คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Block B A P] ก็...ชอบ.. #LOCO ;Zelo & Zico
“แน่ใจนะไอ้แก่” เสียงของคุณแม่ยังสวย (?) ของผม นามว่า คิมฮิมชาน กำลังตวัดสายตามามองคนที่เจ้าตัวเรียกว่า ‘ไอ้แก่’ หรือก็คือบังยงกุก แฟนหนุ่มของคุณแม่ผมนั่นเอง...
เอ๊ะ ! งั้น พี่ยงกุก ก็ต้องเป็นพ่อของผมน่ะสิ?
“ก็แน่ใจแล้วอ่ะสิ.. !! ไม่เห็นเป็นไรเลย วันนี้มันมีคอนเสิร์ตนะ นาน ๆ ทีให้เจลโล่มันเปิดหูเปิดตาบ้างน่า ! ท่าทางจะชอบทางนี้ด้วยนี่นา ใช่มั้ย จุนฮง !”
“ครับ !”
เพราะไอ้จูนงคนหล่อ โดนพ่อและแม่ที่รักทิ้งไว้กับพี่ฮิมชาน พี่ชายข้างบ้านไว้ตั้งแต่ยังไม่ขึ้นป.สี่ดี พี่ชายสุดน่ารักก็รับเลี้ยงไว้โดยไม่บ่นอะไร เพราะพ่อและแม่ของผมที่ไปทำงานต่างประเทศส่งเงินให้เยอะไปหน่อย..
แล้วพี่ฮิมชานที่ผมสถาปนาให้เป็นหม่าม้าก็มีแฟนเป็นพี่ยงกุก ...
ไม่สิ.. ช่วงนั้นพี่ยงกุกยังจีบพี่ฮิมชานไม่ติด.. เลยเข้าทางผมแทน.. โดยการมาที่บ้านทุกวัน แล้วบอกว่า จะมาสอนผมแร๊พ...
เพราะไอ้จูนงคนหล่อก็ดันใสซื่อเรียนรู้อะไรหลายอย่างจากคนที่จะมีจีบหม่าม้าตัวเอง ไป ๆ มา ๆ ก็ได้กับพี่ฮิมชานซะงั้น และข้อได้ของผมก็คือ.. ผมมีความสามารถติดตัวเพิ่มไปอีกหนึ่งอย่าง #จากอย่างแรกคือเล่นสเก็ตบอร์ดได้ดี และว่าง ๆ ก็จะลากคอผมมานั่งเขียนเพลงและให้ผมร้องด้วย
ล่าสุด.. ก็เพิ่งแต่งเพลงให้พี่ฮิมชานเป็นของขวัญวันเกิด...
สุดท้ายวันนี้.. ผมก็ดันตกหลุมพรางพี่ยงกุก.. และโดนลากคอให้มาผับที่พี่ยงกุกทำงานอยู่ บอกว่าจะพาผมมาเปิดหูเปิดตาทั้งที่อายุผมยังไม่ถึงเกณฑ์ #แต่ส่วนสูงดันเกินซะงั้น แถมยอกด้วยว่า ถ้าชอบจะพามาทำงานพิเศษที่นี่...
แต่จูนงเป็นเด็กดี จูนงไม่เข้าผับเข้าบาร์ถ้าอายุยังไม่ถึง. เพราะฉะนั้นันนี้จะเป็นวันสุดท้าย !!!
แต่...
“ฝากดูแลเจลโล่ด้วยนะ”
“รู้แล้วน่า ฉันไม่ให้เจลโล่ดื่มหรอก. ฉันไม่เหมือนนาย”
“ครับ ๆ จุ๊บ ~” พี่ยงกุกอ้อนหม่าม้าของผมด้วยเหงือกบาน ๆ ก่อนจะยื่นปากมาจุ๊บเบา ๆ ที่ปากของหม่าม้าผมก่อนจะโดนหม่าม้าเตะไล่ไปห้องข้างหลัง
พี่ฮิมชานดึงผมมาข้างหน้าเวทีที่เป็นโซนวีไอพี.. ขนาดวีไอพีคนยังเต็มไปหมดเลย... ให้ตายเถอะ
“หม่าม้าทำอะไร” หันมองการกระทำของหม่าม้าที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่
“ทวิตเตอร์...”
“งืม.”
“เจลโล่ไม่ลองสมัครไว้เล่นบ้างอ่ะ”
“ขี้เกียจคิดชื่อแอค..” นั่นแน่ เหตุผลโครตเง่าเลยครับ..
“เจลโล่แป๊บนึงนะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง ฝากบอกไอ้แก่ด้วย..” พี่ฮิมชานพูดหลังจากที่พี่ยงกุกเดินลงจากเวที เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มแต่ผมไม่สนใจเท่าไหร่ ผมพยักให้พี่ฮิมชานลวก ๆ สายตาก็สนใจแต่คนบนเวทีที่กำลังขึ้นมาใหม่เรื่อย ๆ พี่ยงกุกบอกว่า ที่นี่มีแร๊พเปอร์ใต้ดินมาโชว์เป็นประจำ แต่วันนี้มีคอนเสิร์ตรวม... งื่อ.... หลงใหล หลงใหล อยากมาทุกวันเลย T////T จูนงเด็กดีอะไร ไม่มี ไม่มี๊ ไม่มี วันหลังขอพี่ยงกุกติดมาด้วยดีกว่า ~
“เป็นไงจุนฮงสนุกมั้ย”
ผมพยักหน้าหงึก ๆ จนคอแทบหลุด รู้สึกใจเต้นแรง ไม่รู้ทำไม อาจจะเป็นเพรได้เจอสิ่งที่ตัวเองชอบมาก ๆ ล่ะมั้ง
“วันหลังมาอีกมั้ย” คราวนี้พยักหน้าแรงกว่าเดิม ก่อนจะหันไปมองพี่ฮิมชาน ถ้าพี่ฮิมชานรู้ว่าจูนงอยากมาอีก ต้องโดนเชือดแน่ ๆ TwT
“โอเค ไว้วันหลัง เราแอบฮิมชานมากัน”
“ครับ !” ยิ้มร่าเริงให้พี่ยงกุกก่อนจะหันไปสนใจเวทีข้างหน้า ที่กำลังมีคนใหม่ขึ้นมายึดครองเวที
ชายคนนั้นขึ้นเวทีมาด้วยท่าทางร่าเริงพร้อมกับไมค์ในมือ..
“Hi~”
แปลก... ทั้งที่คนนี้ก็ไม่ได้เด่นกว่าคนอื่นอะไรเท่าไหร่ แต่ทำไม...
ทำไม..
ทำไม...
ทำไมผมถึงหยุดมองเขาไม่ได้วะ(ครับ)
ท่าทางจับไมค์ การร้อง การแร๊พ โยกซ้าย ย้ายขวา...
บ้า.. เขาทำให้ผมใจเต้น.. ใจเต้นกว่าทุกครั้ง.. เหมือนเจอของที่ถูกใจ.. ถูกใจมาก ๆ .....
บ้า.... คิตตี้ที่เขาหยิบขึ้นมาพร้อมกับโยกซ้าย โยกขวา ดูน่ารักซะผมเริ่มจะชอบคิตตี้มากกว่าทิกเกอร์ที่พี่ยงกุกพยายามยัดเยียดให้ผมทุกวันซะอีก
“พี่ยงกุก.. คนนี้ใครอ่ะ..”
“หา ? คนนี้ ? ไอ้ที่ร้องอยู่อ่ะหรอ?”
“อื้อ..”
“ชื่อ จิโค่ Z-I-C-O”
“.....”
รู้สึกเขินแปลกๆ... ชื่อเราคล้ายกันนะครับ...
ZICO… ZELO
อา ~ คล้องจองกันดีนะ...
“อือ ไอ้นี่มันเก่งนะ”
“ครับ....”
“ว่าง ๆ จะพาไปรู้จักนะ”
“งื่อ....”
เกือบหนึ่งปี... เกือบหนึ่งปีที่พี่ยงกุกพาผมเข้ามาในผับที่พี่ยงกุกทำงาน... มาช่วยงานโน่นนี่นั่น และมานั่งเล่น ๆ ฆ่าเวลา.. และที่สำคัญ......
“สวัสดีเจลโล่”
“สวัสดีครับ พี่จีโค่” ผมยิ้มให้กับพี่อู จีโฮหรือพี่จีโค่ที่ผมรู้จักในตอนแรก.. ต้องขอบคุณแฟนของคุณหม่าม๊า ที่ตอนนี้ผมยกให้เป็นปาป๊าไปเรียบร้อยแล้ว...
เพราะปาป๊ายงกุกนี่แหละ พาผมไปแนะนำให้รู้จักกับพี่จีโค่อย่างเป็นทางการ.. และพอได้คุยได้รู้จักกันเท่านั้นแหละ ผมก็รู้แล้วว่า....
ผมหาลูกสะใภ้ให้ป๊ากับม๊าได้แล้วนะครับ -..-
“พี่ยงกุกอ่ะ....” ถามพลางเอียงคอ
“ไม่รู้สิครับ นั่งก่อนสิครับ” พี่จีโฮนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆผม อย่างว่าง่าย ดูจากแก้มขาวที่ตอนนี้แดงระเรื่อ ทำให้รู้ได้อย่างง่ายดายว่า พี่จีโฮต้องเมาไม่มากก็น้อย...
“งืม..” เสียงงุมงำ งุ้ง งิ้ง นั่นทำให้ผมแอบใจสั่นเล็ก ๆ..
บ้าจริง.. พี่อย่ามาทำให้ผมคลั่งมากนักสิครับ..
“พี่เมาหรอครับ”
“นิดหน่อย.. ที่แจฮโยให้มามันแรงไปหน่อย งื้อ... ~”
“งั้นพี่ก็มาดื่มกับผมฆ่าเวลาไม่ได้สิ” พูดพลางหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบเหล้าในมือ... เห้ เห็นอย่างนี้... ผมก็คอแข็งนะ คึ.. อีกอย่าง อะไรที่อยู่ในกรอบ ผมเลิกทำไปนานแล้วล่ะ...
จูนงไม่ใสแล้วครับ คึคึคึคึ
ถ้าถามว่าเพราะอะไร... คงต้องโทษคนตรงหน้าที่มาทำท่ายั่วผมก่อน ก็แล้วกัน.. เนอะ?
“เด็กน้อย.. นายยังอายุไม่ถึงนะ เอามา..” พูดพร้อมกับฉกแก้วในมือผมมาดื่มเอง แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ ๆ.... ผมเผลอยกยิ้มขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ.. พี่ใกล้ผมเกินไปแล้ว.. พี่จะรู้ตัวมั้ย...
“พี่ก็เห็นผมดื่มมานานแล้วไม่ใช่หรอครับ..” ถามพลางยกมือขึ้นเช็ดริมผีปากของคนตรงหน้าเบา ๆ ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของพี่จีโฮ...
ไม่รู้ว่าผมเกิดคึกอะไรถึงได้พุ่งตัวเข้าไปประกบปากจูบพี่จีโฮแบบนั้น
ค่อย ๆ ดูดเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากช้า ๆ อ้อยอิ่งก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากของอีกฝ่ายโดยที่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืน ตวัดลิ้นสำรวจโพลงปากของอีกฝ่าย ลิ้มรสจูบกลิ่นแอลกอฮอลล์ที่ไม่แน่ใจว่าของใครกันแน่ ... แต่ที่แน่ ๆ มันทั้งหอมและหวานในเวลาเดียวกัน..
ไม่รู้ว่า เวลาแห่งความสุขมันสั้นขนาดนั้นเลยรึไง.. พี่จีโฮทุบอกประท้วงผมเบา ๆ จนผมต้องถอนรอมฝีกปากออกแล้วมองหน้าคนใต้ร่าง... ใช่.. ใต้ร่าง.... ไม่รู้ว่าทำท่าไหน.. เพราะตอนนี้พี่จีโฮราบไปกับโซฟาโดยมีผมคล่อมเอาไว้ มันดูเป็นภาพที่ล่อแหลม และดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่จะเป็นไรไปในเมื่อป๊าม๊าผมก็ทำกันประจำที่นี่ แถมโต๊ะใกล้ ๆ กัน ก็กำลังปลดเสื้อผ้ากันอยู่...
แก้มขาว ๆ ของพี่จีโฮแดงเพิ่มขึ้นมาอีก นั่นมันดูน่ารักกว่าเดิมอีก....
พี่ทำผมคลั่งอีกแล้ว...
“พี่จีโฮอ่า......”
“เจลโล่ !!!!!”
เสียงดังลั่นของพี่บังยงกุก ทำให้พี่จีโฮผลักผมออกมา ผมนั่งเอ๋อ ก่อนจะหันไปมองพี่ยงกุกที่กำลังทำท่าหัวฟัดหัวเหวี่ยง...
เห็นรึเปล่านะ ?!
“เจลโล่ กลับบ้าน เดี๋ยวนี้.. เมื่อกี้ฮิมชานโทรมาด่าไม่หยุดเลย อ่ะ.. อ่าว จีโค่หวัดดี ขอเอาตัวเจลโล่กลับบ้านก่อนนะ”
“อ่... ครับ...”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“อ่ะ.. อื้ม..”
เจลโล่เดินผ่าผู้คนออกจากผับไปพร้อมกับพี่ยงกุก เหลือไว้แต่ อู จีโฮ ที่นั่งทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเร็จนเขาไม่ทันตั้งตัว.
ยอมรับว่าเด็กคนนั้นทำให้เขาปั่นป่วนในหัวใจมาหลายครั้งแล้ว... แต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งที่นอกจากมันจะปั่นป่วนแล้ว.. หัวใจมันยังเต้นแรงมาก ๆ ด้วย มากกว่าปกติที่เจอกัน หรือใกล้กันมากกว่าครั้งไหน ไม่รู้ว่าเผลอไปตกหลุมของเด็กน้อยคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกที แค่เห็นหน้าก็ใจเต้นแล้ว.. พยายามข่มใจมาตลอด...แต่ครั้งนี้........
มันยากจริง ๆ ที่จะไม่เผลอใจเต้นแรง และหน้าแดงแสดงความเขินอายอย่างเห็นได้ชัด.. แถมไม่มีท่าทีขัดเขินอะไรทั้งนั้น...
อ่า.. อู จีโฮ.. นี่นายกำลังให้ท่าชัด ๆ....
คิดพร้อมกับถอนหายใจก่อนจะเก็บของทุกอย่างเพื่อจะกลับไปที่บ้าน...
“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังออกมาจากประตูห้องของเขา... พี่จีซอก ดูทีวีดึกอีกแล้วสินะ...
“อ่ะ.. อ่าว จีโฮ วันนี้กลับบ้านเร็วนะ”
“นิดหน่อยครับ”
“อืม ๆ ดู ทีวีกับพี่ป่ะ” มองหน้าพี่ชายที่กำลังเลิกเสื้อมาเกาพุงนั่งขัดสมาธิกินกล้วยพร้อมกับดูทีวี รายการตลกรายการหนึ่ง
“ไม่อ่ะ ง่วง... จะนอน”
หลังจากวันนั้น...... ทั้งที่ อู จีโฮอยากจะหลบหน้า เจลโล่ หรือชเว จุนฮงเด็กที่ทำให้เขาแทบบ้าตายมากแค่ไหน.. เขาก็ทำไมได้...
แน่สิ.. ก็จุนฮงไม่มาที่นี่มาเดือนหนึ่งแล้ว แรก ๆ ก็คิดว่าอย่างนี้ล่ะ.. ดีแล้ว... แต่นาน ๆ เข้า... สัมผัสที่ริมฝีปากมันเรียกร้องจนรู้สึก... ‘คิดถึง’
“บ้า.. ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” พึมพำเบา ๆกับตัวเอง แล้วไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนปกติ
แค่คนคนเดียว มันทำให้เขาเป้นบ้าขนาดนั้นเชียหรอ..
เป็นไปไม่ได้หรอกน่า...
เป็นไปไม่ได้...
“พี่ยงกุก.. เจลโล่ไปไหนอ่ะ...”
“หือ ?” ถามพี่ชายคนสนิทออกไปเพราะอยากรู้... ก็แค่.. แอบรู้สึกคิดถึงแค่นั้นเอง...
แค่คนไม่เจอกันหลายวัน... ก็สนิทนี่นา.. สนิทมั้ง ?
เอาเถอะ ไม่แปลกหรอน่า...
“เจลโล่น่ะครับ ไม่เห็นมาเลย”
“อ๋อ... ช่วงนี้ เจลโล่มันจะสอบน่ะ ฮิมชานเลยกักตัวเจลโล่ไว้ แต่สอบเสร็จ ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมาไหมเหมือนกัน.. เห็นว่าพ่อกับแม่จะมารับไปต่างประเทศด้วยน่ะ”
คนถามเบิกตากว้างด้วยความตกใจ...
ไปต่างประเทศเลยหรอ... เฮ้ย....
“แต่ไปแป๊บเดียวล่ะมั้ง ไปเที่ยว ไปอยู่กับพ่อกับแม่ เดี๋ยวก็กลับ” ถอนหายใจอย่างโล่งใจ.. อย่างน้อยเจลโล่ก็ไม่ได้ไปตลอดชีวิตซักหน่อย...
แต่ก็นะ... ทำไม ถึงอยากเจอเจลโล่ขนาดนี้นะ...
ชอบ... งั้นหรอ?
เห้อ... เด็กบ้า..
“พี่ฮิมชาน วันนี้สอบเสร็จแล้ว ให้ผมไปกับพี่ยงกุกนะ !!!”
“หาเรื่องเที่ยวตลอดเลยนะ เจลโล่ !!! พี่ว่าพี่บอกหลายรอบแล้วนะว่าไม่ให้ไปบ่อยจนติดน่ะ เดี๋ยวถ้าเสียคนตั้งแต่เด็กจะทำไงฮะ !!!”
“เอาน่าใจเย็นฮิ......”
“ไอ้แก่... แกอ่ะตัวดีเลย ถ้าจุนฮงเสียคนขึ้นมาจะทำยังไงฮะ.. ไม่น่าไว้ใจแกเลยเถอะ เป็นไงล่ะ.. น้องเริ่มติดแล้วนะ!!!”
“พี่ยงกุกไม่ผิดหรอกครับ.. เจลโล่ขอตามไปเองน่ะ....”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนกันเลย.. พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง ทั้งพ่อทั้งลูกเลยเถอะ.. ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก &&U$%$^(*&^&()***&^$%”
ผมและพี่ยงกุกกำลังโดนคุณหม่าม๊าสวดยับชุดใหญ่....
ชุดใหญ่จริง ๆ หลังจากที่สอบเสร็จ.. ผมควรจะดีใจ สบายใจที่สอบเสร็จ.. แต่นี่ไม่ใช่ กลับไม่สบายใจกว่าเดิมอีก... ทำให้พี่ฮิมชานโมโห แถมทำให้พี่ยงกุกกับพี่ฮิมชานทะเลาะกันอีก..
จนกลายเป็นว่า คืนนี้พี่ยงกุกไม่ได้ไปทำงาน
และดูเหมือนว่า พี่ยงกุกกับลังง้อพี่ฮิมชานอยู่ในห้องนอน.... งืม... ง้อท่าไหนกันนะ?
ผมนั่งเปิดดูวาไรตี้ยามดึก ฆ่าเวลาเพราะตอนนี้ยังไม่อยากนอนเท่าไหร่...
ก็แค่คิดถึง... คิดถึงนิดหน่อย..
ไม่สิ.. คิดถึงมากต่างหาก... มากจนไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลย...
แล้วนี่จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ...
สุดท้าย... ก็ทนคิดถึงไม่ไหว.... จน................
หลับ...
“เจลโล่... ไปนี่ด้วยกันไหม ?” ผมเงยหน้ามองป้ายโฆษณาเชิญชวน เป็นคอนเสิร์ตประจำปีของผับที่พี่ยงกุกทำงานอยู่ งานเดียวกับ... ปีที่แล้ว.... ที่ผมเจอ และได้รู้จักพี่จีโฮ...
“ไปได้หรอ... ?”
“เดี๋ยวลองไปอ้อนฮิมชานดูสิ เพราะงานนี้ฮิมชานก็ไม่ด้วยตลอดอยู่แล้ว.. เจลโล่ไม่ได้ไปกับพี่เกือบสามเดือนแล้วด้วยนี่ บอกฮิมชานว่านาน ๆ ทีไปก็ได้ไง !!!” คุณปะป๊า พูดด้วยท่าทางมีความสุข พร้อมกับยิ้มจนเหงือกบาน....
“อืม... นั่นสิ”
“แต่คราวนี้ พี่ไม่ให้นายไปดูเฉย ๆ นะ...”
“อ่าว ? ให้ผมไปทำอะไรอ่ะ เช็คไฟ เช็คเครื่องเสียงเหมือนเดิมหรอครับ ?”
“ป่าว.. ไปในฐานะดูโอ้ของพี่ไง” ยิ้มจนเหงือกบานกว่าเดิม...
อืม... น่าสนใจนะ...
ผมเดินเข้าไปในผับที่เดิม ไปในงานเดิมเมื่อปีที่แล้ว ด้วยอารมณ์ที่ต่างจากปีที่แล้ว... ปีที่แล้ว ผมมาในฐานะแขกวีไอพีของร้าน.. แต่วันนี้ผมถูกพี่ยงกุกชวนมาร้องร่วมกัน... เพราะหลายครั้งที่พี่ยกกุกแต่งเพลง ทำมิกซ์แทป พี่ยงกุกก็จะให้ผมมาฟีทด้วยเป็นประจำ คราวนี้... ก็แค่ไปร้องบนเวที แปลกที่ผมไม่รู้สึกประหม่ากับจำนวนคนมากมายที่มาจ่ออยู่หน้าเวที เพราะผมมั่นใจว่าผมมีประสบการณ์มากพอ *ขยิบตาหนึ่งที*
“ตื่นเต้นมั้ย เจลโล่ววววว”
ผมส่ายหน้าให้พี่ยงกุกก่อนจะยิ้มกว้างให้
“ระดับนี้แล้ว.. พ่อสอนมาดีไง ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เออออ ดีมาก.. อย่างนี้สิ !”
ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อมองไปข้างหลัง ก็พบกับใครคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอหน้ากันร่วมสามเดือน... หัวใจดวงน้อยของชเวจุนฮงเต้นไม่ยอมหยุด เมื่อเราสองคนเผลอสบตากัน..
ผมไม่รู้ว่าผมควรทำหน้า หรือทำท่ายังไง...
พี่จีโฮมองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ผมก็มองเขากลับด้วยสายตาแบบนั้นเช่นกัน
เรามองกันแบบนั้น ไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่มีอาการใด ๆ ทั้งนั้น... อยากเข้าไปหาใจจะขาด..
คิดถึงนี่นา... ก็ผมคิดถึง... จะให้ทำยังไงเล่า
“เจลโล่ ป่ะ”
สุดท้ายก็เดินตามพี่ยงกุกขึ้นไปบนเวที และเริ่มแสดง....
ตลอดการแสดง ร้องเล่น เต้น อยู่บนเวที... ผมไม่ได้ประหม่ากับ ผู้คนมากมายข้างล่างเลย ผมแค่เป็นตัวเอง.. แต่สิ่งที่ทำให้ผมประหม่ากลับเป็นคนที่มองผมตั้งแต่ผมขึ้นไปบนเวที มองผมตลอดจนผมลงมา
“เจลโล่ก็เก่งนี่นา”
“หม่ามี๊เพิ่งเห็นความสามารถผมหรอ” ผมพูดกับพี่ฮิมชานอ้อน ๆ หลังจากเราสองคนลงมาแล้ว พี่ฮิมชานหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเกาะขอบกั้นดูบนเวที
“ต่อไป จีโค่ล่ะ...” ได้ยินอย่างนั้นหูผมก็ตั้งและหันขวับไปมองบนเวทีอีกครั้ง...
และเขา.. ก็หันมามองผม
เมื่อเพลงขึ้น.. เขาก็โลดเล่นบนเวทีพร้อมกับเสียงกรี๊ดมากมาย ที่มีไม่แพ้ผมเลย #แน่นอนก็ผมหล่อ แต่เสียงกรี๊ดก็ดังกว่าเดิมเมื่อคนอีกคนหนึ่งขึ้นมาบนเวทีคู่กับพี่จีโฮ ... แล้วโอบไหล่พี่จีโฮอย่างสนิทสนม ยิ้มหัวเราะกันอย่างมีความสุข
อิจฉา... รู้อย่างเดียวคืออิจฉา..
ก็แค่ อยากกอดบ้าง.... อยากสนิทขนาดนั้นบ้าง....
แล้วก็หวง.... หวงของ.. ของที่ไม่ใช่ของเขา....
แล้วทำไม ไม่เอามาเป็นของตัวเองนะ ?
คิดได้อย่างนั้น เด็กน้อยจุนฮงของพี่ ๆ ก็ออกมากจากเขตชมการแสดงแล้วไปที่หลังเวทีหลังการแสดงของทั้งสองคนจบลง.. ผมวิ่งไปดักรอที่หลังเวทีและเจอพี่จีโฮกับอีกคนหนึ่งเดินลงมา...
“พี่จีโฮ.....”
“ฮะ... จุน ฮง ?”
“หืม ? อ๋อ เจลโล่ ที่ร้องคู่กับพี่ยงกุกเมื่อกี้อ่ะหรอ ? สวัสดีฉัน ปาร์ค คยอง เป็นเพื่อน เป็นคู่หู คู่ฮาของ จีโฮแหละฮ่า ๆๆๆๆ อ่า... ฮะ... ฮะ...”
“....................”
“....................”
“เอ่อ.. เดี๋ยวค่อยคุยกันแล้วกันนะ...” พี่ปาร์ค คยองเดินออกไปจากที่ที่ผมและพี่จีโฮยืนประจันหน้ากันอยู่...
“พี่รู้มั้ย !”
“อะ. อะไร...”
“ผมไม่เจอพี่ผมรู้สึกคิดถึงพี่แค่ไหน....”
คำพูดตรงไปตรงมาของจุนฮง ทำให้จีโฮที่ยืนฟังอยู่รู้สึกเขินและตกใจไปพร้อม ๆ กัน
มาเล่นบอกอะไรตรง ๆ ตรงนี้ และตอนนี้ล่ะ... !!!
“แล้วพี่รู้มั้ย... ว่าผมรู้สึกถูกใจพี่ตั้งแต่วันนี้ปีที่แล้ว แล้วด้วยซ้ำ !”
“.................”
“ผมไม่เจอพี่หลายวัน... ผมรู้สึกคิดถึง.... จริง ๆ นะ... และอีกอย่าง..”
“.......................”
“ผมชอบพี่อ่ะ.....”
“..........”
“พี่จีโฮ.....”
“พี่.....”
“...?”
“พี่ก็ชอบจุนฮงนะ...”
#จัดว่าจบ...
--- Talk
อยากจะเปลี่ยนชื่อเป็น 'พลังมโน' เสียจริง...
รู้สึกตัวอีกที... ก็กินไป 21 หน้าแล้ว... เป็นฟิคที่แต่งลื่นกว่าเรื่องที่แล้วมาก..
รู้สึกความขายหน้าลดลงนิดหน่อย .////.
ชอบก็เม้นหน่อยเนาะ
ขอบคุณครับ :D
ความคิดเห็น