ฉันรู้แค่รักเธอหมดใจ (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 -- เจ้าหญิงกับเจ้าชาย

“ไอ้ฮั่นนนนน!!!! ไอ้สิงงงงงงงงง!!!! ไอ้เนียยยยยยยร์!!!!” โตโน่ป้องปากเรียกไอ้เพื่อนรักของเขาเสียลั่นซอยจนคุณยายที่กำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่หน้าบ้านข้างๆต้องส่งสายตามาปรามๆองครักษ์หน้าใหม่อย่างพอเป็นพิธี

“มาแล้วๆๆๆๆ!! ไปๆๆ!~ Let’s go babe!!!” อิสริยะและสิงหรัตน์กระโดดเข้ามาเบียดน้องสาวตัวแสบของภาคินอยู่ข้างหลังจนคนข้างหน้าอดหันมามองด้วยความเคืองก่อนที่จะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่ได้อย่างไร้เหตุผล

“นท.. มานั่งหน้า!! ไอ้กัน ไปข้างหลังเลยไป!!” ภาคินหันไปสั่งน้องสาวตัวเองด้วยเสียงเด็ดขาดอย่างไม่ค่อยมีสาเหตุและเหตุผลเท่าไหร่

“หืมม!? ทำไมวะโน่??” ฮั่นถามพลางมองหน้าไอ้เพื่อนรักอย่างงงๆ มันไปสักกับอาจารย์ที่ไหนมาหรือเปล่าเนี่ย? อยู่ดีๆก็ของขึ้น พิลึกมนุษย์...

“ไม่ต้องถามมากไอ้ฮั่น! นทมานั่งหน้าเดี๋ยวนี้!!!”

“คือพี่โน่ ไม่เป็นไรหรอก.. นทนั่งได้ๆ” น้องสาวยิ้มๆให้พี่ชาย เผื่อจะอารมณ์เย็นขึ้นบ้าง  แต่ก็ไม่เป็นผล..

“ไปเลยนทไปๆๆ… ไอ้สิง ลุกออกมา!!!!”  นภัทรเดินลงไปลากไอ้เพื่อนตัวแสบสายตาแพรวพราวลงมาก่อนจะดึงตัวน้องสาวไปใส่ข้างหน้ารถแล้วเอาตัวเองและเพื่อนรักยัดตามเข้ามาและปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“เห้ยๆๆๆ!! ไอ้นทเขยิบไป นั่งด้วยคนดิ” กรวิชญ์เปิดประตูเข้ามาในรถพลางดันไอ้เพื่อนตัวดีให้เขยิบไปเพื่อให้ตัวเองได้แทรกเข้าไปด้วย

“ไอ้เนียร์!!!! ข้างหลังเลยๆ!” ภาคินขึ้นเสียงเบาๆก่อนจะชี้ไปทางด้านหลังของรถที่กำลังนั่งเบียดกันเป็นปลากระป๋อง

“โห่พี่โน่!! ข้างหลังแค่นั้นก็เบียดกันจะตายอยู่ละ”

“ไม่สนเว้ย!!!! ไปเลย!” โตโน่เอ่ยอย่างเด็ดขาดจนหนุ่มน้อยร่างเล็กต้องยอมปิดประตูด้านหน้า ก่อนจะเข้าไปเบียดเป็นคนที่สี่ในเบาะยาวสำหรับสามคน

“ไปๆๆๆ ประตูใกล้จะปิดแล้ว!!” ภาคินบ่นเบาๆก่อนจะเหยียบคันเร่งเบาๆให้รถเคลื่อนตัวไปข้างหน้า . . . .

อีกฝั่งหนึ่ง . . .

“แอปๆๆๆ  นี่ๆ เห็นพี่ตูมตามบอกว่าจะมีองครักษ์ใหม่เข้ามาอ่ะ!!”  พี่สาวคนโตกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในห้องของน้องสาวอย่างตื่นเต้น

“แล้วยังไงล่ะเพคะองค์หญิงพรรณวรท ??” 

“อย่ามากวนพี่นะคะองค์หญิงแอปเปิ้ลแช่เย็น แล้วก็อย่าเรียกพี่แบบนั้น ไม่ชอบอ่ะ...” องค์หญิงคนโตเอ่ยตอบไปอย่างเซ็งๆ

“น่าจะชินชาได้แล้วนะเรื่องนั้นน่ะ.. แอปก็ไม่ชอบชื่อแอปเปิ้ลแช่เย็นเหมือนกันหละ! เอาดีๆพี่แกรนด์... สำคัญอะไรนักหนาหรอคะถึงต้องมาบอกตอนน้องกำลังทำงานอยู่เนี่ย??”  เจ้าหญิงองค์กลางของราชวงศ์ถามอย่างเป็นจริงเป็นจังอีกครั้ง นอกจากเจ้าหญิงองค์เล็กตัวแสบแล้วก็ไม่น่าจะมีใครที่ว่างมากวนเธอตอนทำงานอีก

“ก็เย็นเจี๊ยบเป็นน้ำแข็งซะอย่างเงี๊ยะ ไม่ให้เรียกได้ไง!? เอ่ออ... ก็ต้องมีสามองครักษ์มาประจำตัวเราแล้วตามเราตลอดเวลาน่ะสิ... หญิงแอปว่ามันน่าสนใจรึยังล่ะ?? หืม!?”  พรรณวรทนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามอิษฏิ์อาณิกอย่างมีมาด

“อะไรนะพี่แกรนด์!!!?? ไม่นะไม่!” แอปเปิ้ลวางปากกากับโต๊ะทันที

“แล้วถ้าพี่จะบอกต่อว่าองครักษ์ที่ต้องมาอารักขาพวกเราคือรุ่นพี่ของแอปในปีกีฬาสี แล้วเขาก็จบมาจากโรงเรียนทหาร ที่ 3 ปีถึงจะมีองครักษ์จบออกมารุ่นนึง... องค์หญิงอิษฏิ์อาณิกพอจะดูยินยอมพร้อมพระทัยขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะคะ?? อิอิ” พี่สาวเคาะปากกากับโต๊ะเบาๆอย่างใจเย็นพลางสังเกตอาการของน้องสาวอย่างละเอียดยิบ  น่าสนใจกับปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วกับเรื่องพวกนี้จริงๆ.....

“มันก็โอกาส 1 ใน 40 หรืออาจจะน้อยกว่านั้นก็ได้นะพี่แกรนด์... แถมอีกอย่างพี่ก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อ่ะ คงจะไม่มีใครยอมรับได้หรอกเรื่องของแอปกับพี่เขา คงไม่มีวันที่เขาจะหันมามองแอปด้วยซ้ำล่ะมั้ง.. ดูจะบ้างานบ้าฝึกขนาดนั้นน่ะ!” ปฏิกิริยาอีกอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอมีเวลาคิดสักพักเกี่ยวกับจำนวนองครักษ์ที่เข้ามาใหม่ทุกๆ3ปี

“อย่าลืมสิน้องพี่เขาจะไม่สนได้ยังไงกัน!? ในเมื่อคนที่เขาจะต้องปกป้องหนึ่งในนั้นคือแอป... แล้วอีกอย่างคู่กันแล้ว มันก็ไม่แคล้วกันหรอกนะจ๊ะ!!” พรรณวรทยกยิ้มก่อนเตรียมจะลุกเพื่อกลับไปยังห้องทรงงานของตัวเอง

“พี่แกรนนนนนด์ พี่แอปปปปปป !! ~” เสียงเล็กๆดังออกมาจากทางเดินข้างนอกห้องอย่างลิงโลด

“มีอะไรสมาย?? เสียงดังมาเชียว... ถ้าจะมาบอกพี่เรื่ององครักษ์อีกล่ะก็ไม่ต้องแล้วนะ พี่แกรนด์แซงหน้ามาแล้ว” แอปเปิ้ลเอ่ยปรามเจ้าหญิงตัวน้อยยิ้มๆ

“เค้าไม่มาบอกเรื่ององครักษ์หรอก... แต่จะมาบอกว่าพี่ริทกะพี่หมี่อ่ะเด็จมาถึงแล้ว!!” องค์หญิงโสรญาเปิดประตูห้องทำงานมาหอบแฮ่กๆ หมดมาดเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ที่ประชาชนภายนอกเคยเห็นจนชินตาไปโดยปริยาย

“อะไรนะ?? พี่มัดหมี่กะพี่ริทมาแล้วหรอ!!?  ไปๆๆๆ พี่แกรนด์ไปเหอะ!” องค์หญิงอิษฏิ์อาณิกเดินออกไปตามทางเดินโดยพยักเพยิดพี่สาวและน้องสาวให้เดินตามมาด้วย

“องค์หญิงพะยะค่ะ ท่านชายเรืองฤทธิ์ กับองค์หญิงพิมดาว...” ราชเลขาส่วนตัวของทั้งสามเจ้าหญิงเดินออกมาจากห้องทำงานและเตรียมจะบอกข่าวที่ทั้งท่านชายและองค์หญิงของอีกราชวงศ์เสด็จมาถึงประเทศแล้ว

“แอปทราบเรื่องแล้วค่ะพี่ตาม... พี่แกรนด์ สมาย เร็วดิ !!”  อิษฏิ์อาณิกกึ่งเดินกึ่งวิ่งต่อไป.. ด้วยความยาวของขาที่มากกว่าพี่น้องอีกสองคนทำให้เธอสามารถวิ่งได้เร็วกว่าเกือบเท่าตัว

“พี่หมี่ พี่ริท หวัดดีค่ะ!!” อิษฏิ์อาณิกหยุดยืนหอบแฮ่กๆอยู่ตรงหน้าห้องรับรองตามมาด้วยพรรณวรท โสรญา แต่ราชเลขาสุดเนี้ยบอย่างยุทธนาก็ยังสามารถคีพคาแรคเตอร์โดยการยืนนิ่งๆได้อย่างไม่ค่อยจะรู้สึกรู้สาอะไรได้เป็นอย่างดี แต่จริงๆก็เหนื่อยเอาการเหมือนกันนั่นแหละ!! โอยยย จะรีบกันไปไหนก็ไม่รู้!

“อุ้ย!! พระบิดา..” องค์หญิงพรรณวรทสะดุ้งน้อยๆเมื่อเห็นว่าผู้ที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้องคือใคร

“ริทกับมัดหมี่เขาจะมาอยู่กับเราสักสามสี่เดือนนะสาวๆ ฝากดูแลพี่ๆเขาด้วยล่ะ...” ประมุขของประเทศเล็กๆแห่งนี้ตรัสยิ้มๆก่อนจะลุกออกไปอีกทางเพื่อปล่อยให้เด็กๆคุยกันอย่างเป็นกันเอง

“เพคะพระบิดา...” องค์หญิงพรรณวรทรับคำก่อนจะพาตัวเองไปนั่งข้างๆเพื่อนชายหน้าหวานที่กำลังนั่งยิ้มอยู่เพื่อจะได้คุยกันต่ออย่างสะดวก

“อ้อ!! ยุทธนา... เธอช่วยหาองครักษ์ให้ท่านชายเรืองฤทธิ์กับองค์หญิงพิมดาวด้วยนะ.. ท่านละคนเหมือนกับอีกสามสาว ฝากด้วยล่ะ” พระบิดาของทั้งสามองค์หญิงรับสั่งก่อนจะเดินออกไปเพื่อทรงงานจริงๆเสียที

“ริทเป็นไงบ้าง ได้เป็นคุณหมอเต็มตัวแล้วเหนื่อยป่ะ??” พรรณวรทเริ่มเปิดประเด็นทันทีพระบิดาของพวกเธอเสด็จออกไปจากห้อง

“นิดหน่อยอ่ะแกรนด์ แต่ริทว่าก็ดีนะ...  อ้อ!! ว่าไงล่ะสมายน้อยของพี่ ยังสนใจจะเรียนหมออยู่เหมือนเดิมหรือเปล่าคะ??” เรืองฤทธิ์หันหน้าไปถามสมายที่กำลังนั่งคุยกับมัดหมี่และแอปเปิ้ลบ้าง

“หนูยังอยากเป็นหมอเหมือนเดิมแหละค่ะพี่ริท... แต่พี่ริทนี่สิ รับปากว่าจะเด็จมาติวให้ยังไม่เคยจะมาสักที!!”   สมายหันหน้ามาแลบลิ้นใส่พี่หมอริทผู้น่ารักอย่างแง่งอน จนคนที่เหลืออดขำไม่ได้เมื่อเห็นเด็กน้อยของพวกเขาเริ่มจะตั้งประเด็นงอนพี่ชายตัวเล็กเข้าให้เสียแล้ว

“555 ก็พี่ริทไม่ค่อยว่างเลยนี่คะสมาย... แต่นี่ไงพี่ริทเรียนจบแล้วน้า เป็นคุณหมอเต็มตัวแล้วด้วย! ถ้าสมายยังอยากให้พี่ริทติวให้อยู่เดี๋ยวพี่จะติวให้แบบเต็มที่เลยนะคะ ตกลงมั้ยหนูน้อย??”    เรืองฤทธิ์เดินไปยีหัวเด็กน้อยวัย14เบาๆด้วยความเอ็นดู แล้วก็มีสารพัดประเด็นต่างๆมากมายที่ขุดมาคุยมาถามกันมากมาย  จนกระทั่ง   “ขออนุญาตพะย่ะค่ะ! คือว่ารายชื่อขององครักษ์ประจำตัวแต่ละท่านมาแล้วพะย่ะค่ะ”  ราชเลขาสุดหล่อดีกรีราชนิกูลชั้นสูงที่หมายปองอันดับต้นๆของสาวชาววังทั้งหลายเดินเข้ามาขัดจังหวะการคุยอีกครั้งพร้อมแฟ้มเอกสารขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมายื่นให้ตรงหน้าทั้งสี่สาวและหนึ่งหนุ่ม

“ขอบคุณค่ะพี่ตาม...” องค์หญิงองค์กลางคว้ามาอยู่ในมือคนแรกท่ามกลางความสนใจของที่เหลือที่รอการเปิดแฟ้มอย่างใจจดใจจ่อ...

“คนแรก... องค์หญิงพรรณวรท  นายสิงหรัตน์ ...” อิษฏิ์อาณิกเอ่ยยิ้มๆ พร้อมเปิดหน้าต่อไปที่คงเป็นของตัวเองแต่โดนพี่สาวจากอีกราชวงศ์ขัดไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนเลยแอปเปิ้ล... คนอ่านเองเอาไว้ทีหลัง เอาของคนอื่นก่อนสิ!!”   องค์หญิงพิมดาวเปิดหน้าต่อไปอย่างไม่รอให้อิษฏิ์อาณิกได้โต้แย้งอะไรทั้งสิ้น

“โอเคค่ะๆๆๆ  องค์หญิงโสรญา... เอ่อออ นายกรวิชญ์

องค์หญิงพิมดาว  นายนภัทร  ..ในวงเล็บ คะแนนอันดับหนึ่งจากโรงเรียนทหาร ว้าววว! ของพี่หมี่นี่เจ๋งชะมัดเลยอ่ะ!!!”     แอปเปิ้ลอุทานออกมาด้วยความตกใจ  แต่ทางพิมดาวและเรืองฤทธิ์ นั้นเข้าใจดีว่าทำไมเธอถึงได้ราชองครักษ์อันดับหนึ่งมาเป็นองครักษ์ประจำตัว เหตุการณ์ทางการเมืองในประเทศเธอที่กำลังยุ่งวุ่นวายจนเกือบจะเข้าขั้นเลวร้ายส่งผลให้พระบิดาของเธอจำต้องยอมส่งตัวเธอและน้องชายต่างมารดามาอยู่ในประเทศข้างเคียงที่เป็นพันธมิตรกันอย่างแน่นแฟ้นมาหลายชั่วคนอย่างที่นี่ . . . . ถ้าเกิดอะไรรุนแรงจริงๆ ประเทศนี้ก็จะต้องเข้าบุกเพื่อรักษาราชบัลลังก์ของเธอไว้ให้ได้ในทันที แล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าทุกอย่างยังไม่เข้าที่เธอก็ไม่มีสิทธิที่จะกลับบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองเป็นเด็ดขาด อาจมีคนพร้อมที่จะบุกเข้ามาทำร้ายเธอได้ตลอดเวลา...

“ต่อมานะจ๊ะ.. ท่านชายเรืองฤทธิ์  ได้องครักษ์คืออ นายภาคิน ว้าววว!! พี่ริทก็ได้เจ๋งๆอีกแล้วอ้ะ!!!!” 

“ตาเธอแล้วแอปเปิ้ลน้อยแช่เย็น... จัดมาสิจ๊ะว่าใครรร!?” พรรณวรทหันหน้ามาหาอิษฏิ์อาณิกที่กำลังอึ้ง อึ้ง  อึ้ง และ อึ้ง!! อยู่กับบุคคลที่ต้องมาเป็นองครักษ์ของเธอ  พระเจ้า!!!!

“ช้าจังเลยหญิงอิษฏิ์อาณิกกก!!! มาๆๆๆๆ เดี๋ยวพี่อ่านเองว่าใคร!!”  เรืองฤทธิ์หยิบแฟ้มเอกสารในมือน้องสาวมาถือไว้พร้อมเปิดอ่านให้ทุกคนได้ฟังอย่างทั่วถึง





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แฮ่!!! มาอีกตอนแล้วว~ 
สั้นไป เขียนไม่ดี วกวน อ่านไม่รู้เรื่องยังไงติชมกันได้น้าเค้าจะปรับปรุงตัว
ปล. อันเก่าจะพยายามกลับไปแต่งต่อให้จบนะ แต่ประเด็นคือไวรัสกินเกลี้ยง แหะๆ
ฉันจะไม่รับปากแต่จะพยายามมม~ 55555

รักนะคะ~ ><"