RETURN ME ♥ ขอสัญญาว่าจะรักแค่คุณ

ลำดับตอนที่ #2 : :: return me :: อดีตของเรา

อดีตของเรา




2 ปีก่อน..

ม.5/7


"จ๊ะเอ๋ วันนี้วันอะไรเอ่ย?"

"วันพุํธไง"

"ให้โอกาสอีกที ตอบให้มันดีๆนะ -*- " เสียงของชายหนุ่มเริ่มเข้มขึ้นอย่างหงุดหงิด

เอ๋? นี่มันวันอะไร ก็มันวัพุธนี่ หรือจะเป็นวันพิเศษ วันเกิดเขาไม่ใช่หนิอีกตั้ง 2 เดือน วันเกิดฉัน ผ่านมานานโข วันปีใหม่ นี่เพิ่งเดือน8 =*= วันอะไร วันอะไรหนอ ??

"วันวิทยาศาสตร์ หรอ?"

"-*-"

"วันเอดส์โลก?"

"- -*"

"วัน.."

" พอ! หยุด! ก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้"

"อ้าว แล้วมันวันอะไรละ"

"เธอ ลืม!!!" ตะคอก! ทำไมต้องตะคอกกันด้วย T[]T

"ง่ะ ฉันขอโทษ ใจเย็นๆอากาศมันร้อน เย็นๆนะ อย่าโมโห ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก" ฉันรีบทำมือพัดวีทันที เวลากายโมโหมันน่ากลัวจะตาย ตกลงวันนี้มันวันอะไรฟ่ะ!!

"เธอลืมได้ยังไง ทั้งๆที่ๆโกรธฉันทุกครั้งที่ฉันลืม สั่งนักสั่งหนา ย้ำนักย้ำหนา ให้ฉันจำ แต่เธอกลับ ลืม!"

โอ๊ะ นึกออกแล้ว วันครบรอบ *0* ใช่จริงๆด้วย ฉันจะงอนเขาทุกครั้งที่ลืมแต่เขาลืมมันทุกเดือนจนนี่ล่วงเลยมานานแล้ว จนฉันเลิกจำ เพราะถ้าฉันจำแต่เขาลืม มันก็มีแต่น้อยใจ ให้ทะเลาะกันเปล่าๆ ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาจำ อ๊ายย ~ ปลื้มใจจัง ><

"วันครบรอบๆ"

"เหอะ กว่าจะจำได้ ถ้าเธอยังนึกไม่ออกอีก นี่ก็ไม่ต้องเอาแล้ว" กายพูดอย่างอนๆ ก่อนจะหยิบอะไรสักอย่างออกมา มันเป็นถุง ถุงอะไรอ่ะ*0*

"โอ๋เอ๋ๆ ดีกันนะ" ฉันรีบนวดแขนนวดไหล่ทันที ก่อนนี่จะทำเนียน หนีบนิ้วก้อยมาเกี่ยวซะเลย แฮ่ๆ -..-

"ดีกันเเล้ว เห็นไหม เลิกงอนนะ >_<" เขามองฉันด้วยสายตาหน่ายๆ ก่อนที่จะยิ้มออกมา แฟนใครหนอน่ารักที่สุดเลย

"ห้ามลืมอีกนะ!"เขาบอกฉันเสียงดุ พร้อมทั้งกระฉับนิ้วก่อนเราที่ยังเกี่ยวพันกันไว้ "สัญญาสิ?" ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้

"สัญญาสิ เลิกโหดได้แล้ว"

"เอามือขวามา"

"ทำไมอะ" แต่ก็ยื่นให้ เขาค้นถุงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"หลับตา"

"อะไรอะ?"สงสัยแต่ก็ทำ (กลัวไม่ได้ อะไรไม่รู้ เอาไว้ก่อน ฮ่าๆ ><)

"ห้ามแอบดูนะ"

"อื้อ" แหม ลับลมคมในจัง อะไรหนอๆ

แล้วนิ้วนางข้างขวาของฉันก็ได้สมผัสกับความเย็นของอะไรสักอย่าง แน่นอนมันต้องเป็นแหวน สวมมาขนาดนี้ ฉันไม่ได้โง่นะย่ะ -3-

"ลืมตาได้" มันเป็นแหวนเงินเกลี้ยงๆ สลักคำว่า 'sky'

"^_^"

"ชอบละสิ ยิ้มแบบเนี้ย"

"^________^" ตอนนี้หน้าฉันคงบานเป็นจานดาวเทียมติดต่อ UFO ไปแล้วแน่ๆ แหวนๆ ฉันมีแหวนแล้ว แต่ที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดคงเป็นที่นิ้วนางข้างขวาของเขาก็มีแหวนแบบ เดียวกันแต่ เป็นคำว่า 'sun'

"แหวนคู่หรอ?"

"ใช่ ดีใจใช่ไหม?"

"แหงสิ"

"เอาไว้เตือนใจว่าเธอมีเจ้าของแล้วไง อย่าเจ้าชู้ รู้ม่ะ?"

"ไม่เคยสักหน่อย"

"อย่าลองละกัน จะโดนมิใช่น้อย"

"กาย ขอบคุณนะสำหรับ 2 ปีที่ผ่านมา กายรู้ไหมว่าถ้าดวงอาทิตย์ไม่มีท้องฟ้า มันจะไม่มีที่อยู่ เพราะฉะนั้นถ้าซันไม่มีกาย ซันอยู่ไม่ได้หรอกนะ >///<" เขินจัง

"เน่าชะมัด" หมดกัน

"ง่ะ"

"พูดอย่างกับกายจะทิ้งซันไป เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆละ อย่าห่วงเลย"

">_<"

"เธอไปรอที่หน้าโรงเรียนนะ ฉันจะแวะไปเอากระเป๋าที่ห้องก่อน แล้่วเจอกัน"

เขากับฉันเราเรียนกันคนละห้อง คนละสาย เขาเรียนสายวิทย์ หัวดี น่าอิจฉา ต่างกับฉันที่โง่เง่าได้อยู่สายศิลป์ก็นับว่าเป็นบุญมากแล้ว



"นานจัง" ทำอะไรอยู่น้า หรือจะลื่นล้มหัวฟาดพื้นหรือเปล่าถึงมากช้าขนาดนี้ คิดแล้วก็ไปตามซะเลยดีกว่า

ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 ตึกวิทย์  มันเงียบสุดๆ ก็ตั้ง 5 โมงเย็นแล้วนิเนอะ

เมื่อ ยิ่งใกล้ ฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะ หลอนเป็นที่สุด มีผีรึเปล่าเนี้ย? = =; ขณะคิดๆเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยกับกายแทรกมา มันทำให้ฉันวางใจว่าคงไม่ใช่ผี


ถ้าหากตอนนั้นฉันหยุดไม่เดินต่อไปให้ใกล้กว่านั้น ฉันคงไม่ได้ยินมัน..


"ไอ้กาย กูละไม่อยากจะเชื่อว่ามึงจะทำได้จริงๆ"

"ก็ไม่ได้ยากอะไรหนิ"

"แต่มึงมันเจ้าชู้ พวกกูก็ไม่คิดว่าจะคบกับยัยซันได้ยืด"

"ฮ่ะๆ"

"แต่ซันก็น่ารักดี แต่นิสัยน่ารำคาญไปหน่อย"

"เห้ยๆ พวกมึงอย่ามาว่าแฟนกู"

"โห ไอ้เวร มึงไม่ต้องแอ๊บเลย ซันไม่อยู่สักหน่อย"

"ใช่ๆ แล้วน้องแพมละ เป็นไงละ"

"พอๆ กูไม่คุยกับพวกมึงละ ซันรออยู่"

"แหมๆ ซันรออยู่ รักแฟนจริงนะมึง ลับหลังซันกูเห็น มึงเดินควงใครในห้างเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว"

"ไปกินไอติมกับน้องแพมเมื่อวันอังคารด้วย "

"แค่น้องน่ะ กูจำเป็น"

"หมั้นใส้ว่ะ เดี๋ยวกูจะฟ้องซันให้หมดเปลือกเลย ห่า"

"อย่านะเว้ย"

"บริสุทธิ์ใจกลัวอะไรว่ะ หรือว่ามึงไม่ใช่"

"พวกมึงก็รู้ซันคิดมาก กูไปละ"

"เห้ย เดี๋ยวๆ ตกลงมึงลืมจริงๆหรอ?"

"ลืมอะไร?"

"วันนี้ครบรอบ 2 ปี ใช่ไหม?"

"เออ ทำไม?"

"ที่ เราพนันกันไว้ไง ว่าถ้าคบกับซันได้ถึง 2 ปี พวกกูไม่คิดว่ามึงจะทนผู้หญิงงี่เง่าแบบนั้นได้ มึงชนะ อ๊ะนี่เงิน หมื่น 5 คนละ 5พัน กู โอ นนท์"

"กูไม่../ปัง"

ตอนนั้นความรู้สึกของ ฉันมันชาไปหมด รู้แต่ว่าฉันอยากให้คนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ใช่ กาย ไม่ใช่เขา จึงเปิดประตูออก แต่ภาพที่อยู่ตรงนั้นคือใบหน้าที่คุ้นตา ผู้ชายที่ฉันรักมา 2 ปี สกาย ท้องฟ้าของฉัน

"..."

"ซัน"

"ฮึก...ฮือๆๆ" ฉันได้แต่ยืนปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างน่าสมเพช ฉันมันโง่มากใช่ไหม?

"มัน ไม่ใช่อย่างนั้นนะ" เขาก้าวเข้ามาพยายามที่จะจับฉัน แต่ตอนนี้ฉันได้แต่ถอยห่าง อย่ามาแตะฉันนะ เรื่องที่ผ่านมามันหลอกลวงใช่ไหม?  อย่าเข้ามานะ TT

"ฟังฉันก่อนนะ"

"ไม่ ฮึกๆ.. นายแค่นี้นายยังหลอกฉันไม่พอหรอ? ฮือๆๆ.. นายโกหกฉันทุกๆอย่าง วันอังคารที่บอกไม่สบาย ฮึก.. วันเสาร์ที่บอกไปต่างจังหวัดกับครอบครัว? และทุกๆวันที่บอกรักฉัน แต่จริงๆนายเห็นฉันเป็นแค่เงิน หมื่อน 5นั่นใช่ไหม ? T-T"

"มันอาจจะเคยเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้ฉันรักเธอ รักเธอจริงๆนะ " พูดออกมาทำไมกัน

"..." 'รัก' อย่างนั้นหรอ?

"ฉันรักเธอนะ"

"..." คนรักกันเขาต้องไม่ทำแบบนี้ 2 ปีที่เชื่อใจกันมา ถูกทำลายลงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น นายเป็นคนทำ

"..." ฉันเจ็บ

"ฉันรักเธอ" พอแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว..

"หยุดโกหกซะที ให้มันจบแค่นี้ "

"ฉันขอโทษ แต่ฉันรักเธอจริงๆนะซัน"

"อย่าให้ฉันเกลียดนายไปมากกว่านี้เลยนะ"

"ไม่ว่ายังไง ..กายก็รักซันจริงๆนะ"

"..." ฉันทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ได้แต่วิ่งหนีมา


ถ้าวันนั้นแววตาเขาไม่ได้ตื่นตระหนกและรู้สึกผิดขนาดนั้น ฉันจะเชื่อ เชื่อคำพูดนั้น

เขาเคยหลอกฉัน ทำร้ายฉัน ไม่แม้แต่จะวิ่งตามมาด้วยซ้ำ และไม่เคยโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก



เขาหายไป.. หายไปจากชีวิตฉันตลอดกาล



ฉันจำแทบไม่ได้ว่าตัวเองผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไง

เพื่อนคือคนที่อยู่ข้างฉันตอนที่ฉันแย่ จนฉันดีขึ้น กลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง

แต่แผลใจนี้เป็นสิ่งที่เพิ่มมา จากแผลสดวันเวลาเปลี่ยนให้เป็นแผลที่ตกสะเก็ดไม่มีวันหาย

เป็นแผลเป็นในใจฉัน ทุกครั้งที่นึกถึงไม่มีวันไหนจะไม่ร้องไห้ เหมือนตอนนี้ที่น้ำตาฉันก็ยังคงไหลอยู่...




นายจะกลับมาทำไม กาย.. ?