คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
“เห้ยยไอจิน! วันนี้แดกเหล้ากันมึง วันนี้วันศุกร์ ไอโฮปมันชวน มันจะโชว์ตัวเมียมันด้วย” ขณะที่ร่างสูงกำลังรีบเดินออกจากห้องเมื่อหมดเวลาเรียน ก็โดนเพื่อนผมยิกกลุ่มเดียวกันยื้อไว้ก่อน
“โทษว่ะมึง กูจะไปหาน้อง” ตอบปฏิเสธอย่างทุกครั้ง
“นี่ใจคอจะไม่ไปสังสรรค์กับเพื่อนกับฝูงเลยใช่ป้ะ ใช่สิพวกกูไม่สำคัญหนิ” เอ่ยอย่างงอนๆ
“อย่าเพิ่งงี้เง่าดิ่วะไอนัมจุน ไม่ใช่พวกมึงไม่สำคัญ แต่กูทิ้งน้องไม่ได้”
“อะไรก็เอาแต่น้องๆ ถามจริงเหอะน้องมึงเป็นอะไรวะ รู้จักมึงมาก็เกือบสองปีและ กูยังไม่รู้เลย”
“น้องกูความทรงจำหยุดที่สิบขวบ”
“ห๊ะ!! มีด้วยหรอวะ แล้วน้องมึงตอนนี้กี่ขวบและ มึงอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าหยุดที่สิบขวบ เขาอาจจะเรียนรู้ช้าไรงี้”
“เป็นงั้นก็ดีดิ่วะ แต่ตอนนี้น้องกูอายุสิบเก้าแล้ว ยังเหมือนเดิม วันเกิดกี่ปีๆจีมินก็บอกแค่ดีใจที่อายุสิบขวบแล้วทุกปี” เมื่อฟังคำตอบเสร็จคนที่มีท่าทีเล่นๆในตอนแรกก็ชะงักทันที
“บ้าน่า..”
“อืมใช่ น้องกูบ้าจบนะ กูไปแล้วเดี๋ยวน้องกูรอ บายมึง” โบกมือลาเพื่อนสนิทก่อนจะรีบวิ่งออกไปเลย ไม่หยุดรอเสียงเรียกของเพื่อน ไม่งั้นได้คุยต่อยาวแน่
“ไอจินเดี๋ยวก่อนโว้ยยย ไอซอกจิน!!” ได้แต่ตะโกนเรียกเพื่อนตัวดีที่วิ่งออกไปไกลแล้ว เมื่อเห็นว่ามันไม่มีประโยชน์จึงเดินไปหากลุ่มตัวเองแทน
----------------------------------------------------------------------------
ผมเป็นอะไร .. ทำไมต้องมีน้ำตา
แล้วจองกุกล่ะเขาอยู่ไหน ทำไมไม่มาหาผม .. ตอนนั้นเขายังบอกรักผมอยู่เลย
อยู่ไหนกันนะที่รักของผม
..คิดถึงนะรู้มั๊ย
“จองกุก เอ่อคืออ .. เป็นแฟนกับวีนะ วีชอบจองกุกมานานแล้ว” เด็กหนุ่มวันสิบห้าปีก้มหน้าลงด้วยความเขินอายกับคำสารภาพรักที่เก็บไว้เป็นความลับมาเนินนาน
“อืมก็ได้ ฉันเพิ่งเลิกกับแฟนมาพอดี” ตอบรับออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ต่างจากอีกคนที่ดีใจจนปิดไม่มิด
วันนั้นทั้งวันเขาแทบอยากจะตะโกนให้คนทั้งโลกรู้ว่าเขาได้เป็นแฟนกับรุ่นน้องคนนี้แล้ว
“นี่ๆรับไปสิของขวัญวันวาเลนไทน์” ยื่นดอกหญ้าที่เพิ่งแอบไปเด็ดมาเมื่อสักครู่ให้กับคนรัก
“นี่! ไม่มีปัญญาซื้อช่อดอกไม้สวยๆให้ฉันรึไง” ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ก็ยื่นไปรับอยู่ดี แต่ไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร
“ก็อยากซื้อให้หรอก แต่ดอกไม้พวกนั้นมีแต่คนซื้อให้แฟนตัวเอง วีไม่อยากให้จองกุกถือของซ้ำกับใคร”
“เหอะ! แต่ให้ดอกหญ้าแทนเนี่ยนะ ไม่เห็นจะสวยเลย”
“มันจะสวยได้ไงในเมื่อคนถือมันข่มรัศมีมันหมดแล้ว”
“อ.. ไอบ้า -///-”
“บ้าแล้วรักป้ะล่ะ”
“..รักมั้ง….”
..ความทรงจำดีๆเขายังจำมันได้เสมอไม่เคยลืมเลือน
แอ๊ดดดดด ดด
“ฮยองมาพอดีเลย วียิ้มแล้วฮยองเห็นมั๊ย” จีมินรีบบอกข่าวดีกับฮยองของเขาที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องอย่างดีใจ มืออวบๆชี้ไปทางผู้ป่วยอีกคนเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง
..ขนาดยิ้มเหม่อๆยังน่ารักเลย
..ถ้ายิ้มกว้างอย่างมีความสุขจริงๆจะน่ารักขนาดไหนกันนะ
“วีครับวันนี้จินเอาดอกไม้มาด้วย” ร่างสูงเดินมาหาผู้ป่วยที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง พร้อมเอาดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอกที่แวะซื้อก่อนมาใส่มือของผู้ป่วย
“ไม่มีของจีมินบ้างหรอ” เด็กน้อยเดินมาท้วงขอดอกไม้อย่างน้อยใจ ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อมีดอกไม้แสนสวยเหมือนของเพื่อนถูกยื่นมาตรงหน้า
“จะไม่มีได้ยังไงครับคนสำคัญของพี่” มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มของน้องชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปมองคนบนเตียงที่เริ่มมีปฏิกิริยากับดอกไม้ในมือ นิ้วโป้งเรียวลูบแผ่วเบาที่กลับดอกอย่างทะนุถนอม กลีบปากอิ่มแย้มยิ้มเบาๆทำให้คนที่มองอยู่อดจะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“ชอบมั๊ยวี”
“………………..”
“ไม่เป็นไรพี่ถือว่านายชอบนะ วันหลังพี่จินจะซื้อมาให้นายทุกวันเลยนะ”
“………หญ้า..”
“หืม?”
“อยากได้.. ดอกหญ้า”
“ดอกหญ้างั้นหรอ …อืมม ม เดี๋ยวพี่จินไปหามาให้นะครับ” ผมบอกก่อนจะวิ่งลงไปที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลเพื่อไปหาสิ่งที่วีต้องการมาให้ และกลับมาอีกครั้งพร้อมดอกหญ้าในมือ ซึ่งในระหว่างทางเดินกลับมาเขาก็ได้ปัดเศษดินออกหมดแล้ว
“วีครับ นี่ดอกหญ้าที่วีอยากได้” จินนำดอกหญ้าใส่ไว้ในมืออีกข้างของผู้ป่วย เมื่อได้รับสิ่งที่ต้องการเขาก็ทิ้งสิ่งที่ถือไว้ก่อนหน้าให้นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง แล้วกอดดอกหญ้าในกำมือเอาไว้อย่างหวงแหน
“จองกุกก็รักวีเหมือนกันใช่มั๊ย” ตาเรียวหลับพริ้มอย่างมีความสุข
หลายวันผ่านไปวีก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับที่ดีขึ้น แม้ว่ามันจะไม่มากก็เถอะ จะมีร้องไห้บ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ไม่เท่าครั้งแรกๆที่เจอกัน ยอมอ้าปากรับของที่ถูกป้อน ตอนนี้จึงไม่ต้องให้อาหารโดยฉีดผ่านกระแสเลือดแล้ว และเริ่มพูดมากขึ้นแม้จะเป็นแค่การพึมพำกับตัวเองก็เถอะ มันยังดีกว่าการไม่พูดอะไรเลย
“กินอีกคำนะคนเก่ง คำสุดท้ายแล้ว” ข้าวคำสุดท้ายถูกส่งเข้าปากผู้ป่วย ก่อนที่มือหน้าจะตามเช็ดข้าวที่หกออกมาจากปากอย่างไม่คิดจะรังเกียจ
“จีมินงอนฮยองแล่ว! ทำไมฮยองไม่มาป้อนจีมินแบบนี้บ้าง” เด็กขี้น้อยใจกอดอกฉับ นั่งเชิดหน้างอนฮยองอยู่บนเตียงตัวเอง ก่อนจะเริ่มงอแงเรียกร้องความสนใจ
“อย่างอนเลยนะเด็กดีของฮยอง ฮยองก็สนใจจีมินนะ แต่วีเขากินข้าวเองไม่ได้ฮยองก็ต้องช่วยเขา” เดินเข้ามากอดน้องชายสุดที่รักอย่างง้อๆ แล้วยื่นนิ้วก้อยไปที่ตรงหน้าน้องชาย “ดีกันนะครับ”
“ดีก็ได้” นิ้วก้อยเล็กถูกส่งเข้าไปเกี่ยวกับนิ้วของฮยองไว้แน่น
“อย่างอนเลยนะ วันหลังฮยองจะพาเพื่อนของฮยองมาเล่นด้วยดีมั๊ย จีมินจะได้ไม่เหงา”
“เพื่อนไหนหรอ”
“เพื่อนที่มหา’ลัยของฮยองเอง”
“จริงนะฮยอง พามาเยอะนะจีมินก็อยากมีเพื่อนเล่นเยอะๆ” เด็กน้อยยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“จริงครับฮยองสัญญา”
“เยยยยยยยย ย้” จีมินลงไปกระโดดโลดเต้นที่พื้นด้วยความดีใจ ร่างสูงจึงหัวเราะตามไปด้วย
…น้องมีความสุข เขาก็มีความสุข
…ก็เรามีกันแค่นี้
จินหันไปมองผู้ป่วยตัวเล็กอีกเตียงที่เขาเพิ่งทิ้งมาง้อจีมินเมื่อสักครู่ก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว แต่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ เอาแต่กอดดอกหญ้าที่เขาหยิบติดมือมาให้
ครั้งนั้นกอดแล้วยิ้มพิมพ์ใจ แต่ทำไมครั้งนี้กลับเศร้าหมองกันนะ
เมื่อไรนายจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง แล้วฉันต้องทำยังไง
----------------------------------------------------------------------------
“พวกมึง…”
“ไรครับคุณจิน รีบพูด’จารย์จะเข้าแล้ว กูจะได้เตรียมตัวนอน” ไอเพื่อนผิวขาวที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น
“วันนี้พวกมึงว่างป้ะ”
“ไม่ว่างได้มั๊ย” เป็นนัมจุนที่นั่งข้างๆไอคนผิวขาวนี่ตอบ
“ว่างเถอะ.. กูอยากไห้มึงไปโรง’บาลน้องกู กูสัญญากับน้องไว้”
“โรง’บาลบ้าอ่ะนะ ไม่ดีมั้งถ้าไอนัมจุนไปกูว่าหมอต้องเข้าใจผิดคิดว่ากูพาคนบ้าไปส่งแน่เลย”
“พูดงี้ตบกันกลางสี่แยกเลยมั๊ยเพื่อนก้า ไอห่านี่!”
“เอ้ยๆๆ อย่าเพิ่งตบกันมึง สรุปไปมั๊ย”
“เออๆ กูไปๆ” ชูก้าตอบรับ ซึ่งนัมจุนเองก็ด้วย
“แต่กูไม่ไปนะ กูจะไปหาแฟนกู” อยู่ๆไอคนที่เหมือนจะไม่มีบทพูดมานานมากก็ตอบขึ้น
“โหไรว้าไอโฮป อะไรๆก็เอาแต่เมีย เซ็งเลย พวกมึงแม่งพอๆกันเลยตอนกูชวนไม่ไป ทีเรื่องของน้องเรื่องของเมียนี่ชวนพวกกูกันจัง” นัมจุนบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็ไม่มีใครฟังมันหรอก ปล่อยให้มันเป็นอากาศไป
เมื่อจบคลาสเรียนของวันพวกเขาก็พากันมาที่โรงพยาบาลเลย ระหว่างทางก็ซื้อขนมติดมือมาด้วย และแน่นอนจินไม่ลืมที่จะเด็ดดอกหญ้าริมทางไปให้วีด้วย ตอนแรกพวกเพื่อนๆก็งงว่าเด็ดมาทำไม แต่ก็ไม่ถาม สงสัยคงเด็ดเล่นๆล่ะมั้ง
“มึงๆทำไมห้องนั้นพวกหมอวิ่งเข้าวิ่งออกกันเยอะจังวะ” นัมจุนถามด้วยความสงสัย เพราะทางเดินที่ผ่านมาก็เงียบดี แต่พอมาถึงนี่ก็เริ่มมีความวุ่นวายขึ้น
“นั่นห้องน้องกู!!” จินสบถลั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดูในห้อง เพื่อนทั้งสองก็ตามไปด้วยเช่นกัน
เกิดอะไรขึ้น!!!
ห้องทั้งห้องที่เคยสะอาดตากลับเละเทะไปหมด มีทั้งแก้วแตก เสาน้ำเกลือล้ม และ.. เลือด!
“ฮืออออ อ จีมิน ก กลัว ฮือออ อ” เสียงน้องชายของเขาร้องสะอื้นอย่างน่าสงสารอยู่ที่มุมห้อง ไม่รอช้าจินรีบเข้าไปหาทันที และกอดปลอบเด็กน้อยแน่น
“จีมินเกิดไรขึ้นบอกฮยองหน่อย”
“ฮือออ ฮยอง จีมิน ฮึกๆ กลัว”
“แล้ววีไปไหนจีมิน วีล่ะ วีอยู่ไหน!” จินถามหาผู้ป่วยอีกคนอย่างร้อนรนเพราะเขาพยายามมองหาแล้วกลับไม่พบเลยสักนิด
“หมอ ฮึก เอาไปแล้ว ฮือออ จีมินกลัว”
“ไอก้า กูฝากน้องกูหน่อยเดี๋ยวกูมา” พูดจบก็วิ่งออกไปเลยไม่สนเสียงเรียกของเพื่อน และเสียงสะอื้นของน้องชายเลยสักนิด
“โอ๋เอ๋ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวพี่จินเขาก็มาอยู่กับพี่ก้ากับพี่นัมจุนไปก่อนนะลูก ไม่ร้องนะ” และก็เป็นหน้าที่ของชูก้าที่ต้องปลอบเด็กน้อยต่อไป
“แฮ่กๆๆ คุณพยาบาลครับ วีอยู่ไหนครับ เขาเป็นอะไร” จินที่รีบวิ่งมาถามหมออย่างร้อนรน
“คือคนไข้พยายามฆ่าตัวตายน่ะค่ะ ตอนนี้อยู่ไอซียูคาดว่าจะไม่เป็นอะไรมากเพราะน้องจีมินช่วยห้ามไว้ทัน” คุณพยาบาลตอบอย่างใจเย็น
“แล้วเขาฆ่าตัวตายด้วยวิธีไหนครับ” เขารู้สึกว่ามันเป็นคำถามที่โง่มาก แต่เขาก็อยากรู้
“จะกระโดดตึกตายคะ” !!!!!!!
ความคิดเห็น