ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Short Fic >> Hey Say Jump .. Bakaleya .. Sexy Zone <<

    ลำดับตอนที่ #2 : [ SF ] >> OkaRyu ll Bang! Bang!!! ll Part 1

    • อัปเดตล่าสุด 30 มี.ค. 56


    Okamoto Keito x Morimoto Ryutaro
    [ SF ] >> OkaRyu ll Bang! Bang!!! ll Part 1

     

    “ ย๊ากกกกกก “ เสียงตะโกนดังลั่น พร้อมกับ ลูกเตะพิฆาต เตะเข้าไปจังๆกับคู่อริต่างโรงเรียง จนทำให้คนทีโดนแทบสลบในทันที 

    “ หึหึ กูโมริโมโตะ ริวทาโร่นะโว๊ย อย่ามาแหยมซะให้ยาก 555 “ แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยชน์ดี ก็มีหมัดใครบ้างคนลอยเกือบมาถึงหน้าของคนที่พึ่งพูดอวดดีไปเมื่อกี้

    “ ไอ่ริวระวัง! “ จูริตะโกเตือนเพื่อนตัวเอง

    “ เฮ้ย เชี่ย เอ่ย “ หมุนตัวหลบหมัดนั้นได้ ก่อนจะประเคนลูกเตะเข้าท้องคน คนนั้นจนทรุด

    “ เฮ้ย พวกมึงหนีเร็ว ตำรวจมาวะ! “  แต่ยังสู้ไปไม่ถึงเท่าไร ก็มีฝ่ายตรงข้ามตะโกนบอกมาว่าตำรวจมาซะก่อน ต่างคนต่างแยกย้ายกันหนีอย่างอุดตลุด

    “ เชี่ยย จูริ โฮคุโตะ เร็วๆดิวะ เดียวก็โดนจับหรอก”  ทั้งสามคนรีบออกวิ่งให้สุดชีวิตถึง ถึงพวกเขาจะมีเรื่องกันสักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยถูกตำรวจจับได้ แล้วเรื่องอะไรวันนี้จะยอมละจริงมัย!!  วิ่งลัดเลาะซอกซอยต่างๆในเมืองเพื่อหลบนี้จนมาถึงโกดังร้างแถวท่าเรือ

    “ แฮ่กๆ พวกมึงพักก่อน กูเหนื่อย “ ทั้งสามคนหยุดพักกันสักพักก่อนจะหันไปมองทางที่มา เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีตำรวจตามมาแล้ว

    “ กูว่าคงรอดแล้วและ “ โฮคุโตะพูดก่อนจะยกมือเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมามากมายจากการวิ่งหนี้เมื่อสักครู่

    “ อือ..แต่..ที่นี้ที่ไหนวะ “ ทั้ง 3 คนมองไปรอบๆ โกดังเก็บของมากมายรอบๆ บรรยากาศเงียบๆใกล้ค่ำทำให้ชวนขนลุกแปลกๆ

    “ ไม่รู้วะ น่าจะท่าเรือละมั้ง “ ริวมาโร่ตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจ

    “ อ้าวสัส กูนึกว่ามึงรู้ เห็นมีงวิ่งนำมา “ จูริพูดก่อนจะตบหัวเพื่อนไปสีกที

    “ ไรวะ กูวิ่งเพื่อหนีตำรวจ พวกมึงนั้นและตามกูมาเอง “

    “ อ้าวไอ่นี้ “ ก่อนที่จะเกิดศึกเล็กๆของทั้ง 3 คนก็มีเสียงดังขึ้นซะก่อน



    ปัง  ปัง  ปัง!!!!!!!!!!!!!!!


    “ เฮ้ย!!! “ ทั้ง 3  คนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น ก่อนจะมองหน้ากัน
     

    “ เสียงปืนใช่ป่าววะ?? “ ริวทาโร่เอ่ยถามทั้งๆที่ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว

    “ เอ่อดิ “ โฮคุโตะตอบก็จะหันไปมองหน้าเพื่อนอีก 2 คน “ เอาไงดีวะ “

    “ สัส! เพ่นสิวะ จะรอให้มันเอากระสุนเจาะหัวรึไง “ จูริพูดหน้าซีดก่อนจะค่อยๆถ่อยหลังอย่างช้าๆโดยที่ไม่ระวังตัวและ..

    โครมๆๆๆๆๆๆ  เสียงกล่องลังข้างหลังที่จูริถ่อยหลังไปชนพากันล่วงลงมาอย่างดัง ทำให้ทั้ง 3 คนยืนนิ่งไม่กล้าขยับไปไหน ซวยแล้ว!!!!!

    “ ใครวะ!!! “ เสียงตะโกนดังลั่นก่อนจะหันไปสั่งคนที่อยู่รอบๆ “ ไปจับมา อย่าให้หนีไปได้ “  เมื่อได้ยินเท่านั้นและทั้งริวทาโร่ จูริ และโฮคุโตะ ต่างติดสปีดวิ่งหนีทันที โดยมีเสียงคน+กับเสียงปืนไล่หลังมา
     

    ปัง ปัง ปัง

    “ เชี่ยเอ่ย!!! กะให้ถึงตายกันเลยรึไงวะ “ บ่นไปแค่นั้นก่อนจะรีบวิ่งหนีเมื่อเห็นคนที่ตามจะฆ่าพวกเขาวิ่งใกล้เข้ามา

    ปัง!!

    “ โอ๊ย!

    “ ไอ่ริว “ เพื่อนอีกสองคนสะดุ้งก่อนจะหันกลับไปมองอีกคนที่ตอนนี้ทรุดนอนไปลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาอย่างมากมายให้ได้เห็น ก่อนจะเข้ามาประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นเพราะตอนนี้พวกมันกำลังเข้ามาใกล้แล้ว

    “ พวกมึงหนีไปก่อนเลย ทิ้งกูไว้นี้และ ไปสิวะ!! ตะโกนออกไปพร้อมผลักเพื่อนทั้ง 2 คน ที่พยามยามพยุงตนเอง

    “ สัสริว กูไม่ทิ้งมึงหรอก ” โฮคุโตะตะโกนกลับแต่ไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้ทั้ง 3 คนถูกคนที่ไม่รู้จักเป็น 10 คนยืนล้อมอยู่พร้อมกับปลายกระบอกปืนที่จ่อมาที่ทั้ง 3 คน ทั้งโฮคุโตะและจูริต่างเอาร่างบังคนเจ็บอีกคนเอาไว้

    “ พวกมึงเป็นใครวะ ใครส่งมา!!!! “ คนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นจะเป็นหัวหน้าเอ่ยถาม

    “ ไม่มีใครส่งมาทั้งงั้นและ พวกเราแค่หลงเข้ามา “ จูริตอบกลับไปพร้อมกับมองหาทางรอดอันน้อยนิด

    “ คิดว่าพวกกูจะเชื่อรึไง “ คนที่พูดเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอาปืนจ่อไปที่หัวของจูริ

    “ งั้นพวกมึงก็ตายไปซะเถอะ “ คนถูกเอาปืนจ่อหลับตาปี้ นี้จะตายกันทั้งอย่างนี้หรอ หันไปมองเพื่อนคนข้างๆ กับเพื่อนที่นั่งเอามือกุมแผลที่ถูกยิงเอาไว้ ทั้ง 3 คนมองหน้ากัน ก่อนจะพูดประโยคเดียวกันว่า

    “ กูรักพวกมึงนะโว๊ย “

    ..

    .


    “ หยุดก่อน “


    ความเงียบค่อยๆปกคลุมรอบๆ  ทั้ง 3 คนเคยๆลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆไป นี้พวกเขายังไม่ตายใช่รึป่าว?? ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสียงเรียบพูดขึ้นตรงหน้า
     

    “ ถอยไป “ คำสั่งเรียบๆถูกส่งออกมา แต่มีอิทธิพลอย่างมาก ทั้งโฮคุโตะและจูริต่างก็ ถอยห่างออกมาก่อนจะมองบุคคลปริศนาที่ค่อยๆอุ้มริวทาโร่ที่หมดสติไปเรียบร้อยแล้วขึ้นแล้วเดินออกไป

    “ เดียวสิ “ อีก 2 คนตะโกนออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกคนถูกชายแปลกหน้าตัวไป

    “ ถ้าไม่อยากให้เพื่อนตายก็อยู่เฉยๆ แล้วกลับบ้านไปซะ แล้วอย่าแจ้งตำรวจเด็ดขาด ถ้ารู้ละก็ไม่รับประกันนะว่าเพื่อนของพวกเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกนี้ละนะ “ พูดแค่นั้นก่อนจะพยักหน้าให้คนอื่นเดินออกไปแล้วตัวเองค่อยเดินไปสุดท้าย ทิ้งให้ทั้งโฮคุโตะและจูริยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นทำอะไรไม่ถูก....





    .....





    “ อือ...” ริวทาโร่ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่าง งงๆ นี้ตัวเขาอยู่ที่ไหนเนี๊ย ระ..หรือว่าเราตายแล้ว อ๊ากกกกกก ไม่นะ แล้วจูริละ โฮคุโตะละ เพื่อนเขาอีกทั้ง 2 คนอยู่ไหน หวังว่า 2 คนนั้นจะรอดนะTT แล้วตกลงที่นี้ที่ไหน?? สวรรค์หรือนรก??

    “ ตื่นแล้วหรอ “

    “ เฮ้ย!!! “ สะดุ้งทันทีเมื่อคนที่พูดยืนหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะขยับถอยห่างทันที แต่ขยับไปได้ไม่เท่าไรก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ

    “ โอ้ย “

    “ อย่าขยับสิ แผลยังไม่หายเลยนะ “ สะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือหน้าเข้ามาพยุงให้ตัวเองให้นั่งพิงหมอนบนเตียง ริวทาโร่สบโอกาสมองหน้าบุคคลปริศนาชัดๆอีกครั้ง ความรู้สึกคุ้นเคยแล่นเข้ามาทันที ทำไมนะ ทำไม เขาเหมือนรู้จักคนคนนี้มาก่อนแล้ว

    “ ตื่นแล้วก็มากินอะไรก่อน แล้วค่อยกินยาแก้ปวดต่อ “ ร่างสูงเอ่ยออกมาก่อนจะหันไปหยิบถาดอาหารที่มีอาหารส่งกลิ่นหอมหน้าหลงใหลมาวางไว้โต๊ะข้างๆเตียง  ริวทาโร่มองคนหน้าที่มาทำดีด้วยอย่างงงๆ ไม่เห็นเคยรู้จักมาก่อนแต่ทำไมมาดูแลเขาซะดิบดีขนาดนี้ละ

    “ นายเป็นใคร “ เอ่ยถามออกมาตรงๆ ร่างสูงที่อยู่ข้างเตียงส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนจะพูดออกมาเบาๆแทบจะไม่ได้ยิน

    “ โอคาโมโตะ เคย์โตะ ”

    “ เอ๋??  “

    “ เรียกฉันว่าเคย์โตะก็ได้ ริวทาโร่ “

    “ เอ่ะ “ คนถูกพูดชื่อหันไปมองคนตัวสูงข้างเตียง ทำไมถึงรูปชื่อเขาละ คนคนนี้เป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน เฮ้ย ใช่แล้วเราอยู่ที่ไหนเนี๊ย หันไปมองรอบๆ ไม่น่าจะใช่โรงพยาบาลนิ  อ๊ากกกก นี้เขาถูกใครก็ไม่รู้จับมาใช่ไหมTT  ริวทาโร่หันซ้ายหันขวาสอดส่องสายตารอบห้องโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของอีกคน

    “ ที่นี้บ้านฉันเอง “ เคย์โตะเอ่ยขึ้นทำให้คนบนเตียงมองตาโตทันที

    “ บะ บ้านนาย อย่าบอกนะว่านายคือคนที่ยิงฉันนะ! “ ริวทาโร่ถามออกไปอย่าหวาดๆ

    “ ไม่ใช่ “

    “งะ งั้นหรอ “ ถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังไงก็หนีจากพวกนั้นได้ละวะ

    “ ลูกน้องฉันต่างหากที่ยิงนาย “

    “ หา!!!! “ อึ้งสิครับนี้สรุปว่าเขาหนีไม่รอด แถมตอนนี้ก็ยังอยู่กับคนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าพวกนั้นด้วย งานนี้ตายแน่ครับพี่น้อง ฮือออออ แล้วตกลงมันคือไรกันแน่เนี๊ย ทำไมไม่ปล่อยให้เขาตายไปละ มาช่วยเขาทำไม??


    บรรยากาศเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยพูดทำรายความเงียบ


    “ ขอโทษ “

    “ เอ๋ “

    “ ขอโทษที่ทำให้บาดเจ็บ “ อึ้งหนักอีกรอบครับ ก็เข้าใจทำคนอื่นบาดเจ็บก็ต้องรับผิดชอบ แต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมร่างสูงต้องทำหน้าเหมือนคนใกล้จะตายขนาดนั้นละ เขายังไม่ตายสักหน่อย??

    “ อะ เอ่อ “

    “ จำพี่ไม่ได้หรอ ริวจัง “

    “  ริวจัง??

    “ อืม “

    ริวทาโร่หันไปมองคนที่เรียกตัวเองว่าริวจัง ก่อนจะค่อยๆมองสำรวจคนตรงหน้าอย่างจริงจัง  หน้าแบบนี้ ตาแบบนี้ ทรงผมชี้โด่ชี้เด่แบบนี้ แถมมาเรียกเขาว่าริวจังอีก มีไม่กี่คนนอกจากพ่อแม่ตัวเขาเองแล้ว ก็มีอีกแค่.....



    …..


    ..


    .



    “ ไอ่พี่เม่น!!!!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×