พิสูจน์รักมันหัวใจยัยความจำเสื่อม

ลำดับตอนที่ #2 : 2

 “อืมมม โอ๊ยย”

            แง่ ๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกปวดหัวแถมยังปวดเมื่อยตามตัวแบบนี้วะ เวลาขยับตัว T Tฉันพยายามลุกขึ้นแต่แล้วก็ต้อง

           โปกกก !!!

            โอ๊ยยยย เจ็บหัวชะมัดเลย พอฉันลุกขึ้นก็หน้ามึดเงิบลงไปนอนแต่หัวฉันเหมือนมันโขกกับพื้นเลยง่า ฉันพยายามตั้งสติและค่อย ๆ ลุกใหม่ สายตาของฉันเริ่มปรับโฟกัสให้เข้าที่เพื่อที่จะได้สำรวจว่าฉันอยู่ที่ไหน พอสายตาเริ่มทำงานปกติฉันก็มองไปรอบ ๆ ในที่ที่ฉันอยู่ มันเป็นเหมือนคอนโดใครสักคน แต่ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่พื้นใครนะช่างใจร้ายให้ฉันนอนที่พื้นทั้ง ๆ ที่โซฟาอยู่ใกล้ฉันไม่ถึงสองก้าวโครตฟาววอ่ะ แต่อย่าเพิ่งมาน้อยใจเลยตอนนี้ฉันต้องคิดก่อนสิว่าทำไมฉันถึงมานอนอยู่ที่นี่จะว่าเป็นคอนโดของยัยเม็ดทรายก็ไม่ใช่เพราะที่นี่กว้างกว่าคอนโดยัยเม็ดทรายอีก เอ่ะ ! เดี๋ยวนะเมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันไปดื่มกับเพื่อน ๆ ของฉันที่ผับ Exitแล้วฉันจำได้อีกว่าฉันนั่งดื่มอยู่กับเพื่อน ๆ แล้วก็บังเอิญเจอกับเพื่อนของยัยเม็ดทรายที่ผับด้วย แล้วเพื่อนของยัยเม็ดทรายก็เข้ามาทำความรู้จัก แล้วหมอนั้นฉันจำชื่อไม่ได้เขาก็เอา SMIRNOFFมาให้ฉันขวดหนึ่ง แล้วพอฉันรับมาดื่มฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย อ่า ทำไมฉันรู้สึกเย็น ๆ ไงไม่รู้ เอ่ะ !O.o อย่าบอกนะว่า ? ฉันรีบกล้มมองสำรวจตัวเองทันที่แล้วก็...

         “กรี๊ดดดดดด !!!! ม่ายยยยย”

          กรี๊ดดด ! ไม่นะทำไมฉันถึงมีแค่ชุดชั้นในแบบนี้ง่า ระ...หรือว่าไอ้เวรพวกกันมันม่ายยยย

          “เห้ยยย !!จะแหกปากอะไรแต่เช้าวะคนจะหลับจะนอน บ้าปะวะตื่นมาก็กรี๊ด ๆๆๆ”

          อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายโวยวายขึ้น T T ไม่นะเวอร์จิ้นของฉัน ม่ายยย T^T แต่เสียงผู้ชายหรอฉันกำลังจะเงยหน้าไปดูว่ามันเป็นใครแต่ไม่ทันที่จะเห็น

          ตุบบบบ !!!

          ดันมีวัตถุประหลาดมากระแทกที่หน้าฉันซะก่อน แง่ ๆ

          “กรี๊ดดดด ไอ้บ้าปาอะไรมาใส่หน้าฉัน ... เห้ยยย !!นี่นาย ทำไม ? :(”

           ฉันที่เงยหน้าไปมองไอ้เสียงและตัวคนปา แทบช็อก นี่มันอะไรกัน ทำไมฉันถึงมาอยู่กับไอ้บอสเฮ็งซวย ถะ...แถมหมอนั้นยังใส่แค่บล็อกเซ่อร์ตัวด้วยอีก T T

          “ฉันทำไม - -ถ้าตื่นแล้วก็รีบไสหัวไปได้แล้วฉันต้องการพักผ่อน”

           “จะพักบ้าพักบออะไร นายทำอะไรฉัน นายไอ้เลวไอ้ชั่ว ทำพรากเวอร์จิ้นไปจากฉัน ตายซ่ะ !!!”

          ตุบบบ !!!

           ฉันกระโดดถีบหมอนั้นจนล้มลงไปนอนกับพื้น หนอย !!!ไอ้บ้าบังอาจมากเลยกล้ามากที่มาทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะฆ่ามัน !!!

          “โถ่โว้ยย !!!มาถีบฉันทำไมเนี่ย เสียสติหรือไงวะ ฉันไปทำอะไรเธอ ดูสารรูปตัวเองซะก่อนเถอะ นึกว่าเด็กประถม หึ”

          กรี๊ดดดด มาว่าฉันว่าเด็กประถมหรอ เด็กประถมที่ไหนคัพบีวะ แว้กกกไม่ใช่สิ ฉันต้องต่อสู้เพื่อเวอร์จิ้นของฉัน

           “โถ่ ไอ้บ้ากาม พูดมาได้นะว่าไม่ได้ทำอะไรฉัน ถ้าไม่ได้ทำแล้วทำไมฉันกับนายถึงมาอยู่ในสภาพนี้”

           ปากฉันก็ด่าหมอนั้นไป มือฉันก็พยายามดึงพาห่มให้ปิดร่างกายฉัน T Tแต่ดูหน้าไอ้บ้าไพเรทสิ ดูมันทำหน้าตา หน้าถีบจริง ๆ เลย เกลียดเว้ยยยย !!!

            “หึหึ ที่สภาพฉันและเธอมาอยู่กันแบบนี้ก็เพราะว่าเธอ อ้วกใส่ฉันยังไงล่ะยัยบ้าเอ่ย ! ฉันเลยต้องถอดเสื้อผ้าเธอทิ้งไว้ เพราะกลัวเธอจะเหม็นอ้วกตัวเองตายคาห้องฉันน่ะสิ ฉันกลัวเดือดร้อน ไม่ได้มีจิตพิศวาสอะไรเด็กประถมหรอกน่ะ !!!”

            “อ่อแบบนี้นี่เอง เห้ !นายบอกว่าอะไรนะนายถอดเสื้อผ้าฉันหรอ ม่ายยยยยยย ไอ้เวรเอ่ยอย่าอยู่เลย !”

             ฉันปรี่เข้าไปทุบตีหมอนั้นที่มาถอดเสื้อผ้าฉัน หมอนั้นต้องเห็นอะไรของฉันหมดแน่ ๆ เลย อายอ่ะ ตั้งแต่เกิดมา 20 กว่าปี ยังไม่เคยมีชายได้ได้เห็นเรือนร่างของฉันเลยน่ะ นอกจากคุณพ่อ แต่นั้นก็ตอนเด็ก ๆ T T

            “หยุด !บ้า บ้า จริง ๆ เธอจะมาตีฉันทำไมฉันแค่ถอดเสื้อผ้าไม่ได้ปล้ำเธอสักหน่อย รู้ตัวมั้ยว่าฉันรำคาญจะแย่แล้ว อยากนอนเว้ยย !!!”

            นะ...น่ากลัว ทำไมเวลาหมอนั้นโมโหถึงน่ากลัวแบบนี้ฟ่ะ ฉันเลยได้แต่เงียบ ๆ สงบเสงี่ยมเจียมตัว แถมตอนนี้อาการแฮงค์ก็เริ่มก่อตัวกันมาทำร้ายร่างกายฉันอีกแล้ว :(

            “เฮ้ออ สงบได้สักทีนะ ไป ๆ ไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวฉันจะหาเสื้อผ้าให้ ระหว่างรอให้แม่บ้านเอาเสื้อผ้าเน่า ๆ ของเธอไปซัก เธอนี่มันวุ่นวายจริง ๆ เลยยัยตัวแสบเอ่ย”

          ฉันได้แต่เดินไปอาบน้ำเงียบ ๆ ได้ยินเสียงนายไพเรทบ่นอิดออดอยู่ ฉันก็รู้สึกว่าจะเริ่มได้กลิ่นอ้วกตัวเองแล้วแหละ อี๋เหม็นอะ อ่าเพิ่งนึกได้ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวกับทุกคนเลย Jฉันชื่อ รถเมล์ค่ะ เรียนอยู่ปี 4แล้ว เรียนคณะนิเทศศาสตร์ เอกโฆษณา ของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังค่ะ และตอนนี่ฉันก็อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ฉันลืมไปว่าไม่ได้หยิบผ้าเช็ดตัวมาด้วย ทำไงดีหว่า

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          “เห้ ยัยเสาวรส อาบน้ำเสร็จหรือยัง ฉันเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้ามาให้รีบ ๆ มาเปิดประตูมาเอาเร็ว ๆ ดิ”

           แหม ๆ เหมือนรู้ใจ แต่เริ่มไม่รู้ใจไอ้ที่เรียกฉันว่าเสาวรสนั้นแหละ คนบ้าอะไรว่ะชื่อเสาวรส หมอนี่มันเคยจำอะไรได้มั้งป่ะว่ะ ฉันจำได้ว่าเคยบอกชื่อไปแล้วนะ

           “ฉันชื่อรถเมล์ย่ะ ถ้ามันจำยากเกินไปจนสมองนายรับไม่ไหวก็เรียนเมย์เฉย ๆ พอ คนบ้าไรวะชื่อเสวารส”

            “ปากดีเข้าไปเถอะ รีบ ๆ ออกมาเอาได้แหละ ฉันไม่ใช่คนรับใช้เธอน่ะ เมื่อยแล้วเร็ว ๆ เถอะ”

             ฉันค่อย ๆ โผล่หัวและมือข้างหนึ่งออกไปเอาชุดที่นายไพเรท ชุดที่นายไพเรทให้มามันก็เป็นแค่เสื้อเชิ้ตธรรมดา กับกางเกงบล็อกเซ่อร์นี่แหละ แต่ไอ้ที่ไม่ธรรมาดาก็ตรงที่ฉันคนนี้ใส่แค่เสื้อเชิ้ตกับบล็อกเซ่อร์โดยไม่มีเสื้อชั้นในน่ะเซ่ L

           “มองอะไร กิน ๆ ไปสิ ไม่เคยเห็นคนหรอ”

           ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกับนายไพเรทและกำลังกินอาหารเช้ากันที่นายไพเรทโทรสั่งขึ้นมา

           “เอ่อ... คือฉันขอบคุณนายมากน่ะที่ช่วยฉันเอาไว้ ฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้านายไม่เจอฉันปานนี้ฉันจะเป็นยังไง”

          “ไม่ต้องมาทำดราม่าหรอก และไม่ต้องห่วงเธอได้ตอบแทนฉันแน่น ๆ หึ”

           ดูปากมันเซ่ จะให้ฉันพูดดีดีกับมันสักครั้งได้มั้ยวะ หึ

           อ็อดดดด

           หลังจากที่ฉันทานอาหารกันเสร็จ ก็ล้างจาน และมานั่งกระมิดกระเมี่ยนอยู่ที่โซฟา และเสียงอ็อดก็ดังขึ้น สงสัยแม่บ้านจะเอาผ้าที่ส่งซักมาส่งแล้วแหละมั้ง เอ่ะ ฉันควรไปเปิดประตูเองดีไมแต่ไม่ใช่ห้องฉันนิหว่า แต่นายไพเรทอาบน้ำอยู่นิหว่าเปิดเองก็ได้วะ

          อ็อดดด

          “เธอไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปเอาเอง”

          ระหว่างที่ฉันกำลังจะลุกไปเปิดประตู นายไพเรทนั้นก็เดินออกมาจากห้องนอน พันผ้าขนหนู ผมเปียก อ้ากก กำเดาจะไหล แว้กกก ฉันกำลังคิดอะไรอยู่วะ -,.-

            “อะ เอาไปเสื้อผ้าเธอ ไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับบ้านไปได้แล้ว เบื่อขี้หน้า”

          “ยะ ๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ คิดว่าพิศวาสตายแหละ”

           ฉันรับเสื้อผ้ามาจากไพเรทแล้วก็รีบเปลี่ยนชุดทันทีเลย เพราะเวลาใส่แค่เสื้อเชิ้ตและกางเกงบล้อกเซอร์ของนายไพรเรทนั้นเปล่า ๆ แล้วรู้สึกวาบหวิวพิกล บรึ๋ยยย

           “นี่นาย

           “อะไรของเธออีก เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็รีบ ๆ กลับไปได้แหละ น่ารำคาญจริง ๆ - -‘ ”

            “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกยะ แค่จะขอ เอิ่ม ขอยืมเงินนายเป็นค่ารถกลับบ้านเท่านั้นแหละย่ะ”

            “ห่ะ เธอว่าอะไรน่ะ ยืมเงินหรอ เฮ้อออ วุ่นวายไม่เลิกจนนาทีสุดท้ายเลยน่ะ เออ รอเดี๋ยวจะไปหยิบให้ได้แล้วรีบ ๆ ไปเลย ก่อนที่ฉันจะเตะเธอไปเอง”

           โด่ ! เอ่ย แค่ยืมเงินกลับบ้านแค่นี้ทำมาบ่นเป็นตาแก่ไปได้เวอะ !

           “อะเอารีบ ๆ ไปได้และไป๋”

           “ย่ะ ๆ ยังไงก็ขอบใจน่ะ”

           ปังงงงงง !!!

            ฉันพูดขอบคุณเสร็จก็รีบออกจากห้องปิดประตูเสียงดังใส่นายไพเรททันทีเลย ฮ่า ๆ หมั่นไส้ ฉันดูเงินที่อยู่ในมือ สามร้อยบาท แล้วก็ยิ้มออกมา แว้กกกก บ้าปะวะฉันจะยิ้มทำไมฟ่ะ กลับบ้านดีกว่า...