คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : รักสุดฤทธิ์ [KaiChen] up 100 Per
รักสุดฤทธิ์ [KaiChen]
“จงอิน แม่จะให้เราเรียนพิเศษ”
“โหย ไรอ่ะแม่ ทำไมผมต้องเรียนด้วย”
“แล้วนี่มันอะไรล่ะย่ะ สอบตกทุกครั้ง คะแนนก็ต่ำ ติดรอ เกรดศูนย์ โดนเรียกผู้ปกครอง”
“แม่ก็สอนผมสิ”
“ฉันไม่มีเวลา”
“เหอะ แล้วจะให้ผมทำตามใจแม่นี่นะ”
“อย่ามาเถียงฉัน แกต้องเรียน ฉันจะให้ลูกชายของซอฮยอนมาสอนแก”
“พี่แว่นนั้นนะหรอ แล้วพี่จุนหล่ะ”
“ตาจุนมยอนเรียนหนักนี่ก็ปีหกแล้ว ทำไมแกไม่รู้จักทำตัวให้เหมือนจุนมยอนบ้าง ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับแก แล้วฉันก็จะยึดรถของแกทุกคัน จะให้เซยองไปรับส่งแกแทน”
“หึ ผมมันไม่เหมือนลูกนอกไส้คนโปรดของแม่หรอก อย่าคิดว่ายึดรถแล้วผมจะไปไหนไม่ได้หละ ปัง!”จงอินรีบเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดังลั่นใส่หน้าผู้เป็นแม่
‘แกไม่มีวันเข้าใจฉันหรอกจงอิน’
“แด ทำอะไรอยู่ลูก”ซอฮยอนถามลูกชายที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในห้องครัว
“เช็กลิสอยู่ครับแม่ แม่ครับ อาทิตย์หน้าแม่อยากกินอะไรครับ”
“อาทิตย์หน้าแม่ไปประชุมที่ญี่ปุ่นกับคุณป้ายูริ”
“งั้นจะให้ผมซื้อของอะไรให้ไหมครับ เดี๋ยวผมจะไปมาร์เก็ต”
“ของแม่เตรียมเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรขาดเหลือ แด แม่จะให้ลูกไปสอนพิเศษคนคนหนึ่งนะลูก”
“ใครครับ”
“จงอิน ลูกคุณป้ายูริ คุณป้าบอกว่าจะให้ลูกไปอยู่กับหนูจงอินในระหว่างที่แม่ไม่อยู่ ทำได้มั้ยจ๊ะ”
“คิดว่าผมจะเอาเขาอยู่หรอครับ ดื้อก็เท่านั้น เพลย์บอยเจ้าชู้ นักซิ่งรถ ไม่เห็นเหมือนพี่จุนเลยสักนิด”
“เอาเถอะนะ ช่วยป้าเขาหน่อย อีกอย่าง มันเป็นหน้าที่ลูกนะ”
“คุณแม่!”ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อผู้เป็นแม่เอ่ยถึงหน้าที่ที่ต้องทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ใช่ว่าเขาอยากทำซะที่ไหน เพราะคุณป้าขอร้องแกมบังคับหรอกถึงได้จำใจทำนะ
“เอาเถอะ ไปเตรียมของได้แล้ว”
“ลุงเซยอง นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่ครับ”
“ผมต้องไปรับคุณครูของคุณหนูด้วยนะครับ”
“มาเองไม่ได้หรือไง”
“คุณนายท่านสั่งไว้ครับคุณหนู”
สักพักรถก็หยุดที่หน้าบ้านหนึ่งที่บริเวณบ้านร่มเย็นมีสวนหน้าบ้านเล็กๆน่ารัก จอดไม่นานก็มีร่างเล็กที่สวมแว่นตาหนาเทอะทะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามา
“คุณหนูจงแด เชิญครับ”
“ขอบคุณนะครับลุงเซยอง”
แต่เมื่อจงแดขึ้นรถไปก็เจอกับลูกศิษย์ที่ตอนนี้ทำหน้าบึงตึงซะน่ากลัว
“คุณจงอิน สวัสดีครับ”
“อื้ม หวัดดี”
“วันนี้คุณอยากเรียนวิชาอะไรครับ”
“ไม่เรียน”
“แต่คุณต้องเรียน คุณป้ายูริสั่งผมเอาไว้”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เรียน ยังไงฉันก็ไม่เรียน!”จงแดสะดุ้งกับเสียงที่ดังจนเกือบเหมือนเสียงตะคอกของอีกฝ่าย ดูท่า จงอินน่าจะร้ายกว่าที่เขาคิด
“วันนี้คุณอยากกินอะไรครับ”
“ถามทำไม เป็นแม่บ้านฉันหรือไง”
“คุณป้าไม่ได้บอกไว้หรอครับ ว่าผมจะต้องอยู่ที่บ้านของคุณ ตลอดเวลาที่ท่านไปประชุมที่ญี่ปุ่น”
“ทำไมแม่ไม่บอกเราไว้หล่ะ”แม่นะแม่ ไม่อยู่ยังเอาคนมาคุมอีก
สักพักก็กลับมาถึงบ้านจงอินรีบออกจากรถขึ้นไปบนห้อง ทิ้งให้จงแดต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แล้วผมจะเอาลูกคุณป้าอยู่ไหมเนี่ย”
“คุณจงอินครับ คุณจงอิน คุณจงอินครับเปิดประตูให้ผมหน่อย จงอิน จงอิน”
“โอ๊ย จะเรียกอะไรนักหนาเนี่ย”บอกตรงๆ เจอสภาพจงอินแบบนี้ผมอายนะ ก็อีกคนเล่นใส่แต่บอกเซอร์ตัวเดียว ทำเอาเขาเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน
“ถะ ถึงเวลาที่คุณต้องเรียนแล้ว”ฝ่ายจงอินที่เห็นคนตัวเล็กที่ตอนนี้อยู่ใส่เพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ทำให้เห็นเรียวขาขาวเบือนหน้าหนี พูดตะกุกตะกะ แถมยังเห็นแก้มแดงๆอีกก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายเขินตัวเองอยู่
“ก็มาสอนสิ”
“ผมจะรอคุณที่ห้องหนังสือนะครับ”ไม่ทันที่จงแดจะได้ไปก็ถูกอีกฝ่ายดึงตัวเข้าไปในห้องเสียก่อน
“อ๊ะ ไหนคุณบอกว่าจะไปเรียนไงครับ”
“ก็ใช่ไง แต่ไม่ต้องไปถึงที่นั้นหรอก เรียนมันที่ห้องนอนฉันนี่แหละ”
“แต่ แต่ว่า”
“เรียนที่นี้ หรือว่าจะไม่เรียนเลยดีครับครู”
“นายควรเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมาะสมกับการเรียน”
“ทำไม ในเมื่อก็แค่เรียนพิเศษ เรียนอยู่ที่บ้านของผม มันก็เป็นสิทธิของผมที่จะใส่ชุดอะไรก็ได้ ว่าแต่ผม แล้วครูละครับ แต่งตัวแบบนี้ ผมนึกว่าแต่งยั่วผมซะอีก”
“ปะ ไปเอาตำรามา”
“หึหึหึ”ไม่ไหวไม่ไหว อะไรกันเด็กนี่ร้ายไปแล้วนะ ฮอลลล พี่จุนช่วยผมด้วย
“เอ๊ะ ความจริงนายก็ทำได้นิ”
“เห็นอย่างนี้แล้วก็เลิกสอนสักที”
“ไม่ได้ เพราะนั่นหมายความนายจะยิ่งทำได้ดีมากขึ้น”
“เอาต่อวันอื่นได้ไหม วันนี้ปวดหัวแล้ว”
“ก็ได้ วันอื่นก่อนก็ได้ ขอใช้ห้องน้ำนายหน่อยได้ไหม”
“เชิญครับคุณครู”แต่พอจงแดถอดแว่นออกเพราะตั้งใจว่าจะไปล้างหน้าสักหน่อย จงอินก็เกิดอาการชะงักไป ก็คนตัวเล็กพอถอดแว่นแล้วหน้าหวานขึ้นชะมัด ไหนจะขนตายาวๆและมุมปากที่เชิดขึ้นเหมือนยิ้มตลอดเวลานั้นอีก ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นหวานยิ่งกว่าเดิม
‘น่ารักดี อย่างนี้มันต้องแกล้งสักหน่อย’ คิดได้อย่างนั้นจงอินก็รีบเอาแว่นของคนเป็นครูสอนพิเศษไปซ่อนเอาไว้
“ขอบใจนะครับคุณจงอิน”
“เรียกฉันว่าจงอินเฉยๆก็ได้”
“งั้นเรียกพี่ว่าจงแดก็ได้ ไม่ต้องเรียกครูหรอก”
“ตกลง ผมคิดว่าอยากเรียนเพิ่มอีกซะนิดหน่อย”
“นายอยากเรียนวิชาอะไร”
“คณิต”
“ขอพี่ใส่แว่นตาก่อนนะ อ๊ะ แว่นตาฉันหายไปไหน จงอินนายเห็นแว่นตาพี่ไหม”
“ผมไม่เห็นครับ”
“แต่เอ๊ะ พี่ว่าพี่ถอดไว้ที่โต๊ะนี่นา”
“ผมไม่เห็นนะ พี่ลืมที่วางหรือเปล่า”เพราะไม่ได้ใส่แว่นรวมทั้งเท้าตัวเองยังเปียกอยู่นิดๆทำให้จงแดสะดุดกับขอบเตียงจนล้มลงไปนอนบนเตียงและแน่นอนด้วยเหตุผลของละครไทย ที่พระเอกเกิดอยากเป็นคนดีคว้าตัวของนายเอกเอาไว้ได้แต่ก็ล้มลงไปนอนคร่อมปากแตะปากนายเอกไว้เช่นกัน จงแดคิดว่าสงสัยเป็นเพราะเขาดูละครไทยออนไลน์มากไปใช่ไหม ตัวเองถึงได้เจอแบบนี้
“จงอิน ลุกได้แล้ว ปล่อยพี่ไปได้แล้ว”
“ไม่ลุก ไม่ปล่อย”
“นี่ จงอิน ปล่อยครูนะ”
“เรื่องอะไรผมจะปล่อย ตัวครูหอมจัง นุ่มด้วย”จงอินกลัวจงแดจะไม่เชื่อเลยหอมแก้มขาวๆนั้นเป็นการพิสูจน์ แหม ทั้งขาว ทั้งหอม ทั้งนุ่ม จงอินฟินครับ
“ย่าห์ ปล่อยฉันเลยนะตาเด็กบ้า นะ นี่ อย่ามาซะ ไซร้คอฉันนะ เด็กลามก นี่ ปล่อยนะ”จงแดทั้งร้องห้ามทั้งทุบตีจงอินแต่ก็ไม่ทำให้จงอินหยุดการกระทำเลยสักนิด ฮอลลลล ใครก็ได้ช่วยโผ้มที
“ไม่ปล่อย”พอละจากคอขาวที่จงอินลงความเห็นว่าน่ากัดเป็นที่ซู้ด ก็หันมาไซร้หน้าท้องบางๆนั้นบ้าง แหมะ หอมอีกแล้ว ใช้สบู่ยี่ห้อไหนเนี่ยจงอินจะไปอาบพร้อมกันด้วยเลย ตัวจะได้หอมและขาวแบบนี้บ้าง หอมจนลูกชายจะตื่นแล้ว
“จงอินอย่า อย่านะ ฮะฮ่าๆ อย่าจี้ตรงนั้น อย่าไซร้ท้องสิ ฮ่ะฮ่าๆ โอ๊ย ฉันจั๊กจี้ ฮ่ะฮ่าๆ”หัวเราะเอาซะจนลูกชายกลับไปหลับต่อเลย ฮึ่ม ไม่เคลิ้มเลยหรือไง
“จั๊กจี้มากเลยหรอไงตรงท้องนี้”จงอินที่พอเหงยหน้ามาก็หน้าอีกคนแดงเพราะทั้งอายทั้งจั๊กจี้นั้นก็ลงความเห็นได้เลยว่า น่ารักกกก น่าก(อ)ด มากกกกก
“อื้ม จั๊กจี้มาก”
“สายตาสั้นหรือไง ถึงได้ใส่แว่นนะ”เปลี่ยนเรื่องเอาซะจงแดแทบตามอารมณ์คนตัวคล้ำแทบไม่ทัน
“อืม สั้นนะ สั้นมากด้วย จงอินเอาของพี่ไปซ่อนใช่ไหม”
“ไม่รู้ ไม่ได้ซ่อน”
“ไม่เชื่อ”แหมะ ทำปากเป็ด ยิ่งน่ารักกกกก ไม่อยากโดนผมจูบหรือไง
“ก็ไม่ได้เอาไปซ่อน แค่ไปเก็บที่อื่นชั่วคราว”
“นี่แหนะ แกล้งพี่ โอ๊ย แล้วก็ไม่ต้องกอดแรงขนาดปานนั้นไม่เคยกอดใครหรือไง”พอได้ยินคำนั้นจงอินก็ผละออกไปทันทีซ้ำยังหันหลังหนีไปอีก
“ใช่ ตั้งแต่ผมเกิด ผมยังไม่เคยกอดใครเลย”
“จงอิน พี่ขอโทษ นะ นายไม่เคยคุณป้าเลยหรอ”
“ผมไม่กอดใคร แม้แต่แม่ตัวเอง ผมก็ไม่เคยกอด ไม่เคยหอมแก้ม ไม่เคยได้รับคำชมเลยสักครั้ง แม่เอาแต่ทำงาน ไม่เคยสนใจผม เพราะแม่เป็นอย่างนี้ใช่ไหม พ่อเลยทิ้งแม่ไป พ่อเลยมีผู้หญิงคนอื่น”
“จงอิน พี่ขอโทษ พี่ไม่ควรถามอย่างนั้นเลย”
“พี่ไม่ผิดหรอก ถ้าใครจะผิด ก็แม่นั่นแหละที่ผิด”
“จงอิน ที่นายเป็นอย่างนี้เพราะนายแค่อยากให้คุณป้าสนใจใช่ไหม”เขาคิดว่าเขาพอรู้แล้วว่าทำไมจงอินถึงเป็นแบบนี้
“ใช่ ผมแค่อยากให้แม่สนใจผมบ้าง”
“จงอิน ทำเพื่อพี่ได้ไหม ทำเพื่อคู่หมั้นคนนี้ได้ไหม”จงแดตัดสินใจเข้าไปกอดจงอินจากด้านหลัง เขาแค่อยากให้จงอินได้รับความอบอุ่นบ้าง
“พี่ว่าอะไรนะ”นี่มันอะไร จงอินงง
“พี่ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ คุณป้าขอพี่ให้กับนายตั้งแต่นายเกิดแล้วมั้ง ตอนนั้นพี่พึ่งสี่หรือห้าขวบเอง”
“แม่หมั้นพี่ไว้กับผม”
“อืม ดูล็อคเก็ตพี่เลยไหมหล่ะ ว่าเหมือนล็อคเก็ตของนายหรือเปล่า”
“เหมือนกันเปี๊ยบเลย ผมเคยถามแม่นะ แต่แม่ไม่ตอบ”
“ว่าไง นายจะตั้งใจเรียน เลิกแข่งรถ เลิกหลีสาวได้แล้วยัง ทำเพื่อพี่ได้ไหม”
“ไม่รู้สิ ผมขอบางอย่างประกอบการตัดสินใจหน่อย เพราะการลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนควรศึกษาก่อนการลงทุนทุกครั้ง”
“บ้า อะไรหล่ะ”
“ขอผมศึกษาร่างกายพี่หน่อยสิ”
“เด็กบ้า เด็กลามก อะ อื้อ”
“พี่น่ารักจัง ขาวไปทั้งตัวเลย”
“ย่าห์ พอเลยนะเด็กลามก”
“ฟอด หอมด้วย หอมจริง”
“นี่ พอเลย มีที่ไหน เจอกันครั้งแรกก็ทำอย่างนี้แล้วนะ”
“โอ๊ะ ผมทำออกจะบ่อย อ๊าก พี่อย่าดึงหูผม”
“นี่แหนะ ทำออกบ่อย ทำออกบ่อย ฮึ่ย พี่จะถอนหมั้นกับนาย”
“อย่านะ ผมไม่ให้ถอน ผมจะอยู่ในโอวาทพี่แล้ว”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจครับผม คุณแม่”
“แล้วก็เลิกน้อยใจคุณป้าได้แล้วด้วย คุณป้านะรักนายมากนะ”
“ผมรักแม่ก็วันนี้นี่แหละ”
“เด็กบ้า”
“แต่ก็รักพี่”
“อย่ามาทำเป็นพูดดี”
“จริงๆนะ ความจริงผมชอบพี่ตั้งนานแล้ว ให้ตายเถอะ หงุดหงิดทุกครั้งเลยที่เห็นพี่ใส่แว่น มันบดบังหน้าสวยๆพี่รู้ไหม แต่มันก็กันคนอื่นมาจีบพี่ได้เหมือนกัน ผมนะแอบมองพี่มานานแล้ว ตั้งแต่อยู่มอต้นปีหนึ่งมั้ง
พอพี่แอดเข้ามหาลัยได้ ผมก็ไม่เคยเจอพี่เลย มันก็เลยหงุดหงิด อยากเรียกความสนใจ เลยปล่อยมันเลย เผื่อแม่จะเรียกพี่มาสอนพิเศษผมเหมือนตอนเด็กๆบ้าง แน่หล่ะ แม่พี่กับแม่ผมสนิทกันจะตาย แต่แม่ดันให้พี่จุนสอนซะงั้นผมเลยยิ่งหงุดหงิดไง มันก็เลยยิ่ง พี่ก็รู้ วันนี้ผมหงุดหงิดมากนะพี่รู้ไหม ที่พี่ทำห่างเหินซะอย่างนั้นนะ”
“ก็นายทำแต่หน้าบึ้งๆนี่นา ฉันก็กลัวนะ”
“คราวหลังจะไม่ทำแล้วครับ”
“นี่ จงอิน ต่อไปนี่อย่าทำแบบนี้นั้นนะ พี่จะสอนนายเอง จะอยู่กับนาย จะสนใจนายเองนะ”
“ครับ ผมรักพี่นะ จงอินรักจงแดนะครับ”
“พี่ก็รักนาย มั้ง”
“อ้าวมีมั้งได้ไง ผมไม่ยอม”
“ก็ ขอพี่ศึกษานายอีกหน่อยสิ พี่ก็พึ่งได้คุยกับนายแบบนี้นะ ก็ขอเวลาให้พี่หน่อยสิ”
“ผมยินดีให้พี่ศึกษาร่างกายผมอีกนะ เอาตอนนี้เลยป่ะ”
“ย่าห์ เด็กลามก พอเลย พี่หิวแล้ว”
“ห๊ะ นี่พี่อยากทัศนศึกษาหรอครับ โอเค ผมจัดให้”
“จงอินบ้า อย่านะ อย่า....”
BN
“นี่ ทำอะไรก็เบาๆหน่อยนะ ห้องพี่อยู่ข้างห้องนาย”
“แล้วพี่ฟังทำไม หรือว่าลูกชายพี่มันตื่นจนไปต้องแฟ๊บด้วยตัวเอง พี่ก็ไปหาไอ้เด็กชานมแฟนพี่สิ จะมานอนฟังเสียงผมทำไม”
“ย่าห์ เด็กลามก พูดอะไรตอนกินข้าวห๊ะ”
“เอ้า ผมพูดเรื่องจริง ตอนนั้นมาทำที่บ้านจนผมต้องแฟ๊บด้วยตัวเองตั้งสามครั้ง ผมยังไม่ว่าอะไรเล๊ย”
“พี่จุน เรื่องจริงหรอครับ”
“ไอ้เด็กพวกนี้ กินข้าวกินข้าว อย่ามาพูดเรื่องนี้น่ะ กินข้าว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน นายต้องไปฝึกงานอยู่นิจงแด กินข้าว”คู่รักทูจงยิ้มให้กันก่อนที่จะป้อนข้าวให้กัน แหม พี่จุนนี่ก็แอบแรงแฮะ
- จบเถอะ จุนขอร้อง -
คุยกับตูน
จบแบบป่วนๆตามเคย กว่าจะจบได้ วันนี้คุยกันสั้นๆก็พอเนอะ ค่อยไปคุยกันกับตอนหิมะแรก ตามไปอ่านFirst snow เลยนะค่ะ ยะฮู้ เหลือแค่พี่หมินก็จะครบแล้ววววว
ความคิดเห็น