คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 360 Hour
"ไอรีน ไอรีน!!!!!!!! เธอต้องไม่เป็นอะไร ทำใจดีๆสิ ฮือออ" จู่ๆ ไอรีนก็ล้มตัวลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง ไอรีนไอเป็นเลือดออกมาอย่างน่ากลัว เวร่าที่กำลังจัดเตรียมอาหารในมือของเธอถือจานเอาไว้ถึงกลับตกแตกกระจาย
"นี่ ไอรีนเธอต้องเข้มแข็งสิ ทำใจดีไว้สิ ฮือออ" เวร่าที่วิ่งเข้าหาเพื่อนของเธอที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เธอทำได้เพียงดึงเพื่อนสนิทมากอดไว้แน่น น้ำตาใสๆ ไหลออกจากดวงตาของเธอ ไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"ไอรีน !!! เธอเป็นอะไรน่ะ" อยู่ๆก็มีเสียงปริศนาขึ้น เวร่าถึงกับได้สติ กลับไปมองต้นเสียงปริศนา
"พีช !!!! เธอมา.. ช่วยช่วยไอรีนที ช่วยเขาที พาเขาไปโรงบาลที ฉะ ฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยเธอทีได้โปรดดด" เวร่าถอดกอดออกจากไอรีน ลุกขึ้นมาขอความช่วยเหลือจากเอ็มพีช
เอ็มพีชไม่พูดพร่ำอะไร เขารีบวิ่งเข้าไปอุ้มร่างไอรีนที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่
________________
โรงพยาบาล xxx
หลังจากที่ไอรีนถึงมือหมอ เอ็มพีชที่เสื้อสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดงฉานจากไอรีนเดินวนอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างลุกลี้ลุกลน
"นี่ !! มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ เวร่" หลังจากเวลาผ่านไป 30 นาที ซึ่งไอรีนก็ยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉิน เอ็มพีชลุกขึ้นกระชากแขนเวร่าอย่างแรง
"เอ่อ คือ เอ่อ"
"เอ่อ อะไรหล่ะ บอกมาสิเกิดอะไรขึ้นกับไอรีน เกิดอะไรขึ้น หา !!!!!" เอ็มพีชเอาแขนทั้งสองข้างจับไหล่ของเวร่าอย่างแรงด้วยแรงของเขา
"ไอรีน ไอรีน ไม่ !!! ฉันพูดไม่ได้ ฉันไม่รู้ ฮือออ อย่าถามฉันเลยได้โปรด" น้ำตาของเวร่าไหลออกอีกครั้ง เอ็มพีชปล่อยแขนทั้งสองออกช้าๆ และกลับมานั่งเหมือนเดิม
"นี่ มันเรื่องบ้าอะไรกัน" เอ็มพีชเปล่งออกมาดังๆ โดยที่ไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
"คุณ ใช่ญาติของผู้ป่วยรึเปล่าคะ" หลังจากเวลาที่เอาแต่นั่งกุมขมับอยู่กับความเป็นห่วงจนจิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวผ่านไปนับชั่วโมง บานประตูทึบของห้องฉุกเฉินก็เปิดออก พร้อมกันกับร่างของคุณหมอในชุดกลาวสีขาวก้าวเดินออกมาถามด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
"ครับ ผมคือญาติของเธอ ค..คุณหมอครับ เธอปลอดภัยแล้วใช่ไหม!!" เอ็มพีชลุกวิ่งเข้าหาคุณหมอในทันที ซึ่งเวร่าก็ยังคงนั่งจมอยู่กับที่นั่งของตนเองเช่นเดิม
"เชิญ ที่ห้องหมอค่ะ"
หลังจากนางพยาบาลนำทางให้เอ็มพีชเดิมตามไปจนถึงห้องของคุณหมอ ร่างโปร่งก็ถูกเชิญให้นั่งลง
"ตอนนี้เราสามารถช่วยชีวิตคุณไอรีนไว้ได้ทันพอดี แต่ถ้าช้าไปอีกสักนิดก็คงไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่รอด" คุณหมอกล่าวพร้อมนั่งลง
"หมายความว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ"
"คุณไม่รู้ ?" คุณหมอถามเอ็มพีชด้วยความสงสัยว่าเขาไม่ทราบโรคร้ายที่กำลังทำลายอวัยวะและร่างของไอรีนทั้งๆที่บอกว่าเป็นญาติกัน
"หมายความว่ายังไงครับ? รู้อะไรหรอครับหมอ!" เอ็มพีชเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น พรางส่งสายตาคาดคั้นอย่างต้องการคำตอบ ในใจก็ภาวนาไม่ให้เกิดอะไรร้ายแรงกับร่างกายและจิตใจของไอรีน
"คุณไอรีนเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้ายค่ะ มันโหดร้ายกว่าที่สองบ่าของเธอจะรับไว้ เนื้อร้ายก่อตัวขึ้นมาทำร้ายร่างกายของเธอมาแล้วนานนับ3เดือน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดที่จะเข้ารับการรักษา จนปล่อยให้มันลามและทำร้ายร่างกายของเธอเอง ถ้าเธอมาตามที่หมอได้นัดไว้ มารับการรักษาทุกๆครั้ง อย่างน้อยเธอก็อาจจะสามารถต่อลมหายใจของเธอไปได้อีกหลายเดือน แต่ตอนนี้มันสายไปแล้วละค่ะ"
"คุณหมอหมายความว่ายังไง"
"คุณไอรีน คงจะอยู่ได้ไม่เกิน 15 วันหลังจากนี้"
เมื่อคุณหมอกล่าว ทำให้เอ็มพีชถึงกับชาไปทั้งร่างกาย ดวงตาของเขาเริ่มแดง น้ำตาใสๆ ไหลออกเพียงเพราะได้ยินคำพูดของคุณหมอ
"ค..คุณหมอไม่มีทางรักษาเธอได้เลยเหรอครับ" เอ็มพีชเปล่งเสียงสั่น
"มะเร็งระยะสุดท้าย คุณก็รู้ว่ามันร้ายแรง โรคนี้พลาดผู้ป่วยไปหลายลายแล้วเปอร์เซ็นต์ที่จะหายมีน้อยมาก หรือแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ"
"แล้วผมควรจะทำยังไงหละครับหมอ ผมไม่อยากเสียเธอไป" เพียงแค่เขาได้ยินว่า ไอรีนกำลังจะตาย เขาก็เจ้บปวดมากพอแล้ว แล้วถ้าเธอจากเขาไปจริงๆ มันจะเจ็บปวดทุกข์ ทรมานขนาดไหน เอ็มพีชนึงภาพไม่ออกเลยแม้แต่น้อย
"คุณไอรีนต้องเข้มแข็งคะ 15 วันหลังจากนี้ ถ้าเธอท้อ หมดกำลังใจ หรือ อาการกำเริบ เธออาจจะจากไป ในพรุ่งนี้ หรือ มะรืนนี้ก็ได้ หมอคงช่วยได้แค่บรรเทาอาการของเธอ เพราะถึงจะรักษาขนาดไหน ก็คงจะไม่หาย เพราะเธอมาถึงคั่นระยะสุดท้ายแล้ว" คุณหมอกล่าว
"....." เอ็มพีชคงนั่งนิ่งไม่ตอบกลับอะไร
"ญาติสามารถเข้าเยี่ยมได้แล้วนะค่ะ" และคุณหมอก็พูดขึ้น
พีชไม่พูดอะไรหลังนี้ เขาลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องของคุณหมอ ทุกอย่างมันเร็วเกินไป ทั้งที่เขายังไม่ทันตั้งตัว เขาไม่เคยคิด ไม่เคยคิดแม้แต่น้อย ว่าจะเกินเรื่องแบบนี้ กับ คนที่รักเขาสุดหัวใจ
"พีชคุณหมอว่ายังไงบ้าง"
เวร่าเมื่อเห็นเอ็มพีชเดินมา เขาก็รีบลุกขึ้น เพื่อเดินไปหาคนตรงหน้า สีหน้าของเอ็มพีชมันบอกถึงความเสียใจและเจ็บปวด แววตาของผู้ชายที่เข้มแข็ง ตอนนี้มันทั้งแดงทั้งปวม และทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาจากผู้ชายที่ชื่อเอ็มพีช
เขาตอบกลับเวร่าไป เพียงแค่ส่ายหน้า
จากนั้น ร่างสูงก็เดินเข้าไปหาผู้หญิงที่ชื่อ ไอรีน ผู้หญิงที่กำลังจะจากเขาไป
น้ำตาของชายผู้ชายที่เข้มแข้งมันไหลออกอีกครั้ง เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ เขานั่ง ลงข้างๆเตียงช้าๆ พร้อมจับมือเธอขึ้นมา
"ทำไม่ถึงไม่บอกผม ทำไมถึงต้องปล่อยตัวเองไว้แบบทำไมไอรีน!!!"
เขาเจ็บปวดทั้งๆที่ยังไม่เริ่มอะไรเลย ทั้งๆที่เขายังไม่ทำอะไรเลย แต่จู่ๆ ผู้หญิงตรงหน้า อีก 15 วันเขาจะจากไป จากไปไม่มีวันกลับมา
______________________
"ทำไมฉันเจ็บขนานนี้กันนะ"
เวร่าที่เดินมาอยู่หน้าห้อง เขาได้ยินหมดทุกอย่างที่เอ็มพีชพูดกับไอรีน เธอนำมือของตัวเองขึ้นมาจับเหนือหน้าอกซ้ายของเธอ น้ำตาเธอไหลออก มาด้วยความเจ็บปวด พีชรักไอรีนขนาดนี้เลยเหรอ เวร่าเพียงแค่ยืนมองดูอยู่หน้าห้อง ยืนมองเพื่อนของตัวเองที่นอนนิ่งอยู่ กับ ผู้ชายที่กำลังร้องไห้ที่ชื่อ เอ็มพีช ตอนนี้เอ็มพีชผู้ชายที่เข้มแข็ง กลับกลายเป็นผู้ชายที่อ่อนแอ
.
.
.
.
.
.
.
"เวร่า เธอเป็นอะไรน่ะ"
คีย์ที่พึ่งรู้ว่าไอรีนเข้าโรงบาล เขาก็รีบมา และเจอเวร่ายืนร้องไห้หน้าห้องของคนไข้อยู่คนเดียว
"เปล่าเป็นอะไรนี่" เวร่าหักมองกลับไปทางยังต้นเสียง
"อื้ม ไปดูไอรีนกันเถอะ"
คีย์ตอนกลับ พร้อมเดินไปหาไอรีน
"พีช ไอรีนเป็นไงบ้างน่ะ"
"อ้าวไอคีย์แกรู้ได้ไงว่าไอรีนเข้าโรงบาล" พีชหันมองหน้าคีย์พร้อม ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของตัวเอง คีย์ถึงกลับสะดุดเมื่อเห็นใบหน้าของเอ็มพีช เขาไม่เคยเห็นเอ็มพีชร้องไห้หนักขนาดนี้
"เวร่าโทรบอกน่ะ"
"ไอรีนเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย" เอ็มพีชเอ่ยกลับไปอย่างเรียบนิ่ง
"ห้ะ !!!!" คีย์อุทานอย่างตกใจพร้อมเดินมาตรงหน้าหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่ "เธอต้องเข้มแข็งนะ ไอรีน"
"หมอบอกว่าเธอคงจะอยู่ได้ไม่เกิน 15 วันหลังจากนี้" เอ็มพีชกล่าวพร้อมก้มหน้าลงช้าๆ เขาพยายามกลั้นน้ำตาของตนเองอยู่ เพียงเพราะเขาเอ่ยถึงไอรีน
"อะไรนะ ไม่จริงใช่ไหม พีช!!!!" เสียงของเวร่าพูดขึ้นเธอรีบเดินเข้ามาข้างเตียงตรงข้ามกับที่เอ็มพีชนั่งอยู่ และสวมกอดเพื่อนสาว "ฮืออ ไอรีน มันเร็วไป เร็วไปมากๆเลยนะ เธอต้องอยู่กับฉันไปนานๆสิ ฮืออ" หยดน้ำตาใสๆ ของเวร่า ไหลลงบนเตียงนอนของผู้ป่วยไอรีน เธอได้แต่สงสารเพื่อนตัวเอง ที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนคนนี้ได้เลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
____________________
21.30 น.
" พีช นายอยู่เป็นเพื่อนไอรีนได้ไหม" คีย์เอ่ยขึ้น หลับจากเวลาผ่านไปนับชั่วโมง
"อืม กลับไปกันก่อนเถอะ นี่มันก็ดึงมากแล้ว" เอ็มพีชหันกลับไปทางต้นเสียงพร้อมตอบกลับ
"เวร่า กลับเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" คีย์พยักหน้าให้กับพีชเพื่อเป็นการรับรู้ พร้อมหันมาทางเวร่าที่นั่งอยู่บนโซฟาขาวของโรงพยาบาล เธอนั่งมองไปทางหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
"ฉันขออยู่เป็นเพื่อนไอรีนเองได้ไหม"
"ให้พีชอยู่ดีแล้ว วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะกลับเถอะ" คีย์กล่าวกับเวร่า
"อย่างนั้นก็ได้" เวร่าลุกจากโซฟา เดินไปหาหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนสีขาว "สู้ๆนะ แล้วฉันจะมาใหม่" จากนั้นเธอและคีย์เดินออกจากห้องไป
ตอนนี้ในห้องก็เหลือเพียง เอ็มพีชและไอรีน ทั้งห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงแอร์ ที่กำลังทำงานของมันอยู่
แสงไฟกลางห้องยังคงส่องสว่าง และชายหนุ่มที่กำลังนั่งเหม่อลอย มองหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ใบหน้าของหญิงสาวซีดเซียว ดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนแต่ก่อน ชายหนุ่มเพียงแค่ จับมือหญิงสาวแน่น
"ไอรีนตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมา ได้โปรด ผมเจ็บปวดเหลือเกิน" เอ็มพีชเอ่ยขึ้น พร้อมดึงมือของไอรีนมากอดไว้ เขาฟุบหน้าลงบนปลายของขอบด้านข้างเตียง น้ำตาเขาอีกครั้ง มันไหลออกโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เพียงเขานึกถึงคนตรงหน้า น้ำตาเขาก็ไหลออกมา มันช่างเจ็บ เจ็บที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย
มือของไอรีนขยับขึ้น เอ็มพีชถึงกับชะงัก เงยหน้ามองหญิงสาวอีกครั้ง
"อ...เอ็มพีชช" ไอรีน ลืมเปลือกตาขึ้นช้าๆ เธอเห็นชายตรงหน้าที่นั่งฟุบลงบนขอบเตียงด้านข้างของเธอ
"ไอรีนเธอฟื้นแล้วว เธอฟื้นแล้ว" เอ็มพีชเงยหน้ามองหญิงสาวและเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ
"ฉันเป็นอะไรไปน่ะ" ไอรีนเปล่งเสียงขึ้นอย่างแผ่วเบา
"เอ่อ ....."
"นายรู้โรคที่ฉันเป็นแล้วใช่ไหมแอล" ไอรีนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมมองใบหน้าของชายตรงหน้า เพื่อต้องการคำตอบ
"......" เอ็มพีชไม่ตอบอะไรเขาเพียงก้มหน้าลง เหมือนสื่อให้เธอว่าเขารับรู้ทุกอย่างแล้ว
น้ำตาของหญิงสาวค่อยไหลออกมาจากดวงของเธอ
"ไอรีน เธอร้องไห้"
"ฉันเหนื่อยจังเลยพีช ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันอดทนสู้กับโรคบ้านี้มาตลอด ฉันเหนื่อย ฉันไม่อยากสู้มันต่อไปแล้ว มันทรมานมากเลยนะรู้ไหม" น้ำตาหญิงสาวไหลออกมาอีก เอ็มพีชเพียงแค่ ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนใบของเธออย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาไม่อยากให้ไอรีนเห็นน้ำตาของเขา ไม่อยากทำให้เธอมาเสียใจหรือเป็นห่วงเขา เพียงเท่านี้เธอก็รับมันแทบจะไม่ไหวแล้ว
"นายรู้ไหม พอฉันรู้ว่าตัวเองน่ะ เป็นมะเร็ง ฉันอยากจะตายตายไปจากโลกนี้
ฉันรู้ยังไงมันก็คงไม่มีทางรักษาหาย ทำไมสวรรค์ต้องเล่นตลกกับฉัน ทำไมไม่ให้ฉันตายตายไปซะ จะได้ไม่ต้องมาให้ฉันเจ็บปวดและทรมานขนาดนี้"
พีชนั่งมองใบหน้าของไอรีน เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว มันไหลออกมา ทั้งๆที่พยายามกลั้นมัน
พีชนำมือของเขาไปจับมือของเธอไว้อีกครั้ง
"ไอรีนเป็นแฟนกับฉันนะ" เอ็มพีชเอ่ยขึ้น เขาอยากเป็นคนดูแลเธอ และเป็นคนสุดท้ายของเธอ เขาทำได้เพียงเท่านี้
"แต่ ....." ไอรีนเอ่ยขึ้น แต่เอ็มพีชเปล่งเสียงขึ้นก่อน ไม่ให้หญิงสาวพูด
"ฉันอยากดูแลตลอดไปนะไอรีน"
"นายอย่าเอาความสงสารของนายมาแล้วปนกัน นายแยกให้ออกสิ ว่าอันไหนคือความรักอันไหนคือความสงสาร ฉันไม่อยากเจ็บแล้วนะพีช" ไอรีนพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงสั่น
"ฉันรักเธอไง ไอรีน ฉันรักเธอมาโดยตลอด ที่ผ่านมามันเป็นเพราะฉันเพราะความไม่กล้าของฉัน แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว ฉันขอโทษ ฉันรู้อยู่แล้วหละว่ายังไงเธอก็คงไม่ตอบตกลง" เอ็มพีชก้นหน้าลงอีกครั้ง เขารู้ยังไงเธอคงไม่ตอบตกลง เพราะเธอคงไม่รักเขา
"เอ็มพีช เงยหน้าขึ้นมามองฉันได้รึเปล่า"
"........" เอ็มพีชไม่พูดอะไรเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมามองไอรีน ด้วยแววตาที่บวมแดง รู้ได้เลยว่า ตลอดทั้งวันเขาร้องไห้มาตลอด
"พีช !! ฮือออ" เมื่อเอ็มพีชเงยหน้าขึ้น ไอรีนพุ่งเข้ากอดเขาอย่างช้าๆ พร้อมกับน้ำตาของเธอ ที่ไหลออกอีกครั้ง
"ฉันขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ ได้โปรด" ไอรีนเอ่ยเสียงสั่น พร้อมกอดเอ็มพีชแน่นกว่าเดิม
"ไอรีนฉันจะอยู่เคียงเธอตลอดไปนะฉันจะไม่ทิ้งเธอ ฉันสัญญา" จากนั้นเอ็มพีชก็เอามือทั้งสองสวมกอดไอรีนกลับอย่างอ่อนโยน
"พีช ฉันรักนาย"
"ตกลง เธอเป็นแฟนกับฉันแล้วนะไอรีน"
"อือ"
___________________
21.30 น.
" พีช นายอยู่เป็นเพื่อนไอรีนได้ไหม" คีย์เอ่ยขึ้น หลับจากเวลาผ่านไปนับชั่วโมง
"อืม กลับไปกันก่อนเถอะ นี่มันก็ดึงมากแล้ว" เอ็มพีชหันกลับไปทางต้นเสียงพร้
"เวร่า กลับเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" คีย์พยักหน้าให้กับพีชเพื่อเป็น
"ฉันขออยู่เป็นเพื่อนไอรีนเองได
"ให้พีชอยู่ดีแล้ว วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วน
"อย่างนั้นก็ได้" เวร่าลุกจากโซฟา เดินไปหาหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บ
ตอนนี้ในห้องก็เหลือเพียง เอ็มพีชและไอรีน ทั้งห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงแอร์ ที่กำลังทำงานของมันอยู่
แสงไฟกลางห้องยังคงส่องสว่าง และชายหนุ่มที่กำลังนั่งเหม่อลอ
"ไอรีนตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมา ได้โปรด ผมเจ็บปวดเหลือเกิน" เอ็มพีชเอ่ยขึ้น พร้อมดึงมือของไอรีนมากอดไว้ เขาฟุบหน้าลงบนปลายของขอบด้านข้
มือของไอรีนขยับขึ้น เอ็มพีชถึงกับชะงัก เงยหน้ามองหญิงสาวอีกครั้ง
"อ...เอ็มพีชช" ไอรีน ลืมเปลือกตาขึ้นช้าๆ เธอเห็นชายตรงหน้าที่นั่งฟุบลงบ
"ไอรีนเธอฟื้นแล้วว เธอฟื้นแล้ว" เอ็มพีชเงยหน้ามองหญิงสาวและเอ่
"ฉันเป็นอะไรไปน่ะ" ไอรีนเปล่งเสียงขึ้นอย่างแผ่วเบ
"เอ่อ ....."
"นายรู้โรคที่ฉันเป็นแล้วใช่ไหม
"......" เอ็มพีชไม่ตอบอะไรเขาเพียงก้มหน
น้ำตาของหญิงสาวค่อยไหลออกมาจาก
"ไอรีน เธอร้องไห้"
"ฉันเหนื่อยจังเลยพีช ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันอดทนสู้กับ
"นายรู้ไหม พอฉันรู้ว่าตัวเองน่ะ เป็นมะเร็ง ฉันอยากจะตายตายไปจากโลกนี้
ฉันรู้ยังไงมันก็คงไม่มีทางรักษ
พีชนั่งมองใบหน้าของไอรีน เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว มันไหลออกมา ทั้งๆที่พยายามกลั้นมัน
พีชนำมือของเขาไปจับมือของเธอไว
"ไอรีนเป็นแฟนกับฉันนะ" เอ็มพีชเอ่ยขึ้น เขาอยากเป็นคนดูแลเธอ และเป็นคนสุดท้ายของเธอ เขาทำได้เพียงเท่านี้
"แต่ ....." ไอรีนเอ่ยขึ้น แต่เอ็มพีชเปล่งเสียงขึ้นก่อน ไม่ให้หญิงสาวพูด
"ฉันอยากดูแลตลอดไปนะไอรีน"
"นายอย่าเอาความสงสารของนายมาแล
"ฉันรักเธอไง ไอรีน ฉันรักเธอมาโดยตลอด ที่ผ่านมามันเป็นเพราะฉันเพราะค
"เอ็มพีช เงยหน้าขึ้นมามองฉันได้รึเปล่า"
"........" เอ็มพีชไม่พูดอะไรเพียงแค่เงยหน
"พีช !! ฮือออ" เมื่อเอ็มพีชเงยหน้าขึ้น ไอรีนพุ่งเข้ากอดเขาอย่างช้าๆ พร้อมกับน้ำตาของเธอ ที่ไหลออกอีกครั้ง
"ฉันขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ ได้โปรด" ไอรีนเอ่ยเสียงสั่น พร้อมกอดเอ็มพีชแน่นกว่าเดิม
"ไอรีนฉันจะอยู่เคียงเธอตลอดไปน
"...."
"ตกลง เธอเป็นแฟนกับฉันแล้วนะไอรีน"
"อือ"
"คีย์ ฉันลืมกระเป๋า ที่ห้องของไอรีนน่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาก่อนนะ รอแปปหนึ่ง"
"อืม ได้สิ"
เวร่าเดินกลับมายังห้องของไอรีนอ
เมื่อถึงหน้าห้อง เวร่าเปิดประตูช้าๆ เพื่อไม่ให้เสียงดังไปรบกวน แต่เมื่อเธอเปิดเข้าไป สิ่งที่เห็น กลับทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่าเดิม
'ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วนะไอรีน' เวร่าปิดประตูลงอย่างช้าๆ อย่างเงียบๆ น้ำตาใสใส ค่อยๆไหลรินออกมาท่วมใบหน้าของเ
"เวร่า เจ็บมากไหม" คีย์ที่ตามขึ้นมาดูเวร่า และเขาก็ได้ยินได้เห็นเห
"คีย์ ฮืออ ฉันเจ็บ เจ็บมากเลย" เมื่อเวร่าหันมองตามต้นเสียง เธอพุ่งเข้าสวมกอดคีย์ โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันตั้งตัว
คีย์ไม่ตอบกลับอะไร เขาเพียงสวมกอดเวร่ากลับไป
"ฉันรักเขารักเขามากๆเลยนะ คีย์"
"กลับเถอะ เวร่า" คีย์เอ่ย พร้อมแบคฮยอนยกมือขึ้นลูบหัวเวร่าอย่างเบามือ เขาไม่อยากได้ยินคำพูดที่ออกมาจ
คีย์ถอดกอดก่อนจากเวร่า
"งั้นพรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้" เวร่าตอบกลับอย่างว่าง่าย พร้อมเดินกลับไปยังรถ
"คีย์นายเคยเจ็บแบบที่ฉันเคยบ้าง
"....." คีย์ชะงักไปนิด ก่อนจะตอบกลับไป "เคยสิ"
"แล้วอยู่ได้ยังไง เมิ่อเห็นคนที่นายรักเขารักคนอื
"ฉันแค่ได้รักเขาฉันก็มีความสุข
"ดีจัง ฉันจะต้องทำให้ได้เหมือนนาย" เวร่าตอบกลับ พร้อมหักหน้าไปทางกระจกรถและมอง
"เธอไม่อยากรู่หรอก" จะให้คีย์ตอนกลับไปว่าเป็นเธ
"ทำไมหล่ะ" เวร่าหันกลับมามองคีย์ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
"........" คีย์เพียงส่ายหน้าพร้อมส่งยิ
"ไม่เป็นไร นายคงไม่อยากบอก แต่ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นคงโชคดีม
"แต่เขาก็รักคนอื่น" คีย์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรีย
"เจ็บจังเนอะ" เวร่าตอบกลับอย่างไม่คิดสงสัยอะ
.
.
.
.
.
"ขอบคุณมากนะที่มาส่ง" เวร่าเอ่ยขึ้น หลังจากรถของคีย์ขับมาจอดเที
"อืม ไม่เป็นไร รีบเข้าบ้านเถอะ ดึกแล้ว"
"งั้นฉันไปนะ ขับรถกลับดีๆหล่ะ บาย" เวร่ากล่าวลา พร้อมเปิดประตูลงจากรถและเปิดปร
คีย์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถ มองหญิงสาวเดินเข้าบ้านอย่างปล่
ความคิดเห็น