คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไฝว้ (เล็กๆน้อยๆ)
Boom
~~~~~ ติ้งต๊องงงงง (เสียงออดโรงเรียน)
อ๊ากกกกกกกกก เลิกเรียนแล้ววววว หลังจากนั่งเรียนมาราธอน 4 คาบรวด ตายๆ นั่งเรียน 4 คาบ หนังตาก็จะหลับ งานก็สั่งอยู่นั้นล่ะ เยอะเกิ๊น ไม่เข้าใจคุรครูอาจารย์เลย สั่งขนาดนี้เคยถามความสมัครของนักเรียนไหม ได้แต่สั่งๆ สั่งๆ ไม่มีความเป็นประชาธิปไตยเลบ เอาเสียงส่วนมากเป็นหลังงี้ นี่อะไร ไม่ถาม สั่งอย่างเดียวสงสารเด็กน้อยตาดำๆบ้างงงงง เค้าเหนื่อยแล้วน่ะเฟ้ยยยยยยยยย !!!!!!!
“มึงจะนั่งอีกนานไหม? กลับบ้าน!”
“ก็กูปวดขาอ่ะ วิ่งหนีมึงตั้งหลายร้อยกิโล” พูดแล้วอยากจะร้องไห้ มันวิ่งไล่ผมตั้งแต่โรงอาหาร ยันอาคารสามชั้น4ของโรงเรียน มึงนี่ก็อึดจังเลย ไม่สงสารกูเลย
“ก็มึงกวนตีนเอง”
“สรุปกูผิด”
“เออ แล้วมึงจะกลับบ้านมั๊ย? ไม่กลับกูกลับก่อน”
“ยังไม่อยากกลับ ไปบ้านมึงก่อนได้ป่ะ????” ผมเป็นโรคอย่างหนึ่งครับ ถ้าฟ้าไม่มืดจะกลับบ้านไม่ได้ ฮร่าๆๆๆๆ
“เอ้ออออออออ”
บ้านก้เป็นบ้านที่ออกแบบสบายๆ ในครอบครัวก็อยู่กันเป็นครอบครัวอบอุ่นดีมีพ่อแม่พี่สาวน้องสาว
แต่
วันนี้สงสัยผมจะมาผิดวัน ทำตัวไม่ถูกเลยกู ปกติก็มาบ่อยครับบ้านมันแต่ส่วนมากไม่เคยเจอพ่อแม่พี่น้องมันอยู่กันครบขนาดนี้ อารมณ์แบบรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน -0-
“มาร์คพาเพื่อนมากินข้าวก่อนลูก” แม่ไอมาร์คถามขึ้น ในเวลานี้ทุกคนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารครบกันทุกคน ยกเว้นผมกับมัน มันมองหน้าผมเป็นเชิงถาม ผมส่ายหัวเบา
“ไว้วันอื่น มันอยากเล่นเกมส์” ข้อแก้ตัวมึงดีมากกกกกกกก กูกูเป็นเด็กติดเกมส์เลย สึดดดดเอ้ยยยย
“เดี๋ยวแม่เก็บไว้ให้ ถ้าจะกินก็มากินน่ะ”
“ครับบบบบบบ!”
“พี่มาร์คคคคค นาเดียร์อยากเล่นกับพี่มาร์ค” นี่สงสัยจะเป็นน้องมันซิน่ะ 4 ขวบแล้วมั้ง ท่าจำไม่ผิด วิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาไอมาร์คใหญ่เลย
“มาๆ” ไอมาร์คอุ้มแล้วครับ แต่น้องมองหน้าผม
แล้ว
พูด
ว่า........
“ทำไมพี่ไม่มีตา”
“ง้ะ”
“ฮร่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ท่าคุณมึงจะหัวเราะขนาดนี้
เอาปมด้อยมาล้อทำไม ผมตาตี่ครับ แล้วยิ่งเป็นคนสายตาสั้นมันเลยต้องรี่ๆตา มันยิ่งทำให้ผมกลายเป็นคนไม่มีตา -0-
“พี่บูมมีตาแต่พี่บูมตาตี่ครับ เนี่ยดูดิๆๆๆ”
“งื้อออออ”
ดูมันไม่พูดเปล่าเอามือมาแหกตาผมจนได้
มึงนี่ก็มานะจังอุ้มน้องมือเดียว เอาอีกมือมาแหกตากู สามารถไปน่ะพ่อคู๊ณณณณณณ - -
“ไม่ต้องมาด่า”
“กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยน่ะเว้ยยยยยยยย”
“อย่าพูดกูมึง น้องอยู่ในวัยกำลังจำ เดี๋ยวกลายเป็นคนสันดานแบบมึงกูไม่เอาน่ะ เพี้ยะ! เชี้ย ตบกูทำไม???”
“อ้าววว ก็มาร์คพูดไม่เพราะอ่า สั่งคนอื่นแต่ตัวเองไม่ทำ นิสัยแบบนี้ไม่เอาน่ะ”
“ได้ๆ ใครพูดไม่เพราะ คำละที”
ท้าทาย....จะไฝว้ใช่ไหม? ได้ๆ
“โอเค”
“โอเคแปลว่าตกลงงงงงง”
เอิ่ม....น้องนาเดียร์ครับ เด็กฉลาดชาติเจริญ
“ไปดูการ์ตูนกัน”
“ครับๆไปๆ” มาร์คมันเดินนำเข้าไปในห้อง
“นาเดียร์อยากดูสโนไวท์” ไอมาร์คก็เดินไปกดเปิดให้อยากดี
“พี่มาร์คพี่บูมมานอนด้วยกานนนนนน”
“ไม่อ่ะ จะเล่นเกมส์” เหยยยย มาเล่นเกมส์ไม่ได้มาดูการ์ตูนเด็กขนาดนี้
“ไปนอนดู”
“กูจะเล่นเกมส์! เพี้ยะ เจ็บบบบบ”
ตบเข้ามาได้ มือก็ด้าน ชิ
“พูดเพราะๆ ไปนอนดูเลย” มันเดินลงไปนอนข้างหน้าเดียร์
“พี่บูมมานอนข้างนี้ๆๆๆๆๆ”
รีบเดินตรงดิ่งไปนอนข้างน้องเลยครับ ไม่ใช่ว่ากลัวน้อง
แต่.........
ดูสายตาไอมาร์คดิ จะฆ่าผมได้อยู่แล้วววววว
กูกลัววววววว
30 กว่านาที สโนไวท์ก็จบบบบบ ผมก็จะหลับบบบ ง่วงงงงงง ฮ้าววว
“บูมๆ”
“อื่อออออ นอนแล้ว”
“นอนพ่องมึงอ่ะ ลุกๆ จะไปส่งบ้าน”
“อ่าๆ”
ลุกนั่งทำสติก่อนครับ สโนไวท์จบแล้ววววว น้องนาเดียร์หลับไปแล้ว
“อีกนานไหมสัด”
“มาร์คคคคคคคคค”
“ห้ะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ”
“พ่อง มึง 2คำ!”
“ทีใครทีมัน”
“มาร์คคคคคคคคคคคคคคค”
“หืมม เพี้ยะ”
“สัด อีก 1 คำ”
“พลาดเอง”
“มาร์คคคคคคคคคค”
“อะไรอีก พอล่ะ ปากกูแตกพอดี”
“หิวข้าววววววววววว” ตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้ 19.00 น ยังไม่ได้กินไรเลยยย
“ตามมา”
นั่งอยู่ที่ตะอาหารแล้วครับ อาหารประมาณ 3-4 อย่างอยู่บนโต๊ะน่ากินมาก >//////<
“นาเดียร์ล่ะมาร์ค”
“นอนในห้องครับ”
“กินเยอะๆน่ะลูก”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้เป็นการขอบคุณ
“อย่าพึ่งกินนนนนน”
โอ้ยยยย คนมันหิวยังจะมาห้ามอีก กินหัวแม่งงงงงงงง
น้านนนนน รวบช้อนส้อมกูไปอีก
“เดาให้ถูกว่ากูจะกินอะไรเป็นอย่างแรก”
“คงจะได้กินตีนกูก่อน เพี๊ยะ เพี้ยะ”
“ตีน กู 2 คำ”
ตอนนี้มันเอาคืนครับ คนอย่างบูมไม่มีคำว่าพลาดเป็นรอบที่สอง
“กินผัดผักจานนี้” เดาล้วนๆ ความรู้จงรู้ใจ ไม่มี๊
“ผิด!!!!!!!!!!!!! จะกินปลาทอดตั้งหาก” แล้วมันก็ตักปลาทอดตรงหน้าผมไปกิน แล้วทำหน้ายั่วน้ำลายผมสุด งื้ออออ หิวอ่า
“เอ้า ก็คิดว่า มึ.....มาร์คชอบกินหญ้าไง” ไม่พลาดพูดคำหยาบง่ายๆหรอกครับ แถมยังด่ามันทางอ้อมได้ด้วย
“มาร์คไม่ใช่ควา......อุปกรณ์การเกษตรครับบูม” เกือบพลาดแล้ว อิงนิดเดียว
“ฮร่าๆๆๆ หน้าคล้ายๆกัน บูมก็งง ฮร่าๆๆๆ”
“งงต่อไปครับ มาร์คกินข้าวรอ”แล้วมันก็ตักข้าวใส่ปากทีละคำสองคำ ทำหน้าตายั่วตีน
โว้ยยยยยยย กูหิวข้าววววว
“มาร์คหิวววววววว”
“กินดิใครห้าม” คือมึงเอาช้อนส้อมกูไปไง กูกินไม่ได้
“เอาช้อนมา”
“มือมีก็ใช้ไป”
“กูหิวจริงๆน่ะเว้ยยยยยยย เพี๊ยะ เพี๊ย”
“กู เว้ย 2 คำอีกแล้ว”
โอ้ยยยยยยย พลาดจนได้
“หิว หิว มาร์คจะกิน เค้าหิวมากกกกก” ตอนนี้ความหิวเริ่มครอบง่ำ อ้อนได้เป็นอ้อน
“อ้ะๆ เอาไป รีบกิน จะได้กลับบ้าน”
“คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
หลังจากนั้นก็ลงมือกินข้าวจนเสร็จ อิ่มมมมมมม อร่อยมาก >///////<
ผมก็รีบเร่งให้มันรีบออกมาส่งเพราะตอนนี้จะ 20.00 น แล้วววว โอ้ยยยย แม่บ่นแน่ๆเลย
ใช้เวลาไปถึง 20 นาทีก็ถึงบ้านผมแล้ววววว
“ขอบคุณมากเพื่อนนนนนน”
“เออๆ ฝันดีเว้ยมึง”
“มาใกล้ๆดิมึง” ไอนี่มันก็โง่ครับยื่นหน้ามาใกล้ๆ
เพี้ยะ !!!!!!!!!
“เจ็บน่ะเว้ยยยยยย”
“ฮร่าๆ ตั้งกฎเองช่วยไม่ได้”
“เข้าบ้านไป้”
“ครับบบบบบบบ!”
เดินมาถึงประตูในบ้านก็ยังเห็นมันนั่งค่อมมอไซต์อยู่แต่ไม่ยอมไปไหน เลยนึกอะไรขึ้นได้ หึหึ
“กูได้ตบมึงก่อนเข้านอน คงฝันดี ฝันดีน่ะเว้ย ไอเพื่อนชั่ว เลว โง่ ควาย ”
กดส่งข้อความไปหามันแล้วววววว ไปรอมันอ่านครับรีบวิ่งเข้าบ้านเลย กลัวมันจะกะโตนเข้ารั้วมาต่อยยยยย 55555555555
ตี๊ด ตี๊ด
ส่งกลับมาเร็วทันใจดีครับบบบบบ
/// เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะตบปาก ตามจำนวนคำที่มึงส่งมาเลย////
ขู่ตลอดดดดดด คิดว่ากลัวหรอ หึหึ
แต่เลี่ยงที่จะไม่ส่งกลับครับ เดี๋ยวคำมันเพิ่มขึ้น ผมจะซวย
แค่วันนี้ปากก็จะแตกอยู่แล้ว
เจ็บปากไว้ไฝว้กับมันวันอื่นอีกจะดีกว่า ผมคงต้องปะทะกับมันไปอีกนานหลาย 10 ปี
***** ตอนนี้สั้นไปนิดนึงงงงงงงงงงง ขอโทดด้วยเด้ออออ
ความคิดเห็น