คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ Intro ] :: My name is...
อุ่น ผมรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่ไหล่ทั้งสองข้าง คืออะไรกันน่ะ
“เฮ้...” เสียงของใครกันน่ะ
“เฮ้ นี่นายไหวรึเปล่า” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนที่เขย่าตัวผมอยู่
ผมค่อยใช้ตามองดูหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอน่าจะอายุ12ได้ละมั๊ง แต่เดี๋ยวก่อนนะตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันละเนี้ย? ผมหันหน้าไปมองรอบตัวอย่างช้าๆ กระท่อม? ยังงั้นหรอ ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ ก็โดนเสียงของเธอเรียกไว้ซะก่อน
“นี่ นายน่ะ” เธอพูดพลางชี้หน้าทำให้ผมแทบจะตกจากเก้าอี้
“ครับ?”
“ถ้าฟื้นแล้วก็หัดพูดบ้างสิ รึว่าผู้พิทักษ์สายหมอกแห่งวองโกเล่จะเป็นคนใบ้กันละเนี้ย” เธอทำหน้าครุ่นคิด อ๊ะ! ไม่ใช่สิเธอคนนี้เป็นใครกันแน่นะ
ผมจ้องหน้าเธอจนแทบตาไม่กระพริบก่อนจะเค้นเสียงออกมาจากในลำคอ “คุฟุฟุ... คุณคือใครกันแน่? ครับ”
“อ้าว ก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่” แม้เธอจะแสดงใบหน้าดีใจ หากแต่ว่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียดายอย่างเห็นได้ชัด “ฉันก็คือคนที่อุตส่าห์ช่วยนายออกมาไง”
“ช่วย?” ผมทำหน้างงๆเล็กน้อย คนอย่างผมน่ะหรอถูกช่วยแถมเธอยังเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอีก
“ก็ใช่น่ะสิ” เธอยื่นหน้ามาใกล้ๆผม “จำไม่ได้เลยหรอ?”
“ครับ”
เธอเอาหน้าออกก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ช่วยไม่ได้งั้นฉันจะบอกนายก็ได้นะว่าผู้ที่พานักโทษตัวฉกาจอย่าง โรคุโด มุคุโร่ แหกปราหการเหล็กวินดิเช่ออกมาก็คือ... ฉันผู้นี้นี่เอง!!!” ร่างเล็กยืดอกอย่างภาคภูมิใจ วินดิเช่ จริงสิหลังจากตอนที่จบศึกกับเบียคุรันผมก็ถูกจับเข้าคุกชั้นต่ำนั่นอีกครั้ง ให้ตายสิทำไมผมถึงลืมเรื่องนี้ได้นะ
“เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้นี้คุณบอกว่าเป็นคนพาผมแหกคุออกมาสินะครับ”
“ก็ใช่นะสิ” ดูคุณเธอจะภูมิอกภูมิใจกับผลงานตัวเองมากไปรึเปล่าครับเนี้ย
“ว่าแต่คุณใช้วิธีอะไรพาผมออกมาละครับ” เธอชงักไปชั่วครู่ก่อนจะขยับริมฝีปากช้าๆ
“เอาน่าๆ เรื่องหยุมหยิมไม่ต้องไปใส่ใจมันนักหรอก~~~” ไม่ใส่ใจได้ยังไงกันครับ!!! ผมล่ะเหนื่อยใจกับเด็กผู้หญิงตรงหน้าซะจริง แต่ว่ายังไงซะเธอก็คง(จะ)เป็นคนที่ช่วยผมไว้จริงๆนั่นแหละ
“งั้นก็ขอบคุณนะค...” !!?
“ฉันน่ะไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกนะ” เธอใช่นิ้วเรียวเล็กเตะที่ริมฝีปากของผมเบาๆ “สิ่งที่ฉันต้องการก็คือพันธสัญญา ฉันจะช่วยนายตามหา ‘ผู้หญิงคนนั้น’ ให้เอง”
“ผู้หญิงคนนั้น?” ผมทวนคำพูดของเธอ
“อย่ามาทำเป็นงงหน่อยเลย คนสำคัญของนายยังไงล่ะ” คนสำคัญ... ของผม “เอาละ จะไปกันได้รึยัง”
“ไป?”
“ที่เมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษไงละ” เธอยื่นมือมาให้ผม ในขณะที่ผมกำลังจับมือของเด็กสาวตรงหน้า เธอก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว “แน่ใจนะ ว่านายต้องการจะพบ ‘เธอ’ จริงๆน่ะ”
“ผม... แน่ใจครับ ผมอยากจะเจอกับเธออีกครั้งก็ยังดี” เธอเยียมยิ้มก่อนจะระเบิดหัวเราะ
“555 ถ้าอย่างนั้นนายก็คงเตรียมใจไว้พร้อมแล้วสินะ” เตรียมใจ!? “หลังจากจบงานนี้แล้วนายจะต้องตอบแทนฉัน”
“คุฟุฟุ... แล้วทำไมผมต้องตอบแทนคุณด้วยละครับ”
“นายคงยังไม่รู้สินะ ว่าฉันเป็นคนเดียวที่รู้ว่านายอยู่ที่นี้” น้ำเสียงของเด็กสาวที่เคยสดใสเยือกเย็นจนหนาวไปถึงทรวงเลยทีเดียว “เพราะงั้นหากนายยังไม่อยากกลับเข้าไปในคุกละก็... สัญญากับฉันซะดีๆ” เธอเกี่ยวก้อยสัญญากับผม เด็กน้อยจริงๆ นั่นแหละนะ
“แล้วคุณชื่ออะไรละครับ”
“ฉันชื่อ...”
TBC.
---------------------------------------------------------------------------------------------
มาตอนแรกก็งงซะเยอะเลยนะสัปปา
ความคิดเห็น