คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3 บทเรียนของยัยเฉิ่มหน้าใหม่ [แก้]
Chapter3
คุณนึกขอบคุณผู้ชายตรงหน้าในใจ เขาตัวสูง ผมหยิก แถมยังมีรอยยิ้มที่ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่ใจเต้นได้เลยทีเดียว ดวงตาคู่สวยกำลังจ้องมองมาที่คุณ ในมือของเขาถือโทรศัพท์ของคุณไว้อยู่ แก๊งสาวซาตานวางมือกับคุณแล้วหันไปให้ความสนใจกับผู้ชายที่ชื่อว่า แฮร์รี่ สไตลส์ แอบเห็นว่าทุกคนไม่เห็นคุณในสายตาออกไป แต่ละคนจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อๆและท่าทางมีมาด การแต่งตัวมีระดับใช้ได้ ทุกอย่างโอเคเว้นก็แต่สายตาคาสโนว่านั่นทำให้คุณรู้สึกเหมือนถูกโลมเลียทางสายตาแปลกๆ--
“เธอเลือดออกหนิ เซล” เขาละสายตาจากคุณและเดินเข้าไปหาเซเลน่าและใช้นิ้วโป้งซับเลือดที่มุมปากของเธอ “ทำท่าไหนถึงให้เหยื่อตบนางฟ้าของฉันซะเลือดกบปากอย่างนี้ล่ะ J” เซเลน่าปัดมือแฮร์รี่ออก
“อย่ามาแตะตัวฉัน” เซเลน่าแอบเหลือบมองเทย์เลอร์นิดๆ อืม...ดูเหมือนจะมีความหลังที่ไม่น่าจดจำเท่าไหร่ซ่อนอยู่นะ ใช่แล้ว เทย์เลอร์กับแฮร์รี่เคยกิ๊กกัน แต่ใครๆก็รู้ว่าแฮร์รี่เพลย์บอย เขาหลีผู้หญิงเป็นกิจวัติ และเหตุการณ์คงไม่เลวร้ายถ้าระหว่างที่ทั้งคู่คบกัน เขาแอบจีบเพื่อนรักของเทย์เลอร์ไปด้วย ถึงเซเลน่าจะไม่เล่นด้วย แต่เทย์เลอร์ก็ไม่คุยกับหล่อนไปอาทิตย์เต็ม
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกใจร้ายกับฉันซะทีนะ” เขายิ้มและหันไปมองแอชลีย์ “ไงแอชลีย์ ขอเดาว่าช่วงซัมเมอร์ที่ผ่านมาเธอต้องไปอยู่แถบแคลิฟอร์เนีย ไม่ก็ฟลอริด้ามาแหง ผิวถึงได้เซ็กซี่ขยี้ใจหนุ่มโสดแบบนี้ J” แอชลีย์กลอกตาไปมา ดูเหมือนเธอก็ไม่อยากจะเสวนากับคนรักเก่าของซี้เท่าไหร่นัก เมื่อไม่ได้รับความสนใจ เขาจึงหันไปหาเทย์เลอร์แทน “ไง”
“ไปตายซะแฮซ” พูดแค่นั้นสาวเทย์ก็เดินกระแทกไหล่หนุ่มเพลย์บอยไปโดยมีแอชลีย์และเซเลน่าเดินตาม แฮร์รี่ถอนหายใจ สาวที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนไปซะแล้ว หมดสนุกแล้วแฮซ-- แต่แล้วเหมือนเขาเพิ่งตระหนักได้ว่ามีผู้หญิงที่น่าสนใจกว่าสามคนนั้นอยู่ตรงหน้า และเธอได้เดินออกจากวงไปแล้วด้วย คิดได้ดังเขาก็รีบเดินตามไปทันที ทิ้งให้ผู้หญิงหลายคนมองตามตาละห้อย
คุณเดินออกมาจากเหตุการณ์อย่างหัวเสีย นี่มันบ้าอะไรเนี่ย-- คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีแต่ในหนังเรื่องมีนส์เกิลร์ซะอีก ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเดินไปไหน แต่คุณก็ไม่ชะลอฝีเท้าเพราะรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมา
“มีใครบางคนทำโทรศัพท์ตกไว้” เขาคว้าข้อมือของคุณ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงพอจะทำให้เดาได้ว่าใคร “ถ้าทายไม่ผิด นี่น่าจะเป็นของคุณนะ” แฮร์รี่ส่งไอโฟนคืนให้คุณ เมื่อคุณทำท่าจะคว้าเขากลับชักมือกลับ ส่งยิ้มที่อาจจะทำให้คุณละเมอหาเขาได้เป็นอาทิตย์ แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่ ในตอนที่คุณกำลังหงุดหงิด “โทรศัพท์ แลกกับชื่อของคุณเป็นยังไง”
คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ส่งโทรศัพท์มา”
“บอกตามตรงนะ ผมค่อนข้างประทับใจทีเดียว ไม่เคยมีใครกล้ามีเรื่องกับยัยสามสาวซาตานนั่น แต่คุณกลับฝากรอยตบไว้บนใบหน้าของมือสังหารซะได้ ไม่เลวเลยนี่ J” เขาเป็นบ้าหรือไงนะ-- คุณเองก็ไม่อยากยุ่งกับคนพวกนี้เท่าไหร่ด้วยสิ มีความรู้สึกแปลกๆว่าผู้ชายคนนี้จะนำปัญหามาให้คุณ อืม โทรศัพท์นั่นฝากทิ้งด้วยแล้วกัน “เฮ้เดี๋ยวสิ...” แฮร์รี่ร้องเมื่อเห็นว่าคุณเดินหนี “โอเคๆ เอานี่ไป”
คุณยิ้มให้เขาหนึ่งวินาทีก่อนเปลี่ยนโหมดเป็นหน้าบึ้งอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ”
“คุณดูไม่เหมือนคนที่นี่”
“ฉันมาแลกเปลี่ยน จากเมืองไทย”
“อา...งั้นก็เข้าทางแล้ว เพราะผมรักสาวไทยที่สุด…” แฮร์รี่บอกขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามคุณ “…สวย เซ็กซี่ ง่าย และปลอดภัย J” เขาไม่ต้องวิ่งตามคุณให้เหนื่อยแล้ว คุณหยุดเดินก่อนจะหันไปตบปากเสียๆของแฮร์รี่ฉาดนึง ความจริงแล้วตอนที่คุณอยู่เมืองไทยคุณไม่ใช่คนที่ตบปากคนอื่นเก่งเท่าไหร่หรอก ยิ่งเป็นคนที่ไม่รู้จักกันด้วยแล้วยิ่งไม่เคยใหญ่ แต่มาอยู่อเมริกา ไม่รู้ทำไมว่าถึงมีคนชอบทำตัววอนสันมือคุณนักนะ แล้วดูเหมือนว่าคนพวกนี้ก็เห็นมันเป็นเรื่องปกติซะด้วยสิ
แฮร์รี่อึ้งไป คงนึกไม่ถึงว่าคุณจะกล้าตบเขา ก็นะ...พูดหยามศักดิ์ศรีหญิงไทยขนาดนี้เป็นใครใครจะยอม “งั้นฉันขอบอกอะไรอย่างนะ...ถ้าเกิดพูดจาดูถูกกับฉันอีกครั้งล่ะก็ จะไม่ใช่แค่ปากนายที่เลือดออก!” คุณตะคอกและเดินออกมา ทิ้งให้แฮร์รี่ยืนงงท่ามกลางสายตาของประชาชี คุณเจอกับออสตินและอเล็กซ์ พวกเขากำลังเล่นกันเหมือนเด็กๆอยู่ แต่ออสตินสังเกตเห็นสีหน้าของคุณและคราบเลือดที่มุมปาก “เฮ้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงมีเลือด?...เดี๋ยวสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” คุณไม่สนใจออสติน พยายามเดินหนีเขาเพราะตอนนี้ถ้าคุณได้คุยกับใครแล้วคนคนนั้นเกิดกวนประสาทขึ้นมา รับรองว่าจบศพไม่สวยแน่
โอเค ถ้ามีข่าวดีล่ะก็ ข่าวดีที่ว่าคงจะเป็นคุณ ที่หาห้องเรียนเจอสักที แต่ข่าวร้ายตามมาติดๆเพราะได้เวลาช่วงกลางวันแล้ว -- ทุกคนแทบจะดีดตัวตรงแด่วเหมือนทหารถูกเรียกโดยผู้คุม เก็บข้าวของบนโต๊ะลวกๆและรีบเดินออกจากห้อง อืม แต่สำหรับคุณแล้วคงไม่ต้องรีบก็ได้ล่ะมั้ง... ช่วงพักกลางวันเป็นช่วงที่เด็กทุกคนในโรงเรียนจะไปรวมตัวที่โรงอาหาร เสียงดังและวุ่นวาย ถ้าวันไหนพิเศษหน่อยก็จะมีเทศกาลปาอาหารข้ามโต๊ะและจบลงด้วยการใช้ไอ้บื้อสักคนทำความสะอาด คุณเลือกที่จะเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างอ้อยอิ่ง ไม่รีบนี่นา ขืนไปที่ที่มีคนรวมตัวกันเยอะคุณได้เป็นจุดเด่นอีกแหง --
น่าเสียดายที่ยื้อเวลาได้ไม่นาน สุดท้าย คุณก็มายืนเข้าแถวรับอาหารจนได้ คนที่นี่มีขนาดไซส์บิ๊กถึงผอมแห้งเก้งก้าง ที่ซุ้มอาหารมีชุดอาหารกลางวันที่จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ คาตี้ โคตส์แม่ครัวผู้ทำหน้าที่เป็นคนตักอาหารกลางวันสวมชุดเครื่องแบบของโรงเรียน เธอตัวใหญ่ ผมหยิกและผิวดำ ท่างทางดูใจดีโบกไม้โบกมือให้คุณลองทานอาหารชุดนี้เสียหน่อย แต่ขอบายล่ะ เพราะอาหารกลางวันชุดวันนี้ดูท่าไม่ถูกปากคุณเท่าไหร่ “ให้ตาย รสชาติมันไม่ได้ห่วยขนาดนั้น!” คุณเลื่อนถาดไปรับเฟรนช์ฟราย มันบด แซนด์วิชแฮมกับชีสย่าง อาหารขยะที่สาวไดเอตเป็นต้องร้อง ยี้ เมื่อเจอมัน แต่ใครสนล่ะ คุณเดินผ่านเคาท์เตอร์สลัดบาร์อย่างไม่แยแส มุ่งหน้าไปที่ตู้กดน้ำอัตโนมัติ หยอดเหรียญและเลือกโค้กหนึ่งกระป๋อง
ท้องของคุณส่งเสียงเป็นสัญญาณว่าพวกมันพร้อมแล้วสำหรับอาหารมื้อนี้ คุณกวาดสายตารอบโรงอาหารและพบว่าคิดผิดจริงๆที่มัวแต่อ้อยอิ่ง ตอนนี้แทบทุกโต๊ะไม่มีคนนั่งก็มีของจอง นักเรียนที่นี่ดูเหมือนจะแบ่งชนชั้นกันแฮะ คุณสังเกตโต๊ะแถวหน้าจะเป็นมุมกำลังดี มีหน้าต่างและเดินลุกนั่งสะดวก แต่ดูเหมือนโซนนั้นพวกมีอิทธิพลจองไปหมดแล้วน่ะสิ พวกเซเลน่านั่งอยู่ไม่ไกลกับโต๊ะของแฮร์รี่ที่นั่งอยู่กับเพื่อนสองสามคนซึ่งดูมีฐานะไม่ต่างกัน ถัดมาอีกโต๊ะดูเหมือนจะไม่มีคนแต่กลับไม่มีใครกล้านั่ง คุณแอบเอะใจเล็กน้อยแต่ก็นั่นล่ะใช่เลย! ถึงจะได้นั่งใกล้ๆกับพวกตัวปัญหาแต่ก็ยังดีกว่าโต๊ะมุมอับๆที่มีแต่พวกเสพยาล่ะนะ
เมื่อได้ดังนั้นคุณจึงสาวเท้าเดินเข้าโดยไม่ลังเลและหาแคร์สื่อไม่
จะให้ทำไงได้ล่ะ คุณไม่อยากหอบถาดอาหารไปนั่งกินในห้องน้ำเหมือนในหนังนี่นา ทันทีที่คุณนั่งลง เสียงซุบซิบนินทาก็ดังหึ่มๆเหมือนเสียงปีกแมลงวันกระพรือไม่มีผิด เมื่อหันไปมองรอบตัวก็มีแต่คนมองมาทางคุณทั้งนั้น เอาล่ะ-- จำเป็นต้องแคร์สายตาคนอื่นรึไง คุณกะว่ารีบกินแล้วรีบเผ่นไปจากนี่ดีกว่า ดูท่าจะลางไม่ดีแฮะ หลังจากยัดแซนวิชคำแรกเข้าปากนอกจากรสชาติของชีสย่างที่ละลายในปากช้าๆแล้วคุณยังสัมผัสได้อีกว่าแก๊งสาวสวยซาตานเริ่มสังเกตคุณพอดี อยากจะหยุดกินแล้วถามหรอกนะว่ามีปัญหาอะไร แต่ไม่ล่ะ คุณต้องรีบกินรีบเผ่น! คุณยัดแซนวิชเข้าปากคำที่สี่พลางมองหน้ายัยพวกสวยซาตานทีละคนแบบไม่ร้อนเนื้อร้อนตัว สายตาเลื่อนไปมองถาดอาหาร แหม ไดเอตซะด้วยนะ ไม่แปลกเลยที่พวกหล่อนจะมีหุ่นราวโมเดลขนาดนั้น ผักกาดโรเมนพูนจานหยอดด้วยน้ำสลัดบลูชีสหน่อยๆไว้ข้างจาน ข้างๆมีถ้วยน้ำร้อนที่จุ่มถุงชาและมะนาวฝานกับซองน้ำตาล นี่มันเมนูคนไดเอตชัดๆ ต่างกับคุณที่มีอาหารขยะเต็มจานไปหมด
ดูเหมือนเซเลน่ากำลังซุบซิบอะไรบางอย่างกับเพื่อนสาวพลางหัวเราะคิกคัก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกหล่อนนินทาคุณ “เจ๋อไม่เข้าเรื่อง” เซเลน่าเหยียดยิ้ม คุณขมวดคิ้วพยายามจะตามทันเรื่องซุบซิบนินทา เปิดกระป๋องโค้กจิบให้ชุ่มปากหน่อยสายตาก็เหลือบเห็นแฮร์รี่ที่มองมาทางคุณพอดี เขาลูบแก้มซ้ายของตัวเองเบาๆและส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้คุณ เขาทำท่าจะเข้ามานั่งด้วยอย่างนั้นแหละ แต่ก็ตัดสินใจนั่งที่เดิมด้วยเหตุอะไรบางอย่าง ปริศนาคลายปมทันทีเพราะ...
กึก!
เสียงถาดอาหารกระแทกกับโต๊ะดังขึ้น คุณเงยหน้ามองตามเสียงแล้วก็ต้องสะดุด คุ้นๆว่าดวงตาสวยๆคู่นี้เคยเจอมาที่ไหน และก็จำได้ในทันที ผู้ชายคนนั้นนั่นเองที่สะกดสายตาคุณที่สวนสาธารณะ และเหมือนต้องมนต์ ในวันนี้ตอนนี้ก็เช่นกัน เขาสะกดคุณด้วยสายตาที่หลอมละลายใจสาวน้อยสาวใหญ่มานักต่อนัก “จัสติน บีเบอร์” เสียงของคนในโรงอาหารดังกระหึ่มอีกครั้ง ดูจากใบหน้าของเขาแล้วคุณรู้ทันทีว่าหมอนี่คงไม่ต่างอะไรกับพวกแฮร์รี่ ดัง รวย และไม่เป็นมิตร จัสตินนั่งลงตรงข้ามคุณโดยยังไม่ละสายตา นั่นทำเอาเกร็งพอควร แล้วอย่างนี้จะไปกินมันได้ยังไงล่ะมื้อกลางวัน ก็ลุกสิคะ-- คุณรีบลุกขึ้น เห็นทีมีหวังว่าจะได้ไปกินมื้อกลางวันสุดหรรษาที่ห้องน้ำซะแล้วสิ
แต่... “จะไปไหน”
คุณสะดุ้งเผลอปัดกระป๋องโค้กกลิ้งหกลงเก้าอี้ตัวยาว “ว่าไงนะ” คุณกระพริบตาปริบ ทั้งมึน งง และโง่ในสายตาของคนนับร้อยที่โรงอาหาร เอาเถอะแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละนะที่คุณจะเห็นด้วยกับพวกเขา แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของแก๊งสาวซาตานส่งมาให้คุณราวกับว่าคุณมันเฉิ่มเสียเต็มประดา ทำให้คุณเรียกสติกู้หน้ามาได้อย่างสวยหรู “ฉันอิ่มแล้ว”
“นั่งลง” จัสตินพูดพลางใช้หลอดเจาะกล่องนมช็อกโกแลตก่อนจะทิ้งหลอดและกระดกดื่ม...ความหล่อของเขากำลังทำคุณเสียสติ-- “ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
เขาว่ายังไงนะ ให้นั่งต่อหรอ ไม่มีทางล่ะ ขืนให้นั่งกินอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันกับหนุ่มหล่อราวเทพเจ้ากรีกแบบนี้มันกินไม่ลงจริงๆแฮะ “ไม่เป็นไร ขอบคุณ” คุณพยายามปฏิเสธ
“ฉันบอกว่า นั่งลง” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง
เออ...นั่งก็นั่ง L คุณกระแทกถาดอาหารเหมือนกับที่จัสตินทำตอนมานั่งที่โต๊ะ คิ้วเรียวยาวขมวดกันเป็นปมด้วยความไม่พอใจ เมื่อเหลือบมองจัสตินเขากลับทำท่าสบายๆไม่ซี แถมยังดื่มนมสบายใจเฉิบ ความหมั่นไส้ก่อตัวเป็นอณูเล็กๆในใจคุณ--
“จะไปไหนอีกล่ะ--” จัสตินถามเมื่อเห็นคุณลุกขึ้น
“ไปเอาน้ำ”
“ไม่ต้อง นั่งลง”
“ขอโทษที แต่นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันฮะ?”
“ฉันสั่งคนได้ทั้งโรงเรียน” เขาบอก “ถ้าหายสงสัยแล้วก็นั่งลง” จัสตินเปิดกระป๋องโค้กแล้วดันมันมาให้คุณ ถึงจะคัดค้านแต่คุณก็นั่งลงอยู่ดีน่ะแหละ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณลุกขึ้นแล้วเดินจากไป...โดนดักซ้อมกลางทางหรือเปล่านะ-- เซเลน่าแอบเหลือบมองมาทางคุณ ดูท่าทางหล่อนจะประหลาดใจไม่น้อยไปกว่าคุณ จัสตินใช่คนที่เข้าถึงง่ายซะที่ไหน เขาจะไม่พูดอะไรกับคนแปลกหน้าถ้าไม่จำเป็น แต่นี่กลับชวน (สั่ง) ให้ยัยเอเชียที่ตบปากเธอร่วมโต๊ะด้วยซะงั้น แอบอิจฉาหรอกย่ะ-- ใครๆก็รู้ว่าเซเลน่าชอบจัสตินมาตั้งแต่เกรดสิบ แต่ดูท่าทางเขาจะคิดกลับหล่อนไม่เกินเพื่อนล่ะนะ
กึก!
มาอีกแล้ว...นี่คนพวกนี้เป็นอะไรกันหมด วางถาดลงกับโต๊ะดีๆไม่ได้หรือไง
จัสตินและคุณเงยหน้ามองแขกคนใหม่ และคุณก็คุ้นหน้าเขาอีกแล้ว หน้าคมคาย ตาหวานเยิ้ม มีหนวดนิดหน่อย ท่าทางแบดบอยแบบนี้ไม่ผิดแน่...เขาคือคนที่คุณเจอพร้อมกับจัสตินไงล่ะ ถึงคุณจะลืมชื่อเขาไปแล้ว แต่นั่นล่ะ เขาคือ เซน มาลิค เขาทำหน้างงๆเมื่อเห็นว่าใครที่นั่งร่วมโต๊ะ เซนและจัสตินซี้ปึ้กกันมานานพอควร พวกเขามีหลายอย่างคล้ายกัน ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรทุกคนมักเห็นดีด้วยกันหมด พวกเขาเก่งกีฬาแต่ไม่ให้ความร่วมมือกับกิจกรรมทางโรงเรียน หัวดี ทั้งๆที่แทบจะไม่เคยเข้าเรียนแต่ก็ทำเกรดได้ดีมาตลอด ผิดกันตรงที่ว่าจัสตินมนุษย์สัมพันธ์แย่แล้ว แต่เซนติดลบ-- แต่ใครสน พวกเขาทั้งคู่ฮอตน่ากินแถมยังแบดบอยขนาดนี้ เสป็คสาวๆเชียวล่ะ
เซนดันถาดอาหารและนั่งลงข้างๆจัสติน (ที่นั่งข้างๆคุณโค้กยังไม่ทันระเหย--) “ใครวะ?”
“ไม่ได้ถามชื่อ”
เซนไม่ได้ซักอะไรต่อ เขาเลิกสนใจคุณและหันไปให้ความสนใจอาหารตรงหน้าแทน คุณรีบยัดอาหารมื้อเฮงซวยนี้เข้าปากคำใหญ่ จะได้รีบไปจากที่นี่ซะที ตอนนี้คนแทบทั้งโรงอาหารต่างมองมาที่โต๊ะคุณกันหมด เซนดูเฉยๆ เขาแทบไม่เห็นหัวใครนอกจากอาหารตรงหน้า แต่จัสตินคงจะรู้สึกเหมือนคุณแฮะ เพราะเขาหันไปตวาดพวกตาปูทั้งหลายลั่นโรงอาหาร
“มองหาอะไรกันวะ!”
อืม ได้ผลนะ…ตอนนี้ไม่มีใครสนใจคุณอีกต่อไป
“แล้วเธอน่ะ…” คุณสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกเบาๆจากคนตรงหน้า “…ฉันรู้ว่าอยู่ที่นี่มันแย่ แต่…จะรีบไปตายหรือไง กินเร็วขนาดนั้นเดี๋ยวก็ได้ตายสมใจจริงๆหรอก”
คุณไม่ตอบ แค่ยักไหล่เบาๆและจัดการแซนวิชคำสุดท้ายโดยยังไม่แตะต้องกระป๋องโค้กของจัสตินตามเดิม รีบลุกขึ้นจากโต๊ะ นำถาดไปวางและเผ่นออกจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว มื้อกลางวันครั้งนี้เป็นบทเรียนเลยล่ะ………….ทันทีที่ออดดัง รีบย้ายก้นไปจองโต๊ะซะยัยโง่
talk : ฟิคเรื่องนี้อิจัสจะเลวๆกวนๆหน่อย ไม่เหมือน i'm yours นะ55555 แล้วก็เรื่องนี้สัญญาว่าจะมาอัพบ่อยๆค่ะ ไม่ทิ้งดองไว้แน่นอน (หรา)
ความคิดเห็น