คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อาคัตสึกิ
ตอนนี้อาจจะมีคำที่ฟังไม่ค่อยเสนาะหูบ้างนะคะ แต่ไรท์เตอร์ต้องการแต่งให้มันเถื่อนแต่รั่ว เลยต้อง
ขออนุญาติใช้คำพวกนี้นะคะ
16.00 น.
(ตกลงว่าเธอกรอกใบสมัครให้ฉันยัง)
“ขอเวลาฉันหน่อยดิ ฉันยังทำใจไม่ได้เลยที่ต้องไปเป็นเลขาให้ไอ้คนที่ชื่อเพนนั่นเลยน่ะ”
(ทำอย่างกับเธอจะได้ -_-“)
“ตกลงจะให้ฉันช่วยไหมเนี่ย เดี๋ยวจับใบสมัครมาพับเลย”
(ขอโทษคร๊าบ งั้นช่วยกรุณาอย่าลืมกรอกใบสมัครให้ด้วยนะค๊า เพื่อนโคนันสุดที่เลิฟ)
ฉันถอนหายใจหลังจากที่ยูริวางสายไป ให้ตายเหอะ ยัยยูริหาเรื่องให้ฉันจนได้ ฉันจะไม่มานั่งทุกข์ใจเลยถ้าคน
ที่ฉันต้องไปเป็นเลขาให้คือเพน หน้าโหดสุดๆ คิดแล้วขนลุกอะ
“เฮ้อ”ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินไปหยิบใบสมัครและเดินไปที่โต๊ะทำงาน เอาวะ ลองดูสักตั้ง แต่ยังไงฉัน
คงไม่ได้อยู่ดี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ให้ผู้ชายสมัคร ก็มีผู้หญิงเป็นพันที่อยากจะสมัคร ฉันก็ไม่ใช่คนเด่นคนดังอะไร ดี
เสียอีก ฉันจะได้ไม่ต้องไปเพิ่มภาระให้ตัวเองด้วย
ฉันหยิบปากกามาก่อนที่จะลงมือกรอกประวัติของตัวเอง
“อ่า หน้าแรกเสร็จแล้ว”ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะพลิกไปหน้าต่อไป ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันจะถาม
อะไรนักหนา กับอีแค่ไปเป็นเลขาต้องถามชื่อพ่อชื่อแม่ด้วยเหรอฟร่ะ -*- ทันใดนั้นสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับ
ข้อความสีแดงๆตัวใหญ่ๆ
ข้อมูลในหน้านี้ แล้วแต่ความสมัครใจของผู้สมัครว่าจะกรอกหรือไม่
มันคืออะไรอะ ถึงแม้ว่าฉันจะขี้เกียจกรอกใบนี้แต่ว่า…ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงทำให้ฉันไล่สายตาลงมาที่
ข้อแรก
เกรดเทอมที่แล้วของคุณคือ…….. 4เว้ยยย แต่ไม่อยากเขียน เปลืองหมึกปากกา
อาหารที่ชอบ…… ไม่รู้ดิ ดูข้อต่อไปแล้วกัน
หน้าอกของคุณคัพอะไร……. ฉันคัพซีเว้ยย แต่ใครจะเขียนให้คนอื่นไปประจานกันล่ะ ฉันแทบจะตกจากเก้าอี้
เมื่อได้อ่านคำถามนี้ นี่มันอะไรก๊านนนนนน สมัครเลขานะเว้ย ไม่ใช่โคโยตี้ -_-;;
คุณใส่กางเกงในสีอะไร….. ป๊าดดดด จะถามหาเตี่ยอะไรห๊ะ จะไปซื้อให้หรือไง
สเปคผู้ชายของคุณคือ….. ใครก็ได้ที่ไม่ใช่พวกนาย แต่ฉันคงไม่กล้าเขียนลงไปหรอก
พอเหอะ ขืนอ่านต่อไปมีหวังได้ประสาทกินก่อนวัยอันควรพอดี ฉันหยิบใบสมัครใส่แฟ้มก่อนที่จะวางบนโต๊ะ
และทิ้งตัวลงนอน ให้ตายเหอะ โคตรเซ็งเป็ด เซ็งไก่ เซ็งสัตว์ปีกทุกอย่างบนโลกนี้เล้ยย
วันต่อมา
ฉันบิดขี้เกียจสักสองสามทีก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่ง ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย 11โมงแล้วเหรอ อืม รู้สึกวันนี้จะตื่นสาย
เป็นพิเศษนะเนี่ย
I wanna kiss you I wanna love you
ฉันควานหาโทรศัพท์ทั้งที่ตายังปิดอยู่
Yuri
(โคนัน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน!) พอรับโทรศัพท์ ยัยยูริก็พ่นเสียงแหลมปรี๊ดมาให้ฉันทันที
“เพิ่งตื่นนอน มีอะไร”
(เพิ่งตื่นนอน! พระเจ้า! นี่มัน11โมงแล้วนะ!)
“แล้วไง ในใบสมัครมันบอกว่าเริ่มรับสมัครบ่ายสามหนิ”
(มันเริ่มตั้งโต๊ะบ่ายสาม แต่คนไปรอตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว!)
“อะไรนะ”ฉันแทบตกจากเตียงเมื่อคำพูดของยูริผ่านเข้ามาในโสตประสาทฉัน บร๊ะเจ้า!
(รีบใส่ชุดนักเรียนแล้วลงมาเดี๋ยวนี้เลย ถ้าขืนมาช้ากว่านี้ เธอคงได้นอนข้างถนนเพราะเข้าหอไม่ทันแน่!)
“เออๆ แค่นี้”ฉันกดตัดสายยูริทิ้งไปก่อนที่จะคว้าชุดนักเรียนมาใส่แล้วหยิบแฟ้มก่อนที่จะจรลีลงไปข้างล่างทันที
ณ ลานหน้าหอประชุม
What the f*ck is it!!
บร๊ะเจ้า โอ้มายก็อด พระเจ้าช่วยกล้วยอบแห้งตราลูกหมี!! อะไรมันจะคนเยอะขนาดนี้ นี่ขนาดยังไม่รับสมัคร
แถวยังยาวออกมาทะลุออกนอกตึกจนเกือบชนอีกตึกนึง ฉันล่ะอยากจะลาโลกตาย ฉันจึงได้แต่เดินอย่างคน
หมดหวังไปที่ปลายแถวนรกนี่
“เธอน่ะ” ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเรียกของผู้หญิงคนนึง
“เธอที่ผมน้ำเงินๆน่ะ”ฉันหันไปหาต้นเสียงก็ต้องพบกับผู้หญิงที่เรียกฉัน คือไม่ได้ตั้งใจจะมองนะ แต่ว่าหน้าอก
เธอโคตรจะใหญ่อะ
“เธอคัพอะไรอะ” ป๊าดดด ถามตรงๆเลยเหรอแม่คุณ
“ฉันต้องตอบด้วยเหรอ”
“ทำไม ไม่เห็นต้องอายเลย ยังไงท่านประธานสุดหล่อก็ต้องเห็นอยู่แล้ว”หล่อนพูดก่อนที่จะทำหน้าเพ้อฝันแบบ
สุดๆ
“เธอหมายความว่าทุกคนเขียนไปหมดเหรอO_O”
“ใช่ บางคนคัพเอยังแอบโกงว่าเป็นคัพดีเลย อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้เขียนลงไปน่ะ”
“ประมาณนั้นน่ะ”
“ถ้างั้นฉันก็ตัดคู่ต่อสู้ไปได้คนนึงแล้วแหละ เย่ๆ ดีใจจัง”หล่อนพูดเองเสร็จสรรพก่อนที่จะเดินไป แปลว่าถ้าไม่
เขียนก็ไม่ได้ใช่มะ โอ้เย่เบบี๋ ลูกช้างได้พบทางสว่างแล้ว
5 ชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่ยืนมาได้1ชั่วโมงจนขาแทบหัก ฉันก็ได้ยื่นใบสมัครซะที
“เชิญคิวต่อไปเลยครับ”เสียงเรียกของผู้ชายคนนึงเรียกฉันให้เดินไปยื่นใบสมัครให้เขา คนนี้เป็นหนึ่งในสมาชิก
ของอาคัตสึกิสังเกตได้จากเนคไทลายเมฆสีแดงแต่ดันใส่หน้ากากปิดหน้าไว้ซะงั้น ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อว่าโทบิ
“อะ นี่คะ”ฉันหยิบใบสมัครก่อนที่จะยื่นให้คนตรงหน้า เขาก้มลงเปิดเอกสารไปอีกหน้านึงก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้ว
เงยหน้าขึ้นมาฉัน
“ไม่กรอกใบนี้เหรอครับ”
“ไม่อะคะ”ฉันจะโดนกระทืบข้อหากวนตีนไม่ยอมกรอกไหมเนี่ย T_T
“งั้นรอผลพรุ่งนี้นะครับ”ฉันพยักหน้าก่อนที่จะเดินออกมา และถ้าฉันไม่หูดีไปได้ยินเองหรือว่าหูฝาดไป…
เราได้เลขาแล้วละ
บ้าน่า จำที่ผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ได้เหรอ เธอหูฝาดไปแล้วเหรอ โคนัน
ทางด้านห้องทำงานของอาคัตสึกิ เวลา6โมงเย็น
“อะไรมันจะเยอะขนาดนี้วะ! ไม่เคยเขียนใบสมัครหรือไง”จอมโวยวายอันดับหนึ่งอย่างฮิดันตะโกนออกมา
หลังจากที่เพิ่งตรวจเอกสารกองที่10ของวันไป
“ถ้าแกจะบ่นแกก็ไปบ่นกับไอ้โทบิไป”คาคุสึพูดอย่างหน่ายๆ จริงๆแล้วเวลานี้เขาควรจะต้องทำงานอดิเรกคือ
ตามเงินห้องจากหัวหน้าห้องคนอื่นแล้ว แต่ดันเป็นว่าคนสมัครเยอะผิดคาดทำให้เขาต้องมานั่งแช่อยู่ตรงนี้ได้
ร่วมสองชั่วโมงแล้ว
“ฉันสาบานเลยว่าหลังจากเสร็จงานนี้โทบิต้องไม่รอดแน่”ซาโซริพูดขึ้นมาด้วยสัญชาตญานอันเฉียบแหลมของ
ตน จริงๆแล้วเขาก็แอบเคืองโทบิอยู่เหมือนกันที่ทำงานผิดผลาดจนทำให้พวกเขาอาจจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนใน
คืนนี้แน่
“ให้ตายเหอะโทบิ ฉันโคตรจะเกลียดแกเลยว่ะ เพนบอกให้ไปประกาศว่า3โมงเช้า แกดันพิมพ์ว่าบ่าย3ซะงั้น
อืมม์”ชายหน้าหวานนามเดอิดาระพูดขึ้นมาสมทบความคิดของทุกคน
“โทบิขอโทษครับเซ็มไบ”โทบิพูดก่อนที่จะก้มหน้างุดๆลงบนกองเอกสาร
“น่าๆ ทุกคนจ้องให้อภัยโทบิอยู่แล้วเนอะ”เซ็ตสึเอ่ยปลอบใจโทบิ
‘เหรอออ ให้ตายยังไงตรูก็ไม่ให้อภัยมรึงหรอกเว้ยยย’ความคิดของแสงอุษาทุกคนยกเว้นโทบิและเซ็ตสึ
“ถามจริงเหอะเพน ทำไมแกต้องทำไอ้แบบสอบถามบ้าๆนี่ด้วยฟร่ะ ฉันรู้นะเว้ยว่าพวกผู้หญิงมันจ้องจะกินพวก
แก แต่ต้องขนาดนี้เลยเหรอวะ”คิซาเมะบ่นก่อนที่จะเอาขาพาดโต๊ะแต่ก็ต้องเอาลงเมื่อเห็นสายตาอำมหิตของ
คาคุสึ แน่นอน ทุกคนรู้ดีว่าถ้าเกิดของในนี้ที่เป็นเงินของพวกเขาหรือที่คาคุสึซื้อเสียหายล่ะก็ คาคุสึไม่ปล่อยให้
พวกเขามีชีวิตรอดเกินสองวันแน่ -_-;;
“ความคิดไอ้ฮิดันมัน”เพนตอบปัดๆเรียกสายตางงผสมหงุดหงิดของผู้ถูกอ้างได้เป็นอย่างดี
“ฉันแค่เออออตามแกนะเว้ย”ฮิดันเถียงค้านหัวชนฝาก่อนที่จำใจตอบ
“พวกแกฟังนี้นะ แล้วจะรู้ว่าทำไม”ฮิดันถอนหายใจก่อนที่จะหยิบใบสมัครอันนึงขึ้นมา
“อันนี้เป็นของ โยชิระ อาราระ”ฮิดันพูดก่อนที่จะหันใบสมัครให้ทุกคนดู
“เฮ้ย ยัยนี่คือคนที่มาสารภาพรักฉันสองวันที่แล้วนี่หว่า”เพนพูดขึ้น
“แต่ยัยนี่ก็มาสารภาพฉันรักเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”ซาโซริพูดขึ้นทำให้ทุกคนได้ความคิดที่ว่า’ยัยนี่แม่งโคตรหลายใจ”
“ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าใครมาสารภาพรักพวกแก หุบปากแล้วฟังต่อซะ”ฮิดันพูดอย่างหงุดหงิด ไอ้พวกนั้นแม่-งหล่อ
เกินมนุษย์มนาจนเขายอมรับเลยว่าอิจฉาพวกนั้นมาก ถ้าเขาไม่มียางอายล่ะก็ เขาจะถอดเสื้อโชว์หุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจ
สาวๆให้ประจักษ์สู่สายตาเหล่าสตรีประชาชีทุกคนเลย
“ยัยนี่ไม่บอกเกรดแต่บอกว่า หน้าอกคัพดี ใส่กางเกงในสีแดงลายลูกไม้ สเปกผู้ชายคือทุกคนที่อยู่ในอาคัตสึกิ”
-[]-;; à สีหน้าทุกคน
“โอเค โทบิเข้าใจแล้ว ว่าแต่ ทำไมหัวหน้าไม่ให้เขียนใบนี้ใบเดียวเลยล่ะครับ”โทบิถามด้วยน้ำเสียงใส่ซื่อก่อนที่
จะได้รับคำชมคือมะเหงกลูกงามๆจากเดอิดาระ
“จะบ้าเหรอ เดี๋ยวมันก็หาว่าเราเป็นพวกกินผู้หญิงเป็นอาหารหรอก อืมม์”
ก็อกๆ
แต่ก่อนที่เดอิดาระจะได้เถียงต่อ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ซาสึเกะเหรอ เข้ามาสิ”เพนเรียกซาสึเกะก่อนที่ซาสึเกะจะ…
ปัง!
ถีบประตูเข้ามาพร้อมกับกองใบสมัครเท่าภูเขาในมือเรียกสายตาอำมหิตจากคาคุสึได้เป็นอย่างดี แต่ก็ถูกห้าม
ไว้ด้วยสายตาอำมหิต(กว่า)ของอิทาจิแปลความได้ว่า’ถ้ามรึงโวยน้องชายฉัน มรึงศพไม่สวยแน่’
“ซาสึเกะ อย่าบอกนะว่า…”อิทาจิถามพร้อมด้วยใบหน้าคาดหวังของทุกคน คำพูดของซาสึเกะคือคำพูดชี้ชะตา
ชีวิตว่าพวกเขาจะอยู่(ทำงานยันตีสี่)หรือไป(นอนอย่างหมดสภาพ)!!
“ครับ กองใบสมัคร…อีกกอง ^_^”ซาสึเกะพูดก่อนที่จะยิ้มและนับในใจ
3
2
1
“กรี๊ดดดดดด มันจะเขียนไปเผากงเต้กให้ปู่มันเหรอวะ! อืมม์”เดอิดาระแกล้งประชดกรี๊ดก่อนที่จะทึ้งผมสีเหลือง
อย่างเอาเป็นเอาตาย โป๊ะเชะ ทุกครั้งที่เขาซึ่งรับอาสาจะเป็นคนยกใบรับสมัครมาให้เดินเอาใบสมัครมาส่ง เขา
จะต้องได้ยินเสียงโอดครวญของไม่ก็คนใดคนนึงในนี้ ล่าสุดเป็นพี่ชายเขาเอง -_-“
“เซ็งชิบเป๋งเลยวะ ฉันยอมเอาเงินสภามาจ้างคนดีกว่ามากลายเป็นศพอืดตายสองวันบนโต๊ะทำงานเลยวะ”โอ้
โลกถล่มฟ้าทลาย คาคุสึใช้เงินสภา นี่คือความคิดของทุกคน
“ พี่มีถุงนอนซัก5อันไหม”ซาสึเกะหันไปถามพี่ชายของตน
“เอาไปทำไมตั้ง5อัน”คำถามของอิทาจิทำให้เขานึกย้อนไปเมื่อ15นาทีก่อน
ติ้ดดด
“มีอะไรวะ เนจิ”
(ไอ้ซาสึเกะ แกเอาถุงนอนมาให้พวกฉันหน่อยดิ 4อัน)
“เอาไปทำอะไร”
(คนสมัครเยอะเกิน พวกฉันเข้าโรงเรียนไม่ด้ายยย แล้วอีผู้หญิงมี่มาสมัครดันมาขอลายเซ็นพวกฉันอีก ครับๆ
เดี๋ยวเซ็นให้ครับ ขอคุยกับเพื่อนแปปนึง)
“เออๆ เดี๋ยวเอาไปให้ สงสารพวกแกวะ”
(สงสารตัวเองก่อนเหอะ ดูจากแถวแล้ว แกคงเข้าหอไม่ทันวะ)
จบการย้อนความ
“ว่าไง เอาไปทำไมตั้ง5อันล่ะ หืม?”อิทาจิถามก่อนที่จะมองน้องด้วยสายตาเอ็นดู
“ผมว่าผมคงเข้าหอไม่ทันดูจากปลายแถว สอง เพื่อนผมอีกสี่คนติดพวกผู้หญิงที่สมัครและขอลายเซ็นพวก
เพื่อนผมอยู่ คงเข้าหอไม่ทันเหมือนกัน”
“อ๋อ เข้าไปเอาในห้องพี่เลย”อิทาจิตอบก่อนที่จะยื่นคีย์การ์ดไปให้
หลังจากที่ซาสึเกะออกไปพร้อมถุงนอนอีก5ใบ ทุกคนก็ยังคงตรวจใบสมัครอย่างเอาเป็นเอาตาย
ปัง!
“แกทุบโต๊ะทำห่าอะไรวะโทบิ”ฮิดันเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย
“โทบิจำได้แล้ว!”โทบิพูดด้วยสีหน้าที่ชวนให้ทุกคนติดตาม
“มีคนนึงชื่อโคนัน มาสมัครตอน4โมง แล้วก็ไม่ได้เขียนใบนั้นด้วยครับ”คำพูดของโทบิทำให้เพนวิ่งไปรื้อกองที่
แปะหน้าไว้ว่าสมัครตอน4โมงก่อนทีจะหยิบใบสมัครขึ้นมา
“เจอแล้ว”เพนพุดขึ้น
“โทบิ”ซาโซริพุดด้วยน้ำเสียงกดต่ำซึ่งทุกคนรู้ว่าฟิวส์ของซาโซริกำลังจะขาดในอีกไม่กี่วิข้างหน้า
“อะไรครับ ถ้าจะขอบคุณโทบิไม่ต้องหรอกครับ โทบิไม่ต้องการผลตอบแทน”แต่ผู้ที่กำลังจะตายเป็นศพในอีก
ไม่กี่วิข้างหน้ากลับยิ้มหน้าระรื่นอย่างสุขใจ โทบิ เดี๋ยวพวกฉันทำบุญไปให้นะ
“โทบิ แกต๊ายยยยยยย”
15นาทีต่อมา
“ตกลงแกเอานนี้เลยใช่ไหมวะเพน”อิทาจิถาม
“เออ ขี้เกียจหาแล้ว”
“อ่อ โอเค”
“หึ โคนันเหรอ น่าสนใจดีนะ”เพนพูดกับตัวเองก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก
สวัสดีอีกครั้งนะคะรีดเดอร์ที่รักทั้งหลาย
มาอัพตอนสองให้แล้วนะคะ รู้สึกไหมว่ามันค่อนข้างจะเถื่อนพอตัวเลย- -
เพราะเราอยากให้แสงอุษาเป็นพวกที่เจ้าชู้อะไรพวกนี้โดยเฉพาะหัวหน้าของเรา
แต่พอมาเจอกับนางเอกก็ประมาณว่ากลับตัวกลับใจมารักเดียวใจเดียว ขี้อ้อน ชอบฉวยโอกาสอะไรทำนองนี้-..-
นี่แหละพระเอกในอุดมคติของข้าพเจ้า ฮ่าๆๆๆ
ที่ชอบพระเอกแนวนี้เพราะว่าได้รับอิทธิพลจากนักเขียนคนโปรดของเรา hideko_sunshineแห่งสำนักพิมพ์แจมใสนั่นเอง!!
อย่าลืมเม้นกันนะคะ
ความคิดเห็น