คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : giant baby ; one
chapter one;
: มีคำหยาบเล็กน้อย ขออภัยด้วยนะคะ :
ในเช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย ผู้คนมากมายต่างพากันเดินทางออกไปทำหน้าที่ของตน บ้างก็ไปทำงาน บ้างก็ไปเรียน และเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ถนนหนทางก็ดูจะคราคร่ำไปด้วยรถยนต์เสียทุกสาย เช่นเดียวกันกับร่างสูงคนนี้ที่ต้องไปเรียนเป็นวันแรกในระดับชั้นอุดมศึกษา เพียงแต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาจากเตียงเอาเสียเลย เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่มันจะถูกปิดไปพร้อมๆกับร่างสูงที่ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นห้อง
"โอ๊ยยยย ตัวเล็ก ถีบพี่แบบนี้อีกแล้วนะ พี่เจ็บนะครับ!!" ร่างสูงเงยหน้ามอง 'ตัวเล็ก' ที่ว่าพร้อมกับทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวดที่ถูกคนเป็นน้องถีบลงมาจากเตียง
"ถ้าตัวเล็กไม่ถีบแล้วพี่จะตื่นมั้ย ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ วันนี้เปิดเทอมวันแรกต้องไปแต่เช้านะพี่คริส"
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบวิ่งมาฉุดแขนคนตัวโตให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะรุนหลังพี่ชายให้เข้าห้องน้ำไปอย่างยากเย็น ร่างเล็กยืนถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องของพี่ชายคนโตมาหยุดที่หน้าห้องถัดไปแล้วเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ส่งสัญญาณใดๆให้คนข้างในทราบ ร่างเล็กทอดถอนหายใจอีกครั้งแล้วส่งเสียงเรียกคนที่หลับอยู่บนเตียง
"ฉันรู้ว่านายตื่นแล้ว ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้"
สองขาก้าวเข้าไปใกล้ ก่อนจะใช้ดวงตากลมโตก้มลงสังเกตใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นฝาแฝดของเขา หากแต่ใบหน้าของทั้งคู่กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ดวงตาเรียวที่กำลังปิดสนิทแต่สำหรับเขาไม่ว่าจะดูอย่างไรก็รู้ว่าแกล้งหลับ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉยจึงเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดก่อนที่ขาเล็กจะยกขึ้นเตรียมออกแรงถีบ หากแต่แรงฉุดที่ขาข้างนั้นทำให้ตัวเขาเสียหลักล้มลงไปทับอีกฝ่ายที่นอนอยู่บนเตียง
"แบคฮยอน ไม่เล่นนะ มันจะสายแล้ว"
ร่างเล็กพูดพลางพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็สู้แรงของอีกฝ่ายที่กอดรัดเขาไว้แน่นไม่ได้เลย ดวงตากลมถลึงใส่คนข้างล่างที่ยังคงยิ้มแป้นไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆ ซ้ำยังค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนต้องย่นคอหนี กระซิบเสียงแผ่วเบาที่ริมหูก่อนที่คนตัวเล็กจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นเบาๆที่แก้มขวา เรียกริ้วแดงให้ปรากฏบนใบหน้าหวานได้ไม่ยาก ดวงตาเรียวของอีกฝ่ายยกยิ้มกว้างจนเกิดเป็นเส้นเดียว ก่อนจะยอมปล่อยให้เขาออกจากอ้อมแขนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้น้องชายฝาแฝดตัวเล็กนั่งลูบใบหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียวบนเตียง
'มอนิ่งคิส....คยองซู จุ๊บ'
กว่าสามพี่น้องจะออกจากบ้านได้ก็เป็นเวลาเกือบสายมากแล้ว พี่ชายคนโตจึงรีบบึ่งรถไปส่งน้องชายทั้งสองที่โรงเรียนซึ่งเป็นโรงเรียนสาธิตของมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่ รถยนต์คันหรูขับมาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมสาธิตมหาวิทยาลัยโซล ก่อนที่คนขับรถจะเอี้ยวตัวไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ตอนเย็นมีกิจกรรมรับน้องในสายน่ะ พี่คริสกลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวตัวเล็กกลับกับแบคฮยอนเอง"
พี่ชายคนโตพยักหน้ารับคำ โน้มใบหน้าไปสูดดมความหอมหวนที่พวงแก้มขาวทั้งสองข้างของน้องคนเล็กอย่างที่ทำประจำก่อนจะหันไปหาน้องชายอีกคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง
"ดูแลตัวเล็กดีๆล่ะไอ้เตี้ย พาน้องกลับดึกล่ะตายแน่"
มือยาวเอื้อมมาขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ สำหรับน้องชายคนนี้ คริสคุ้นชินกับการแสดงความรักที่ออกจะรุนแรงไปสักหน่อย จะให้เขามาหอมแก้มเหมือนอย่างที่ทำกับคยองซูก็รู้สึกแปลกๆเกินไป แบคฮยอนได้แต่พยักเพยิดรับคำของพี่ชายก่อนจะเปิดประตูรถลงไป รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนเป็นพี่ที่มองตามน้องชายทั้งสองคนซึ่งกำลังเดินเข้าโรงเรียนไป คนที่มีความสูงมากกว่าใช้มือข้างหนึ่งโอบไหล่อีกฝ่ายที่มีความสูงน้อยกว่าให้เดินเข้ามาใกล้ชิดกัน เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เดินไปจนลับสายตาแล้วจึงค่อยๆแตะคันเร่งให้รถยนต์ขับเคลื่อนไป
‘เป็นพี่น้องที่ดูจะรักกันมากเกินไปหน่อยนะว่าไหม?’
ชายหนุ่มตัวสูงเดินเข้ามาในบริเวณมหาวิทยาลัยโซล เรียกสายตาหลายคู่ให้จับจ้องไปที่เขา ริมฝีปากกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย มือข้างหนึ่งยกขึ้นเสยผมที่ถูกย้อมเป็นสีทองของตน เขาเคยชินเสียแล้วกับสายตาของทุกคนที่มองมาที่เขาเป็นจุดเดียวแม้จะเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่เป็นวันแรกก็ตาม ก็เขาออกจะหล่อขนาดนี้ คนที่ไม่มองมาน่ะสิแปลก
ดวงตาคมสอดส่องหาเพื่อน เมื่อหันไปพบคนที่คุ้นเคยจึงเดินไปหาก่อนจะทรุดตัวนั่งลง คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วส่งสายตาเอือมระอามาให้
"เลิกเก๊กซักวันได้ไหมวะ กูรำคาญ"
เซฮุน เพื่อนสนิทของคริสกล่าวขึ้นพลางทำหน้าบึ้งตึง คิ้วทั้งสองข้างขมวดชนกันก่อนจะก้มหน้าลงไปให้ความสนใจกับหนังสือในมือต่อ สำหรับเซฮุนแล้วใบหน้าปราศจากรอยยิ้มแบบนี้คือหน้าปกติของเขา แต่สำหรับคนอื่นๆกลับมองว่ามันน่ากลัวเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มจึงมีเพื่อนสนิทแค่เพียงสองคนเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็คือคริสที่คบกันมานานมากตั้งแต่ประถมแล้ว
"โถ่ มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะ อีกอย่างกูก็เปล่าเก๊กสักหน่อย"
คริสยักไหล่ให้เพื่อน ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาเพื่อนสนิทอีกคน เซฮุนที่รู้ดีว่าเพื่อนมองหาอะไรอยู่จึงเอ่ยปากพูด
"คงกำลังไปหว่านเสน่ห์สาวๆที่ไหนเหมือนมึงนั่นแหละ เดี๋ยวได้เวลามันก็มาเอง"
พูดยังไม่ทันจะขาดคำ ร่างโปร่งของใครอีกคนก็วิ่งกระหืดกระหอบมาทรุดนั่งลงข้างๆ วางกองของขวัญที่หอบหิ้วอยู่ในอ้อมแขนมานาน
"โห นี่มึงมาวันแรกก็ได้ของขวัญขนาดนี้แล้วเหรอวะ"
คริสอดถามเพื่อนสนิทอีกคนไม่ได้ จงอิน ที่มีใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้กับเขา เพียงแต่ใบหน้าคมเข้มบวกกับผิวสีน้ำผึ้งตามประสาคนที่ชอบเล่นกีฬาจึงทำให้อีกฝ่ายดูจะได้รับคะแนนนิยมไปมากกว่าสักหน่อย จงอินเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันกับคริสและเซฮุนตั้งแต่ตอนมัธยมปลาย แต่เริ่มมาสนิทกันมากขึ้นก็ตอนเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันและคณะเดียวกันนี่แหละ
"เฮ้อ คนมันหล่อก็อย่างนี้แหละนะ"
จงอินกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเริ่มลงมือแกะของขวัญนานาชนิดที่มาจากทั้งรุ่นพี่และเพื่อนรุ่นเดียวกัน
ปึก....เซฮุนปิดหนังสือที่อ่านไว้ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วลุกขึ้นยืน คริสคว้าข้อมือเพื่อนตัวบางที่กำลังจะออกเดินเอาไว้ก่อนจะไถ่ถาม
"จะไปไหนวะ"
"พวกมึงไม่ไปเรียนกันเหรอไง นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว"
จงอินยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนลุกขึ้นยืนบ้าง
"เออ จริงด้วยว่ะ เฮ้ย ช่วยกูถือของด้วยดิวะ เมื่อกี้แบกมาหนักจะแย่"
"ของๆใคร คนนั้นก็ถือเองสิ"
เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะบิดข้อมือออกจากการกอบกุมของเพื่อนแล้วเดินหนีขึ้นตึกเรียนไป คริสได้แต่มองตามไปด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ
รถยนต์คันหรูขับมาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงเรียนประถมสาธิตมหาวิทยาลัยโซล ก่อนที่คนขับรถจะเอี้ยวตัวไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
"วันนี้มินมินเลิกกี่โมงครับ เค้าจะได้มารับถูก"
ชายหนุ่มอายุประมาณสิบเก้าปีพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าออดอ้อนให้กับเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ในตารางบอกว่าเลิกบ่ายสองฮะ พี่ลู่หานล่ะเลิกเรียนกี่โมง"
"โอ๊ย ตั้งแต่เที่ยงก็ไม่มีเรียนแล้ว งั้นเดี๋ยวเค้ามารอมินมินที่โรงเรียนเลยแล้วกันนะครับ"
พูดจบก็ยื่นหน้าทำปากจู๋เข้าไปใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่าย
"พอเลยๆ พี่ลู่หาน ชักจะมากไปแล้ว น้องชายนั่งอยู่ตรงนี้แท้ๆแต่พี่ไม่สนใจเลยได้ยังไง ชานชานจะฟ้องป๊าแน่"
คนเป็นน้องส่งเสียงประท้วงก่อนที่จะเอื้อมมือไปดันใบหน้าของพี่ชายให้ออกห่างจากใบหน้าของเพื่อนสนิทอย่างคิมมินซอก แรกๆที่โดนบังคับให้สละที่นั่งข้างคนขับให้กับเพื่อนสนิทที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของพี่ชายต่างมารดาคนนี้ก็โวยวายอยู่หรอกนะ แล้วก็เกือบจะไปฟ้องป๊าแล้วด้วย แต่เป็นเพราะพี่ชายยอมสละห้องนอนห้องใหญ่ในบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่ให้กับเขาก็เลยยอมรูดซิบไม่ปริปากบอกใครว่าพี่ชายคนนี้กินหญ้าอ่อนที่เป็นถึงเด็กประถมและยังเป็นเพื่อนสนิทของเขาอีกด้วย
"เฮ้ย ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าไม่สนใจ ก็คุยกับมินซอกอยู่นี่หว่า เอาเหอะๆ เดี๋ยววันนี้เลิกเรียนจะมารับเลย ป๊ากับคุณแม่บอกว่าจะพาพวกเราไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านใหม่ด้วย"
ดวงตากลมค้อนขวับไปที่พี่ชายก่อนจะพยักหน้ารับคำ เมื่อเห็นว่าน้องชายตัวดีลงจากรถไปแล้ว ลู่หานจึงทำหน้าออดอ้อนคนตัวเล็กอีกครั้ง
"วันนี้เค้าเปิดเทอมวันแรกเลยน๊า อยากได้จุ๊บๆเป็นกำลังใจจังเลย"
ดูเหมือนว่าการอ้อนของลู่หานจะได้ผลเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนใบหน้าเข้ามาฝังจูบที่แก้มขวาของเขาอย่างรวดเร็ว ลู่หานยิ้มกว้างก่อนจะหลับตาลงแล้วค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของตนหมายจะหอมแก้มอีกฝ่ายบ้าง
ปังๆๆๆ เสียงทุบกระจกรถดังขึ้นก่อนที่ประตูรถข้างนั้นจะถูกเปิดออกโดยน้องชายตัวดีแล้วฉุดแขนเพื่อนให้ออกจากรถไป ลู่หานที่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรอย่างที่มาดหมายไว้ก็ได้แต่ทึ้งหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด เงยหน้ามองร่างสองร่างที่กำลังเดินไปด้วยกัน ร่างหนึ่งนั้นเป็นเด็กชายที่มีความสูงตามเกณฑ์ของเด็กประถมทั่วไป อีกร่างหนึ่งนั้นเป็นเด็กชายที่อายุเท่ากันกับอีกคน หากแต่มีความสูงมากกว่าเขาที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเสียอีก
‘ขึ้นมัธยมแกจะสูงสองเมตรเลยไหมวะชานยอล?’
เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญานให้รู้ว่าเวลาของการเรียนการสอนในวันแรกได้หมดลงแล้ว เด็กน้อยตัวสูงคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายแล้วรีบคว้ามือเพื่อนตัวเล็กให้ออกจากห้องเรียนไป เพราะตอนเย็นมีการ์ตูนเรื่องโปรดที่พลาดไม่ได้เด็ดขาด ชานชานจึงต้องรีบกลับไปดู และก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้าน หม่าม๊าจะต้องทำขนมไว้แบ่งคนอื่นๆแน่ๆ แล้วก็คงจะไม่ลืมทำเผื่อไว้ให้ลูกชายสุดที่รักอย่างเขาด้วย ทั้งคู่วิ่งมาหยุดตรงที่ที่นัดกับพี่ชายเอาไว้เป็นประจำแต่ก็ยังไม่พบร่างของอีกฝ่ายที่บอกเอาไว้ว่าจะมารอรับ
คริสเร่งฝีเท้าเข้ามาในบ้าน นี่ก็เพิ่งจะหมดเดือนพฤษภาคมไปเอง แต่ทำไมอากาศมัันถึงได้ร้อนขนาดนี้นะ มือเรียวคว้ารีโมทเครื่องปรับอากาศมากดเปิดก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
"ไอ้ลูกคนนี้ กลับมาก็ล้มตัวลงนอนเลยนะ แล้วนี่มันเพิ่งจะสามโมงเองจะเปิดแอร์ทำไมค่าไฟได้ขึ้นกันพอดี"
เสียงแหลมเล็กของคนเป็นแม่ดังขึ้นพร้อมๆกับมือที่ฟาดลงมาที่แขนของร่างสูง
"โอ๊ยๆๆ ก็อากาศมันร้อนนี่นา"
"ถ้าร้อนมาก งั้นแกก็จ่ายค่าไฟเองก็แล้วกันนะ ทั้งวันฉันไม่เห็นจะต้องเปิดแอร์ก็ยังไม่รู้สึกร้อนอะไรขนาดนั้นเลย"
"ก็แม่อยู่บ้านแต่หนูไปทำกิจกรรมตากแดดมานะจะละลายอยู่แล้วเนี่ย ขอเปิดแป๊ปนึงก็ได้"
"แกช่วยทำงานหาเงินมาจ่ายค่าไฟไหมห๊ะ ไอ้..."
เสียงกริ่งที่หน้าประตูบ้านเรียกความสนใจจากแม่ลูกที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ คุณนายอู๋มองออกไปทางหน้าต่างก็พบว่าเป็นเพื่อนข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่จึงออกไปเชิญให้เข้ามาในบ้าน คริสขยับตัวมาเป็นท่านั่งเมื่อเห็นว่ามีแขกมา แม่ของเขาพูดคุยทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านใหม่อย่างถูกคอจนลืมเขาไปเสียแล้ว
"อ้อ ลืมแนะนำไปเลย นี่อี้ฝานลูกชายคนโตของฉันค่ะ แต่จะเรียกว่าคริสก็ได้ เพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยโซลปีแรกนี่เอง ส่วนลูกชายอีกสองคนเรียนอยู่ม.ปลายปีสองแล้ว แต่ว่ายังไม่กลับบ้านเลยค่ะ"
"อ้าว จริงเหรอคะ ลูกชายคนโตของฉันก็เพิ่งเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโซลปีแรกเหมือนกัน ส่วนคนเล็กยังเรียนประถมอยู่เลย ไว้วันหลังจะพามาแนะนำบ้างนี่ก็ยังไม่กลับบ้านเหมือนกันค่ะ"
ทั้งคู่พูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันต่ออย่างเพลิดเพลิน คริสที่ได้แต่นั่งฟังก็รู้สึกว่าตนเป็นส่วนเกินสำหรับผู้ใหญ่จึงขอตัวขึ้นห้องนอนไป
ชานยอลเดินปึงปังอารมณ์เสียเข้ามาในบ้าน ก็พี่ชายของเขาน่ะสิกว่าจะมารับก็ปาไปสามโมงกว่าแล้ว ไหนบอกมาจะมารอตั้งแต่บ่ายโมงไง อากาศก็ร้อนปล่อยให้คนยืนรออยู่ได้ แล้วกว่าจะไปส่งมินซอกที่บ้าน กว่าจะร่ำลากันอีก เดี๋ยวไม่ได้ดูการ์ตูน ไม่ได้ทานขนมกันพอดี แต่โชคดีที่คุณแม่ทำไว้ให้เขา พลันเห็นคัพเค้กแสนอร่อยของโปรดก็ทำให้อารมณ์เย็นขึ้นมาทันที ระหว่างนั่งทานกันที่โต๊ะคุณแม่ก็เล่าให้ฟังถึงเพื่อนบ้านที่ไปทำความรู้จักกันมา
"อ้อ บ้านข้างๆเราเนี่ย ลูกชายคนโตเขาก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยโซลเหมือนกันเลย แม่ว่าทำความรู้จักกันไว้ก็ดีนะลู่หาน"
ลู่หานหันมายิ้มรับคำแม่เลี้ยงของเขาซึ่งเป็นแม่แท้ๆของชานยอล พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์เหมือนกับบางครอบครัว กับน้องชายต่างแม่คนนี้ก็รักกันดี จริงๆแล้วเขาก็หวงน้องคนนี้อยู่ไม่น้อยเพียงแต่แสดงออกไม่เก่งก็เท่านั้นเอง ยิ่งน้องชายของเขาเป็นคนใสซื่อ ไร้เดียงสา ดูจะไม่ค่อยทันคนอยู่ด้วย
ตกเย็นฟ้าที่เคยมีแสงแดดส่องสว่างกลับปกคลุมไปด้วยเมฆฝนที่ทำท่าว่าจะตกลงมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชานยอลที่จัดตารางเรียนของวันพรุ่งนี้เสร็จเรียบร้อยก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำ
ปังๆๆๆ
"ชานยอลนอนยังอะ เปิดให้พี่เข้าไปหน่อยดิ"
เสียงพี่ชายส่งเสียงเรียกจากหน้าห้องทำให้เขาต้องเดินไปเปิดประตู สีหน้าของพี่ชายแบบนี้มันคือตอนที่อยากจะขอให้เขาทำอะไรให้บางอย่างแน่ๆ
"คือแบบ...พี่รู้มาว่าหน้าหมู่บ้านมีร้าน........"
ลู่หานเขย่งตัวขึ้นไปกระซิบที่หูของน้องชาย
"พี่อยากให้ชานยอลไปซื้อมาให้หน่อยนะๆๆ ทีนี้ถ้าอยากได้อะไร พี่จะให้หมดเลยจริงๆนะ"
"แต่ชานชานเพิ่งอยู่ป.หกนะ!! พี่จะให้ชานชานไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย แล้วทำไมพี่ถึงไม่ไปเองเล่า"
"แค่ดูส่วนสูงของแกก็ไม่มีใครสงสัยอะไรแล้ว แต่ดูพี่ดิเคยเดินเข้าไปเขาก็ไล่ออกมาเลยอะ"
"พี่บ้าไปแล้ว หน้าตัวเองก็ไม่ใช่ว่าจะเด็กสักหน่อย อย่ามาๆ"
"แกหาว่าฉันหน้าแก่เหรอวะ เห้ย ช่วยพี่หน่อยเหอะ นะๆๆ"
"จ้างให้ชานชานก็ไม่ไปหรอก!!!"
"ห้าพันวอน..."
"ไม่!!!"
"เจ็ดพันวอน..."
"ไม่ไปโว้ย!!!"
"หมื่นวอนเลย เอ้า!!"
"ก็บอกว่าไม่ไปไง!!!"
"ห้าหมื่น!!!"
"โอเค ไปก็ได้!!!"
ลู่หานแยกเขี้ยวใส่น้องชายที่ยืนยิ้มกว้างแบมือมาให้เขา หนอย ไอ้เด็กเห็นแก่เงิน
"นี่เงินเอาไว้ซื้อ ส่วนค่าจ้างต้องซื้อมาให้ก่อนถึงจะได้"
ชานยอลรับเงินมาจากลู่หานก่อนจะเดินปึงปังออกไป แต่พอนึกว่าเงินห้าหมื่นวอนจะซื้อขนมได้มากมายขนาดไหนแล้วก็ต้องยิ้มกว้างออกมา
คริสเปลี่ยนช่องในโทรทัศน์ไปๆมาๆแต่ก็ไม่มีอะไรให้เขาดูเลย ยิ่งอยู่ว่างๆแบบนี้ก็ยิ่งน่าเบื่อ เมื่อนึกได้ว่าหน้าหมู่บ้านมีร้านวิดีโอก็ตัดสินใจออกไปซื้ออะไรมาดูเสียหน่อย
"เชิญค่ะ"
คริสยิ้มมุมปากพยักหน้าตอบรับการทักทายของพนักงาน ก่อนจะเดินไปที่มุมภาพยนต์
ชานยอลเดินวนไปวนมา หาสิ่งที่พี่ชายเขาจดมาให้ในกระดาษไม่เจอเอาเสียเลย ยิ่งรู้ว่ามันเป็นประเภทอะไรแล้วล่ะก็ใบหน้าหวานก็ยิ่งมีสีแดงแต่งแต้มมากขึ้นเท่านั้น ดวงตากลมเหลือบไปเห็นพนักงานคนหนึ่งที่กำลังจัดของอยู่ไม่ไกลจึงทำใจกล้าเดินเข้าไปสอบถาม พนักงานคนนั้นอมยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินนำไป ชานยอลได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตาม
'adult video'
พนักงานเดินนำชานยอลมาที่มุมวิดีโอประเภทนี้ เขาไม่รู้หรอกว่ามันแปลว่าอะไร ชานชานอ่อนภาษาอังกฤษจะตายไป แต่เท่าที่ไอ้พี่ลู่หานบอกมามันก็คงจะเป็นวิดีโอประเภท......นั่นแหละ พนักงานหยิบวิดีโอมาใส่ในตะกร้าให้ตามที่จดไว้ในกระดาษ ชานยอลได้แต่ก้มหน้าพึมพำว่าขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งไปจ่ายเงิน
"โอ๊ย!!"
"โอ๊ะ!!"
ขณะที่คริสเดินออกมาจากมุมภาพยนต์นั้นก็มาชนเข้ากับชายคนหนึ่งที่วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ ต่างฝ่ายต่างปะทะกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ คริสเพียงแค่เซไปนิดหน่อย แต่ในขณะที่อีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น
'ไอ้นี่วิ่งมาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยแฮะ'
ร่างสูงข่มความไม่พอใจไว้ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อจะช่วยเก็บข้าวของที่กองกระจายอยู่บนพื้นอย่างเสียไม่ได้
'โห รู้แล้วว่าทำไมต้องวิ่ง คงจะอายสินะที่มาซื้อวิดีโออะไรแบบนี้ แถมยังเป็น GV ซะด้วยสิ'
ร่างสูงเก็บของทั้งหมดลงในตะกร้าก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ แต่ในเสี้ยววินาทีที่เขาหันมานั้นก็สบสายตาเข้ากับอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี
คริสเบิกตาโต เมื่อได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ ดวงตากลมโตที่มีน้ำใสๆคลออยู่เล็กน้อย พวงแก้มป่องที่ขึ้นสีแดงทั้งสองข้าง ริมฝีปากอิ่มที่เบะออกนิดหน่อย ใบหน้างดงามหมดจดราวกับผู้หญิงนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย
"ขะ ขอโทษนะ คือว่า.."
คริสพูดอย่างตะกุกตะกัก ดวงตากลมโตที่มองมานั้นทำให้ลมหายใจของเขาติดขัด
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ!"
อีกฝ่ายพูดด้วยเสียงห้วนก่อนจะลุกขึ้นมายืนเต็มความสูง ดวงตากลมนั้นยังคงมีน้ำตาคลออยู่ คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน ฟันบนขบกัดอยู่ที่ริมฝีปากล่างอย่างแน่น
คริสแอบใช้สายตาสำรวจในขณะที่คนตรงหน้านี้กำลังก้มดูของในตะกร้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ส่วนสูงที่ต่ำกว่าเขาเพียงเล็กน้อยทว่าร่างกายกลับผอมบาง
‘อายุเท่าไหร่กันนะ หน้าก็ดูเด็กอยู่หรอกแต่สูงขนาดนี้ คงจะอยู่ประมาณมัธยมปลายล่ะมั้ง’
ร่างสูงหยุดสายตาของตนเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงจนเป็นเสียงดังฟืดฟาด ก่อนจะรีบเดินหนีไป ร่างสูงได้แต่มองตามไปด้วยความเสียดาย เมื่อนึกว่าจะไม่ได้เจอคนตรงหน้านี้แล้วหัวใจก็เจ็บหน่วงๆแปลกๆ คนๆนี้แตกต่างจากคนอื่นๆอย่างไรนะถึงได้ทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดไปจากจังหวะเดิมของมันแบบนี้ ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน แม้แต่ผู้หญิงแท้ๆก็ยังไม่เคยทำให้เขารู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
คริสตัดใจละสายตาออกจากร่างโปร่งคนนั้นก่อนจะหันไปที่มุมภาพยนต์อีกครั้ง หวังจะหาภาพยนต์ตลกๆมาดูให้ลืมเรื่องราวเมื่อสักครู่ เมื่อได้ตามที่ใจต้องการแล้วก็เดินไปชำระเงิน ขณะนี้ฝนได้ตกลงมาเสียแล้ว โชคดีที่เขาหยิบร่มมาเผื่อด้วย ร่างสูงยืนกางร่มอยู่หน้าร้าน พลันดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนหลบฝนอยู่ใกล้ๆ คริสยกยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าบ้านคุณอยู่ตรงไหนเหรอ"
คิ้วของชานยอลที่ขมวดอยู่ถูกทำให้ชิดติดกันมากขึ้นไปอีกเนื่องจากคำถามของร่างสูง เขาลังเลที่จะตอบแต่ด้วยสายตาและรอยยิ้มที่ส่งมาจึงทำให้ยอมเอ่ยปากบอกไป
"อยู่ซอยหกฮะ"
"โอ๊ะ ซอยเดียวกันเลยนี่นาให้ผมไปส่งไหม ถือเป็นการไถ่โทษที่ผมเดินชนเมื่อกี้ก็ได้"
ชานยอลชั่งใจอยู่สักพัก แต่เมื่อเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่ยังคงมีฝนกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้คืนนี้จะได้กลับบ้านหรือเปล่า ถ้าฝ่าฝนออกไปแล้วเป็นหวัดล่ะก็โดนป๊าตีแน่ๆ คิดได้ดังนั้นจึงหันหน้ามาหาร่างสูงอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าตกลง
เนื่องจากฝนที่ตกลงมาค่อนข้างหนักทำให้ร่างสองร่างต้องเดินเบียดชิดกันอยู่ใต้ร่ม ต่างฝ่ายต่างก็เงียบไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา โดยเฉพาะคริสที่ดูเหมือนจะต้องมนต์ไปเสียแล้ว ยิ่งได้มาเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายใกล้ๆขนาดนี้ใจก็ยิ่งเต้นแรง สายตามองจ้องแต่ใบหน้าหวานอย่างไม่รู้ตัวจนทำให้เจ้าของรู้สึกถึงความผิดปกติ
"มองหน้าชานชานทำไมฮะ มีอะไรติดอยู่เหรอ"
คนหน้าหวานหันมาทำตาโตใส่เขา เล่นเอาคริสไม่รู้จะตอบอย่างไร
"อะ เอ่อ คือว่า คุณชื่ออะไรเหรอ ผะ ผมชื่อคริสนะ"
"ชื่อชานยอลฮะ ปาร์คชานยอล เรียกว่าชานชานก็ได้ เอ๊ะ ไม่ได้สิๆ หม่าม๊าบอกว่าชื่อนี้ให้คนที่สนิทเท่านั้นที่เรียกได้"
ชานยอลตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้หัวใจของคริสกระตุกอีกครั้ง คริสยิ้มตามไปกับความไร้เดียงสาของคนตรงหน้า พลันจะถามถึงอายุอานาม อีกฝ่ายก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
"อ๊ะ ถึงบ้านชานชานแล้ว ขอบคุณคุณคริสมากๆนะฮะที่มาส่ง กลับบ้านดีๆนะฮะ"
ว่าแล้วร่างโปร่งก็รีบวิ่งเข้าไปในรั้วบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาโบกมือบ๊ายบายส่งรอยยิ้มกว้างมาให้กับเขาก่อนจะเข้าบ้านไป ทำเอาคริสนิ่งค้างยืนยิ้มโบกมือไปมาอย่างไร้สติอยู่ท่ามกลางสายฝน
"คยองซู...ไอ้เฮียมันไปยืนทำอะไรอยู่หน้าบ้านอะ ฝนตกด้วยนี่"
แบคฮยอนที่นั่งดูโทรทัศน์กับคยองซูอยู่ในห้องนั่งเล่น เหลือบไปนอกหน้าต่างก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคย
"จริงด้วย แล้วโบกมือกับใครอยู่น่ะ ไปเรียกเข้าบ้านซิ"
“พี่คริส!!”
“....”
“เฮีย!!”
“...”
“เฮียคริส!!”
“...”
“ไอ้เฮี่ย!!”
“เฮียโว้ย ฮ่งเฮี่ยอะไรไอ้เตี้ย เดี๋ยวเหอะๆ”
คยองซูกับแบคฮยอนส่งเสียงเรียกพี่ชายอยู่นานกว่าอีกฝ่ายจะได้สติ คริสทำหน้าเหรอหราเมื่อเห็นว่าตนมายืนอยู่หน้าบ้านแล้ว คิ้วเข้มขมวดติดกัน สมองประมวลความคิดที่กำลังตีพันกันอย่างยุ่งเหยิง นึกไปถึงคำพูดของคุณนายปาร์คที่พูดเอาไว้เมื่อตอนเย็น รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
‘ลูกชายคนโตของฉันก็เพิ่งเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโซลปีแรกเหมือนกัน’
มาลงตอนแรกแล้วค่า ต้นฉบับของตอนนี้พระนางเจอกันเพราะนางเอกไปซื้อผ้าอนามัยให้พี่สาวค่ะ
แต่เค้าเอามาเปลี่ยนซะแบบ.....นะ ถถถถถถถถ ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษนะคะไม่เคยไปซื้อค่ะ #ใสใส
ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆเลยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น