คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 1 ผู้กำกับคือเช็คสเปียร์หรอกเหรอ!? >100%
“ถ้าไม่หันกลับมา ฉันจะยกเลิกข้อเสนอนี้นะ…”
“ตกลงน่อ!..อ๊ะ!!!” คางุระจังที่รีบเห็นหลังไปตอบต้องชนเข้ากับแผ่นอกของคนสูงกว่าเต็มๆ และขณะที่เธอจะถอยออกมาตั้งหลัก สองมือที่แกร่งกว่าก็คว้าไว้และดึงเธอเข้าไปชิด
“ปล่อยอั๊วน่อ!!!” คางุระจังดิ้นเพื่อให้ออกจากอ้อมกอดอันตรายนี้ เพราะหากอยู่ตรงนี้นานเกินไป หัวใจอาจหยุดเต้นได้!!!
“ฮึๆ ถ้าเธอแพ้...“ คนตัวสูงกว่าไม่เพียงไม่ปล่อย แต่ใช้มือขวารัดตัวเธอ ส่วนมือซ้ายเชยคางเธอขึ้นมาให้สบตาเขา ก่อนจะก้มลงมา ให้ลมหายใจประสานกัน…
“ถ้าแพ้...เธอต้องเป็นของฉันนะ…”
“!!!”
“...เป็นของเล่นของฉันไง...ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ” โอคิตะปล่อยร่างเล็กในอ้อมกอด
“..หือ...เธอคิดอะไรอยู่น่ะ หน้าแดงเชียว...คงไม่ได้คิดอะไรที่คุณฮิจิคาตะกับคุณกินทำกันบ่อยๆหรอกนะ(ทำไรฟะ!)” คนสูงกว่าแกล้งเย้าเล่น แต่ร่างเล็กยิ่งหน้าขึ้นสี
“อา~ ท่าทางจะคิดจริงๆ หึหึ...เด็กน้อย~!”
“อะ...อะไรของลื้อน่อ!!! แพ้ไปซะอาตี๋ มุกหลอกเด็กของลื้อทำอะไรอั๊วไม่ได้อีกเลี้ยวน่อ!”
“...ที่แท้ก็โกรธเรื่องนั้นนี่เอง เอ้าๆ มาเริ่มเกมกันใครเสียสิบลูกก่อน คนนั้นแพ้”
“เฮอะ ไม่มีทางที่อั๊วจะแพ้อีกเลี้ยวน่อ!”
“ฮ่ะฮ่ะ...มั่นใจจริงๆนะ...อ้อ...แล้วก็นั่นน่ะ...ครั้งก่อน...ไม่ใช่มุกหลอกเด็กหรอกนะ...” พูดให้ร่างเล็กชะงักแล้วตีลูกนำไปก่อนด้วยความเร็วแสง
ป๊อก ป๊อก
“นำไปแล้วหนึ่งศูนย์นา ยัยหมวย”
“หนอย...อาตี๋ตูกหมึก หน้าอย่างลื้อนี่ได้แต่ขี้โกงชาวบ้านเค้าไปตลอดชาติแหละน่อ!”คางุระจังเสิร์ฟใหม่พร้อมกับอัดพลังแห่งยาโตะไปเต็มเบ้า
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก
มหากาพย์แห่งปิงปองได้เริ่มขึ้น โดยมีสายตาคู่หนึ่งเป็นพยานห่างๆ
สายตาที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์อันตรายหลากหลาย
จะว่าถูกใจ หรืออยากจะทำลาย มันก็ใช่ทั้งคู่นั่นแหละ...
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก
การแข่งยังดำเนินไปอย่างไม่มีใครยอมใคร...ต่างฝ่ายต่างอัดไปเต็มกำลัง...
เพราะไม่ว่าฝ่ายไหนแพ้...ก็ต้องเสียสิ่งที่ที่ยึดถือด้วยกันทั้งคู่
ไม่ว่าจะ ศักดิ์ศรี หรือ ทิฐิ
“แฮ่กๆๆอะ...อั๊วไม่ยอมแพ้หรอกน่อ!!!”
“กะ...เก้า...เสมอกัน...แฮ่กๆๆ ชั้นก็จะไม่แพ้หรอกนะ แฮ่ก..และเธอก็ต้องมาเป็น แฮ่กๆ...ของเล่นแฮ่กๆๆ ของฉัน..ฮะฮะฮะ แฮ่กกกก...”
“ลูก...สุกท้ายน่อ...”
“เออ...มาเลย!!”โอคิตะยิ้ม ไม่ได้ตั้งท่าตอบรับเหมือนคำพูด
“เอาล่ะนะ...!”
ป๊อก...
แปะ…
...แปะอยู่บนพื้นข้างๆโอคิตะ!
“ลื้อ...ลื้อแกล้งแพ้น่อ!!!” คางุระจังชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจสุดขีด
“อา...ฉันไม่มีแรงนี่...ไม่ได้แกล้งแพ้นา...”
“ไม่จริงน่อ!!! อาตี๋ตูกหมึก ลื้อคิดอะไรอยู่น่อ!!!”
“ฉันแพ้แล้ว เอ้า อยากถามอะไรมั้ย” โอคิตะวางไม้ปิงปองที่ยับเยินลง ก่อนจะนั่งลงกับพื้น
“...” คางุระมองชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เพราะอะไรถึงทำอย่างนี้ ทำไมถึงแกล้งแพ้ล่ะ ทำไมกัน!
“อั้วจะถามลื้อสามคำถาม!!!”
“อือ”
“ข้อแรก...ลื้อแกล้งแพ้ทำไมน่อ!!”
“ฮึๆ เปล่านี่...ฉันไม่มีแรง บอกไปแล้ว”
“หน็อย...ของสอง! ลื้อชอบโกหกใช่มั้ยน่อ!!!”
“ฮึๆ...คนโกหกมีอยู่สองแบบนะ มีเหตุ จึงโกหกและไม่มีเหตุ ก็โกหก เธอเป็นแบบไหนล่ะ...”
“อั้วถามลื้อไม่ใช่ให้ลื้อมาถามอั้วน่อ! ลื้อน่ะ เป็นแบบที่สองแหงๆน่อ!”
“อ้าวๆ...เหลือคำถามเดียวแล้ว...สองคำถามนั่นเธอไม่เสียดายหรือไงน๊า~”
ที่คางุระกล้าถามคำถามแบบนั้น มันมีเหตุผลอยู่...นั่นก็เพราะ...ในใจเธอมีคำถามอยู่แค่ข้อเดียวตั้งแต่แรกแล้ว...
“อั้วจะถามคำถามสุดท้าย...” ถึงตอนนี้ หัวใจของคางุระก็เริ่มเต้นแรงขึ้น กลัวคำตอบเหลือเกิน...
กลัวว่าเขาจะหายไป...เหมือนฝันนั่น...
(ยังคิดว่าฝันอยู่เหรอเออ-_-^)
แต่เธอก็ต้องรู้ให้ได้...ก่อนที่หัวใจจะแย่ไปมากกว่านี้...
“ลื้อน่ะ...ลื้อ...ลื้อเคยรักอั๊วบ้างรึเปล่าน่อ!!!” คางุระร้องออกไปสุดเสียง
“รักสิ”
...
...
...
“เอ๊ะ...”คางุระจังลืมตาขึ้นมองคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“เอ๊ะทำไมล่ะเธอ”
“ก็...ก็...อั้ว...ฟังผิดเหรอ =_=a”
“เธอถามว่าอะไรล่ะ”
“ก็...” คางุระจังหน้าแดง
“เธอถามว่ารักมั้ย ฉันก็ตอบว่ารักไง”
“$!#@#^%” อะไรมันจะง่ายขนาดนี้เพ่!!!
“ว่าไงล่ะ...”
“...”
“ท่าทางจะยังไม่ได้ยินนะ...” โอคิตะลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปหาร่างเล็กที่ยืนอึ้ง ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อนั่นทำให้เขาแทบทนไม่ไหว
“นี่...ฉันจะไม่พูดบ่อยๆหรอกนะ...” โอคิตะรวบตัวเด็กสาวมาไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย ก่อนจะโน้มลงไปที่ข้างหู คางุระหลับตาลง...
“ฉันรักเธอ” กระซิบด้วยถ้อยคำแผ่วเบา...แต่ให้ความรู้สึกหนักแน่น และอ่อนหวานอย่างที่สุด คนผมสีน้ำตาลเลื่อนริมฝีปากมาที่แก้มใส ก่อนจะประทับลงไปเบาๆ
“ลืมตามองฉันสิ”
“...”
คางุระจังค่อยๆลืมตาขึ้น...แต่ทว่า...
“หลีกไปน่อ!!!” คางุระผลักคนตรงหน้าไปด้านข้างอย่างแรง
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม!!!
คางุระจังกระโดดหลบไปได้หวุดหวิด เธอใช้ร่มชี้หน้าฝ่ายตรงข้ามที่ยิงมาไม่ไว้หน้าหากเธอไม่ลืมตามาเห็นพอดี คงตายไปทั้งคู่แล้วล่ะ!
“ผลักมาได้นะเธอ วิธีแสดงความรักแบบใหม่เรอะ! อ้าว...เวรล่ะสิตู...” โอคิตะที่กำลังลูบหัวตัวเองทีชนกับผนังต้องรีบลดมือลง ทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมให้มากที่สุด
เหตุผลที่เด็กสาวผลักเขาซะลอยกระเด็น ยืนยิ้มแสยะอยู่ ท่าทางเหมือนจะกำลังหงุดหงิดสุดๆอยู่นะนั่น...
“ฮึๆๆๆๆ น่าสนุกนี่...เจ้าซามูไรอับโชค”
“ไม่ทราบว่าพี่พูดกับใครเหรอครับ -_-a”
“ใครเป็นพี่ของเธอกันล่ะน่ะ นายตำรวจชะตาขาด^_^+”
“คามุอิ!!! ลื้อมาอยู่ที่นี่ล่ายยังไงน่อ!!!”
“คิดถึงเธอไง ฮะๆๆๆๆ” คามุอิแว่บไปยืนข้างๆคางุระพร้อมกับจับข้อมือเธอไว้
“ตอแหลซะไม่มีเลยน่อ!! แล้วมาจับอั้วไว้ทำไมน่อ!”
“ใจร้ายจังนะ ทั้งที่พี่รักเธอปานจะฆ่าตายซะขนาดนี้~ แต่ก่อนอื่นพี่ฆ่ามันก่อนดีมั้ยนะ ไอ้ตำรวจที่บังเอิญเป็นซามูไรผู้อับโชคกำลังจะชะตาขาดคนนั้น”
=_=;;
“หมอนั่นไม่เกี่ยวน่อ! ลื้อไสหัวไปเลยน่อ!!”
“ฮะๆๆๆๆ ไล่กันเลยเหรอ...ฆ่าทิ้งซะเลยดีมั้ยนะ ฆ่ามันทิ้งซะเลยดีมั้ย~~”
“อย่าฆ่าผมเลยครับคุณพี่ (_ _)”
ปัง!!
“เจี้ยกกกก”
“ฮะๆๆๆๆๆ....นายรู้อะไรมั้ย... เมื่อครู่น่ะ แทบแย่เลยนา..."
"?"
"ก็ดันเห็นภาพที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะกรีดใจได้ขนาดนี้ นายชะตาขาดแล้วล่ะ ชะตาขาดตั้งแต่ตอนที่นายกอดยัยหมวยนี่แล้ว ฮึๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” คุณพี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่ทำให้โอคิตะเสียววาบในบัดดล
“คามุอิ ลื้อจะทำอะไรน่อ!!!”
“เธอน่ะ เงียบเลยนะหมวยเล็ก ให้ดีก็หายไปซะเถอะ เพราะถ้าเธออยู่ในระยะสิบเมตรของผู้ชายคนนี้..." โอคิตะโดนจ้องเขม็ง
"ฉันอาจจะระเบิดลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลยล่ะนะ ไสหัวไปซะสิคางุระ ฮะๆๆๆๆๆ” คามุอิเล็งปลายร่มไปยังชายที่เขายังไม่เคยเห็นหน้าแต่ทำให้เขาฉุนขาดได้
ครืดดดดดดด
“เกิดอะไรขึ้...เฮ้ยย!!!” กินโทกิเป็นคนแรกที่โผล่หัวเข้ามาดู ก่อนจะตามด้วย แว่นน้อยคุง กอริล่า มายองเลอร์ และ...คนที่เหมือนคาซึระ แต่แต่งตัวเป็นช่างซ่อมแอร์ (ปิดไม่มิดหรอกเฟ้ยแก!)
“อ้าวๆ เสนอหน้ากันมาให้สลอนเลยนี่นา ฮึๆๆๆ”
“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ!”กินโทกิชี้หน้า
“ฉันกับนายยังไม่มีธุระกันตอนนี้หรอกนะ ที่ฉันมีก็คือคุณคนนี้ต่างหาก...”
“แต่ตอนนี้ผมไม่มีธุระกับคุณพี่หรอกนะครับ ปล่อยมือคางุระด้วย”
“ฮึๆๆๆ ปล่อยมือคางุระงั้นเหรอ...ไม่ล่ะ...ฉันจะพาคางุระไป...”
“ไม่น่อ!!!”
“อย่าปฏิเสธเลย คางุระ พี่ไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก แค่จะขังไว้ไม่ให้พบเจอกับเจ้านั่นเท่านั้น”
“คุณเอาเธอไปไม่ได้!!” โฮคิตะกำหมัดแน่น ได้แค่พูดเท่านั้นแหละ เขายังไม่มีแรงมากพอไปต่อกรกับคนๆนี้หรอก
“มาเล่นเกมกันมั้ย...”
“เกมอะไร!”
“ไม่น่อ เกมอีกแล้วเหรอน่อ อะไรกัน ทำไมช่วงนี้มีแต่เกมๆๆๆล่ะน่อ!”
“คางุระจัง มาทางนี้สิ! เดี๋ยวก็โดนหิ้วไปหรอก!” ชินปาจิร้องบอก
“ไม่ล่ายน่อ อาคามุอิแรงเยอะจะตายน่อ”
“บังเอิญช่วงนี้ฉันว่าง สามวัน...สามวันในเอโดะนี่...ตามหาคางุระให้เจอ นั่นคือเกมแรก...”
ฟึบ!
“คางุระ!!!”
“อะ..อาตี๋!!”
คางุระถูกพาตัวไปแล้ว ที่เหลืออยู่คือความเงียบงันของโอคิตะ และ ความสงสัยของทุกคน
เขาจะหาเธอเจอได้ยังไง...เอโดะไม่ใช่แคบๆนะ...
แถมยังให้เวลาแค่สามวัน ถ้าเขาหาเธอไม่เจอ
จะเป็นยังไงนะ...คนหวงน้องอย่างไม่คาดฝันคนนั้น
จะพาเธอไปจากเขาตลอดกาลหรือเปล่า...
…
…
“เหมือนมองหนังรักที่นางเอกโดนพรากจากพระเอกเลยล่ะครับคุณกิน" แว่นน้อยคุงเอ่ยออกมา โอคิตะกัดฟันกรอดอยู่ตรงนั้นร่วมห้านาทีแล้ว
“เออ...ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไร แต่เหมือนได้เห็นขวัญกับเรียมเลยล่ะเหวย”
“อะไรล่ะครับน่ะคุณกิน อยากจะพูดก็พูดว่าโรมิโอกับจูเลียตสิครับ!”
“แหม๊~ ก็มันหรูไปสำหรับไอ้บ้าซาดิสก์กับยัยหมวยบ้าพลังนี่หว่าเหวย”
“ก็ไม่รู้หรอกนะ...แต่ปล่อยเจ้าโอคิตะไว้คนเดียวก่อนดีกว่า” ฮิจิคาตะเอ่ยก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือคนผมเงิน พาเดินนำออกไปก่อน
“เฮ้ยๆ แล้วไหงต้องมาลากฉันล่ะ!” ปากพูดอย่างนั้น แต่หน้ากลับแดงขึ้นมา
“คุณฮิจิคาตะครับ! นี่มันนอมอลนะ ทำอะไรระวังๆหน่อยสิครับ! พวกคุณน่ะ ไปอยู่กรมอนุรักษ์พันธุ์ไม้เลยไป๊!”
“โซโกะ...” กอริล่าเหมือนจะอยากพูดอะไรกับคนเป็นลูกน้อง แต่ก็โดนขัด
“ไปดูแอร์กันต่อดีกว่านะครับ” ช่างซ่อมแอร์ปริศนา (เหรอ) ลากกอริล่าออกไปก่อนจะได้รู้เรื่อง (นี่แกไม่รู้เรื่องเรอะ เจ้ากอริล่า!)
------------------------------------------------------------------------------------
แง่มๆ TT มีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นเยอะเลยค่ะ ก็เลยไม่ได้อัพลงต่อ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ที่เคยเลงในเว็บบอื่นๆ ก็เจ้าของเดียวกับโทนาฟ เอ๊ย เจ้าของเดียวกันนี่แหละฮับ ไม่ได้ก็อปปี้ใครแต่อย่างใด
------------------------------------------------------------------------------------
ช่วยให้กำลังใจคอมเม้นชม/ด่า (?)กันด้วยน๊า
ความคิดเห็น