ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โชคดี
ฉันเห็นเต็มๆตาเลยอ่ะยัยลูกแก้วกับคุณเอกราชจุ๊บกัน แล้วทีนี้จะทำยังไงเนี่ยจะโดนไล่ออกรึเปล่าฉัน TT มันเป็นงานที่ดีที่สุดของฉันตอนนี้เลยนะ
"เอ่ิอ...มัฟฟิน คุณเอกราชเรียกหาน่ะ รีบไปสิ" คำพูดของยัยลูกแก้วทำให้ฉันถึงกับเข่าอ่อนมองหน้ายัยลูกแก้วแบบไำม่เชื่อสายตา ในเมื่อเธอเป็นคน
ก่อทำำไมฉันต้องเป็นคนรับกรรมด้วยล่ะเนี่ย ชีวิต!! เอาฟ่ะเอาไงเอากัน ฉันเดินเปิดประตูเข้าไป...ในห้องตอนนี้บรรยกาศเงียบมากกก ~ T^T อึดอัดยัง
ไงชอบกล คุณเอกราชมีสีหน้าตึงเครียดรอยตีนกาเห็นได้ชัดเลยทีเดียว ฉันได้แต่ก้มหน้ายืนตัวตรง ไม่พูดไม่จาเลยสักคำ ฉันได้แต่นิ่งเงียบ จนคุณ
เอกราชเริ่มพูดก่อน ทำให้คลายความเครียดได้บาง "เอ่อ...ผม" หคุณเอกราชอำ้ๆอึ่งๆเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด ฉันเลยเริ่มพูดบาง
"คือ...ฉัีนไม่ได้ตั้งใจที่จะเห็นพวกคุณสองคนจูบกันเลยนะคะ ฉันจะลืมเรื่องพวกนี้ไปให้หมด แล้วสัญญาค่ะว่าจะไม่บอกใครเลยจริงๆ *O*" ฉันบอก
ไปอย่างไม่เชื่อตัวเอง พูดออกไปได้ไงเนี่ย อายจัง TT สีหนา้ฉันตอนนี้ลุ้นมากก เพราะชีวิตฉันขึ้นอยู่กับคำพูดของคุณเอกราชเพียงคนเดียวในที่ทำงาน
แห่งนี้
"งั้นเอางี้ ผมจะให้คุณไปทำงานที่ชั้นอื่นเพื่อระวังเรื่องนี้ และคุณจะได้ไปทำงานชั้นไหนผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันก็ดีกว่าที่ึคุณจะโดนไลล่ออกไม่ีใช่เหรอ"
"ค่ะ..งั้นฉันต้องไปเก็บของเลยมั้ยคะ?" ฉันถามออกไปเพราะฉันรู้สึกเหมือนชั้นที่สามสิบนี้เป็นเหมือนชั้นนรกของจริงเลยล่ะ >O< แตก็ดีแล้วที่จะได้ออกไปจากที่นี่ซะที
"เรื่องนั้นแล้วแต่คุณ แต่เรื่องที่จะใฝห้คุณไปทำงานที่ชั้นอื่นเดี๋ยวผมเป็นคนจัดการเอง ผมรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่ทำงานได้ดีมาก แล้วผมก็รู้สึกดีใจที่ได้เคยร่วมงานกับคุณ...มัฟฟิน" สิ้นเสียงของคุณเอกราชฉันก็รีบเดินออกจากห้องนรกนั้น -O- เฮ้ออออ
ก้าวเดียวเท่านั้นแหละสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉันไม่เว้นแม้กับสายตาของยัยลูกแก้วที่เป็นคนก่อเรื่อง ฉันเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองโดยไม่
ได้สนใจใคร แล้วหันไปเก็บของตัวเองให้เสร็จๆไปซะวันนี้ ทุกคนมองฉันต่างกับวันอื่นๆเหมือนจะมีสายตาสอดรู้สอดเห็นว่าด้วยนะเนี่ย -.-
"เธอจะไปไหนน่ะ มัฟฟิน" เสียงที่คุ้นเคยของครีมทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองฉันเห็นหน้าครีมที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ฉันก้ไม่ค่อยได้สนใจ
"ไว้เลิกงานแล้ว จะเล่าให้ฟังนะครีม เธอกลับไปทำงานได้แล้วล่ะ ^^" ฉันบอกแค่นั้นครีมก็ทำตามโดยทันที ฉันแอบถอนหายใจไปหลายครั้ง
ดีใจที่ได้ออกจากที่นี่แต่ก็เสียใจที่จะต้องไปทำงานชั้นออกที่ไม่คุยกับครีมอีก ฉันเดินออกจากห้องโดยที่ไม่ล่ำลาใครทั้งนั้น เพราะรู้ดีว่ามีแต่คนที่
ไม่ได้อยากรู้เรื่องของฉันจริงๆ - -
"เอ่ิอ...มัฟฟิน คุณเอกราชเรียกหาน่ะ รีบไปสิ" คำพูดของยัยลูกแก้วทำให้ฉันถึงกับเข่าอ่อนมองหน้ายัยลูกแก้วแบบไำม่เชื่อสายตา ในเมื่อเธอเป็นคน
ก่อทำำไมฉันต้องเป็นคนรับกรรมด้วยล่ะเนี่ย ชีวิต!! เอาฟ่ะเอาไงเอากัน ฉันเดินเปิดประตูเข้าไป...ในห้องตอนนี้บรรยกาศเงียบมากกก ~ T^T อึดอัดยัง
ไงชอบกล คุณเอกราชมีสีหน้าตึงเครียดรอยตีนกาเห็นได้ชัดเลยทีเดียว ฉันได้แต่ก้มหน้ายืนตัวตรง ไม่พูดไม่จาเลยสักคำ ฉันได้แต่นิ่งเงียบ จนคุณ
เอกราชเริ่มพูดก่อน ทำให้คลายความเครียดได้บาง "เอ่อ...ผม" หคุณเอกราชอำ้ๆอึ่งๆเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด ฉันเลยเริ่มพูดบาง
"คือ...ฉัีนไม่ได้ตั้งใจที่จะเห็นพวกคุณสองคนจูบกันเลยนะคะ ฉันจะลืมเรื่องพวกนี้ไปให้หมด แล้วสัญญาค่ะว่าจะไม่บอกใครเลยจริงๆ *O*" ฉันบอก
ไปอย่างไม่เชื่อตัวเอง พูดออกไปได้ไงเนี่ย อายจัง TT สีหนา้ฉันตอนนี้ลุ้นมากก เพราะชีวิตฉันขึ้นอยู่กับคำพูดของคุณเอกราชเพียงคนเดียวในที่ทำงาน
แห่งนี้
"งั้นเอางี้ ผมจะให้คุณไปทำงานที่ชั้นอื่นเพื่อระวังเรื่องนี้ และคุณจะได้ไปทำงานชั้นไหนผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันก็ดีกว่าที่ึคุณจะโดนไลล่ออกไม่ีใช่เหรอ"
"ค่ะ..งั้นฉันต้องไปเก็บของเลยมั้ยคะ?" ฉันถามออกไปเพราะฉันรู้สึกเหมือนชั้นที่สามสิบนี้เป็นเหมือนชั้นนรกของจริงเลยล่ะ >O< แตก็ดีแล้วที่จะได้ออกไปจากที่นี่ซะที
"เรื่องนั้นแล้วแต่คุณ แต่เรื่องที่จะใฝห้คุณไปทำงานที่ชั้นอื่นเดี๋ยวผมเป็นคนจัดการเอง ผมรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่ทำงานได้ดีมาก แล้วผมก็รู้สึกดีใจที่ได้เคยร่วมงานกับคุณ...มัฟฟิน" สิ้นเสียงของคุณเอกราชฉันก็รีบเดินออกจากห้องนรกนั้น -O- เฮ้ออออ
ก้าวเดียวเท่านั้นแหละสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉันไม่เว้นแม้กับสายตาของยัยลูกแก้วที่เป็นคนก่อเรื่อง ฉันเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองโดยไม่
ได้สนใจใคร แล้วหันไปเก็บของตัวเองให้เสร็จๆไปซะวันนี้ ทุกคนมองฉันต่างกับวันอื่นๆเหมือนจะมีสายตาสอดรู้สอดเห็นว่าด้วยนะเนี่ย -.-
"เธอจะไปไหนน่ะ มัฟฟิน" เสียงที่คุ้นเคยของครีมทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองฉันเห็นหน้าครีมที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ฉันก้ไม่ค่อยได้สนใจ
"ไว้เลิกงานแล้ว จะเล่าให้ฟังนะครีม เธอกลับไปทำงานได้แล้วล่ะ ^^" ฉันบอกแค่นั้นครีมก็ทำตามโดยทันที ฉันแอบถอนหายใจไปหลายครั้ง
ดีใจที่ได้ออกจากที่นี่แต่ก็เสียใจที่จะต้องไปทำงานชั้นออกที่ไม่คุยกับครีมอีก ฉันเดินออกจากห้องโดยที่ไม่ล่ำลาใครทั้งนั้น เพราะรู้ดีว่ามีแต่คนที่
ไม่ได้อยากรู้เรื่องของฉันจริงๆ - -
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น