คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 'ฉันชักจะชอบเธอแล้วสิ'
“วิคกี้ ตื่นสิครับ” เทมส์เอ่ยก่อนจะเขย่าตัวหญิงสาวที่นั่งหลับอย่างเอาเป็นเอาตาย มันปกติมากสำหรับเขากับการทำงานติดต่อกัน แต่สำหรับคนที่ไม่ชินก็ต้องง่วงเป็นธรรมดา แต่ประเด็นคือหญิงสาวไม่ยอมตื่นน่ะสิ
“อ้าว! เทมส์จะกลับรึยังจ๊ะ ? สตูดิโอกำลังจะปิดแล้วนะ”
“ผมรู้ครับพี่ตังเม แต่วิคกี้...”
“หืม ? โถ หลับสินะ แบบนี้เธอจะเอายังไงล่ะ”
“ไม่รู้สิครับ เธอเพิ่งหัดเป็นผู้จัดการชั่วคราวเท่านั้นจะไม่ชินก็ไม่แปลก”
“งั้นวันนี้จะค้างนี่เลยรึเปล่า ให้วิคกี้นอนกับพี่ไง”
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่อยากทิ้งเธอไว้เท่าไหร่ จะให้ไปกับผมก็ดูจะไม่เหมาะสม”
“แต่7(‘s)ก็มีเป็นผู้หญิงนี่จ๊ะ ฝากพวกเธอดูแลน่าจะได้นี่”
“จริงสิ! ขอบคุณครับพี่ตังเม”
“จ้ะ” เมื่อเขาหาทางออกได้ก็อุ้มวิคตอเรียที่กำลังหลับเป็นตายไปที่รถและกลับอพาร์ทเมนท์
“วานิลลา เธอมีปัญหากับใครอีกงั้นเหรอ ?”
“โถ เบ็ตตี้ ก็พวกนั้นมาตามตื๊อฉันอ่ะ เธอไปซัดมันสักหน่อยสิ”
“ไอ้เรื่องนั้นก็นะ......” เชอร์เบทเหนื่อยใจกับเพื่อนโลกสวยนิดหน่อย เธอมักมาค้างห้องวานิลลาบ่อยๆ จนกระทั่งไม่รู้ว่าจะมีห้องตัวเองไว้ทำไม แต่มีบางสิ่งมาขัดบทสนทนา ไม่รู้ว่าใครมาเยี่ยมเยียนกันในยามวิกาล
“เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูก่อนนะ”
“อืม” เชอร์เบทปล่อยเพื่อนซี้ไปเปิดประตูแล้วนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
“อ้าว เทมส์ ?”
“แฮะๆ ขอโทษที่มารบกวนเวลานี้นะ แต่ว่าคือ...” เทมส์ใช้เวลากว่า 30 นาทีเพื่อเล่าที่มาที่ไปให้วานิลลาฟัง(เชอร์เบทหลับไปแล้ว - -)
“ดังนั้น วานิลลา รบกวนหน่อยนะ”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาหรอก แต่วิคตอเรียยังไม่ได้ล้างเครื่องสำอางเลยนะเนี่ย” หลังจากตอบตกลง คนสวยก็เดินหายวับไปหยิบอุปกรณ์ต่างๆนาๆเพื่อป้องกันสิวให้วิคตอเรีย...
“งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ”
“จ้า ~” ในที่สุด 1 วันก็จบลง...
“หวังว่าจะไม่โวยวายตอนตื่นนะครับ วิคกี้”
เช้าวันต่อมา
ฉันรู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องเข้ามาจึงเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก
“ง่วง...”
“อ๊ะ...วิคตอเรียตื่นแล้วเหรอจ๊ะ ?” เสียงหวานเสียงหนึ่งเอ่ยถาม
“เห ?” ด้วยความตกใจเพราะไม่รู้จักที่มาของเสียง วิคตอเรียยันกายลุกขึ้น
“คุณ ?”
“ฉันชื่อวานิลลาจ้ะ เป็นเพื่อนของเทมส์ เขาบอกว่าเธอเลอหลับไปที่สตูดิโอ”
“อย่างนั้นหรอกหรอคะ...” แม้ว่าจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้วแต่ว่าเธอยังคงง่วงงุน
“อืม ส่วนคนที่หลับอยู่นั่นคือเชอร์เบท”
“แล้วเทมส์ ?”
“คาดว่าตอนนี้คงยังหลับอยู่น่ะละปลุกไปก็เท่านั้น”
“แล้วฉันจะไปอยู่ไหนดีล่ะเนี่ย...”
“วิคตอเรียรอที่ห้องคนโสดก็ได้นะ”
“ห้องคนโสดหรอ ?”
“เราเรียกแบบนั้นเพราะเพราะคนโสดจะไปรวมตัวกันส่วนคนมีแฟนจะไปเดตน่ะ” วานิลลาอธิบาย
“งั้นฉันขอยืมชุดหน่อยได้รึเปล่า เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบน้ำ ชุดก็เน่าไปด้วยแล้วล่ะ”
“อืม แต่ชุดของฉันค่อนข้างจะแฟชั่น ส่วนของเชอร์เบทคงสั้นไปหน่อย แถมดูนักเลงด้วยสิ...”
“ขอแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ก็พอค่ะ” กว่าจะได้ชุด วานิลลาต้องค้นเข้าไปลึกมากกกกก กว่าจะเจอชุดธรรมดาสักชุดนึง พอวิคตอเรียอาบน้ำเสร็จ คนที่ชื่อเชอร์เบทก็ไม่อยู่แล้ว
เวลา 12:00 น.
นี่คือเวลาสำหรับมื้อเที่ยง วานิลลาให้กุญแจห้องของเทมส์กับฉันแต่เป็นกุญแจสำรอง ฉันคงไม่เข้าไปหรอก... แต่พอนึกๆดูแล้วเธอควรจะซื้อข้าวมาให้เทมส์เหมือนกัน
“ขอราดหน้ากับข้าวผัดค่ะ” วิคตอเรียสั่ง เธอไม่รู้ว่าเทมส์ชอบกินอะไร แต่ถ้าราดหน้ากับข้าวผัดล่ะก็ ร้านนี้ก็อร่อยที่สุดแล้ว
“เอาหนู อย่างละ 45 บาท เอมา 90”
“นี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบจ่ายเงินก่อนจะวิ่งกลับไปที่แมนชั่น เผลอแป๊ปเดียวเวลาก็ผ่านไปแล้วตั้ง 30 นาที กว่าเทมส์จะตื่นคงบ่ายสาม ฉันจะมีเวลาทำนู่นทำนี่อีกสักพัก วิคตอเรียคิดอย่างสบายใจ ปัง!
“อ้าว คนสวยเป็นใครเนี่ย ?” ผู้ชายเปลือยท่อนบนเดินออกมาจากห้องของเขา
“ฉันเป็นผู้จัดการของเทมส์ แล้วนายละเป็นใคร” วิคตอเรียถาม ก็คุ้นๆอยู่นะแต่นึกไม่ออก
“เธอพูดจริงป่ะเนี่ย ฉันไอเฟล7(‘s)ไง” ไอเฟลสาวเท้าเข้ามาใกล้
“อย่าเข้ามานะ ไปเลย” วิคตอเรียรีบหันหลังแล้วเดินหนี
“อ้าว! แค่นี้ต้องหนีกันด้วยเหรอ เฮ้!” ไอเฟลเดินตามไปคว้าแขนไว้
“เฮ้ย! แกจะทำอะไรผู้จัดการฉันวะ” นั่น! อย่างกับหนังไทย โผล่มาพอดีเหลือเกิน
“อะไรเล่า ฉันก็แค่ทำความรู้จักเฉยๆเอง” ไอเฟลแก้ตัว
“หรอ” เทมส์ไม่ค่อยเชื่อนักก่อนจะเดินเข้าไปคว้าข้อมือวิคตอเรียมาถือไว้ซะเอง
“หวงจังนะ” ไอเฟลบ่นก่อนเดินกลับไปในห้องของตัวเอง
“วิคกี้ เธออย่าไปยุ่งกับเจ้าบ๊องนั่นมากดีกว่า”
“หน้าตาฉันเหมือนอยากยุ่งมากนักรึไงล่ะ” วิคตอเรียยู่หน้าอย่างไม่พอใจ
“อืม” เทมส์รับคำก่อนจะปล่อยมือวิคตอเรีย เขากินราดหน้าที่ผู้จัดการมือใหม่ซื้อมาพร้อมเปิดดูพยากรณ์อากาศ
“ทำไมผู้สื่อข่าวไม่ใช่คนเดิม ?”
“อะไรของนายน่ะ”
“ฉันชอบรายการพยากรณ์นี้มากแล้วก็ชอบผู้สื่อข่าวคนก่อนมากด้วย” วิคตอเรียมองทีวีด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก นั่นมันรายการที่เธอพยากรณ์ประจำนี่
“วิคกี้ เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ทำไมเงียบไปล่ะ ?”
“อ้อ เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก”
“อืม ว่าแต่ราดหน้านี่อร่อยจังเลยแฮะ วิคกี้ซื้อมาจากไหนเหรอ” เทมส์ถาม
“ข้างล่างน่ะ” วิคตอเรียหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเทมส์ก็จำเธอไม่ได้ ตานี่ความจำสั้นจริงนะ
“อ้อเหรอ ฉันไม่เคยกินเลยผ่านอยู่ทุกวัน” เทมส์ครุ่นคิด วิคตอเรียมองเพลินๆ เทมส์นี่หล่อจังนะไม่แปลกที่สาวๆครึ่งค่อนประเทศจะชอบ
“จ้องฉันมากๆมีอะไรรึเปล่า” เทมส์พูดโดยไม่มอง
“ก็เปล่า แค่นึกได้ว่านายมีตารางงานกลางวันนี้นะ เดี๋ยวเราเตรียมตัวออกไปกันได้แล้วล่ะ”
“โธ่ วิคกี้ ให้ฉันพักบ้างสิ” เทมส์อ้อนๆ
“ได้ไงล่ะ งานก็มีอยู่นะ อยากดังเองทำไมล่ะ ลุกเลย” วิคตอเรียส่งมือให้เทมส์จับ
“ครับๆไปแล้ว” เทมส์เหวี่ยงตัวลุกขึ้นจับมือวิคตอเรีย เธอพยายามดึงเทมส์ให้ลุกขึ้นมาแต่เธอแรงน้อยกว่าจึงถูกฉุดลงไปแทน สภาพตอนนี้คือเธอกำลังคร่อมเขาอยู่นั่นเอง
“เอ่อ...เออ! นายมีงานต้องทำเยอะนะ รีบไปกันเถอะ” วิคตอเรียพูดแก้เขิน
“ฉันมีงานเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ” เทมส์พูดยักคิ้วน้อยๆล้อวิคตอเรีย
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วก็มือน่ะเอาออกไปจากเอวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” วิคตอเรียพยายามแกะมือเหนียวๆของเทมส์ออกไปจากเอวของตัวเอง
“เฮ้! วิคกี้ เธอนี่หุ่นดีเหมือนกันนะ” เทมส์พูดแล้วยังลูบเอวบางของวิคตอเรียต่อ
“นาย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะเอากระเป๋าใบนี้ทุ่มหัวนายจริงๆด้วยนะ” วิคตอเรียพูดพร้อมเบ้หน้า
“อืม...แต่ฉันปล่อยตั้งนานแล้วนะ เธอน่ะแหละจะปล้ำฉันหรอไง” เทมส์พูดเรียบ
“ไอ้บ้า คิดอะไรลามก นี่แน่ะๆ” วิคตอเรียเอากระเป๋าที่ถืออยู่ฟาดลงไปที่หน้าของเทมส์เต็มแรงด้วยความเขิน
“โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะ จมูกหักแล้วมั้งเนี่ย” เทมส์ลูบจมูกป้อยๆ
“ก็นายพูดจาน่าเกลียดนี่”
“อ้าว ก็ฉันพูดจริงนี่นา เห็นเธอไม่ลุกขึ้นซะทีอ่ะแล้วมาตีฉันแบบนี้ ฉันเจ็บนะ จะบอกให้” เทมส์พูดให้น่าสงสารซึ่งก็ได้ผล
“ฉันขอโทษน๊า ไหนขอดูจมูกหน่อยซิ” วิคตอเรียยื่นเข้ามาใกล้แต่เทมส์ก็ยังไม่เอามือออกจากจมูก
“ฉันบอกให้เอามือออกไง ขอดูจมูกหน่อย” วิคตอเรียยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก เทมส์พอเห็นวิคตอเรียยื่นเข้ามาใกล้อีกก็เอามือที่จับจมูกออกแล้วขโมยหอมแก้มวิคตอเรียโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“นายขโมยหอมแก้มฉันอ่ะ ไอ้บ้า นี่แน่ะๆ” วิคตอเรียเอากระเป๋าฟาดลงอีกครั้งด้วยความเขินจัด แล้วลุกออกไปปล่อยให้เทมส์นั่งขำท่าทางของเธออยู่ตรงนั้น เธอน่ารักดีนะ วิคกี้ ฉันชักจะชอบเธอแล้วสิ เทมส์คิดในใจยิ้มๆ
ความคิดเห็น