คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : เสียง...(หัวใจ)...ที่เปลี่ยน
“ตื่นได้แล้วคุณ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆหู
ทำให้ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าของจิ่งหยูวที่กำลังมองฉันเป็นภาพเบลอๆลอยอยู่ตรงหน้าจนฉันนึกว่าตัวเองฝันไป
ฉันนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนที่ฉันจะได้สติพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น
แล้วกวาดตามองไปบนเตียงที่ยังคงหลงเหลือล่องลอยจากเหตุการณ์เมื่อคืนเมื่อนึกลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
ฉันจึงใช้มือรวบผ้าห่มมาหุ้มพันรอบตัวไว้เพื่อจะลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัว ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากฉันแม้แต่คำเดียว
แต่ยังไม่ทันที่จะขยับเขาก็รั้งตัวฉันเขาไปกอดไว้แน่นก่อนที่จะพูดกับฉัน
“คุณโกรธผมเหรอ”
แต่ฉันก็ยังคงนิ่งเงียบไม่ยอมตอบอะไร แต่ลึกๆในใจแล้วฉันไม่ได้โกรธเขาแต่กลับโกรธตัวเองที่ยอมปล่อยใจให้กับเขา
จิ่งหยูวยังคงกอดฉันไว้อยู่อย่างนั้น จนฉันต้องใช้มือผลักยันอกกว้างของเขาเพื่อให้เขาปล่อยฉัน
แต่เขากลับยิ่งกอดฉันแน่นขึ้นไปอีกจนฉันเริ่มดิ้นขลุกขลักทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดเขา
“ปล่อยฉัน” ฉันจ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แต่คนถูกจ้องกลับไม่สะทกสะท้าน
ยังคงกอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย
“ไม่ปล่อย คุณเป็นของผมแล้ว” เขาพูดแสดงความเป็นเจ้าของในตัวฉัน
จนทำให้ฉันต้องเริ่มตอบโต้เพื่อกู้ศักดิ์ศรีของตัวเอง
“คุณอย่าคิดว่าได้ฉันแค่ครั้งเดียวแล้วจะมาจับจองเป็นเจ้าของฉันได้
ฉันไม่ใช่สิ่งของที่ใครอยากจะทำอะไรจะตั้งไว้ตรงไหนก้อได้
เรื่องเมื่อคืนนี้ฉันจะถือว่ามันเป็นประสบการณ์มันไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉัน
ขอให้คุณเข้าใจไว้ด้วย”
“แต่ผมว่าประสบการณ์ที่ผมให้คุณมันน่าจะดีกว่าผู้ชายทุกคนของคุณนะ”
คำพูดของจิ่งหยูวทำให้ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เพราะสิ่งที่เขาพูดมันเป็นการดูถูกฉันอย่างร้ายกาจ
นี่เขาไม่รู้จริงๆหรือไงว่าเค้าเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน และมันก็ทำให้ตอบเขากลับไปด้วยความโกรธ
“แต่ฉันว่านายยังอ่อนประสบการณ์กว่าผู้ชายทุกคนของฉันนะ”
คำพูดของฉันทำให้จิ่งหยูวมองหน้าฉันเขม็ง
“ผมคงออมมือให้คุณมากไป
แต่เชื่อเถอะครั้งนี้คุณจะไม่พูดแบบนั้นแน่”
พูดจบเขาก็กดปากลงจูบฉันแล้วทุกย่างก็เริ่มต้นอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้เขาไม่ยอมออมมืออย่างที่เขาพูดจริงๆ จากความรุนแรงกลายเป็นความอ่อนโยนจนทุกอย่างสิ้นสุดลง
ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วกลับห้องไป ปล่อยให้ฉันนอนหลับอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น
เช้าวันนี้ฉันยังคงลงมากินอาหารเช้ากับเขาตามปกติ
สำหรับฉันในตอนนี้ถึงจะไม่อยากเจอหน้าเขาแค่ไหนแต่ฉันก็ต้องฝืนใจตัวเองเพราะฉันต้องรักษาหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
บรรยากาศในโต๊ะอาหารเงียบสนิท จะว่าแต่ จะพูดคุยกันเลยแม้แต่หน้าเขาตอนนี้ฉันยังไม่กล้ามองเลย
จิ่งหยูวนั่งมองฉันเขี่ยข้าวในจานอยู่สักพักจนเขาต้องเป็นฝ่ายพูดกับฉันก่อน
“ทำไมไม่กินข้าว กับข้าวไม่อร่อยเหรอ”
เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สำหรับเขาเขาดูปกติทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ฉันก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบคำถามของเขา ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากถามอะไรฉันอีกแฟนตัวจริงของเขาเดินเข้ามาซะก่อน
“จิ่งหยูว” ฟานฟานเดินเข้ามาในห้องอาหารและเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ติดกับเขาโดยไม่สนใจว่ามีฉันนั่งอยู่ข้างๆ
ด้วยเหมือนกัน เธอออดอ้อนเขาตามสไตล์ของเธอจนฉันต้องเอ่ยปากขอตัวเพราะรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเป็นส่วนเกินไปแล้ว
“ฉันอิ่มแล้ว ฉันขอตัวขึ้นห้อง”
พูดจบฉันก็ลุกขึ้นขยับเก้าอี้เพื่อจะขึ้นไปห้องพัก
จิ่งหยูววางช้อนละจากการกินอาหารทันทีที่ได้ยินฉันพูด จนทำให้คนที่กำลังนั่งข้างๆมองตามการกระทำของเขาด้วยความไม่พอใจ
เขาลุกขึ้นยืนเอ่ยทัดทานฉันก่อนที่ฉันจะเดินออกไป
“เดี๋ยวซิคุณ”
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวขาเดินเข้ามาหาฉันฟานฟานก็ลุกขึ้นยืนแล้วคว้าแขนเขาเอาไว้ซะก่อนจนทำให้จิ่งหยูวต้องหยุดอยู่แค่นั้น ปล่อยให้ฉันเดินออกจากห้องอาหารไปก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับเธอ
“คุณมีอะไรหรือเปล่าฟานฟาน” (ภาษาจีน)
“ก็พรุ่งนี้ฉันจะบินกลับแล้ว
วันนี้เลยอยากให้คุณพาฉันไปเที่ยวหน่อยนะค่ะ นะค่ะ” (ภาษาจีน)
ฟานฟานทำท่า ออดอ้อนอีกจนจิ่งหยูวต้องยอมทำตามใจเธอ พาเธอไปทุกๆที่ที่เธออยากไปจนสุดท้ายเขาและเธอก็มาจบกันที่สถานบันเทิงยามค่ำคืนย่านทองหล่อ
จิ่งหยูวนั่งดื่มเหล้าโดยมีฟานฟานคลอเคลียอยู่ด้วยไม่ห่างแต่เขากลับไม่ได้สนใจอะไรเธอเลยจนทำให้คนที่มาด้วยสังเกตุได้ถึงอาการของเขาที่มันดูจะไม่เหมือนเคย
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ” (ภาษาจีน)
“เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไร” (ภาษาจีน)
เขาตอบเธอสั้นๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นมาดื่มต่อ
เขานั่งดื่มสักพักก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“กลับเถอะฟานฟาน ดึกมากแล้วพรุ่งนี้คุณต้องเดินทางแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”
เขาชักชวนเธอแต่ดูว่าอีกฝ่ายยังอิดออดไม่อยากจะกลับ เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินหนีเธอไปเฉยๆ
จนทำให้ฟานฟานต้องรีบเดินตามออกไปแทบไม่ทัน
จิ่งหยูวขับรถพาเธอมาส่งที่โรงแรมที่พัก แต่เธอกลับต้องการมากกว่านั้นเธอจึงให้เขาขึ้นไปส่งที่ห้องพัก
“คุณขึ้นไปส่งฉันบนห้องหน่อยซิคะ
ฉันมึนหัวเดินไม่ไหวแล้วส่งสัยจะดื่มเยอะไปหน่อย”
(ภาษาจีน)หล่อนใช้ข้ออ้างที่ทำให้จิ่งหยูวปฏิเสธไม่ได้
แต่จะว่าไปนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่จิ่งหยูวไปส่งเธอถึงบนห้องเพราะตอนที่อยู่จีนก็มีข่าวซุบซิบกันไปทั่วว่าเขาและเธอมีความสัมพันธ์มากกว่าความเป็นเพื่อนอยู่แล้ว
จิ่งหยูวพยุงฟานฟานขึ้นไปบนห้องพัก แล้วเขาก็ขอตัวกลับแต่จุดประสงค์ของฟานฟานต้องการให้เขาค้างคืนกับเธอคืนนี้ก็เหมือนอย่างเคยๆ
ทุกครั้งที่ ฟานฟานกับจิ่งหยูวไปเที่ยวด้วยกันก็จะมาจบกันที่เรื่องบนเตียง
เธอยั่วยวนเขาเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ได้ผล
จิ่งหยูวปฏิเสธเธอจนทำให้คนที่พยายามยั่วยวนออกอาการไม่พอใจทันที
“ฟานฟานผมจะกลับแล้ว” (ภาษาจีน)
“นี่คุณเป็นอะไรปกติคุณไม่ใช่แบบนี้นี่
หรือข่าวที่เขาลือกันมันจริง” (ภาษาจีน)
“ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์”
(ภาษาจีน) จิ่งหยูวตอบเธอแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้อีกคนยืนอารมณ์ค้างอยู่อย่างนั้น
ความคิดเห็น