ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 : Love has great power to control us...
CHAPTER 1...Love has great power to control us...
6 days ago...
(Haneul)����
��� "ไอ้เวร! เลิกโกหกได้แล้ว! เห็นอยู่เต็มตาว่ามึงลวนลามเชอรีนของกูอยู่! มึงตายซะ!" ไอ้บ้าที่ไหนก้ไม่รู้มาผลักผมชนกำแพงตอนที่กำลังเดินไปที่ลานจอดรถ แล้วเชอรีนนี่มันดาราสาวที่ผมต้องถ่ายโฆษนาเลิฟซีนด้วยตะกี้นิหว่า อ่าวเวร! ไม่รู้หรอวะว่าถ่ายโฆษนาอยู่ "ไอ้ควายเอ้ย! มึงเห็นป่ะว่าถ่ายโฆษนาอยู่!!" ผมตอบกลับไปอย่างโมโหพอกัน บ้าป่ะเนี่ย! เชอรีนอะไรนั้นก้ไม่ได้สวยน่าปล้ำน่ะ แถมผมไม่ชอบผู้หญิงที่ให้ท่าผู้ชายอย่างยัยนั้นด้วยมีแฟนอยู่แล้วมาอ่อยกันอีก -*- "ไม่สนโว้ย! มึงเข้าใกล้แฟนกู!" ผัวะ! หน้าผมชาไปเพราะแรงชก หน็อย! มากไปแล้วนะ ดีที่ที่นี้ไม่ค่อยมีคน ผัวะ! สวนกลับสิวะ ใครจะมายืนให้คนชก
��� ไอ้เวรนั้นแค่นหัวเราะและทำท่าจะสวนกลับด้วยหมัดแต่ก้มีขันน้ำตกลงมาครอบหัวจนมองไม่เห็นน้ำก็เหม็นสุดๆเลย ดีที่หลบทัน ผู้หญิงร่างบางที่คุ้นตาคว้าข้อมือผมและพาวิ่งออกไปทันที เธอคือคิมอึนบี นักร้องของวงGirls Groupที่กำลังดัง Love Track ผมไม่ค่อยสนิทกับเธอนะจริงๆแล้ว เราทำงานในค่ายเพลงเดีนวกัน แล้วก็เรียนมหาลัยเดียวกันด้วย�
���� เมื่อวิ่งมาไกลพอสมควรเธอก็ปล่อยแขนผมและหอบ "ปลอดภัยแล้วนะ ^^" เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ผมรู้ว่าไม่ว่าจะในหรือนอกกล้องผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆผมตอนนี้ก็ไม่เสรแสร้ง ทุกๆคนรู้ดีเพราะเพราะความธรรมชาติอันสม่ำเสมอไม่ว่าจะสถานณการไหนไงล่ะ "ขอบใจ :) ว่าแต่ไมอยู่ๆมาช่วยอ่ะ?" ผมถามเธอพลางยื่นขวดน้ำที่เหน็บอยู่ตรงเป้ของผมให้เธอดื่ม เธอดูงงหน่อยๆแต่เพราะเหนื่อยเลยรับไปดื่มและตอบ "ขอบคุณค่า ฮ่ะๆๆ เป็นใครก็ต้องช่วยอยู่แล้ว อีกอย่างต้องขอบคุณนายจริงๆที่คราวนั้นเคยช่วยฉันจากการโดนซอจุน-ซันเบนิมด่า ^^" เธอฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาและพูดอย่างรีบร้อน "อ่า..ไว้คุยกันนะ ต้องไปละ เออใช่ ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ เสื้อนายเลอะน้ำเหม็นนั้นรึป่าว?" ดูสิครับ เธอรีบขนาดนี้ยังมาเป็นห่วงผมอีกว่าจะเลอะน้ำรึป่าว "ไปเหอะๆ เดี๋ยวฉันก็จะกลับไปอาบน้ำเนี่ย บาย!" ผมโบกมือและรีบเดินออกไป
��� ไม่ใช่เพราะว่ารีบนะแต่ผมอายต่างหากละ หัวใจผมมันเต้นแรงมากๆตอนนี้ ผมรู้สึกได้ เฮ้ ล้อเล่นน่าผมหลงรักยัยบ๊องนี่หรอ..-0-
5 days ago...
(Kyuhyuk)
��� จึ๋ย! อะไรอ่ะเนี่ยย!! เวลานี้อาจาร์ยมาอยู่นี้ได้ไง! อ๋อคือผมกำลังโดดเรียนวิทย์อยู่ครับ ผมชอบคณิตมากๆแต่เกลียดวิทย์สุดๆ ฉะนั้นจะมาเรียนเพื่ออะไรเมื่อโดดได้ แต่ตอนนี้ซวยแล้วไงครับ อาจาร์ยที่ปรึกศามาเดินอยู่แถวนี้ได้ไง ผมอุตสาห์เช็คมาแล้วว่าเวลานี้ทางเดินทุกทางเดินจะว่างน้า ไม่ๆๆ แผนผมจะล้มตอนนี้ไม่ได้ T3T
��� "อาจาร์ยคะ อาจาร์ยจองอาบอกว่าอาจาร์ยลืมของไว้คะ เลยให้หนูมาตามอาจาร์ยให้" เฮ้ย! ผู้หญิงที่ทำให้ผมรอดชีวิต!! อึนบี! ทำไมต้องตกใจน่ะหรอ! เพื่อนสนิทผมเองไงล่ะ! -_-;; เธอไม่เคย(ขอย้ำ'ไม่เคย')จะเห็นด้วยพอผมโดดเรียน และวิชานี้มันวิชาโปรดของเธอชัดๆ ถึงอาจาร์ยจะให้ช่วยเธอก็คงจะปฎิเสธ แต่นี้ยังออกมาช่วย หรือเธอจะช่วยผม..!! "อ๋อ จะๆ ขอบใจนะจ๊ะ!" อาจารย์ที่ปรึกศาเดินกลับไปทำให้ผมมีโอกาสหนีทันที แต่ผมยังมองอึนบีไม่ห่างสายตา จนเธอล้มเลิกที่จะทำเป็นไม่เห็นผมและหันมากวักมือเป็นเชิงว่า 'รีบๆไป' "อะไรหรออึนบี?" อาจาร์ยเกือบเห็นแน่่ะ ดีที่เข้าไปซ้อนก่อน "แมวน่ะค่ะ ^^;;" อึนบีโกหกก่อนจะเดินนำอาจาร์ยไป�
����เลิกเรียน "อึนบี!" ผมมารอเธอหน้าห้องเรียนตามเคยเมื่อเธอออกมาเราก็จะไปหาอะไรกินด้วยกัน เหมือนวงจรชีวิตของแฟนนะ ติดอยู่ที่เราเตือนตัวเองเสมอว่าอย่าเลยคำว่า 'เพื่อน' นะ แต่ผมเลยมาตั้งแต่เริ่มคบหากับเธอในฐานะเพื่อนแล้ว แค่ไม่คิดจะบอกเท่านั้นเองแหละ "ว่าไง?" อึนบียิ้มที่มุมปาก "ขอบคุณ :)" ผมพูดแค่นั้นแหละ คืออึนบีก็รู้ว่าผมฟอร์มจัดขนาดไหนอยู่แล้ว "ฮ่ะๆ คราวหน้าอย่าทำอีกละกัน ^^" อึนบีหัวเราะแก้เก้อ "อ่าหะ" ผมตอบไปอย่างไม่ค่อยสนใจฟังเท่าไหร่ แต่ใครรู้ผมอาจจะเลิกโดดเรียนจริงๆนะเนี่ย�-0-
4 days ago...
(Alan)�
��� ผมเมาเละเลยครับตอนนี้ ผมอกหักจากรักแรก เธอไม่ได้มีแฟน แต่เธอจะแต่งงาน การ์ดเชิญไปงานแต่งงานอยู่ในขยะของผับที่ผมพึ่งเดินออกมา มันถูกฉีกขย้ำเหยียบจนเละเพราะผมโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยสั่งเหล้าเบียร์ไวน์วิ สกี้ อะไรก้ได้มาแม่งให้หมด ผับนี้เป็นของพ่อผม ดื่มเท่าไหร่ก้ไม่ต้องจ่าย ดีใช่มั้ยล่ะ แต่ผมว่ามันไม่ดี เพราะผมต้องเรียกแท๊กซี่ให้ได้ทั้งๆที่เดินยังไม่ค่อยไหว จะโทรตามอลิซมาก็กลัวน้องตกอยู่ในอันตรายถ้ามาที่แบบนี้ ผมเลยลากสังขารออกมาที่ริมฟุตบาต "ระวัง!"�
เอี๊ยด!!�
��� เฮ้ย! รถ! ผมเดินมาถึงกลางถนนได้ไงวะ! ปึง! แรงดึงที่เหมือนจะใช้แรงทั้งหมดในร่างบางนั้นทำเอาผมเซกลับมาที่ฟุตบาตและเราก็ล้มลงทับกันทันที ดีที่ผมหมุนตัวเป็นฝ่ายกระแทกกับคอนกรีทแทน ใครกัน จะขอบคุณสักพันทีเลย "โอยย" เสียงหวานโอดครวญ ผมจำเสียงเธอได้! ผมรีบดึงตัวขึ้นยืนและถาม "เป็นไรมากมั้ย?" ผมถาม "ไม่เป็นไร นายน่ะ เมาขนาดนี้เดี๋ยวก็โดนรถชนหรอก�เดี๋ยวเรียกแท๊กซี่ให้ -0-"�อึนบีดึงตัวเองขึ้นยืนและโบกเรียกรถแท๊กซี่ ที่ขาเธอมีรอยช้ำอยู่เพราะกระแทกกับตัวผม แต่ศอกผมถลอก "บ๊ายบายนะอลัน อย่าดื่มจนเมาขนาดนี้อีกละ! คุณคนขับคะ ไปคอนโดFuture Parkค่ะ!" อึนบีพูดเสร็จก็ดันร่างผมเข้าไปในรถและปิดประตูและโบกมือลา
��� บนรถ... อึนบีคือผู้หญิงที่ผมหักอกเธอตอนม.ต้น เราไม่เคยเป็นแฟนกัน แค่ว่าเธอมาสารภาพรักผมและผมปฎิเสธเพราะรักผู้หญิงอีกคนอยู่ เราก็ไม่ได้เจอกันอีกจนครั้งหนึ่งผมช่วยเธอให้ส่งโปรเจ็กทันเวลาโดยการขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนเพราะเธอตื่นสาย แต่จากตอนนั้น ผมยังรู้สึกว่าอึนบีรักผมอยู่ แต่มาวันนี้เธอมีแค่ความใจดีตามปกติและความเห็นใจ ไม่มีความรู้สึก'รัก'หลงเหลืออยู่ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก...ผมมั่นใจว่าเธอจะทำให้ผมกลับมามีกำลังใจได้อีกครั้ง -0-
3 days ago...
(Leo)
��� "นายมันคนเลว!" ผมคือเพลย์บอยครับ ใช่แล้ว ผมพึ่งไปเดตกับผู้หญิงคนนึงมาแล้วเธอก็สารภาพว่ารักผมจริงๆและผมก็ปฎิเสธว่าไม่ได้รักอย่างเฉยๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาน่ะครับ ผู้หญิงที่ผมควงด้วยชอบทำตางี่เง่าๆอย่างงี่เสมอ ก็นี้แหละ ผมเลยไม่ชอบที่สุดเลย "เออ รู้แล้ว เธอพูดรอบที่พันแล้วมั้งเนี่ย ถ้าไม่มีอะไรแล้วล่ะก็มากู๊ดบายคิสมั้ยล่ะ?" ผมพอเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะตบผม ซึ่งนั้นผมก็รอรับมันอยู่ ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่โกหกเธอยังไงล่ะ�เพียะ! เมื่อเสียงมาความเจ็บก็จะตามมา..อ่าว..ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือหน้าชาไปแล้ว ผมลืมตามองไปรอบๆเจอผู้หญิงร่างบางผมสีน้ำตาลอ่อนยืนรับตบนั้นแทนผม "โอ๊ย น่าจะช่วยคนอื่น..." เธอบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวแต่นี้ไม่ใช่เวลายุ่งเรื่องนั้น ผู้หญิงคนที่ผมเดตด้วยได้ข่าวว่ามือหนักมาก!!
��� ผมรีบลนลานหันตัวผู้หญิงใจดีมาดูหน้าและก็จำได้ เธอคือผู้หญิงที่ผมเคยช่วยจากการถูกลวนลามเมื่อไม่กี่วันก่อน! หน้าเธอแดงเป็นรอยฝ่ามือของยัยมือหนัก ผมดึงตัวยัยผมน้ำตาลมาอยู่ข้างหลังและว่ายัยมือหนัก "เธอตบผู้หญิงคนนี้ทำไม?" ยัยมือหนักยักไหล่อย่างไม่แคร์แต่ผมรู้ว่าเธอเก็บอารมณ์โมโหอยู่ ยัยมือหนักคงหึงผมกับยัยผมน้ำตาลที่มาช่วยผม "ก็ยัยนี้อยากเป็นนางเอกมารับตบแทนนายเองนิ ออกมาสิยะ!" ยัยมือหนักโวยลั่น ผมเลยคิดแผนเด็ดแก้แค้นยัยมือหนักทางอ้อม ผมดึงตัวยัยผมน้ำตาลออกมาข้างหน้าและประทับจูบอันเร่าร้อนและเป็นเอกลักษณ์น่าภูมิใจในฐานะเพลย์บอยนัมเบอร์วันให้ทุกคนดู เธอคนนี้ไม่มีประสบการ์ณเลย น่ารักที่สุด แต่หน้าตาอย่างงี่มันคุ้นจริงๆ... "กรี๊ด!!" ยัยมือหนักกรี๊ดแตกและวิ่งหนีออกไปและผมก็ถอนริมฝีปากออกทันที "ขอบใจนะ สำหรับการช่วยเหลือและจูบนี้ :)" ผมพูดและยกยิ้มที่มุมปากให้เธอ เธอยิ้มรับน้อยๆและวิ่งออกไปเพราะอาย ผมคงหลงรักเธอแล้วแหละ ไม่สิผมรักเธอแล้ว -0-
2 days ago...
(Key)
��� "พ่อครับ!ฟังผมหน่อยสิ!" ผมกำลังอธิบายเรื่องราวเข้าใจผิดในบริษัทให้พ่อฟังอยู่ ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าของทุกอย่าง แต่พ่อใหญ่สุดอยู่ดี และเขาไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่งก็ใหญ่ได้ "แกทำงานยังไงวะ ไม่ได้เรื่อง มีคนรักกันในบริษัทแกก็ไม่ห้าม เดี๋ยวก็ขายกิจการทิ้งซะเลย!" พ่อหัวเสียอย่างแรงเมื่อได้ข่าวแว่วว่ามีคนฝ่าฝืนกฎของค่าบเพลง "มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ!" ผมย้ำคำเดิม "ไม่มีพยานแล้วจะให้ฉันเชื่อแกได้ไง!" พ่อผมพูดเสียงดังฟังชัด "เอ่อ..หนูเป็นพยานให้ค่ะ เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด เพื่อนหนูที่เป็นนักข่าวเป็นคนเขียนข่าวเองค่ะ เธอเข้าใจผิดเช่นกัน เดี๋ยวจะบอกให้เธอลบข่าวออก ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายทั้งสิ้นค่ะ หนูก็ไม่เห็นด้วยอยู่แล้วเพราะว่าคนของพวกคุณโดนกล่าวหาคะ!" หญิงสาวที่ดูไม่ใช่คนของKEY-ENTERTAINMENTพูดแทน เธอเป็นคนของอีกค่ายเพลง ทำไมมาช่วยล่ะ?
��� พ่อเงียบไปและสบตาหญิงสาวคนที่ได้ฉายาว่า 'มิสธรรมชาติ' กับ 'Hot Cute Idol' ของเกาหลีและพยักหน้าลงในที่สุดก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้ "อย่าให้เกิดขึ้นอีกนะ แกขอบคุณอึนบีเดี๋ยวนี้เลย ถ้าอึนบีไม่มาแกไม่รอดหรอก เอ่อ ยังไงก็ขอบคุณเธอนะ เรื่องค่าใช้จ่ายมันไม่ได้เป็นปัญหาหนักของเราอยู่แล้วไปคุยกับคีย์เรื่องนี้ได้เลยนะหนู!" อึนบียิ้มเจื่อนๆและพยักหน้า พอพ่อเดินออกไปเธอก็หันมาพูดกับผม "ตอบแทนเมื่อสมัยเด็ก ^^ ไม่รู้นายยังจำได้มั้ยนะ! 555 เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องฉันออกให้เพื่อนเองดีกว่า เกรงใจอ่ะ ฉันไม่ใช่คนของที่นี้ด้วย บายนะ!" และเธอก็ไป
��� เหมือนตอนสมัยเด็กจริงๆนั้นแหละ เธอคือรักแรกของผมและผมคือรักแรกของเธอ เราสนิทกันมากตอนเด็ก แต่เด็กก็คือเด็ก อึนบีย้ายบ้านและโรงเรียนไปอยู่เกาหลี เธอคลอดที่อเมริกาแต่ไม่มีเชื้อสานอเมริกันเท่านั้นเอง เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลน ที่เธอบอกว่าตอบแทนคงเป็นตอนที่เธอตกน้ำและผมว่ายไปช่วย เรื่องสมัยเด็กๆคิดถึงจัง ผมคงกลับมารักเธอแล้วล่ะ เธอน่ารักและสวยมากๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า "คีย์! นั่งเหม่ออะไรน่ะ! ไปเดตกัน!" .....ใจผมมันมอบให้ยัยขี้หึงและน้อยใจอย่างยัยนี้ไปแล้วน่ะ <3
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
#talk with pie-cake
กลับมาแล้ว ฮือๆๆ คิดถึงกันมั้ย!? (ไม่) แงๆๆๆๆ ยุ่งมากๆค่ะ LOve Sick ทันพังอ่ะ เดี๋ยวซ้อมได้แล้วจะอัพต่อนะคะ ค้างไว้แปป LOve War ก็เหมือนกัน ชอบตอนนี้มากๆเลย มันเหมือนเป็นมุมมองของแต่ล่ะคน!!
PS>ไปอ่านกันได้นะคะ ขอแนะนำเรื่องหนึ่งสนุกมากๆคะ ลองอ่านดูนะคะ�
6 days ago...
(Haneul)����
��� "ไอ้เวร! เลิกโกหกได้แล้ว! เห็นอยู่เต็มตาว่ามึงลวนลามเชอรีนของกูอยู่! มึงตายซะ!" ไอ้บ้าที่ไหนก้ไม่รู้มาผลักผมชนกำแพงตอนที่กำลังเดินไปที่ลานจอดรถ แล้วเชอรีนนี่มันดาราสาวที่ผมต้องถ่ายโฆษนาเลิฟซีนด้วยตะกี้นิหว่า อ่าวเวร! ไม่รู้หรอวะว่าถ่ายโฆษนาอยู่ "ไอ้ควายเอ้ย! มึงเห็นป่ะว่าถ่ายโฆษนาอยู่!!" ผมตอบกลับไปอย่างโมโหพอกัน บ้าป่ะเนี่ย! เชอรีนอะไรนั้นก้ไม่ได้สวยน่าปล้ำน่ะ แถมผมไม่ชอบผู้หญิงที่ให้ท่าผู้ชายอย่างยัยนั้นด้วยมีแฟนอยู่แล้วมาอ่อยกันอีก -*- "ไม่สนโว้ย! มึงเข้าใกล้แฟนกู!" ผัวะ! หน้าผมชาไปเพราะแรงชก หน็อย! มากไปแล้วนะ ดีที่ที่นี้ไม่ค่อยมีคน ผัวะ! สวนกลับสิวะ ใครจะมายืนให้คนชก
��� ไอ้เวรนั้นแค่นหัวเราะและทำท่าจะสวนกลับด้วยหมัดแต่ก้มีขันน้ำตกลงมาครอบหัวจนมองไม่เห็นน้ำก็เหม็นสุดๆเลย ดีที่หลบทัน ผู้หญิงร่างบางที่คุ้นตาคว้าข้อมือผมและพาวิ่งออกไปทันที เธอคือคิมอึนบี นักร้องของวงGirls Groupที่กำลังดัง Love Track ผมไม่ค่อยสนิทกับเธอนะจริงๆแล้ว เราทำงานในค่ายเพลงเดีนวกัน แล้วก็เรียนมหาลัยเดียวกันด้วย�
���� เมื่อวิ่งมาไกลพอสมควรเธอก็ปล่อยแขนผมและหอบ "ปลอดภัยแล้วนะ ^^" เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ผมรู้ว่าไม่ว่าจะในหรือนอกกล้องผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆผมตอนนี้ก็ไม่เสรแสร้ง ทุกๆคนรู้ดีเพราะเพราะความธรรมชาติอันสม่ำเสมอไม่ว่าจะสถานณการไหนไงล่ะ "ขอบใจ :) ว่าแต่ไมอยู่ๆมาช่วยอ่ะ?" ผมถามเธอพลางยื่นขวดน้ำที่เหน็บอยู่ตรงเป้ของผมให้เธอดื่ม เธอดูงงหน่อยๆแต่เพราะเหนื่อยเลยรับไปดื่มและตอบ "ขอบคุณค่า ฮ่ะๆๆ เป็นใครก็ต้องช่วยอยู่แล้ว อีกอย่างต้องขอบคุณนายจริงๆที่คราวนั้นเคยช่วยฉันจากการโดนซอจุน-ซันเบนิมด่า ^^" เธอฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาและพูดอย่างรีบร้อน "อ่า..ไว้คุยกันนะ ต้องไปละ เออใช่ ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ เสื้อนายเลอะน้ำเหม็นนั้นรึป่าว?" ดูสิครับ เธอรีบขนาดนี้ยังมาเป็นห่วงผมอีกว่าจะเลอะน้ำรึป่าว "ไปเหอะๆ เดี๋ยวฉันก็จะกลับไปอาบน้ำเนี่ย บาย!" ผมโบกมือและรีบเดินออกไป
��� ไม่ใช่เพราะว่ารีบนะแต่ผมอายต่างหากละ หัวใจผมมันเต้นแรงมากๆตอนนี้ ผมรู้สึกได้ เฮ้ ล้อเล่นน่าผมหลงรักยัยบ๊องนี่หรอ..-0-
5 days ago...
(Kyuhyuk)
��� จึ๋ย! อะไรอ่ะเนี่ยย!! เวลานี้อาจาร์ยมาอยู่นี้ได้ไง! อ๋อคือผมกำลังโดดเรียนวิทย์อยู่ครับ ผมชอบคณิตมากๆแต่เกลียดวิทย์สุดๆ ฉะนั้นจะมาเรียนเพื่ออะไรเมื่อโดดได้ แต่ตอนนี้ซวยแล้วไงครับ อาจาร์ยที่ปรึกศามาเดินอยู่แถวนี้ได้ไง ผมอุตสาห์เช็คมาแล้วว่าเวลานี้ทางเดินทุกทางเดินจะว่างน้า ไม่ๆๆ แผนผมจะล้มตอนนี้ไม่ได้ T3T
��� "อาจาร์ยคะ อาจาร์ยจองอาบอกว่าอาจาร์ยลืมของไว้คะ เลยให้หนูมาตามอาจาร์ยให้" เฮ้ย! ผู้หญิงที่ทำให้ผมรอดชีวิต!! อึนบี! ทำไมต้องตกใจน่ะหรอ! เพื่อนสนิทผมเองไงล่ะ! -_-;; เธอไม่เคย(ขอย้ำ'ไม่เคย')จะเห็นด้วยพอผมโดดเรียน และวิชานี้มันวิชาโปรดของเธอชัดๆ ถึงอาจาร์ยจะให้ช่วยเธอก็คงจะปฎิเสธ แต่นี้ยังออกมาช่วย หรือเธอจะช่วยผม..!! "อ๋อ จะๆ ขอบใจนะจ๊ะ!" อาจารย์ที่ปรึกศาเดินกลับไปทำให้ผมมีโอกาสหนีทันที แต่ผมยังมองอึนบีไม่ห่างสายตา จนเธอล้มเลิกที่จะทำเป็นไม่เห็นผมและหันมากวักมือเป็นเชิงว่า 'รีบๆไป' "อะไรหรออึนบี?" อาจาร์ยเกือบเห็นแน่่ะ ดีที่เข้าไปซ้อนก่อน "แมวน่ะค่ะ ^^;;" อึนบีโกหกก่อนจะเดินนำอาจาร์ยไป�
����เลิกเรียน "อึนบี!" ผมมารอเธอหน้าห้องเรียนตามเคยเมื่อเธอออกมาเราก็จะไปหาอะไรกินด้วยกัน เหมือนวงจรชีวิตของแฟนนะ ติดอยู่ที่เราเตือนตัวเองเสมอว่าอย่าเลยคำว่า 'เพื่อน' นะ แต่ผมเลยมาตั้งแต่เริ่มคบหากับเธอในฐานะเพื่อนแล้ว แค่ไม่คิดจะบอกเท่านั้นเองแหละ "ว่าไง?" อึนบียิ้มที่มุมปาก "ขอบคุณ :)" ผมพูดแค่นั้นแหละ คืออึนบีก็รู้ว่าผมฟอร์มจัดขนาดไหนอยู่แล้ว "ฮ่ะๆ คราวหน้าอย่าทำอีกละกัน ^^" อึนบีหัวเราะแก้เก้อ "อ่าหะ" ผมตอบไปอย่างไม่ค่อยสนใจฟังเท่าไหร่ แต่ใครรู้ผมอาจจะเลิกโดดเรียนจริงๆนะเนี่ย�-0-
4 days ago...
(Alan)�
��� ผมเมาเละเลยครับตอนนี้ ผมอกหักจากรักแรก เธอไม่ได้มีแฟน แต่เธอจะแต่งงาน การ์ดเชิญไปงานแต่งงานอยู่ในขยะของผับที่ผมพึ่งเดินออกมา มันถูกฉีกขย้ำเหยียบจนเละเพราะผมโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยสั่งเหล้าเบียร์ไวน์วิ สกี้ อะไรก้ได้มาแม่งให้หมด ผับนี้เป็นของพ่อผม ดื่มเท่าไหร่ก้ไม่ต้องจ่าย ดีใช่มั้ยล่ะ แต่ผมว่ามันไม่ดี เพราะผมต้องเรียกแท๊กซี่ให้ได้ทั้งๆที่เดินยังไม่ค่อยไหว จะโทรตามอลิซมาก็กลัวน้องตกอยู่ในอันตรายถ้ามาที่แบบนี้ ผมเลยลากสังขารออกมาที่ริมฟุตบาต "ระวัง!"�
เอี๊ยด!!�
��� เฮ้ย! รถ! ผมเดินมาถึงกลางถนนได้ไงวะ! ปึง! แรงดึงที่เหมือนจะใช้แรงทั้งหมดในร่างบางนั้นทำเอาผมเซกลับมาที่ฟุตบาตและเราก็ล้มลงทับกันทันที ดีที่ผมหมุนตัวเป็นฝ่ายกระแทกกับคอนกรีทแทน ใครกัน จะขอบคุณสักพันทีเลย "โอยย" เสียงหวานโอดครวญ ผมจำเสียงเธอได้! ผมรีบดึงตัวขึ้นยืนและถาม "เป็นไรมากมั้ย?" ผมถาม "ไม่เป็นไร นายน่ะ เมาขนาดนี้เดี๋ยวก็โดนรถชนหรอก�เดี๋ยวเรียกแท๊กซี่ให้ -0-"�อึนบีดึงตัวเองขึ้นยืนและโบกเรียกรถแท๊กซี่ ที่ขาเธอมีรอยช้ำอยู่เพราะกระแทกกับตัวผม แต่ศอกผมถลอก "บ๊ายบายนะอลัน อย่าดื่มจนเมาขนาดนี้อีกละ! คุณคนขับคะ ไปคอนโดFuture Parkค่ะ!" อึนบีพูดเสร็จก็ดันร่างผมเข้าไปในรถและปิดประตูและโบกมือลา
��� บนรถ... อึนบีคือผู้หญิงที่ผมหักอกเธอตอนม.ต้น เราไม่เคยเป็นแฟนกัน แค่ว่าเธอมาสารภาพรักผมและผมปฎิเสธเพราะรักผู้หญิงอีกคนอยู่ เราก็ไม่ได้เจอกันอีกจนครั้งหนึ่งผมช่วยเธอให้ส่งโปรเจ็กทันเวลาโดยการขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนเพราะเธอตื่นสาย แต่จากตอนนั้น ผมยังรู้สึกว่าอึนบีรักผมอยู่ แต่มาวันนี้เธอมีแค่ความใจดีตามปกติและความเห็นใจ ไม่มีความรู้สึก'รัก'หลงเหลืออยู่ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก...ผมมั่นใจว่าเธอจะทำให้ผมกลับมามีกำลังใจได้อีกครั้ง -0-
3 days ago...
(Leo)
��� "นายมันคนเลว!" ผมคือเพลย์บอยครับ ใช่แล้ว ผมพึ่งไปเดตกับผู้หญิงคนนึงมาแล้วเธอก็สารภาพว่ารักผมจริงๆและผมก็ปฎิเสธว่าไม่ได้รักอย่างเฉยๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาน่ะครับ ผู้หญิงที่ผมควงด้วยชอบทำตางี่เง่าๆอย่างงี่เสมอ ก็นี้แหละ ผมเลยไม่ชอบที่สุดเลย "เออ รู้แล้ว เธอพูดรอบที่พันแล้วมั้งเนี่ย ถ้าไม่มีอะไรแล้วล่ะก็มากู๊ดบายคิสมั้ยล่ะ?" ผมพอเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะตบผม ซึ่งนั้นผมก็รอรับมันอยู่ ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่โกหกเธอยังไงล่ะ�เพียะ! เมื่อเสียงมาความเจ็บก็จะตามมา..อ่าว..ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือหน้าชาไปแล้ว ผมลืมตามองไปรอบๆเจอผู้หญิงร่างบางผมสีน้ำตาลอ่อนยืนรับตบนั้นแทนผม "โอ๊ย น่าจะช่วยคนอื่น..." เธอบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวแต่นี้ไม่ใช่เวลายุ่งเรื่องนั้น ผู้หญิงคนที่ผมเดตด้วยได้ข่าวว่ามือหนักมาก!!
��� ผมรีบลนลานหันตัวผู้หญิงใจดีมาดูหน้าและก็จำได้ เธอคือผู้หญิงที่ผมเคยช่วยจากการถูกลวนลามเมื่อไม่กี่วันก่อน! หน้าเธอแดงเป็นรอยฝ่ามือของยัยมือหนัก ผมดึงตัวยัยผมน้ำตาลมาอยู่ข้างหลังและว่ายัยมือหนัก "เธอตบผู้หญิงคนนี้ทำไม?" ยัยมือหนักยักไหล่อย่างไม่แคร์แต่ผมรู้ว่าเธอเก็บอารมณ์โมโหอยู่ ยัยมือหนักคงหึงผมกับยัยผมน้ำตาลที่มาช่วยผม "ก็ยัยนี้อยากเป็นนางเอกมารับตบแทนนายเองนิ ออกมาสิยะ!" ยัยมือหนักโวยลั่น ผมเลยคิดแผนเด็ดแก้แค้นยัยมือหนักทางอ้อม ผมดึงตัวยัยผมน้ำตาลออกมาข้างหน้าและประทับจูบอันเร่าร้อนและเป็นเอกลักษณ์น่าภูมิใจในฐานะเพลย์บอยนัมเบอร์วันให้ทุกคนดู เธอคนนี้ไม่มีประสบการ์ณเลย น่ารักที่สุด แต่หน้าตาอย่างงี่มันคุ้นจริงๆ... "กรี๊ด!!" ยัยมือหนักกรี๊ดแตกและวิ่งหนีออกไปและผมก็ถอนริมฝีปากออกทันที "ขอบใจนะ สำหรับการช่วยเหลือและจูบนี้ :)" ผมพูดและยกยิ้มที่มุมปากให้เธอ เธอยิ้มรับน้อยๆและวิ่งออกไปเพราะอาย ผมคงหลงรักเธอแล้วแหละ ไม่สิผมรักเธอแล้ว -0-
2 days ago...
(Key)
��� "พ่อครับ!ฟังผมหน่อยสิ!" ผมกำลังอธิบายเรื่องราวเข้าใจผิดในบริษัทให้พ่อฟังอยู่ ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าของทุกอย่าง แต่พ่อใหญ่สุดอยู่ดี และเขาไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่งก็ใหญ่ได้ "แกทำงานยังไงวะ ไม่ได้เรื่อง มีคนรักกันในบริษัทแกก็ไม่ห้าม เดี๋ยวก็ขายกิจการทิ้งซะเลย!" พ่อหัวเสียอย่างแรงเมื่อได้ข่าวแว่วว่ามีคนฝ่าฝืนกฎของค่าบเพลง "มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ!" ผมย้ำคำเดิม "ไม่มีพยานแล้วจะให้ฉันเชื่อแกได้ไง!" พ่อผมพูดเสียงดังฟังชัด "เอ่อ..หนูเป็นพยานให้ค่ะ เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด เพื่อนหนูที่เป็นนักข่าวเป็นคนเขียนข่าวเองค่ะ เธอเข้าใจผิดเช่นกัน เดี๋ยวจะบอกให้เธอลบข่าวออก ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายทั้งสิ้นค่ะ หนูก็ไม่เห็นด้วยอยู่แล้วเพราะว่าคนของพวกคุณโดนกล่าวหาคะ!" หญิงสาวที่ดูไม่ใช่คนของKEY-ENTERTAINMENTพูดแทน เธอเป็นคนของอีกค่ายเพลง ทำไมมาช่วยล่ะ?
��� พ่อเงียบไปและสบตาหญิงสาวคนที่ได้ฉายาว่า 'มิสธรรมชาติ' กับ 'Hot Cute Idol' ของเกาหลีและพยักหน้าลงในที่สุดก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้ "อย่าให้เกิดขึ้นอีกนะ แกขอบคุณอึนบีเดี๋ยวนี้เลย ถ้าอึนบีไม่มาแกไม่รอดหรอก เอ่อ ยังไงก็ขอบคุณเธอนะ เรื่องค่าใช้จ่ายมันไม่ได้เป็นปัญหาหนักของเราอยู่แล้วไปคุยกับคีย์เรื่องนี้ได้เลยนะหนู!" อึนบียิ้มเจื่อนๆและพยักหน้า พอพ่อเดินออกไปเธอก็หันมาพูดกับผม "ตอบแทนเมื่อสมัยเด็ก ^^ ไม่รู้นายยังจำได้มั้ยนะ! 555 เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องฉันออกให้เพื่อนเองดีกว่า เกรงใจอ่ะ ฉันไม่ใช่คนของที่นี้ด้วย บายนะ!" และเธอก็ไป
��� เหมือนตอนสมัยเด็กจริงๆนั้นแหละ เธอคือรักแรกของผมและผมคือรักแรกของเธอ เราสนิทกันมากตอนเด็ก แต่เด็กก็คือเด็ก อึนบีย้ายบ้านและโรงเรียนไปอยู่เกาหลี เธอคลอดที่อเมริกาแต่ไม่มีเชื้อสานอเมริกันเท่านั้นเอง เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลน ที่เธอบอกว่าตอบแทนคงเป็นตอนที่เธอตกน้ำและผมว่ายไปช่วย เรื่องสมัยเด็กๆคิดถึงจัง ผมคงกลับมารักเธอแล้วล่ะ เธอน่ารักและสวยมากๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า "คีย์! นั่งเหม่ออะไรน่ะ! ไปเดตกัน!" .....ใจผมมันมอบให้ยัยขี้หึงและน้อยใจอย่างยัยนี้ไปแล้วน่ะ <3
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
#talk with pie-cake
กลับมาแล้ว ฮือๆๆ คิดถึงกันมั้ย!? (ไม่) แงๆๆๆๆ ยุ่งมากๆค่ะ LOve Sick ทันพังอ่ะ เดี๋ยวซ้อมได้แล้วจะอัพต่อนะคะ ค้างไว้แปป LOve War ก็เหมือนกัน ชอบตอนนี้มากๆเลย มันเหมือนเป็นมุมมองของแต่ล่ะคน!!
PS>ไปอ่านกันได้นะคะ ขอแนะนำเรื่องหนึ่งสนุกมากๆคะ ลองอ่านดูนะคะ�
Mystic Mission แผนร้ายให้เธอรัก
Fake Love หลอกตัวเองว่าไม่รักเธอ
Teach Me Love สอนฉันหน่อยว่ารักมันเป็นยังไง
โดยcrazy-girls
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น