คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : | five dolls : 1
1
"Love may last for just a moment but memory can make that moment last forever..."
ความรักอาจเป็นแค่เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น
แต่ความทรงจำสามารถทำให้ชั่วเวลาสั้นๆนั้น เป็นเวลาที่นิรันดร์ได้
TAO & VICTORIA
“วันนี้เป็นวันที่แย่ชะมัดเลย” วิคตอเรียบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าในคืนนี้ ฝนที่ตกมาไม่ขาดสายทำให้วิคตอเรียหัวเสียไม่น้อย! นอกจากจะกลับบ้านคอนโดส่วนตัวของเธอไม่ได้แล้วยังต้องมาอยู่คนเดียวในห้องฝึกยิมนาสติกของบริษัท นอกจากบริษัทที่เธออยู่จะปั้นนักแสดงแล้วยังมีการปั้นนักร้องและอีกมากมายทำให้เธอมีโอกาสได้มาฝึกยิมนาสติกสุดโปรดของเธอได้บ่อยๆ
“ทำไมฉันไม่เอาร่มมาด้วยนะวันนี้” เธอถอนหายใจก่อนจะลงไปนั่งกับพื้นห้อง ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่รอบคอบหยิบร่มมาก่อน แถมแบตโทรศัพท์ของเธอก็หมดไม่สามารถโทรติดต่อใครได้สักคน รู้งี้ให้แอมเบอร์มาอยู่เป็นเพื่อนก็คงจะดี เฮ้อ
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครบางคนเข้ามาใกล้ห้องฝึกของเธอ ทำเอาเธอนั่งแทบไม่ติดพื้น ใครจะบ้ามาบบริษัทตอนนี้ละ ในเมื่อตอนนี้เธอเข้ามาในห้องนี้ก็เหลือแค่ยามรักษาความปลอดภัย พวกเด็กฝึกที่เหลือก็จะอยู่อีกฟากตึกนึง ส่วนนักแสดงที่ชอบยิมนาสติกแบบเธอคงกลับกันหมดแล้ว มีแต่เธอละมั้งที่บ้าซ้อมยิมนาสติดจนลืมเวลากลับบ้าน
เสียงนั่นเข้ามาใกล้ๆหน้าประตูห้อง จนเธออดกลัวไม่ได้ว่าใครหรืออะไรกันนะที่ยังอยู่มหาลัยในยามค่ำคืนแบบนี้
“สะ สะ เสียงอะไรน่ะ” วิคตอเรียพนมมือพูดเสียงสั่น เธอกลัวผี กลัวสิ่งเร้นลับที่สุด ในตอนนี้เธอไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้เลย
ตึก ตึก ตึก ....
เสียงนั้นมาหยุดที่หน้าประตูห้อง ทำเอาใจเธอหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วตอนนี้ บทสวดไล่ผีที่เธอศึกษามามากมายตอนนี้กลับพูดไม่ออก ได้แต่นั่งตัวสั่นก่อนจะจ้องประตูอย่างหวาดกลัว
“คะ คะ ใครน่ะ ... ฉะ ฉะ ฉันกลัวแล้วนะ” วิคตอเรียถามเสียงแผ่วเบา เธอจะทำยังไงดี! เธอกลัวจนไม่สามารถขยับร่างกายได้อีกแล้ว ประตูค่อยๆเลื่อนออกอย่างช้าๆ วิคตอเรียเลือกที่จะหลับตา ถ้าเป็นผีขอเธอไม่เห็นซะดีกว่า! เสียงของประตูค่อยๆเงียบไป วิคตอเรียได้แต่ปลอบใจตัวเองว่ามันไม่มีอะไร ข้างนอกอาจจะลมแรงจนทำให้ประตูเปิดเองก็อาจจะเป็นได้
“แบร่!” เสียงที่อยู่แนบชิดกับหูของเธอทำให้วิคตอเรียลืมตามามองตรงหน้า! ผู้ชายขอบตาคล้ำกำลังส่งยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี ... ผีงั้นเหรอ ผีดูดีแบบนี้เหรอ ... เดี๋ยวนะ … นี่คือผี! ภาพตรงหน้าค่อยๆเลื่อนลางลงไป และเธอก็หมดสติไปที่สุด
“ว้า! แค่แกล้งเล่นเองทำไมพี่ขี้กลัวจังครับ” หวังจือเทา ยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะอุ้มวิคตอเรียให้อยู่ในอ้อมแขนของเค้า “ไว้ตื่นเข้ามาแล้วเราค่อยคุยกันนะครับพี่”
.
.
.
อา... ทำไมเตียงนี่นุ่มจังเลยนะ
หมอนข้างฉันแปลกๆไปนะ ทำไมมันแข็งๆ
อืม.. ช่างมันเถอะนอนกอดหมอนข้างดีกว่า
“นี่พี่จะทำอะไรผมเนี่ย” หมอนข้างพูดได้ด้วย “จะแต๊ะอั๋งผมเหรอ” ใครจะไปแต๊ะอั๋งหมอนข้างกันเล่า
“หมอนข้างเงียบน่าฉันจะนอน” ฉันพูดอย่างเหนื่อยล้า เฮ้อ ... ขอนอนอีกสักงีบไม่ได้หรือไง ทำงานนักแสดงกว่าจะได้นอนรู้ไหมมันเหนื่อยขนาดไหน
“ผมไม่ใช่หนอนข้างของพี่นะครับ” ไม่ใช่หมอนข้างแล้วจะเป็นอะไรละเจ้าหมอนข้างติ๊งต๊อง .... เดี๋ยวนะ หมอนข้างที่ไหนพูดได้
พลั่ก!!
“โอ๊ย พี่ถีบผมทำไมเนี่ย เมื่อกี้ยังกอดผมอยู่เลย” ใช่เจ้าหมอนข้างพูดถูก ฉันถีบมันไปเต็มแรงเลยค่ะทุกคน
“ฉันขอโทษนะ พรุ่งนี้ฉันจะทำบุญไปให้อย่าหลอกฉันเลย” ฉันยังไม่กล้าจะลืมตามามองเจ้าหมอนข้างผีสิงนั้น ทำยังไงดีวิคตอเรีย คิดสิคิด บทสวดไงบทสวด!! ย๊า!!! ฉันนึกบทสวดไล่ผีไม่ออกแล้ว แย่แล้ววิคตอเรียทำไงดี
“ผมว่าพี่ใจเย็นก่อนนะแล้วค่อยๆลืมตาผมไม่ใช่ผี ผีที่ไหนจะกอดได้ล่ะ” หมอนข้างพูดกับฉัน เออนั่นสิ ถ้าไม่ใช่ผีแล้วเป็นอะไร ฉันค่อยๆลืมตามา นั้นมันผู้ชายที่ฉันเจอที่ห้องยิมนาสติกนิ ว่าแต่เค้าเป็นพี่หรือเป็นคน ขอลองจิ้มดูหน่อย ._. /
“นะ นายเป็นคนจริงๆใช่ไหม ?” ฉันถามยังลังเล
“แล้วถ้าผมบอกว่าเป็นผีละ..”
พลั่ก!!!
“โอ๊ย พี่ถีบผมอีกแล้วนะครับ!!!” อ่าใช่ ‘ ‘ ฉันถีบเค้าเองแหละ
“นายเจ็บ งั้นนายไม่ได้เป็นผีแล้วละ คิคิ” ฉันหัวเราะก่อนจะเดินไปดูอาการว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง “นายเข้าห้องฉันมาได้ไงเนี่ย หือ ?”
“พี่ดูดีๆก่อนไหมครับว่าห้องใคร” ห้องฉันนะสิ ดูนั่นสิเตียงก็เตียง... อ้าว ไม่ใช่เตียงฉัน เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างที่อยู่ในห้องไม่ใช่ของฉันสักชิ้นเลย
“นายเอาเฟอร์นิเจอร์ฉันไปไว้ไหนน่ะ ‘ ‘” ฉันถามก่อนจะจิ้มลงไปที่แก้มของเค้าอีกครั้ง โอเคไม่ใช่ผีแน่ๆ
“โธ่.. พี่ครับ -_- นี่มันห้องผมครับ พี่เป็นลมผมไม่รู้จะพาไปไหนเลยพามาที่ห้องของผม” อย่าทำหน้าเอือมระอาใส่ฉันสิ ฉันทำอะไรผิดเหรอ ‘ ‘
“นาย... นายว่าฉันควรตกใจป้ะที่มาอยู่ห้องนาย” คนตรงหน้าพยักหน้าใส่ฉัน “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง นาย! ตาย! ซะ!” ฉันกระโดดถีบเค้าไปอีกรอบนึง ฉันเล็งจุดที่ฉันเคยถีบไว้แล้ว เค้าจะได้เจ็บเยอะๆและวิ่งตามฉันไม่ทัน วิคตอเรียฉลาดไหมคะ ‘ ‘ v ต้องรีบออกจากห้อง! ฉันคิดได้อย่างนั้นก็รีบเดินไปที่ประตู แต่เสียงโอดอวยและคำขู่บางคำทำให้ฉันต้องหยุดนิ่ง
“โอ๊ย! พี่ถีบผมครั้งที่สามแล้วนะ! อย่าออกไปข้างนอกนะผีดุนะพี่” ผีดุ!! ผีดุงั้นเหรอ .. วิคตอเรียขอโทษ วิคตอเรียจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของหมอนั่นเดี๋ยวนี้ค่ะ U _ U
“ย๊า! ก็นายบอกให้ฉันตกใจฉันก็เลยตกใจ .__.” ฉันพูดก่อนจะเดินไปดูอาการหมอนั่นอีกรอบ เดี๋ยวนะถอดเสื้อทำไม -///////////////////- คนแก่อย่างฉันเลือดลมยังดีนะย่ะ! รู้สึกหน้าร้อนไปหมดเลยอ่า
“พี่ดูดิเป็นรอยเท้าพี่เลยเนี่ย ถีบแรงชะมัดเลย” เค้าบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะชี้รอยฝ่าเท้าอันแสนงามของฉันที่อยู่ตรงซิกแพ็คอันเพอร์เฟ็คของเค้า -.,- ฉันจะไม่น้ำลายไหล! กรี๊ด “เออลืมแนะนำตัว ผมชื่อ หวัง จือเทา นะครับ เรียกผมว่าเทาละกัน” ฉันพยักหน้าตอบ นี่.. ฉันต้องแนะนำตัวไหมนะ ?
“ฉัน ซง เฉี่ยน เรียกฉันว่าพี่วิคก็ได้”
“ผมรู้จักพี่อยู่แล้วละครับ ดาราชื่อดังที่ได้รับฉายาว่าเป็นตุ๊กตาแห่งวงการ” อยู่ๆเด็กนั้น ไม่สิต้องเรียกว่าเทา วิคตอเรียท่องไว่สิ -0- อยู่ๆเทาก็ยิ้มชั่วร้ายให้กับฉัน “พี่ต้องรับผิดชอบที่เตะผมอย่างรุนแรงตั้งสามที” แค่สามทีเองตั้งหาก อีกอย่างวิคตอเรียไม่ได้เตะแรงนะ .__.
“ค่าพยาบาลเหรอ ได้สิฉันจะรับผิดชอบเอง” เฮ้อ วิคตอเรียเธอนี่มันแย่จริงๆไปเตะคนที่เพิ่งรู้จักกันตั้งสามครั้ง อับอายจัง U//////U
“ไม่ต้องรับผิดชอบค่าพยาบาลหรอกครับ ... มารับผิดชอบโดยการเป็นแฟนผมดีกว่า” เทายิ้มชั่วร้ายระดับ x10000 ให้กับฉัน เดี๋ยวนะเป็นแฟนเหรอ ตลกแล้วไอ้เด็กบ้า!
==============================================================
เห็นข่าวซอลลี่กันหรือยังคะ ................ หัวใจไรท์เตอร์ร้าวไปหมดฮือออออออออออออ
ซอลลี่คือเมนไรท์เตอร์เลยนะคะ T _ T ....... เห็นข่าวแล้วปวดใจมาก
รู้สึกเหมือนตัวเองอกหักยังไงไม่รู้ ฮือ .................... ดูเวิ่นไม่เกี่ยวกับเนื้อหา 55555555
ฝากติดตามด้วยนะคะ ยอลลี่จะอยู่ในใจไรท์เตอร์ตลอดไป T [] T !!!!!!!!!!
แต่เห็นข่าวแล้วอย่าว่าซอลลี่เลย .. เป็นกำลังใจให้สาวๆดีกว่า
สู้ต่อไปเอฟแฟน !!!!!!!!!!!!!!
ปล. พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ
ปล.2 ไรท์กำลังจะรีไรท์เรื่องฮาวลองใหม่ เย้ -_- เพราะฉะนั้นช่วงนี้คงได้อ่านไฟท์ดอลกันยาวๆ เย้ไหม 555
ดิท 18/12/2013 : แก้คำผิดบางส่วน ปรับหน้ากระดาษ
ความคิดเห็น