[exo X you] วุ่นรัก ไกด์จำเป็น

ลำดับตอนที่ #3 : LAY X YOU[3]

          "เส้นประสาทในสมอง แบ่งออกเป็น 12 เส้น เส้นที่ 1 ไว้ดมกลิ่น ซึ่งเส้นนี้ ..."

     คุณนั่งฟังอาจาร์ยวิทย์พูดพล่ามเรื่องสมองไปเรื่อยๆ ในขณะที่มือขวาของคุณสัมผัส
พลาสเตอร์เบาๆ ยังไงๆ คุณก็ยังนึกถึงเรื่องของจงอินอยู่ คุณกำลังรักจงอินอยู่รึปล่าวนะ ?

          "นี่ เหม่ออะไรอยู่ สมองเธอมันเออเร่อเหรอ"

     คุณไม่รู้ว่าคาบวิทย์หมดไปเมื่อไหร่ แต่ที่รู้ๆ มีคนยืนค้ำหัวคุณอยู่ คุณเงยหน้าจากโต๊ะเรียนของคุณ และมองคู่อริที่เดินมาทุบโต๊ะของคุณ โบอา TOB No.2 ของโรงเรียน

          "แล้วพลาสเตอร์นั่นไปโดนอะไร ยุนจีมันกัดเธอหรอ ฮึ?"
          "โบอา เธอช่วยหยุดเห่าไปด้วย คนที่กัดน่าจะเป็นเธอมากกว่ามั้ง หอนอยู่ได้ รำคาญ"

     ยุนจีเดินมาสมทบกับคุณ ก่อนที่ปากของเธอจะด่าโบอากลับไป

          "แหม นี่ เธอได้ยินเสียงหมาเห่าเมื่อกี้มั๊ย"

     โบอาหันมาทางคุณและถามเหมือนคนหาพวก มันน่าแปลก ที่คู่อริอย่างเขาอยากมีพวก
เป็นคุณ

          "เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ ไปอย่าไปสนใจหมาโบอาเลย"
          "อ้าว พักเที่ยงแล้วเหรอ"

     คุณหันไปถามยุนจี ยุนจีจิ๊ปากเบาๆ เป็นเชิงว่าพักตั้งนานแล้ว ยุนจีจูงมือคุณเดินออกไป
จากห้อง คุณหันไปมองที่โต๊ะคุณอีกครั้ง ก็พบว่าโบอามองมาทางคุณ และขยับปากบอกว่า

                    'ระวังตัวไว้เถอะ'

-----------------------------------
 

          "กินอะไรดีหนอ ~ นี่ ~ ไปกินข้าวผัดดีมั๊ย เอ๊ะ หรือจะกินแกงกระหรี่ ?"

     ยุนจีพูดกับคุณด้วยน้ำเสียงเริร่า ในขณะที่คุณเอาแต่ทบทวนคำที่โบอาพูด
ระวังตัวไว้เถอะ ไม่ใช่ว่าคุณแปลไม่ออก คุณรู้ว่ามันเป็นคำคาดโทษ แต่สายตาองโบอาไม่ได้โกรธหรือเกลียดคุณ มันเป็นความร้สึกแปลกๆที่คุณบอกไม่ถูก แต่คณกลับรู้สึกกลัวคำนั้นมากทีเดียว

          "นี่ มีอะไรบอกฉันได้นะ ทำไมล่ะ โบอาแกล้งอะไรเธอรึปล่าว"
          "ไม่มีอ่ะยุนจี แต่โบอาพูดว่า ระวังตัวไว้เถอะ มันแปลกๆไหม"

     สายตาของยุนจีแข็งกร้าวไปวูบหนึ่ง ก่อนจะแทนที่ด้วยการขมวดคิ้ว

          "แปลกสิ แต่เย็นนี้เธอต้องกลับบ้านคนเดียวนะ"
          "อ้าว ทำไมไม่ไปด้วยกันอ่ะ"
          "ฉันมีธุระอ่ะ ขอโทษนะ อ๊ะ จริงสิ เที่ยงนี้ฉันนัดซ้อมซูโดกุกับครู ไปก่อนนะ"
          "อื้ม บ๊ายบาย"
 

-------------------------------------
 

     เป็นเรื่องปกติที่คุณจะซ้อมดัมฯแล้วกลับบ้านดึก วันพรุ่งนี้เป็นวันกีฬาสี คุณที่กลับบ้านดึก
ก็ต้องดึกอีก เพราะคุณต้องมาช่วยทำป้ายสีของโรงเรียน แต่พรุ่งนี้คุณต้องมาโรงเรียนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง โอ๊ย กิจกรรมเยอะไปแล้วนะ

          "นี่ เธอตรงนั้นน่ะ ไปหยิบสีขาวเพิ่มหน่อยเร็ว สี 2 ถังกับแปรง 4 ด้ามนะ"

     คุณพยักหน้าให้รุ่นพี่ตัวอ้วน และเดินเข้าไปในห้องเก็บของ ของโรงเรียน
ห้องเก็บของบ้าอะไร ใหญ่ขนาดนี้ คุณกดเปิดไฟ และเดินหาแปรงและสี
เมื่อได้ของครบแล้ว คุณก็กำลังเดินออกไป

                    พรึ่บ

     ไฟในห้องเก็บของดับ คุณที่กลัวความมืดมากก็ไม่กล้าขยับตัว คุณรีบคว้าโทรศัพท์
ขึ้นมาเพื่อให้มีแสงไฟ แต่ก็มีเสียงบางอย่าง ทำให้มือถือคุณตกและแตกกระจาย

                    โครม

     กองกล่องกระดาษล้มลงมา คุณหันไปมองทางต้นเสียง ก็มีเงาของบางคนลุกจากกอง
กระดาษนั้น และเดินมาทางคุณ คุณไม่กล้าเดินไปไหน ได้แต่มองเงานั้นด้วยความหวาดกลัว
เงานั้นเดินเข้ามาหาคุณและลูบคลำใบหน้าคุณ มืออุ่นๆ ทำให้คุณรู้ว่านี่คือคน หรือไม่ใช่
ไม่นาน ไฟก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

          "เลย์"
          "อ้าว หวัดดี มาทำอะไรที่นี่เนี่ย"
          "ฉันต่างหากต้องถามนาย นายทำฉันตกใจ รู้ป่ะ?"
          "อ่าวๆ ขอโทษๆ พอดีฉันกลัวความมืดเหมือนกัน"

     คุณหลบสายตาของเลย์ ก่อนที่คุณจะคิดไปถึงเรื่องเมื่อวันก่อน

          "เลย์"
          "ว่าไง?"
          "เรื่องวันนั้น อย่าบอกใครได้ไหม"

     เลย์ขมวดคิ้วและพูดต่อ

          "เรื่องในห้องพยาบาลน่ะหรอ"
          "เอ่อ ..อืม"
          "ฉันหึงนะ"

     เลย์พูดคำว่าหึงต่อหน้าคุณโดยไม่เขินอาย เลย์ยื่นมือมาจุบมือคุณอย่างช้าๆ และพูดต่อ

          "ฉันจะไม่บอกใครหรอก แต่ฉันดันบอกลู่หานไปแล้วน่ะสิ"
          "อ่า ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ"

     คุณรีบตัดบทก่อนจะวิ่งออกมจากห้องเก็บของ คุณไม่สนใจที่จะช่วยรุ่นพี่เตรียมงานต่อ
หลังจากที่คุณได้ฟังคำว่า หึง กับสัมผัสอุ่นๆที่มือ คุณคดในใจพลางรู้สึกผิด ตกลงคุณรู้สึกดีกับใครกันแน่ แค่ได้ฟังคำว่าหึง คุณก็เขินแล้ว ถ้าึนทั้งสิบสิงคน มาทำอย่างนี้กับคุณ คุณจะทนไหวหรอ ? คุณได้แต่สบถในใจ ในขณะที่ก้าวขาเดินถี่ๆ เพื่อให้ถึงบ้านไวขึ้น

     คุณเดินเข้าไปในซอยบ้านคุณ ในขณะที่มีผู้ชายกลุ่มหนึ่ง จ้องมองคุณอย่างไม่วางตา
ผู้ชายกลุ่มนั้น เดินมาดักหน้าคุณไว้ ก่อนจะำพูดกับคุณด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

          "เธอน่ะ เพื่อนของยุนจีกับโบอา ใช่ป่ะ ?"
          "หลีกไป"

     คุณพูดเสียงแข็งเพราะรู้้สึกไม่ดี

          "อย่ามาเก๋าจะดีกว่า ถ้าไม่อยากเจ็บตัวน่ะ"

     คนที่ดูท่าทางหัวโจกอารมณ์เสียทันทีที่คุณพูดอย่างนั้น และเขาก็เดินมาตบหน้าคุณ
หน้าคุณหันไปตามแรงตบ เลือดที่มุมปากไหลออกมา และพวกนั้นก็เดินมาหาคุณ

          "ก็ไม่อยากทำหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่ามีคนจ้างมา"

     เมื่อพวกนัมพูดจบ ก็เหวี่ยงร่างของคุณไปชนกำแพง ก่อนที่มันจะมาทำร้ายคุณต่อ
เสียงของเลย์ก็ดังขึ้น

          "ไอ้หน้าตัวเมีย ใครใช้ให้แกมาทำร้ายผู้หญิงวะ"
          "เฮ้ย มีคนเห็นแล้ว ไปเร็ว"

     พวกที่มาทำร้ายคุณหนีไป เล์เดินเข้ามาประคองคุณและถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

          "เธอๆ ไม่เป็นไรใช่ป่ะ"
          "อืม ดรนะที่มันไม่มีมีด -*-"

     คุณลุกขึ้นตามแรงพยุงของเลย์ เลย์เดินไปส่งคุณที่บ้าน บ้านของคุณ ที่ไม่มีคนอยู่

          "พ่อแม่เธอไปฮันนีมูนหรอ เงียบเชียบเชียว"
          "ฉันก็ไม่รู้ แต่ปกติมันไม่เคยเงียบอย่างนี้มาก่อน"

                    ติ๊ด ติ๊ด

     เสียงแจ่งเตือนข้อความของคุณดังขึ้น ซึ่งคนที่ส่งมาให้คุณก็คือพ่อกับแม่ของคุณนั่นเอง




                   ถึง ลูกรักของพ่อ/แม่

              แม่อาจไม่เคยบอกลูกมาก่อนว่า บ้านพวกเราติดหนี้อยู่เกือบสิบล้าน
          แม่ห่วงว่าลูกจะเป็นอันตราย พ่อกับแม่เลยย้ายไปอยู่จีนเพื่อทำงานใช้หนี้เสี่ยเค้า
          ลูกไม่ต้องเป็นห่วง เสี่ยเค้าใจดีที่จะไม่ทำร้ายพ่อและแม่ ระหว่างนี้ หนูก็ไปพักอยู่
          กับเพื่อนๆ หรือเช่าโรงแรม / หอพักอยู่ก็แล้วกันนะลูก แม่มีเงินประมาณ สามหมื่น
          อยู่ในตู้จดหมายของบ้าน เอาไปใช้นะลูก แม่จะกลับมาอีกไปเกินสามเดือน

                                                                                        พ่อ/แม่




          "พ่อกับแม่ทำอย่างนี้ได้ยังไง !?!?"

     คุณแผดเสียงใส่โทรศัพท์ และมองไปที่ประตูหน้าบ้าน มีกระเป๋าเดินทางอยู่ 2 ใบ
ซึ่งมีของๆคุณอยู่ในนั้นแน่ๆ คุณเดินไปที่ตู้จดหมายของบ้าน ก็เห็นเงินที่พ่อกับแม่คุณทิ้งไว้ให้

          "เธอโอเคป่ะเนี่ย"
          "มั้ง แลวฉันจะไปเช่าที่ไหนอยู่ ตังแค่สามหมื่น เฮ้อ"

     คุณถอนหายใจออกมา และพยายามติดต่อยุนจี

          [ฮันโหล ว่าไงยะ]
          "ยุนจี ฟังนะ ......"

     คุณเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยุนจีฟัง ในขณะที่เลย์ยืนมองคุณอย่างเงียบๆ ไม่ได้ไปไหน

          [ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้อยู่นะ แต่พ่อกับแม่ฉันทะเลาะกันอยู่ เธอมาค้างคงไม่สะดวก]
          "อ่าวหรอ งั้นให้พ่อกับแม่เธอดีกันไวๆล่ะ แคนี้นะ"

     คุณตัดสายจากยุนจีและคิดหาทางอีกครั้ง

          "เธอมาอยู่กับพวกเราก็ได้นะ"

     เลย์พูด

          "จะดีหรอ พวกนายเป็นผู้ชายนะ"
          "เราเห็นเธอเป็นเพื่อนคนนึง อีกอย่าง ที่นั่นโรงเรียนเธอ ไม่รบกวนพวกเราหรอก"

     ทางก็ตัน ยังไงคืนนี้ก็ต้องมีที่ซุกหัวนอนก่อน คุณพยักหน้าลงและลากกระเป๋าเดินทาง
ตามเลย์ไป
 

---------------------------------------------------------

จบแล้วค่ะ เบเบ้ นานนะ กว่าจะจบตอนนี้ ดองเป็นชาติเลอ -3-
เห็นคนติดตามเยอะขึ้นนะ แฟนคลับก็เยอะขึ้น ถถถถถถ
เลยมาอัพ ขอฝากฟิคได้ช้ะ ? งั้นฝากหน่อยเหอะ ถถถถถถถถถถถ




ฮุนนี่ อินเดอะว้อท เดอร์แลนด์



ฮุนนี่เป็นเด็กที่อยากจะเป็นอลิซ เพราะอยากจะผจญภัยในปราสาท
ที่เต็มไปด้วยความลึกลับ และพระเจ้าก็เห็นใจ จึงให้ฮุนนี่
เป็นอลิซ และเข้าไปอยู่ในดินแดน ว้อทเด้อแลนด์
แต่แทนที่จะได้ผจญภัย ฮุนนี่กลับได้เป็นเจ้าหญิงในปราสาท
และถูกคลุมถุงชนกับ ลู่หาน เจ้าชายต่างแดน ฮุนนี่ไม่อยากแต่งงาน
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

น่าหนุกป้ะะ -0- ฮะๆ นี่ลิ้งของเรื่องนี้นะครัชช

http://my.dek-d.com/nenanena/writer/view.php?id=1078825


หน้าซ่อนเลือด


ไม่มีเรื่องย่อนะครัช แต่เอาเป็นว่า
เกี่ยวกับผีที่ดูดหน้า แล้วคนที่ถูกดูดต้องตาย
แล้วไปพวกนี้ดันไปหลงทางในป่าที่มีข่าวลือว่า ผีดูดหน้าอาศัยอยู่ที่นั่น
แล้วเรื่องย่อตอนต่อไป ไปอ่านเอาเลงนะครัช คลิ๊งลิ้งค์นี้นะ เบ่เบ้

http://my.dek-d.com/nenanena/writer/view.php?id=1076907