ขจรทศทิศ

ลำดับตอนที่ #2 : โลกและชีวิต

ชีวิตและโลก

          ทิศทางชีวิต ถูก หรือ ดี

          คนมีสติเป็นคนโชคดีอยู่เสมอ พุทธภาษิต

            การกระทำของตนเป็นเครื่องบ่งชี้ดีหรือเลว หาใช่คำนินทา หรือ สรรเสริญ

โลกนี้คือห้องสอบ

          ชีวิต คือ การทดสอบ

          จากเกิดจนตาย คือ เวลาที่ให้

          เวลา และ สมบัติ จะไม่มีค่าเลยถ้า ไม่ใช้ เวลา ทำการงานที่เป็นประโยชน์ หรือใช้ สมบัติ สร้างประโยชน์เกื้อกูลกับมวลชน

การได้มา หรือ เสียไป

          เป็นเรื่องธรรมดาๆ เท่านั้น การมองโลกในแง่ดีทำให้คนเรา กล้าเสี่ยง เราไม่ได้โชคดีตลอด หรือ โชคร้ายทุกครั้ง วันนี้เท่านั้นดีที่สุด คนมีปัญญาต้องได้ในสิ่งที่เสียให้ได้ ถ้าอยากทำความดีก็...อย่าอาย

โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาโดยไม่ต้องลงทุน

          เสียสิ่งของ                     ได้         น้ำใจ

            เสียผลประโยชน์             ได้         ความน่าเชื่อถือ

            เสียเหงื่อ                        ได้         ผลงาน

            เสียความเห็นแก่ตัว         ได้         ใจบริสุทธิ์

            คนฉลาดจะเลือกเวลาสถานที่และบุคคล เพื่อจะเสีย ได้อย่างดีที่สุด ถ้าอยากรู้ว่าคนอื่นเป็นอย่างไรก็ต้องใช้ความรอบคอบ แต่ถ้าอยากรู้ว่าตนเป็นคนอย่างไรก็ต้องใช้ปัญญา

ความสำเร็จอยู่ที่ไหน?

          ชีวิต มิใช่ ตำรา แต่ ตำรามาจากชีวิต จึงไม่ควรดูถูกนักวิชาการ และไม่ควรละเลยนักปฏิบัติการ

            การทำงานทั้งหลายไม่ใช่คอยให้รอบรู้หมดแล้วจึงค่อยทำ เริ่มต้นไป เรียนรู้ไป ผิดพลาดไป แก้ไขไป ด้วยความหนักแน่น อดทน ต่อสู้อุปสรรค จนงานสำเร็จ  จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคนที่มีความรู้มากจึงทำงานไม่ค่อยสำเร็จ

เมื่อจะต้องเลือก

          จงเลือก             วิธีการ              ให้มากกว่า         หลักการ

          จงเลือก             คุณภาพ         ให้มากกว่า         ปริมาณ

            อย่าสนใจว่าได้มามากเท่าไร แต่จงในใจว่าได้มาด้วยวิธีการอย่างไร ยอมเสียของดีกว่าเสียนิสัย เพราะว่าการเสียนิสัยนำไปสู่การเสียคน การเสียคนเป็นเสียที่มากที่สุด

            จุดเริ่มต้นของความเป็นคนประสบความสำเร็จสูง คือ การตั้งเป้าหมายที่ชัดเจน และต้องกล้าตั้งเป้าหมาย อย่าคิดว่ารอให้พร้อมก่อนจึงค่อยตั้ง เพราะถ้ารอให้พร้อมก่อน บางทีชาตินี้อาจยังไม่พร้อมที่จะตั้งเลย และต้องเป็นเป้าหมายที่ดีและสร้างสรรค์ด้วย

            เมื่อกำหนดเป้าหมายชัดเจนแล้ว ก็สำรวจภารกิจว่า การที่จะบรรลุเป้าหมายนั้นจะต้องทำอย่างไร จัดลำดับตามความสำคัญ อะไรก่อน อะไรหลัง อะไรต้องทำทันที

            ข้อสำคัญที่สุดคือ ต้องมีวินัยในตนเอง ลงมือทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้อย่างจริงจัง ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค หรือออกนอกเส้นทางไปสู่เป้าหมาย หากเผลอใจไปยังเมื่อรู้สึกตัว ต้องรีบปรับเปลี่ยนทันที นักบริหารสมัยใหม่นิยมใช้คำว่า Vision, Mission และ Action หรือ ฝันให้ไกล ทำให้ถึง ถึงที่ฝัน

ความหมายของเวลา   

          เวลา คือ ระยะทางระหว่างความอยาก กับ ความสมอยาก

          ถ้าอยากเป็นที่รักต้องสร้างคุณสมบัติ อย่างเพียงแค่สร้างความใกล้ชิด

            คนส่วนใหญ่พยายามเรียนรู้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องของตนเอง จึงเป็นผู้ฉลาดในสรรพวิชาการ แต่โง่แสนโง่ในเรื่องตัวเอง ยิงรู้จักตัวเองน้อยเท่าใด ความสุขใจก็น้อยเท่านั้น

จะทำอะไรให้สำเร็จเร็วที่สุด และง่ายที่สุดได้อย่างไร

          ความคิดเห็นเกิดจากความคิด ถ้าใช้เหตุผลที่เกิดจากความคิด จะมีมากมายหลากหลายทำให้เกิดการโต้แย้งในหมู่คณะ ถ้าเป็นเรื่องเฉพาะตัว ก็สับสน ลังเลตัดสินใจไม่ได้

            ดังนั้น ความสำเร็จที่รวดเร็วที่สุดต้องเริ่มต้นจากความจริง ไม่ใช่ความคิดเห็น และวัฒนธรรมจะเป็นตัวกำกับการที่ดีที่สุด เพราะชีวิตไม่ใช่เติบโตทางกายอย่างเดียว ต้องประกอบด้วยจิต สังคม และจิตวิญญาณด้วย

            การพูดน้อย กลุ้มน้อย ตัณหาน้อย นอนน้อย ใครที่มีสี่อย่างนี้มาก ก็ใกล้จะเป็นเซียนแล้ว การคิดก่อนทำยิ่งมากเท่าใดก็ยิ่งไม่ต้องมาเสียใจในภายหลัง และผู้ที่เชื่อมั่นตัวเองมากเกินไป ก็จะเป็นคนที่โดดเดี่ยวอ้างว้างที่สุด ต้องกล้าที่จะยอมรับความจริง แม้ว่าความจริงนั้นอาจจะทำให้ต้องเจ็บปวดมากก็ตาม

ความหวัง

          ยามสมหวัง – ควรเตรียมหาทางถอย

            ยามผิดหวัง – ความเตรียมหาทางออก

            การคิดก่อนทำ ยิ่งมากเท่าใดยิ่งไม่ต้องเสียใจภายหลังมากเท่านั้น

            ไม่มีอะไรแย่มากกว่าคนวามเย่อหยิ่งอวดดี ผู้ที่คิดว่าตัวเองยังไม่ดีพอ คือคนที่ดีพอ แต่คนที่คิดว่าตัวเองแล้วคือคนที่ยังไม่ดีพอ ต้องกล้าที่จะยอมรับความจริงแม้ว่าความจริงนั้น อาจจะทำให้เราเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม

ความภาคภูมิใจของบัณฑิต คือ การให้

          การให้มีหลายอย่าง ให้สิ่งของ ให้การช่วยเหลือ ให้กาชี้แนะ ให้โอกาส ให้การยอมรับ ให้การต้อนรับ ให้ความเป็นใหญ่ ให้อำนาจ ให้อภัยและให้ธรรมะ       

            คนทั้งหลายเสมือนมีมีดอยู่ในมือ การให้ธรรมะคือการสอนวิธีใช้มีดไม่ให้บาดตัวเอง และสอนวิธีช่วยตัวเองไม่ให้เดือดร้อนด้วย

            การช่วยคนตกน้ำนั้น เป็นการกระทำที่น่ายกย่องสรรเสริญแต่ต้องมีวิธีการที่ดี ไม่เช่นนั้นนอกจากจะช่วยคนไม่ได้แล้ว ผู้ช่วยอาจจะถูกขาฉุดจนจมน้ำตายด้วยกันทั้งคู่

เป้าหมายหลัก เป้าหมายรอง

          เป้าหมายรอง ในชั่วชีวิตของแต่ละคนจะเปลี่ยนกี่ครั้งก็ได้จนกว่าจะตาย แต่เป้าหมายหลักนั้นส่วนใหญ่ ก็ทำไม่ได้ในชั่วชีวิตชาติเดียว แต่จะกี่ชาติก็ตาม ถ้าไม่เปลี่ยนก็มีทางสำเร็จแน่นอน

            หากพบว่าเส้นทางชีวิตของเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างเดียว แต่มีหนามกุหลาบปนมามากมายด้วย ขอเพียงไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมจำนน ฮึดสู้เท่านั้น หนามกุหลาบก็จะเป็นครูให้ทั่งความรู้และปัญญา ซึ่งอาจจะมีคุณค่ามากกว่ากลีบกุหลาบที่สวยสดงดงามอีก ตราบใดที่ยังมีกำลังใจ ต้องมีทางออกเสมอ

ยุคหลอมรวม กับยุคหลากหลาย การเปลี่ยนถ่ายประสบการณ์กัน

            การผลักดันดูเหมือนดี แต่อาจจะตามมาด้วยความกดดัน ซึ่งก้าวไปสู่ความขัดแย้ง เปลี่ยนมาเป็นการประคับประคอง หรือ พบกันครึ่งทางดีไหม

            ใครที่คิดว่าเมื่อมีปัญหาเหมือนไม่เป็นปัญหา คือ การติดกับดักตัวเอง ความถูกต้องกับสิ่งที่ต้องทำเป็นเรื่องยากจริงๆ สำหรับผู้นำ ความแตกต่างที่ทรงคุณค่าจะช่วยให้เกิดการสร้างสรรค์ แตกต่างไม่ใช่แตกแยก ช่วยให้เราไม่ต้องเดินตามกันอย่างไร้สมอง การแข่งขัน ไม่ว่าชนะหรืออแพ้ก็เป็นการสร้างคน

            การพัฒนาของมนุษย์ที่เกิดจากการต่อสู้ จะทำให้เกิดความเจริญยิ่งๆ ขึ้น ความรู้คือการแสวงหาอำนาจโดยธรรม จินตนาการสำคัญกว่าความรู้

ข้อควรจำ

๑.     ระวังตัวอย่าให้ถูกคนอื่นหลอกใช้

๒.     มีอะไรบ้างที่เราได้มาแล้ว เราพอใจที่สุด จนไม่อยากได้อะไรอีก
 

ผิดหนึ่งพึงจดไว้                   ในสมอง

เร่งระวังผิดสอง                   ภายหน้า

สามผิดเร่งคิดตรอง               จงหนัก เพื่อนเอย

ถึงสี่อีกทีห้า                        หกซ้ำอภัยไฉน