★In to my world★.[lay x Exo]

ลำดับตอนที่ #2 : (LuhanxLay) One Kiss-Last Kiss

One Kiss-Last Kiss

Couple : LuLay
Talk: ฟิคเรื่องนี้เป็นอารมณ์ชั่ววูบที่มาจากเพลน่ะค่ะ ^^
# ลองเปิดเพลงคลอไปเวลาอ่านฟิคน่ะค่ะ







ฉันว่าเรื่องนี้มันควรจบ

ถึงมันต้องมีสักคนเจ็บ

ถ้าไม่ใช่เขาไม่ใช่เธอ ก็ให้มันเป็น'ฉัน'
 

ครืน ครืน~ 
แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัทพ์เครื่องหรูในกระเป๋ากางเกง เรียกให้มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบมันออกมา

"เฮ้อ~ ฮัลโหล..."
ถอนหายใจเมื่อเห็นชื่อคนโทรมาก่อนจะกดรับไป และกรอกเสียงลงไปอย่างเนื่อยๆ

'เฮ้ย... เลย์มึงอยู่ไหนว่ะ แล้วตกลงจะมาไหมเนี่ยทุกคนรอมึงอยู่น่ะ'
"เออๆ เดี๋ยวกูไป..." พูดจบก็กดตัดสายทิ้งไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา

เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเสร็จ ก็เงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีเมฆก่อตัวอย่างหนาแน่น กลิ่นดินและความร้อนลอยคละฟุ้งอยู่ในอากาศ เป็นสัญญาณอย่างดีว่าฝนใกล้ตกแล้ว!

"ใกล้ตกแล้วสินะ..." ริมฝีปากอิ่มพึมพำก่อนจะยกยิ้มเย็นให้กับตัวเอง เหมือนอารมณ์ในใจตอนนี้ที่กำลังเจ็บปวดเจียนตาย!
.
.

"เฮ้ย! พวกมึงว่าไหม เดี๋ยวนี้ไอ่เลย์แปลกๆนะมึง"

เสียงของไคหนึ่งในแก๊งเอ่ยถึงร่างบาง ที่ดูพักนี้แปลกๆไปปกติเลย์เป็นคนที่นิ่งๆค่อนไปทางเย็นชาหน่อยๆแต่อยู่กับเพื่อนก็เฮฮาบ้างอะไรบ้าง แต่ช่วงนี้เย็นชา นิ่ง เงียบ ขณะอยู่กับเพื่อนก็เงียบหลายๆครั้งก็ชอบเหม่อ แววตาตอนเหม่อมีความเศร้า และเหงาปนอยู่

"เออว่ะ! กูตอนอยู่กะมันสองคนนะ แม่งงงง!อึดอัดเชี่ยๆอะ" เซฮุนเอ่ยทำท่าประกอบขณะพูด พลันสายตาเห็นร่างของเลย์ที่ใส่เสื้อคอวีสีเทาเบสกับเสื้อกั๊กเผยให้เป็นหน้าอกขาวราวน้ำนม กางเกงเดฟสีดำเอวต่ำเมื่อมาอยู่ในร่างบางทำให้ไม่สามารถละสายตาได้เลย

"สัส ตายอยากชิบหาย" เซฮุนเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเพยิดหน้าให้เพื่อนทั้งกลุ่มหันไปดูเลย์ที่กำลังเดินมาที่โต๊ะ และถูกสายตาของคนรอบข้างโลมเลีย

"ทำไมมาช้าจังวะ พวกกูรอมึงเกือบชั่วโมง นี่ถ้าไม่โทรตามมึงคงไม่มาใช่ไหม?" 
"กูไม่พลาดหรอกหน่า แต่กูมีงานต้องทำ"

เลย์นั่งข้างคริสเพื่อนรูมเมทอีกคน พลางหันไปสั่งวิสกี้กับพนักงาน พอเครื่องดื่มสีสวยมาเสริฟมือเรียวจัดการ กระดกเข้าปาก2แก้วติด เพื่อนๆพากันนั่งอึ้งเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นเเบบนี้

"เห้ยๆ! เลย์มึงๆพอๆ สัสมึงนี่อดมาจากไหน" คริสจับแก้วที่สามออกจากปากอิ่มเลยได้สายตาเย็นๆกลับมา

"ปล่าว...กูแค่อยากแดก" พูดจบเลย์ก็ดึงแก้วออก กระดกแก้วที่สามไป

"เลย์กูถามมึงจริงๆเหอะ ช่วง1-2เดือนนี้มึงมีปัญหาไรว่ะ" ไคเอ่ยถามพร้อมสายตาจริงจัง ที่กำลังคาดคั้นคำตอบจากเพื่อน 

"กูแค่มีเรื่องให้คิด...นิดหน่อย" 

"นิดหน่อย? แต่ที่พวกกูเห็นมันไม่นิดหน่อยแหละ มึงมีอะไรบอกพวกกูดิ พวกกูเพื่อนมึงนะ"

เลย์ยกยิ้มนิดๆเป็นเชิงขอบคุณ มือเรียวรินวิสกี้เพียวๆลงในแก้ว สายตาหวานจับจ้องน้ำสีสวย ก่อนจะยกมันขึ้นกระดกจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นเดินไปกลางฟอล พร้อมกับทิ้งคำพูดให้เพื่อนๆมองตามร่างบางไป

"ขอบใจพวกมึงนะ แต่เรื่องนี้กูคนเดียวที่แก้ไข้มันได้..."
.
.
.

"พวกมึงมาทำอะไร คอนโดกู" เลย์ที่พึ่งกลับจากการไปส่งหญิงสาวที่ไปต่อกัน ก็พบเพื่อนตัวดีในคอนโดของเขาพร้อมกับเหล้ายาปลาปิ้งที่พวกมันขนมา ทำยังกับมีงานปาร์ตี้ที่น่ายินดีเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ

 

"ก็มาอยู่เป็นเพื่อนมึงไง กูเห็นมึงเครียดๆเลยชวนพวกมันมา" 

ลู่หานตัวต้นคิดและหนึ่งในรูมเมทและเพื่อนสนิทของเลย์ โอบไหล่บางให้ไปนั่งบนโซฟากับเพื่อนๆ 

เมื่อร่างบางมานั่งที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว แขนแกร่งของเพื่อนสนิทก็ถอนอ้อมกอดเเสนอบอุ่นออก เลย์ได้แต่หลับตาซึมซับความรู้ที่ได้รับเพียงชั่ววินาทีไว้ในใจ จดจำความรู้สึกและความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมีให้โดยไม่ตั้งใจ

"พวกมึงนี่ยังไหวอยู่อีกหรอ? กูเห็นมึงไปต่อกะสาวๆแล้วนิ?" คริสเอ่ยถามหลังจากที่โดนเรียกตัวกลับคอนโดด่วนเพราะงานปาร์ตี้เล็กๆที่ถูกจัดขึ้นเพื่อร่างบาง

"มึงก็รู้ว่าพวกมัน พลังเหลือเฟือ" ลู่หานตอบคำถามพลางหันไปหยิบแก้วที่แบคฮยอนแฟนของเขายื่นมาให้

"สัส! พวกกูก็เหนื่อยนะ มีแต่มึงแหละกกอยู่กะแบคฮยอนอย่างเดียว"

                                                   

คำพูดของเทาเรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากเพื่อนๆเป็นอย่างดี ยกเว้นเพียงเลย์คนเดียวที่ก้มหน้ามองพื้น พยายามซ่อนเเววตาที่เจ็บปวด 

 

"กูไปอาบน้ำแปปนะ" เลย์พูดตัดบทเสร็จก็ลุกขึ้นไปชำระร่างกาย เขาหลับตาปล่อยให้สายน้ำผ่านร่างกาย รวมไปถึงพาเอาความรู้สึกเจ็บปวดออกไป

 

   เลย์คบกับเพื่อนในกลุ่มมามากกว่าสามปี แต่คนที่นานที่สุดมีอยู่สองคนคือ ลู่หานและคริส เพราะเป็นคนจีนเหมือนกัน คริสจะคอยดูแลและช่วยเหลือเขามาตลอด เหมือนลู่หานที่คอยดูแลเลย์ตลอดเวลาเพราะเขาเป็นโรคที่รักษาไม่หายบวกกับลู่หานเป็นคนที่รักเพื่อน ตลอดเวลาลู่หานจะถามหาเขาเวลาไม่เห็นหรือมีปัญหา พวกเขาตัวติดกันยิ่งกว่าตังเม แต่เลย์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทรยศความรู้สึกไป'รักเพื่อน'ตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติเขาจะเป็นคนที่เก็บความรู้สึกค่อนข้างเก่งไม่แสดงท่าทางเยอะ เลยทำให้ไม่มีใครจับผิดได้ 

   
จนกระทั่งวันหนึ่งลู่หานพา 'พยอล เเบคฮยอน' มาเปิดตัวในสถานะ 'คนรัก' หัวใจที่เคยพ่องโตกลับแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี เวลาที่พวกเขาเคยมีให้กันก็ลดลงเรื่อยๆจนแทบไม่มีเหลือ ไม่มีลู่หานคนเดิมที่เคยห่วงใย คอยดูแล ไม่มีอีกแล้ว...

 

 

                                                     

                                                         ถึงแม้ว่าฉันจะมาก่อน เรื่องนั้นมันคงไม่สำคัญ

                                                          ไม่ใช่ว่าฉันน่ะแข็งแกร่ง (แต่ที่ตัดใจเพราะ)

                                                       (รักเธอ) ยังอยากจะบอก (รักเธอ) จะเจ็บเท่าไหร่

                                                              เธอจะมีใคร แต่ว่าใจยังคงมีแค่เธอ


"เห้ย!เลย์มึงเป็นอะไรป่าว ออกมาได้แล้วเดี๋ยวตัวเปื่อย"
คริสที่เห็นเพื่อนอาบน้ำนานเกือบชั่วโมง เลยออกมาตามเพราะเป็นห่วง

"อื้มๆ" 
พอแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมา พบคริสที่ยังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมจ้องมองเขาอยู่
"มองไรมึง"
"มึงเจ็บไหม?"
"ไม่นิ...ก็แค่รอยคิสมาร์ก" ตอบพลางยักไหล่ไม่ใส่ใจ นึกว่าคริสถามเพราะเห็นรอยแดงตามตัวที่คู่นอนทำไว้
"กูหมายถึงหัวใจมึง...เจ็บไหม?"
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนต้องการจะสื่อ
"กูรู้นะว่ามึงรักไอ่ลู่..."

เพล้ง!

ทั้งคู่หันไปมองเสียงที่เกิดขึ้นทันทีที่คริสพูดจบประโยค ตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้างและใจที่ล่วงไปอยู่ตาตุ่ม เพราะบุคคลที่สามที่คริสพูดถึงยืนอยู่หน้าประตูยืนจ้องมองด้วยแววตาว่างเปล่า

"ลู่หาน... แบคฮยอน..." เสียงหวานเอ่ยแผวเบา พยามยามเดินหนีออกจากสถานการณ์แสนอึดอัด

"มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่..." ร่างกายหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงของคนที่แอบรัก เลย์ก้มหน้าและตอบเสียงแผวเหมือนคนหมดเเรง

"กูไม่รู้...."
ลู่หานเดินมาข้างหน้า จ้องมองเพื่อนสนิทด้วยแววตาว่างเปล่าสีหน้าเรียบเฉย จนคนถูกจ้องใจหาย

"ทำไมมึงไม่บอกกู"

"มึงจะให้กูบอกมึงทั้งๆที่มึงคิดกับกูแค่เพื่อน ทั้งๆที่มึงมีแฟนแล้ว กูบอกแล้วกูจะได้อะไร... ได้ความสมเพช? สงสาร? "
พูดออกไปพร้อมกับเสียงสั่นเครือและ เหมือนได้ระบายสิ่งที่อึดอัดมาตลอด เขาคิดว่าคนอย่างลู่หานไม่มีวันจะเลิกกับเเบคฮยอนมารักเขาแน่ ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะคำพูดในวันเปิดตัวเเบคฮยอน 
'คนนี้กูรักจริงว่ะ กูจะทำทุกอย่างเพื่อเขา'

"เลย์... แบคเข้าใจเลย์นะเเต่เเบคกะลู่ลู่เรารักกัน ยังไงลู่ลู่ก็เลือกเเบคเลย์ตัดใจเหอะ..."
คำพูดเหมือนเห็นใจแต่ก็ซ่อนมีดปลายแหลมที่ค่อยทิ่มแทงและซ้ำเติมหัวใจที่ใกล้หมดเเรงเต็มที

"ลู่แค่แกพูดมาฉันก็พร้อมจะออกไปจากชีวิตแก" ทำเป็นพูดดีทั้งที่ใจมันแตกสลายไม่เหลือชิ้นดีแล้วจริงๆ 

"กูให้มึงได้แค่เพื่อนจริงๆเลย์..." เจ็บ เจ็บจนร้องไม่ออก สมองมันไม่ทำงานชั่วขณะ สุดท้ายคนที่มาก่อนก็ไม่ได้ชนะเสมอไป

"หึ... กูขอโทษที่ทรยศความเป็นเพื่อนที่มึงให้มา ต่อไปนี้กูจะออกจากชีวิตมึงเองมึงจะได้ไม่ต้องอึดอัด ลาก่อนเพื่อน...รัก" เลย์หมุนตัวเตรียมจะออกไปจากตรงนี้ ออกไปจากความเจ็บปวดที่เขาแบกรับไว้มาตลอด ได้เวลาแล้วที่เขาจะต้องไปสักที

"เลย์จะไปไหน!?" มือแกร่งคว้าร่างของเลย์ไว้ เขาก็ไม่แน่ใจกับการกระทำของตัวเองสักเท่าไหร่ที่ไปรั้งเลย์เอาไว้ แค่รู้ว่าถ้าเลย์ไปเขาเหมือนขาดอะไรสักอย่าง

"ถ้ากูพร้อม กูจะมาเจอมึงในฐานะเพื่อนรักน่ะ" เลย์ดึงลู่หานเข้ามาจูบท่ามกลางความตกใจของทุกคน แค่ริมฝีปากแตะทับกันเฉยไม่การรุกร้านใดๆ เป็นจูบที่ย้ำความรู้สึกที่เขามีต่อลู่หานแม้มันจะขมขืน และเป็นจูบที่ปนไปด้วยน้ำตาก็ตาม

เลย์ผละลู่หานออกแล้วเดินออกมาจากห้องที่มีแต่ความทรงจำของเขาและลู่หาน 'พรุ่งนี้ไม่มีลู่หานแล้ว' เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน เจ็บเหมือนหนังดราม่าที่เขาเคยดูรึเปล่า? เดี๋ยวเขาก็จะได้รับรู้เอง ก็ได้เพียงแต่อ้อนวอนดวงดาวที่ส่องประกายอยู่บนฟ้า ว่าขอให้ลืมความรู้สึกนี้ให้มันเหลือแค่ความรู้ที่เพื่อนมีต่อเพื่อน...

'รอฉันก่อนนะ ลู่หาน สักวันฉันกลับไปหาเธอแบบ เพื่อนรัก'
 

Just one kiss อยากมีเวลาอยู่ใกล้กับเธอมากกว่านี้
One Kiss จะทำอะไรที่ดีให้เธอมากกว่านั้น
One Kiss แต่เมื่อเธอกับฉันต้องแยกทาง
ก็คงมีแค่คำลา คำสุดท้าย...





end

 

ในที่สุดSFเรื่องเเรกก็บจนได้ เราจะร้องไห้5555
ฟีตแบค เรื่องนี้ไม่หนุกแน่เลย เพราะคนไม่ค่อยคอมเม้นต์กัน
555 ยังไงก้อเปนกำลังใจให้ด้วยน่ะค่ะ