คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่สบาย
แอ๊ด...ตึง!!!!!
สักพักร่างบางก็กลับมาและล้มตึงอยู่หน้าห้อง ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงกระวนกระวายรีบไปหาร่างบางทันที
“โอโตยะ! โอโตยะ! เฮ้!”ร่างสูงพยายามปลุกร่างบางที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่หน้าห้อง แถมตัวก็เปียก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อสัมผัสผิวกายของร่างบาง โอโตยะที่ตอนนี้ตัวร้อนจี้จนร่างสูงรู้ได้ทันทีว่ามีไข้สูงมาก โทคิยะจึงอุ้มโอโตยะไปยังเตียง
“น...หนาว...หนาว..จัง...”โอโตยะละเมอออกมาอย่างไม่รู้ตัว โทคิยะเห็นตังนั้นก็กะจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้แต่ก็ถูกมือบางคว้าเข้าที่ตนแขน
“อ่ะ!...”ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆร่างบางมาคว้าแขนของตน
“ย..อย่าไป...อย่าไปนะ...อย่าไป...”โอโตยะละเมอออกมาหน้าซีด
...ตกลงหมอนี้หลับหรือตื่นอยู่กันแน่ฟร่ะ...ละเมอแบบนี้คงฝันร้ายสิท่า...
“หึ...”โทคิยะหัวเราะออกมานิดๆกับท่าทางของโอโตยะ โทคิยะจึงตัดสินใจให้โอโตยะจับแขนตนไว้แล้วนั่งอยู่ข้างๆ
“น...หนาว...หนาว...”โอโตยะเริ่มขดตัวทีละนิดๆเพราะโดนพิษไข้เล่นงาน โทคิยะเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจเข้าไปนอนด้วยแล้วสวมกอดโอโตยะเพื่อบรรเทาความหนาวลง ร่าบางที่สัมผัสได้ถึงความอุ่นในร่างกายของร่างสูงก็ขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดอย่างโหยหาความอุ่นนั้น ร่างทั้ง2ที่ตอนนี้กอดกันเป็นเกลียว ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างบางขยับตัว
“ท...โทคิยะ...”ร่างสูงตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆร่างบางก็เรียกชื่อของตนออกมา
“หืม?...”ร่างสูงมองร่างบางเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าตอนนี้ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของตนนั้นหลับหรือตื่น พอเช็คแล้วก็รู้ว่าร่างบางนั้นหลับอยู่ร่างสูงเลยพยายามข่มตาหลับตาม
“...รักนะ...โทคิยะ...”ร่างสูงถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดของร่างบาง หัวใจเริ่มเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ
....อะ...อะไรกันหมอนี้...ทำไมใจเรามันถึงไม่หยุดเต้นเลยนะ...หรือว่า....เราจะหลงรักเจ้านี้เข้าแล้วงั้นเหรอ...ไม่จริงน่า....
โทคิยะยังคงคิดกับตัวเอง จนนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนกว่าร่างสูงจะได้หลับก็เกือบตี1เลยก็ว่าได้
ความคิดเห็น