ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : volume 1; Not stuff I'm kacha
Volume 1 Not stuff I'm kacha
" นี่กูอยู่ที่ไหนวะเบน " ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวตัวโคร่งครางออกมาตอนตื่นนอน " เฮ้ยเบนมึงอยู่ไหนวะ " ร่างบางหันซ้ายหันขวาทันทีเมื่อไม่เจอเพื่อนอย่างที่ควรจะเป็น ในใจร่างเล็กเริ่มหวาดระแวง นี่ไม่ใช่บ้านเบนที่นี่ที่ไหนเขาก็ไม่รู้ เมื่อคืนเมาทำให้จำอะไรไม่ได้ ในใจคนตัวเล็กคิดไปต่างๆ
นานารวมถึงเรื่องลูกของท่านวิชชาที่เป็นเรื่องกันใหญ่โต ร่างบางแสนรั้นมั่นใจว่าตนไม่ผิดแน่นอนเพราะ
เรื่องนี้มันเป็นความผิดของไอเจมส์ ศุภวิชญ์ เจริญพรชัยมงคล ลูกชายท่านวิชชา ท่านนายกรัฐมนตรี39
ของประเทศไทย เจมส์เป็นหนุ่มหน้าตาดีคนนึงในสังคมชั้นสูงใช่ว่าคชาจะไม่ได้อยู่ในสังคมอันมีจะกินแต่
เขาเลือกที่จะทำตัวธรรมดามากกว่า ยามดึกเด็กมหาลัยทั่วไปก็ไปเที่ยวผับแล้วเมาเป็นปกติอยู่แล้ว
คชาผู้แสนมั่นใจในตัวเองสวมเสื้อกล้ามสีดำสนิทสกรีนลาย ’ I KNOW I’M SEXY ’ กับกางเกงขาสั้น
สีน้ำเงินเข้มก็ดูเป็นการแต่งตัวที่แสนจะธรรมดาแต่ไม่มีอะไรธรรมดาเมื่ออยู่บนเรือนร่างยั่วยวนของคชา
ร่างบางเดินเข้าDudeคลับ อย่างมั่นใจพร้อมกับกลิ่นหอมของน้ำหอม BVLGARI หอมลอยมาสัมผัสจมูก
ของนักเที่ยวกลางคืนทั้งหลาย ขาประจำคลับจะรู้จักคชาดี 'คชาจอมยั่ว' เมื่อเหล้าเข้าปากเกินสองแก้ว
เมื่อไหร่ล่ะก็ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะต้องแพ้คชาคนนี้แน่นอน ปากสีแดงอ่อนหวานเรียวขาขาวเล็กผิวสีขาว
อมชมพูเกินกว่าผู้หญิงบวกกับท่าเต้นยั่วยวนและเสียงยั่วเย้าใสใสทั้งหมดนี่ก็คงเกินพอสำหรับคำบรรยาย
สรรพคุณของนนทนันท์หนุ่มๆคลับนี้อยากจะเชยชมร่างบางใจจะขาดแต่คนในเค้าก็รู้กันว่า เจมส์ ศุภวิชญ์
ลูกชายท่านนายกรัฐมนตรีผู้เป็นเจ้าของคลับ Dude ย่านรัชดานี้ชอบคชามาก แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเป็นวันนึง
ที่คชาไปเที่ยวคลับตามปกติโดยมีเบนเพื่อนสนิทตามไปด้วย ลูกชายนายกฯก็มานั่งรอคชาเช่นเดิมทุกวันแต่
วันนี้จะไม่เหมือนทุกวันเพราะว่าเจมส์พกบางสิ่งบางอย่างมาด้วย 'ยาปลุกเซ็กซ์' ร่างบางที่ค่อนข้างไว้ใจคน
ง่ายอยู่แล้วจึงดื่มเข้าไปเช่นทุกวัน โอกาสของเจมส์ก็มาถึงเมื่อยาออกฤทธิ์ร่างบางจอมยั่วก็ออกลวดลาย
ทันทีเริ่มจากจูบไปทั่วไปหน้าของเจมส์จนเบนยังตกใจแต่ไม่กี่นาทีต่อมาเบนก็เมาคอพับคออ่อนไป
เนื่องจากเหล้าที่เจมส์ปรนเปรอให้ร่างสูงใหญ่คล้ายหมีอุ้มคชาขึ้นมายังห้องของตนบนผับ ศุภวิชญ์โอ้โลม
ร่างบางจนเคลิ้มแต่สติของคชาถึงน้อยนิดแต่ก็ยังพอมีร่างบางรอทีเผลอก่อนดึงมีดที่คชาเก็บไว้อย่างดีที่โคน
ขาออกมาแทงเข้ากลางท้องของหนุ่มร่างหมีทันที ก่อนอาศัยจังหวะที่เจมส์เพลี่ยงพล้ำเดินโซเซออกมาเจอ
เบนที่สร่างเมา นับจากวันนั้นเจมส์ผู้ซึ่งต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวันก็ได้เปลี่ยนใจจากรักเป็นเกลียดจาก
หลงเป็นอาฆาต ร่างบางจึงต้องออกหนี ด้วยมีเงินที่ทั้งชีวิตไม่เคยขาดคชาก็หนีไปได้เรื่อยๆ จนเรื่องถึงหู
ท่านสุรภัทรเข้า ท่านไม่ยอมนิ่งเฉยพยายามวิ่งเต้นให้นนทนันท์อยู่นานแต่ก็ไม่สัมฤทธิ์ผลเพราะตำแหน่ง
นายกก็มีอำนาจมากกว่า จึงจ้างให้ใครบางคนมาคุมเค้าแน่นอนว่าร่างบางไม่มีทางยอมคชาไม่ชอบให้ใคร
มาบังคับถ้าจะบังคับไปทางซ้ายคชาก็จะยอมตายเพื่อให้ได้ไปทางขวา จนถึงเมื่อคืนคชาก็ไปกินเหล้ากับ
เบนปกติแต่ก็เปลี่ยนคลับไปเป็นคลับที่ exclusive ยิ่งกว่า ร่างบางคิดว่าเมาแล้วกลับไปนอนที่คอนโดเบน
อย่างเคยแต่ร่างบางคิดผิดที่นี่ที่ไหนเจ้าตัวก็ไม่อาจรู้ได้ในใจก็ยังคงกลัวแต่ด้วยความรั้นที่มีมากล้นก็ทำให้
ตัดสินใจกลืนความกลัวทิ้งลงแล้วพยายามออกสำรวจที่นี่ทันที ร่างบางเปิดประตูแง้มๆมองซ้ายมองขวา
ก่อนเดินออกไปให้แน่ใจว่าไม่มีใครแต่ที่นี่ก็ไม่ได้ใหญ่มากเดินไปก็เจอทางตัน พลันคชาเหมือนเห็นอะไร
สีขาวๆที่ปลายตาขวา ร่างเล็กค่อยๆหันไปช้าๆอย่างกลัวๆ "คุณทำอะไรอยู่เล่นซ่อนแอบหรือยังไง" ร่างสูงขาวในชุดเสื้อเชิร์ตนักศึกษาเอ่ยถามพร้อมกับเสียงหัวเราะหึหึ
ในลำคอ "กะแก แกเป็นใครน่ะจับตัวฉันมาหรอ? " ร่างเล็กชี้หน้าคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ "ผมเป็นใครมันสำคัญตรงไหน? ยังไงคุณก็ถูกผมจับมาแล้วอยู่ดี " ใบหน้าขาวจัดยักคิ้วคล้ายท้าทาย "แกเป็นคนของไอเจมส์ใช่มั้ย ไอเลวนั่นมังส่งแกมาจับฉันใช่มั้ย ฉะฉันไม่ผิดนะ ไม่ผิด " " ผมไม่ใช่คนของใครทั้งนั้นผมแค่ทำตามหน้าที่ของผม " จบคำพูดของร่างสูง ร่างเล็กตรงหน้าที่กลัวจับใจ
ชักขาก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังชนกำแพงเมื่อหนีไปไหนไม่พ้นเหงื่อเม็ดเป้งก็ไหลลงมาทันทีราวกับหาทาง
ระบาย
" ไอเจมส์ให้แกเท่าไหร่ฉันให้แกได้เยอะกว่านั้นปล่อยฉันไปนะ " ร่างบางเอ่ยแกมขอร้อง " 50ล้านคุณให้ผมได้? " " หะห้าสิบล้าน ไอเจมส์ให้คุณเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ? เพื่อผมเนี่ยนะ? " ร่างบางหน้าซีดลงเมื่อไม่เห็น
หนทางห้าสิบล้านมันเยอะเกินควาสามารถของร่างเล็กเกินไป ร่างสูงขยับเข้ามาหาคนตัวเล็กใกล้ขึ้นเหมือน
ราชสีห์จะหาเหยื่อ เศรษฐพงษ์ยกแขนขึ้นมาเท้ากำแพงล็อคคนตัวเล็กไม่ให้หนี ในใจร่างสูงขาวมีแต่ความ
ขบขันคล้ายเล่นกับเด็กยังไงยังงั้น " ใช่แล้ว มีคนให้ผมได้เพื่อคุณแต่คนนั้นไม่ใช่คุณเจมส์หรอกนะ " ไม่ใช่เจมส์แล้วจะเป็นใคร?หรือจะมีใคร
คิดอยากจะจับเขาอีก " แล้วใครล่ะ? บะบอกฉันมานะ! " " พ่อของคุณ ท่านสุรภัทร อัญชุลีประดิษฐ์ " ร่างบางดูตกใจเล็กน้อย
“ คุณคงโชคดีจับผมได้ที่ผับพอดีสินะ " คชาถอนหายใจออกมา " เรียกว่าบังเอิญมากกว่าครับใครใช้ให้คุณเมาแล้วมายั่วผมล่ะครับ? " ร่างสูงขาวมองคนตรงหน้าอย่างเย้า
แหย่ " ฉันไม่ได้ยั่วแกนะ ฉันเมา ฉันไม่ได้ตั้งใจ " ร่างบางไม่มีความทรงจำเรื่องเมื่อคืนสักเศษเสี้ยวแต่ร่างเล็กก็พอ
รู้ว่าเวลาตนเองเมา ตนจะทำอะไรบ้าง " ไม่ได้ยั่วก็ไม่ได้ยั่วครับ " ร่างสูงขาวตอบล้อๆ " อย่ามาล้อฉันนะ เค้าบอกแกว่าอะไรบ้างล่ะ " ร่างบางเมินคำเย้าแหย่จากคนตรงหน้า " ผมไม่ได้เป็นคนใช้ครับอย่ามาเรียกผมว่าแกและคุณก็ไม่ควรเรียกตัวเองว่าฉันด้วย " สายตาของ
เศรษฐพงษ์ฉายแววตำหนิเล็กน้อยเหมือนสอนเด็ก " แล้วตะต้องเรียกว่าอะไร " ดวงตาเรียวเล็กหลุบลงต่ำ " คุณ กับ ผมไงเหมือนที่ผมเรียกก็ได้ " " เราไม่ชอบให้ใครมาบังคับเราจะเรียกตัวเองว่าเรา " ร่างเล็กยังไม่วายเอาแต่ใจ
" โอเคครับ เอาล่ะงั้นผมจะบอกเรื่องกฏกับคุณ " " ห้ามออกไปไหนนอกจากเพนต์เฮาส์กับมหาลัยและทุกที่ที่ฉันเอ้อเราไปคุณต้องไปด้วยแบบนี้ใช่มั้ย? " " คุณรู้? " เศรษฐพงษ์ยังคงแปลกใจ ‘ รู้ทั้งรู้แต่ทำไมยังนิ่งเงียบ?เหมือนยอมรับโดยดี ’ ร่างสูงคิด “ รู้สิ ถ้าไม่ฟังเค้าจะไม่ให้ตังค์ “ ร่างเล็กพูดเสียงอ้อมแอ้ม
“ เด็กชะมัด “
“ เราไม่เด็กอย่ามาว่าเรา ” คนตัวเล็กมองค้อน
" ไม่เด็กก็ไม่เด็กครับผม " ร่างสูงยิ้มมุมปากออกมาอย่างอดไม่ได้
" เค้าคงบอกคุณไปแล้วว่าผมติดแอลกอฮอลล์ " คชาเม้มปากเป็นเส้นตรงแต่ตายังคงมิวายมองค้อน
" หึ เรื่องนี้มีเขียนอยู่ในเอกสารเกี่ยวกับคุณแล้วครับถึงยังไงพ่อคุณไม่ได้ห้ามกินในเพนต์เฮาส์นี่นา "
เศรษฐพงษ์พยายามหาทางออกให้กับปัญหาของคชา " แต่ว่า.. " ร่างเล็กจะขัดแต่ก็เงียบไปราวกับในหัวกำลังคิดแผนอะไรอยู่หากแต่เศรษฐพงษ์มองไม่เห็นก็
เท่านั้น " ไม่มีแต่ครับ ชุดนักศึกษาของคุณอยู่ในตู้ครับ ผมให้เวลาคุณ10นาทีจัดการตัวเองนะครับ
ไม่งั้นแอลกอฮอลล์อย่าหวังเลย " นนทนันท์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอพลางเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด ' ไม่เห็นจะร้ายเลยคุยก็ง่ายนิสัยอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ ' เศรษฐพงษ์คิดในใจไม่นานนนทนันท์เดินออกมาใน
ชุดนักศึกษา เศรษฐพงษ์ที่นั่งอยู่บนโซฟาปรายตามองร่างเล็กที่ทำหน้ามู่ทู่ " เสร็จรึยัง เราไม่อยากสายตั้งแต่วันแรก " ใบหน้าหวานรั้นเอ่ยออกมาเรียบๆ " โอเคครับ " ร่างสูงเดินนำนนทนันท์ออกมานอกห้องใบหน้าขาวสว่างของเศรษฐพงษ์ยังคงรอยยิ้มประดับ
อยู่บนใบหน้าขัดกับร่างเล็กที่เดินตามมาข้างหลัง
“ แล้วคุณชื่ออะไร จะให้เราเรียกแต่คุณหรอ? “ ร่างบางเอ่ยถามเด็ดขาด ร่างสูงรักษากฏของตนเองทุกข้อเพื่อป้องกัน’บางสิ่งบางอย่าง’ไม่ให้เกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม
“ เราไม่ใช่สินค้า เราเป็นคน ”
“ พ่อคุณเอาคุณมาฝากให้ผมทุกอย่างสำหรับผมก็คือสินค้าทั้งนั้นนะครับ ” สิ้นคำพูดจากเศรษฐพงษ์ที่
ไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดของตนเหมือนจะดูถูกร่างเล็กผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีมากร่างเล็กก็ไม่เอ่ยตอบอีกเอาแต่กัดฟัน
กรอดอยู่ด้านหลัง ‘ ไม่เคยมีใครพูดกับคชาแบบนี้ลูกคนใหญ่คนโตก็ไม่เคย แล้วไอบ้านี่เป็นใครวะนี่ทำไม
กล้าพูดกับเราถึงขนาดนี้ นี่เราน่ะคือคชานะ คชา!! ’ คชาคิดในใจ ร่างเล็กไม่ต่อล้อต่อเถียงกับร่างสูงขาวอีก
ต่อไปในใจเอาแต่วางแผนบางสิ่งบางอย่างอยู่ ‘ ไอบ้านี่บางทีก็ดีบางทีก็ร้ายถึงยังไงเราก็ไม่อยากอยู่เพนต์
เฮาส์นี่อยู่แล้ว กล้าเห็นเราเป็นแค่สิ่งของเหรอ? ลองเจอฤทธิ์สินค้าดูบ้างมั้ย? ’ แผนอันแยบยลถูกเรียบเรียง
ในหัวของคชาเรียบร้อยแล้วก็เหลือแต่ปฏิบัติการเท่านั้น ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอคนผิวหลอดไฟตรงหน้า
มันมีดีแค่ไหน ! -TALK TO MILLIM WITH LETTER P- โฮฮฮ TT ไรท์อยากจะร้องไห้ลงยากมากเลยตอนนี้ไรท์ประมาณ 8 รอบ เหมือนกับว่าข้อความไม่พอดีสักที ตอนนี้ตรงบรรทัด อาจจะแปลกๆสักหน่อยขอโทษด้วยนะคะ ไรท์พิมพ์ใน word ปกติแต่เป็นแบบนี้ได้ไงไม่รู้ขอโทษรีดด้วยนะคะ ใครพอรู้วิธีแก้บอกทีนะคะ ♥ ไรท์ต้องบอกก่อนนะคะว่าในบทนำไรท์พิมพ์ตก !! เรื่องในบทนำนี่เกิดในปี2554นะคะ เราจะมาดูอพต.ย้อนความจำกันค่ะ 5555555 ตอนหน้า นทน.น้อยของพวกเราจะแสบแค่ไหนต้องมาอ่านกันนะคะ รีดที่น่ารักช่วยคอมเม้นให้มิลด้วยน้า แล้วก็เรื่องธีมต้องขอโทษด้วยนะคะ มีรีดบอกว่ามืดมาก 5555555 ก็จริงค่ะแต่ไรท์หาธีมสีดำสวยๆ ตรงๆกับฟิคไม่ค่อยได้เลย ขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณ รีดเดอร์ทุกคนค่ะ ps.อ่านเสร็จอย่าลืมไปโหวตให้ตาคำชาตินะคะ (พวกเล่นทวิตจะรู้ดี) จุ้บพันครั้ง ❥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น