ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Phase 21
Phase 21 ศัตรูอีกคน
หลังจากที่คิระหายไปเวลาได้ผ่านไปถึง 1อาทิตย์แล้ว ทุกอย่างในโรงเรียนSeedได้เริ่มกับเข้าสู่ภาวะปรกติถึงแม้บางแห่งยังต้องซ่อมแซม นักเรียนทั้งหมดต่างเรียนไปตามปกติที่เป็นมาถึงแม้ว่ายังมีบางคนพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมีการพูดถึงปีกสีขาวที่มีขนาดใหญ่ว่ามันเป็นของใครแล้วใครเป็นคนที่โจมตีโรงเรียน
ปี 5ห้องS
“โย่ อัส”ดีอัคก้าทักทายเพื่อนผมน้ำเงินที่พันผ้าพันแผลที่หัว
“ไง”อัสรันทัก
“เป็นไงมั้งแผล”มีลี่ถาม
“ก็เกือบหายแล้วละ”อัสรันบอก
“นายเองก็บ้านะที่รับพลังโจมตีนั้นตรงๆนะ”ชิโฮะบอก พร้อมกับนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“คุณอัสรัน สวัสดีครับ”ชินที่พึ่งมาถึงทัก
“อืม”อัสรันบอก
“แล้วอิซ๊าคละ”อัสรันถาม
“เดี๋ยวก็มาแล้วละ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ลักซ์คงไม่มาอีกแล้วละ”ชิโฮะบอก
“แต่นี้ก็ปาไป 1อาทิตย์แล้วนะ”มีลี่บอก ทำให้ทุกคนในกลุ่มเริ่มเศร้าออกมา
“ฉัน ฉันขอโทษ ฉันไม่ตั้งใจที่จะพูด”มีลี่รีบบอก
“ช่างเถอะ แต่ตอนนั้นพวกเราเองก็อ่อนแอจริงๆนั้นละ”อิซ๊าคที่พึ่งเข้ามาในห้องบอก
“ใช่ครับถ้าตอนนั้นพวกเราเก่งกว่านี้”ชินพูดโทษตัวเอง
“หมอนั้นคงไม่หายไปแบบนี้หรอก”อัสรันกำหมัดของตัวเอง
“ถ้าพวกเราเก่งกว่านี้”ทุกคนเริ่มโทษตัวเอง
“สวัสดีค่ะ ทุกคน”สเตล่าเดินเข้ามาทันทุกคน
“ง...ไงสเตล่า”มีลี่บอก
“ทุกคนเป็นอะไรไปค่ะ”สเตล่าถามเมื่อเห็นท่าทางของแต่คน
“เปล่าหรอก”ชิโฮะบอก
“แล้วลักซ์ละ”อัสรันถาม
“ยังเหมือนเดิม กินข้าวนิดเดียวหมกตัวอยู่ที่เตียงเพียงอย่างเดียวเอาแต่ร้องไห้”สเตล่าบอกและเริ่มที่จะร้องไห้ออกมา ชินจึงเข้าไปปลอบ
“แล้ว พวกเราช่วยอะไรลักซ์ไม่ได้หรอ”ดีอัคก้าถาม
“ถึงร่างกายจะหายดี แต่จิตใจนี้สิ ปัญหาอยู่ตรงนี้”ชิโฮะบอก
“อัสรันแล้วคางาริไม่พูดอะไรบ้างหรอ”มีลี่ถาม
“ไม่เลย ยังทำตัวเหมือนปกติ”อัสรันบอก
“ยัยนั้นไม่เสียใจหรือไง ทั้งๆที่พี่ชายหายไปเนี้ย”อิซ๊าคบอก
...คางาริเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่...อัสรันคิดขึ้นเมื่อหญิงสาวในหัวข้อสนทนายังไม่มาที่ห้องเรียน
...นายไม่จำเป็นต้องยุ่ง...มีเสียงขึ้นมาในความคิดอัสรัน
...แล้วเธอไม่เสียใจหรอไง...อัสรันถามกลับ
...เสียใจไปมันก็เท่านั้น นายไม่ต้องรู้มากหรอก...คางาริส่งกระแสจิตบอก ขณะเดินไปในที่แห่งหนึ่ง
ที่ห้องหนึ่ง ในขณะที่นักเรียนต่างไปเรียนแต่ในห้องนี้กลับมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ไปเรียน ซึ่งคนในห้องไม่ได้ไปเรียนเป็นเวลา 1อาทิตย์แล้ว สาวน้อยผู้นอนร้องไห้อยู่ที่เตียงหลังจากที่เธอได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญไปพร้อมกับของที่แทนการจากไปของเขา สิ่งที่แทนนั้นสำหรับเธอแล้วอาจเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอนึกถึงเขา ชายที่เธอรัก ดวงตาที่เมื่อก่อนสดใสมีชีวิตชีวาแต่ตอนนี้กลับมีแต่ความเศร้าหมอง
“ฮือ ฮือ ฮือ คิระทำไม”ร่างเล็กๆร้องไห้ออกมา
“เธอนี้ร้องไห้อยู่ได้ทำตัวทุเรศจริง”เสียงของคนที่เข้ามาในห้องบอก
“มันเรื่องของฉันนี้ค่ะ”ร่างเล็กๆลุกขึ้นมาบอกกับคนที่เข้ามาในห้อง
“หึ แล้วเธอคิดจะทำอย่างนี้ต่อไปหรอไง”ผู้มาเยือนถาม
“ไม่เห็นเกี่ยวกับ คางาริเลยนี้”ลักซ์บอกพร้อมน้ำตาคางาริเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของลักซ์
“แล้วการที่เธอทำอย่างนี้ละ เธอรู้ไหมว่าคนอื่นเข้าทุกข์ใจแค่ไหนกับเธอ พวกนั้นเป็นห่วงเธอนะและยังโทษตัวเองที่ไม่ได้เรื่องอีกด้วย”คางาริบอกพร้อมกับดวงตาที่ต่างไปจากเดิม
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยค่ะ”ลักซ์ถาม ทั้ง2คนมองหน้ากัน
“ดูสาระรูปของเธอก่อนสิ ลักซ์ที่ฉันรู้จักนะเป็นคนสดใส ร่าเริงไม่ใช้คนที่เอาแต่ร้องไห้”คางาริตะโกนบอกและปล่อยมือจากคอเสื้อของลักซ์
“แล้วคางาริจะให้ฉันทำไงในเมื่อ ในเมื่อคิระไม่อยู่แล้ว”ลักซ์ถามในเมื่อไม่รู้ว่าตัวเองควรทำไงต่อดี
“แล้ว เธอคิดหมอนั้นจะมีความสุขกับสภาพของเธอหรือไง”คางาริตะหวาดขึ้นต่างจากที่แล้วมา
“คางาริไม่เสียใจบ้างหรือไง”ลักซ์ถาม
“ทั้งฉันกับคิระนะพวกเราสูญเสียคนสำคัญไปแล้วละ ไปอย่างไม่มีวันกลับมา”คางาริก้มหน้าบอก ทำให้ลักซ์ตกใจมาก
“เพราะงั้นพวกเราถึงไม่อยากสูญเสียอีกแล้วไม่อยากสูญเสียพวกเธอที่อาจจะเป็นเพื่อนได้”คางาริพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
...เพราะเจ้านั้น...คางาริเริ่มจมไปในความคิดในอดีตพร้อมนึกถึงใบหน้าของคนๆหนึ่งที่ทำให้เลือดภายในร่างกายเดือด
“คางาริมาหาฉันทำไม”ลักซ์ถามเมื่อเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว
“เพียงแค่จะมาพูดอะไรบางอย่างให้ฟัง”คางาริบอก
“มันคืออะไรละ”ลักซ์ถาม
“เอาแต่จมปลักกับอดีต มันไม่ได้ช่วยอะไรดีขึ้นมาได้ตอนนี้ควรที่จะเดินหน้าต่อไปเพื่อที่จะไปสู่อนาคตข้างหน้าที่สดใสกว่าตอนนี้”คางาริบอกอย่างจริงจัง
“ใครเป็นคนพูดประโยคนี้หรอค่ะ”ลักซ์ถามเมื่อได้ฟังแล้วรู้สึกว่าประโยคนี้เป็นกำลังใจให้เดินต่อไป
“คนที่ฉันรู้จักเมื่อนานแสนนานมาแล้ว”คางาริบอก
“เอาฉันควรทำไงต่อละ”ลักซ์ถามเมื่อคิดถึงสิ่งต่อทำไม่ออก
“เธอมาถามฉันทำไมในเมื่อคำตอบมันอยู่กับตัวของเธอไม่ใช่หรอไง”คางาริบอก
“คำตอบอยู่กับฉัน”ลักซ์มองไปที่มือของตัวเอง
“ฉันมีเรื่องพูดกับเธอแค่นี้ละ ลักซ์คิดให้ดีๆละ”คางาริบอกและลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
“ฉันยังเชื่อนะ คิระยังมีชีวิตอยู่”คางาริบอกอย่างหนักแน่และยิ้มออกมาก่อนที่จะห้องจากห้องกลับไปที่ห้องเรียน หลังจากที่คางาริคางาริกลับไปที่ห้องเรียนก็โดนอาจารย์เมอริวผู้สอนประวัติศาสตร์เทศนาให้ฟังยาวเหยียดซึ่งทุกคนในห้องก็ได้ฟังเช่นกันจนหูชาไปตามๆกันแต่คางาริกลับทำเป็นไม่รู้สึกไม่เป็นอะไรเลย เมอริวจึงสั่งรายงานให้คางาริทำเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เมื่อ 1,000ปีก่อน ซึ่งประวัติศาสตร์นี้เรียกได้ว่าโหดสุดๆ เนื่องจากข้อมูลเกี่ยวกับเมื่อ 1,000ปีก่อนทุกทำลายไปจนหมดเลย
“อาจารย์เมอริวโหดชิบ”อิซ๊าคกระซิบบอกอัสรันที่นั่งข้างหน้า
“ปกติไม่โหดเท่านี้นะ โหดสุดของอาจารย์ก็แค่ขัดห้องน้ำ 1อาทิตย์”มีลี่บอก
“นี้พวกเธอตรงนั้นนะอยากโดนด้วยใช่ไหม”อาจารย์เมอริวถามพวกกลุ่มอัสรัน
“ไม่ครับ”
“ไม่ค่ะ”
...แถมหูไวอีก...ทุกคนในห้องคิดเหมือนกัน
“คุณยามาโตะ รายงานส่งพรุ่งนี้นะ”เมอริวบอก ทำเอาทุกคนแทบช็อก ยกเว้นมิอาและลูน่าที่สะใจอย่างมากกับการลงโทษของอาจารย์
“อาจารย์มันไม่โหดไปหรอครับ”อัสรันรีบถาม
“ไม่หรอกครูว่าความจริงน่าให้ส่งวันนี้ด้วยซ้ำ”เมอริวบอกทำเอาทุกคนในห้องซีดลงทันที
“ตกลงจะส่งวันนี้หรือพรุ่งนี้”เมอริวหันไปถามคางาริ
“พรุ่งนี้”คางาริตอบอย่างสั้นซึ่งเมอริวพอใจเป็นอย่างมากและเดินออกจากห้องไป
“เธอจะบ้าหรอไง”อัสรันรีบเข้าไปถาม
“จริงด้วยคางาริ ไม่ทันหรอก”ชิโฮะบอก
“ไม่มีข้อมูลเลยนะ”มีลี่บอก
“พวกนายไม่ต้องยุ่งน่า”คางาริบอก
“ตามใจเธอ”อัสรันบอกและออกจากห้องไป ทุกคนเริ่มออกจากห้องเหลือเพียงคางาริคนเดียว
ตอนกลางคืน
ปี 5ห้องS
แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก
“มืดขนาดนี้แล้วงั้นหรอเนี้ย”คางาริหันไปมองนาฬิกาซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเที่ยวคืนแล้ว
“เสร็จแล้วละ”คางาริมองสำรวจรายงานของตัวเอง
“กลับไปที่ห้องก็แล้วกัน”คางาริลุกออกจากห้องเรียนกลับไปที่ห้องพัก ขณะที่เดินอยู่นั้น
“เผยตัวออกมาได้แล้วมั้งไม่ต้องหลบซ่อนตัวไปหรอก”คางาริบอกขึ้นท่ามกลางความมืด
“หลบไปก็เท่านั้น คนอื่นไม่รู้สึกตัวหรอกแต่กลิ่นเลือดนะถึงพยายามซ่อนไงๆก็ไม่มิดหรอก”คางาริบอกอีกครั้งและแผ่รังสีฆ่าฟันมา
“ยอดเยี่ยมมาก จมูกดีจริงๆ”เสียงชมบอกขึ้นพร้อมกับมาปรากฏตัวของสาวผมดำในความมืด
“เธอเป็นใคร”คางาริถามอย่างไม่รอช้า
“นาธาล บาจิรูลเป็นลูกน้องของท่านเจ้าแห่งความมืด”
“แกต้องการอะไร”คางาริถาม
“แค่มาจัดการแกเท่านั้นละ”นาธาลบอกและปล่อยสายฟ้าออกจากมือ
“เชอะ”คางาริกางปีกขึ้นมาป้องกันอย่างรวดเร็วและบินออกมาข้างนอก
“ไม่อยากให้ใครตายหรอไง”นาธาลถามขณะที่ออกมาข้างนอกเช่นเดียวกันคางาริ
“บางทีนะ”คางาริบอกขณะที่ทั้ง 2คนเผชิญหน้ากัน
“นี้มัน”นาธาลมองไปรอบๆตัวที่อากาศธาตุเริ่มรวมตัวกัน
“ฝ่ายไหนจะโดนกำจัดกันแน่”คางาริถามขณะที่ดาบน้ำแข็งเป็นจำนวนมากชี้ไปที่นาธาล
“แกใช้เวทโดนที่ไม่ต้องร่ายงั้นหรอ”นาธาลถามเมื่อข้อมูลที่ได้มาไม่ตรง
“สำหรับคนปกติต้องร่ายแน่แต่ของฉันนะมันต่างกัน”คางาริบอก
“แต่อย่าคิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรได้ Thunder”นาธาลบอก สายฟ้าจำนวนมากพุ่งมาทำลายดาบน้ำแข็ง
“ถึงแม้จะทำไม่ได้แต่มองผิดไปอย่างหนึ่งซะแล้ว”คางาริบอก
“เสร็จกัน”นาธาลมองไปที่ขาข้างขวาที่ถูกแช่แข็งไปแล้ว
“อย่างคิดจะทำทำลายดีกว่าน้ำแข็งนี้ไม่ใช่นะพังง่ายๆนะ”คางาริเตือนออกมา นาธาลกลับไม่สนฟันดาบที่น้ำแข็ง
“กำแพงชั่วนิรันดร์”คางาริบอกชื่อของน้ำแข็งนั้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”นาธาลบอกอย่างเจ็บแค้นและหายไป
“ฝากไว้งั้นหรอ”คางาริเอ่ยขึ้นมาลอยๆ บินกลับไปที่ทางเดินและเดินกลับห้อง
“ไง”มีคนหนึ่งผู้มารอคางาริอยู่หน้าห้องทัก
“นายมีธุระอะไร”คางาริถาม
“แค่มารอเฉยๆ”ผู้มาทักบอก
“นายกลับไปได้แล้วอัสรัน”คางาริบอกและเปิดประตูห้อง
“เดี๋ยวก่อน คางาริ”อัสรันรีบจับมือของคางาริและดึงเข้ามากอด
“นายทำอะไรของนาย”คางาริถามและพยายามไม่สบสายตากับอัสรัน
“คางาริมาเป็นแฟนฉันเถอะนะ”อัสรันบอก ทำให้คางาริเบิกตากว้างและทั้ง2คนก็เงียบไป คางาริเอามือมาจับมือของอัสรันและดึงออก
“ขอโทษนะอัสรัน ฉันไม่สามารถรักนายได้”คางาริบอกออกมา
“ทำไมละคางาริ”อัสรันถามเพื่ออยากรู้เห็นผล
“เพราะเราต่างกันนะสิ”คางาริบอกและเดินเข้าไปในห้อง
“คางาริ”อัสรันเอ่ยออกมาอย่างเบาและเดินกลับไปที่ห้อง
...ขอโทษนะอัสรัน...คางาริบอกภายในใจ
..หืม...คางาริรู้สึกถึงพลังเวทที่บางจึงไม่สนใจ
ห้องของลักซ์และสเตล่า ขณะที่ทั้ง 2คนหลับไปแล้วนั้น ไม้กางเขนที่คางาริเอามาให้ลักซ์นั้นได้ส่องแสงออกมาโดยที่ทั้ง 2คนไม่รู้สึกตัวแสงสว่างนั้นได้เปลี่ยนรูปร่างเป็นชายหนุ่มที่ส่องสว่าง ชายหนุ่มมองไปที่ลักซ์ดึงบางสิ่งออกมาจากตัวของลักซ์
...ลืมเรื่องราวที่ทำให้เสียใจนี้ไปซะ...ชายหนุ่มนั้นบอกขึ้นและแตกสลายไป
ทางทะเลทรายที่แสนแห้งแล้งได้มีคนผู้หนึ่งเดินอยู่โดยที่ไม่ได้พักไม่เหน็ดเหนื่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น