียบกับประตูทางเข้าแล้ว เหมือนฮอบบิทกับมังกรเลยว่ะ กร๊ากกกกกกก
ต้องรีบทำคะแนน เอามือไปดันช่วยอีกแรง
"เชิญจารย์ก่อนเลยฮะ"
ซูโฮเดินนำมาที่โต๊ะ โดยมีเจ้าเด็กแก่แดดค่อยๆย่องตามมา
ก็รู้อยู่นะ ว่าห้องพักอาจารย์ภาคตัวเองมีกลิ่นอายเก่าๆอยู่บ้าง
รูปปงรูปปั้น แผนที่ โบราณวัตถุก็ถูกจัดโชว์ไว้ในตู้กระจก บวกกับแอร์เย็นๆ ที่ช่วยสร้างบรรยากาศหลอนๆได้เป็นอย่างดี
เลี้ยวเข้ามุมส่วนตัวหลังฉากกั้นที่ซื้อมาจากเซี้ยงไฮ้ตอนบินไปดูงานวิจัย เป็นฉากกั้นแบบบานพับที่สูงพอจะปิดสิ่งรบกวนรอบข้างได้
บางทีก็กั้นเสียงนินนาจุบจิบของอาจารย์หญิงที่ชอบจับกลุ่มกันเม้าแตกสาแหรกขาดใกล้ๆพื้นที่ส่วนตัวของเขา
"หูยจารย์ โคตรเท่เลยอะ เฟี้ยวฟ้าว"
เจ้าเด็กแก่แดดพอเห็นฉากกั้นก็ทำทีตื่นเต้น เข้าไปจับไปลูบอยู่นานสองนาน
"จารย์ซื้อที่ไหนเนี่ย"
"เซี้ยงไฮ้"
ซูโฮรับอุปกรณ์การสอนจากมือเด็กแก่แดด ค่อยๆม้วนแผนที่ทีละแผ่นอย่างใส่ใจ
จื่อเทาคนกากที่มือไม่เคยแตะงานปราณีต วันๆขูดหิน เซาะหินก็ได้แต่ยืนอึ้ง
"กระดาษแผนที่ขาดง่าย ยุ่ยง่าย ต้องเก็บดีๆ เวลาม้วนอย่ากดน้ำหนักที่มือมากเกินไป"
"เอากระบอกที่อยู่ในกล่องข้างโต๊ะให้หน่อย"
จื่อเทารีบส่งกระบอกเก็บแผนที่ให้อาจารย์ตัวขาว
'ทำขนาดนี้ ขอเอได้มั้ยวะ'
ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นในหัว จื่อเทาเคยได้ยินขาวเพื่อนร่วมสถาบันที่แอบเก็บเล็กขโมยน้อยจากการช่วยเหลืองานอาจารย์แลกกับคะแนนจิตพิสัยและการเพิ่่มเกรด
นี่ยังไม่รวมกรณีกิจกรรมพิเศษนอกสถานที่แล้วแต่อาจารย์จะนัดอีก (กิจกรรมแบบไหนคงรู้ๆกันอยู่)
"นีหนังสือที่จะให้นักศึกษายืม"
หันกลับมาก็เจอ...... นี่มันหนังสือหรือคัมภีร์ไบเบิ้ลครับจ๊าน!
"รีบยกไปสิ ผมหนัก" ครับๆ รู้ครับ
ผมค่อยๆพลิกเปิดเจ้าคัมภีร์อันเท่าบ้านอย่างถนอมมือ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องซื้อหามาใช้เอง
'สมบัติส่วนตัวของ คิม จุนมยอน'
จุนมยอน ?
ทางฝ่ายอาจารย์ เมื่อเห็นนักเรียนทำหน้าสงสัยกับชื่อบนหน้าปกจึงรีบอธิบาย
"ชื่อเก่าผมน่ะ ไม่ต้องสนใจหรอก"
ซูโฮยืนมองลูกรักที่ประคบประหงมมาอย่างดี ปกพลาสติกใสเขาก็ดั้นด้นไปหาร้านให้ใช้แบบสติ๊กเกอร์กันเลื่อนหลุดและกันน้ำ
ส่วนกระดาษข้างในใช้วิธีคั่นด้วยโพสอิทเพื่อไม่ให้มีรอยปากกาขีดข่วนตัวหนังสือ
นี่ลูกรักเลยนะ
จื่อเทาเห็นปฏิกริยาคนตรงหน้าก็รู้สึกเหมือนอยูู่ในฉากร่ำลาพ่อ-ลูกยังไงยังงั้น
สิบนิ้วพนมก้มกราบ ขอบพระคุณฮ่า
"ผมจะดูแลอย่างดีเลยจารย์ ขอบคุณอาจารย์ที่กรุณาครับผม" จื่อเทาโค้งตัวทำมุมเก้าสิบองศา
นี่แค่วิชาเลือกนะ ขนาดวิชาหลักเขาไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย
ถ้าไม่โง่ก็ต้องโง่แล้วล่ะ โทษใครไม่ได้ ทำตัวเองนี่มันเจ็บจริง ฮือออออออออออ
"ตั้งใจเรียนล่ะ มีสมาธิ ถ้าตามไม่ทันก็มาถามผมนอกรอบได้"
ซูโฮยิ้มบางสร้างพันธมิตรกับไอ้เด็กเเสบคณะวิทย์ ถ้าคนมันตั้งใจอาจารย์อย่างเขาก็ไม่แอนตี้หรอก
"ถ้าผมอยากได้เอ ต้องทำไงอะจารย์" แหนะ ยังมีกวน เห้ออ ว่าจะญาติดีด้วยแล้วแท้ๆ เด็กวิทย์นี่มันวิทย์จริงๆ
"ผมไม่รู้ว่าเกณฑ์การประเมินของคณะคุณเป็นยังไง แต่ที่นี่ เค้าวัดกันที่ความตั้งใจและความแม่นยำเป็นหลัก"
"ถ้านักศึกษาไม่ทบทวน ไม่อ่านหนังสือ ก็จะอธิบายคำถามได้ไม่ตรงตามจุดประสงค์ที่เรียนมา ผมก็คงให้คะแนนคุณไม่ได้"
"อย่าคิดว่านี่เป็นแค่วิชาเลือก ไม่ว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ ตอนนี้คุณต้องทำตามกฎระเบียบของคณะ ถ้าทำไม่ได้ก็ถอนออกไป"
แหงะ โหดจังคนจ๋วย
เหมือนหม่าม๊าตอนเทาเทาไม่ยอมซักถุงเท้าเลย เบิ่งตาโต๊ววววว แต่ม๊ามีออพชั่นเสริมดั้วะะ
อีโต้วววววววววววววววววว (แล้วผมก็ต้องวิ่งป่าราบไปซักทุกครั้ง ฮึก ซันไลท์กัดมือตะร๊อด)
หวังจื่อเทาขอสะบัดผมหน้าม้าที่เซ็ตมาจากบ้าน ตวัดตาเหยี่ยว(คิดเอง) ส่งวิงค์ให้อาจารย์ฮอบบิท แล้วตอบอย่างผู้ชนะสิบทิศว่า
"จารย์รอดูละกัน จะได้รู้กันไปว่าของจริงน่ะเป็นยังไง"
พูดพลางก้มหน้าลงจนแทบจะเกยสันจมูกกัน แอบสูดกลิ่นโคโลญจน์หอมๆที่ซอกคอจารย์ทีนึง
ฟื้ดดดดดดดดดดดดด (อีหื่น) กลิ่นนี้มัน
แอปเปิ้ลเขียวคาลวิน ไคลน์
จารย์ครับ ปีใหม่นี้เตรียมตัวรับของฝากจากแม่สายลิมิเต็ดอิดิชั่นได้รุยยยยยยยย
แต่ตอนนี้ ขอตีโค้งกลับไปเรียนวิชาคณะก่อนเด้อหล่า ฟร๊าคคค
100%
ลืมกันไปแล้วบ่ อิ๊
ความคิดเห็น