คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ไอติม...
Chapter 1 ไอติม…
“อ๊ากกก!! สายแล้วๆๆ ทำไงดี” ร่างสูงที่เพิ่งมาถึงยืนหันซ้ายหันขวาอยู่หน้าโรงเรียน แถมประตูโรงเรียนก็ปิดแล้ว ด้วยความที่ไม่อยากเสี่ยงที่จะเข้าห้องปกครองตั้งแต่วันเปิดเทอม เธอจึงตัดสินใจทำมัน หลังจากมองกำแพงโรงเรียนอยู่นาน
“เอาวะ ปีนก็ปีน” ร่างสูงตัดสินใจปีนกำแพงเข้าโรงเรียนโดยที่ไม่รู้ว่านักเรียนทั้งโรงเรียนกำลังเข้าแถวกันอยู่ และในขณะที่อาจารย์กำลังพูดถึงการเปิดเรียนในเทอมนี้ เห็นร่างสูงที่กำลังคร่อมกำแพงอยู่พอดี แถมเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโหดที่รู้จักเธออย่างดี เพราะเธอมาสายบ่อย
“ยัยณัฐภัสสรา!!!” เสียงเรียกชื่อร่างสูงดังออกไมค์อย่างก้องกังวาน
“เฮ้ยยย!!” “ตุ้บ!!” ร่างสูงหันไปเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์สุดโหด ด้วยความตกใจทำให้เธอหงายหลังตกลงมาจากกำแพง
…………………………………………………………………………………………………….
ห้องพยาบาล...
“โอ๊ยยย!! ตัวเล็กเบาๆหน่อยสิ เจ็บน้าาา...” ร่างสูงบ่นโอดโอย หลังจากที่ทนฟังอาจารย์บ่นจนหูชา เธอก็มานั่งให้เพื่อนคนสวยทำแผล
“สมน้ำหน้า!! คิดได้ไง ปีนกำแพงเข้าโรงเรียน ดีนะ แค่แขนถลอกกับปากแตกอ่ะ! ถ้าหัวแตกขึ้นมาจะทำยังไง” ร่างบางยังไม่วายจะบ่นยืดยาว ทำให้ร่างสูงนั่งยิ้มในความน่ารักของเธอ
“ยังจะมายิ้มอีก! เสร็จแล้ว!” เมื่อร่างบางเงยหน้ามากลับเห็นร่างสูงยิ้มหน้าระรื่น จึงดุไปอีก
“โหว ดุจัง นึกว่าจะเป็นห่วง โด่” ร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงทำเป็นตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“แล้วมันน่าดุป่ะล่ะ แล้วอย่างนี้เรียกว่าไม่ห่วงอ่อ!” ร่างบางงอนที่ร่างสูงหาว่าเธอไม่ห่วง ทั้งๆที่ตอนร่างสูงตกลงมาเธอเป็นคนแรกที่วิ่งไปช่วยแท้ๆ ไหนจะยังทำแผลให้อีก
“โอ๋ๆ งอนหรอ?” ร่างสูงที่เห็นท่าทีของร่างบางก็รีบวิ่งตามไปง้อ
“เปล่า” ร่างบางตอบเรียบๆ
“ไม่งอนอะไรล่ะ แบบเนี้ยงอนชัดๆ เค้าขอโทษน้า หายงอนนะ นะๆๆๆ” ร่างสูงยืนไปยืนดักหน้าร่างบางพร้อมกับทำท่าแอ๊บแบ๊ว จนทำให้ร่างบางหลุดขำออกมา
“555 ไอ้บ้า” ร่างบางยิ้มขำกับท่าทางของร่างสูง
“หายงอนแล้ว งั้นไปเรียนเหอะ ไปๆ” ร่างสูงยิ้มพลางฉุดมือของร่างบางให้เดินตามมา
“เดี๋ยวก่อนๆ หายงอนง่ายๆมันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ” ร่างบางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อะไร ข้อแลกเปลี่ยน” ร่างสูงถามงงๆ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของร่างบาง เธอก็รู้สึกเสียวๆว่าจะมีโอกาสเสียตังค์
“วันนี้เลี้ยงไอติมเค้าเลยยยย” ร่างบางพูดอย่างอารมณ์ดี
“เฮ้ยย!! เดี๋ยวๆ” ร่างสูงกำลังจะเถียง แต่มือบางของคนตรงหน้ากลับยื่นนิ้วชี้มาจรดริมฝีปากของเธอเป็นเชิงว่าห้ามพูด
“อย่าเถียง ต้องเลี้ยง ไม่งั้นงอนต่อ” ร่างบางยิ้มอย่างผู้มีชัย ก่อนจะเดินนำไป ปล่อยให้ร่างสูงยืนนิ่งค้างจากนิ้วเรียวที่แตะริมฝีปากเมื่อครู่ พร้อมกับใจที่เต้นแรง
“นี่ๆ ยืนอึ้งอยู่ได้ ไปเรียนได้แล้วววว!!” ร่างบางร้องเรียกเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ยอมตามมา
“อืมมๆๆ” ร่างสูงหลุดจากอาการอึ้งแล้วจึงรีบเดินตามไป
.........................................................................................................................................
หลังเลิกเรียน...
“น้ำชา ไปกินไอติมกันมั้ย กอล์ฟจะเลี้ยง” ร่างบางชวนเพื่อนที่กำลังเก็บของอยู่ ทำให้ร่างสูงที่ได้ยินสะดุ้งโหยงพลางคิดในใจ
‘เฮ้ยยย! ชวนน้ำชาไปทำไมมม แค่เธอคนเดียวทรัพย์ก็จางแล้ววว กิตติ์ลภัสสส!!’
“กอล์ฟเลี้ยงหรอ” ร่างเพรียวหันมาถามทำให้ร่างสูงหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง
“ห๊ะ อ๋อๆ เลี้ยงๆ” ร่างสูงตอบตะกุกตะกักเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของคนที่ยืนอยู่ข้างร่างเพรียวก็อดหมันไส้ไม่ได้
“โอ๊ยยย!! มาบีบจมูกเค้าทำไมอ่ะ ไอ้ตัวโต” ร่างบางร้องออกมาเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาบีบจมูกเธอ
“หมันไส้ เร็ว รีบๆเก็บของ จะกินมั้ยไอติมอ่ะ” ร่างสูงพูดลอยหน้าลอยตา
“ฝากไว้ก่อนเหอะ” ร่างบางทำเป็นชี้หน้าคาดโทษ
.........................................................................................................................................
ร้านไอติม...
“ตัวเล็ก กินยังไงเนี่ย แก้มเลอะเลย นั่นน่ะ” ร่างสูงถามยิ้มๆ
“ไหนอ่ะ” ร่างบางเอามือป้ายไปทั่วจนเลอะมากกว่าเดิม
“พอเลยๆ เดี๋ยวกอล์ฟเช็ดให้” ร่างสูงหยิบทิชชู่มาเช็ดแก้มให้ร่างบางอย่างเบามือ เนื่องจากอยู่ในระยะใกล้มากจึงทำให้ร่างสูงมองหน้าร่างบางนานเกินไป
“นี่ๆ ตัวโต เช็ดหมดยังเนี่ย” ร่างบางถามเมื่อเห็นว่าร่างสูงเช็ดนานเกินไป
“อ๋อๆหมดแล้วๆ” ร่างสูงหลุดจากภวังค์ แล้วจึงนั่งก้มหน้าก้มตากินไอติมต่อ เพราะเขินที่จ้องหน้าร่างบางนานเกินไป ทำให้ไม่ทันระวัง ช้อนก็ได้กระแทกโดนแผลที่ปากที่เพิ่งได้มาเมื่อเช้า
“โอ๊ยย!!” ร่างสูงร้องออกมาพร้อมกับมีเลือดออกที่แผลนิดๆ
“กอล์ฟๆ เป็นอะไร” ร่างบางได้ก็ตกใจรีบจับหน้าร่างสูงให้หันมาหาเธอ
“ช้อนมันกระแทกแผลอ่ะ เจ็บ” ร่างสูงทำหน้าอ้อน
“แล้วทำไมไม่ระวัง ดูสิเนี่ย เลือดออกด้วย” ร่างบางบ่นออกมาพร้อมกับหยิบทิชชู่มาซับเลือดยิ่งทำให้ร่างสูงเขินหนักกว่าเดิม
“ฉันว่านะกอล์ฟ แกอ่ะคงจะกินไอติมไม่ได้แล้วแหละ มา ฉันกินแทนเอง” ร่างเพรียวเอ่ยขึ้นมา
“ตลกแล้วชา กินได้เว่ย อย่ามาๆ แกกินของแกให้หมดเหอะ กินไม่ไหมดจ่ายเองนะเว่ย 55555 โอ๊ยย” ร่างสูงอ้าปากหัวเราะมากไปหน่อยทำให้เจ็บที่แผลขึ้นมาอีก
“ปากเจ็บก็เงียบไป เดี๋ยวแม่ก็ขโมยไอติมซะหรอก 555555” ร่างเพรียวหัวเราะอย่างสะใจที่ได้แกล้งเพื่อน จะว่าไปเธอก็ไม่ได้อยากกินไอติมสักเท่าไหร่หรอก ไม่อยากเล้ยยย จริงๆ ที่มากะว่าจะมาดูว่าสองคนนี้มันจะหวานกันขนาดไหน พอได้เห็นก็อยากจะถามเหลือเกินว่าแบบเนี้ย เค้าเรียกว่าเพื่อนหรา เห็นทีเธอจะต้องเค้นความจริงให้ได้ เริ่มจากไอ้ตัวสูงที่เก็บอาการไม่ค่อยจะได้ก่อนเลย แกเสร็จแน่ๆ
“ชายิ้มอะไรอ่ะ” ร่างบางถามออกไปเมื่อเห็นร่างเพรียวนั่งยิ้มอยู่คนเดียว
“อ๋อ เปล่าๆ” ร่างเพรียวรีบปฏิเสธ พร้อมกับยิ้มให้ร่างบาง
“กินหมดแล้วงั้นเรากลับกันเลยดีกว่า เดี๋ยวมันจะมืดก่อน” ร่างสูงเอ่ยออกมาเมื่อทุกคนกินเสร็จ
“งั้นชากลับก่อนนะ ขอบใจนะฐาที่ชวน ขอบคุณที่เลี้ยงนะไอ้โย่ง” ร่างเพรียวพูดก่อนจะปิดประตูรถที่พ่อเธอขับมารับ
“ไป ตัวเล็ก เดี๋ยวกอล์ฟไปส่งที่บ้าน” ร่างสูงเดินจูงมือร่างบางเดินมาเรื่อยๆเนื่องจากร้านไอติมอยู่ไม่ไกลจากบ้านของทั้งสองมากนัก สักพักก็มาถึงหน้าบ้านร่างบาง
“ตัวเล็ก เค้ากลับก่อนนะ ฝันดีค่ะ” ร่างสูงบอกกับร่างบางเมื่อมาถึงหน้าบ้าน
“จ๊ะ ขอบคุณที่เลี้ยงไอติมนะ ฝันหวานๆนะตัวโต” ร่างบางยิ้มให้ร่างสูงอย่างน่ารัก
‘ฝันหวานแน่ละคืนนี้’ ร่างสูงคิดระหว่างที่เดินกลับบ้าน พลางนึกถึงใบหน้าของเพื่อนสนิทที่เธอแอบหลงรัก
.........................................................................................................................................
TBC
สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนแรกมาเสิร์ฟ อิอิ
ก็อยากขอบคุณทุกคนที่มาคอมเม้นต์นะคะ
ยังไงก็ขอฝากตอนแรกด้วยละกัน น่าจะถูกใจกันนะ เพราะไรท์เตอร์ยังแต่งไปเขินไป 55555
ติชมกันได้นะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า
ความคิดเห็น