Love of Dargon War

ลำดับตอนที่ #3 : พบเจอ...คำสัญญา.....

ร่างของเด็กหนุ่มเดินมาหยุด ณ กระท่อมเล็กๆใจกลางป่าหลังหนึ่งหลังจากที่เขาส่งเฟียร์กลับเข้าประตูมิติไปแล้ว

“นี่สินะที่มาของกลิ่นหอมยั่วยวนนั่น” รอยยิ้มพึงพอใจปรากฎขึ้นบนมุมปาก

ก็อก...ก็อก...ก้อก...

มือเรียวเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกเผยให้เห็นเจ้าของบ้านร่างผอมบาง ผิวขาวซีด ผมสีดำยาวสลวยถึงเอว ดวงหน้าหวานราวอิสตรี ช่างสวยงามและดึงดูดใจของเด็กหนุ่มยิ่งนัก

“ข้าเป็นนักเดินทางหลงทางมาขอความเมตตาท่านให้ข้าได้พักที่นี่ด้วยเถิด” ชายหนุ่มพูดขึ้น แต่กลับต้องแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรแต่เปิดทางให้โดยง่ายทั้งๆที่ปกติแล้วไม่ควรจะไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างเขา อย่างน้อยควรจะถามที่มาที่ไปสักนิด

“ข้าจะขอพักที่นี่ซักคืนได้หรือไม่” ร่างบางหันมายิ้มและพยักหน้าน้อย

“ทำไมเจ้าไม่พูดล่ะหรือว่าเจ้ารังเกียจข้า” ร่างบางส่ายหน้าไปมาแรง ทำให้ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม คำตอบที่ได้คือการโบกมือไปมาพร้อมชี้ไปที่คอของตัวเอง

“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเจ้าดีกว่า” ร่างสูงลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป แต่กลับต้องชะงักเมื่อร่างวิ่งเข้ามากอดแขนของเขาไว้แน่น ดวงตาสีนิลช้อนมองจ้องลึกเข้าไปในดวงสีน้ำเงินเข้ม ราวกับขอร้องให้บุคคลตรงอยู่ต่อ

“หืม เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าเจ้าเหงา เจ้าอยากให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้างั้นรึ” ร่างบางพยักหน้าน้อยๆ

“ถ้าเช่นนั้น.... เสบียงที่เจ้ามีน่ะมีอะไรบ้าง” ร่างบางยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวซึ่งที่จริงจะเรียกว่าครัวก็ไม่ถูกเพราะกระท่อมหลังนี้ไม่ใหญ่พอที่จะมีห้องหลายห้อง เพียงแต่ถูกจัดสรรปันส่วนอย่างดี

.

.

ทางด้านร่างสูง...

ร่างสูงกำลังเดินสำรวจกระท่อมหลังน้อยมือเรียวสัมผัสไล่ไปตามสิ่งของที่อยู่ในกระท่อมความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับทุกสิ่งวิ่งเข้ามาในหัว เขาสามารถอ่านใจคนได้และยังสามารถรู้ถึงความหลังของสิ่งต่างๆได้เพียงแค่สัมพัสเท่านั้น ความสามารถนี้มีเฉพาะสายเลือดกษัตริแท้อย่างเขาเท่านั้น

ร่างบางวิ่งมาหาร่างสูงพร้อมกับตะกร้าบรรจุผัก ผลไม้มากมาย

“เจ้าไม่มีพวกเนื้อสัตว์บ้างหรือไง” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อลองกวาดสายตาดูแล้วพบแต่ผักผลไม้ทั้งนั้น

‘ก็ข้าล่าสัตว์ไม่เป็นนี่’

ร่างสูงยิ้มน้อยๆเมื่อรู้ถึงเหตุผล

“ข้าพอจะรู้ละเอาเถอะ ข้าของสักลูกสิขอลูกที่หวานที่สุดนะ” ร่างบางยื่นผลไม้สีแดงสด กลิ่นหอมให้กับร่างสูง

‘ผลนี้สุกกำลังพอดีหอมหวานมากเลยล่ะ’

ความคิดแบบเด็กๆทำให้ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้ ดวงตาราวสัตว์ป่าจับจ้องที่เรียวปากสีแดงสดไม่แพ้ผลไม้ที่อยู่ในมือของร่างบาง ขณะนี้ร่างสูงคิดว่าเรียวปากนั้นน่าลิ้มลองมากกว่าผลไม้เสียอีก

การกระทำไปไวกว่าความคิดมือหน้าคว้าเอวบางให้เข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจนริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน ลิ้นหน้าแทรกเข้าไปหาความหวานผายในโพรงปากเล็กละเมียดเก็บทุกรายละเอียดเนิ่นนาน...

ร่างสูงผละออกอย่างอ้อยอิ่งดวงตาของทั้งสองสบประสาน ลมหายใจประสานเป็นจังหวะเดียวกัน

“จำสัมผัสนี้ไว้ให้ดี พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาใหม่ ข้าลูฟาเอล ลูเฟล ขอสาบาน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลประการใดข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า ถึงแม้เจ้าจะเป็นคนทอดทิ้งข้าก็ตาม”.......