คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Short Fic BTS [JINMIN] -Sidekick-
Title: Sidekick
Paring: JINMIN
Writer: T.O.M+
Rate : NC-17(ไม่ลงที่นี่ใครอยากอ่านทิ้งเมลไว้เลยค่ะ)
Note: ต้องขอบอกไว้ก่อนนะคะว่า ในฟิคเรื่องนี้การกระทำของตัวละครไม่ได้มีอยู่จริงเป็นแค่จินตนาการเพี้ยนๆที่คนแต่งแต่งสนองความต้องการของตัวเองก็เท่านั้น เพราะฉะนั้นเรื่องบางเรื่อง(ทุกเรื่อง)อาจจะไม่ดูสมจริงตามหลักความเป็นจริงแต่อย่างได
เรื่องนี้มีคำหยาบคายรับไม่ได้ก็ไม่ต้องอ่านเนื้อหาต่อ
เรื่องนี้เอ็นซีแน่ๆแต่ยังไม่ลงตอนนี้และไม่ใช่ที่นี่
+++++++++++++++++++++++++++++
“เราเลิกกันเถอะ ซอกจิน ชั้นทนมามากพอแล้วกับการกระทำของเธอ เธอนั่นล่ะที่ไม่เห็นความสำคัญของชั้นเลย เอะอะก็เพื่อน ก็เพื่อน ลาก่อน คิมซอกจิน”
เสียงของอดีตแฟนสาว(ก็เลิกันไปแล้วหนิ..มะกี้)ของผมที่มันยังดังก้องในหัววนไปวนวนมา
ทำไม ทำไมต้องเป็นผมที่โดนบอกเลิก คนที่รูปหล่อพ่อรวย เรียนเก่ง เพอเฟคทุกอย่าง อย่างคิม ซอกจิน ต้องโดนผู้หญิงบอดเลิกด้วย..มันน่าเจ็บใจนัก!
ทั้งที่ผมอุตส่ารัก อุตส่าตามใจเธอทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ไม่เคยขัด แค่เรื่องเล็กๆน้อยแค่นี้ก็ยอมไม่ได้หรือไง ทำไมต้องขั้นบอกเลิกกันด้วย ก็แค่ลืมวันวันเกิดของเธอแล้วไปกินเลี้ยงวันเกิดอยากจะกินเหล้ากับไอ้จีมิน เพื่อนรักแค่นี้ ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงขั้นบอกเลิกกัน
ทำไมผู้หญิงเข้าใจยากแบบนี้..และอยากจะเข้าใจ..ไม่อยากเข้าใจเลยจริงๆ
แต่คำว่า ว่าเลิกกันคำนี้ ทำไมต้องเป็นผมที่ได้ยินด้วย
“อ๊ากกก!!!!!!!!” ผมแหกปากร้องสุดเสียง บีมมือที่กำแหวนแทนรักที่เธอคืนให้ผมไว้แน่น
แหวนแทนรักบ้าบออะไรกัน..ไม่อยากจะเห็น
“ไม่กงไม่เก็บมันแล้ว ไปให้พ้นๆหูพ้นตากูซะ!!!!!”
ผมยกมือขึ้นสุดแขนพร้อมเขวี้ยงแหวนในมือให้ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะของแบบนี้เก็บไว้ก็เปล่าประโยชน์ พอเห็นก็ช้ำใจเปล่าๆ ทิ้งๆไปซะจะได้ไม่ต้องเห็นไม่ต้องคิดถึง
แต่ชั่วครู่ที่ผมจะขว้างมันออกก็มีมือของใคคนนึงมากำมือรั้งผมไว้ซะก่อน
“ถ้าจะทิ้งกูขอนะ..เสียดายว่ะ ท่าจะแพง” จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ไอ้จีมินเพื่อนรักที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมเลิกกับแฟน จะโทษมันคนเดียวก็ไม่หรอกครับ ถ้าผมไม่ไปกับมันวันนั้นตอนนี้ผมก็คงยังจะคบกับเธออยู่
ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่ระเบียงห้องของไอ้จีมินเองล่ะ มาปรับทุกข์กับมันพร้อมๆกับของมึนเมาที่ซื้อติดมือมาด้วย
“ก็กูไม่อยากเห็น..กูจะทิ้ง บ้านมึงออกจะรวยมาเสียดายกับของแค่นี้แทนกูทำไม ปล่อยเว้ย!”
ผมกระชากแขนกลับแต่มือของไอ้จีมินนั้นเร็วยิ่งกว่าแสงมันเล่นแกะเอาแหวนในมือมือไปซะก่อน
“ก็กูจะเอา..ไม่ให้มึงทิ้ง จะทำไม” มันแลบลิ้นให้ก่อนวิ่งหนีผมไปเข้าไปในห้อง
“เอาคืนมานะเว้ยไอ้ไอจีมิน ไอ้สัส มึงอย่าวิ่งหนีดิวะกูเหนื่อย”
“หยุดก็ได้.” แล้วมันก็หยุดกึกแบบกะทันหัน
“เฮ้ยยย” ใครจะแบรกทันวะครับ (พูดเยี่ยงขับรถอยู่)
โครมมมม...จะอะไรล่ะครับ ก็ล้มสิ
ทั้งผมและไอ้จีมินล้มกองทับกันอยู่ที่พื้นโดยที่ผมทับมันอยุ่
ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆถ้ามีใครมาเห็นภาพของผมกับมันตอนนี้ล่ะคงคิดว่าเราสองคนกำลังจะ..
อ๊ากกนี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ยย..ไปคิดแบบนั้นกับเพื่อนได้ไงกัน
“โอ๊ย...หนัก” เสียงไอ้จีมิน
“โอ๊ย..ใครใช่ให้มึงวิ่งแล้วอยู่ๆก็หยุดแบบนี้วะ”
“มึงนั่นล่ะ..แล้วเมื่อไหร่จะลุกวะ กูหนัก!”
ผมลุกขึ้นก่อนแล้วยื่นมือไปให้ไอ้จีมินจับดึงขึ้นมา มันมองหน้าผมนิ่ง ผมก็กำลังจ้องมันอยู่เช่นกัน
เอ่อ..มันจะมองอีกนานไหม?
“มึงจะมองกูอีกนานไหม..ลุกขึ้นมาแล้วคืนแหวนกูด้วย”
“จิ๊!..หายไปแล้ว” มันว่า
หนำซ้ำยังปัดมือผมที่ยื่นไปช่วยอีก
“กูไม่เชื่อ..ไหนมันอยู่ไหน” ผมกระชากมือของมันมาดูทั้งสองข้างแกะมือที่กำออกก็ไม่เจอ
เอ่อท่าจะหายจริง แต่ก็ช่างเหอะยังไงๆก็จะทิ้งอยู่แล้วหายๆไปซะก็ดี
ไม่ใช่ว่าแค่แหวนวงเดียวจะให้เพื่อนไม่ได้หรอกนะ แต่ไม่อยากให้มัน อยากที่จะทิ้งๆของแบบนั้นไปไกลๆตัวมากกว่า ถ้าผมให้ไอ้จีมินไปก็เท่ากับว่าแหวนนั่นมันยังอยู่ใกล้ๆผมน่ะสิ ผมไม่อยากเจ็บอีกหนิครับ
“ก็เมื่อกี้กระเด็นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“เอ่อ!...กูกลับล่ะ”
อยู่ก็รู้สึกแปลกๆ..อึดอัดเป็นบ้า ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อีกอย่างไม่อยากเห็นหน้าไอ้จีมินมันเลยแฮะ
“อ่าวเฮ้ยเหล่าเหลือเยอะเลยรีบกลับไปไหนวะ”
ไม่ว่าเปล่ามันเข้ามาดึกแขนผมรั้งเอาไว้อีกต่างหาก
“ถ้าเบื่อที่จะกินเหล้ากินกูแทนก็ได้น๊า...”
เชี่ยยแล้วไง..ไอ้จีมินแม้งเล่นแบบนี้แล้ว
มันซบหน้ากับไหล่ผมช้อนต้าขึ้นมองผมแบบโคตรยั่วสุดๆ
“จะเริ่มกินตรงไหนก่อนดีน๊า..”
อยากเล่นเดี๋ยวผมจัดให้
“ตรงนี้...”ผมจิ้มไปที่แก้มป่องๆนั่น
โอ้..ให้ตายเหอะนุ่มเป็นบ้า แทบไม่อยากละมือออกจากแก้มขาวๆนั่นเลย
“หรือตรงนี้...” ผมจำใจละมือออกจากนั่นอย่างน่าเสียดายมาแตะที่ริมฝีปากเรียวของจีมินแทน
จากเกมที่มันที่มันเป็นคนเริ่มตอนแรกตอนนี้ผมกลับเป็นคนที่นำมันอยู่
เห็นได้ชัดว่าแก้มขาวๆนั่นเริ่มขึ้นสีระเรื่อซะจนน่ามอง...แต่นั่นมันเพื่อนนะซอกจิน
“ฮึ้ย!....ขนลุกเป็นบ้า” เหมือนได้สติกลับมาจากผวัง ผมรีบผลักไอ้จีมินออกไปห่างๆตัวเอง
“ชิ!..กูขนลุกไม่ต่างจากมึงหรอก” ไอ้จีมินว่า
“อย่ามาพูเลยมึง เมื่อกี้หน้ามึงนี่เคลิ้มเชียว”
“สัด กูแค่หลอกมึงเล่น”
“เล่นบ่อยๆระวังผีผลักเข้าให้สักวัน”
“หา?..อะไรนะ”
“ช่างมันเหอะ..ไม่ได้ยินดีแล้ว กูไปนอนล่ะง่วงล่ะ” ผมทำท่าหาวเอามือปิดปากตัวเองเดินเข้าห้องนอนล้มตัวลงนอนอย่างไม่สนใจไอ้จีมินที่เดินตามหลังมา
“อ่าวเห้ยไหนมึงบอกจะกลับบ้านไงวะไอ้จิน..นั่นเตียงกูไปนอนข้างนอกเลยไอ้ห่า”
“หรอ..” ผมบรือตาขึ้นมองจีมินที่ยื่นเท้าสะเอวพูดอยู่ข้างๆเตียงสีหน้าไม่ค่อยสบอารมอารมณ์กับสิ่งที่ผมแต่ใครจะสน ก็ผมจะนอนนี่จะทำไม
“เอ่อดิ..ลุกเลย”
“มึงก็มานอนเลย..นี่ข้างๆกูนี่ อ่ะ” ผมขยับที่พร้อมกับตบลงบนที่ข้างตัวเองเพื่อเรียกจีมินมัน
“....” มันเงียบครับ อยากบอกว่าปกติที่ผมมาห้องมันก็นอนด้วยกันนะครับ แต่วันนี้มันเป็นไรของมันอันนั้นผมก็ไม่ทราบถึงไม่ยอมมานอนดีๆ
“มานี่เลย..กุไม่ปล้ำมึงหรอก” ผมดึไอ้จีมลงมานอนข้างพร้อมกับกอดเอาขาเกี่ยวมันไว้แน่นไม่ให้หลุดหนีไปไหน
“เฮ้ย ปล่อยกูไอ้จิน”
“มึงอย่ามากระแดะหวงตัวเอาวันนี้เลยแม้งปกติก็นอนด้วยกัน วันนี้เป็นเชี้ยอะไรวะ กูเพิ่งอกหักมานะเว้ย มึงเป็นเพื่อนมึงต้องอยู่ข้างๆคอยปลอบกูดิวะ ไม่ใช่ผลักไสไล่ส่งกูให้ไปนอนที่อื่น กูเสียใจเว้ยที่มึงทำแบบนี้กับกู” ผมทำหน้าเศร้าเข้าโหมดดราม่าพยายามบีบน้ำตาเยี่ยงดาราฮอลลี่วูดก็มิปาน
“กูขอโทษวะ..มึงนอนเหอะกูง่วงล่ะ” พูดเสียงเบามากกกแทบจะไม่ได้ยินแต่ผมได้ยินมันชัดเพราะอยู่ใกล้ซะขนาดนั้น
ไอ้จีมินยอมอ่อนลงและนอนหลับในอ้อมกอดของผมโดยว่าง่าย มันทะแม้งๆนะว่ามะ
...............................
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมโดนผู้หญิงหักอกก็ผ่านมาจะเดือนนึงแล้ว แต่ละวันของผมแทบจะไม่ได้กลับบ้านเลยหลังเลิกเรียนก็จะมาขลุกอยู่ที่ห้องไอ้จีมินกินเหล้าเล่นเกมกันและแถมได้นอนกอดมันแทนหมอนข้างทุกๆคืน
ถามว่ามีคนมาผู้หญิงมาจีบผมบ้างไหม๊?...เยอะแยะครับ แต่ผมไม่สนผู้หญิงพวกนั้นหรอกพวกเธอก็แค่เห็นว่าผมหล่อเลยอยากควงคงไม่ได้รักผมจริงๆและอีกอย่างผมยังไม่พร้อมจะรักใครทั้งนั้นตอนนี้ผมมีแค่เพื่อนอย่างไอ้จีมินก็มีความสุขแล้วครับ
วันนี้ผมต้องเดินมาเรียนคนเดียวทั้งที่เมื่อคืนก็ค้างกับไอ้จีมินมัน แต่เมื่อเช้ามันเสือกไม่ปลุกผมอยู่ๆก็หนีมาเรียนก่อนเฉย มันน่าโมโหนัก อย่าให้เจอตัวนะพ่อยำให้เละเลยโทษฐานไม่ยอมปลุกเมื่อเช้านี้
จะว่าไปพอผมก้าวเท้าเข้ามาในรั้วมหาลัยก็เจอมันทันที ขายาวๆของผมรีบก้าวฉับๆตรงไปหามันทันทีแต่ก็ต้องหยุดกึกกับภาพเห็นตรงหน้า
...ไอ้จีมินมันกำลังยืนกอดกับผู้ชายที่ผมไม่รู้จัก..เหมือนจะไม่ใช่นักศึกมหาลัยเดียวกัน ทั้งคู่ยืนคุยกันสักพักก่อนอีกฝ่ายจะเดินออกไป
“เหอะ..นี่สินะเหตุผลที่หนีมาเรียนก่อนโดยที่ปลุกกู” เดินเข้าไปกลังจากไอ้คนแปลกหน้านั้นไปแล้ว
“อ่าว..มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้จิน” เห็นได้ชัดว่าไอ้จีมินตกใจที่เจอผมแต่มันแถเปลี่ยนเรื่องหน้าด้านๆ
“มึงก็รู้ว่ากูมีเรียนเช้าแต่มึงก็ไม่ปลุกกู..แต่มึงไม่ต้องตอบหรอกว่าทำไม เพราะที่กูเห็นเมื่อกี้กูเข้าใจแล้ว มึงเป็นเกย์สินะ นั่นคงเป็นคู่ขามึงงั้นสิ” ผมกำลังโมโห..เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ผมขึ้นเสียงและตะคอกใส่หน้าไอ้จีมิน จนมันตัวสั่น
“ไอ้จิน ใจเย็นนะเว้ยแต่มึงตื่นสายเองมึงไม่มีสิทธิ์มาว่ากูแบบนี้”
ใช่สิกูมันไม่ใช่ไอ้คนเมื่อกี้ของมึงสินะ ถึงไม่มีสิทธิ์ว่ามึงไอ้จีมิน
“เอ่อ..กูรู้ตัวกูไม่สิทธิ์” ว่าจบผมก็เดินหนีออกมาจากตรงนั้น
“เดี๋ยวดิวะนั่นมึงจะไหน”
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกูและไม่ต้องคิดตามกูมา”
ผมหนีมาดื่มที่ร้านแห่งนึงที่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก
ผมนั่งคิดอยู่นานว่าทำไม ทำไมผมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย
ทั้งไอ้จีมินมันไม่ปลุกผม ผมก็ไม่ควรโมโหใส่มันขนาดนั้น
และเรื่องที่มันกอดกับผู้ชายมันเรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของผม
แต่ทำไมต้องโกรธต้องโมโหด้วย
“จะคิดให้รกสมองทำไมวะไอ้จิน..” ผมพูดกับตัวเองสะบัดหัวไปมาก่อนกระดกเหล้าเข้าปาก
.......................
สองขาที่เดินเซไปเซมาจะล้มทีไม่ล้มที..จนในที่สุดก็มาถึงห้องซะที
ที่เดินเซไม่ใช่เพราะเมามากมายอะไรแต่ก็แค่เหนื่อย เหนื่อยใจแปลกๆ
แต่แทนที่ผมจะได้เข้าห้องก็ต้องมาเจอกับไอ้คนเมื่อเช้านี่มันยืนคุยกับไอ้จีมินอยู่หน้าประตูห้อง
ผมจะไม่ทน คิม ซอกจินจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว
แอลอกฮอลล์ในร่างของผมมันสั่งว่าอยากทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่ต้องมาคิดตริตรองให้มันยากในหัวสอง
ผมรีบก้าวเดินไปหาทั้งสองคนทันที
“อ่าวไอ้จิน ไปไหนมาวะ เข้าเรียนก็ไม่เข้า” ไอ้จีมินทันทีเมื่อเห็นหน้าผม
“เรื่องของกู มึงเป็นใคร? กล้าดียังไงมาหาเมียกูถึงห้อง”
“เชี่ยย-///-“ เสียงไอ้จีมินอุทาน อุทานได้น่ารักมากเหอะให้ตาย คราวหลังจะสั่งสอนให้พูดเพราะๆบ้างแล้ว
แต่อีกคนเหมือนหน้าเอ๋อแล้วนิ่งไปแล้ว แล้วไม่ตอบที่ผมถามอีกต่างหาก
“กูถามไม่ได้ยินหรือไงวะ ไอ้หน้าเอ๋อ”
“อ่ะ..เอ่อ..ผมชื่อแทฮยอง” มันพูดตะกุกตะกักแต่แม้งตอบไม่ตรงคำถามเลย
“กูไม่ได้ถามชื่อมึงกรุณาตอบให้ตรงคำถาม กูด้วย!”
“เฮ้ยไอ้จิน...มึงอย่าไปตะคอกน้องเขาดิวะ” ไอ้จีมินยื่นมือมาจับบ่าผมไว้ ผมหันกลับไปมองมันตาขวาง
“กูไม่ได้พูดกับมึงอย่าเพิ่งเสือกได้มะเดี๋ยวกูไปเคลียกับมึงแน่” หลังจากตวดใส่ไอ้จีมินจบผมก็หันไปจ้องไอ้คนที่วีเพื่อเอาคำตอบต่อ
“ว่าไงห๊า!”
“ผมขอโทษครับ..” แล้วมันก็วิ่งหนีไปเลย
อ่าวสัส อ่อนว่ะ
“เฮ้อ..มึงไปเมาที่ไหนมาวะ ไอ้จินแล้วมึงไปพูดแบบนั้นทำไมไอ้เด็กนั่นเข้าใจผิดกันพอดี แต่ช่างเหอะ” ไอ้จีมินพูดๆแล้วเดินหันหลังให้ผมเข้าประตูไป ผมรีบเดินตามทันที
“อ๋อ.นี่มึงกำลังคบกับมันอยู่จริงๆใช่มะถึงพูดไม่ได้น่ะห๊ะ”
“แล้วทำไมมึงต้องขึ้นเสียงด้วยกูกับไอ้เด็กคนนั้นไม่ได้เป็น.อุ๊บส์” ใครทนได้ล่ะ ผมจัดการปิดปากไอ้จีมินด้วยปากของผม ร่างกายมันนิ่งเหมือนสตั้นไปชั่วขณะ ผมจึงละริมฝีปากออก
“ก็กูหวงมึง กูกลัวมึงทิ้งกู ถ้ามึงไม่คบ กูก็ไม่มีเพื่อนดิวะ”
“แต่เพื่อนน่ะ..เขาไม่ทำกับแบบนี้หรอกนะ” ผมมองหน้าจีมินที่เริ่มก้มหน้าต่ำลงเรื่อยๆ
“แต่เขาทำกันแบบนี้สินะ” ผมดึกไอจีมินเข้ามากอดแนบกายก่อนส่งจูบหวานให้อีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่ริมฝีปากแตะกันเท่านั้นผมยังรุกล้ำเข้าเข้าไปในช่องปากนั้นด้วย
“อือออ..ไอ้เชี่ยจิน ปล่อยกู!” ไอ้จีมินผลักผมออกก่อนวิ่งหนีเข้าไปในห้องนอน ไปหลบอยู่ใต้ผ้าห่ม
ผมวิ่งตามมาติดๆคิดจะขัดขืนงั้นหรอ?..ไม่มีทางหรอกนะ
“หึ..กำลังอ่อยกูอยู่หรึไงถึงได้หนีมาที่ห้องนอนแบบนี้อยากเล่นผีห้าห่มกับกูสิท่า”
++++++++NC(ตามมาทวงที่@Phantom_Pink ไม่ได้ส่งให้ทางเมลแล้ว)++++++++++
+Jimin say+
ท่ามกลางความมืดสนิทแต่กลับมองเห็นตัวเองได้อย่างชัดเจนและอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่กำลังหันหลังให้พร้อมๆจะเดินออกไปจากตรงที่ผมยืนอยู่
ผมไม่สามารถขยับตัวได้ หรือแม้แต่จะยกมือขึ้นขึ้นดึกรั้งร่างนั้นให้อยู่กับตัวเอง
มีแค่เสียงที่ตะโกนออกไปจนสุดเสียง
“ไอ้จิน มึงจะไปไหน? มึงอย่าทิ้งกูไว้ตรงนี้นะเว้ย มึงก็รู้ว่ากุไม่ชอบความมืด มึงต้องอยู่เป็นเพื่อนข้างๆกู ไอ้จิน กูบอกให้กลับมาไง” เหมือนจะไรผม มันไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมากเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้จิน! กูกลัว...” ความมืดทั้งห้องเริ่มคืบคลานเข้ามาหาผมทีละนิด ถึงแม้งถอดหนีจะมองไปทางไหนมันก็มือดำไปหมด
“ไม่!!!!!!!!!!!”
ผมสะด้งตื่นจากผวังแห่งฝันร้ายกลางดึก
“เฮ้ออออ..” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นคือความฝัน
แต่เมือผมมองไปรอบตัวกลับพบว่าตอนนี้ได้อยู่เพียงคนเดียวในห้อง
ไอ้จินได้หายไปแล้ว..ทั้งที่ทุกครั้งมันจะนอนข้างๆผมเสมอ
“ฮึก...ฮือ” ผมเริ่มกลัวขึ้นมาทีละนิดๆเมื่อสภาพตอนนี้มันคล้ายกับความฝันเอามากๆจนรู้สึกชินกับการที่มันอยู่ข้างๆไปซะแล้ว
มือของผมที่ยกขึ้นจะคว้าจับแหวนบนสร้อยนั้นไว้เสมอเพื่อให้อุ่นใจที่คิดว่ามีไอ้จินอยู่ข้างๆแต่ตอนนี้มันกลับหายไปไหนแล้ว?
ผมลนลานลุกขึ้นจากเตียง
“โอ๊ย..เจ็บเป็นบ้าเลย” แต่ก็ต้องทรุดลงทันทีกับความเจ็บที่ช่องท้องกับสะโพกที่แล่นขึ้นสมอง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องพยามลุกขึ้นมาหาแหวนนั้นให้เจอจนสุดท้ายหาทั่วห้องก็ไม่เจอเลยแม้แต่เงา
“โดนทิ้งจริงๆสินะจีมิน” ผมนั่งร้องไห้กอดเข่าตัวแน่นข้างเตียง ทั้งกลัวจนตัวสั่น
ผมร้องจนเหนื่อยและเผลอหลับในที่สุด
.............
แสงแดด! สิ่งแรกที่ผมรู้สึกทันทีที่ตื่น เช้าแล้วสินะ และคงไม่ต้องเจอกับอะไรอย่างเมื่อคืนอีก
“ตื่นแล้วหรอ?” ผมตกใจเมื่อพบว่าไม่ได้มีแค่ตัวเองที่อยู่บนเตียง
“ไอ้จิน?” ไอ้จินนอนเท้าคางมองผมอยู่ข้างๆ ทั้งดีใจและแปลกใจที่อยู่มันมาอยุ่ตรงนี้ได้ไง
แต่จะยังไงก็ช่างตอนนี้ผมโคตรรดีใจเลยที่มันไม่ได้ทิ้งผมไปจริงๆ
นึกว่ามันจะเป้นพวกฟันแล้วทิ้งไม่รับผมซะอีก กะจะโกรธซะหน่อยแต่พอเห็นหน้ามันก็โกรธไม่ลง
ก็นะถึงยังเรื่องเมือคืนก็..ทำไปเพราะหวงหนิ ผมได้ยินที่ไอ้จินมันบอกมันพูดกับผมทุกคำล่ะถึงมันจะยังไม่บอกว่าชอบก็เหอะ
“เออ ก็กูสิ มึงเห็นเป็นใคร?”
“ชิ!...” ผมสะบัดหน้าใส่มันหันหลังให้ แอร๊!!!!!แม้งเพิ่งรู้สึกว่ามันโคตรหล่อเลยอ่ะครับ ถ้าไม่รีบหันหนีมันต้องเห็นแน่ๆว่าผมน่ะหน้าแดงเพราะมัน
“กูรู้ว่ามึงโกรธเรื่องเมื่อคืนกูขอโทษ..ดีกันนะ นะ น๊าจีมิน” มันคว้าผมไปกอดทั้งๆที่ไม่ยอมถามความสมัครใจของผมเลยแม้แต่นิด..
ให้ตาอเหอะมันไปหันพูดอะไรที่มันมุ้งมิ้งแบบนี้มาจากไหนวะ ..เขินเว้ย แล้วจะกูตอบว่ายังวะครับ
ถ้าบอกว่าไม่โกรธตามความจริงล่ะก็แลจะเป็นคนที่ใจง่ายจนเกินไป ถ้าบอกว่าไม่ยกโทษให้เด็ดขาดก็ไม่ได้อีกล่ะ พัค จีมินกลุ้ม
“ว่าไง..หื้มมม” จะมาหงมาหื้มเชี่ยอะไรข้างๆหูวะเนี่ยย จั๊กจี้
“ไม่รู้เว้ย ปล่อยย” ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจาพรรนการของอ้อมแขนใหญ่ๆของมัน ดิ้นแล้วก็ดิ้นอีก แต่มันก็ไร้ผม กอดผมไว้ซะแน่นไม่ยอมปล่อยเลยและยิ่งผมดิ้นเท่าไหร่มันก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก แต่พอผมนิ่งเท่านั้นล่ะ..
“อ่ะ..ปล่อยก็ได้” โอ๊ยยยสาดดด แม้งมันแกล้ง
เมื่อหลุดออกจากอ้อมแขนนั่นผมก็ลุกขึ้นทันที แต่ไม่ทันจะได้ไปไหนก็ต้องทรุดลงไปอยู่ในอ้อมกอดของไอ้อีกครั้ง ไม่ใช่เพราะเจ็บจนลุกไม่ขึ้นหรือเพราะอะไรทั้งนั้นแต่แต่เป็นเพราะ..
“แล้ว..ก็กอดใหม่ฮ่าๆ” มันปล่อยจริงแต่ก็กระชากผมไปกอดอีก
“เชี่ยยยยกูจะฆ่ามึงงง”
“จุ๊ๆๆ..ไม่ดีม้างงถ้ากูตายมึงก็ร้องไห้สิ จริงไหม๊?” มันไม่ว่าเปล่าแถมยังห้อมแก้มผมไปฟอดใหญ่อีก
“........” ผมนิ่งและเงียบ
หมดแรงที่จะขัดขืนหรืออะไรทั้งนั้นแล้ว อยากทำอะไรก็ทำไปเหอะยังไงๆเมื่อคืนก็เสียไปแล้วแล้วไม่มีอะจะเสียแล้วหนิ
“เป็นแฟนกันนะ...” สร้อยที่คุ้นตาได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม แต่จี้ที่เคยเป็นแหวนวงเดิมนั้นเปลี่ยนไปแหวนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นแหวนสีเงินธรรมดาแต่กลับมีชื่อมันบนนั้นด้วย
หัวใจของผมเต้นรัวแทบจะหลุดออกมานอกอก
ไอ้จินขอผมเป็นแฟน?
ไอ้จินขอผมเป็นแฟน?
ไอ้จินขอผมเป็นแฟน?
นี่เรื่องจริง? ผมไม่ได้ฝันไป?
“โอ๊ย..เป็นหมาบ้าหรึไงมากัดแขนกูทำไม” ผมยิ้มกริ่มกับตัวเอง ไม่ได้ฝันจริงๆด้วยๆ และตอนนี้ไอ้จินมันก็ละแขนออกจากตัวผมแล้ว ผมหันไปประเชิญหน้ากับมัน แต่.....โคตรเขิน>///<
“พิสูจน์ไงว่าไม่ได้ฝันอยู่”
จุ๊ฟฟฟฟ
“..-///-..” อ๋ามันจุ๊บผม...มะกี้ก็โดนหอมแก้ม คราวนี้ก็จุ๊บ เผลอไม่ได้เลยสินะ
เป็นจูบทีแตะก็ละออกทันทีไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใด แต่มันก็ทำให้ผมอายพอแทบแทรกแผ่นดินหนี
“ตกลงคบกันแล้วสินะ...”
“อืมมม..” คราวนี้มันแล่นจูบผม ใช้ลิ้นดันเข้ามาในปากหยอกล้อกับลิ้นของผมครั้นจะผละมันออก มันรั้งท้ายทอยเอาไว้ให้รับกับจูบของมัน
เฮ้ยยยยตกลงตอนไหน๊?O///o
ผมได้แต่นั่งเอ๋อปล่อยอารมณ์ไปกัยจูบนั่น..แม้งคนบ้าอะไรวะพูดเองเออเอง
“ใส่ไว้ตลอดห้ามถอดนะ อุตส่าไปหาซื้อมาทั้งคืน” มันสวมสร้อยที่มีแหวนเป็นจี้นั้นให้ผม
อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนที่ผมตื่นขึ้นมาไม่เจอใครเพราะมันออกไปซื้อแหวนนี่มาให้ผม
“อือ..แล้วแหวนนั่นล่ะ” ผมถามกลับ
“ทิ้งไปแล้วล่ะ..ถามหาทำไม?” ถามไม่ได้เลยหรึไงวะเนี่ยย
“แค่อยากรู้ถามไม่ได้หรึไง” ผมเบ้ปากเขิดหน้าให้ประมาณว่ากูงอนมึงนะ
ฟอดดด
“มีอะไรกันอีกรอบนะ” มันหอมแก้มผมอีกแล้ว
.....แล้วไอ้คำถามเมื่อกี้มัน
เชี่ยยยตรงไปหรึเปล่าครับ
ผมหันหน้าไปทำตาเขียวใส่
แล้วใครจะยอมกันล่ะ แผลเมื่อคืนยังไม่หาย นี่มันจะมาสร้างซ้ำรอยเดิมหรึไง
“ไม่ว้อยยย!..ไม่อยากมีอะไรกับมึงแล้ว ซาดิส” ผมโวยวายลั่น
“ไม่ยอมได้ไง สัญญาจะไม่จับมัด จะอ่อนโยนที่สุด”
“ไม่ๆๆๆๆอุ๊บส์” เอะอะก็หอมเอะอะก็จูบ นี่ผมเผลอไปชอบไปรักไปคบกับหื่นนี่ได้ยังไงกัน
“นะ นะ น๊า...” มันทำเสียงออดอ้อนประนึงคงคิดว่าตัวเองโคตรจะน่ารัก แต่มันไม่เลยสักนิด
...
..
.
ผมนั่งนิ่งคิดไปชั่วขณะ ยังไงก็ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด ถ้าเกิดยอมวันหวังมันก็ได้ใจสิ
“คิมซอกจิน รัก พักจีมินนะ^///^” รักงั้นหรอ...
นึกจะไม่ได้ยินคำนี้ซะแล้ว
ต่อให้บอกรักก็ไม่ยอมเด็ดขาด ยังไงก็ไม่ยอม ผมกอดกอดอกแน่นหันหน้าหนีไปอีกทางซ่อนความอาย ผมรู้ตัวหรอกว่าผมน่ะตอนนี้คงหน้าแดงมากๆ เพราะทำให้อายยังไงก็ไม่ยอม
“ช่วยอาบน้ำให้ทีดิ” (ไม่ยอมแต่โคตรจะอ่อย)
“ห๊า?...”
“เปลี่ยนใจล่ะอาบเองก็ได้...เฮ้ยยเดี๋ยวตกปล่อยกูลงก่อนเดินเองได้” มันช้อนตัวผมขึ้นบ่าลุกขึ้น
“จะอาบให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย” เหมือนมันได้สนใจในสิ่งที่ผมพูดเลยแม้แต่น้อย
ฉ่า-////-
END
.................................................
“ไอ้จินมึงหัดซื้อเจลมาไว้ที่ห้องบ้างก็ดีนะ” ผมพูดขึ้นระหว่างเล่นเกมกันอยู่
“ซื้อมาทำไม?..” ถามกลับด้วยหน้าใสซื้อ
อ๊ากกกจีมินคนนี้อยากบีมคอมันให้ตายจริงๆถามมาได้ซื้อมาทำไม
จะให้ตอบตรงๆเลยหรึไง-///-
“หัดใช้ซะบ้าง..กูเจ็บ” อ๊ากกกอยากตายผมพูดอะไรออกไปกัน
ความรู้สึกมันเหมือนผมกำลังหัดสอนมันมีอะไรกับผู้ชายทั้งที่ความเป็นจริงผมกับก็มีอะไรกันตั้งกี่รอบกี่รอบเนี่ยนะ
“ครับๆ เข้าใจแล้ว” ไม่พูดเปล่าเอี่ยวแขนมากอดผมไว้ให้เข้าหาตัวเองอีกต่างหากพร้อมๆกับหอมแก้มผมฟอดนึงและมันก็สนใจเกมต่อโดดที่กอดผมไว้อย่างนั้น
นี่มันเข้าใจจริงๆไหม๊เนี่ยยยย
ความคิดเห็น