คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 2
Part 2
กลับมาแล้วค่ะ T^T ขอโทษนะคะ ที่อัพช้าจนข้ามปีขนาดนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนอ่าน ซาบซึ้งยิ่งนัก TwT พอดีว่าห่างหายกับโลกอนิเมะไปนาน เพราะมัวแต่ไปเล่นเกม แหะๆ ...แต่ยังไงก็ขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยนะคะ ( _ _ ) ตอนนี้ก็เลยจะจัดเต็มให้สะใจไปเลย วะฮะฮ่า! งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เชิญผู้อ่านทุกคนเข้าสู่โลกแห่ง HTF ได้เบยยยย.....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
...คาบเรียนสุดท้าย...
“เอาล่ะ ในเมื่อห้อง A อย่างเรามีคนย้ายเข้ามาใหม่ทั้งทีก็น่าจะจัดปาร์ตี้เล็กๆหรืองานเลี้ยงต้อนรับหน่อยนะ ว่าไงเพททูเนีย” ครูลัมปี้เรียกจนทำให้หัวหน้าห้องอย่างเพททูเนียสะดุ้ง
“เอ่อ...ก็ดีนะคะ เราจะจัดวันเสาร์ที่จะถึงนี้ก็แล้วกันค่ะ” เพททูเนียตอบ
แต่คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้ฉันดีใจเลย T-T ก็เพราะว่างานครั้งก่อนงานเลี้ยงวันสถาปนาโรงเรียน คุณครูให้นักเรียนแต่ละคลาสจัดการแสดงเพื่อมาโชว์บนเวที
แต่ฉัน! ซึ่งร่วมงานแสดงด้วย! ดันไปสะดุดสายไฟล้มจนไฟดับทั้งโรงเรียน
อับอายฝุดๆ หยุดไม่ได้ !? T^T
“โอเค ตกลงตามนั้น แยกย้ายได้” สิ้นเสียงครูลัมปี้ ทุกคนก็พร้อมใจกันลุกขึ้นแล้วเก็บกระเป๋าอย่างรวดเร็วเพื่อกลับบ้าน...
“นี่เธอ ไม่กลับบ้านหรอ” คนที่ใครต่างก็กลัวนามว่าฟลิปปี้เอ่ยถามเมื่อเห็นฉันนั่งนิ่งทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก
“เอ่อ...กะ..กลับ”
“ฉันชื่อฟลิปปี้นะ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ” ฟลิปปี้ถาม ฉันไม่คิดว่าฟลิปปี้จะเป็นคนอย่างที่พวกเขาลือกันหรอกนะ ไม่งั้นเขาจะทำเหมือนอยากเป็นเพื่อนกับฉันทำไมล่ะ...เนอะ? “ฟลากี้ ฉันชื่อฟลากี้ (‘ ‘ )” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองฟลิปปี้ แล้วเห็นว่าเขากำลังส่งยิ้มมาให้
“ให้ฉันไปส่งที่บ้านมั้ย ^^ ดูท่าทางซอยที่เข้าไปบ้านเธอมันค่อนข้างมันอันตราย” อุ๊ย! เขินนะ เหมือนเป็นห่วงฉันเลยอ่ะ ><
“ไม่เป็นไรหรอก พอดีว่าฉันจะต้องไปช่วยเพื่อนจัดงานเลี้ยงต้อนรับน่ะ” สายตาฉันตวัดไปเห็นเพื่อนที่ยืน
คุยกันอยู้ด้านหลังฟลิปปี้พอดี
“ดีเลย! งั้นฉันขอไปช่วยด้วยได้มั้ย” ฟลิปปี้ถามด้วยน้ำเสียงมีความหวัง
“แต่ว่างานเลี้ยงนี้จัดเพื่อพวกนาย 3 คนนะ -_-” ไปเตรียมจัดงานเลี้ยงที่จัดเพื่อตัวเอง ? - -
“จริงด้วย ฉันลืมไปซะสนิทเลย ^^” เอ๊ะ! ตอนที่ฟลิปปี้ส่งยิ้มมาให้ทำไมหัวใจมันเต้นแปลกๆนะ... “ฉันไปดูเธอทำงานก็ได้ ยังไงฉันก็จะต้องไปส่งเธอ ^-^”
“ฟลากี้!!! จะไปได้รึยัง เดี๋ยวก็กลับดึกนะ” เสียงของกิ๊กเกิ้ลทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าคุยเพลินไปแล้ว
“งั้นก็ตามใจนายนะ ฉันไปก่อนละ” ฉันบอกเขาแล้วตามพวกเพื่อนๆไป
*ห้องพัสดุ*
“เราจะจัดงานที่ไหนหรอ” กิ๊กเกิ้ลถามเพททูเนีย
ตอนนี้มีแค่พวกเรา 3 คนที่จะมาเตรียมของจัดงาน คนอื่นๆน่ะกลับบ้านไปหมดแล้ว ส่วนฟลิปปี้รออยู่ข้างนอก
“นั่นสินะ ที่ไหนดีล่ะ ไม่อยากให้เป็นที่โรงเรียนน่ะ เพราะมันไม่เหมาะ คนก็ไปทั้งห้อง ต้องหาบ้านใครที่ใหญ่พอสมควรแล้ววันเสาร์ก็ว่างด้วยล่ะนะ” ประโยคสุดท้ายทำให้กิ๊กเกิ้ลหันหน้ามาทางฉันทันที
“ฟลากี้ วันเสาร์นี้แม่เธอไม่อยู่บ้านใช่มั้ย *-*” กิ๊กเกิ้ลถามตาเป็นประกาย ที่จริงครอบครัวฉันก็ไม่ได้มีฐานะอะไรมากนักหรอก ก็แค่บ้านใหญ่เท่าราชวังทำจากทองแท้ รั้วเป็นเพชรแท้ มีรถสปอร์ต 3 คันพร้อมคนขับรถ คนใช้ 10 กว่าคน แค่นี้จริงๆ ไม่รวยหรอก >_< (เรอะ?)
“เอ่อ...ก็ใช่น่ะ พอดีแม่เพิ่งบินไปอิตาลีเมื่อวันก่อน กว่าจะกลับก็อีกหลายเดือนแหละมั้ง”
“โอเค! ตกลงว่าจัดงานที่บ้านฟลากี้ เตรียมของเสร็จก็ไปบ้านฟลากี้กันเลย!!” พอกิ๊กเกิ้ลพูดจบ ทุกคนก็แยกย้ายกันหาของเพื่อที่จะเอาไปใช้ตกแต่งในงาน
*ระหว่างทางที่เดินไปบ้านฟลากี้*
โดยมีฟลิปปี้กับฟลากี้เดินตามหลัง ส่วนกิ๊กเกิ้ลกับเพททูเนียเดินนำหน้า...ห่างกับพวกราประมาณ 5 เมตร
-_-‘ และดูเหมือนว่าจะซุบซิบอะไรกันด้วยนะ -0-
“นี่..ฟลิปปี้” ฉันเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ผ่านมานาน
“หืม?” ฟลิปปี้ขานตอบ
“นาย....เป็นแบบที่พวกเขาลือกันจริงๆหรอ” ในที่สุดฉันก็ถามสิ่งที่ค้างคาใจตั้งแต่เช้าออกไป
“เอ่อ..ตามตรงนะ ฉันเป็นคน 2 บุคลิก ฉันเห็นเลือดหรืออะไรที่เกี่ยวกับสงครามไม่ได้น่ะ ไม่งั้นจะเปลี่ยนเป็นแบบที่เขาลือกัน” ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ แต่ว่ายังไง เขาก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นตลอดนี่นะ
“ถึงแล้วล่ะ บ้านของฉัน” ฉันบอกกับเขาเมื่อเห็นบ้าน 2 ชั้น ขนาดพอๆกับธนาคารขนาดใหญ่
“โห....ใหญ่เหมือนกันแฮะ” ฟลิปปี้กล่าวด้วยน้ำเสียงประหลาดใจปนตกใจ
“ไม่หรอก แหะๆ ^^” ฉันตอบ “ฉันถึงบ้านแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แล้วบ้านนายอยู่ไหนน่ะ”
“อ๋อ ไม่ไกลหรอก เดินไปนิดเดียวก็ถึง ^^” ฟลิปปี้ตอบพร้อมรอยยิ้ม ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ
“อ่า..งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนจะรอ” ฉันบอกแล้วยกมือบ๊ายบาย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับนะ อย่าตื่นสายล่ะ ไปละ” พอพูดจบ ฟลิปปี้ก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อ หัวใจเต้นแปลกๆ (อีกแล้ว) อยู่ตรงนี้
“ฟลากี้!!! เข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” กิ๊กเกิ้ลออกมาตามฉัน จึงทำให้ฉันได้สติ
เอ...อาการแบบนี้มันคืออะไรกันนะ???
และแล้วก็จบไปอีกตอนนนน หากมีข้อบกพร่องประการใด หรือใครไม่อิน ไม่สนุก ก็ขออภัยด้วยนะคะ
( _ _ ) จะพยายามต่อไปค่ะ และแต่งให้จบให้ได้ !! เป็นกำลังใจและคอมเม้นต์ ให้ด้วยนะคะ ^-^
ความคิดเห็น