คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : : c h a p t e r 1 :
- - - - - - - - - - - - -
02.30 AM
‘ก๊อกก๊อกก๊อก’
ร่างสูงโปร่งที่กำลังนอนหลับสบายลุกขึ้นจากเตียงอย่างัวเงียเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้องตนเอง
“ใครมันมาเคาะประตูตอนตีสองครึ่งวะเนี่ย คนจะหลับจะนอน” พึมพำกับตัวเองอย่าหัวเสียพร้อมกับลุกจากเตียงไปเปิดประตู เพราะบุคคลที่เคาะประตูอยู่นั้นไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเคาะเลย
“ไง”
“อ้าว พี่ซึงโฮ”
.
.
.
.
“สรุปคือโดนพ่อไล่ออกจากบ้านมา?”
“ก็เออดิ อย่างที่เล่าไป” พัคซังฮยอนหรือชอนดุงน้องรหัสของผมทำสีหน้าเซ็งๆประมาณว่าทีซื้อหวยทำไมไม่ถูกบ้าง แน่นอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผมโดนพ่อไล่ออกจากบ้านมา เรียกได้ว่าโดนจนชิน ซึ่งทุกครั้งที่โดนไล่ออกมาก็จะมาขออาศัยน้องรักของผมคนนี้นี่แหละ
“แล้วคราวนี้อยู่กี่วันเนี่ย” ชอนดุงพูดพลางก็ยกแก้วน้ำมาตั้งไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น
“สองเดือน”
“เห้ย! พ่อพี่โกรธขนาดนั้นเลยหรอวะพี่ซึงโฮ”
“เออ ถามมากจริงๆวะแกเนี่ย” ผมบอกไปอย่างปัดๆ พ่อผมน่ะโกรธง่ายแต่ไม่เคยโกรธจริงจังหรอก ใจดีแต่ชอบทำหน้าดุตลอดเวลา ส่วนเหตุผลก็ไปถามพ่อผมเองแล้วกันนะ “แล้วเรียนเป็นไงบ้างเนี่ย”
“เรื่อยๆอ่ะพี่”
“โง่เรื่อยๆ?” ผมเลิกคิ้วกวนตีนถามกลับไป
“โหยด่าอีกและน้อยใจนะเนี่ย” มันทำหน้างอนน้อยใจ น่ารักตายห่าเลย “แล้วพี่อ่ะเป็นไงบ้าง หาแฟนได้ยังเนี่ย”
“หาทำไมวะ ขี้เกียจมี ขนาดอยู่เฉยๆยังมีคนมาตื๊อ”
“เออคร้าบผมลืมไปพี่มันอดีตเดือนมหาลัย” มันพูดพร้อมทำเสียงล้อเลียนใส่ผม ไอ้เด็กนี่ “ง่วงว่ะผมไปนอนละนะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า ส่วนพี่ก็ที่เดิมนะ ราตรีสวัสดิ์นะพี่”
“เออ” ไอ้ชอนดุงมันก็ลูกเศรษฐีพอตัวอยู่คอนโดแถมเป็นห้องชุด เรื่องพื้นที่ใช้สอยจึงไม่เป็นปัญหาอะไรเลย ปกติผมมานอนห้องมันก็มานอนส่วนห้องนั่งเล่นนี่แหละ ถึงผมจะลูกนักธุรกิจก็ไม่ได้แปลว่าผมจะเป็นพวกไฮโซเรื่องมากอะไรเทือกนั้นหรอกนะ ผมเป็นหนี้บุญคุณมันเยอะอยู่เอาการ ว่างๆจะพาไปเลี้ยงข้าวนะน้องรัก
.
.
.
“เห้ยพี่ซึงโฮผมไปเรียนแล้วนะ” ชอนดุงสะกิดคนที่นอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ให้ตื่น
“เออออ คนจะนอนโว้ย”
“คีย์การ์ดผมวางอยู่ตรงชั้นวางของข้างประตูนะพี่ ของกินมีอยู่ในตู้เย็นเวฟเอาเองนะ” แล้วก็อีกบลาๆๆที่ผมไม่ได้สนใจจะฟังมัน แต่มันก็ยังพูดไม่หยุด “เดี๋ยวบ่ายๆผมกลับมา ไปแล้วนะพี่”
แล้วผมก็หลับต่อ
.
.
.
มหาวิทยาลัย
เสียงกรี๊ดกร๊าดจากผู้หญิงดังเซ็งแซ่ในรั้วมหาวิทยาลัยจนเป็นเรื่องปกติทุกเช้า
“นั่นพี่อีจุนนี่”
“โหยแกวันนี้ก็หล่ออีกแล้ว ไม่เสียแรงที่มาดักรอ”
“นั่นดิหล่อมากเลยอ่ะแก เห้ยพี่เขาเดินมาทางนี้ด้วยๆ”
“กรี๊ดพี่อีกจุนนน!!”
สวัสดีครับ ผมอีจุน หรือ อีชางซอน เดือนประจำมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เป็นปกติของทุกเช้าครับเวลาที่ผมมามหาลัยต้องมีสาวๆมารุมกรี๊ด แน่นอนครับเพราะผมหล่อถึงหล่อมากซึ่งอันนี้ผมเองก็รู้ตัวอยู่แล้ว
วันนี้ผมขับรถสปอร์ตสีดำลูกรักมาจอดที่ลานอย่างวัน แต่ที่ต่างออกไปคือวันนี้ผมจะไปสารภาพรักกับคนคนนึงครับ อีจุนผู้เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตาเงินทองและสาวๆมากมายที่มาชอบเขา แต่เขากลับต้องมาไปบอกชอบคนๆนึงซะเอง เนี่ยแหละครับ ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร
ผมถือดอกกุหลาบ กล่องเล็กเดินไปยังตึกเรียนของผู้หญิงคนนั้น
คิมฮยอนอา ปีสี่ คหกรรมศาสตร์
เธอเป็นดาวของมหาลัยด้วย ใครๆก็คงคิดว่าผมกับเขาคงจะเหมาะสมกันดี เพราะเป็นดาวเดือนกันทั้งคู่ ผมก็แอบหวังให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ผมแอบชอบฮยอนอามาตั้งแต่ปีสามแต่ไม่มีใครรู้ จนปีนี้ทั้งผมและฮยอนอาก็อยู่ปีสี่ทั้งคู่และผมเองเริ่มดังในหมู่สาวๆจึงรู้กันทั่วมหาลัยแล้วว่าผมน่ะ จีบเธออยู่
วันนี้แหละที่ผมจะไปสารภาพรักกับกับเขา สู้โว้ย!
ผมเดินไปที่ตึกแล้วก็เจอเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้กับเพื่อนเธออีกคนซึ่งผมไม่รู้ว่าใคร แล้วเพื่อนของฮยอนอาก็ลุกออกไปพอดี ได้โอกาสล่ะ!
“ฮยอนอา” ผมเดินเข้าไปทัก ซ่อนกุหลาบไว้ข้างหลังตามแบบพระเอกในนิยายน้ำเน่าทั่วไป
“อ้าว อรุณสวัสดิ์นะอีจุน มาทำอะไรที่คณะเราล่ะเนี่ย” ฮยอนอาทักผมอย่างเป็นมิตร อยากจะเขียนบรรยายสามร้อยหน้าว่าเธอสวยและน่ารักขนาดไหน นี่ไม่ได้โม้เลยนะครับ
“คือฉันมีอะไรจะบอกเธอน่ะ” ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นเร็วมาก ยังไงก็ต้องลุยวะมาขนาดนี้แล้ว “ฉันชอบเธอ คบกับฉันได้มั้ย” ผมพูดพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบไปให้
“เอ่อคือ…” ฮยอนอาเองก็ตกใจไม่น้อยที่ผมมาขอเธอคบแบบนี้
ลุ้น ผมลุ้นมาก กลัวมาก และคาดหวังมากๆด้วย
“ขอโทษนะ เรายังไม่พร้อมที่จะคบใครตอนนี้ แล้วอีกอย่าง”
“…”
“เราชอบผู้ชายที่เก่งเรื่องเค้กน่ะ”
- - - - - - - - - - - - -
Talk
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดใดที่ทำให้ลึกซึ้ง OTL
ความคิดเห็น