คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ll THE WIZARD ll Chapter 18 [100%]
THE WIZARD 18
…ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะมีวันใดที่เราสองคนต้องห่างจากกัน ถามว่ายังยิ้มได้หรือถ้าในวันนี้ไม่มีเขาอยู่ข้างกายเราแล้ว มันคงไม่ง่ายเลยถ้าจะยิ้มออกมาทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่ แต่เพราะรู้ว่ายังมีหวัง รู้ว่ายังไงเขาก็ต้องกลับมาหาเราอีกครั้ง เพราะฉะนั้นได้โปรดพระเจ้า ขอให้ผมตื่นมาแล้วพบว่านี่มันเป็นแค่ความฝัน ฝันร้ายที่จะกลายเป็นดีในอีกไม่ช้า....
เปลือกตาบางที่หนักอึ้งค่อยๆขยับเปิดออกด้วยความยากลำบาก รู้สึกเหนื่อยล้าและปวดร้าวไปทั่วทั้งร่างกาย มองขึ้นบนเพดานสูงที่ดูเหมือนจะเป็นห้องพยาบาลก็พบว่าผู้คนมากมายกำลังมุงอยู่รายล้อมรอบตัวเต็มไปหมด หากแต่ภาพที่ได้พบเห็นตรงหน้ามันกลับพร่ามัวเสียเหลือเกิน เสียงพูดคุยกันที่ลอยเข้ามาในโสตประสาทก็ดูจะไม่มีอารมณ์ขันเลยสักนิด ขอได้ไหมถ้านี่มันเป็นเรื่องจริง ขอให้มันเป็นแค่เรื่องที่สมมุติขึ้นมาเท่านั้น
“เลย์ฟื้นแล้ว!”
เสียงหวานของรุ่นพี่ต่างประสาทอย่างคิมแจจุงเอ่ยบอกทุกคนที่กำลังยืนรอคอยคนตัวเล็กให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ต่างคนต่างไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะกลัวว่ารุ่นน้องหน้าหวานคนนี้จะเป็นอะไรไป หากแต่ก็โล่งใจไม่น้อยที่เห็นคนที่นอนแน่นิ่งมาเป็นเวลานานตอบสนองกลับมาบ้าง
“นายรู้สึกยังไงบ้างเลย์ เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” อีกคนที่ดูจะเป็นห่วงเขาไม่น้อยก็เห็นจะเป็นรุ่นพี่ประธานปราสาท ที่คอยแวะเวียนมาดูแลรุ่นน้องคนนี้อยู่ตลอด ทั้งๆที่หน้าที่ของเขาก็วุ่นวายและต้องรับผิดชอบหลายอย่างจนแทบจะไม่มีเวลาว่าง
“รุ่นพี่ คริสล่ะครับ?”
รู้สึกตัวได้ สิ่งแรกที่เลย์นึกถึงก็คือคนรักที่เขาเห็นว่าโดนลากไปต่อหน้าต่อตา หากแต่ก็ยังอยากมั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่สิ่งที่เขาเพิ่งจะพบเจอมา
“เอ่อ....”
ยุนโฮอ้ำอึ้งอยู่นาน หันไปมองทุกคนที่ยืนล้อมวงอยู่ก็ได้รับการเมินหน้าหนีไปอีกทางให้เป็นคำตอบ ทุกคนรู้ว่าคริสโดนจับตัวไปและในตอนนี้คณะศาสตราจารย์ทุกคนก็กำลังหาหนทางในการนำตัวเขากลับมาอีกครั้ง
“มันคือเรื่องจริงใช่ไหมครับรุ่นพี่?”
นัยน์ตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส สั่นระริกเมื่อรับรู้ได้ว่าคนรักไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆกันอีกแล้ว หลับตาลงก็ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบข้างแก้มอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะปัดมันออกเลยสักนิด สะอื้นไห้ออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่เมื่อไม่รู้ว่าตอนนี้คนตัวสูงจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง
“คริสจะต้องกลับมานะเลย์ พวกเราทุกคนจะพาคริสกลับมาให้ได้ พวกพ่อมดดำมันถือโอกาสตอนที่ศาสตราจารย์ทุกคนไม่อยู่เข้ามาบุกเขตของเดอะวิซาร์ด และในตอนนี้ศาสตราจารย์เอริคก็ไม่คิดจะยอมพวกมันเหมือนกัน นายใจเย็นก่อนนะ”
พูดเสร็จก็ยกมือขึ้นลูบหัวทุยของรุ่นน้องหน้าหวานเพื่อปลอบประโลมทันที เห็นแบบนี้แล้วทุกคนก็อดจะสงสารเลย์ไม่ได้ ต้องเสมองออกไปอีกทางเมื่อได้เห็นน้ำตาของคนที่นอนโทรมอยู่บนเตียงพยาบาล ใบหน้าที่ซีดเผือดไร้ซึ่งสีระเรื่อเจือแต้ม ทั้งยังผิวขาวเนียนที่เต็มไปด้วยรอยช้ำและแผลที่ถูกพันด้วยผ้าก๊อซสีขาวเต็มตัวทำให้ทุกคนทนดูเลย์ในสภาพแบบนี้ไม่ได้
“เป็นเพราะผมใช่ไหมครับ? ฮึก...เพราะผมที่ทำให้คริสต้องโดนจับตัวไป ...มันต้องการตัวผม
ไม่ใช่คริส! ฮื้อ...”
“อย่าคิดแบบนั้นเลยเด็กน้อย อย่าโทษตัวเองสิ”
ชางมินที่นอนรักษาตัวอยู่ที่เตียงข้างๆก็เอ่ยขึ้นให้กำลังใจเลย์อีกที เข้าใจว่ารุ่นน้องคนนี้คงเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ชางมินเองก็เสียใจไม่น้อย หัวใจเขาแทบแตกสลายเมื่อเห็นน้องชายโดนเอาไปต่อหน้าต่อตา น้องชายในสายเลือดที่เขารักมากที่สุด
“ผมขอโทษนะครับพี่ชางมิน ฮึก...”
พูดเสร็จก็นอนร้องไห้จนตัวโยนอยู่บนเตียงเหมือนคนตายทั้งเป็นก็ไม่ปราน เรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกไปไหนก็แทบจะไม่มี ปล่อยให้น้ำตามันไหลอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะหยุดได้ เสียงสะอื้นที่เหมือนจะขาดใจทำให้ทุกคนต้องคอยเข้ามาปลอบประโลมอยู่ตลอด เพียงแค่หายใจเข้าออกก็ร้าวไปทั่วทั้งตัวเพราะบาดแผลที่ร่างกายทำให้รู้สึกเจ็บมากเหลือเกิน ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าไม่อยากอยู่ต่อไปแล้วถ้าไม่มีคริส แต่เพราะความหวังยังมี สิ่งนี้ที่ทำให้เขาต้องเข้มแข็ง
“นอนพักผ่อนเถอะ เห็นนายร้องไห้ฉันก็อยากจะร้องตามนะ” นัยน์ตาคู่คมของรุ่นพี่ผู้อัจฉริยะกำลังแดงกล่ำเพราะอีกคนทำอารมณ์เขาให้คล้อยตามไปด้วย ชางมินเข้าใจเลย์ดีว่ารู้สึกอย่างไร แต่นั่นทำแบบนี้แล้วคริสจะกลับมาได้หรือ
“ผมอยากกลับไปพักที่ห้อง จะได้ไหมครับรุ่นพี่?”
“อื้ม ได้สิ”
สิ้นเสียงทุ้มของยุนโฮที่เอ่ยอนุญาติ ทุกคนก็รีบช่วยกันเข้าไปพยุงคนตัวเล็กเพื่อให้ลุกขึ้นนั่ง ทำท่าจะประคองไปส่งให้ถึงหอดร้าก้อน หากแต่เลย์ก็ยกมือห้ามไว้เสียก่อน ไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากรบกวนเพราะที่ผ่านมาก็ทำให้คนอื่นเดือดร้อนมามากพอแล้ว
“ไม่เป็นไรครับทุกคน เดี๋ยวผมเดินไปเอง ขอบคุณมากนะครับ”
ทุกคนจำต้องทำตามใจเลย์ ถึงจะเป็นกังวลและเป็นห่วงคนตัวเล็กมากขนาดไหน แต่นั่นสภาพจิตใจเลย์ในตอนนี้ทำให้ทุกคนรู้ได้ว่าเขาคงอยากอยู่คนเดียว ถึงไม่ได้เอ่ยบอกตรงๆ แต่อยู่ด้วยกันมานานทำให้แค่นี้ก็เดาใจเลย์ได้ไม่ยาก ถึงอย่างนั้นจะทำอะไรได้ ก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังอีกคนไปอย่างเข้าใจในความรู้สึกที่เป็นอยู่
.
.
.
เท้าเล็กพาร่างตัวเองให้เดินเข้ามาภายในห้องที่เงียบสงัด ไม่มีเสียงของอีกคน ไม่มีเสียงที่คอยเตือนและเอ่ยออกคำสั่งเหมือนเขาเป็นเด็กอีกต่อไป หย่อนกายนั่งลงที่เตียงของคนรักก็ลูบมันไปมาอยู่สองสามที คิดถึงใจจะขาด คิดถึงคนที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะโดนพ่อมดใจร้ายพวกนั้นทำอะไรบ้าง เพียงแค่คิดน้ำตาก็เอ่อไหลออกมาอีกครั้ง ก้มหน้าลงก็ให้มันหยดแหม่ะไปกับที่นอนจนเปียกชื้น ร้องไห้โฮออกมาเมื่อตอนนี้ได้อยู่คนเดียวอย่างที่ใจหวัง อดกลั้นไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมาเสียให้หมด ไม่ต้องอาย ไม่ต้องทำเป็นเข้มแข็งอีกแล้ว เจ็บปวดที่หัวใจเหมือนเข็มนับร้อยนับพันที่ทิ่มแทงลงมาจนเป็นรูพลุน เจ็บจนไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดอย่างไรดี
“นายจะเป็นยังไงบ้างนะคริส? ฮึก...
จะสบายดีไหม?...
ได้ทานข้าวแล้วรึยัง?...
จะได้นอนหลับบนเตียงนอนนุ่มๆเหมือนที่เดอะวิซาร์ดรึเปล่า? ฮื้อ...”
เอ่ยพูดคนเดียวด้วยความเป็นห่วงคนรักสุดหัวใจ เนื้อตัวสั่นเทาเพราะนึกกลัวว่าคริสจะได้รับอันตราย เป็นห่วง เป็นกังวล ทั้งยังคิดถึงใบหน้าหล่อนั้นจนแทบจะขาดใจ
“ได้โปรดเถอะครับพระผู้เป็นเจ้า ฮึก... ช่วยเมตตาผม ส่งให้เขากลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง ฮึก... ผมจะอ้อนวอนท่านทุกวัน ขอแค่ให้ผมให้อยู่กับเขา ผมขอแค่นี้จริงๆ ฮื้อ...”
เอ่ยเพียงเท่านั้นก็ฟุบใบหน้าหวานลงกับหมอนนุ่มที่อีกคนใช้หนุนนอนอยู่ทุกวัน สูดดมกลิ่นประจำกายที่ติดอยู่เพื่อซึมซับว่ายังมีใครคนนั้นอยู่ใกล้ๆ ถึงแม้จะเป็นแค่การนึกฝันลมๆแล้งๆ แต่นั่นมันก็เป็นแค่สิ่งเดียวในตอนนี้ที่ทำให้เลย์รู้ว่าคริสยังมีตัวตนไม่ได้จากเขาไปไหน ยังอยู่ข้างกันเหมือนที่ผ่านมา เหลือบมองไปที่มือของตัวเองก็เห็นว่ามันกำแน่นมาตั้งแต่ออกมาจากห้องพยายามแล้ว
แบมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลออกก็เห็นโลหะสีเงินวาวอยู่ด้านใน เลย์กำมันแน่นไว้ก่อนที่สติจะดับวูบไปหลังจากต่อสู้กับพ่อมดดำ ยิ่งได้มองชื่อด้านในที่สลักชื่อของเขาอยู่ น้ำตาก็พลันไหลออกมาอีกครั้ง หยาดน้ำไร้สีที่ไหลอาบข้างแก้มไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเสียที เสมือนสายธารที่มันไม่หยุดไหล ทั้งตอนนี้ก็ยังรับรู้ได้ว่าร่างกายบอบช้ำและเจ็บปวด แต่นั่นมันไม่ได้เจ็บเท่าหัวใจของเขาเลยสักนิด หัวใจที่เคยได้รับการถนุถนอมจากอีกคนมาอย่างดีโดยตลอด หัวใจที่ให้ได้แค่คนๆเดียว คนที่ไม่มีตัวตนอยู่ข้างกันในตอนนี้
…ผมจะร้องขอพระผู้เป็นเจ้าอยู่เรื่อยไป จนกว่าท่านจะส่งเขาคืนมาให้ผม ถ้าผมมีกรรมผมก็ขอชดใช้มันตั้งแต่นี้ไป แต่นั่นถ้าผมใช้มันไปหมดแล้ว ได้โปรดอีกสักครั้ง ส่งเขาคืนผมมาจะได้ไหมครับ? เขาคนที่ผมรักหมดหัวใจ....
…THE WIZARD 30%…
“ดีโอ เลย์เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นแล้วรึยัง?”
เสียงทุ้มของประธานปราสาทดราก้อนเอ่ยถามรุ่นน้องตากลมที่เขาส่งให้ไปดูแลเลย์ในทุกๆวัน ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้เห็นหน้าของคริส สองอาทิตย์ที่คริสจากไป ทั้งเลย์เองก็แทบไม่พูดคุยกับใครอีกเลย อยู่ในโลกของตัวเองจนทุกคนนึกเป็นห่วงเป็นอย่างมาก
“ดีขึ้นนิดหน่อยครับรุ่นพี่ แต่ดูเหมือนจะนอนร้องไห้ทุกคืน ตาบวมเชียว แล้วก็เอาแต่พูดว่าจะไปหาคริสท่าเดียวเลย ผมล่ะเป็นห่วงเขาเหลือเกิน”
ดีโอที่นั่งทานข้าวร่วมโต๊ะอยู่กับรุ่นพี่ทั้งหลายก็เอ่ยบอกความคืบหน้าให้เหมือนอย่างเคย ทุกๆวันดีโอต้องไปหาเลย์เพื่อดูว่าเพื่อนหน้าหวานยังโอเคอยู่รึเปล่า เพราะรายนั้นตั้งแต่คริสถูกจับตัวไปก็ไม่แม้แต่จะทานข้าวทานปลาจนร่างกายผอมซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด
“เฮ้อ! ไม่แปลกหรอกที่เลย์จะเป็นอย่างนั้น ไอ้ชางมินก็เหมือนกัน มันก็กินไม่ได้นอนไม่หลับมาตลอดสองอาทิตย์แล้ว ไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าน้องชายหายไป สงสารมันจริงๆ” ยุนโฮเอ่ยเสร็จก็ส่ายหน้าเพราะนึกสงสารรุ่นน้องคนสนิท ทั้งเลย์และชางมินที่เห็นว่าเป็นคนร่าเริงอารมณ์ขัน พอเป็นแบบนี้แล้วมันช่างน่ากลัวจนบอกไม่ถูก
“งั้นผมไปก่อนนะครับรุ่นพี่ จะเอาข้าวไปให้เลย์ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะทานหรือเปล่า”
“อื้ม ฝากด้วยนะดีโอ”
สิ้นเสียงทุ้มของประธานปราสาท ดีโอก็ขอปลีกตัวออกมาทันที ไม่วายก็มีคนรักผิวเข้มตามติดมาด้วยตลอด ไม่เคยห่างกันเลยสักวินาทีเดียว เห็นคู่ของเพื่อนรักเป็นตัวอย่างแล้วก็นึกกลัวเหมือนกันว่าถ้าเป็นคู่ของเขาแล้วจะทำยังไง
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูบานหนาของห้องแรกในหอดราก้อน ไม่นานก็รับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ด้านในกำลังจะออกมาเปิดให้ในอีกไม่ช้า เพียงแค่ประตูเปิดออกดีโอก็ต้องยกยิ้มเมื่อคนที่อยู่ด้านในดูท่าว่าจะดีขึ้นไม่น้อย ดวงหน้าที่เริ่มมีสีเจือระเรื่ออ่อนทำให้ดีโอหายเป็นกังวลไปได้นิดหน่อย แต่นั่นก็ยังไม่อยากจะไว้วางใจอยู่ดี
“ทานข้าวก่อนนะเลย์ จะได้มีแรง”
“ฉันไม่หิวอ่ะดีโอ” ตอบกลับไปก็เป็นคำตอบที่เหมือนเดิมอยู่ทุกวัน และนั่นดีโอก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจ
“ไม่หิวก็ต้องทานนะเลย์ ถ้าคริสรู้ว่านายเป็นแบบนี้ต้องไม่สบายใจแน่ๆ”
สิ้นเสียงของเพื่อนตากลม ใบหน้าหวานก็ถึงกับเจือนยิ้มไปเสียสนิท คิดถึงคนรักได้ก็แทบจะร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง มันเป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน ร้องไห้ทุกวันน้ำตาก็ยังไม่หมดไปสักที
“………………………………”
“นายต้องทานข้าวบ้าง ผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปต่อสู้กับพวกพ่อมดดำเพื่อนำตัวคริสกลับมาล่ะ”
“อื้ม ฉันเข้าใจแล้วดีโอ ขอบใจมากนะ”
พูดเสร็จก็ยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อรับความหวังดีของเพื่อนตากลม ได้ฟังคำพูดของดีโอแล้วก็ฉุกคิดได้ว่าตัวเองกำลังทำตัวงี่เง่าอยู่ ถึงตอนนี้ไม่วายก็ยังทำให้คริสเป็นห่วงอีกแล้ว ถ้าคริสอยู่ข้างกันก็คงสั่งให้เขาทานข้าว ไม่วายยังป้อนให้กันอีก แต่นี่ไม่มี ไม่มีคนๆนั้น เลย์ต้องพึ่งตัวเองให้ได้
ยิ้มให้เพื่อนตากลมบางๆก็ขอตัวกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม หย่อนกายนั่งลงที่เก้าอี้ได้ก็เปิดกล่องข้าวที่เพื่อนรักเอามาให้ แล้วค่อยๆตักมันเข้าปากทีละคำ แต่ละครั้งที่ยกช้อนขึ้นมือไม้ก็สั่นจนทำข้าวที่อยู่บนช้อนร่วงลงมาเสียหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะยกมันขึ้นแล้วยัดเข้าปาก และเป็นอีกครั้งที่น้ำตาก็เอ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ อ่อนแอจนไม่อยากจะยืนอยู่บนโลกใบนี้ ทานข้าวทั้งน้ำตาคิดว่ามันอร่อยไหม รสชาติที่ได้ก็ไม่รับรู้มันอีกแล้ว จืดชืดไร้ซึ่งความต้องการจะทานมันต่อไป แต่เพราะอีกคน คนที่เขาต้องไปยื้อแย่งกลับมาอีกครั้ง
“ถ้านายไม่ได้ทานข้าว ฉันก็ไม่อยากทานมันเหมือนกันคริส ฮึก... ฉันมันเห็นแก่ตัวใช่ไหม? ในขณะที่ฉันกำลังสบาย แต่นาย...ฮึก นายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ฮื้อ...” เอ่ยพูดแค่นั้นก็ทิ้งช้อนที่ถืออยู่ลงในกล่องข้าวอย่างไม่ใยดี ในใจตอนนี้ร่ำร้องจะไปหาอีกคนให้ได้ แต่เพราะคำพูดของศาสตราจารย์แอนดี้ที่พยายามบอกให้เขาใจเย็นก็ลอยเข้ามาเตือนสติ แต่จะให้นิ่งดูดายแบบนี้ได้ยังไงกัน เลย์ทำไม่ได้หรอก
“ฉันมันแย่มากเลยใช่ไหม?”
“สองอาทิตย์ที่นายหายไป ฉันไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักคืน ทุกอย่างมันเกิดจากความผิดของฉัน ไอ้พวกพ่อมดนั่นมันต้องการตัวฉัน แต่...ทำไมถึงเป็นนาย ฮื้อ...ทำไมต้องเป็นนาย!”
นั่งเหมอลอยเหมือนคนไร้วิญญาณก็ปล่อยให้หยาดน้ำสีใสไหลลู่ลงข้างแก้มอยู่แบบนั้น ยกขาขึ้นบนเก้าอี้ก็วาดมือกอดเข่าแล้วฟุบหน้าลงสะอื้นไห้อยู่กับตัวเองเงียบๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าจะเดินไปไหนมาไหน เห็นสถานที่แห่งไหนที่เคยอยู่ด้วยกันกับคริส มันก็เหมือนเทปม้วนเก่าที่ฉายซ้ำกลับไปกลับมาให้คิดถึงอีกคนตลอดเวลา ช่วงเวลาที่เคยมีความสุข ช่วงเวลาที่ไม่เหงา ช่วงเวลาที่รู้สึกอุ่นใจเมื่อยังรู้ว่าอีกชีวิตนึงอยู่เคียงข้าง หากแต่ตอนนี้....
“ไม่ว่ายังไง ฉันจะพานายกลับมาให้ได้...ตอนนี้นายยังจะคิดถึงฉันอยู่ไหมนะ? ยังจะรักฉันอยู่รึเปล่า? รักคนที่ทำให้นายต้องโดนจับไปอยู่ไหม?” เพียงแค่ได้คิดก็รู้สึกผิดขึ้นมาจนแทบอยากจะชดใช้แทนอีกคน ทำไมไม่เป็นเขาที่โดนจับตัวไป ทำไมต้องเป็นคริส ทั้งๆที่คริสไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย
.
.
คนหน้าหวานยังคงไปเรียนเป็นปกติเหมือนเช่นทุกวัน ถึงจะรู้ว่าความรู้มันจะไม่เข้ามาในสมองสักนิด แต่อย่างน้อยขอไปนั่งฟังให้มันลอยเข้าสู่โสตประสาทบ้างก็ยังดี หันไปมองข้างๆก็ต้องยกยิ้มออกมาเมื่อดีโอและไคก็เอาแต่ทะเลาะตบตีกันตลอดทั้งคาบ และนั่นจะยิ้มออกมาได้นานเพียงไหนกัน เมื่อแค่มองภาพของเพื่อนทั้งสองก็หวนนึกถึงวันเก่าๆที่อยู่กับคนรัก อีกแล้วสินะที่ต้องรู้สึกปวดร้าวที่ใจ
“ไปทานข้าวกันไหมเลย์? หรือว่าจะให้ฉันเอาขึ้นไปให้ที่ห้อง” ดีโอเอ่ยถามหลังจากเดินออกมาจากคลาสเรียนแล้ว
“วันนี้ไปทานด้วยดีกว่า ลำบากพวกนายเปล่าๆ”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
ไคเอ่ยขึ้นก่อนจะชวนเพื่อนหน้าหวานและคนรักไปทานมื้อกลางวันด้วยกันที่แคนทีน หากแต่ไม่ทันจะได้ย่างก้าวไปไหน เสียงวิ่งทักๆของรุ่นพี่ต่างปราสาทที่ปรี่เข้ามาหาก็ทำเอานึกแปลกใจจนต้องหันไปมอง ไม่วายก็ยกมือขึ้นเกาหัวกันอย่างงงๆ
“รุ่นพี่จุนซู มีอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงหวานรีบเอ่ยถามทันทีเมื่อรุ่นที่ตัวเล็กมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เห็นอาการหอบเทิ้มของรุ่นพี่คนนี้แล้วก็รู้ว่าต้องมีเรื่องด่วนอะไรสักอย่างแน่ๆ
“คริส!.....คริสอยู่ที่ห้องพยาบาล” สิ้นเสียงแหบแหลมประจำกายของนักร้องเบอร์หนึ่งแห่งเดอะวิซาร์ด คนหน้าหวานก็พลันออกวิ่งในทันทีโดยไม่คิดจะฟังอะไรต่อจากนั้นเลยแม้แต่น้อย
ขาเล็กพาตัวเองวิ่งไปยังห้องพยาบาลจนสุดชีวิต เกิดมาก็เพิ่งจะวิ่งเร็วที่สุดก็ครั้งนี้แหละ วิ่งไปไม่วายก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองไปด้วย ความดีใจมันโหมเข้ามาอย่างเต็มเปี่ยมเมื่อรู้ว่าอีกคนยังมีชีวิตอยู่ คริสกลับมาหาเขาแล้ว พระเจ้ายังเห็นใจเขาอยู่สินะ
วิ่งมาถึงก็หยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องพยายามอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าเดินเข้าไปเพราะความรู้สึกผิดมันยังอยู่เต็มอก ค่อยๆย่างก้าวเดินเข้าไปเงียบๆก็มองหาร่างที่คิดถึงมาตลอดสองอาทิตย์ในทันที หากแต่นั่นก็ต้องยืนตัวแข็งทื่อเมื่อภาพตรงหน้าไม่ได้เป็นอย่างที่คิดหวัง
คริสกลับมาแล้ว…
กลับมาหาผมจริงๆ….
แต่.....
แต่ทำไม? …
ทำไมยังนอนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น…
ทำไมไม่ตื่นแล้วลุกขึ้นมาคุยกัน ลุกขึ้นมากอดกันเหมือนเคย …
ขาเล็กค่อยๆเดินเข้าไปยังเตียงที่มีกายสูงของคนรักนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ช้าๆ ไร้เรี่ยวแรงจนต้องทรุดฮวบนั่งลงกับพื้นอย่างไม่อายสายตาใคร ก้มหน้าลงก็ร้องไห้โฮจนตัวสั่นเทาไปหมด ครั้งนี้มันน่ากลัวกว่าครั้งที่คริสโดนจับตัวไปเสียอีก กลับมาหาเขาทั้งทียังนอนเป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้ หัวใจเลย์มันแตกสลายไม่เป็นชิ้นดีแล้ว
“ผมขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า ฮึก... ที่ทำให้เขากลับมาหาผมอีกครั้ง แต่...ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ...ให้เขาลุกขึ้นมาคุยกับผมหน่อยสิครับ ...ทำไม! ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย! ฮื้อ....”
เสียงหวานตะโกนออกไปเมื่ออดกลั้นไม่อยู่ หมดหนทาง แม้กระทั่งพระเจ้าก็ยังไม่เข้าข้างเขา กำลังเล่นตลกกันอยู่รึไง ส่งเขากลับมาจริงๆแต่ให้มานอนแน่นิ่งแบบนี้คิดว่าเขายังทำใจได้หรือ
“ใจเย็นนะเลย์ คริสจะไม่เป็นอะไร”
ชางมินรีบเข้าไปช่วยพยุงรุ่นน้องหน้าหวานให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ไม่วายก็ต้องยกมือปาดน้ำตาที่ไหลอาบข้างแก้มของตัวเองด้วยเช่นกัน ชางมินร้องไห้ ครั้งแรกที่เขาเสียน้ำตาลูกผู้ชาย แต่นั่นก็ไม่เคยคิดว่ามันน่าอายเพราะคนที่เขาเสียน้ำตาให้ก็เป็นน้องชายในสายเลือดที่เขารักมากที่สุด
“รุ่นพี่ ผมรู้สึกผิดเหลือเกิน ทำไมไม่เป็นผมล่ะครับ เป็นคริสทำไม?”
“ไม่เอาๆ นายอย่าโทษตัวเองอีกเลย คริสมันคงไม่สบายใจถ้านายยังเป็นแบบนี้ ก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าน้องชายฉันมันรักนายมากขนาดไหน เรื่องแค่นี้มันยอมนายได้สบายอยู่แล้ว อย่ารู้สึกผิด เพราะคริสจะเป็นกังวลเอานะเลย์”
พูดเสร็จชางมินก็รั้งกายบางของรุ่นน้องหน้าหวานเข้ามากอดไว้แนบอก ยกมือหนาลูบเบาๆที่หัวทุยหวังปลอบโยน มองไปยังน้องชายที่นอนปิดเปลือกตาสนิทอยู่ก็ต้องร่ำไห้ออกมาเงียบๆกับตัวเอง สงสารคริสจับใจ ถ้าน้องชายคนนี้เป็นอะไรไป ชางมินก็คงไม่ให้อภัยตัวเองเหมือนกัน สัญญากับคนเป็นพ่อแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลน้องชายให้ดีที่สุดเท่าชีวิต แต่นี่เขากลับทำมันบกพร่องไปเสีย
“พวกนายใจเย็นๆก่อน คริสไม่ได้เป็นอะไรหรอก”
เสียงแหบพร่าของผู้มาใหม่ทำให้ทุกคนที่มารวมตัวกันที่ห้องพยาบาลต้องหันไปมองเป็นตาเดียว ก่อนจะพบคนที่เป็นที่พึ่งได้เสมอในช่วงเวลาที่ลำบากเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคนถึงกับนึกสงสัย
“ศาสตราจารย์แอนดี้!” ทุกเสียงเปล่งออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย และนั่นก็ทำให้คนเป็นศาสตราจารย์ถึงกับชะงักกึกด้วยความตกใจ
“อะไรของพวกนาย กลัวลืมชื่อฉันรึไง?”
“ที่ศาสตราจารย์พูดมันหมายความว่ายังไงหรอครับ? ที่บอกว่าคริสไม่ได้เป็นอะไร” ยุนโฮที่ยืนอยู่เอ่ยถามทันทีด้วยความสงสัย พร้อมกับทุกคนที่ยืนล้อมวงอยู่นั้นก็ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเห็นออกมาอย่างเปิดเผย
“พวกนายก็คงรู้แล้วสินะว่าพวกพ่อมดดำมันจับไปผิดตัว เพราะอย่างนั้นพวกมันเลยส่งคริสกลับมาคืน ดีแค่ไหนที่มันไปฆ่าเขาทิ้ง พวกนายเลิกทำหน้าแบบนั้นกันได้แล้ว” คำพูดของแอนดี้ทำเอาเลย์ถึงกับหน้าเจือนไปในทันที ใบหน้าหวานก้มลงด้วยความรู้สึกผิด ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขาเอง มันเริ่มมาจากเขาที่มีสัตว์ในตำนานถึงสองตัว
“………………………….”
“อย่าเป็นกังวลไปเลย มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกเลย์ นายปลอดภัยน่ะดีแล้ว แต่สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือในอีกไม่ช้าคริสจะฟื้นขึ้นมา ในอีกไม่ช้าในความหมายของฉันก็ไม่ใช่เร็วๆนี้หรอกนะ ทุกคนต้องใจเย็น แต่นั่น... มันมีอีกสิ่งที่ฉันก็ไม่สามารถบอกพวกนายได้อย่างเต็มปากว่าเขาตื่นมาแล้วจะเหมือนเดิมรึเปล่า ยังไงก็รอดูเองแล้วกัน”
พูดเสร็จแอนดี้ก็เดินออกจากห้องพยาบาลไปในทันที เพิ่งมาก็จากไปซะแล้ว ทิ้งความสงสัยไว้ให้เด็กหนุ่มทั้งหลายได้ขบคิดมันอย่างรู้สึกเป็นกังวล ที่ศาสตราจารย์พูดเป็นนัยๆว่าคริสตื่นมาแล้วจะไม่เหมือนเดิมนั่นคืออะไร ไม่เหมือนเดิมยังไง
… THE WIZARD…
เป็นอย่างที่แอนดี้พูดไว้ก็ไม่มีผิด บอกว่าคริสจะฟื้นขึ้นมาในอีกไม่ช้าหากแต่ไม่ช้าก็ไม่ได้หมายความว่าจะเร็วๆนี้ คริสยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเหมือนเดิม และนั่นคนรักอย่างเลย์ก็มาเฝ้าอยู่ทุกวันไป คอยเช็ดตัวให้ คอยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ไม่วายก็ช่วยตัดเล็บให้กับคนรักเหมือนกับที่อีกคนเคยทำให้เขาอยู่บ่อยๆ
“ฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ ฉันคิดถึงนายจะแย่” มองใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนก็ยกยิ้มออกมา อย่างน้อยคริสก็มาอยู่ในสายตาของเขาแล้ว รอเวลาให้อีกคนตื่นขึ้นมาคุยกันอีกครั้งอย่างรอคอย
มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ดึงโลหะสีเงินวาวออกมาพร้อมกับสร้อยเส้นใหม่มาแทนเส้นเก่าที่คริสคงทำมันขาดไปตอนที่โดนลากอย่างไม่ใยดี เลย์คล้องแหวนที่มีชื่อเขาสลักอยู่เข้าไปในสร้อยเส้นยาวก่อนจะสวมให้กับคนรักที่นอนหลับตาอยู่นั้นอย่างเบามือ สร้อยและแหวนวงนี้มันเป็นของคริส ให้อีกคนตื่นขึ้นมาเห็นแล้วจะได้นึกถึงเขาอยู่เสมอ ไม่วายก็ดึงสร้อยที่คอของตัวเองออกมาลูบไล้ไปด้วยเช่นกัน สิ่งของที่คู่กัน สิ่งของที่แสดงว่าเขาทั้งสองเป็นของกันและกันแล้ว
“ฉันรักนายนะ”
กระซิบข้างใบหูคนตัวสูงก็วางมือบางไปบนโครงหน้าหล่อของคนที่นอนอยู่ เกลี่ยนิ้วเบาๆที่แก้มกร้านไปมาอย่างถนุถนอม ก่อนจะก้มลงจุมพิตแผ่วเบากับปากเรียวของอีกคนที่แห้งเผือดอย่างอ่อนโยน หวังว่าในอีกไม่ช้าคริสจะตื่นขึ้นมาและเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง
“นายไปพักผ่อนเถอะเลย์ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วคงจะเหนื่อยมาทั้งวัน เดี๋ยวฉันกับชางมินจะอยู่เฝ้าคริสต่อให้เอง”
ยูฮวานเอ่ยบอกลูกพี่ลูกน้องคนสนิทด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับชางมินที่เดินเข้ามาเพื่อเฝ้าน้องชายด้วยเช่นกัน เพราะชางมินเป็นนักเรียนดีเด่น กิจกรรมเลยเยอะตามไปด้วย ในเวลากลางวันเลยไม่ได้แวะมาดูน้องชายสักเท่าไหร่ ทำให้เลย์ต้องเหนื่อยดูแลอยู่ตลอด แต่นั้นคนตัวเล็กก็เต็มใจจะทำมันอยู่แล้ว มันเป็นหน้าที่ที่เลย์อยากจะทำให้อีกคน
“ถ้างั้นผมกลับไปหอก่อนนะครับ ลาล่ะครับ”
โค้งหัวให้รุ่นพี่ทั้งสองก็เดินออกจากห้องพยาบาลไปในทันที ไม่วายเดินไปก็จับหลังของตัวเองไปด้วย เฝ้าอีกคนทั้งวันจนแทบไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลย ปวดกระดูกเหมือนคนแก่ก็ไม่ปราน ภาพนั้นก็ทำให้คู่รักสองคนที่มองดูอยู่ก็ถึงกับนึกขันอย่างเอ็นดู
.
.
“เลย์! ฉันซื้อข้าวมาให้ นายคงยังไม่ได้ทานเลยใช่ไหม?” ดีโอที่ออกไปซื้อข้าวหน้าโรงเรียนมาให้คนตัวเล็กก็รีบปรี่เข้ามาหาในทันทีเมื่อเห็นเพื่อนหน้าหวานเดินออกมาจากห้องพยาบาล เขาทำแบบนี้ทุกวันจนเริ่มจะเป็นกิจวัตรไปเสียแล้ว
“ลำบากนายตลอดเลย แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะ”
“ดีใจจัง นายยิ้มได้สักที” เอ่ยเสร็จก็ยกยิ้มให้กับเพื่อนหน้าหวานอย่างให้รู้ว่าที่ผ่านมาเลย์แทบจะไม่ยิ้มเลยสักนิด
“ก็มันยิ้มไม่ค่อยออกหนิ ว่าแต่ไคไม่มาด้วยหรอ?” เมื่อเห็นคนที่ตัวติดกันตลอดไม่มาด้วย เลย์จึงเอ่ยถามอย่างนึกแปลกใจ
“อ้อ! ไคไปช่วยพี่ยุนโฮขนของอ่ะ มันขี้เกียจมันก็บ่นไปเรื่อย ฉันเลยหนีมาก่อน”
“ฮ่าๆ งั้นหรอ? ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับข้าวมื้อนี้นะ แต่ต่อไปนายไม่ต้องซื้อมาให้ฉันแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาทานเอง” ขอบคุณเพื่อนเสร็จก็ยกยิ้มออกมาให้อีกครั้ง เลย์คนเดิมเริ่มจะกลับมาแล้ว ไม่อยากจะคิดว่าถ้าคริสตื่นขึ้นมาคนหน้าหวานจะเป็นยังไง คงจะยิ้มมันทั้งวันเลย
“นายสัญญาก่อนสิว่าจะทานข้าวให้ตรงเวลา ไม่ใช่ลืมทานเหมือนที่ผ่านๆมาอีกล่ะ ผอมจนหนังจะติดกระดูกอยู่แล้ว”
“สัญญาๆ แต่นายก็พูดเกินไป ฉันไม่ได้ผอมขนาดนั้นซะหน่อย” เพียงเท่านั้นก็หัวเราะร่วนออกมาให้กันอย่างมีความสุข ความสุขที่เริ่มคืบคลานเข้ามาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าคนตัวสูงใกล้จะตื่นมาเจอกันในอีกไม่ช้า เลย์ยิ้มออกมาได้ก็เพราะสิ่งนี้สิ่งเดียว
... THE WIZARD…
“คริส! นายฟื้นแล้วหรอ?”
เพียงแค่ตื่นขึ้นมาในยามเช้า ไม่ทันจะได้เปิดเปลือกตาดีก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปาก ตกใจเมื่อคนตรงหน้าคือคนที่เขาเฝ้ารอให้ตื่นขึ้นมาคุยกันอีกครั้ง คิดได้ก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งในทันทีโดยอัตโนมัติ เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลา นัยน์ตาคู่สวยก็คลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำสีใสอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่นานก็ไหลลงลู่ข้างแก้มด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด
“คิดถึงกันรึเปล่า?”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ไม่วายยังกดปลายจมูกโด่งลงไปที่พวงแก้มนิ่มของอีกคน สูดดมกลิ่มหอมอ่อนๆที่คิดถึงเข้าไปฟอดใหญ่ ก่อนจะรั้งคนหน้าหวานตรงหน้าเข้ามากอดไว้ให้แนบแน่นอย่างโหยหา
“ฉันเป็นห่วงนายมากเลยรู้ไหม? ฮึก... เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่นายจะกลับมาหาฉันอีกครั้ง ฉันกลัวคริส ฉันกลัว ฮื้อ...” ร้องไห้โฮในอ้อมกอดของอีกคน ซบใบหน้าหวานไปกับอกแกร่งพลางมือบางก็กอดรัดเอวหนาไว้แน่นเพราะกลัวว่าอีกคนจะหนีหายไปจากเขาอีก ดีใจมาก ดีใจจนไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง ในชีวิตนี้ขอแค่คริสกลับมาอยู่ด้วยกันก็พอ
“ฉันก็กลับมาแล้วไง เลิกร้องไห้นะ” มือหนายกขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่ข้างแก้มให้กับอีกคนเสร็จก็ยกยิ้มออกมาให้อย่างอ่อนโยน
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ทำให้นายต้องลำบาก ควรจะเป็นฉันที่โดนจับตัวไป ฮึก...ไม่ใช่นาย”
“อย่าคิดแบบนั้นสิ ฉันรักนายนะ เพื่อนายฉันยอมทำทุกอย่าง”
“คริส”
เอ่ยชื่อคนรักเสียงแผ่วเบาด้วยความตื้นตัน เงยใบหน้าหวานขึ้นมองอีกคนก่อนจะกุมมือหนาที่จับใบหน้าเขาอยู่อีกที จับมันไว้อย่างมั่นคง ซึมซับว่าอีกคนนั่นมีตัวตนจริงอยู่ข้างๆกัน
“ขอบคุณนะคริส”
“ฉันรักนายนะเลย์”
“ฉันก็รักนาย”
พูดเสร็จใบหน้าหวานก็ถูกคนตรงหน้าให้เชยขึ้นช้าๆ รู้ตัวอีกทีก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นนิ่มที่แตะลงมาอย่างแผ่วเบา อ่อนโยนและเนิบนาบ เผยอปากอย่างรู้งานเพื่อให้อีกคนเข้ามาได้อย่างสะดวก หลับตาพริ้มเมื่อกำลังได้รับความรักที่ขาดหายไปหลายวันอีกครั้ง คิดถึงสัมผัสและความอ่อนโยนที่อีกคนมอบให้ เลย์ชอบทุกอย่าง ทุกอย่างที่เป็นคริส หากแต่....
“คริส!”
เสียงหวานร้องตะโกนอีกครั้งเมื่ออยู่ๆ ร่างตรงหน้าของเขาก็หายวับไปกับตา ทิ้งไว้แค่หมอกควันสีขาวจางที่ลอยฟุ้งอยู่ภายในห้อง ดีใจได้ไม่นานก็ต้องลนลานมองหาคนรักอย่างใจหาย ได้โปรดอย่าไปไหนอีกเลย อย่าหลอกเขาว่าคริสยังมีตัวตน อย่าทำแบบนี้
เฮือก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อฝันนั้นเหมือนจะดีหากแต่มันกลับร้ายจนไม่อยากจะนอนต่อ ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวามองให้แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดมันเป็นแค่ความฝัน สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งออก ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นแค่ฝันแต่ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาเปียกหมอนจนชื้นแฉะได้ขนาดนี้ มันเหมือนจริงซะเหลือเกิน
“ฝันแบบนี้ไม่เอาแล้วนะ ฉันทำใจไม่ได้หรอก” พูดกับตัวเองก็ยกมือลูบสร้อยคอที่สลักชื่อคนรักอยู่สองสามที มองมันได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงวิ่งทักๆมาทางห้องของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ จนต้องรีบลุกไปเปิดประตูโดยไม่รอให้คนที่วิ่งมาเคาะมันให้เปลืองแรง
“มีอะไรรึเปล่าไค?”
“ไอ้คริส...แฮ่กๆ มัน...ฟื้นแล้ว รีบไปห้องพยาบาลเร็ว”
ถึงจะหอบเทิ้มแต่ไคก็ไม่รอช้าที่จะบอกข่าวเรื่องคริสให้เลย์รับรู้ ปกติก็ลีลากว่าจะบอกออกไปได้แต่ละคำ แต่ครั้งนี้มันเป็นเรื่องสำคัญที่จะชักช้าไม่ได้เลยทีเดียว
“คริส!”
สิ้นเสียงของเพื่อนผิวเข้ม เลย์ก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ลืมอะไรหรือเปล่า เลย์ลืมไปใช่ไหมว่าต้องใส่รองเท้า วิ่งเท้าเปล่าไปแบบนั้นไม่เจ็บบ้างเลยรึไง หากแต่นั่นความเจ็บมันก็ไม่เท่าความดีใจที่ถาโถมเข้ามาในตอนนี้เลยสักนิด
คนหน้าหวานวิ่งตรงดิ่งไปยังห้องพยาบาลอย่างไม่รีรอ วิ่งผ่านกวาดหินดินทรายโดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้เหลือบมองที่เท้าเลยว่าตอนนี้มันมีเลือดไหลซิบออกมาเพราะเจ้าตัววิ่งผ่านอะไรมาบ้าง แต่นั่นกลับเอาแต่ร้องไห้ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลรินอีกครั้ง ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจแต่เป็นความดีใจและตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก เขาจะได้คริสคืนมาแล้วจริงๆใช่ไหม อีกแค่อึดใจเดียวเท่านั้นที่จะย่างก้าวเข้าไปในห้องพยาบาล
“คริส!”
เห็นคนรักหน้าหล่อที่นั่งอยู่บนเตียงก็เอ่ยเรียกทันทีด้วยความคิดถึง ทำท่าจะวิ่งเข้าไปกอดอีกคนอย่างโหยหาที่หลายวันไม่ได้แม้แต่จะพูดคุยกันเลยสักคำ อยากกอด อยากรับสัมผัสจากอีกคนจนใจจะขาด ดีใจจนน้ำตามันเอ่อล้นออกมาเต็มใบหน้าหวานไปหมด สะอื้นไห้เมื่อแค่เอื้อมมือจะยื้ออีกคนกลับมาได้แล้ว
“นายเป็นใคร?”
เสียงเรียบที่เอ่ยถามทำให้เท้าเล็กที่กำลังวิ่งเข้าไปหาถึงกับชะงักกึกในทันที เหมือนหัวใจมันหล่นวูบไปกับพื้นก็ไม่ปราน ขามันไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะทรุดฮวบลงนั่งไปเสียตรงนั้น มองไปหารุ่นพี่และเพื่อนๆคนอื่นก็ได้รับการเมินหน้าหนีไปอีกทาง ไม่วายทุกคนยังร้องไห้ออกมาเหมือนกับเลย์ด้วยเช่นกัน หมายความว่ายังไงที่คริสถามเมื่อครู่ ถามว่าเขาเป็นใครงั้นหรอ คริสความจำเสื่อมแล้วหรือยังไง ทำไมเป็นแบบนี้
...นี่สินะที่ศาสตราจารย์แอนดี้พยายามจะบอก มันไม่มีความหมายอีกแล้วที่จะร้องขอพระผู้เป็นเจ้า ผมจะไม่เชื่อใจท่านอีก สุดท้ายท่านก็ช่วยอะไรผมไม่ได้อยู่ดี ผมผิดหวังจริงๆ...
… THE WIZARD 100%…
*** มาดึกเหมือนเดิม ลงครบแล้วนะคะ ไรท์รอรับรองเท้าจากรีดเดอร์อยู่ งื้อ T^T
พี่คริสกลับมาจริงๆค่ะ กลับมาแล้ว แหงะ!! เอาใจช่วยเลย์กันนะ T0T
จริงๆเดอะวิซาร์ดก็ใกล้จะจบแล้วนะคะ แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้ 5555
ยังไงก็ติดตามกันไปจนจบเนาะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้า รักรีดเดอร์จร้า ^^
ความคิดเห็น