คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 000001 20%
ร่างสูงโปร่งที่ใส่เสื้อผ้าหนาหลายชั้นเพื่อป้องกันอากาศและลมหนาวของลอนดอน มือเรียวยาวกำถ้วยกาแฟพกพาออกจากร้านกาแฟดัง ก่อนจะเดินเนิบนาบไปตามฟุตบาธที่มีชั้นหิมะบางๆอยู่ที่พื้น เพื่อเดินกลับเข้าไปในวิลล่าชื่อดังที่อยู่ของตัวเอง ริมฝีปากบางยกยิ้มบางๆเมื่อลองชิมกาแฟที่ถือมาด้วยแล้วมันมีรสชาติน่าพอใจ มันนานแล้วที่เค้าไม่ได้มีเวลาดื่มกาแฟอุ่นๆพร้อมกับเดินเล่นสบายๆแบบนี้ ตั้งแต่ตัวเองได้เป็นนายแบบที่เริ่มมีชื่อเสียง งานก้ถาโถมเค้าหาเด็กอายุแค่ยี่สิบปี ถึงที่ยุโรปจะเรียกว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว แต่ตัวเค้าเองก้แอบคิดถึงชีวิตก่อนจะมาอยู่ที่เมืองใหญ่อย่างลอนดอนไม่ได้ ชีวิตที่ได้สนุกกับเพื่อนๆ ได้กินข้าวกับพ่อแม่ตอนเย็น ตื่นสายวันที่มีเรียน ตอนนี้เค้าวันๆนึงนั่งแต่อยู่หน้าแสงแฟลช รับงานถ่ายแบบและบินไปกลับประเทศนู้นนี้อย่างว่าเล่น แต่เพราะมันเป็นงานที่ตัวเองรักและใฝ่ฝันมานาน มันเลยกลายเป็นความสุขในแต่ละวันเมื่อได้ทำงานนี้
ร่างสูงนำตัวเองเข้ามาในเพ้นเฮ้าส์แล้วอดขมวดคิ้มกับก้อนผ้าห่มกลมๆที่ขดอยู่หน้าทีวีจอเกือบแปดสิบนิ้วไม่ได้
“เซฮุนอ่า กลับมาแล้วหรอ”
ว่าแล้วก้กระเด้งตัวต้อนรับ ทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง ก่อนที่ก้อนกลมๆจะแหวกผ้าห่มส่วนที่บดบังใบหน้าออกมาให้เห็นแล้วยิ้มกว้าง ทำเอาโอเซฮุนกลอกตาด้วยความเอือมระอาให้เพื่อนสนิทตัวเอง
“เชี่ย จงอิน ถ้ากูช็อกตายไปทำไงวะ”
“ไม่เห็นมีใครตายนี่หว่า”
ดูมัน....... โอเซฮุนส่ายหน้าแล้วเอากาแฟที่ซื้อมาไปวางบนโต๊ะ ก่อนจะหันมามองหน้า คิมจงอิน ไอ้เพื่อนที่ห่อด้วยผ้าห่มไปรอบตัว ไม่เหลือคราบของนายแบบสุดฮอตชื่อดังที่ใครๆก้คลั่งไคล้
“เซฮุน... กูรู้นะ...มึงด่ากูในใจใช่ป่ะ”
เซฮุนไม่ได้ตอบ แต่เขามองหน้าจงอินนิ่ง ทำให้ร่างที่ขดอยู่ที่พื้นค่อยๆคลายผ้าห่มออกอย่างเซ็งๆ เผยท่อนบนที่เป็นสีแทนเนียนเต็มไปด้วยซิกแพคน่าลูบ ทำเอาเซฮุนถอนหายใจเฮือกกับความดีเดือดของเพื่อนตัวเอง ไม่รู้ว่าจงอินทนอากาศติดลบและลมหนาวขนาดกล้าใส่แค่กางเกงยีนส์อยู่บ้านได้ยังไง
“จงอิน มึงบ้าป่ะเนี่ย หนาวจะตายไม่ใส่อะไรนอกจากกางเกงยีนส์เนี่ย”
“กูส่งซักไปหมดตู้แล้วอ่ะ เซฮุนกูยืมเสื้อหน่อยดิ กูกลับมาห้องมึงก้ล็อกแล้ว กูทำอะไรไม่ได้เลยเอาผ้าห่มในห้องตัวเองมาห่มเนี่ย”
“แล้วเสื้อข้างบนมึงอ่ะ กลับจากข้างนอกตัวเปล่าหรอวะ”
“ป่าว แม่งเหม็น กูใส่แล้วหงุดหงิดเลยส่งซักไปหมด แม่บ้านพึ่งเอาไปก่อนมึงกลับมาเมื่อกี้อ่ะ”
โอเซฮุนอยากจะขำให้น้ำตาไหล คนบ้าอะไรส่งเสื้อผ้าไปซักหมดจนไม่มีอะไรใส่ แถมยังเอาผ้าห่มมาพันเป็นหนอนดักแด้ขนาดนี้ ไม่บ้าจริงทำไม่ได้
“มัวแต่ขำกู รีบไปเอาเสื้อมาดิ พี่ชายย..กูหนาวววว”
ว่าแล้วก้ทำปากสั่นหงึกๆแล้วพันตัวเป็นดักแด้เหมือนเดิม โอเซฮุนกลัวเพื่อนจะหนาวตายเลยรีบเอาคีย์การ์ดไปเสียบแล้วไขเข้าห้องตัวเองไปเอาเสื้อผ้าให้เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กคนเดียวอย่างคิมจงอิน
คิมจงอินเองก้เป็นนายแบบและดังพอๆกับเค้า พูดง่ายๆคือเหมือนายแบบคู่หู ถามว่าไอ้ดำนั่นอยากเป็นนายแบบแบบที่เค้าเป็นรึป่าวคือไม่ คุณอาจจะไม่รู้จักมันดีพอ เซฮุนกลอกตาเมื่อนึกถึงคิมจงอิน ลูกชายคนเดียวของเศรษฐีที่ชีวิตรวยและว่างมากขนาดขอตังค์พ่อมาซื้อเพ้นเฮ้าส์ที่อังกฤษเพื่อมาอยู่กับเพื่อนที่เป็นกำลังเป็นนายแบบมือสมัครเล่นด้วยเหตุผลว่า เซฮุนเป็นเพื่อนสนิทคนเดียว ถ้าเซฮุนอยู่ไหน คิมจงอินต้องอยู่นั่น
เค้ายังจำวันที่ไอ้ดำมายืนรอที่หน้าสตูดิโอพร้อมพ่อบ้านและคนของตระกูลคิมหยั่งกะจะมาถล่มกองถ่าย แล้วบังคับให้เค้าอยู่เพ้นเฮ้าส์ของจงอินได้อยู่เลย เซฮุนเองก้มีเพ้นเฮ้าส์แต่เป็นที่นิวยอร์คเพราะช่วงแรกๆเค้ามักจะถ่ายแบบที่นั่น แต่ไอ้ดำจงอินเล่นมุกบ่อน้ำตาแตกใส่ (ซึ่งเซฮุนรู้มาว่าไอ้ดำหยอดน้ำตาปลอม) ทำเอาข้าทาสบริวารพร้อมจะค้อนเซฮุนกันตาเขียวปั๊ด
ถือว่าผมขอร้องนะครับคุณเซฮุน ย้ายมาอยู่กับคุณหนูเถอะครับ ผมกลัวว่าคุณชายจะอยู่ที่นี่ไม่รอด ดูสิครับร้องไห้ใหญ่เลย คุณหนูขาดคุณเซฮุนไม่ได้นะครับ เห็นแก่ลุงนะครับ ดูแลคุณหนูตัวเล็กๆของลุงด้วย
พ่อบ้านคิมได้กล่าวไว้พร้อมดวงตาที่ดูสงสารจงอินเสียเหลือเกิน.....
คุณหนูยังเป็นเด็ก ถ้าไม่มีผมดูแลจะอยู่รอดได้ยังไงครับ ผมไว้ใจคุณเซฮุนนะครับ
อีกยี่สิบนาทีต่อมาหลังจากพ่อบ้านและบริวารขับรถหรูออกจากรั้วเพ้นเฮ้าส์ไอ้คุณหนูตัวดำที่ร้องห่มร้องไห้ใส่เซฮุนรีบแจ้นออกไปเที่ยวเลย
แถมคืนนั้นได้ผู้หญิงกลับมาเพ้นเฮ้าส์อีกต่างหาก
ปลาไหลอย่างจงอินอยู่ไม่รอด เซฮุนก้คงต้องบินกลับเกาหลีไปกอดแม่แล้วล่ะ
ความบ้าของจงอินยังไม่หยุดแค่นั้น เพราะไม่กี่วันต่อมาคุณหนูผิวแทนก้เดินเข้าไปออดิชั่นที่สำนักงานของต้นสังกัดของเซฮุนแล้วก้ติดเป็นเด็กในสังกัดอย่างง่ายๆด้วยการงัดการจิกตาท่าไม้ตายของเจ้าตัวมาใช้นั่นแหละ ซึ่งตอนนี้ก้เกือบสองปีที่อยู่ด้วยกันที่อังกฤษ ถึงจะเปลี่ยนจากคุณหนูตระกูลคิมเป็นไค นางแบบสุดเซ็กซี่ก้ยังบ้าไม่เปลี่ยน
เซฮุนโยนเสื้อผ้าสองสามชิ้นให้เพื่อนสนิทแล้วเดินเข้าห้องครัวไปทำอะไรกินง่ายๆต่อ แต่คนผิวเข้มกว่ารีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินมาออกคำสั่งต่อในห้องครัว
“เซฮุนกูอยากกินซุปสาหร่าย”
เซฮุนขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ ไอ้จงอินเห็นเค้าเป็นแม่บ้านรึยังไงวะเนี่ย เห็นมันดูขี้กากแบบนี้แต่เวลาอยู่หน้ากล้องนี่เป็นอีกคนเลยล่ะ คิม จงอิน หรือ ไค ชื่อเล่นที่ใครๆก้เรียกนายแบบผิวแทนเอเชียไม่กี่คนที่ติดนายแบบสุดฮอตจนขึ้นปกนิตยาสารเซ็กซี่มานับไม่ถ้วน จนทำเอาเซฮุนนับถือความเท่ของจงอินเวลาอยู่หน้ากล้องจริงๆ ถ้าจงอินเป็นผู้ชายที่ร้อนแรงเหมือนเปลวเพลิง โอเซฮุนก้คงเป็นเจ้าชายน้ำแข็งล่ะมั้งถึงจะอธิบายลุคที่ต้นสังกัดต้องการให้พวกเค้าเป็นได้ถูก
“เออ ช่วงปลายมีนากูมีงานที่แอลเอทั้งเดือนเลยว่ะ มึงมีงานที่ไหนป่ะวะ?”
“นิวยอร์ค มีถ่ายแบบให้นิตยาสาร แล้วบินไปมิลานมั้ง เออมึงได้ทำโฟโต้บุ๊คป่ะ? เห็นต้นสังกัดบอกว่าจะให้กูเริ่มถ่ายทำช่วงมิถุนานี้”
“รู้แล้ว ของกูเป็นช่วงซัมเมอร์ว่ะ คงสลับๆกันออกมั้ง ทำโฟโต้บุ๊คก้ดีนะแม่งเหมือนได้พักผ่อนไปในตัว เที่ยวฟรีอีกต่างหาก ”
ไอ้จงอินได้ข่าวว่าพ่อมึงเป็นเศรษฐี.....
“เออ ว่าแต่มึงไปแอลเอกับใครวะ? คนเดียวเลยหรอ”
“เออ คนเดียว เซ็ง แอลเอโคตรร้อน กูอยู่ได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวผิวเสีย ปุอิ้งๆ”
“......”
กูอยากสาดน้ำร้อนใส่ไอ้ดำนี่จริงๆ
“เซฮุน มึงว่ากูเลิกถ่ายแบบเซ็กซี่ดีป่ะ แบบกูว่าเดี๋ยวนี้กูเซ็กซี่น้อยลงว่ะ”
“อะไรของมึง”
“แบบกูอยากแบบดูเป็นลุคเจ้าชายแบบมึงมั่งอ่ะ แบบลุคหล่อๆงี้อ่ะ”
เจ้าชายอินเดียหรอมึงไอ้จงอิน เซฮุนอดตลกคำพูดของเพื่อนสนิทไม่ได้
“อย่ามาแย่งงานกูจงอิน”
“กูป่าว กูแค่รู้สึกว่าตัวเองโชว์เนื้อหนังมากไปแล้ว กูอายุแค่ยี่สิบเองอ่ะ มันต้องดูแบบน่าค้นหาแบบมึงดิวะ จริงป่ะ?”
คนถูกถามความเห็นถอนหายใจรอบที่สิบของวัน นอกจากเค้าจะมีใครรู้มั้ยว่าไอ้จงอินเป็นคนที่ว่างและฟุ้งซ่านมาก คิดเล็กคิดน้อยอีกต่างหาก เซฮุนส่ายหน้าทำเป็นไม่รับฟังแล้วคนส่วนผสมที่ทำซุปสาหร่ายไปเงียบๆ แต่อยู่จงอินก้ล้วงมือเข้ามาในเสื้อเพื่อลูบหน้าท้องของเค้าทำเอาเซฮุนแทบจะชกหน้ากลับ
“อะไรวะ กล้ามก้มีนี่หว่า เสน่ห์ของผู้ชายลึกลับแม่งเป็นงี้นี่เอง กูจะจำไปใช้”
“เชี่ยจงอิน มึงว่างมากใช่มั้ยเนี่ย”
“มึงเวลามองกล้องต้องทำตาลอยๆหวานๆใช่ป้ะ เดี๋ยวกูไปลองทำ”
“......”
เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่คนซุปสาหร่ายไปเรื่อยๆด้วยความระอา ส่วนจงอินก้เดินวุ่นทั่วบ้านหารื้ออะไรออกมาเล่น เพราะทั้งสองคนไม่ค่อยจะได้อยู่บ้านตรงกันเท่าไหร่ เวลาได้อยู่ด้วยกันถือเป็นช่วงเวลาดีๆของเพื่อนสนิทสองคนนี้
“เออ มึงเห็นSHOT เล่มล่าสุดป่ะวะ มาเรียไปขึ้นปกว่ะ”
จงอินเอ่ยขึ้นแล้วส่งนิตยาสารดังมาให้เซฮุนในขณะที่ทั้งสองคนนั่งเล่นวินนิ่งอยู่หน้าทีวีด้วยกัน ชายหนุ่มไม่พูดอะไรมาก แต่ปลายตามองก่อนจะหันไปสนใจจอยเกมส์ต่อ
“เออ เห็นแล้ว ที่กูไปนิวยอร์คปลายเดือนนี้ก้ถ่ายเล่มนี้เหมือนกัน”
“อะไรวะ ปฏิกิริยาต่อคู่ควงเก่าแค่นี้เองหรอวะ มึงดูดิเล่มนี้มาเรียอย่างน่ารักอ่ะ”
ว่าแล้วไอ้ดำจอมจุ้นก้พลิกๆไปหน้าของนิตยาสารดังแล้วเอารูปที่มาเรียยิ้มหวานจ่อไปที่หน้าเซฮุน
รอยยิ้มนั่นทำให้เซฮุนนชะงักไป
ปกติมาเรียไม่ชอบยิ้มให้กล้องนี่น่า....
เอาจริงตัวเค้ากับมาเรียไม่ได้คบกันเชิงคนรักซะเท่าไหร่ เพราะไม่มีเวลาด้วยกันทั้งคู่ แต่ที่จงอินมันเจ้าจี้เจ้าการก้เพราะว่ามาเรียเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เ.ซฮุนควงด้วย ถึงเรื่องนี้มันจะนานและทั้งตัวเค้าและมาเรียเองก้ห่างกันไปนานแล้วก้ตาม
อีกอย่าง..เซฮุนไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับมาเรีย ที่ควงกันได้ซักพักนี่เพราะดันไปชมมาเรียว่าน่ารักต่อหน้าไอ้ดำมันเลยเจ้ากี้เจ้าการเป็นพ่อสื่อให้ต่างหาก
“กูว่า...มาเรียต้องกำลังมีความรักแน่ๆ ไม่แน่อาจจะหลงรักตากล้องก้ได้นะมึง ดูดิ ยิ้มอย่างน่ารักให้กล้องอ่ะ กูเห็นยังอดซื้อไม่ได้เลย”
“เออ น่ารัก”
เซฮุนพิจารณาภาพที่ถ่ายแล้วอดชมช่างภาพไม่ได้ เพราะมันดูดีมากจริงๆ ดูสวยหวานและดูเหมือนภาพถ่ายอาร์ตๆในแกลอรี่ดังเลย
“เออ รูปโคตรสวย มึงไปถ่ายอ่ะ ถามเค้าดิวะว่าใครถ่าย ไหนๆบริษัทก้ยังไม่ได้ตกลงกันเรื่องช่างกล้อง คนนี้นี่ไม่เลวเลยว่ะ”
เซฮุนพยักหน้าเบาๆแล้วดึงนิตยาสารมาพลิกดูที่หน้าต้นๆเพื่อดูชื่อตากล้องที่ว่า
“คิม จุนมยอน ?”
จงอินชะโงกหน้ามามองชื่อเล็กๆที่เป็นเครดิตของนิตยาสาร
“ตระกูลคิมด้วย นี่ญาติกูป่าววะ”
จงอินเอ่ยขำๆกับเซฮุน ก่อนที่ทั้งสองจะหันไปสนใจเกมส์บนหน้าจอกว้างด้านหน้าแทน
#TALK แบบกากๆ : ช่วงนี้เราติดเรียน เลยลงช้า เหมือนฟิลล์จะมาแต่ฟิคดราม่า จะรีบมาต่อนะคะ555
ความคิดเห็น