คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Forbidden ❤ ♡ - 002
They might say hi, and I might say hey
But you shouldn't worry about what they say
'
Cause they got nothing on you, baby
Nothing on you, baby
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันทั้งวันผมแทบจะไม่มีสมาธิที่จะเรียนเลยให้ตายซิเพราะไอ้คนตรงหน้าแท้ๆเลย
ต้องโทษอาจารย์มินโฮนั้นละให้ไอ้เด็กใหม่มานั่งหน้าผม ครั้งแรกที่เจอมัน......
ผมก็ใจสั่นจนแทบจะคลั่งแล้วนะ แต่พอมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้.........
‘ ไอ้นี้แม่ง.. น่ารักเหี้ย ’
จะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด จะยิ้มหัวเราะ จดงาน ทำการบ้าน กินข้าว มันน่ารักจริงๆ นี้ผมกำลัง
เป็นอะไรเนีย ผมชักจะงงกับตัวเองแล้วสิ
แต่ถ้าให้ผมเดา.........................มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆเลย ไม่แน่ไอ้เด็กใหม่
อาจเล่นของ.......................
หรือมันอาจไม่ใช่มนุษย์เหมือนผมก็ได้..... แต่ มันเป็นอะไรล่ะ ???
" นี่ ไอ้บยอน ในฐานะที่มึงเป็นเด็กใหม่ มึงอยากอยู่ที่นี่แบบสงบๆ หรือ อยากอยู่แบบมีปัญหา ไม่มีใครยอมรับ " ว่าแล้วไอ้เพื่อนเลว 2 คน มันก็ทำตามแผนของมัน คนอะไรหาเรื่องชาวบ้านเค้าตลอด เหอะๆ สงสารไอ้เด็กใหม่อยู่เหมือนกันนะเนี่ย เพิ่งมาใหม่แท้ๆ
แต่ฉันไม่รู้จะช่วยนายยังไงวะ...............
" ครับ อะไรนะครับ " เด็กใหม่เอียงคอถามด้วยความสงสัย
" บร๊ะ .... ไอ้นี้มันกวนตีน " แดฮยอนมองคนตรงหน้าและยืนกอดอกกระฟัดกระเฟียด ผมไม่เข้าใจมันจริงๆว่าที่ไปด่าเค้ากวนตีนอะ ใครกันแน่ที่กวนตีน ไม่มองตัวเองเลย..
" เปล่าครับ ผมไม่ได้กวน ผมแค่ไม่เข้าใจที่คุณพูดเมื่อกี้ " เค้าพูดเสียงเรียบๆ แต่ก็ยังหันมายิ้มๆให้แดฮยอนอย่างเป็นมิตร
" เหอะๆๆ กูจะพูดครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย และมึงก็ต้องทำตามที่กูบอกเข้าใจม่ะ ?? " บังยงกุกพูดขึ้นมาบ้างหลังจากเงียบไปนาน จริงๆผมว่ามันเงียบไว้นะดีแล้ว แต่ละอย่างที่มันพูดออกมาเนีย....มีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น
" ........... "
" วันนี้ตอนเที่ยงคืนมึงต้องมาเจอกับกูที่นี้ หน้าโรงเรียนแล้วกูจะบอกว่าจะให้มึงทำอะไร "
" ทำไมผมต้องมาด้วยละ "
" เพราะกูสั่งไง กูเป็นหัวหน้าห้องนะเว้ย !! " ไอ้แด้ได้ทีอวดหน้าที่ของตัวเองยกใหญ่ มึงเป็นแค่หัวหน้าห้องไม่ใช่ครูใหญ่จะอวดเหี้ยไรหนักหนา ถ้าเป็นครูใหญ่มีหวัง คงได้ออกประกาศศักดิ์ดาตัวเองผ่านทีวี ชัวร์
" ครับ " แบคฮยอนตอบพลางก้มหน้างุดๆ
ไอ้พวกบ้านี้มันคิดจะทำอะไรของมัน นัดมาดึกๆดื่นๆ แต่ที่แน่ๆไม่ใช่สิ่งดีแน่นอนผมรับประกันเรื่องชั่วเพื่อนผมถนัด เห้ย.. แล้วผมจะมาห่วงไอ้หมอนั่นทำไม มันจะเจออะไรก็เรื่องของมัน เดียวพรุ่งนี้ผมก็รู้เองล่ะ ว่ามันจะเจออะไร ..............
โอ้ย.... ทำไมผมต้องมาคิดถึงมันด้วยเนีย ชักจะเพ้อเจ้อใหญ่แล้วเรา กลับบ้านดีกว่า
" ปะ ฮุนกลับบ้าน " ผมเรียกเซฮุุน ที่กำลังก้มหน้าก้มตานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนรอผมอยู่หน้าห้อง
" อ่าครับๆ " มันพูดพลางรีบลุกขึ้น เก็บหนังสือเข้ากระเป๋า และวิ่งตามผมมาทันที
ระหว่างทางกลับบ้านเซฮุนก็ชวนผมคุยนู่นนี่สารพัด จนบางทีก็แอบรำคาญมันหน่อยๆ แต่ก็เข้าใจเดียวนี้มันไม่ค่อยได้ไปเจอกับลู่ฮาน สงสัยมันคงจะเหงาซินะเห็นได้ข่าวว่าตอนนี้ลู่ห่านกำลังจะกลับบ้านที่จีนคงกำลังวิ่งวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมของละมั้ง เลยไม่ค่อยมีเวลาให้น้องผม
แล้วนี้ไอ้เด็กใหม่ มันจะมาจริงๆหรอ ไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลยรึไงนะ .......
เห้ออออออ..............สุดท้ายกูก็ต้องกลับมาเรื่องมึงจนได้สินะ แบคฮยอน
" เพ่...ชาน....ยอลลลลลลลลลลลล "
" อะไรมึง อยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไมกูตกใจหมด " มันเป็นบ้าอะไรของมันเนี่ยยยยยยยยยยย
" ก็พี่ไม่ตอบคำถามผมอ่า " เรื่องแค่นี้มึงถึงต้องตะโกนลั่นเลยเรอะ
"แล้วมึงถามว่าอะไร กูไม่ได้ฟัง"
"ผมลืมไปแล้ว พี่เป็นไรเนียวันนี้ดูเหม่อๆนะ"
"........."
" แหน่ะ..... คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า " อื้อหื้ออออ ไอ้เด็กนี้มันรู้ดี
" ปะ...ปะ.เปล่า กูคิดถึงงงงงงง ต้นไม้ที่บ้านนนน " พอดีเหลือบไปเจอต้นไม้เข้าพอดีนะ ไม่งั้นคงนึกเรื่องโกหกไม่ออก คนยิ่งโกหกไม่ค่อยเก่งอยู่ด้วย ผมว่ามันต้องจับผมได้แน่เลย
" ไม่เชื่อ บ้านเรามันมีต้นไม้ที่ไหนเล่าาาาาา พี่แม่งมั่ว " กูว่าแล้ว
" เอ้าเรอะ กูเพิ่งรู้นะเนีย "
"บอกผมมาเหอะหน่าาาา ไม่บอกใครหรอกนะ นะ นะ " มันพูดพลางเขย่าแขนผมเบาๆ และทำหน้าอ้อนๆส่งสายตาวิ้งๆมาให้ เห็นแล้วอยากจิ้มให้ตาบอด หึ่ย เรื่องอะไรจะบอกละ บอกไปมันล้อตาย......
" เปล่าไม่มีใครทั้งนั้นละ "
" โห พี่อ่ะ รักเค้าก็ไปบอกเค้าดิ มาเก็บไว้ทำไมดูดิ พี่แม่งทำหน้าเครียดเลย ฮ่าๆๆๆ " กูเครียดเพราะมึงนั้นแหละ
" กูคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไม่ได้คิดถึงใครเว้ย "
" พี่กลัวผมล้อใช่ม๊า เพราะพี่ชอบด่าผมเรื่องความรัก.... แต่ผมอะไม่ด่าพี่หรอกมีแต่จะให้คำปรึกษาและคอยช่วยพี่ "
โห มันมาทำเป็นซึ้ง กูจะบอกมึงทำไมว่ากูรักใครเพราะว่ามันไม่มีนิหว่า กูก็ยังไม่ได้ชอบใคร กูแค่กำลังสงสัยว่ากูถูกทำของใส่หรือเปล่าก็เท่านั้น ไอ้นี้ก็เซ้าซี้กูจัง
" ทำไมมึงคิดว่ากูมีความรัก "
" อาการพี่มันฟ้องไง แบร่ๆๆ " มันพูดพลางหันมายิ้มให้ผมและรีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะทันได้เตะมัน ไอ้เด็กบ้านี้เจอคราวหลังจะเตะให้ล้มเลย ฮึ่ยยย!!!!!!
อาการมันฟ้องนี้มันยังไงหรอ มันฟ้องยังไงผมไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจจริงๆ............
.
.
.
.
พลิกดูนาฬิกาที่หัวเตียงก็ 5 ทุ่มกว่าจะ เที่ยงคืนละทำไมผมยังไม่หลับสักทีนะ
ทำไมผมยังต้องคิดถึงแต่ แบคฮยอน ..................................
คืนนี้มันจะเจออะไร แล้วจะรอดมั้ยเนีย โอ้ยเป็นห่วงเว้ยยยยยยยยยยยยย
เห้ยเดียวนะ ผมเป็นห่วงมันหรอ บ้าๆๆๆๆ ไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆ คนเราจะรักกันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอได้ไงเป็นไปไม่ได้
บ้าแล้วผม......
นี่ผมพยายามหลับตั้งแต่ 5 ทุ่ม จนนี้จะเที่ยงคืนแล้วก็ยังนอนไม่หลับและคงมีทีท่าว่าจะไม่หลับง่ายๆด้วย
ถ้าคืนนี้ผมไม่ได้ไปเห็นกับตา ว่าไอ้หมอนั่นมันจะปลอดภัย
คืนนี้ผมคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ
บยอนแบคฮยอนอย่าเพิ่งไปไหนนะ .............. รอกูก่อน
.
.
.
.
.
.
ตึกตึกตึกตึก เสียงฝีเท้าของผมมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียน แต่มันก็ไม่ใช่แค่เสียงฝีเท้าผมอย่างเดียวหรอก
แต่มันมีเสียงหัวใจของผมด้วยไม่ใช่เพราะวิ่งจนเหนื่อยหอบนะ แต่มันคือความกระวนกระวาย ที่ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าความรู้สึกพวกนี้มันมาจากไหน ...... ตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนแล้วทำไมยังไม่มีใครมาอีกนะ
บรรยากาศก็เริ่มจะน่ากลัวแล้วสิทั้งมืดทั้งหนาว แถมยังวังเวงอีกต่างหาก ไอ้ผมนะไม่กลัวหรอก แต่กลัวว่าไอ้คนที่กำลังจะมามันจะกลัวนะสิ...............................
จริงๆแล้วบรรยากาศแบบนี้ โดยส่วนตัวผมชอบเลยละ ลมเย็นๆที่พัดมาโอบกอดเราไว้ แม้จะเป็นลม...ที่เย็นยะเยือก แต่บางที........ลมพวกนี้ มันก็สามารถดับพลังในตัวผมให้เย็นลงได้บ้าง แม้จะลดลงเพียงเล็กน้อย แต่ก็นับว่าดีที่ยังลดลง
ตึกตึกตึก กุกกักกุกกัก ...............
เอ๊ะนั่นเสียงอะไรนะ ? ยังไม่ทันจะได้คิดข้อสันนิฐาน คำตอบก็ปรากฏออกมา..............
ชายหนุ่มร่างเล็ก ในชุดสบายๆ เสื้อยืดสีขาวลายการ์ตูน กับ กางเกงยีนส์ขายาว เดินกอดอก มองซ้ายที มองขวาที สงสัยจะมองหาเพื่อนของผมน่ะสิ อากาศก็หนาวขนาดนี้เสื้อกันหนาวก็ไม่ใส่ ดูซิเนีย ตัวสั่นยังกะอะไรดี แถมยังควันออกปากอีกจะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีละเนี่ย
ชานยอลพูดพลางมองร่างคนตัวเล็กเอามือถูกันด้วยความหนาวเหน็บ ลมพัดมาแต่ละที คนตัวเล็กก็จะสะดุ้งโหยงด้วยความหนาวทุกครั้ง ตอนนี้คนตัวเล็ก ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่ คนที่เรียกเค้ามาที่นี่...........จะมาถึงสักที มันหนาวนะรู้มั้ย
“ ไง บยอน มึงกล้ามาด้วยนิ กูนับถือในความสามารถครับ ”แดฮยอนพูดพลางตบมือให้กำลังใจคนตรงหน้า แต่หารู้ไม่ว่าคนตรงหน้าใจเต้นตึกตักเพียงใด เค้าไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้จะแกล้งอะไรเค้า หรือสิ่งที่เค้าจะเผชิญในวันนี้คืออะไร ??
เค้าหวังแค่เพียง...........วันนี้เค้าจะสามารถทำสิ่งที่ถูกมอบหมายได้สำเร็จ และสามารถกลับบ้านอย่างปลอดภัย
‘ คุณพระคุณเจ้าได้โปรดเมตตาและช่วยเหลือ แบคฮยอนด้วยนะครับ ‘
“ ที่พวกกูเรียกมึงมาวันนี้ก็เพราะว่าเราจะทำการรับน้องกัน ตอนนี้มึงคือน้องใหม่ที่เข้ามามึงต้องเคารพกูเข้าใจมั้ย” ยงกุกพูดเสียงดัง จนออกไปทางแนวตะคอก จากเดิมคนตัวเล็กก็สั่นด้วยความหนาวอยู่แล้ว ตอนนี้เค้ายังต้องมาสั่นด้วยความกลัวอีก ..........
“ ครับ ผมเข้าใจแล้ว ”
“ ดีมาก ในโรงเรียนเรา ที่ชั้น 2 จะมีใบคำสั่งวางอยู่บนโต๊ะแรก ทางซ้ายมือที่ติดกับหน้าต่าง ”
“……..”
“ มันจะบอกมึงว่าให้ทำอะไร แล้วให้ไปเอาอะไรมามึงเข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย ”
“ ครับ ”
“ แล้วพรุ่งนี้มึงก็เอาของสิ่งนั้นมาให้กู คราวนี้มึงก็จะผ่านการรับน้อง ง่ายๆสบายๆ ” แดฮยอนพูดไปยิ้มไป ถ้าง่ายขนาดนั้นทำไมมึงไม่ไปทำเองละ เหอะ ถ้าอาจารย์รู้ว่ามึงทำตัวแบบนี้มีหวัง โดนปลดจากหัวหน้าห้องแน่
“ ตกลงครับ แค่นี้ใช่มั้ย ”
“ เออ แค่นี้ละทำให้ได้ละกันนะมึง พวกกูไปละ เจอกันพรุ่งนี้ ”
“ เดียวครับ เราไม่ได้เข้าไปด้วยกันหรอ ” แบคฮยอนแสดงสีหน้าตกใจจนผิวที่ขาวอยู่แล้วตอนนี้กลายเป็นซีดเลย อ้อถึงว่า ละตอนที่มันบอกภารกิจให้หมอนี้ฟังทำไมถึงเฉยๆไม่กลัวเลย คงเพราะนึกว่าจะมีเพื่อนไปด้วยละมั้ง เห้อ บยอนเอ้ย คิดผิดซะแล้ว
“ ถ้ากูเข้าไปด้วยก็ไม่สนุกน่ะสิ อ้ะ นี้ไฟฉาย ” ยงกุกพูดพร้อมกับโยนไฟฉายเก่าๆมาให้แบคฮยอน
ซึ่งคนตัวเล็กเองก็เกือบจะรับไฟฉายกระบอกนี้ไม่ทันแล้วเหมือนกัน ดูจากสภาพแล้วคงใช้งานมานาน
ถ้าเมื่อกี้เค้าเกิดรับไฟฉายกระบอกนี้จากยงกุกไม่ทันมีหวังอดใช้ไฟฉายแน่
“ พวกกูไปละ บะบายยยยยย บยอนแบคฮยอน ฮ่าๆๆๆๆๆ ” ยงกุกหันมายิ้มให้พร้อมโบกมือบ๊ายบายคนตรงหน้าที่ตอนนี้ทำหน้ายังกะจะร้องไห้ พร้อมกำไฟฉายในมือไว้แน่น สงสัยจะกลัวจริงๆสินะ อย่างนี้ เห็นทีผมคงปล่อยให้เค้าทำภารกิจคนเดียวไม่ได้แล้วละ......
“ ไง แบคฮยอน ” ถ้าไม่รีบออกมาช่วยตอนนี้.......ก็ไม่รู้จะวิ่งมาให้เสียเวลานอนทำไม
“ เอ้า นายนี่เองที่นั่งอยู่หลังฉันใช่ม๊า ” ร่างเล็กพูดพลางหันมายิ้มให้ แต่รู้มั้ยมันทำให้คนตรงหน้าแทบคลั่งอีกครั้งถ้ารู้ว่าออกมาช่วยแล้วจะมาเจอยิ้มพิฆาตแบบนี้ไม่มาดีกว่า
มันทำให้............ เขินนะรู้มั้ย
“ ใช่ แล้วนี้มาทำอะไรตอนดึกๆ ” อ่า เก๊กไว้ก่อนครับเก๊กไว้ก่อน เดียวเค้ารู้หมดว่าเราแอบตามมา
เพราะมึงอีกแล้ว แบคฮยอน กูพูด ’ ครับ ’ อีกแล้ว ....................
และหลังจากนั้นแบคฮยอนก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผมฟัง แถมยังจะมาอ้อนให้ผมเข้าไปเป็นเพื่อนด้วย
แต่ถึงไม่อ้อนยังไงก็เข้าไปด้วยอยู่แล้วละ
เย่เย้ อัพตอน 2 เสดแบ้ว
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นน้าคะ อ่านแล้วปริ่มมากอะ ปลื้มใจมาก
ขอบคุณทุกๆกำลังใจน้าคะ
จะแอบมาสปอยนิดนึง 5555555 เดียวจะมีบุคคลที่ 3 มาปรากฏภายใต้เงามืดยามราตรี
แต่ทว่า ......................
เค้าไม่ใช่คน !!!!!!
ถ้าอยากรู้ว่าเป็นใครมารอลุ้นกันน้าคะ เดียวจะรีบมาอัพต่อ จุ๊บ ❤
ความคิดเห็น