[Yaoi] Stitch the love - ฉบับเก็บตก

ลำดับตอนที่ #2 : คำถามคาใจใครหลายคน: มาดุคและองค์ชายสี่

คำเตือน: ข้อความในนี้อาจจะมีสปอยล์ ซึ่งถ้ายังไม่ได้อ่านเป็นเล่มและคิดจะเก็บรวมเล่ม แนะนำให้รออ่านให้จบก่อนค่ะ

หรือถ้ายังไม่ได้อ่านและไม่คิดจะเก็บ (ฮา) อ่านไปก็คงไม่รู้เรื่องอะไร...เปลี่ยนใจเก็บเล่มยังทันนะคะ (หลอกขายของทุกจังหวะชีวิต)

-----------------------------------------------------------------------------------------------

เห็นว่าเป็นปัญหาคาใจนักอ่านหลายท่านนะคะ (ฮา)

 

จริงๆ แอบแพลมๆ ไว้ในบอร์ดนาบู แต่หลายท่านอาจจะไม่ได้เป็นสมาชิก (สมัครได้นะคะ รายละเอียดตามนี้ค่ะ http://nabu.gooboards.com/t33-topic <-- นี่มันหาดาวน์ไลน์ชัดๆ)

 

มีแพลนจะเขียนต่อเป็นชิ้นเป็นอัน แค่ท่านเทพธิดาประจำเรื่องยังไม่ลงมาประทับเท่านั้นเองค่ะ (ฮา) ระหว่างนี้ก็อ่านเรื่องอื่นไปก่อนนะคะ♥



Teaser ดาราสีแดงบนเวทีเพลิง - The Red Comet of Lukwald

นานมาแล้ว...มีตำนานบทหนึ่งกล่าวถึงมนุษย์ผู้หนึ่งซึ่งหาญกล้าต่อสู้กับจ้าวมังกร และได้ชัยชนะ 

 

เขาสร้างเมือง และกลายเป็นปฐมกษัตริย์ของแคว้นอันเป็นจุดกำเนิดแห่งมังกรทั้งมวล

 

ณ ปัจจุบัน ธงสีแดงผืนหนึ่งยังคงโบกไสวเหนือยอดปราสาทเงิน (ครีเน่)

 

...ธงสีแดงผืนนั้นคือผ้าพันคอของปฐมกษัตริย์ที่ปักลงบนจุดที่สูงที่สุดเพื่อบ่งบอกชัยชนะ

 

...และนามของราชาผู้นั้นคือลุควัลด์

 

“ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อัศวินมังกรที่แข็งแกร่งที่สุดของดัสค์ลันจึงได้รับฉายาว่า

ดาวหางสีแดงแห่งลุควัลด์”
 

 

 -------------------- ซากร่างของอัศวินสีแดง
 

 

ตอนอายุสิบสาม ข้าหนีออกจากบ้าน ทิ้งชื่อเดิมไว้เบื้องหลัง และตัดสินใจใช้ชื่อใหม่ 

 

มาดุค (ดอกแดฟโฟดิล) คือชื่อที่ข้าเลือก เพราะมันคือดอกไม้ที่แสดงถึงเกียรติและศักดิ์ศรี 

 

ข้าคิดว่าตัวเองนั้นทรงเกียรติเกินกว่าจะหมดชีวิตไปกับการทำเครื่องเงิน แต่งงาน มีลูก และตายไปโดยไม่มีใครจดจำนามของข้า

 

หลังจากนั้นผ่านไปนับสิบปี ข้าไม่เคยกลับไปเหยียบบ้านของตัวเองอีกเลย

หากมองย้อนกลับไป ทุกครั้งข้ามักจะนึกสงสัย หากตอนนั้นข้าเชื่อฟังพ่อแม่ ทำงานเป็นช่างทำเครื่องเงินต่อไป

ข้าจะเป็นอย่างที่ข้าเป็นเช่นทุกวันนี้หรือเปล่า

 

...เป็นผีดิบที่แม้แต่จะหายใจก็ยังทำไม่ได้เช่นนี้

 

แม้แต่เกียรติและศักดิ์ศรี ยังขายให้ปีศาจไปจนหมดสิ้น
 

 

 -------------------- การพบกันที่โชคชะตาเล่นตลก
 

 

“เจ้าชื่ออะไร”

 

“มาดุค”

 

“รัน ชื่อของข้าคือรัน”
 

 

 -------------------- ความเจ็บปวดของอัศวินที่ข้ามผ่านความตาย
 

 

ข้าถูกตัดแขนขาทั้งสองข้าง ดวงตาถูกควักออกไปข้างหนึ่ง ลำคอมีรอยแผลลึกจนไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ ใบหูถูกเฉือน อวัยวะภายนอกทั้งหมด แทบไม่มีชิ้นใดเรียกว่าสมประกอบ ลมหายใจดังฟืดฟาดค่อยๆ อ่อนแรงลงทุกที ข้าพยายามกัดฟัน ยันร่างขึ้นกับก้อนหิน แม้จะล้มเหลวนับครั้งไม่ถ้วน แต่ข้าก็พยายามที่จะลุกขึ้น

 

ข้ายังตายไม่ได้! ไม่มีทาง!

 

“แม่ทัพมาดุค” 

 

เบื้องหน้าของข้าคือเด็กหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามราวอิสตรี...องค์ชายคาซีม ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสทำให้ร่างดำทะมึนของเขาดูราวกับยมทูตผู้นำพาความตาย เพียงแต่ยมทูตตนนั้นกลับถามข้า

 

“เจ้าอยากจะมีชีวิตอยู่อีกหรือเปล่า”

 

 

หลังจากฟื้นขึ้นมาในฐานะข้ารับใช้ขององค์ชายคาซีม นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบเขาอีกครั้ง คารันมองข้า สายตาของเขาเหมือนจะถามว่าเพราะอะไร แต่ข้าไม่ได้ตอบ

 

เพราะคำตอบของข้าถูกแย่งชิงไปแล้วตลอดกาล
 

 

 -------------------- งานแต่งงาน = คำอำลาชั่วนิรันดร์

 

“จะไปไหมขอรับ”

 

เจ้านายปรายตามองข้า ก่อนจะโยนบัตรเชิญให้ “ในเมือยังไงเจ้าก็ต้องเป็นตัวแทนข้า เลือกเอาเองแล้วกันว่าจะไปหรือไม่ไป”

 

ไป...หรือไม่

 

ข้าหลับตา ก่อนจะเลือกก้าวเดินไปข้างหน้า

 

ไปเพื่อเผชิญหน้ากับเจ้า...

 

 

‘ห้ามพูดนะ ห้ามเจ้าปฏิเสธข้าเด็ดขาด เพราะหากเจ้ายังไม่พูด อย่างน้อยข้าก็ยังพอมีความหวังอยู่บ้าง 

 

...เพราะข้าไม่อาจทนมีชีวิตอยู่ได้ หากถูกเจ้าปฏิเสธรักไปตลอดกาล’

 

 

 

โปรดติดตาม...

...แบบลุ้นระทึกว่าจะได้เขียนหรือเปล่า /วิ่งหลบบาทา

ที่แน่ๆ คงอีกพักใหญ่ๆ ล่ะค่ะ จะลองหนีแนวแฟนตาซีบ้าง (หัวเราะ)