คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [TODAE] Space (3)
ผมจ้องหน้าทั้งสามคนสลับไปมา ไม่มีวี่แววล้อเล่น แม้แต่ซึงรีที่มักจะแสดงอาการมีพิรุธออกมาก่อนใคร ก็ยังไม่มีเลยสักนิด
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อหาภาพถ่ายยืนยัน
แต่ ...
ไม่มีเลย !!!
ภาพที่ผมกับพี่ท็อปถ่ายด้วยกัน ไม่มีเหลือสักรูป แม้แต่ภาพหมู่ที่เราถ่ายด้วยกันห้าคน ตำแหน่งที่พี่ท็อปควรอยู่
มีแต่ความว่างเปล่า ...
พี่ยองเบเดินมาหยุดตรงหน้าผม ใช้หลังมืออังที่หน้าผาก มองผมด้วยสายตาห่วงใย
ผมไม่ได้ป่วยนะครับ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ผมรู้ตัวเองดี
แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ??
พี่จียงบอกให้ผมกลับไปพักผ่อนต่ออีกสักวันสองวัน เพราะงานเพลงอัลบั้มนี้ เราไม่ได้เร่งมากมาย
ผมเองในตอนนี้ก็คงไม่สามารถทำงานต่อได้ จนกว่าผมจะรู้ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่
ผมเอ่ยลาทั้งสามคนในห้อง ระหว่างที่จะเดินมาขึ้นรถ ผมก็แวะหยุดดูทุกจุดในตึกที่ผมจำได้ว่ามีรูปของพวกเราอยู่
ทุกรูปเหมือนกันหมด ...
ไม่มีเขาอยู่จริงๆ
เมื่อผมกลับมาถึงคอนโด ผมก็ตรงเข้าไปในห้องแต่งตัว
เมื่อเช้าผมจำได้ว่าตัวเองรู้สึกแปลกๆตอนที่เปิดตู้เสื้อผ้า
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้
เสื้อผ้าของเขาหายไปไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
และไม่ว่าผมจะเดินไปตรงส่วนไหนของห้อง ทุกที่ๆผมจำได้ว่ามีของๆพี่ท็อปอยู่
ไม่เหลืออะไรเลย ไม่เหลือสักชิ้นที่จะยืนยันถึงการมีตัวตนของเขา ...
ผมเดินมานั่งลงบนโซฟากลางห้องรับแขก ซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง
ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง
ผมมั่นใจว่าเรื่องราวระหว่างผมกับพี่ท็อปไม่ใช่เรื่องที่ผมคิดไปเองแน่ พี่ท็อปมีตัวตนอยู่จริง
แต่ทำไมพี่ท็อปถึงหายไป และไม่มีสิ่งใดยืนยันถึงตัวตนเขาได้เลย
ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้ขาวโพลนไปหมด
ผมสะดุ้งและรีบหันไป เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสบริเวณไหล่
คุณลุงที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูกยืนมองอยู่ ผมหันไปเผชิญหน้ากับเขา
ผมถามว่าที่นี่ที่ไหน แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
คุณลุงคนนั้นมองหน้าผมนิ่ง ไม่มีคำตอบถึงสิ่งที่ผมถาม
แล้วจู่ๆผมก็ได้ยินคำพูดก้องอยู่ในหัว ทั้งๆที่คุณลุงตรงหน้ายังคงยืนเงียบอยู่เหมือนเดิม
เสียงนั้นหายไป และร่างของคุณลุงคนนั้นก็หายไปเช่นกัน ...
ผมรู้สึกตัวและพบว่าตัวเองฟุบหลับไปบนโซฟา
ลุกขึ้นนั่ง ก่อนรวบรวมสติ และคิดว่าผมจะลองไปที่บ้านของเขา ...
ผมกลับมาถึงคอนโดของตัวเองตอนสี่ทุ่ม
หลังจากที่ผมไปถึงวิลล่าของเขา ...
วิลล่านั้นยังคงอยู่เช่นเดิม ไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่วิลล่านั้น
ไม่ใช่ของครอบครัวชเว ... ไม่ใช่ของผู้ชายคนนั้น ... ชเวซีงฮยอน ... แล้ว
ผมสูดลมหายใจแรงๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองยังคงได้กลิ่นบุหรี่จางๆอยู่ในห้อง
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วทิ้งตัวเองลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า
ผมทบทวนถีงสิ่งแปลกๆที่เกิดขึ้น รวมทั้งความฝันแปลกๆนั่นด้วย
แล้วก็เหมือนมีเสียงปิ๊งดังขึ้นในหัว
ผมนึกทุกอย่างออกแล้ว !!!
เหตุผลที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณลุงคนนั้นเหลือเกิน
นั่นเป็นเพราะเขาคือคนที่เอาแหวนที่พี่ท็อปให้ผมไปในความฝันครั้งแรก
และประโยคที่ดังอยู่ในหัวของผมในฝันครั้งต่อมาคือ
"ทุกอย่างอยู่ที่ความต้องการของเธอ"
ผมเพิ่งเข้าใจในประโยคนี้
เพราะคืนก่อน ผมคิดที่จะเลิกกับพี่ท็อป เลือกจะใช้ชีวิตที่ไม่มีเขา
นี่คงเป็นทางที่ผมต้องการเหมือนที่คุณลุงคนนั้นพูดไว้ ...
สุดท้าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ...
คืนนี้ถึงเป็นอีกคืนที่ผมข่มตาลงไม่ได้
-----------------------
TO BE ...
ความคิดเห็น