คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PRIS0NER02 13PER
“..น่ารัก”
เสียงที่แว่วมาจากคนใกล้ตัวเรียกคิ้วของแบคฮยอนให้ขมวดเป็นปม คนเด็กกว่าหันหน้ากลับไปมองคนพูดที่ดูจะไม่รู้ตัวอะไรเท่าไหร่นั่งจ้องเขาทำตาปริบๆและไม่มีการพูดอะไรออกมาอีก
ปล่อยผ่านไปแล้วกัน ..แบคฮยอนคิด
“ผมว่าพี่..”
“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?” ลู่หานจับจ้องดวงตาคู่ใสที่ไหววูบครู่หนึ่งไว้ แบคฮยอนหยุดชะงักยกมือค้างไว้กลางอากาศก่อนจะได้แตะต้องแผลที่ลำคอเขา เด็กหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอพร้อมหันหน้ากลับไปยังท้องฟ้าเหมือนเดิม
บยอนแบคฮยอนยกยิ้มให้กับท้องฟ้าอีกครั้ง
“ฉันถาม..”
“ไปทำแผลเถอะ ก่อนคืนนี้พี่จะนอนตายคาคุก” เด็กหนุ่มพูดแทรกขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืน แบคฮยอนยกยิ้มบางๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินนำไปโดยปราศจากคำพูดใดๆทั้งสิ้น ลู่หานมองตามแผ่นหลังบางที่เริ่มไกลออกไปด้วยความสงสัยที่ผุดขึ้นในใจเต็มไปหมด
แบคฮยอนช่างแปลก..?
“พี่ควรจะเดินตามผมมานะ”
ลู่หานสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงเรียก เขาถอนหายใจออกแรงๆ ก่อนจะเดินกะเผลกๆไปหาคนที่ยืนรออยู่ ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งที่เดิน มันรู้สึกเหมือนร่างกายโดนเอามีดแทงซ้ำๆ ท่อนแขนเรียวยกขึ้นกุมท้องด้วยสภาพทุลักทุเล จนคนมองอยู่อดไม่ได้ที่จะคว้าแขนของเขาขึ้นพาดบ่า
ลู่หานนิ่งงันจ้องมองปลายจมูกรั้นที่อยู่ใกล้ๆ
ลมหายใจร้อนของเด็กหนุ่มเป่ารดอยู่ที่ผิวแก้ม
แสงแดดส่องสว่างจ้าไปทั่วทุกบริเวณ ..รวมทั้งหัวใจของลู่หานด้วยเช่นกัน
‘ตุบ!’
‘ตุบ!’
กระสอบทรายอันใหญ่กวัดแกว่งไปมาอย่างไร้ทิศทาง เสียงของมันที่ถูกกระแทกไม่ยั้งดังก้องไปทั่วห้องโถงกว้าง นวมหนังยังคงถูกห้อยทิ้งไว้ข้างผนัง มีเพียงฝ่ามือหนาเปล่าๆเท่านั้นที่กระหน่ำหมัดแรงๆใส่
ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ แผ่นหลังกว้างชื้นแฉะพร้อมเสื้อที่ยับยู่ยี่ไปหมดแม้จะอยู่ในชุดทางการ
‘ตุบ!’ คริสปล่อยหมัดออกไปอีกครั้งพร้อมหายใจหอบ ดวงตาเสมองไปทางอื่นอย่างไม่มีจุดหมาย
ปล่อยให้จิตใจที่แตกกระเจิงกรีดร้องอยู่ภายในใจและระบายออกด้วยการใช้กำลัง
“เพราะมึง.. เพราะมึงคนเดียว ลู่หาน”
ยามพูดชื่อนี้.. ราวกับร่างกายแทบจะระเบิดออกมาให้มอดไหม้เป็นจุน
ความเกลียดชังที่พุ่งสูงเกินขีดจำกัดทำให้คนอย่างเขาสติขาดสะบั้นจนไม่เหลือชิ้นดี
คริสกัดฟันแน่นก่อนจะรัวหมัดใส่กระสอบทราย มือหนากำเกร็งปรากฏเส้นเลือดพร้อมใบหน้าคมที่ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ร้ายผู้คลุ้มคลั่ง
“โดดงานมาอยู่ที่นี่เองหรอ.. ผู้คุมคริส”
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นด้านหลังเรียกให้หมัดหนักหยุดค้างกลางอากาศ คริสยืนนิ่งไม่ยอมหันกลับไปยังต้นเสียง แต่เขากลับรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังก้าวเข้ามาหา และเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจดังขึ้นทันที
“แค่วันแรกก็เป็นบ้าไปแล้วรึไง? ตลกสิ้นดี..” คนด้านหลังพูดพร้อมหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบแบบเดียวกันยืนล้วงกระเป๋าก่อนจะเดินอ้อมมาตรงหน้าเขา ใบหน้าของมันกำลังส่งยิ้มอันน่าขยะแขยงมาให้
“มึงมันก็ไม่ต่างอะไรกับหมา..”
“หุบปากของมึงซะ ..คิมจงอิน
..
..
เพราะสันดานมึงก็ไม่ต่างอะไรกับกูเหมือนกัน”
คนโดนสวนกลับด้วยถ้อยคำที่เจ็บแสบไม่แพ้กันลอบกำหมัดแน่น หากแต่ยังคงปั้นหน้ายิ้มกวนประสาทเหมือนเดิม จงอินหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นพร้อมจ้องมองด้วยสายตาเกลียดชังซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับคริสที่ไม่แม้แต่จะขยับหนี
“แต่กูจะบอกอะไรมึงไว้อย่างนะคริส”
เสียงทุ้มแสนยียวนดังขึ้นข้างๆหูเพราะอีกคนหยุดยืนในระดับเดียวกัน
“หมาอย่างกูมันก็ยังดีที่ยอมใช้ชีวิต..
ไม่ใช่หมาขี้ขลาดอย่างมึง”
จงอินยังยื่นมือมาตบไหล่กว้างสองสามครั้งก่อนเดินจากไป
หากแต่เสียงทุ้มอันน่ารังเกียจนั่นยังคงดังก้องในโสตประสาท ร่างสูงใหญ่สั่นเกร็งไปร่างด้วยอารมณ์ร้ายทำให้เขาปล่อยหมัดเข้ากระแทกกระสอบทรายอย่างแรงจนสายมันขาดและกลิ้งลงกับพื้น
รอบตัวเขากำลังรายล้อมด้วยคนที่เข้าเกลียดชัง
เกลียดจนไม่อยากให้มันใช้แผ่นดินร่วมกันกับเขา
เกลียดจนอยากจะฆ่ามันให้ตาย
“สักวันมึงต้องตกนรกทั้งเป็นแบบกู..
ไอ้เหี้ยจงอิน”
{ มานิดๆหน่อยๆ ค่อยๆมานะจ้ะ }
ขอบคุณทุกคอมเม้น. ดีใจ
ความคิดเห็น