คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 22
หลังจากเหตุการณ์ที่เอเลนคุกเข่านั้นได้ผ่านไปสามวันแล้วตอนแรกนั้นทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นพยายามหาว่าเกิดอะไรขึ้นและยิ่งหันไปดูกลุ่มของเบลล่านั้นก็เห็นเด็กชายนั้นนั่งอยู่กับพื้นจนทำให้มิเซลกักบริเวณเด็กชายไว้และไล่ทุกคนออกจากห้องอาหารไปทันที
แต่หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้ดูจะไม่เป็นที่สนใจแล้วเพราะสายตาที่เด็กชายและเบลล่านั้นส่งกลับมาให้ในวันถัดไปเป็นสายตาที่น่ากลัวมากและนิโค
เวลและไวท์นั้นก็ส่งสายตาเป็นคำพูดว่า อยากเสือกเรื่องชาวบ้านเขา
จนทำให้เรื่องหายไป
“นี้ขอตัวไปทำธุระก่อนได้ไหม”
เด็กชายกล่าวออกมาเพราะทั้งหมดกำลังกลับไปที่สลิธีรินเพราะนี้มันเย็นแล้วแต่นั้นก็ทำให้นิโคหันกลับมา
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไรเหรอ
ไงขอตัวก่อนนะ”
เด็กชายเอินแยกออกมาเบลล่าที่มองด้วยความสงสัยแต่ก็เปิดต่อไปเพราะมีการบ้านวิชาปรุงยาอยู่จึงไม่ได้สนใจมากนัก
เด็กชายเดินมาที่ไม่ค่อยมีคนแต่ดันไปเห็นคนๆหนึ่ง นั้นจึงทำให้เด็กชายเดินเข้าไปหา
“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้งนะ
หึ เอเลน โอวี พาเรเลีย”
เด็กชายยิ้มออกมาและมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนั้นทำให้เอเลนหันมามองแต่ดูเหมือนว่าจะรู้อะไรสักอย่างว่าเด็กชายจะทำอะไรจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแต่ช้าไปเด็กชายนั้นได้หยิบออกมาเร็วกว่า
“สตูเปฟาย”
ร่างเอเลนนั้นหยุดนิ่นั้นจึงทำให้เด็กชายเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวจนมาถึงหน้าของเอเลนเด็กชายจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ของเอเลนมาหักทิ้ง
“นายไม่ต้องมีมันก็ได้จริงไหม.
ฮ่าๆๆ แต่แปลกนะไม่คิดว่าคนอย่างนายจะเป็นพ่อมด”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเด็กไปรอบๆตัวของเอเลนด้วยสีหน้ามีความสุขก่อนที่จะหักแขนข้างซ้ายของเอเลนทิ้ง
เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของเอเลนร้องอย่างทรมาณแต่นั้นทำให้เด็กชายนั้นยิ้มออกมามีความสุขมากกว่าเดิม
“แค่นี้ไม่ค่อยเจ็บเหรอ
หึหึ นายคิดเหรอว่าฉันอ่อนแอนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่คิดเหรอว่านั้นเป็นแผนของฉัน”
เด็กชายกล่าวออกมาอีกครั้งแล้วเอามือนั้นจับไปที่คางของเอเลนสายตาที่หวาดกลัวของเอเลนนั้นยิ่งทำให้เด็กชายหัวเราะออกมามากกว่าเดิม
“อยากได้ยินเสียงของนายร้องมากกว่านี้จัง ดังให้มากกว่านี้สิ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เด็กชายนำมีดออกมาแล้วแทงลงไปที่ข้างข้างขวาของเอเลนอย่างจังแทงซ้ำๆจนเลือดไหลออกมาเยอะแต่เด็กชายไม่สนเสียงร้องอย่างทรมาณของเอเลนนั้นยังดังไปทั่วแต่ไม่มีใครเดินเข้ามาดูและเด็กชายก็ปล่อยมีดค้างไว้
“ปี..ศาจ...แก..เป็.น..ปีศาจ!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ
สนุกจังเลยนะ แต่แค่นี้ยังเจ็บไม่พอเหรอ เสียงร้องของนายยังไม่พอต้องมากกว่านี้!!!”
เด็กชายกล่าวออกมาอย่างคนเสียสติหยิบมีดอีกเล่มออกมาพร้อมกับจับผมของเอเลนขึ้นมาพร้อมกับนำมีดว่าแทงไปที่ตาข้างซ้ายเลือดที่ไหลออกมานั้นกระเด็นไปโดนเสื้อของเด็กชายเด็กชายนำมีดออกมาแล้วปล่อยผมของเอเลนทิ้ง
“ยังไม่เจ็บพอเหรอจริงไหม..
อีกอย่างเอลซ่ายัยนั้นก็จะตามนายไปในไม่ช้าแล้วละ หึหึหึ
เลือดของนายมันจะหวานหอมไม่นะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเลียเลือดจากมีดด้วยใบหน้าโรคจิต
ใบหน้าของเด็กชายที่บิดเบี้ยวดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก
“..แ.ก..ต้..อง..ไม่.ตาย..ดี”
“หึหึฮ่าๆๆๆๆๆ
ไม่ตายดีเหรอ น่าสนุกจริงๆนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ใบหน้าของนายนี้งดงามจริงๆถ้ามีสีแดงออกมาเยอะกว่านี้ก็ดีนะ”
เด็กชายกล่าวเสร็จก็หยิบมีดอีกอันขึ้นมาเอเลนที่เห็นยิ่งหวาดกลัวครั้งนี้เด็กชายแทงไปที่ท้องของตนแทงย้ำๆจนเลือดกระเด็นไปที่หน้าของเด็กชายเสียงร้องที่ทรมาณขอวเอเลนก็จนลงโดนมีคนเดินเข้ามา
“นายนี้โคตรโรคจิตเลยนะ”
คนที่กล่าวออกมาเดินมาดูสภาพศพที่เด็กชายทำไว้ด้วยสายตาที่เป็นประกายหน่อยๆและหันไปมอง
“ใครจะไปคิดว่านายจะมาสอนที่นี่ละ
มิเซล”
คนที่ข้างๆเด็กชายคือมิเซล
มิโอ เรนนิโค อาจาย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดนั้นเอง
มิเซลที่เห็นสภาพศพที่มีแต่เลือดนั้นก็มองไปที่ตัวของเด็กชายที่มีรอยเลือดอยู่
“แล้วจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ละ”
“เผาทิ้งไง
ง่ายจะตาย”
เด็กชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงพร้อมกับหันไปมองมิเซลด้วยรอยยิ้มนั้นจึงทำให้ให้มิเซลถออนหายใจ
“ตอนแรกจะเอาข้อมูลจากเด็กคนนี้ไม่ใช่เหรอ”
“หึ
ได้มาแล้ว หมอนี้รู้จักกับสองคนนั้นแน่นอน”
“เรื่องจริง”
มิเซลกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจเพราะสองคนนั้นที่เด็กชายพูดเป็นคนเดียวที่ทำให้เพื่อนสาวของตนหรือพี่สาวของคนตรงหน้าตายไป
“คิดว่าฉันเป็นใครละ
มิเซล...แต่..”
“งั้นคำทำนายของยัยนั้นก็ถูกสินะ
อีกอย่างนายกลายเป็นเด็กคนเดียวในกลุ่ม”
“หึ
อีกไม่นานสองคนนั้นจะต้องตาย!!! คนที่ทำให้ลินน่าตายมันต้องถูกฆ่า”
เด็กชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือกจนมิเซลนั้นหนาวตามแต่นั้นก็ทำให้มิเซลเดินไปดูสภาพศพของเอเลนที่ถูกเด็กชายตรงหน้าฆ่าทิ้ง
“เผาเหรอ
ไม่ให้ยัยมิร่า ผ่าชำแหละละ ทำลายหลักฐานได้ด้วย แทนยัยมิร่านั้นต้องการร่างคนปำงานวิจัยอีก”
“นั้นสินะ
ให้มิร่าไปทำวิจัยมันยังดีกว่าสินะ เอาไงก็ได้”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับคิดถึงมิร่าคนที่มิเซลกล่าวถึงคนๆนั้นเป็นเจ้าแม่แห่งการชำแหละคนตัวแม่
นำทุกส่วนของคนมาชำแหละเล่นไม่ก็นำมาทรมาณเล่นให้ตายไปเป็นข้าง เด็กชายกำลังเดินกับไปที่สลิธีรินนั้น
“สกอร์จิฟาย”
มิเซลร่ายคาถาออกมาทำให้พื้นที่มีเลือดและเสื้อของเด็กชายสะอาดไม่มีรอยเลือดติดอยู่พร้อมกับนำตัวของเอเลนใส่กระเป๋าที่เจ้าตัวเอาติดตัวมา
นั้นจึงทำให้เด็กชายหันไปมองมิเซล
“ปิดเทมอนี้ช่วยมาหาฉันหน่อยนะ
อยากเจอเซฟไม่ใช่เหรอ”
“นั้นสิ
ไม่ได้เจอหมอนั้นมานานแล้วนิ”
มิเซลกล่าวออกมานั้นจึงทำให้เด็กชายยิ้มแล้วเดินไปที่บ้านสลิธีรินทันและเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้เอเลน
โอวี พาเรเลีย หายตัวไปอย่างลึกลับและไม่มีใครเห็นอีกเลย
-------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะชินะค่ะ ตอนที่แล้วนายพึ่งถูกเขาทำร้ายไปเองไม่ใช่เหรอ!!!! จะเอาคืนเขาใช่ไหม แค้นขนาดต้องฆ่าเอเลนทิ้ง สงสารเอเลนดีหรือสมน้ำหน้าเอเลนดี ถ้างงทำไมมิเซลที่เป็นอาจาย์ถึงรู้จักกับเซน ให้ไปกดไปที่คลิกนะ เพราะมันสำคัญกับเนื้อเรื่องเป็นอย่างมาก
ความคิดเห็น