ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุผล
"งั้นฉันจะยอมทำทุกอย่างตามที่นายต้องการเลยก็ได้" ร่างเล็กพูดด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
"ทุกอย่างเลยหรอ" ป่านพูดพรางเดินวนรอบตัวของเธอและมองดูร่างเล็กทุกกระเบียดนิ้ว
เมื่อเดินวนจนรอบแล้วป่านก็หยุดเดินและทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน
"แว่น หุ่นก็งั้น ๆ หน้าตาก็งั้น ๆ"
"แต่ฉันไม่เห็นว่าจะมีอะไรจำเป็นจะต้องให้เธอช่วยเลย" ร่างสูงพูดพรางส่ายหัวพราง
"เท่าที่เห็นมีแต่เธที่จะมาเป็นตัวปัญหาของฉันซะมากกว่า"
ร่างเล็กกำหมัดแน่น แต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้เพื่อหวังที่จะเจราจาต่อให้สำเร็จ
"ฮึ..ก็ได้ถ้านายไม่ยอมช่วยฉันดี ๆ ฉันจะไปป่าวประกาศบอกทุกคนว่าเราเป็นแฟนกันฮึ" หญิงสาวเบ้ปากไปที่ป่าน
"ถ้าเธอคิดว่าใครเชื่อเธอก็ลองดูซิ" ชายหนุ่มพูดพรางมองไปที่หญิงสาวอย่างเหยียด ๆ
"คอยดูก็แล้วกัน" คราวนี้ร่างเล็กมีแววตาที่มุ่งมั่นเต็มที่
ชายหนุ่มมองเข้าไปที่นัยตาของหญิงสาวก็รู้สึกได้ทันทีว่าฝ่ายนั้นตั้งใจแรงกล้ามากเท่าไหร่
ในเมื่อพูดการเจราจาไม่สำเร็จลูกปลาก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อ "ไอ้ผู้ชายปากร้ายเอ้ยใครได้เป็นแฟนล่ะซวยแน่นอน" ลูกปลาบ่นอยู่ในลำคอ
"เอาเถอะฉันตกลงก็ได้" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาในขณะที่ลูกปบากำลังจะเดินจากไป คำพูดนนี้ทำเอาคนฟังอึ้งถึงกับพูดไม่ออก
"ห๊า ว่าไงนะ" หญิงสาวทวนคำถามเพราะไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาลูกปลาและโค้งตัวลงมาที่ข้างหูของลูกปลา "ก็เธอบอกว่าถ้าได้ฉันเป็นแฟนซวยแน่ ๆ ฉันก็เลยอยากให้เธอลองพิสูจน์ไง
ล่ะ" พูดจบร่างสูงก็เดินจาไปโดยปล่อยให้ร่างเล็กต้องตกตะลึงงันอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ซวยแล้วไง"T_T
..........................................................
เช้าวันต่อมา
เมื่อมาถึงโรงเรียนแล้วในขณะที่เดินไปที่ห้องของตนทุกายตากลับจ้องมองมาที่เธอ ทั้งที่ปกติแล้วแทบจะไม่มีคนเห็นด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพียงแค่สายตาที่จับจ้องมาที่เธอแต่เขาเหล่านั้นยังหันกลับไปซุบซิบนินทาหลังจากมองมาที่เธอ
"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย" หญิงสาวคิดในใจพรางมองไปรอบ ๆ ตัว
แม้จะยังงงวยอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ลูกปลาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายกับสิ่งที่เกิดกับเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ พอเดินไปถึงที่หน้าห้อง ม.6/4 าวน้อยก็ต้องตกใจนิดหน่อยเพราะได้เจอคนที่เป็นตัวปัญหาของเธอยืนอยู่ที่หน้าห้อง เค้าจ้องมองมาที่เธอ และค่อย ๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"ตามที่เธอขอ วันนี้เราเดทกันหนึ่งวัน" ชายกนุ่มพูดพรางยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
"นายหมายความว่าไง...อย่าบอกนะว่า..."
ทันใดนั้นเองเพื่อเจ้าปัญหาของเธอก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มนใบหน้าที่บ่งบอกชัดเจนว่าแผนการณือันแสนจะปัญญาอ่อนของพวกเขาจะทำให้เพื่อนที่ไม่เคยเปิดใจรับใครเลยมาหลงติกับเข้าจนได้
ญาญ่าเดินมาตบที่ไหล่ของลูกปลาพร้อมกับพูดว่า "ขอให้แกคบกันไปนาน ๆเลยนะ ถ้าเลิกกันเมื่อไหร่ฉันจะถือว่าแกทำไม่ได้อย่างที่พูด" (ยัยนี่น่าหมั่นไส้จัง)
"โชคดีนะเพื่อนรัก" ดาวกับแตงโมพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ลูกปลาถึงกับกุมขมับกับเรื่องนี้ทันที "โอ๊ยจะอะไรกันนักกันหนานะ" ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว หญิงสาวบ่นอุบกับตัวเอง แต่เธอดันลืมไปว่ายังมีอีกปัญหาหนึ่งอยู่ตรงหน้าเธอ
"ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะเพราะยังไงฉันก็ร่วมมือกับเธอแล้ว" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพูดด้วยสายตาที่เรียนเฉยโดยไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร
"เราจะไม่แก้ข่าวกัน เพราะฉนั้นเธอไม่ต้องพูดอะไรและฉันก็จะไม่พูดอะไรเหมือนกัน แตอย่าลืมเรื่องที่่สัญญาเอาไว้ก็แล้วกันนะ"
ทันใดนั้นเองเพื่อเจ้าปัญหาของเธอก็เดินมาพอดิบพอดี เดินมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ใครจะไปคิดว่าแผนการที่สุดแสนจะปัญญาอ่อนของเธอจะไปกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะขึ้นมาได้
ญาญ่าเดินมาตบที่ไหล่ของลูกปลาเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า "ฉันขอให้แกมีความสุขและคบกันไปนาน ๆ นะ เพราะถ้าแกเลิกด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเมื่อไหร่ฉันจะไม่ยอมเชื่อแกทันที"
"โชคดีนะเพื่อนรัก" ดาวและแตงโมเอ๋ยพร้อมกัน
หญิงสาวมัวแต่ไปกลุ้มใจกับคำพูดเพื่อนของเธอจนลืมว่าเธอยังมีอีกปัหาหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ
"ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะ เพราะยังไงฉันก็ร่วมมือกับเธอแล้ว แต่อย่าลืมสัญญาก็แล้วกัน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินกลับเข้าไปในห้องโดยปล่อยให้หญิงสาวที่เคยจะแสนธรรมดาแต่ตอนนี้ไม่ธรรมดาซะแล้วตกเป็นเป้าสายตาอยู่ฝ่ายเดียว
ในขณที่หญิงสาวกำลังยืนรวบรวมสมาธิลำดับเหตุการณ์อยู่นั้นก็มีผู้หญิงสองคนเดินผ่านมาคุยกันซุบซิบและเรื่องที่เธอได้ยินสองคนนั้นคุยกันก็คือเรื่องของตัวเธอเอง
"นี่น่ะหรอแฟนของป่าน เป็นยัยนี่ได้ไกัน ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย สงสัยผู้ชายต้องตาถั่วแล้วแน่เลย" คำพูดเหล่านี้บาดลึกไปถึงหัวใจของคนที่ฟัง
แต่ในขณะเดียวกันนั้นก็มีมือที่เรียว ยาวและใหญ่มาป้องที่หูของเธอไว้ >///< ด้วยความตกใจร่างเล็กจึงหันไปดูและเธอก็พบว่าเจ้าของมือสวยนั่นคือผู้ชายที่พึ่งจะหันหลังและเดินหนีเธออไป ในจังหวะนั้นหัวใจของเธก็เต้นรัวโดยที่ไม่เป็นมาก่อน
"ถ้าเธอคิดจะทำแบบนี้ก็อย่าไปสนใจที่คนอื่นพูดสิ" ร่างสูงพูดพรางเอามืืออกจากหูของร่างเล็ก
"ขอ..ขอบใจนะที่ช่วยแต่ฉันไม่เป็นไรหรอก" ลูกปลาก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้าสบตากับป่านเพราะมันเป็นแววตาที่เศร้าและเขาอาจจะรู้ได้
"โกหกชัดชัด" ว่าเแล้วชายหนุ่มก็เดินจากไปพร้อมกับแววตาที่บ่งบอกว่าเขาไม่เชื่อเธอเลยแม่แต่นิดเดียว
............................................................
กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงพักเที่ยงดังขึ้นและแน่นอนว่าตั้งแต่วันนี้ไปชีวิตของลูกปลาได้เปลี่ยนไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นพักเที่ยงแต่ป่านกลับมายืนรอเธออยู่่ที่หน้าห้องของเธอ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็เดินไปหาเขาหร้อมกับถือห่อสี่เหลี่ยมไปด้วย
"นายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย" ลูกปลากระซิบ
"ก็ตอนนี้เราเดทกันยุนี่นาก็ต้องเนียนหน่อยสิ เราจะไปทานข้าวด้วยกัน"
"ห๊า..ทานข้าวเหรอ" ลูกปลาทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดออกไปว่า "ไม่ล่ะฉันห่อข้าวมากิน นายไปกินคยเดียวแล้วกันนะ"
"ถ้างั้นดีเลยเรากินด้วยกันซะเลย จะได้เพิ่มเลเงลความหานไง" ชายหนุ่มจ้องมองมาที่เธอ "ไม่ชอบเหรอเพื่อนเธอจะได้เชื่อไง" คราวนี้ชายหนุ่มยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มไม่รอช้าจับมือของหญิงสาวแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ของโรงเรียน ต้นไม่ต้นนี้ตั้งอยู่ห่างจากตัวอาคารจึงไม่ค่อยมีใครมาที่นี่มากนัก แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้เลยว่าคนที่ถูกจับมือนั้นตกใจแค่ไหน "ทามไมฉันถึงตกใจไม่หายนะ หัวใจสั่นไม่หยุดเลย
"ตกลงหมอนี่เป็นคนยังไงกันแน่" คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของลูกปลาไม่หยุด เมื่อมาถึงต้นไม้แล้วป่านก็หยุดเดินและปล่อยมือของเธอ
"เอาล่ะ ฉันหิแล้ว" ชายหนุ่มพูดพรางมองไปที่หญิสาว แต่เธอกลับทำหน้างงนิดหน่อย
"ก็ข้าวไง" พูดพรางก็สั่นมือไหว ๆ แต่หญิงสาวก็ยังทำหน้างงและสงสัยอยู่เขาจึงใช้มือคว้าไปที่ห่อข้าวที่เธอถืออยู่
เขาเปิดห่อข้าวมากินโดยที่ไม่ถามเจ้าของห่อข้าวซักคำ เขาหยิบช้อนขึ้นมาตักกินไปคำแรกและทำหน้าตาตกใจนิดหน่อยจากนั้นเขาก็หันมามองที่หญิงสาว
"อืม กับข้าวอร่อยดี" จากนั้นชายหนุ่มก็ทำท่าครุ่นคิดอะไรซักอย่างหนึ่ง นั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เพราะความคิดของงหมอนี่พิลึกตลอด
เปาะ เสียงดีดนิ้วดังขึ้นทำเอาร่างเล็กที่กำลังอยู่ในพะวงของตัวเองต้องตื่นทันที
"เธอทำนี่เองรึเปล่า"
"ก็ต้องทำเองซิ" พูดอย่างประชดประชัน หญิงสาวมองอย่างสงสัย
"ฉันคิดออกแล้วสิ่งแรกที่จะให้เธอทำ" เขามมองมาที่เธอพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
"เธอ.............ต้องมารับใช้ฉันทุกเมื่อ เมื่อฉันต้องการ อ้อก่อนอืนเลยทำข้าวกลางวันมาให้ฉันทุกวันเลย" หญิงสาวทำหย้านิ่วกับคำพูดที่ได้ยิน
"มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ"
ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย "เธออย่าลืมนะว่าฉันกุมความลับของเธออยู่"
"ตกลงหมอนี่จะดีหรือจะร้ายกันแน่" ร่างเล็กบถอยู่ในใจ
พอดคิดถึงว่าหมอนี่แปลกแล้วก็ทำให้เธนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาได้ "ว่าแต่นายรู้จักฉันได้ไง ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวกับนายเลยนะ"
"สืบเรื่องเธอไม่เห็นยาก เป็นแค่ผู้หญิงที่ธรรมด้า ธรรมดา เรียนก็ปานกลาง กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง แถมรูปร่างหน้าตาก็งั้น ๆ นั่นแหละเธอ"
.............................................................
พอหลังเลิกเรียนลูกปลาก็ต้องรู้สึกแปลก ๆ อีกเช่นกันเพราะวันนี้เธอไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเธอหรือกลับคนเดียว แต่มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเป็นที่จับตามองของสาว ๆ มาเดินเคียงข้างด้วย
"ยังไงฉันก็ว่ามันแปลกอยู่ดีนั่นแหละ" เธอหันหน้าไปมองที่ชายหนุ่ม
"แต่เธอเป็นคนเริ่มมันเอง เพราะฉะนั้นห้ามบ่น" หญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจกับคำพูด
"แล้วนายทำไมถึงร่วมมือกับฉัน สารภาพมาซะดี ๆ" หญิงสาวจ้องเขม็งที่ชายหนุ่มเพื่อคาดคั้นคำตอบ
ดา ด๊า ด้า ด้า ดา ด๊า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างสูงคลายจากการคาดคั้นของหญิงสาว
"ฮัลโหล ๆ นี่ญาญ่านะ ฉันรู้นะว่าตอนนี้เธออยู่กับใคร ฉันก็เลยโทรมาชวนเธอไปเดทคู่ไงล่ะ..อ่ะอ่ะห้ามปฏิเสธนะ ฉันรออยู่ที่ร้านประจำแค่นี้นะ" ยังไม่ทันที่ลูกปลาจะได้พูดอะไรซักคำ เธอได้แต่อ้าปากค้าง
"แย่ล่ะซิ" ลูกปลาค่อย ๆ หันมามองที่ป่าน "เราต้องไปเดทคู่ล่ะ"
"ไปก็ไปซิ" ลูกปลาทำหน้างง "อะไรจะง่ายขนาดนี้" หญิงสาวสบถในใจ
ป่านมองมาที่ลูกปลาพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก "จะบอกอะไรให้ก็ได้แกล้งเธอนี่มันสนุกดีไงล่ะ"
"ทุกอย่างเลยหรอ" ป่านพูดพรางเดินวนรอบตัวของเธอและมองดูร่างเล็กทุกกระเบียดนิ้ว
เมื่อเดินวนจนรอบแล้วป่านก็หยุดเดินและทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน
"แว่น หุ่นก็งั้น ๆ หน้าตาก็งั้น ๆ"
"แต่ฉันไม่เห็นว่าจะมีอะไรจำเป็นจะต้องให้เธอช่วยเลย" ร่างสูงพูดพรางส่ายหัวพราง
"เท่าที่เห็นมีแต่เธที่จะมาเป็นตัวปัญหาของฉันซะมากกว่า"
ร่างเล็กกำหมัดแน่น แต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้เพื่อหวังที่จะเจราจาต่อให้สำเร็จ
"ฮึ..ก็ได้ถ้านายไม่ยอมช่วยฉันดี ๆ ฉันจะไปป่าวประกาศบอกทุกคนว่าเราเป็นแฟนกันฮึ" หญิงสาวเบ้ปากไปที่ป่าน
"ถ้าเธอคิดว่าใครเชื่อเธอก็ลองดูซิ" ชายหนุ่มพูดพรางมองไปที่หญิงสาวอย่างเหยียด ๆ
"คอยดูก็แล้วกัน" คราวนี้ร่างเล็กมีแววตาที่มุ่งมั่นเต็มที่
ชายหนุ่มมองเข้าไปที่นัยตาของหญิงสาวก็รู้สึกได้ทันทีว่าฝ่ายนั้นตั้งใจแรงกล้ามากเท่าไหร่
ในเมื่อพูดการเจราจาไม่สำเร็จลูกปลาก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อ "ไอ้ผู้ชายปากร้ายเอ้ยใครได้เป็นแฟนล่ะซวยแน่นอน" ลูกปลาบ่นอยู่ในลำคอ
"เอาเถอะฉันตกลงก็ได้" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาในขณะที่ลูกปบากำลังจะเดินจากไป คำพูดนนี้ทำเอาคนฟังอึ้งถึงกับพูดไม่ออก
"ห๊า ว่าไงนะ" หญิงสาวทวนคำถามเพราะไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาลูกปลาและโค้งตัวลงมาที่ข้างหูของลูกปลา "ก็เธอบอกว่าถ้าได้ฉันเป็นแฟนซวยแน่ ๆ ฉันก็เลยอยากให้เธอลองพิสูจน์ไง
ล่ะ" พูดจบร่างสูงก็เดินจาไปโดยปล่อยให้ร่างเล็กต้องตกตะลึงงันอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ซวยแล้วไง"T_T
..........................................................
เช้าวันต่อมา
เมื่อมาถึงโรงเรียนแล้วในขณะที่เดินไปที่ห้องของตนทุกายตากลับจ้องมองมาที่เธอ ทั้งที่ปกติแล้วแทบจะไม่มีคนเห็นด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพียงแค่สายตาที่จับจ้องมาที่เธอแต่เขาเหล่านั้นยังหันกลับไปซุบซิบนินทาหลังจากมองมาที่เธอ
"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย" หญิงสาวคิดในใจพรางมองไปรอบ ๆ ตัว
แม้จะยังงงวยอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ลูกปลาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายกับสิ่งที่เกิดกับเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ พอเดินไปถึงที่หน้าห้อง ม.6/4 าวน้อยก็ต้องตกใจนิดหน่อยเพราะได้เจอคนที่เป็นตัวปัญหาของเธอยืนอยู่ที่หน้าห้อง เค้าจ้องมองมาที่เธอ และค่อย ๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"ตามที่เธอขอ วันนี้เราเดทกันหนึ่งวัน" ชายกนุ่มพูดพรางยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
"นายหมายความว่าไง...อย่าบอกนะว่า..."
ทันใดนั้นเองเพื่อเจ้าปัญหาของเธอก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มนใบหน้าที่บ่งบอกชัดเจนว่าแผนการณือันแสนจะปัญญาอ่อนของพวกเขาจะทำให้เพื่อนที่ไม่เคยเปิดใจรับใครเลยมาหลงติกับเข้าจนได้
ญาญ่าเดินมาตบที่ไหล่ของลูกปลาพร้อมกับพูดว่า "ขอให้แกคบกันไปนาน ๆเลยนะ ถ้าเลิกกันเมื่อไหร่ฉันจะถือว่าแกทำไม่ได้อย่างที่พูด" (ยัยนี่น่าหมั่นไส้จัง)
"โชคดีนะเพื่อนรัก" ดาวกับแตงโมพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ลูกปลาถึงกับกุมขมับกับเรื่องนี้ทันที "โอ๊ยจะอะไรกันนักกันหนานะ" ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว หญิงสาวบ่นอุบกับตัวเอง แต่เธอดันลืมไปว่ายังมีอีกปัญหาหนึ่งอยู่ตรงหน้าเธอ
"ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะเพราะยังไงฉันก็ร่วมมือกับเธอแล้ว" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพูดด้วยสายตาที่เรียนเฉยโดยไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร
"เราจะไม่แก้ข่าวกัน เพราะฉนั้นเธอไม่ต้องพูดอะไรและฉันก็จะไม่พูดอะไรเหมือนกัน แตอย่าลืมเรื่องที่่สัญญาเอาไว้ก็แล้วกันนะ"
ทันใดนั้นเองเพื่อเจ้าปัญหาของเธอก็เดินมาพอดิบพอดี เดินมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ใครจะไปคิดว่าแผนการที่สุดแสนจะปัญญาอ่อนของเธอจะไปกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะขึ้นมาได้
ญาญ่าเดินมาตบที่ไหล่ของลูกปลาเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า "ฉันขอให้แกมีความสุขและคบกันไปนาน ๆ นะ เพราะถ้าแกเลิกด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเมื่อไหร่ฉันจะไม่ยอมเชื่อแกทันที"
"โชคดีนะเพื่อนรัก" ดาวและแตงโมเอ๋ยพร้อมกัน
หญิงสาวมัวแต่ไปกลุ้มใจกับคำพูดเพื่อนของเธอจนลืมว่าเธอยังมีอีกปัหาหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ
"ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะ เพราะยังไงฉันก็ร่วมมือกับเธอแล้ว แต่อย่าลืมสัญญาก็แล้วกัน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินกลับเข้าไปในห้องโดยปล่อยให้หญิงสาวที่เคยจะแสนธรรมดาแต่ตอนนี้ไม่ธรรมดาซะแล้วตกเป็นเป้าสายตาอยู่ฝ่ายเดียว
ในขณที่หญิงสาวกำลังยืนรวบรวมสมาธิลำดับเหตุการณ์อยู่นั้นก็มีผู้หญิงสองคนเดินผ่านมาคุยกันซุบซิบและเรื่องที่เธอได้ยินสองคนนั้นคุยกันก็คือเรื่องของตัวเธอเอง
"นี่น่ะหรอแฟนของป่าน เป็นยัยนี่ได้ไกัน ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย สงสัยผู้ชายต้องตาถั่วแล้วแน่เลย" คำพูดเหล่านี้บาดลึกไปถึงหัวใจของคนที่ฟัง
แต่ในขณะเดียวกันนั้นก็มีมือที่เรียว ยาวและใหญ่มาป้องที่หูของเธอไว้ >///< ด้วยความตกใจร่างเล็กจึงหันไปดูและเธอก็พบว่าเจ้าของมือสวยนั่นคือผู้ชายที่พึ่งจะหันหลังและเดินหนีเธออไป ในจังหวะนั้นหัวใจของเธก็เต้นรัวโดยที่ไม่เป็นมาก่อน
"ถ้าเธอคิดจะทำแบบนี้ก็อย่าไปสนใจที่คนอื่นพูดสิ" ร่างสูงพูดพรางเอามืืออกจากหูของร่างเล็ก
"ขอ..ขอบใจนะที่ช่วยแต่ฉันไม่เป็นไรหรอก" ลูกปลาก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้าสบตากับป่านเพราะมันเป็นแววตาที่เศร้าและเขาอาจจะรู้ได้
"โกหกชัดชัด" ว่าเแล้วชายหนุ่มก็เดินจากไปพร้อมกับแววตาที่บ่งบอกว่าเขาไม่เชื่อเธอเลยแม่แต่นิดเดียว
............................................................
กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงพักเที่ยงดังขึ้นและแน่นอนว่าตั้งแต่วันนี้ไปชีวิตของลูกปลาได้เปลี่ยนไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นพักเที่ยงแต่ป่านกลับมายืนรอเธออยู่่ที่หน้าห้องของเธอ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็เดินไปหาเขาหร้อมกับถือห่อสี่เหลี่ยมไปด้วย
"นายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย" ลูกปลากระซิบ
"ก็ตอนนี้เราเดทกันยุนี่นาก็ต้องเนียนหน่อยสิ เราจะไปทานข้าวด้วยกัน"
"ห๊า..ทานข้าวเหรอ" ลูกปลาทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดออกไปว่า "ไม่ล่ะฉันห่อข้าวมากิน นายไปกินคยเดียวแล้วกันนะ"
"ถ้างั้นดีเลยเรากินด้วยกันซะเลย จะได้เพิ่มเลเงลความหานไง" ชายหนุ่มจ้องมองมาที่เธอ "ไม่ชอบเหรอเพื่อนเธอจะได้เชื่อไง" คราวนี้ชายหนุ่มยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มไม่รอช้าจับมือของหญิงสาวแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ของโรงเรียน ต้นไม่ต้นนี้ตั้งอยู่ห่างจากตัวอาคารจึงไม่ค่อยมีใครมาที่นี่มากนัก แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้เลยว่าคนที่ถูกจับมือนั้นตกใจแค่ไหน "ทามไมฉันถึงตกใจไม่หายนะ หัวใจสั่นไม่หยุดเลย
"ตกลงหมอนี่เป็นคนยังไงกันแน่" คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของลูกปลาไม่หยุด เมื่อมาถึงต้นไม้แล้วป่านก็หยุดเดินและปล่อยมือของเธอ
"เอาล่ะ ฉันหิแล้ว" ชายหนุ่มพูดพรางมองไปที่หญิสาว แต่เธอกลับทำหน้างงนิดหน่อย
"ก็ข้าวไง" พูดพรางก็สั่นมือไหว ๆ แต่หญิงสาวก็ยังทำหน้างงและสงสัยอยู่เขาจึงใช้มือคว้าไปที่ห่อข้าวที่เธอถืออยู่
เขาเปิดห่อข้าวมากินโดยที่ไม่ถามเจ้าของห่อข้าวซักคำ เขาหยิบช้อนขึ้นมาตักกินไปคำแรกและทำหน้าตาตกใจนิดหน่อยจากนั้นเขาก็หันมามองที่หญิงสาว
"อืม กับข้าวอร่อยดี" จากนั้นชายหนุ่มก็ทำท่าครุ่นคิดอะไรซักอย่างหนึ่ง นั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เพราะความคิดของงหมอนี่พิลึกตลอด
เปาะ เสียงดีดนิ้วดังขึ้นทำเอาร่างเล็กที่กำลังอยู่ในพะวงของตัวเองต้องตื่นทันที
"เธอทำนี่เองรึเปล่า"
"ก็ต้องทำเองซิ" พูดอย่างประชดประชัน หญิงสาวมองอย่างสงสัย
"ฉันคิดออกแล้วสิ่งแรกที่จะให้เธอทำ" เขามมองมาที่เธอพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
"เธอ.............ต้องมารับใช้ฉันทุกเมื่อ เมื่อฉันต้องการ อ้อก่อนอืนเลยทำข้าวกลางวันมาให้ฉันทุกวันเลย" หญิงสาวทำหย้านิ่วกับคำพูดที่ได้ยิน
"มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ"
ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย "เธออย่าลืมนะว่าฉันกุมความลับของเธออยู่"
"ตกลงหมอนี่จะดีหรือจะร้ายกันแน่" ร่างเล็กบถอยู่ในใจ
พอดคิดถึงว่าหมอนี่แปลกแล้วก็ทำให้เธนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาได้ "ว่าแต่นายรู้จักฉันได้ไง ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวกับนายเลยนะ"
"สืบเรื่องเธอไม่เห็นยาก เป็นแค่ผู้หญิงที่ธรรมด้า ธรรมดา เรียนก็ปานกลาง กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง แถมรูปร่างหน้าตาก็งั้น ๆ นั่นแหละเธอ"
.............................................................
พอหลังเลิกเรียนลูกปลาก็ต้องรู้สึกแปลก ๆ อีกเช่นกันเพราะวันนี้เธอไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเธอหรือกลับคนเดียว แต่มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเป็นที่จับตามองของสาว ๆ มาเดินเคียงข้างด้วย
"ยังไงฉันก็ว่ามันแปลกอยู่ดีนั่นแหละ" เธอหันหน้าไปมองที่ชายหนุ่ม
"แต่เธอเป็นคนเริ่มมันเอง เพราะฉะนั้นห้ามบ่น" หญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจกับคำพูด
"แล้วนายทำไมถึงร่วมมือกับฉัน สารภาพมาซะดี ๆ" หญิงสาวจ้องเขม็งที่ชายหนุ่มเพื่อคาดคั้นคำตอบ
ดา ด๊า ด้า ด้า ดา ด๊า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างสูงคลายจากการคาดคั้นของหญิงสาว
"ฮัลโหล ๆ นี่ญาญ่านะ ฉันรู้นะว่าตอนนี้เธออยู่กับใคร ฉันก็เลยโทรมาชวนเธอไปเดทคู่ไงล่ะ..อ่ะอ่ะห้ามปฏิเสธนะ ฉันรออยู่ที่ร้านประจำแค่นี้นะ" ยังไม่ทันที่ลูกปลาจะได้พูดอะไรซักคำ เธอได้แต่อ้าปากค้าง
"แย่ล่ะซิ" ลูกปลาค่อย ๆ หันมามองที่ป่าน "เราต้องไปเดทคู่ล่ะ"
"ไปก็ไปซิ" ลูกปลาทำหน้างง "อะไรจะง่ายขนาดนี้" หญิงสาวสบถในใจ
ป่านมองมาที่ลูกปลาพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก "จะบอกอะไรให้ก็ได้แกล้งเธอนี่มันสนุกดีไงล่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น