ประกวดเรื่องสั้น หัวข้อ [ ตำนาน ]

ลำดับตอนที่ #2 : {ตัวอย่างเรื่องสั้น} แรงบันดาลใจจากท่านอัญยา มอบให้ทุกท่าน

(เรื่องสั้น "คำอวยพร" โดย ท่านอัญยา หนึ่งในกรรมการตัดสินในครั้งนี้)

คำอวยพร

หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งปรากฏฉายอยู่ตอนนี้ มีภาพฉากหลังสีเหลืองเฉิดฉายอยู่ ผมมองเข้าไปในนั้นด้วยใจคะนึงหาแสนอาลัย ลึกเข้าไปในกล่องสนทนาที่ว่างเปล่า

ไม่มีตัวอักษรใดๆ ปรากฏอยู่เลย แต่ทุกครั้งที่ผมมองนิ่งๆ ภาพของอดีตจะรำลึกกลับมาอีกครั้ง ภาพของเหล่าบุคคลมากหน้าหลายตา ซึ่งไม่เคยรู้จักกัน สนทนากันอย่างมีความสุข และล่าความฝันไปบนเส้นทางที่ผมมาถึงแล้ว

เส้นทางที่ผมใช้เวลานานหลายปี

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ผมอยากบอกความรู้สึกทั้งหมด มันเป็นความรู้สึกที่เปี่ยมล้นอยู่ในใจตั้งแต่ผมพบพวกเขา มือข้างหนึ่งบรรจงพิมพ์ประโยคที่เอ่อล้น ลงบนกล่องสนทนาที่ว่างเปล่า

“ขอบคุณครับ”

แม้ในซากกล่องสี่เหลี่ยมบนหน้าจอจะมีแต่ตัวอักษรของผมคนเดียวแสดงขึ้นก็ตาม

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

วันถัดมา...

ผมเดินทางมาถึงสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่กลางวันแล้ว พบปะผู้คนมากหน้าหลายตา ก่อนจะได้รับจดหมายซองหนึ่งที่ฝากมากับบริกร ในเวลาจวนเจียนที่ผมต้องทำภารกิจใหญ่

เสียงพิธีกรในหอประชุมกำลังพูดพร่ำ เหล่าผู้คนจำนวนไม่น้อยนั่งเบียดกันบนเก้าอี้หลายพันตัวที่วางเรียงราย บริกรนายหนึ่งยกมือเชื้อเชิญไปข้างหน้า ผมเดินปราดหลบเข้าตรงหลังเวที

ความตื่นเต้นเหมือนกลองรัวระทึกปรากฏ เหงื่อกาฬไหลออกมาได้อย่างไรไม่รู้แม้อากาศเย็นจัด ก่อนเสียงพิธีกรจะประกาศเรียกชื่อดังก้อง ทีมงานในชุดสูทวิ่งมาตามตัวผม

สองขาสั่นเทาไม่ทราบสาเหตุ มันก้าวลำบากขึ้นบันไดไปทีละขั้น ส่ายตาผมสอดส่อง โคมไฟนับร้อยดวงกำลังสาดแสงบนตัวผม

เสียงแซ่ซ้องร้องดังดีใจ ถ้วยรางวัลสีเงินสลักรูปปากกาตั้งผงาดหรา กลางเวทีมีสาวน้อย และพิธีกรยืนยิ้ม ก่อนพิธีกรจะกล่าวมอบรางวัลอันมีค่าให้แก่ผม

ความปลาบปลื้มปิติล้นหลาม ถ้วยรางวัลใบใหญ่สัมผัสลงบนมือ ผมถูกเชิญให้กล่าวคำปราศรัยต่อผู้คนเบื้องหน้า ไม่กี่นาทีต่อมา สมองของผมก็ขาวโพลนโล่งหมด จนกระทั่งถึงเวลาโบกมืออำลา เดินลงเวทีจากไปราวกับความฝัน

แต่...

นี่ไม่ใช่ความฝัน ทุกอย่างเป็นจริงสำหรับผมทั้งหมดในเวลานี้

มันเป็นความรู้สึกที่แน่นหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก

ถ้วยรางวัลต้องประกายไฟสีขาวเงาวับ และความรู้สึกตื้นตันในสิ่งที่ผมอยากเป็นมาแสนนาน

ผมมองตัวหนังสือแกะสลักบนนั้น ตัวหนังสือที่ผมรอคอย

‘รางวัลซีไรต์’

เป็นเวลาเดียวกับ จดหมายสีขาวซองหนึ่งร่วงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ขณะที่ผมก้มลงจูบถ้วยรางวัลใบสำคัญในชีวิต

ผมหยิบจดหมายขึ้นมาฉีกออกอ่าน ด้วยเหตุคิดว่าคงเป็นการ์ดอวยพรจากสถานที่จัดงาน เพราะผมจำได้ว่าบริกรประจำที่นี่เป็นคนมอบให้

ทว่า...

น้ำตาหลายเม็ดของผมไหลอาบ เนื้อความในนั้น ทำให้ผมทิ้งถ้วยรางวัล

สองมือของผมจับกระดาษแผ่นหนึ่งแน่น นัยน์ตาพยายามอ่านช้าๆ ให้ครบทุกตัวอักษร

‘จาก... สมาคมนัก(อยาก)เขียนฝึกหัด’

ไม่มีอะไรหยุดผมอยู่แล้ว ความรู้สึกที่เติมเต็มจนไม่สามารถห้ามน้ำตาให้ไหลได้ มันประจักษ์แก่สายตาคนทั่วบริเวณ แต่...ผมไม่ได้สนใจอีกต่อไปแล้ว

ในนั้นมีลายมือของสมาชิกต่างๆ ในกลุ่มอันมีค่า พร้อมลายเซ็นแนบไว้ ทุกคนเขียนคำอวยพรต่างๆ ลงบนนั้น

และคำสุดท้ายที่ปรากฏอยู่ในดวงใจของผมตลอดไป และตลอดกาล

ที่เขียนทิ้งท้ายไว้บนกระดาษแผ่นขาวด้านล่างสุด

‘เราจะเติบโตไปพร้อมกัน ให้เป็นตำนานที่แน่นแฟ้นที่สุดตลอดไป’

จากใจอัญยา

เรื่องสั้นเรื่องนี้ขอให้สมาคม เนื่องในกิจกรรมเรื่องสั้น หัวข้อ ‘ตำนาน’ เพื่อเป็นแรงผลักดันให้ทุกคน ลงมือเขียน และช่วยเหลือกัน

เรื่องสั้นเรื่องนี้มิได้ส่งเข้าร่วมประกวดแต่อย่างใด แต่ข้าพเจ้าอยากมอบแรงบันดาลใจอันมีค่าให้แก่สมาชิกในกลุ่ม อย่างพวกท่าน

สวัสดี