ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -3-
“เฮ้ย! ไอ้กันย์ทำไมมาโรงเรียนกับฟ้าวะ”
นัทเพื่อนรักที่สุดของผมถามขึ้น
“แกก็รู้ฉันแอบชอบฟ้ามานานแค่ไหน”
“ถามจริง แกกับฟ้าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
“ก็เพื่อนไง”
“หา! เพื่อนแอบรักเพื่อนเนี้ยนะ”
“ทำไมล่ะ ผิดรึไงฟะ”
“มันก็ไม่ผิดหรอก ฉันแค่คิดว่ามันมีแต่ในหนัง”
“ในหนังมันก็เอามาจากชิวิตนั่นแหละ”
“หรอ”
นัททำหน้างงก่อนเดินไป
ผมแปลกมากหรอที่แอบชอบเพื่อนสนิท มันอาจจะแปลกในมุมของคนอื่นแต่สำหรับผม ผมว่ามันไม่ผิดนะที่จะชอบใครคนหนึ่ง ผมดีใจด้วยซ้ำที่ผมได้รักเธอ
“เออกันย์แล้วฟ้าเขายอมคบกับแกหรอวะ”
นัทถามขณะที่ผมกำลังจะไปกินข้าวเที่ยงกับมัน
“อืม ฉันเองก็ยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าฟ้าก็คิดเหมือนกัน”
“ถ้าให้ฉันคิดนะมันก็ได้2แง่”
“อะไรล่ะ”
“แง่ร้ายกับแง่ดี เอาไรก่อน”
“อืม เอาดีก่อนดีกว่า”
“แง่ดีก็เขารักแกจริงๆไง”
“เออ ก็เป็นไปได้นะ”
ผมยิ้มกับตัวเอง
“ส่วนแง่ร้ายนะ ก็เขารักษาน้ำใจ”
“มันก็จริง”
ผมยิ้มเจื่อน
ทำไมนะฟ้า ฟ้าเป็นแบบไหนกันแน่ถ้านัทไม่บอกผมก็ลืมไปเลยว่าฟ้าอาจจะแค่รักษาน้ำใจกัน ฟ้าอย่าทำร้ายกันย์เลยนะ กันย์รักฟ้าจริงๆ กันย์ก็อยากให้ฟ้ารักกันย์อย่างที่กันย์รักฟ้ามากมายขนาดนี้
ผมครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดทั้งวัน มันก็จริงที่ผมน่าจะดีใจกับคำตอบที่ฟ้าตอบมา แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่านั่นมันมาจากใจฟ้ารึเปล่า ผมไม่กล้าถามฟ้าว่าฟ้ารักผมจริงหรือหลอกผมเล่น ผมกลัวเกินไปผมกลัวว่าคำตอบนั้นมันจะออกมาว่า ไม่รักจริง ผมกลัวเหลือเกิน
“อ้าวกันย์ยังไม่กลับบ้านหรอ”
ฟ้าถามผม
“ก็รอกลับบ้านกับฟ้าไง”
“จริงหรอดีใจจัง”
“มันเป็นธรรมดาน่ะ”
ผมยิ้มมุมปาก
“ขอบคุณนะ”
เธอส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ผมไม่อยากคิดไปไกลกว่านี้เลย ผมอยากเข้าข้างตัวเองเหลือเกินว่าเธอรักผมจริง
ผมเดินจับมือเธอและส่งเธอจนถึงหน้าบ้าน
“บายนะ”
ผมพูด
“จ๊ะ”
เธอยิ้มบางๆ
ผมหันหลังเดินกลับ ทำไมนะผมกล้าบอกรักเธอแต่ทำไมผมไม่กล้าถามเธอว่ารักผมจริงไหม ผมนี่มันแย่จริงๆไม่เป็นลูกผู้ชายเลย แค่คำถามเดียวยังไม่กล้าแล้วแบบนี้ผมจะไปปกป้องใครได้นะ
ผมคิดด่าตัวเอง
ตู๊ด..ตู๊ด..
“ฮัลโล”
ผมรับสาย
“เออ ขอสายกันย์ค่ะ”
เสียงของเธอผมจำได้ดี
“พูดอยู่ครับ ฟ้าหรอ”
ผมดีใจจังที่ฟ้าโทรมาหาผม ผมแทบจะร้องตะโกนออกมาเลยนะ
“อืมกันย์หรอ”
“ฟ้ามีอะไรหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก”
“หรอ”
“...”
“เออ..ฟ้า”
หลับฝันดีนะ ผมอยากพูดว่าอย่างนั้น
“อะไรหรอ”
“เปล่า”
ผมไม่กล้าพูดเลย ผมกลัวว่าเธอจะแค่หลอกผมเล่นเท่านั้น
“อืม”
“ฟ้ามีอะไรอีกไหม”
“มะ ไม่มีจ๊ะ”
“เออ..แค่นี้ก่อนนะ”
ผมอยากคุยกับเธอต่อนะ แต่ผมกลัวเหลือเกินกลัวว่าเหตุการณ์นี้มันเป็นเรื่องโกหก ผมไม่อยากถูกเธอหลอก
“จ๊ะ บ๊ายบาย”
ผมว่างหูจากเธอไปโดยไม่ได้บอกลาอย่างที่ควรจะทำ เธอจะมองว่าผมเป็นผู้ชายแย่ๆไหมนะ
นัทเพื่อนรักที่สุดของผมถามขึ้น
“แกก็รู้ฉันแอบชอบฟ้ามานานแค่ไหน”
“ถามจริง แกกับฟ้าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
“ก็เพื่อนไง”
“หา! เพื่อนแอบรักเพื่อนเนี้ยนะ”
“ทำไมล่ะ ผิดรึไงฟะ”
“มันก็ไม่ผิดหรอก ฉันแค่คิดว่ามันมีแต่ในหนัง”
“ในหนังมันก็เอามาจากชิวิตนั่นแหละ”
“หรอ”
นัททำหน้างงก่อนเดินไป
ผมแปลกมากหรอที่แอบชอบเพื่อนสนิท มันอาจจะแปลกในมุมของคนอื่นแต่สำหรับผม ผมว่ามันไม่ผิดนะที่จะชอบใครคนหนึ่ง ผมดีใจด้วยซ้ำที่ผมได้รักเธอ
“เออกันย์แล้วฟ้าเขายอมคบกับแกหรอวะ”
นัทถามขณะที่ผมกำลังจะไปกินข้าวเที่ยงกับมัน
“อืม ฉันเองก็ยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าฟ้าก็คิดเหมือนกัน”
“ถ้าให้ฉันคิดนะมันก็ได้2แง่”
“อะไรล่ะ”
“แง่ร้ายกับแง่ดี เอาไรก่อน”
“อืม เอาดีก่อนดีกว่า”
“แง่ดีก็เขารักแกจริงๆไง”
“เออ ก็เป็นไปได้นะ”
ผมยิ้มกับตัวเอง
“ส่วนแง่ร้ายนะ ก็เขารักษาน้ำใจ”
“มันก็จริง”
ผมยิ้มเจื่อน
ทำไมนะฟ้า ฟ้าเป็นแบบไหนกันแน่ถ้านัทไม่บอกผมก็ลืมไปเลยว่าฟ้าอาจจะแค่รักษาน้ำใจกัน ฟ้าอย่าทำร้ายกันย์เลยนะ กันย์รักฟ้าจริงๆ กันย์ก็อยากให้ฟ้ารักกันย์อย่างที่กันย์รักฟ้ามากมายขนาดนี้
ผมครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดทั้งวัน มันก็จริงที่ผมน่าจะดีใจกับคำตอบที่ฟ้าตอบมา แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่านั่นมันมาจากใจฟ้ารึเปล่า ผมไม่กล้าถามฟ้าว่าฟ้ารักผมจริงหรือหลอกผมเล่น ผมกลัวเกินไปผมกลัวว่าคำตอบนั้นมันจะออกมาว่า ไม่รักจริง ผมกลัวเหลือเกิน
“อ้าวกันย์ยังไม่กลับบ้านหรอ”
ฟ้าถามผม
“ก็รอกลับบ้านกับฟ้าไง”
“จริงหรอดีใจจัง”
“มันเป็นธรรมดาน่ะ”
ผมยิ้มมุมปาก
“ขอบคุณนะ”
เธอส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ผมไม่อยากคิดไปไกลกว่านี้เลย ผมอยากเข้าข้างตัวเองเหลือเกินว่าเธอรักผมจริง
ผมเดินจับมือเธอและส่งเธอจนถึงหน้าบ้าน
“บายนะ”
ผมพูด
“จ๊ะ”
เธอยิ้มบางๆ
ผมหันหลังเดินกลับ ทำไมนะผมกล้าบอกรักเธอแต่ทำไมผมไม่กล้าถามเธอว่ารักผมจริงไหม ผมนี่มันแย่จริงๆไม่เป็นลูกผู้ชายเลย แค่คำถามเดียวยังไม่กล้าแล้วแบบนี้ผมจะไปปกป้องใครได้นะ
ผมคิดด่าตัวเอง
ตู๊ด..ตู๊ด..
“ฮัลโล”
ผมรับสาย
“เออ ขอสายกันย์ค่ะ”
เสียงของเธอผมจำได้ดี
“พูดอยู่ครับ ฟ้าหรอ”
ผมดีใจจังที่ฟ้าโทรมาหาผม ผมแทบจะร้องตะโกนออกมาเลยนะ
“อืมกันย์หรอ”
“ฟ้ามีอะไรหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก”
“หรอ”
“...”
“เออ..ฟ้า”
หลับฝันดีนะ ผมอยากพูดว่าอย่างนั้น
“อะไรหรอ”
“เปล่า”
ผมไม่กล้าพูดเลย ผมกลัวว่าเธอจะแค่หลอกผมเล่นเท่านั้น
“อืม”
“ฟ้ามีอะไรอีกไหม”
“มะ ไม่มีจ๊ะ”
“เออ..แค่นี้ก่อนนะ”
ผมอยากคุยกับเธอต่อนะ แต่ผมกลัวเหลือเกินกลัวว่าเหตุการณ์นี้มันเป็นเรื่องโกหก ผมไม่อยากถูกเธอหลอก
“จ๊ะ บ๊ายบาย”
ผมว่างหูจากเธอไปโดยไม่ได้บอกลาอย่างที่ควรจะทำ เธอจะมองว่าผมเป็นผู้ชายแย่ๆไหมนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น