คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Situation
Chapter 2 : Situation
.
.
.
.
.
.
.
.
~ณ หอพักแห่งหนึ่ง~
“โอ๊ยยยย!!ทำไมตัวถึงหนักอย่างนี้เนี้ยะ เฮ้ออ~~”เด็กหนุ่มผมสีชมพูเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังวางชายหนุ่มร่างหนาที่เขาแบกติดมือกลับมาด้วยลงในอ่างอาบน้ำ เพราะในสภาพที่เลือดเต็มตัวขนาดนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะให้พาไปไว้บนเตียง พามาอยู่ในห้องน้ำล้างทำความสะอาดตัวง่ายกว่าเยอะ
“…ไปทำอะไรมาถึงได้มีแผลเยอะขนาดนี้เนี้ยะ”เบสพูดขึ้นสายตาก็พลางสำรวจร่างกายของอีกคนไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นแผลที่เหมือนจะถูกของมีคนแทงมา หรือว่าเลือดที่ดูมีมากเกินไปจนผิดปกติ แต่…ก็ได้แค่นึกเท่านั้นแหละ ด้วยความเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไรของเบส เด็กหนุ่มก็เลยไม่ได้สนใจอะไรมากแล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป นั่นก็คือ…ทำแผลให้คนเจ็บซะ เบสนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของอีกฝ่ายก่อนที่จะมองไปตามร่างกายอีกรอบ
“เอ่ออ อะแฮ่ม!ขอผมถอดเสื้อนะคร้าบบบ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งหัวให้กับร่างที่หมดสติตรงหน้า ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไรเหมือนกัน=.= แต่พอเด็กหนุ่มพูดจบก็เอนตัวเข้ามาถอดเสื้ออีกฝ่ายทันที แล้วก็จัดการล้างพวกเลือดออกแล้วก็ทำแผลให้จนเสร็จ
“…คงไม่ต้องถึงกับอาบน้ำให้ด้วยหรอกมั้ง”เบสมองไปที่กางเกงของอีกฝ่ายอย่างใช้ความคิด ก็นะ…ถึงแหมว่าจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เหอะ แต่ถ้าเลือกได้ก็คงไม่อยากทำนักหรอก ปล่อยๆให้เน่าไปอย่างนี้นี่แหละ แล้วเบสก็ต้องแบกอีกฝ่ายออกมาจากห้องน้ำเพื่อพาไปยังเตียงนอนอีก เฮ้อออ~~~นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดเนี้ยะที่ไปเก็บไอเจ้านี่มา=.=
“นายนอนบนเตียงไปก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะนอนข้างล่างเอง อย่านอนกรนล่ะ!เข้าใจไหม?”เบสพูดขึ้นกับร่างที่ไร้สติอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เบสเลยไปจัดการหาที่นอนมาปูให้ตัวเองอยู่ข้างๆเตียง หันมองคนที่นอนไม่ได้สติอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่ตัวเองจะหลับไหลสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว
.
.
.
.
.
.
.
~วันรุ่งขึ้น~
“อื้มมม~…ที่นี้?”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจำใจต้องตื่นขึ้นเพราะแสงแดดที่กระทบเข้ามามันรบกวนการนอนของเขามากเกินไป จะให้นอนต่อก็คงไม่ไหว และพอลุกขึ้นมาซึ่งที่เขาสังเกตเห็นเป็นอย่างแรกก็คือ สถานที่ที่แตกต่างออกไปจากที่เขาเคยเจอ เขาจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นมั่งหลังจากที่หลบเจ้านักล่านั้นมาแล้ว…และได้พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
กุกกักๆ
เสียงเหมือนมีสิ่งของกระทบกัน ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความหวาดระแวงว่าจะเป็นศัตรู เขาลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ต้นเสียงนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงส่วนที่เป็นห้องครัว และเมื่อเห็นว่ามีคนที่นอกเหนือจากเขากำลังยืนอยู่ เอกก็รีบตรงไปตะครุบเด็กหนุ่มผมสีชมพูคนนั้นทันที!
“อ๊ะ!นะ!...อื้มมม~”ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ส่งเสียงอะไรออกมามากมาย เอกก็ปิดปากเบสเอาไว้ทันที
“ถ้าไม่อยากตาย ก็หุบปากซะ”เอกพูดขึ้นข้างหูเบสขึ้นมาเสียงเย็นๆ จากตอนแรกที่เบสพยายามจะดิ้นให้หลุดจากการจับกุม ก็กลายเป็นต้องเงียบและนิ่งขึ้นมาในที่สุด
“นายเป็นใคร?”เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งแล้ว เอกก็ยิงคำถามใส่ทันที
“…”แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงแต่ความเงียบจากคนผมชมพูเท่านั้น
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!”เอกเลยตวาดเสียงขึ้นมาด้วยความโมโห จนลืมไปว่าตัวเองปิดปากอีกฝ่ายเอาไว้อยู่ ด้วยความที่ไม่อยากเสียฟอร์มเลยแอบๆเอามือออกมาให้มันหลวมๆไว้เล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายพอพูดได้
“…ก็นายเป็นคนบอกฉันเองนี่ ว่าถ้าไม่อยากตายก็ให้หุบปากซะ ฉันยังไม่อยากตายก็เลยไม่ตอบ”เบสพูดพร้อมกับมองหน้าคนผมน้ำตาลนิ่งๆ ดูเหมือนว่าเบสจะไม่ได้รู้สึกกลัวชายหนุ่มตรงหน้าเลยสักนิด
“คิดจะกวนฉันรึไงห๊ะ!”เพราะคำตอบที่ออกมาจากปากเบส ทำให้เอกต้องตวาดเสียงขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งทั้งยังใช้แขนของตัวเองรัดคอเบสให้แน่นมากกว่าเดิมอีกด้วย
“อ่ะ!โอ๊ยย!!เจ็บนะ!แฮ่ก!!”เบสก็พยายามจะใช้มือเล็กๆนั้นตีไปที่แขนที่รัดคอตัวเองอยู่เพื่อให้อีกฝ่ายปล่อยตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผลและที่แย่ไปกว่านั้นก็คือดูเหมือนว่าเอกจะรู้สึกพอใจที่ได้เห็นคนผมชมพูดิ้นรนด้วยอีกต่างหาก
“ฮึ!เมื่อกี้ยังทำเป็นปากดีอยู่เลยไม่ใช่หรอครับ หื้มม?”น้ำเสียงที่นุ่มทุ้มกระซิบขึ้นข้างๆหูของเบส ลมหายใจอุ่นๆทำให้เบสตกใจจนต้องย่นคอหนีตามสัญชาตญาณ แต่พอเห็นว่าเบสทำท่าทางแบบนั้นก็ทำให้เอกยิ่งอยากจะแกล้งเข้าไปอีก เอกเริ่มเปลี่ยนจากแขนที่รัดรอบคอค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาจนกลายเป็นรัดรอบเอวเบสเอาไว้อย่างแน่นเหมือนจะไม่ให้เบสสามารถหนีไปไหนได้
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”แต่…เบสก็ยังไม่ลดละความพยายามที่จะออกจากการรัดกุมของอีกฝ่ายให้ได้ แถมยังหันไปมองอีกฝ่ายตาเขียวอีกต่างหาก
“ไม่…จนกว่านายจะบอกมาก่อนว่านายเป็นใคร”เอกก็ยังพยายามจะทำให้เบสพูดออกมาให้ได้
“ก็เป็นคนที่ช่วยนายมานั่นแหละ”เบสพูดเสียงเรียบๆไปได้ทุกข์ร้อนอะไร
“ช่วยฉัน?”เอกทวนคำตอบอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนดูให้ดีอีกที เขาจำได้ว่าเขาไม่ได้ขอให้ใครมาช่วยสักหน่อยนะมิหนำซ้ำเขายังไล่คนที่จะมาช่วยเขาอีกต่างหาก
“ฉันบอกให้นายไม่ต้องมายุ่งไม่ใช่รึไง!!”เมื่อเอกปะติดปะต่อเรื่องราวได้เรียบร้อยแล้ว เขาก็ตวาดใส่เบสอีกครั้งด้วยความไม่พอใจที่เบสไม่ยอมทำตามที่เขาบอก คราวนี้เบสสะดุ้งจนคอหดลงไปเลยแถมครั้งนี้ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยอีกต่างหาก
“ฉะ…ฉันแค่เห็นว่านายบาดเจ็บ ก็เลยตั้งใจจะช่วยเท่านั้นเอง”เบสพยายามอธิบายออกมา ค่อยๆพูดอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าคนที่พันธนาการตัวเองอยู่จะเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมาอีก
“ก็แล้วยังไง ก็บอกไงว่าไม่ต้องมายุ่ง แส่ไม่เข้าเรื่องจริงๆ”เอกพูดอย่างหัวเสียนิดๆแต่ก็ไม่ได้ตวาดออกมา เหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองมากกว่า
“อ้าววว คนเขาอุตส่าห์ช่วยนะ ไม่ขอบคุณแล้วยังจะมาว่าอีก”พอเห็นว่าตัวเองโดนว่าเข้าอย่างนั้นทั้งๆที่หวังดี เบสก็เกิดอาการฉุนขึ้นมา ไออารมณ์ที่กลัวเมื่อตะกี้กลับหายไปในทันที
“ใครขอ?”เอกเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม น้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่ได้สนใจในสิ่งที่เบสพูดออกมา
“ก็ได้!!ฉันจะถือว่าทำบุญทำทานให้สัตว์มันไปแล้วกัน!ขอโทษด้วยที่แส่ไม่เข้าเรื่อง!วันหลังจะจำเอาไว้ว่าไม่ควรไปเก็บของข้างทางมา!”เบสขึ้นเสียงพูดกับอีกฝ่าย จนอีกฝ่ายชะงักไปในทันที คงไม่คิดว่าคนที่อยู่ในการเกาะกุมของตัวเองจะมาว่าใส่ตัวเองแบบนี้ พอเบสพูดจบก็เหยียบเท้าเอกเข้าให้เต็มๆแรง จนเอกยกขาขึ้นมากุมแทบไม่ทัน พอเบสออกมาจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายได้แล้วก็ไปคว้ากระเป๋าที่อยู่ข้างๆตัวแล้วก็เดินออกจากห้องปิดประตูดัง ปัง! ออกไปทันที ทิ้งให้เจ้าหมาหงอยยืนกุมเท้ามองคนที่เดินออกไปตาปริบๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปัง!!
ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของสีผมทองเรืองรองเดินเข้ามาภายในห้องที่เขาเพิ่งจะหาได้ในโรงแรมภายในเมืองนี้ เพื่อเป็นที่พักชั่วคราวในระหว่างที่เขากำลังตามหาใครบางคนอยู่นั่นเอง
โครม!!!
เดินเข้ามายังไม่ถึงสิบเก้าคนผมทองก็จัดการเตะโต๊ะภายในห้องจนล้มระเนระนาดไม่เป็นท่าเข้าให้แล้ว
“หายไปไหนของเขาว่ะ!!”เขาพูดขึ้นมาอย่างนึกหัวเสียเมื่อคนที่เขาอุตส่าห์ลงทุนตามหาทั้งคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนไม่ได้อยู่ในที่ๆเขาหาเลย ทั้งๆที่เขานึกเอาไว้แล้วแท้ๆว่าแค่คืนเดียวคงจะหาเจอ แต่นี้กลับไม่ใช่ไม่ว่าที่ไหนๆเขาก็หาไม่เจอเลยสักที่
“หาท่านเอกไม่เจองั้นหรอครับ?”ในระหว่างที่คนผมทองกำลังหัวเสียอยู่นั้นอยู่ดีๆก็มีเสียงใสๆดังขึ้นมาจากทางหน้าต่างทำให้เขาต้องละสายตาไปมองทันที
“คิว…ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี้ได้?”คนผมทองพูดขึ้นเสียงเรียบๆปนสงสัย เพราะเขาจำได้ว่าบอกอีกฝ่ายไปแล้วว่าเขาจะมาตามหาเอกเองแล้วทำไมคิวถึงมาอยู่ที่นี้
“คือ…ผมเห็นว่าท่านออยไปกลับมาสักที…ผมก็เลย เป็นห่วงน่ะครับ”คิวพูดขึ้นเบาๆด้วยกลัวว่าประโยคที่ตัวเองพูดออกมาอาจจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจแล้วจะพาลโกรธเขาอีก
“…ฉันไม่เป็นไร แค่ยังหาเอกไม่เจอน่ะ”ออยพูดขึ้นมาเรียบๆโดยไม่ได้สนใจท่าทางของคิวเท่าไหร่นัก เลยทำให้คิวพลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจอะไร
“อ่อ งั้น!ให้ผมช่วยหาไหมครับ!?”คิวพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มขึ้นมาด้วยท่าทางร่าเริงเล็กน้อย ถ้าใครได้เห็นสีหน้าแบบนั้นทุกคนจะต้องพูดออกมาพร้อมกันว่าน่ารักอย่างแน่นอน รอยยิ้มที่ดูสดใสน่าถนุถนอมจนอยากที่จะละสายตาไปไหนได้ แต่ไม่ใช่กับคนๆนี้…ที่เพียงแค่มองด้วยหางตาเท่านั้นโดยไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย…
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันหามาทั้งคืนแล้วแต่ก็ยังไม่เจอสักที”ออยพูดพลางเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาว เลยทำให้คิวต้องเดินตามไปด้วย
“เอ้?หรือว่าท่านเอกอาจจะโดนพวกนักล่า…”ยังไม่ทันที่คิวจะพูดจบออยก็ดันเตะคิวจนตัวไถลไปโดนกับขอบโต๊ะที่ล้มอยู่ซะแล้ว ด้วยแรงจากการกระแทกทำให้เลือดไหลออกมาจากทางปากของร่างบางเล็กน้อยแต่เพียงแค่นั้นก็สามารถทำให้คิวนิ่วหน้าเพราะความเจ็บได้แล้ว
“ผมขอโทษครับ…”เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไปคิวเลยต้องรีบพูดขอโทษออกมาทันที
“ระวังคำพูดเอาไว้ด้วย เป็นได้แค่ทาสรับใช้ก็อย่าบังอาจคิดจะทำตัวเหิมเกริม”ออยพูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางคิวด้วยหางตา ใช่ ตระกูลของคิวทำหน้าที่รับใช้ตระกูลของออยมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้ว เขาจึงเป็นได้เพียงแค่ทาสรับใช้เท่านั้น ใช่ เขาเป็นได้เพียงแค่นั้น ไม่มีสิทธิ์มากกว่านี้…
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC>>>
กราบขออภัยที่ดองไว้ซะนานเลยนะคะ ขอโทษจริงๆนะคะ-/\- แล้วก็ถ้าอ่านแล้วงงๆก็ขอโทษด้วยนะคะ อย่าว่าแต่รีดเดอร์อ่านแล้วงงเลย ไรท์เตอร์เองแต่งเองยังงงไปกับคำพูดที่ตัวเองพิมพ์เองเลย อธิบายไม่เก่งอ่ะ!ขอโทษอีกครั้งนะคร้าบบบ-/\-
ความคิดเห็น