คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ｡ ลักพาตัว : chp2
2; Kidnap
ชานยอลค่อยๆว่างร่างเล็กของเด็กน้อยลงบนพื้นเย็นเฉียบก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออก จากห้องลับไปเพื่อรอให้เด็กน้อยตื่น ชานยอลเดินขึ้นมาที่ชั้นบนของบ้านก่อนจะนั่งดูโทรทัศน์จนเวลาล่วงเลยไปนาน ตอนนี้เป็นเวลาบายสามแล้ว เขาใช้เวลากับการนอนเล่นไปเกือบค่อนวันโดยไม่รู้สึกเสียดายเลยซักนิด
เมื่วงเย็นของวัน เด็กน้อยเริ่มรู้สึกตัว มือเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองที่มันปวดอย่างหนังเนื่องจากฤทธิ์ของยาสลบ ตาเล็กลืมขึ้น แบคฮยอนค่อยๆปรับสายตาตัวเองสอดส่องไปทั่วห้อง
พนังห้องที่ไม่คุ้นเคย เด็กน้อยเห็นพนังห้องลายแมวสีฟ้าอ่อน ..
สีโปรดของแบคฮยอน
ขาเล็กๆลุกขึ้นยืนก่อนจะไล่เดินไปทั่วห้อง ประตูสีขาวโพลนตั้งอยู่ตรงหน้า เด็กน้อยพยามดันมันออกเนื่องจากประตูไม่มีลูกบิด แต่ด้วยความที่ประตูถูกล๊อกอย่างแน่นหนาจากภายนอก ทำให้บยอนแบคอฮยอนไม่สามารถเปิดมันออกได้
แบคฮยอนนั่งสัปหงกอย่างสิ้นหวัง ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงเล็กน้อยจะหน้าต่างที่เล็กๆที่มีใบพัดลมหมุนอยู่ ตลอด น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาจากดวงตาเล็ก ภายในห้องไม่มีกลิ่นอับ มีเพียงกลิ่นหอมอ่อนๆอยู่เท่านั้น แต่เด็กน้อยกลับไม่สนใจ ดวงตาเล็กๆที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตาสำรวจไปทั่วห้องอย่างหวาดระแวง
เขาอยู่ที่ไหน .. มาได้ยังไง คำถามมากมายวนอยู่ในหัว ในแวบแรกคิดได้แค่ว่า มีผู้ชาย .. อุ้มขึ้นมาบนรถ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ มืดมัวไปหมด
หลังจากนั้นไม่นานเสียงประตูก็ดังขึ้น บานประตูเล็กๆแง้มออกมาโดยมีชายแปลกหน้ายื่นหน้าเข้ามาภายในตัวห้อง สายตาของเขาดูตื่นตัว มือหนาหอบฟูกสีน้ำตาลเข้มดูพะรุงพะรังไปหมด บยอนแบคฮยอนช้อนสายตาขึ้นมองร่างสูงตรงหน้า เด็กน้อยรู้สึกหวาดกลัวขยับตัวชิดหนังจนแทบจะรวมตัวเข้าด้วยกันได้ แม้เต่จะเอ่ยถามเหตุผลว่าจับตัวเขามาทำไม แบคฮยอนก็ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยออกไป
“พ ..พี่คือใครครับ”
เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นๆหลังจากพยายามรวบ รวมความกล้าที่จะเอ่ยออกไป ชายหนุ่มก้มลงมองเด็กน้อย ดวงตากลมโตของเขาจ้องร่างขาวนวลไม่กระพริบ เหงื่อกาฬไหลลงมาตามไรผม เขากำลังตื่นเต้น ..
สิ่งที่เฝ้ารอมานาน .. ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้า แม้จะมาอย่างไม่ค่อยจะถูกต้องซักเท่าไหร่ แต่ก็คุ้มไม่น้อยสำหรับเขา
ร่างสูงจะพยายามกดเสียงของตัวเองตอบกลับอีกคนออกไปโดยไม่ให้สั่นเทา
“ฉันชื่อชานยอล ปาร์คชานยอล”
.
เด็กน้อยมองชายหนุ่มนามว่าปาร์คชานยอลด้วยความสงสัย รู้สึกแสบตาเล็กน้อยจากการขยี้ดวงตาที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่ให้ตายซิ .. นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ที่บ้านของเขาไม่มีใครชื่อชานยอล หรือจะเป็นญาติห่างๆกันนะ
“พาผมมาที่นี่ทำไม”
เด็กน้อยถามไปด้วยความไร้เดียงสา ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินเข้ามาภายในตัวห้อง แล้วจัดการปูฟูกสีน้ำตาลช้าๆ สายตาคมลอบมองเด็กน้อยเป็นระยะ ดวงตาเล็กๆผิวขาว ลับกับสีผมน้ำตาลเข้มอย่างดี ร่างเล็กอยู่ในชุดนักเรียนสีน้ำเงิน ในมือกอดเสื้อกันหนาวลายสก๊อตสีแดงไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำซึ่งชานยอลรู้ดีว่าเด็กน้อยคนนี้ต้องผ่านการร้องให้มาเป็นแน่แท้
“ผมอยากกลับไปหาแม่ ..” บยอนแบคฮยอนเอ่ยออกไปเบาๆ ร่าง สูงได้ยินดังนั้นก็ไม่สนใจ ขายาวเดินออกไปข้างนอกห้องเล็กพลางปิดประตูเสียงดังลั่น เด็กน้อยวิ่งตามไปที่หน้าประตู มือเล็กทุบเข้ากับบานประตูสีขาวอย่างแรงพลางร้องไห้เสียงดัง
“ปล่อยผมออกไปนะครับ ฮื่อ ผมขอร้อง ผมคิดถึงแม่ !”
มือเล็กทุบบานประตูจนบวมแดงไปหมด น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาไม่หยุด แบคฮยอนวิ่งไปที่อีกฝั่งของห้อง พยายามกระโดดขึ้นไปที่บ้านหน้าต่างเล็กๆแต่ก็ไม่เป็นผลไม่ว่าจะด้วยลำตัวที่เล็กสมอายุ หรือเพราะหน้าต่างนั้นอยู่สูงเกินไปกันแน่ ริมปากบางพร่ำตะโกนร้องขอความช่วยเหลือไม่หยุด
จนเวลาล่วงเลยไปนาน แบคฮยอนทิ้งตัวลงบนฟูกอย่างหมดหวังและหมดแรง มือเล็กหยิบเอาถุงพลาสติกใบโตออกจากกระเป๋านักเรียนตัวเองมาถือไว้ก่อนจะยัดเสื้อกันหนาวตัวหนาที่แม่ให้มาเข้าไปไว้ข้างใน แล้วห่อถุงให้เป็นก้อนกลมพอหนุนหัวได้
ร่างเล็กหนุนหมอนเสื้อกันหนาวแล้วมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนบางๆที่ชานยอลได้จัดไว้ให้ ดวงตาเล็กพยายามข่มให้หลับลงเด็กน้อยกอดผ้าผืนบางจนแน่น คิดถึงอ้อมกอดผู้เป็นแม่จับใจ พ่อกับแม่ของเด็กน้อยได้แยกทางกันอยู่ตั้งแต่แรกเกิด แบคฮยอนมีความผูกพันธุ์กับแม่มากกว่าเพราะเขาได้เจอพ่อแค่เดือนละไม่ถึงสามครั้ง
มือเล็กยกขึ้นมากอดตัวเองไว้แน่น พยายามจินตนาการว่ามันคืออ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของแม่ นึกย้อนไปเมื่อตอนเช้า ถ้าเขาไม่หนีออกมาโดยไม่มีแม่มาส่ง เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง เด็กน้อยลืมตาโพลงด้วยความตกใจ ชานยอลเดินเข้ามาพร้อมถาดขนมในมือกับขวดน้ำขวดเล็กๆหนึ่งขวด
แบคฮยอนเขยิบตัวจนชิดกำแพง ร่างเล็กมองอีกคนด้วยความหวาดระแวง ร่างสูงย่างเท้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะวางถาดขนมไว้ข้างๆฟูกของแบคฮยอน “ถอดร้องเท้าออกด้วยซิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย เพราะเขารู้ดีว่าถึงจะตอบโต้อีกฝ่ายกลับไป ก็มีแต่จะแพ้เสียเอง เขาไม่ใช่นักมวย อีกอย่าง .. ขนาดตัวนั้นเป็นรองจากคนตรงหน้าตั้งเยอะ
“กินด้วยละเดี๋ยวจะหิวตายซะก่อน” ชานยอลเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะหยิบรองเท้านักเรียนคู่เล็กของอีกคนเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
เด็กน้อยหยิบเอาบิสกิตสีชมพูมากัดเบาๆ ได้เพียงสองสามคำก็วางลงที่เดิม ตอนนี้เขากินอะไรไม่ลงเลยซักนิด แม้แต่น้ำซักอึก ก็ยากมากที่จะกลืนลงคอ หลังจากนั้นไม่นานนักบยอนแบคฮยอนทำได้แค่ ..ข่มตาหลับในความมืดเพียงลำพัง
เด็กน้อยขยี้ตางัวเงียขึ้นมาในช่วงหนึ่งของวัน .. แบคฮยอนใช้ชีวิตอยู่โดยไม่รู้วันและเวลา ก่อนจะลุกเดินไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะสำหรับเด็กที่มุมนึงของห้อง บนโต๊ะมีของเล่นมากมาย ถ้าของเล่นพวกนี้อยู่ในกล้องที่บ้านของเขาละก็คงจะน่าตื่นเต้นไม่น้อย แบคฮยอนเลือกที่จะหยิบเอารูบิคมาหมุนเล่นด้วยอาการหน่ายๆ สายตาเหม่อลอยมองรูบิคขนาดเล็กหมุนเปลี่ยนสีไปมาตามที่ตัวเองต้องการ จนเวลาล่วงเลยไปกว่าหลายชั่วโมง แบคฮยอนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ..
4 มีนาคม 2541
ปาร์คชานยอลเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกับนิทานเล่มหนึ่งในมือ ชายหนุ่มฝึกอ่านมันทั้งวันเพื่อมาอ่านให้ร่างเล็กฟังอย่างราบลื่นที่สุด มือหน้าเปิดประตูเข้าไปเห็นแบคฮยอนนั่งสัปหงกอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กใบหน้าหวานนั้นซุกลงกับหัวเข้าตัวเอง
แบคฮยอนเหมือนดอกไม้ ที่สวยสดเมื่อเขามอง ..แต่ชานยอบคงลืมไปว่าแบคฮยอนไม่ใช่ดอกไม้พลาสติก.. ที่จะอยู่ได้โดยไม่ต้องรดน้ำและพลวนดิน
“แบคฮยอนไปนอนที่ฟูกดีๆซิ”
เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ชานยอลเห็นแบบนั้นก็ยิ้มดีใจที่แบคฮยอนไม่มีอาการต่อต้านเขาแบบที่ควรจะเป็น
“ถอดเสื้ออกซะ นายใส่มาสองวันแล้วมันจะเหม็นเน่าซะก่อน”
ใบ หน้าหวานพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆถกเสื้อนักเรียนสีน้ำเงินออก เมื่อถอดเสื้อตัวบนออกสำเร็จชานยอลก็จัดการส่วมใสเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนตัวโตให้อีกคน ไหล่เล็กๆหลุดพ้นออกมาเล็กน้อย ทำเอาร่างสูงแอบกลืนน้ำลายร่างเล็กตรงหน้ายังคงไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ด้วยความที่เสื้อนั้นใหญ่ยาวเกินตัวอีกคน ทำให้เขาไม่จำเป็นที่จะต้องใส่กางเกงเลย
ชานยอลเล่านิทานเรื่องสั้นๆให้เด็กน้อยฟังเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง แต่มันไม่ได้ทำให้แบคฮยอนสนใจแต่งอย่างไร มือเล็กกอดเข่าตัวเองแล้วกดปลายคางลงบนหัวเข้าดวงตากลมมองอีกคนที่แลดู ตั้งใจกับการอ่านนิทานเล่มนี้มาก
“.. เจ้าชายได้ขอเจ้าหญิงแต่งงาน แล้วพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จบแล้ว”
ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กดูไม่น่าเบื่อกับนิทานให้ฟัง แบคฮยอนหลบสายตาอีกคนเล็กน้อย มือเล็กลูบข้อเท้าตัวเองเล่นอย่างที่ชอบทำอยู่เสมอ
ความคิดเห็น